Του ΒΑΣΙΛΗ ΠΡΙΜΙΚΗΡΗ*
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η χώρα μας με τις κυβερνήσεις τουΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. έχει οδηγηθεί στον όλεθρο, ο δικομματισμός άνοιξε διάπλατα τις πόρτες στους διεθνείς τοκογλύφους και στους νεοαποικιοκράτες που πάντα λειτουργούσαν ασύδοτα έξω από τα πλαίσια της οποιασδήποτε διεθνούς νομιμότητας. Θέλουν σε ομηρία τον ελληνικό λαό για πολλές δεκαετίες.
Οι πραξικοπηματίες του δικομματισμού και τα ανδρείκελα του χρηματιστικού κεφαλαίου διαλύουν τη χώρα καθημερινά και παρασύρουν τον ελληνικό λαό στη μεγαλύτερη τραγωδία που γνώρισε ποτέ η Ελλάδα από την περίοδο της εθνικής ανεξαρτησίας της και μετά.
Η Ν.Δ και η πολιτική της τσόντα το ΠΑΣΟΚ προσπαθούν να επιβάλουν μια μορφήκεφαλαιοκρατικής δικτατορίας η οποία παρά τον κοινοβουλευτικό της μανδύα συνιστά, από άποψη μέτρων κοινωνικής λεηλασίας και κατεδάφισης, κάτι πολύ πιο σκληρό από ταστρατιωτικά σιδερόφρακτα πραξικοπήματα που γνωρίσαμε και στην Ελλάδα. Παράλληλα τα νεοφασιστικά νεοναζιστικά πολιτικά μορφώματα χρησιμοποιούνται σαν πέμπτη φάλαγγα για να κτυπηθεί και αποπροσανατολισθεί το λαϊκό κίνημα. Τα φερέφωνα του συστήματος ανακάλυψαν απότομα τον φασισμό. Όλη η κοινωνία άρχισε ξαφνικά να μιλάει για το φασισμό. Όχι ακριβώς για αυτόν, αλλά για την Χρυσή Αυγή. Δεν είναι απόλυτα ταυτισμένα τα πράγματα. Ο φασισμός τηςΧρυσής Αυγής έχει αρχηγούς το Μιχαλολιάκο και τη συμμορία του. Ο εκφασισμός έχει όμως πολλούς περισσότερους και πολύ πιο ευυπόληπτους και αποδεκτούς γεννήτορες. Γεννήτορες που μόνο στα λόγια και με φραστικές πιρουέτες λένε ότι αντιμετωπίζουν τον φασισμό αλλά από την άλλη προωθούν τις φασίζουσες θεωρίες των δυο άκρων και αντισυνταγματικά "τρομοάρθρα"τύπου187Α του Ποινικού Κώδικα.
Με κατάφωρα προκλητική, παράνομη και απάνθρωπη στάση το Υπ. Οικονομικών για παράδειγμα, προκειμένου να εισπράξει οφειλές προς το Δημόσιο έφθασε στο σημείο να προχωρήσει σε κατασχέσεις κοινωνικών επιδομάτων, (επίδομα ανεργίας) που καταβάλλονται σε οικονομικά αδύναμους, οι οποίοι είναι ταυτόχρονα και οφειλέτες του Δημοσίου, λεηλατεί λογαριασμούς μικροκαταθετών και αυτό είναι μια μορφή βίας και φασισμού.
Η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού αντιλαμβάνεται, γιατί το νιώθει στο πετσί του, από τιςάγριες περικοπές στους μισθούς και στις συντάξεις του, ότι χρησιμοποιείται σαν πειραματόζωο από δυνάμεις που συμμετέχουν στον πόλεμο που ξέσπασε τα τελευταία χρόνια στακαπιταλιστικά κυκλώματα σε παγκόσμιο επίπεδο.
Η Ελλάδα και ο ελληνικός λαός είναι μέσα στο δοκιμαστικό σωλήνα για να δημιουργηθεί τοαντίδοτο στις κατακτήσεις των εργαζομένων στην Ευρώπη που έγιναν με αίμα και θυσίες δεκαετιών.
Τελικά σήμερα όλοι πλέον συνειδητοποιούν ότι αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση και αυτή η Ευρωζώνη δεν έχει καμία σχέση με το όραμα των λαών της Ευρώπης για μια Ευρώπη της ειρήνης, της αλληλεγγύης και της ανάπτυξης.
Η σημερινή κριτική και απόρριψη αυτής της Ε.Ε., υπό την κυριαρχία των τραπεζιτών τηςΦρανκφούρτης της , της Κας Μέρκελ και των δυνάμεων του άγριου ευρωπαϊκού νεοφιλελευθερισμού, δεν είναι ένας απλός στείρος αντιευρωπαϊσμός, μια επιλογή αρρωστημένου εθνικισμού. Το αντίθετο μάλιστα, είναι θέση υπέρ μιας άλλης Ευρώπης που θα σέβεται πρώτα και κύρια τους πολίτες της.
Η μάχη του ΔΝΤ και πίσω απ΄ αυτό των ΗΠΑ με τους ευρωπαίους κεφαλαιοκράτες δεν έχει τίποτα να κάνει με την Ευρώπη και τους λαούς της.
Η Ε.Ε. πάντα ήταν μια καπιταλιστική ολοκλήρωση και ως ένα βαθμό τις προηγούμενες δεκαετίες κατάφερνε μέσα από συμβιβασμούς κάπως να προχωρήσει χωρίς να έχουμε τη σημερινή εξόντωση στην κυριολεξία των ευρωπαίων εργαζομένων.
Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία του χθες και όχι μόνο υπερασπίστηκε ως ένα βαθμό τοκοινωνικό κράτος. Ένα κοινωνικό κράτος που για την ταξική αριστερά ποτέ δεν ήταν ο «παράδεισος» ήταν όμως αποτέλεσμα αγώνων της εργατικής τάξης. Σήμερα η μεγάλη πλειοψηφία της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας μπαίνει μπροστάρης στο ξεχαρβάλωμα των εργασιακών σχέσεων, των ασφαλιστικών δικαιωμάτων και σε ότι έχει απομείνει από το κοινωνικό κράτος. Οι επιλογές όλων των πολιτικών δυνάμεων της Ευρώπης με εξαίρεση την ριζοσπαστική αριστερά βασίζονται στην περίφημη πολιτική της ανταγωνιστικότητας που περνά μέσα από το κτύπημα του κόστους εργασίας και των ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Δεν είναι τυχαίο ότι στην Ελλάδα, στην Ιταλία, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία παντού οι Σοσιαλδημοκράτες τα βρίσκουν με τους συντηρητικούς και σε κυβερνητικό επίπεδο, αφήνοντας στην πάντα το «θέατρο» δικομματικών ή διπολικών αντιθέσεων στο όνομα της καταπολέμησης της κρίσης χρέους .
Στην χώρα μας τα απομεινάρια της σοσιαλδημοκρατίας και της κεντροαριστεράς προσπαθούν να ανασυγκροτηθούν. Η απόπειρα των "58" για παράδειγμα αποσκοπεί μόνο και μόνο στο νασυνενώσει τα «ερείπια» και τα «συντρίμμια» της Κεντροαριστεράς, μήπως και έτσι ορθωθεί κάποιο ανάχωμα στην έλευση μιας κυβέρνησης της Αριστεράς ή αν δεν το κατορθώσει, να μετατραπεί σε αυριανό κυβερνητικό εταίρο του ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να υπονομεύσει από τα μέσα ή και να ακυρώσει μια νέα προοδευτική ριζοσπαστική πορεία. Καμιά σχέση όμως δεν μπορεί να έχει η ριζοσπαστική αριστερά με τα κεντροαριστερά σενάρια διακυβέρνησης της χώρας. Η πολιτική της κοινωνικής απάτης δεν πουλάει πλέων στον ελληνικό λαό εύκολα την πραμάτεια της.
Αυτές τις μέρες με τις ανοικτές πλέον προγραμματικές συμφωνίες Ν.Δ και ΠΑΣΟΚ καταγράφεται το τέλος μιας εποχής. Τα πράσινα και μπλε σημαιάκια δεν υπάρχουν πια, το ΠΑΣΟΚ και επίσημα έγινε συνιστώσα της Ν.Δ. Το ομιχλώδες τοπίο στην ελληνική πολιτική σκηνή ξεκαθαρίζει. Η δεξιά νεοφιλελεύθερη πολιτική έκφραση ενοποιήθηκε...είναι το άλλο άκρο η άλλη όχθη και απέναντι της βρίσκονται τα συμφέροντα του ελληνικού λαού.
Σ΄ αυτή τη διαμορφωμένη κατάσταση μόνο μια μεγάλη λαϊκή προοδευτική ανατροπή μπορεί να σταματήσει τη λαίλαπα που προωθεί η αστική κλίκα. Μόνο μια συμπαραταγμένη αριστερά με τις άλλες προοδευτικές πατριωτικές δυνάμεις της χώρας μπορεί να βγάλει τον ελληνικό λαό από αυτή την τραγική κατάσταση.
Η βαθιά κρίση της Ε.Ε ως καπιταλιστικής ολοκλήρωσης, η πιθανή διάλυση της Ευρωζώνης και φυσικά η βαθιά κρίση του ελληνικού πολιτικού συστήματος φέρνει την ελληνική αριστερά στο σύνολο της στο προσκήνιο της πολιτικής πραγματικότητας της χώρας. Ο λαός συνειδητοποιεί κάθε μέρα που περνάει ότι πρέπει να απαλλαγεί από την «δημοσιονομική δικτατορία» της ΕΕ και να εκφράσει δυναμικά την αντίθεση του στα μνημόνια, στις νέες δανειακές συμβάσεις και στιςσυμφωνίες «φούσκες» τύπου PSI!
Εάν μάλιστα η Αριστερά ξεπερνούσε τις παραδοσιακές της «φοβίες» και αμφιταλαντεύσεις που την οδηγούν σε απομονωτισμό και σε επιλογές ποντιοπιλατικές για την κυβερνητική εξουσία, βλέπε ΚΚΕ από την μια ή από την άλλη ενός άκρατου κυβερνητισμού που την σέρνουν σε πολιτικούς σχεδιασμούς τύπου κεντροαριστερών νεφελωμάτων , βλέπε ΔΗΜΑΡ, ο δρόμος για την οριστική ανατροπή του σάπιου δικομματικού συστήματος θα ήταν σίγουρα ανοιχτός εδώ και πολύ καιρό.
Η έλλειψη διαλόγου οι μικροκομματικές μάχες χαρακωμάτων σε όλα τα σημαντικά ζητήματα πουαπασχολούν τον κόσμο της εργασίας μέσα στην αριστερά κάνουν όλες τις δυνάμεις της να είναι καθηλωμένες σε υψηλά δημοσκοπικά ποσοστά μεν που δεν καταγράφουν όμως ένα προβάδισμα ριζικής ανατροπής.
Παρ΄ όλα αυτά όμως η δύναμη του λαϊκού κινήματος σιγά σιγά μπορεί να ανατρέψει αυτή την δυσάρεστη πραγματικότητα . Η ιστορική ευκαιρία είναι μεγάλη, μέσα από αυτή την σκληρή πραγματικότητα της ανεργίας, της φτώχιας και της συρρίκνωσης των δημοκρατικών δικαιωμάτων, η αριστερά στο σύνολο της μπορεί να σταθεί στο ύψος της και να παίξει τον ιστορικό ταξικό της ρόλο.
Παρά τις δυσκολίες μπορεί να διαμορφωθεί ένα πλατύ αντιμνημονιακό αντινεοφιλελεύθερο αντικαπιταλιστικό μέτωπο με στόχο μια νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία που θα ανατρέψει αυτή την κυβέρνηση και θα ανοίξει άλλους δημοκρατικούς και σοσιαλιστικούς δρόμους για τον ελληνικό λαό.
*Ο Βασίλης Πριμικήρης είναι μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου