Με ορδές και όχι με πορδές

Η πρόταση Καμμένου για παραίτηση βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ προκειμένου να προκληθούν εκλογές και να αποφευχθεί η ψήφιση των μέτρων σίγουρα πέτυχε τον σκοπό της: τη δημιουργία εντυπώσεων και τους παχείς τίτλους στα δελτία και στα sites/blogs.
Δε χρειάζεται πια να κάνουμε ανάλυση σχετικά με την συνταγματική αβασιμότητα της πρότασης περί... Συντάγματος!
Νομίζω ότι η αβασιμότητα της πρότασης πλέον έχει καταστεί κοινός τόπος.

Εγώ θα αναφερθώ όμως στην πολιτική ουσία του ζητήματος.
Έστω ότι είχε βάση αυτό που ζητά ο Καμμένος...

Ρωτώ: 
Γιατί να παραιτηθούν οι βουλευτές;
Γιατι να προκληθούν εκλογές;
Γιατί να ρίξουν την κυβέρνηση που ψηφίστηκε μόλις πριν λίγους μήνες από τον ελληνικό λαό;
Γιατί να ρίξουν την κυβέρνηση που στηρίζεται διά της σιωπής από την πλειοψηφία του λαού μας;
Γιατί;
Με το έτσι θέλω;
Και να καταφέρουν τι;
Την πολιτική ανωμαλία που θα φέρει εκλογές σε καθεστώς διχασμού και θα οδηγήσει πιθανότατα σε επαναψήφιση της ίδιας κυβέρνησης;

Υπεύθυνος και δικαιούχος για τη βίαιη ανατροπή μιας κυβέρνησης είναι αυστηρά και μόνο ο λαός.
Όταν ο λαός δεν είναι στους δρομους, όταν ο λαός στην πλειοψηφία του υπομένει με ανοχή τα μνημονιακά μέτρα, όταν ο λαός δεν μπορεί να κάνει μια απεργία της προκοπής, όταν οι άνεργοι στοιβάζονται στις καφετέριες και όχι στα κινήματα, τότε κανένας Τσίπρας, κανένας Καμμένος, καμιά Παπαρήγα δεν δικαιούται να προκαλέσει πολιτική κρίση στο όνομα του λαού.

Ο λαός επέλεξε να περιμένει.
Επομένως και οι πολιτικές ηγεσίες υποχρεούνται να σεβαστούν το θέλημά του.
Και όταν μιλώ για λαό, δεν αναφέρομαι μόνο στους ψηφοφόρους των Μνημονίων, αλλά και στους ψηφοφόρους των αντιπολιτευόμενων κομμάτων.
Δεν υπάρχει αγωνιστική διάθεση, δεν υπάρχει κίνημα.

Η ανατροπή εξάλλου, μπορεί να γεννιέται στις πλατείες, αλλά μεγαλώνει, ωριμάζει και δρα στο πραγματικό γήπεδο του συστήματος αλλά και της ανατροπής του: στο γήπεδο της εργασίας.
Εκεί γίνονται οι ανατροπές και όχι σε ψηλά μπαλκόνια με πολιτικά αηδόνια.
Ούτε σε πολύχρωμες, απολίτικες πλατείες.
Γίνονται εκεί που κινείται το χρήμα και η παραγωγή.
Με λίγα λόγια οι ανατροπές γίνονται με γενική απεργία διαρκείας.

Αλλά ο ελληνικός λαός δεν είναι εις θέσιν στο τελευταίο χρονικό διάστημα να στηριξει ούτε καν μια εντυπωσιακή 24ωρη απεργία. Για ποια απεργία διαρκείας να μιλήσουμε και για ποια ανατροπή;

Ξέρετε τι σημαίνει να δημιουργήσεις πολιτική κρίση και βίαιη ανατροπή ενός σάπιου κατεστημένου;
Σημαίνει ότι πρέπει να προετοιμαστείς για να αντιμτωπίσεις πολύ αγριότερη επικοινωνιακή και αστυνομικη καταστολή.
Σημαίνει ότι πιθανότατα θα βγει κι ο στρατός στους δρόμους για να σε αντιμετωπίσει.
Σημαίνει ότι πρέπει να είσαι εέτοιμος για όλα.
Έτοιμος για μάχη, για σύγκρουση, για αίμα ταξικό.

Δεν είναι παιχνιδάκια αυτά που ζητάει ο Καμμένος.
Και όσο δεν υπάρχει ένας λαός να στηρίξει αυτού του είδους τις κινησεις, τότε αυτές καθίστανται πιο επικίνδυνες κι από την ψήφιση των μέτρων από το τσίρκο του Σαμαρά.

Όσοι επιλέξαμε να στηρίξουμε και να ψηφίσουμε πολιτικά κόμματα που ετίθεντο ενάντια στο Μνημόνιο, προφανώς αποδεχτήκαμε τις εκλογές ως μία εκ των πιθανών λύσεων στη Μνημονιακή αφαίμαξη.
Αποδεχτήκαμε δηλαδή την κοινοβουλευτική διαδικασία.
Όσοι, ειδικότερα, στηρίξαμε τον ΣΥΡΙΖΑ, ελπίσαμε πως θα βγει στην κυβέρνηση, μπας και κάνει τίποτα, αλλά τελοσπάντων δεν κατέστη αυτό δυνατό και κυβέρνηση αναδείχτηκε η μνημονιακή συμμαχία.
Όπως θα υποδεχόμασταν με χαρά κι ελπίδα τη νίκη, έτσι πρέπει να αποδεχτούμε και την ήττα.

Και αυτοί που ψήφισαν ΝΔ, λαός είναι.
Μπορεί να 'ναι μαλάκες, αλλά δεν παύουν να 'ναι λαός με ίσα δικαιώματα με τους υπόλοιπους.
Έχουν δικαίωμα να ζήσουν τις συνέπειες αυτού που ψήφισαν.
Δεν μπορεί να τους το στερήσει αυτό κανένα πολιτικάντικο κολπάκι, όπως η παραίτηση βουλευτών.
Δεν μπορεί να στερήσει το δικαίωμα της πλειοψηφίας κανένας Τσίπρας και κανένας Καμμένος.

Ένας παράγοντας μπορεί να τους το στερήσει: ο ίδιος ο λαός.
Ο λαός στους δρόμους, στις απεργίες, στις καταλήψεις, στα οδοφράγματα.

Δεν ψήφισα τον Τσίπρα για να με τραβήξει απ' το χέρι στην επανάσταση,
Άμα είναι να κάνω επανάσταση, κατεβαίνω και μόνος μου.
Ούτε τον ψήφισα για να προϊσταται στις διαδηλώσεις.
Κατεβαίνω και μόνος μου.
Τον ψήφισα για να κυβερνήσει (αν έβγαινε πρώτος) ή για να αντιπολιτευτεί κοινοβουλευτικά (αν έβγαινε δεύτερος).
Δεν τον ψήφισα για να κάνει σαν παιδάκι του Δημοτικού: να παίζει μόνο αν κερδίζει, ενώ αν χάνει να πάει να πάρει την μπάλα και να σταματήσει το παιχνίδι.
Στις βουλευτικές εκλογές χάθηκε μια μάχη.

Έχουμε όμως να δώσουμε πολλές και μάλλον σημαντικότερες μάχες, που ίσως φέρουν πράγματι την ανατροπή.
Πριν διώξουμε τον Σαμαρά έχουμε χρέος να διώξουμε τον Παναγόπουλο.
Πρέπει να επέμβουμε δυναμικά και μαζικά για να ανατρέψουμε πλήρως τις ισορροπίες στα συνδικάτα.
Εκεί παίζεται το παιχνίδι, φίλοι μου.
Να ανεβάσουμε δυναμικές, μάχιμες (και κατά προτίμηση αριστερές) συνδικαλιστικές ηγεσίες σε σωματεία, ενώσεις και συνομοσπονδίες και να ανατρέψουμε το σύστημα με το πυρηνικό όπλο των λαών: την απεργία.
Να υπάρξει συντονισμός πολιτικής, κινηματικής και συνδικαλιστικής μάχης ενάντια στα Μνημόνια και το Νεοφιλελευθερισμό.΄
Αντιπολίτευση στη Βουλή, απεργίες στους χώρους δουλειάς, διαδηλώσεις στους δρόμους, δράσεις αλληλεγγύης και ανυπακοής στις γειτονιές.
Έτσι ανατρέπεται το σύστημα.
Με ορδές και όχι με πορδές.

Μαζεστιξ

Πηγή: Με ορδές και όχι με πορδές - RAMNOUSIA