Ο δοξασμένος Άδωνις, ο πολυμήχανος Βενιζέλος και ο παγκόσμιος Μίκης

Οκυνικότερος των υπουργών της Μεταπολίτευσης πέρασε τελικά το έκτρωμά του: 

* εισιτήριο για την Υγεία,
* διαβατήριο – αν δεν έχεις το εικοσιπεντάρικο – για τη βαριά αρρώστα και το θάνατο.
 

Αυτή τη φορά ο Άδωνις Γεωργιάδης δεν δήλωσε ότι διεκδικεί δόξα – και κανείς δεν θέλει να του την πάρει – για την επινόηση των «πορθμείων» για την Υγεία (ή την Ασθένεια). Νιώθει ότι δοξάζεται μόνο όταν απολύει κόσμο. Εκεί κονταροχτυπιέται με...

τον Τόμσεν για τα εύσημα, τα παράσημα και τα γενόσημα. Εκεί διεκδικεί πρωτιά. Τώρα ρίχνει το μπαλάκι στους προηγούμενους, αλλά τίποτα δεν τον σώζει. Προηγούμενοι, νυν και επόμενοι είναι ένα σώμα – ένα μπετόν αρμέ ανθρώπων και συστημάτων που ανέλαβαν εργολαβικά να σώσουν την Ελλάδα σκοτώνοντας τους Έλληνες.

Μέσα στον θόρυβο και τη αντάρα βρήκαν τη ευκαιρία οι λύκοι τού ΠΑΣΟΚ – οι σκαπανείς της Κρίσης – να πουλήσουν λαϊκοφροσύνη. Διαμαρτυρήθηκε για το εικοσιπεντάρι ο Βενιζέλος. Ο φύλακας άγγελος των φτωχών και των αναξιοπαθούντων. Υποκρισίες! Όπως υποκρισία είναι το πυροτέχνημα Βενιζέλου να προτείνει ως πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Μίκη Θεοδωράκη, έναν άνθρωπο που τους φτύνει στη μούρη. Και του οποίου οι σωματικές δυνάμεις είναι πλέον τόσο λίγες που δεν μπορεί να μείνει ούτε μια ώρα παραπάνω στο στούντιο για μια εκπομπή προς τιμή του (Σπύρος Παπαδόπουλος).

Ήταν βέβαιο ότι ο Θεοδωράκης δεν θα δεχόταν ποτέ να γονατίσει στους Σόιμπλε και στους Τόμσεν για να υπογράφει κατ’ εντολή τους προεδρικά διατάγματα. Όπως ήταν βέβαιο ότι (και να δεχόταν) δεν θα μπορούσε να σταθεί όρθιος πολλή ώρα στις παρελάσεις ή για τις χειραψίες των εκδηλώσεων. Αλλά ο πολυμήχανος Βενιζέλος τον πρότεινε στη λογική «πες την μπαρούφα να εντυπωσιάσεις και κάτι θα μείνει». Δεν έμεινε παρά μια ακόμα διαπίστωση ότι ο άνθρωπος δεν διστάζει για τίποτα προκειμένου να κρατηθεί στο μπαλκόνι των εξουσιαστών.

Δύσκολο, όμως, να ξεγελάσει και τους σημερινούς και την Ιστορία. Στην οποία έχει κερδίσει ήδη τη θέση του. Στα πίσω δωμάτια. Και στις σοφίτες για να έχει την αίσθηση ότι βρίσκεται κάπου ψηλά. Μαζί με τον Άδωνη που ηδονίζεται όταν απολύει και νιώθει πανένδοξος.

Από harddog