Ο Αντώνης Σαμαράς
“ Καθώς λοιπόν το Στρασβούργο αποδείχθηκε η ταφόπλακα της προσπάθειας για πολιτική ανάνηψη του Πρωθυπουργού, οι ινστρούκτορες του Μαξίμου και οι αρωγοί τους στο χώρο των Μέσων, απεργάστηκαν σχέδια και παίγνια για ν’ αλλάξουν τη ροή των πραγμάτων. ”
Του Σπύρου Μπεκιάρη
Τρίτη, 28 Ιανουαρίου 2014 10:38
«Πανικός σενάρια κατεργάζεται…»
Ο πολιτικός χρόνος, για πολιτικά πρόσωπα ή για συλλογικά πολιτικά υποκείμενα, είναι μέγεθος προσδιοριζόμενο από τη δυναμική των εξελίξεων και τα χαρακτηριστικά του κοινωνικοπολιτικού πλαισίου που κάθε φορά διαμορφώνεται. Έτσι οι συχνές δηλώσεις περί εξάντλησης της τετραετίας από τη συγκυβέρνηση και διενέργειας εκλογών το 2016 μοιάζει περισσότερο με φοβική αντίδραση, ως αποτέλεσμα του τρόμου από την αποκαρδιωτική εικόνα της κλεψύδρας του πολιτικού χρόνου για την κυβέρνηση και λιγότερο με επιβεβαίωση αισιοδοξίας και ευοίωνης προοπτικής γι’ αυτή.
Ήδη το περιοδικό Economist προ ημερών, έγραψε ότι ο χρόνος της συγκυβέρνησης περιορίζεται δραστικά και ότι ο ανερχόμενος πολιτικός Αλέξης Τσίπρας θα επωμιστεί το βάρος της πολιτικής μάχης, αρχικά, και της διακυβέρνησης της χώρας στη συνέχεια. Αν μπορούσε ο Σαμαράς να αποφύγει ή να ακυρώσει τις εκλογές και κυρίως τις ευρωεκλογές θα το έκανε με μεγάλη προθυμία.
Οι εκλογές, που έρχονται, γίνονται για τους κυβερνώντες συνώνυμο του τρόμου, του πανικού και του ιού που προκαλεί τεταρταίο πυρετό. Γι’ αυτό οι πιθανότητες τριπλής κάλπης στις 25 Μαΐου είναι πολλές καθώς ο εκλογικός όλεθρος στις εκλογές, για αυτοδιοίκηση και ευρωκοινοβούλιο, δεν θα σημάνει απλά τη συντριβή των κομμάτων της συγκυβέρνησης και τη διάλυσή τους αλλά και την ολική ανατροπή των πολιτικών δεδομένων, με την υπέρβαση των εσωτερικών ανισματισμών για κάθε πολίτη και των αγκυλώσεων με τις οποίες αντιμετωπίζεται η προοπτική της αριστερής διακυβέρνησης. Το σενάριο λοιπόν της τριπλής κάλπης δεν πρέπει, σε κάθε περίπτωση, να αποκλειστεί.
Στο μέγαρο Μαξίμου πολλοί επένδυσαν στην ελληνική προεδρία και στην «επιτυχία» του πλασματικού πρωτογενούς πλεονάσματος. «Άνθρακες ο θησαυρός» και στις δύο περιπτώσεις. Η ύπαρξη του όποιου πλεονάσματος λογικά σημαίνει όχι νέα μέτρα. Το ίδιο έλεγε και λέει και ο Σαμαράς. Η απάντηση όμως ήρθε από την Εσπερία και μάλιστα απογοητευτική. Η Τρόικα απαιτεί με τελεσίγραφό της προσύμφωνο δεσμεύσεων για να αντιμετωπιστεί το δημοσιονομικό κενό των ετών 2014, ..15 και ..16. Κάλυψη του δημοσιονομικού κενού χωρίς νέα μέτρα δεν γίνεται. Από την άλλη, μετά το τέλος της φιέστας για την ανάληψη της προεδρίας, η υποδοχή του Σαμαρά στην έδρα του Ευρωκοινοβουλίου στις 15-1-2014 δεν ήταν απλά παγερή αλλά απαξιωτική και πράξη πρωτοφανούς πολιτικού ευτελισμού.
Μεταξύ άλλων είπαν κάποιοι ευρωβουλευτές.
- Δεν μπορείτε να θεωρείστε Πρωθυπουργός της χώρας σας γιατί αυτή την κυβερνά η τρόικα…
- Έχετε το θράσος και μιλάτε την ώρα που η ανεργία των νέων στη χώρα σας αγγίζει το 60%; - Το κόμμα του οποίου ηγείσθε δεν πρέπει να λέγεται Νέα Δημοκρατία αλλά «Μη Δημοκρατία»!!!
Τέτοια απαξίωση δεν έχει βιώσει Έλληνας πολιτικός και μάλιστα Πρωθυπουργός. Ο ίδιος ομιλητής έδειξε και το δρόμο της ανατροπής των κακώς κειμένων και των παρωχημένων πολιτικών στο χώρο της ένωσης. - Αυτό που χρειάζεται, είπε, είναι να κατευθυνθεί το μαχαίρι στην καρδιά της Ευρώπης. Να πάνε όλοι να ψηφίσουν και κυρίως, οι νέοι και οι άνεργοι για να σταματήσει η λεηλασία της αξιοπρέπειάς τους.
Ενδεικτική επιπλέον, του κλίματος της γενικευμένης ανθρωπιστικής κρίσης και της κοινωνικής κατάρρευσης είναι η τοποθέτηση άλλου μέλους του Ευρωκοινοβουλίου: - Άτομα που υποφέρουν από καρκίνο δεν μπορούν να γιατρευτούν γιατί δεν μπορούν να εξασφαλίσουν φάρμακα… Για την άμυνα όμως δαπανήθηκαν και δαπανώνται τεράστια ποσά! Τα περίφημα εξοπλιστικά προγράμματα με ό,τι αυτό συνεπάγεται… Καθώς λοιπόν το Στρασβούργο αποδείχθηκε η ταφόπλακα της προσπάθειας για πολιτική ανάνηψη του Πρωθυπουργού, οι ινστρούκτορες του Μαξίμου και οι αρωγοί τους στο χώρο των Μέσων, απεργάστηκαν σχέδια και παίγνια για ν’ αλλάξουν τη ροή των πραγμάτων. Μάταιος κόπος. «Το μοιραίον άφυκτον». Οι ίδιοι δεν πείθουν και δεν πείθουν πια ούτε οι «εκλεκτοί» τους στο χώρο της ενημέρωσης.
Ο τρόμος δημιουργεί νέα δεδομένα και στο χώρο των αυτόκλητων τιμητών και ρυθμιστών της δημόσιας ζωής, των «εκλεκτών» της δημοσιογραφίας. Οι αποκαλύψεις και κυρίως αυτές που θα έλθουν στο φως, σχετικά με την υπόθεση του Τ.Τ. και η προοπτική ανοίγματος κάποιων άλλων φακέλων αφήνει άυπνους κάποιους εκ των «κορυφαίων» στο χώρο της δημοσιογραφίας, οι οποίοι αρχίζουν να φαίνονται πιο διαλλακτικοί και φιλικοί προς τον ΣΥΡΙΖΑ, ευελπιστώντας ότι με την οσφυοκαμψία τους θα οικοδομήσουν μια σχέση εμπιστοσύνης για ν’ αποφύγουν τυχόν δεινά και κυρίως της δημόσια χλεύη. Ένα από τα σενάρια, όχι για αρχάριους ή καλύτερα για πανικόβλητους πολιτικούς αλλά για δυνατούς λύτες, είναι και το λίαν κινδυνώδες «παιγνίδι» με τη δικαίωση των ένστολων από το ΣΤΕ. Η δικαστική απόφαση είναι μια απόφαση που πρέπει ν’ αξιολογηθεί με νομικά κριτήρια. Η θέση της κυβέρνησης είναι δεινή. «Μπρος γκρεμός και πίσω νέφτι…».
Αν η κυβέρνηση θέλει να επιδείξει τις γαλοντομικές διαθέσεις της προς τους ένστολους και πιθανότατα τους δικαστικούς, τους πανεπιστημιακούς και τους γιατρούς, τους ανήκοντες στα ειδικά μισθολόγια, τότε θα προκαλέσει ένα ντόμινο που θα σημάνει και το άμεσο τέλος της. Τι θα γίνει με τις 700-800 χιλιάδες υπαλλήλων του Δημοσίου που είναι τα μεγάλα θύματα των οριζόντιων περικοπών και ποιος μπορεί να ξεφύγει από την μήνιν τους; Η εκδίκηση για «ζητήματα τσέπης» είναι πολύ σκληρή. Αν πάλι δεν δικαιώσει τη συγκεκριμένη κατηγορία πολιτών, θα τροφοδοτήσει φαινόμενα και κινήματα ανυπακοής και αφερεγγυότητας, την οποία η ίδια θα έχει επιδείξει.
Επειδή αναφερθήκαμε στην έννοια του τρόμου, στην οποία της διάσταση, καλό θα ήταν να αξιολογήσουμε και το σενάριο της αναβίωσης της τρομοκρατίας ή καλύτερα της τρομο-αμετροέπειας. Αρχικά η εξαφάνιση του Χρ. Ξηρού και η ευκολία με την οποία έγινε, σε οποιοδήποτε κράτος του κόσμου, θα σήμαινε την παραίτηση δυο τουλάχιστον υπουργών. Η κυβέρνηση προφανώς θα περίμενε τη σπουδή του ΣΥΡΙΖΑ και τοποθετήσεις που θα συντηρούσαν τη θεωρία των δύο άκρων. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως, προς απογοήτευση των κυβερνώντων, δεν εμφανίστηκε ούτε ως τιμητής, ούτε των θιασώτης του Ξηρού και των θέσεών του. Το τραγικό γι’ αυτήν μάλιστα ήταν η ακραία τοποθέτηση του Βουλευτή του κυβερνώντος κόμματος Χρηστογιάννη, που χαρακτήρισε το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου ως Επανάσταση, δείχνοντας που βρίσκονται οι δυνάμεις που ονειρεύονται ακραίες και βίαιες πολιτικές εκτροπές.
Και ξαφνικά από μια καθ’ όλα ειλικρινή δήλωση προέκυψε το θέμα της αθεΐας του Αλέξη Τσίπρα. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, δίκην ιεροεξεταστή, κάλεσε τον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ να δηλώσει αν είναι άθεος ή θρησκευόμενος. Αγνοεί βέβαια ο δύσμοιρος ότι καμιά πίστη δεν δηλώνεται αλλά αντίθετα ότι η πίστη βιώνεται. Επιστρατεύθηκαν μάλιστα και επιφανείς ιεράρχες οι οποίοι παρ’ ολίγον να προχωρήσουν και στον αφορισμό του «άπιστου»… Αυτές οι σκοταδιστικές λογικές και πρακτικές είναι πιο επικίνδυνες από τις περικοπές και την οικονομική αφαίμαξη και μας οδηγούν πολύ πίσω, όταν στο όνομα της όποιας πουριτανικής ηθικολογίας, αντιμετωπίστηκαν ή απειλήθηκαν με αφορισμό μεγέθη όπως ο Ροΐδης, ο Λασκαράτος, ο Καζαντζάκης και άλλοι.
Ο φαρισαϊσμός των κυβερνώντων δεν έχει όρια. Αγνοούν φαίνεται ότι τα μεγάλα εγκλήματα τα έκαναν βαθιά θρησκευόμενοι. Η ιστορία έχει δείξει ότι οι υπαίτιοι των θρησκευτικών πολέμων, οι αυτοκράτορες που σφάγιασαν εκατοντάδες χιλιάδες «αλλόδοξους», οι μακελάρηδες των Σταυροφοριών, οι εμπνευστές των Ράιχ, οι πρωτεργάτες της Χούντας στην Ελλάδα ήταν βαθιά θρησκευόμενοι. Μήπως βαθιά θρησκευόμενοι και Χριστιανοί δεν δηλώνουν και οι κυβερνώντες την Ελλάδα που διέλυσαν το κοινωνικό κράτος και τον κοινωνικό ιστό και οδηγούν στην αθλιότητα τους Έλληνες. Μόνο μια πίστη μπορεί να μας οδηγήσει έξω από το τέλμα, η πίστη στον άνθρωπο. Αυτή η πίστη μπορεί να αναδειχθεί από τις δυνάμεις που υπερασπίζονται πάνω απ’ όλα το δίκαιο και πορεύονται στη βάση ενός υγιούς αριστερού και δημοκρατικού προσανατολισμού.
Εμείς οι Έλληνες έχουμε ένα προνόμιο μοναδικό. Είμαστε οι κληρονόμοι ενός, ανεκτίμητης αξίας, κληροδοτήματος, της αντίληψης δηλαδή ότι η σκέψη οδηγεί τον άνθρωπο και είναι το αντίδοτο στην τύφλωση της όποιας θρησκευτικής υστεροβουλίας και της όποιας πολιτικής αλχημείας. Η πίστη ότι ο πολίτης είναι το υποκείμενο της ιστορίας, ως ο καρπός της επίγνωσης που εκπορεύεται από το λόγο, τροφοδοτεί την προοπτική της δυναμικής πορείας των κοινωνιών και διαλύει τα όποια νεφελώματα δημιουργεί η συστημική βιομηχανία του πολιτικού «θεάματος». Αυτή τη δυναμική πορεία για την Ελλάδα μπορούν να την εγγυηθούν μόνο οι δυνάμεις της αριστεράς, οι δημοκρατικές - προοδευτικές δυνάμεις, τις οποίες φαίνεται να εμπιστεύεται ο Ελληνικός λαός, οι δυνάμεις που υπερασπίζονται τις προοδευτικές αριστερές ιδέες.
ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ periodista
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου