Ανέκδοτο είναι να ισχυρίζεται το συγκρότημα του ΔΟΛ ότι η "Αυγή" πάει να του ασκήσει λογοκρισία... .
Με την ευκαιρία όμως αυτή ας δούμε ποιος πάει να παρουσιαστεί "κατατρεγμένος". Αυτή η φυλλάδα έχει ένα πολύ βρόμικο παρελθόν από την κατοχή μέχρι το "νερό του Καματερού".
Απ' το να είναι γραφείο τύπου της κυβέρνησης και της τρόικας μέχρι να προβοκάρει και να συκοφαντεί κάθε εργατική κινητοποίηση. (Καλά για τον αντικομμουνισμό που εκπέμπει δεν το συζητάμε.
Να θυμηθούμε κάποια πράγματα για τον αμαρτωλό ΔΟΛ. Η δραστηριότητα του συγκροτήματος Λαμπράκη όταν τα στρατεύματα του άξονα είχαν καταλάβει την Ελλάδα ήταν...
να τυπώνει όλα τα έντυπα/βιβλία/προκηρύξεις των Ναζί που χρησιμοποιούσαν στα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή. Τα κονομούσε χοντρά και με τα έντυπα που διέθετε έγραφε εγκώμια για τους κατακτητές.
Οποιος ρίξει μια ματιά στο ιστορικό περιοδικό «ΤΟΤΕ» -τεύχος Σεπτέμβρη, Οκτώβρη 2008- θα μείνει έκπληκτος από τις «αποδώσεις» αυτού του εκδοτικού συγκροτήματος.
-Μαζί με την ημικρατική Γερμανική εταιρία ”Μούντους”, που υπάγονταν στο Υπουργείο Προπαγάνδας του Γκέμπελς, ίδρυσαν κοινή εταιρία (51% οι Γερμανοί,49% ο ΔΟΛ).
-Στα τυπογραφεία του ΔΟΛ τυπώνονταν όλα τα προπαγανδιστικά φυλλάδια των ναζί στην Αραβική γλώσσα που προορίζονταν για την Μέση Ανατολή.
-Επί Κατοχής το Συγκρότημα Λαμπράκη ξεπλήρωσε δάνεια που είχε πάρει επί Βενιζέλου αλλά και επί Μεταξά, με πληθωριστικές κατοχικές δραχμές, δηλαδή αέρα κοπανιστό.
-Μετά την Απελευθέρωση τα Αθηναϊκά Νέα και το Ελεύθερον Βήμα έκλεισαν βάση σχετικού Νόμου για τα έντυπα που συνεργάστηκαν με τις Κατοχικές Αρχές και μάλιστα κατασχέθηκαν ως ανήκοντες σε γερμανικά συμφέροντα!
-Τελικά μέσα την δίνη του Εμφυλίου παίρνουν άδεια να επανακυκλοφορήσουν, αλλά ως ΝΕΑ -σκέτο- και ως ΒΗΜΑ- σκέτο.
-Ο Δημήτρης Λαμπράκης λίγο πριν την Απελευθέρωση καταφεύγει στη Μέση Ανατολή προκειμένου να λάβει δάφνες αντιστασιακού, μόνο που οι Άγγλοι δεν τσιμπάνε και τον κλείνουν στην φυλακή!
Ένα κείμενο του Ν. Μπογιόπουλου από τον «Ριζοσπάστη»
Παρακαλούμε την προσοχή σας:
1) «Εντός εικοσιτετραώρων η κατάληψις της χώρας μας θα έχει συμπληρωθή. Ετσι η Ελλάς βγαίνει από τον πόλεμο - και βγαίνει οριστικώς από τον πόλεμον, καθ' ον τρόπον εβγήκαν όλαι σχεδόν αι χώραι της ηπειρωτικής Ευρώπης. Δεν είναι μόνη η Ελλάς που ευρίσκεται εις αυτήν την θέσιν. Από της Νορβηγίας μέχρι του Ταινάρου και από των Πυρηναίων μέχρι των παρυφών της Ουκρανίας υπάρχει δι' όλους τους λαούς της Ευρώπης απόλυτος ταυτότης εις τας πολιτικάς και άλλας συνθήκας της υπάρξεώς των. Αυτό δεν το λέγομεν προς παρηγορίαν μας. Τα λέγομεν διά να τονίσωμεν την βασικήν κατά την γνώμην μας αλήθειαν που δεν πρέπει ποτέ να φεύγη από τα μάτια μας, ότι δηλαδή τα ελληνικά προβλήματα που εδημιουργήθησαν από της 27ης Απριλίου δεν ημπορούν να αντιμετωπισθούν παρά εις το πλαίσιο της Νέας Ευρωπαϊκής πραγματικότητος. Πρέπει να καταλάβουμε ότι εφεξής αποτελούμεν μέρος ενός εκτεταμένου ηπειρωτικού συνόλου του οποίου όλα τα τμήματα θα έχουν αναποφεύκτως κοινότητα κατευθύνσεων και προπαντός κοινότητα συμφερόντων, οικονομικών και άλλων. Αυτή η ηπειρωτική σύλληψις της υποστάσεώς μας πρέπει να αποτελέση το πλαίσιον μέσα εις το οποίον θα κινηθούμε. Η τύχη μας είναι εφεξής αρρήκτως συνδεδεμένη προς την τύχη της γηραιάς ηπείρου της οποίας αποτελούμεν την νοτιοανατολικήν εσχατιάν».
(«Ελεύθερο Βήμα», 29/4/1941)
Οπως βλέπετε, το συγκρότημα Λαμπράκη, σε εκείνη την «κρίσιμη για τη μοίρα του λαού» εποχή, όταν τα «SS» έμπαιναν στην Αθήνα, εμφάνιζε την είσοδο των ναζί στην Ελλάδα σαν ...«έξοδο» της χώρας μας από τον πόλεμο.
Περιέγραφε την κατοχή του τόπου από τις ορδές του φασισμού σαν μια «αναπόφευκτη πραγματικότητα».
Και προέτρεπε τους Ελληνες να συναισθανθούν ότι με το Ράιχ και τον Χίτλερ υπήρχε «κοινότητα κατευθύνσεων και προπαντός κοινότητα συμφερόντων»...
2) Το ίδιο συγκρότημα, το συγκρότημα Λαμπράκη, ήταν αυτό που υμνούσε τη χούντα του Μεταξά.
Ηταν το συγκρότημα Λαμπράκη, μάλιστα, που καλούσε τους πολίτες και τα κόμματα να
«περιβάλουν την κυβέρνησιν ταύτην και διά της θετικής ψήφου εμπιστοσύνης των».
(«Ελεύθερο Βήμα», 26/4/1936)
3) «Μετά την εκτέλεσιν της Δικαστικής αποφάσεως διά τους κατασκόπους κομμουνιστάς (...) μικρός σάλος φαίνεται να επικρατή (...). Η εκτέλεσις όμως της αποφάσεως ήτο ένα πολύ σκληρόν και ανεπιθύμητον καθήκον και διά την Κυβέρνησιν (...). Ουδείς εις την Ελλάδα επιθυμεί την χύσιν και νέου αίματος εξ' αιτίας των Κομμουνιστικών επιθέσεων και μηχανορραφιών (...). Αλλά εφόσον αι επιθέσεις και αι μηχανορραφίαι και η κατασκοπεία συνεχίζονται, πώς είναι δυνατόν το Κράτος να παραιτηθή της υποχρεώσεώς του όπως προασπίση και προστατεύση τον Ελληνικόν λαόν;».
(«Ελεύθερο Βήμα», 1/4/1952)
Με νωπό ακόμα το αίμα του Μπελογιάννη και των συντρόφων του, δύο μέρες μετά την εκτέλεση, όπως διαβάζουμε, ο Μπελογιάννης - κατά το συγκρότημα Λαμπράκη - ήταν «κατάσκοπος». Η εκτέλεσή του δεν ήταν έγκλημα, αλλά «καθήκον» (!) της κυβέρνησης του Πλαστήρα. Η εκτέλεση του Μπελογιάννη δεν ήταν δολοφονία, αλλά «υποχρέωση» (!) του κράτους...
Πιστεύουμε ότι τα παραπάνω προσδιορίζουν επαρκώς την ιστορία του συγκροτήματος Λαμπράκη.
Κυρίως, δε, προσδιορίζουν τη σκοπιά από την οποία προβαίνει σε επικρίσεις, αποτιμήσεις (!) και σε «ιστορικά μαθήματα» (!) προς το ΚΚΕ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου