ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΘΝΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΦΑΤΗ "ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ" ΑΘΛΙΟΙ ΝΕΟΤΑΞΙΤΕΣ

Κεντρικό στοιχεῖο τῆς νεοταξίτικης και βρώμικης πολιτικῆς «φιλοσοφίας» εἶναι ἡ ἐπίθεση στήν ἔννοια τῆς Πατρίδας καί στό πατριωτικό συναίσθημα. Εχουν καταβληθεῖ ἀπό τούς κύκλους αὐτούς ἐπίμονες προσπάθειες νά ταυτισθεῖ ὁ Πατριωτισμός μέ τόν ἐθνικισμό, τόν σωβινισμό, τόν ρατσισμό, τήν μισαλλοδοξία. 

Απόσπασμα από το βιβλίο του Μελέτη Μελετόπουλου

«Θά ρθει ΠΡΩΤΑ ΕΝΑ Α.Ε. ψευτορωμέϊκο ˙
νά μήν ΤΟ πιστέψεις. Θά φύγει πίσω ».  Κοσμᾶς Αἰτωλός

Μία ὀλιγάριθμη ἀλλά πανταχοῦ παροῦσα ὁμάδα πανεπιστημιακῶν, δημοσιογράφων, διανοουμένων καί πολιτευτῶν ἐπιχειρεῖ τά τελευταῖα χρόνια μέ συστηματικό καί ἐπίμονο τρόπο νά ...
ἐπηρεάσει τήν κοινή γνώμη καί ἰδιαίτερα τήν νεολαία καί νά μεταβάλει τήν ἱστορική συνείδηση καί τούς πολιτικούς προσανατολισμούς τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ. Προωθεῖ καινοφανεῖς ἀπόψεις γιά γεγονότα μείζονος σημασίας, ὅπως ἡ Ἑλληνική Ἐπανάσταση, ἀλλά καί ὑποστηρίζει συγκεκριμένες θέσεις γιά τίς σύγχρονες ἑλληνοτουρκικές σχέσεις, τό Κυπριακό, τήν ἐνταξιακή πορεία τῆς Τουρκίας πρός τήν Εὐρωπαϊκή Ενωση, τήν ὑποτιθέμενη ὕπαρξη μειονοτήτων στό ἐσωτερικό τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους, τήν ἀπόδοση ρατσιστικῶν καί σωβινιστικῶν χαρακτηριστικῶν στόν ἑλληνικό λαό, τήν σχέση μας μέ τήν Ὀρθοδοξία καί πολλά ἄλλα. 

Ἡ ἀπήχηση αὐτῶν τῶν ἀντιλήψεων στήν ἑλληνική κοινωνία εἶναι ἐλάχιστη, ἀφοῦ ὅλες οἱ ἔγκυρες μετρήσεις τῆς κοινῆς γνώμης δείχνουν μία συντριπτική κυριαρχία τοῦ πατριωτικοῦ αἰσθήματος καί τῶν παραδοσιακῶν ἀξιῶν σέ ὅλες τίς ἡλικίες καί τίς κοινωνικές ὁμάδες. Παρά ταῦτα, ἡ προσπάθεια χονδροειδοῦς ἀναθεώρησης τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας, μαζί μέ τήν προώθηση «ἐναλλακτικῶν» ἀπόψεων στά ἐθνικά μας θέματα, ἔχουν προκαλέσει κατά καιρούς μεγάλες ἀντιδράσεις καί τήν ὀργή τῆς κοινῆς γνώμης. []
 
Κεντρικό στοιχεῖο αὐτῆς ὅλης τῆς πολιτικῆς «φιλοσοφίας» εἶναι ἡ ἐπίθεση στήν ἔννοια τῆς Πατρίδας καί στό πατριωτικό συναίσθημα.  Εχουν καταβληθεῖ ἀπό τούς κύκλους αὐτούς ἐπίμονες προσπάθειες νά ταυτισθεῖ ὁ Πατριωτισμός μέ τόν ἐθνικισμό, τόν σωβινισμό, τόν ρατσισμό, τήν μισαλλοδοξία. Κάθε αὐτονόητη, ἀκόμη καί ἡ μετριοπαθέστερη, ἄποψη γιά τήν ὑπεράσπιση τῆς ἐθνικῆς μας κυριαρχίας καί τήν ἀντιμετώπιση ξένης ἐπιβουλῆς συκοφαντεῖται ὡς «ἐθνικιστική ὑστερία» καί ἀντιπροτείνεται ὁ «διάλογος» γιά τά κυριαρχικά μας δικαιώματα, ὁ κατευνασμός κ.λπ. Λογική ἀπόληξη παρόμοιων ἀντιλήψεων, βεβαίως, εἶναι ἡ διαμόρφωση ἑνός κλίματος αὐτοενοχοποίησης καί παθητικῆς ἀποδοχῆς τῶν ἀμφισβητήσεων τῆς ἐθνικῆς μας ὑπόστασης. Καί ἡ ἀποδυνάμωση τοῦ πνεύματος ἀντίστασης στίς ἀπειλές πού πάντοτε ὑπῆρχαν καί πάντοτε θά ὑπάρχουν, στόν ταραγμένο κόσμο πού πορευόμαστε ὡς ἔθνος ἐπί χιλιάδες
 
χρόνια. Αλλοθι καί ἀφορμή Της ἐπίθεσης  ὁρισμένων Προσώπων ΚΑΙ ὁμάδων ἐναντίον ΤΟΥ πατριωτικοῦ αἰσθήματος, τῆς ἔννοιας τοῦ Εθνους καί ὅλων τῶν ἐθνικῶν συμβόλων, εἶναι ἀσφαλῶς ἡ κατάχρησή τους ἀπό τήν δικτατορία τῶν συνταγματαρχῶν των συνταγματαρχών (1967-1974). Οἱ συνταγματάρχες κατασκεύασαν ἕνα κάπηλο ἰδεολογικό προσωπεῖο χρησιμοποιώντας τά ἱερά καί τά ὅσια τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, ὅπως τό Εἰκοσιένα, τό Σαράντα, τό τρίπτυχο Πατρίς-Θρησκεία-Οἰκογένεια κ.λπ. ετσι, μόλις κατέρρευσε τό δικτατορικό καθεστώς, τό 1974, ἡ κατάχρηση αὐτή τῶν ἐθνικῶν συμβόλων ἀπό τήν δικτατορία ἔδωσε τό «δικαίωμα» σέ κάποιους κύκλους νά ἐπιτεθοῦν ὄχι μόνον ἐναντίον τοῦ στρατοκρατικοῦ αὐταρχισμοῦ, ἀλλά καί τῶν συμβόλων πού αὐτός καταχράστηκε.  

 
Διάφοροι πανεπιστημιακοί, δημοσιογραφοῦντες ἱστορικοί κ.λπ., [] ἀντέγραψαν καί εἰσήγαγαν ἀτελῶς κάποιες ἄσχετες πρός τά ἑλληνικά δεδομένα θεωρητικές κατασκευές ἀπό τήν Εὐρώπη καί τίς ΗΠΑ ἤ ξεσήκωσαν κάποιες πολιτικῶς ὀρθές ἰδέες τῆς μόδας ἀπό πολιτικά περιοδικά τῆς Νέας Ὑόρκης ἤ τοῦ Αμστερνταμ καί τίς ὕψωσαν ὡς λάβαρο πανεπιστημιακῆς σταδιοδρομίας καί ἐπιστημονικῆς ἀνέλιξης. Καί βρῆκαν στόν κλειστό τους χῶρο εὐνοϊκή ἀνταπόκριση, διότι στήν πανεπιστημιακή μας κοινότητα ἡ ἄκριτη εἰσαγωγή θεωριῶν (ὅπως καί καταναλωτικῶν προϊόντων) ἀπό τό ἐξωτερικό, πού ὑποκαθιστᾶ τήν κοπιαστική παραγωγή τους, ἔχει δυστυχῶς μακρά παράδοση.
 
Μέ αὐτόν τόν τρόπο, παραδείγματος χάριν, ἡ θεωρία Της ἐθνογένεσης Των Καθηγητών Γκέλνερ καί Χομπσμπάουμ, πού ἀφορᾶ τά ἀνεπτυγμένα βιομηχανικά ἔθνη τῆς Δύσης, ἐφαρμόσθηκε μέ ἀπίστευτη ἐπιστημονική ἐπιπολαιότητα ἀπό κάποιους πανεπιστημιακούς τῆς μή βιομηχανικῶς ἀνεπτυγμένης χώρας μας. Σύσσωμη ἡ «προοδευτική», ἀνανεωτική, ἐκσυγχρονιστική κ.λπ. ἐπιστημονική κοινότητα υἱοθέτησε τήν ἐξωπραγματική γιά τά ἑλληνικά δεδομένα αὐτήν θεωρία. Γιά νά δοῦμε καλύτερα πῶς λειτουργεῖ τό στερεότυπο, ἀξίζει τόν κόπο νά σταθοῦμε λίγο σ 'αὐτό τό σημεῖο.  
 
Τό συμπέρασμα πού συνήγαγε ἡ «προοδευτική» μας διανόηση ἀπό τήν ἐφαρμογή αὐτῆς τῆς θεωρίας, πού θά ἐξετάσουμε ἀμέσως παρακάτω ἀναλυτικά, ἦταν ὅτι δέν ὑφίσταται συνέχεια τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους, ὅτι τό σύγχρονο ἑλληνικό ἔθνος εἶναι μία κατασκευή τῆς «νεωτερικότητας», ὅτι ἡ σημερινή ἑλληνική συνείδηση εἶναι τεχνητό καί βεβιασμένο «ἰδεολόγημα» κ.λπ. Φυσικά, δέν ἔκαναν τόν κόπο, οἱ «προοδευτικοί» μας διανοούμενοι, νά μελετήσουν τίς πηγές, νά διαπιστώσουν πρωτογενῶς πῶς σκεπτόταν καί πῶς αὐτοπροσδιοριζόταν ὁ Ελληνας τῆς Τουρκοκρατίας, γιατί ἔγινε ἡ μεγάλη Ἐπανάσταση τοῦ 1821, ποιά ἦταν ἡ πολιτιστική ἔκφραση τοῦ ὑπόδουλου Ἑλληνισμοῦ - καί, ὁπωσδήποτε, τό κυρίαρχο κατά τόν Σολωμό, ἀλλά καί πολλούς ἄλλους-κριτήριο τῆς γλώσσας: τί γλῶσσα ὁμιλοῦσε ὁ Ἑλληνισμός στούς αἰῶνες τῆς μακρᾶς Ἱστορίας του? 

Διακόπηκε ποτέ ἡ ὁμιλία τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας στούς μακρούς αἰῶνες τοῦ Βυζαντίου καί τῆς Τουρκοκρατίας στίς ἑλληνικές χῶρες? ποιά ἦταν ἡ γλῶσσα τῆς Ἐκκλησίας?  Ποιά ἦταν ἡ γλῶσσα τῶν διανοουμένων? Ποιά ἦταν ἡ γλῶσσα τῆς ἀλληλογραφίας μεταξύ τῶν ὁπλαρχηγῶν καί προεστῶν τῆς Τουρκοκρατίας? Σέ ποιά γλῶσσα ἔγραψαν τά κείμενά τους οἱ Φαναριῶτες? Τί γλῶσσα μιλοῦσε το 1600 και το 1700 ὁ ἁπλός λαός? Σέ ποιά γλῶσσα τραγουδοῦσε ὁ ἁπλός λαός τά δημοτικά τραγούδια του? Τί προέλευση ἔχουν τά ἤθη καί τά ἔθιμα τοῦ λαοῦ αὐτῆς τῆς χώρας? Ποιά ἦταν ἡ ἱστορική συνείδηση, τά κοινά σημεῖα ἀναφορᾶς, τό πλαίσιο αὐτοπροσδιορισμοῦ αὐτοῦ τοῦ λαοῦ? []
 
Ἀλλά ἄς δοῦμε ἄν τά συμπεράσματα τῶν προοδευτικῶν μας διανοουμένων συνάδουν καί πρός τούς ἴδιους τούς θεωρητικούς τούς ὁποίους ἐπικαλοῦνται.  Ὁ Έρνεστ Γκέλνερ εἶχε πολλούς λόγους νά ἀσχοληθεῖ μέ τόν ἐθνικισμό: εἶχε γεννηθεῖ τό 1925 στήν Πράγα, ἀναπτύχθηκε πνευματικά ἀνάμεσα στήν τσέχικη καί τήν γερμανική κουλτούρα καί ὡς Ἑβραῖος διώχθηκε ἀπό τούς ναζί. Ἡ τραυματική του ἐμπειρία ἀπό τόν ἐθνικοσοσιαλισμό ἦταν τό ψυχολογικό ὑπόστρωμα καί τό ἀρχικό κίνητρο πού τόν ὤθησε νά ἀσχοληθεῖ σέ πολλές μελέτες του μέ τό ἐθνικιστικό φαινόμενο. Ὁ ἄλλος ἐκφραστής τῆς θεωρίας τῆς ἐθνογένεσης, ὁ Έρικ Χομπσμπάουμ, ἐπίσης Ἑβραῖος διωκόμενος ἀπό τούς ναζί, στρατευμένος κομμουνιστής, συνέβαλε καί αὐτός στήν ἀνάλυση τοῦ ἐθνικιστικοῦ φαινομένου. Οἱ δύο αὐτοί σπουδαῖοι ἱστορικοί ἀσχολήθηκαν μέ ἕνα πολύ συγκεκριμένο ἐρώτημα:. Πῶς ἡ ἀρχικά πολυδιασπασμένη, φεουδαλική Εὐρώπη, κατέληξε νά παραγάγει ἐθνικά κράτη καί ἐθνικιστικές ἀντιλήψεις πού ὁδήγησαν ΣΤΟΝ ναζισμό
 
Πράγματι, οἱ δύο αὐτοί ἱστορικοί ἔχουν δίκιο στά συμπεράσματά τους γιά τήν δημιουργία τῶν σύγχρονων ἐθνῶν στόν χῶρο τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης. Οταν διαλύθηκε τό Δυτικό Ρωμαϊκό Κράτος, τό 476 μ.Χ., μία πανσπερμία φυλῶν χωρίς παρελθόν καί χωρίς ἱστορική καί ἐθνική συνείδηση κατέκλυσε τόν χῶρο τῆς σημερινῆς Δυτικῆς καί Κεντρικῆς Εὐρώπης. Βαθμιαῖα, σχηματίσθηκε στά ἐρείπια τοῦ ρωμαϊκοῦ κράτους τό φεουδαλικό σύστημα, στά πλαίσια τοῦ ὁποίου τοπικοί φεουδάρχες κυβερνοῦσαν μικρά ἤ μεγάλα φέουδα, σέ καθεστώς πρωτόγονης ἀγροτικῆς οἰκονομίας καί ἀνυπαρξίας ὀργανωμένων κρατικῶν δομῶν. Σταδιακά, κατά τήν Ἀναγέννηση, ἐμφανίσθηκαν οἱ πρῶτοι πυρῆνες κρατῶν, πού ἔπασχαν ὅμως ἀπό ἐθνολογική καί πολιτισμική ὁμοιογένεια. Ἡ Ἀναγέννηση, ὁ Διαφωτισμός, ἡ Βιομηχανική Ἐπανάσταση, ἡ ἰσχυροποίηση τῆς Ἀστικῆς Τάξης, ἡ δημιουργία ὀργανωμένων κρατικῶν μηχανισμῶν ὁδήγησαν τελικῶς στήν διαμόρφωση ἰσχυρῶν κρατῶν.
 
Οἱ Γκέλνερ-Χομπσμπάουμ ἔχουν δίκιο στό ἑξῆς: ὅσο πιό ἀνομοιογενές ἐθνοφυλετικά ἦταν ἕνα εὐρωπαϊκό κράτος, τόσο πιό ἰσχυρές ἦταν οἱ προσπάθειες ὁμογενοποίησής του. Τέτοιες προσπάθειες ἦταν δυνατόν νά ὁδηγήσουν-καί στήν περίπτωση τῆς Γερμανίας ὁδήγησαν-στήν ἐμφάνιση τοῦ παραληρηματικοῦ σωβινισμοῦ. . Τοῦ ὁποίου κύρια θύματα ὑπῆρξαν ὡς ἀποδιοπομπαῖοι τράγοι οἱ Ἑβραῖοι, ἐκ τοῦ γεγονότος ὅτι ἀποτελοῦσαν «παραφωνία» στούς κόλπους ἑνός κράτους πού ἐπεδίωκε μέ τήν πλήρη μανία ὁμογενοποίησή ΤΟΥ
 
Τί σχέση ΕΧΟΥΝ ΟΛΑ αὐτά μέ τήν ἑλληνική ἱστορία καί ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ?. Ἀπολύτως καμία ΟΤΑΝ ΤΟ Δυτικό Ρωμαϊκό Κράτος διαλύθηκε τό 476, τό Ἀνατολικό Ρωμαϊκό Κράτος ὄχι μόνον ἐπεβίωσε μέ ἐπιτυχία, ἀλλά ἐξελίχθηκε σέ παγκόσμια ὑπερδύναμη τοῦ Μεσαίωνα. Ἐνῷ ἡ Δυτική Εὐρώπη βίωνε τό χιλιόχρονο δρᾶμα της, σέ κατάσταση τραγικῆς ὑπανάπτυξης καί πνευματικοῦ σκότους, τό Βυζάντιο (Ρωμανία γιά τούς συγχρόνους του) βίωνε μία ἐποχή ἀκμῆς, ἦταν ὀργανωμένο κράτος μέ δημόσια διοίκηση, ἐκπαιδευτικό σύστημα, κοινωνική πρόνοια, ἐξαγωγικό ἐμπόριο καί, κυρίως , παγκόσμια πολιτιστική ἀκτινοβολία. Οταν, ἀντιθέτως, ἡ Δύση εἰσῆλθε σέ ἐποχή σταδιακῆς ἀνάπτυξης, ὁ βυζαντινός κόσμος ὅδευε πρός τό τέλος του, κι ὅταν ἡ Δυτική Εὐρώπη συγκλονιζόταν ἀπό τήν Ἀναγέννηση, τόν Διαφωτισμό καί τήν Βιομηχανική Ἐπανάσταση, ὁ Ἑλληνισμός βίωνε τόν δικό του, τραγικό Μεσαίωνα τοῦ σκότους καί τῆς δουλείας.
 
Ἡ διαδικασία τῆς ἐθνογένεσης, λοιπόν, ὅπως τήν περιγράφουν οἱ Γκέλνερ καί Χομπσμπάουμ, ἀφορᾶ ἕναν κόσμο πού πέρασε ἀπό τίς φάσεις τοῦ φεουδαλικοῦ Μεσαίωνα, τῆς Ἀναγέννησης, τοῦ Διαφωτισμοῦ καί τῆς Βιομηχανικῆς Ἐπανάστασης, διαδικασίες πού ἀπουσιάζουν παντελῶς ἀπό τήν ἑλληνική «Ιστορία λόγῳ τῆς Τουρκοκρατίας. Πῶς, λοιπόν, ἐφαρμόζεται μέ τόση ἐπιπολαιότητα στήν ἑλληνική «Ιστορία?
 
Ὁ Ἑλληνισμός, μετά τήν ἀπορρόφηση τοῦ ἑλληνιστικοῦ κόσμου ἀπό τούς Ρωμαίους, συνέχισε νά κυριαρχεῖ πολιτιστικά στά πλαίσια τῆς Ρωμαϊκῆς Κοσμοκρατορίας  (ὁ μεγαλύτερος ἱστορικός τοῦ Εἰκοστοῦ Αἰῶνα, ὁ «Άρνολντ Τόινμπι θεωρεῖ τήν Ρώμη μία ἁπλῆ παραλλαγή καί ἔκφανση τοῦ ἑλληνικοῦ κόσμου). Ὁ ἐκχριστιανισμός τοῦ ρωμαϊκοῦ κράτους δημιούργησε, μέσα ἀπό πολλές περιπέτειες, μία νέα πολιτιστική σύνθεση, τόν ἑλληνορθόδοξο βυζαντινό κόσμο. Ἡ συνείδηση τοῦ Ελληνα ὀρθόδοξου, ὑπηκόου τοῦ ρωμαϊκοῦ κράτους, ὁδήγησε στήν ἔννοια τοῦ Ρωμηοῦ: εἶναι ἕνα νέο στάδιο τῆς ἑλληνικῆς ἰδιοπροσωπίας, πού ἀσφαλῶς ὑπέστη διαδοχικές μεταλλαγές καί πέρασε ἀπό πολλές φάσεις στίς χιλιετίες τῆς Ἱστορίας του. Οἱ ἐν συνεχείᾳ φυλετικές ἀναμείξεις τοῦ Ἑλληνισμοῦ (κυρίως μέ Σλαύους, Φράγκους καί Ἀλβανούς) κατά τόν Μεσαίωνα, ὄχι μόνον δέν διέσπασαν τήν ἑλληνική συνείδηση καί πολιτιστική ἔκφραση, ἀλλά τήν ἐνδυνάμωσαν μέ νέα δυναμική.
 
ΟΙ μεταναστευτικές εἰσροές ὁδηγοῦσαν σέ ἀφομοίωση  Των μεταναστῶν («τούς Σλαύους γραικώσας », γράφει γιά τόν πατέρα του Βασίλειο Α ὁ Λέων ὁ Σοφός στά Βασιλικά του, ἐνῷ ὅλοι γνωρίζουμε τήν πρωτοποριακή δράση τῶν Ἀρβανιτῶν καί τῶν λατινογενῶν Βλάχων στήν Ἑλληνική Ἐπανάσταση καί σέ ὅλους τούς ἐθνικούς ἀγῶνες). Χρειάζεται ἰδιαίτερη ἐμμονή σέ μία βιολογική φυλετική ἀντίληψη τῆς Ἱστορίας, γιά νά μήν ἀντιλαμβάνεται κανείς τήν ἀφομοιωτική λειτουργία τῶν πολιτισμῶν. []
Οἱ βαθύτερες ρίζες τῆς σύγχρονης ἑλληνικῆς ἐθνικῆς συνείδησης φθάνουν πίσω ὥς τήν ὁμηρική ἐποχή, καί διήνυσαν χιλιετίες πρίν φθάσουμε στήν Τουρκοκρατία καί στήν Ἑλληνική Ἐπανάσταση.  

Οποιος δέν ἔχει μελετήσει σέ βάθος τά ὁμηρικά ἔπη, τόν Ἐπιτάφιο τοῦ Περικλέους, τίς δημηγορίες τοῦ Ἰσοκράτους, ὅποιος δέν ἔχει διαβάσει προσεκτικά τήν Ἱστορία τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου καί τῶν Διαδόχων τοῦ Gustav Droysen, ὅποιος δέν γνωρίζει τί γράφει ὁ Λέων ὁ Σοφός στά Βασιλικά του γιά τόν ἐξελληνισμό τῶν Σλαύων, κι ὅποιος δέν ἐμβάθυνε στοιχειωδῶς στήν ὑστεροβυζαντινή ποίηση ὅπως καί στό ἔργο τῆς Ἑλένης Γλύκατζη -Ἀρβελέρ γιά τήν Πολιτική Ἰδεολογία τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, ἄν κάποιος δέν διάβασε μεταβυζαντινή λογοτεχνία, ἀκριτικά ἔπη καί κλέφτικα τραγούδια, ἀλλά καί Νεοελληνικό Διαφωτισμό, καί δέν μελέτησε ἐμβριθῶς τίς ἑλληνικές κοινότητες τῆς Τουρκοκρατίας, σίγουρα δέν μπορεῖ νά συλλάβει τήν πολυκύμαντη καί θυελλώδη διαδρομή τῆς . ἑλληνικῆς Εθνικής συνείδησης
 
Ο σοφός Γκέλνερ ΤΟ ξέρει καλύτερα ΑΠΟ τούς έν Ἑλλάδι ἀντιγραφεῖς ΤΟΥ: «Ἡ πρώτη ἐθνικιστική ἐξέγερση ἔλαβε χώρα λίγα χρόνια μετά τό Συνέδριο τῆς Βιέννης καί ἦταν ἡ ἑλληνική», γράφει στό ἔργο του Ἐθνικισμός: πολιτισμός, πίστη καί ἐξουσία [σέ ἑλληνική μετάφραση ἀπό τίς ἐκδόσεις Ἀλεξάνδρεια, Ἀθήνα 2002, σ. 69-70]. Καί συνεχίζει: «Θά ἦταν ἄσκοπο νά ἀρνηθοῦμε ὅτι ὁρισμένα γνωρίσματά της συνιστοῦν κάποιο πρόβλημα γιά τήν θεωρία μας, ἡ ὁποία συνδέει τόν ἐθνικισμό μέ τόν βιομηχανισμό. Τό Ναύπλιο (πρώτη πρωτεύουσα τῆς Ἀνεξάρτητης Ἑλλάδας) καί ἡ Ἀθήνα τοῦ πρώιμου 19ου αἰῶνα παρουσίαζαν ἐλάχιστη ὁμοιότητα μέ τό Μάντσεστερ τοῦ Ενγκελς, ἐνῷ ὁ Μοριᾶς δέν ἔμοιαζε μέ τά λαγκάδια τοῦ Λάνκασαϊαρ ... εἶναι εὔλογη ἡ ὑποψία ὅτι ἀρχικά τό ἑλληνικό ἐθνικό κίνημα δέν ἀποσκοποῦσε σ «ἕνα ὁμοιογενές νεωτερικό ἐθνικό κράτος, ἀλλά μᾶλλον ... νά ἀντικαταστήσει τήν Ὀθωμανική Αὐτοκρατορία μ 'ἕνα νέο Βυζάντιο». Διαυγέστατη ἀνάλυση. Καί διαπιστώνει ὁ ἐπιστημονικά ἔντιμος Γκέλνερ: «Σέ γενικές γραμμές, ὄχι μόνο ὁ ἑλληνικός, ἀλλά ὅλοι οἱ βαλκανικοί ἐθνικισμοί φαίνεται νά συνιστοῦν μεῖζον πρόβλημα γι 'αὐτήν τήν θεωρία, ἄν λάβουμε ὑπ' ὄψιν τήν καθυστέρηση τῶν Βαλκανίων σύμφωνα μέ τά κριτήρια τοῦ βιομηχανισμοῦ καί τῆς νεωτερικότητας ».
 
Οἱ διάφοροι καθηγητές τῶν ἑλληνικῶν πανεπιστημίων, πού βιάστηκαν ἀπρόσεκτα νά ἐφαρμόσουν τήν θεωρία τῆς ἐθνογένεσης στήν ἑλληνική περίπτωση , ὑποβάλλοντάς μας τήν ἰδέα ὅτι τό ἑλληνικό ἔθνος εἶναι μία τεχνητή κατασκευή τῆς Νεωτερικότητας, ἀσφαλῶς δέν πρόσεξαν τί γράφει ὁ ἴδιος ὁ Γκέλνερ στήν σελίδα 144 -45 τοῦ ἐν λόγῳ βιβλίου του (πού σύμφωνα μέ αὐτά πού ἔγραψε στόν πρόλογο ὁ γυιός-ἐπίσης καθηγητής-τοῦ συγγραφέα: «. ... εἶναι ἡ τελευταία του λέξη στό θέμα τοῦ ἐθνικισμοῦ Ἀντιπροσωπεύει ἐπίσης τήν πιό ὥριμη ἀνάλυσή του ...»). Γράφει λοιπόν στό τέλος τοῦ βιβλίου του ὁ Γκέλνερ: «Ἡ δική μου ἄποψη εἶναι ὅτι κάποια ἔθνη διαθέτουν αὐθεντικούς ἀρχαίους ὀμφαλούς, ἄλλα ἔχουν ὀμφαλούς πού ἐπινοήθηκαν γιά χάρη τους ἀπό τήν ἴδια τήν ἐθνικιστική τους προπαγάνδα καί ἄλλα δέν ἔχουν καθόλου ὀμφαλό. Πιστεύω ἀκόμη ὅτι ἡ μεσαία κατηγορία εἶναι μέχρι στιγμῆς ἡ μεγαλύτερη, ἀλλά εἶμαι ἀνοιχτός στίς διορθώσεις πού θά ὑποδείκνυε μία ἱστορική ἔρευνα. Σέ κάθε περίπτωση, νά πῶς πρέπει νά διατυπωθεῖ τό ὅλο ζήτημα ». []

Νά πῶς λειτουργεῖ ἡ πανεπιστημιακή κοινότητα στήν Ἑλλάδα

Οἱ αὐτόκλητοι εἰσαγωγεῖς παρόμοιων ξένων θεωριῶν, προσαρμοσμένων καταλλήλως ὥστε νά ἐφαρμοσθοῦν στήν ἑλληνική «Ιστορία κατά τό δοκοῦν, προσπαθοῦν νά ἐμφανίσουν τήν ἄποψη ὅτι τό Ἑλληνικό Εθνος εἶναι ἕνα τεχνητό κατασκεύασμα ἐθνικιστῶν ἱστορικῶν καί ἀκροδεξιῶν προπαγανδιστῶν. Οτι στήν οὐσία οἱ κάτοικοι αὐτῆς τῆς χώρας, μία πανσπερμία Ἀλβανῶν, Σλαύων, Βλάχων, Σαρακατσάνων καί ἄλλων ἀπροσδιορίστου προελεύσεως μετοίκων, ἀποφάσισαν μία ὡραία πρωία νά ἐπαναστατήσουν ἔτσι χωρίς λόγο, μᾶλλον λόγῳ ἀναρχικοῦ χαρακτῆρος, διάθεσης γιά πλιάτσικο καί ἐξ αἰτίας ἐθνικιστικῶν προκαταλήψεων ἐναντίον τῶν Τούρκων. 

Ἡ Ὀθωμανική Αὐτοκρατορία ἦταν, φαίνεται, ἕνα πολυεθνικό πολυπολιτισμικό κράτος, ὅπου διαβιοῦσαν ἁρμονικά διάφορες ἐθνότητες χωρίς πολλά προβλήματα. Ἰδεολογικό ἐπίχρισμα σ 'αὐτήν τήν ἐκδήλωση ἀναρχίας ἔδωσε ὁ ἀπόηχος τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης καί ἡ ἐπίδρασή της σέ κάποιους διανοουμένους, πού ἀποφάσισαν νά ἐπιβάλουν στανικά τήν δημιουργία ἐλεύθερου κράτους στούς εὐχαριστημένους ραγιάδες.
Μπορεῖ αὐτά νά ἠχοῦν εἰρωνικά, ἀλλά δέν εἶναι. Εἶναι ἁπλῶς αὐτά πού πολύ σοβαρά δημοσιεύουν οἱ «προοδευτικοί» μας διανοούμενοι στόν ἑλληνικό Τύπο καί σέ ἑλληνικά «ἐπιστημονικά» κείμενα. Ας δοῦμε μερικά παραδείγματα.
Κυριακή 24 Μαρτίου 2002
(Παραμονή τῆς ἐθνικῆς ἑορτῆς.)

Ὁ κ. Πέτρος Πιζάνιας,  τακτικός καθηγητής τῆς Ἑλληνικῆς Ἱστορίας στό Ἰόνιο Πανεπιστήμιο, δημοσιεύει ἐκτενέστατο ἄρθρο στήν ἐφημερίδα Καθημερινή, μέ τίτλο, «Ἀπό τούς Γαζῆδες ὥς τήν ὀθωμανική ὁλοκλήρωση» (σ. 5). Ἀφοῦ χαρακτηρίζει «ἀτελέστατη κοσμοκρατορία» (!) Τόν ἑλληνιστικό κόσμο πού δημιούργησε ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος, ἔρχεται στόν 13ο αἰῶνα, ὅταν ἐμφανίσθηκαν οἱ «Γαζῆδες ἱππότες τῆς ἡμισελήνου», ὅπως ἐπί λέξει ἀποκαλεῖ τούς πρώτους Τούρκους ἐπιδρομεῖς. Προφανῶς ὁ κ. Πιζάνιας χρησιμοποιεῖ τόν ὅρο «ἱππότες» γιά νά ἀποδώσει ἱπποτικά χαρακτηριστικά στούς μογγολικῆς προελεύσεως Τουρκομάνους ἐπιδρομεῖς. 

Πρέπει ἐδῶ νά ὑπενθυμίσουμε στόν κ. Πιζάνια ὅτι ὁ ὅρος «ἱππότης» ἔχει συγκεκριμένα κοινωνιολογικά καί ἱστορικά χαρακτηριστικά: (. Ἄς διαβάσει τό κλασσικό ἔργο τοῦ Μ Μπλοχ Ἡ Φεουδαλική Κοινωνία, ἔχει μεταφραστεῖ καί στά ἑλληνικά) ἱππότης εἶναι ὁ ἀνήκων στήν κληρονομική φεουδαλική ἀριστοκρατία τῶν Εὐρωπαίων γαιοκτημόνων τοῦ Μεσαίωνα, συνδέεται μέ τήν μακραίωνη κατοχή γαιῶν καί τήν κυριαρχία ἐπί τῶν αὐτοχθόνων πληθυσμῶν καί εἶναι μία κοινωνική κατηγορία ἰδιότυπη, πού ἀναπτύχθηκε ἀποκλειστικά ἐπί δυτικοευρωπαϊκοῦ ἐδάφους τούς Μέσους Αἰῶνες. Ἀναλογίες, ἀλλά ὄχι ταύτιση, ὑπάρχει μέ τούς Ἰάπωνες Σαμουράι, ἐπίσης γαιοκτήμονες μέ αὐτονομία ἔναντι τῆς κεντρικῆς ἐξουσίας. Τί σχέση ἔχουν ὅλ 'αὐτά μέ τούς νομάδες ἐκτροφεῖς ἀλόγων καί αἰγοπροβάτων, κοιμώμενους σέ σκηνές καί τρώγοντες ἀποξηραμένο κρέας καμήλας περιφερόμενους Τουρκομάνους τοῦ 13ου αἰῶνα?
Ἀλλά ὑπάρχει καί συνέχεια: Οἱ ἐπιδρομές τῶν Γαζήδων, γράφει ὁ κ. Πιζάνιας, «δέν διέφεραν ὡς πρός τήν πρακτική καί τό κίνητρο πού χαρακτήριζαν τίς ἐπιδρομές τῶν Βυζαντινῶν καί τῶν Δυτικῶν» (sic).
 
Ἐδῶ ἐξομοιώνεται ἕνα ἰσχυρό, οἰκονομικά ἀνεπτυγμένο καί πολιτικά ὀργανωμένο κράτος, μέ παγκόσμια πολιτιστική ἀκτινοβολία, ὅπως τό Βυζάντιο, μέ περιπλανώμενα βαρβαρικά φῦλα πού λήστευαν τόν πλοῦτο του. Ἀλλά ὁ κ. Πιζάνιας ἔχει ἄλλη ἄποψη γιά τό Βυζάντιο. Ἀναφέρει λίγο πάρα κάτω «τό γνωστό ἀπό τούς πρώτους αἰῶνες τοῦ Βυζαντίου πρότυπο τῆς κλειστῆς οἰκονομίας καί κοινωνίας, καί τῆς ἀπόλυτης θεοκρατικῆς ἐξουσίας». Οσο γιά τήν «κλειστή οἰκονομία» τοῦ Βυζαντίου, παραπέμπουμε τόν κ. Πιζάνια στήν κλασσική Ἱστορία τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας τοῦ μαρξιστῆ Ρώσσου ἱστορικοῦ Μ. Β. Λεβτσένκο [Ἱστορία τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, ἐκδόσεις Ἀναγνωστίδη, σ. 30-31 καί ἀλλοῦ], ὅπου ἀναφέρεται στήν ἐλευθερία τῶν συναλλαγῶν καί στήν κατάκτηση νέων ἀγορῶν, καθώς καί στίς τεράστιες ἐξαγωγές βυζαντινῶν προϊόντων σ 'ὅλον τόν κόσμο. 

Τά ἴδια γράφουν καί ὅλες οἱ κλασσικές βυζαντινές ἱστορίες, ἡ δέ ἀείμνηστη Ἀγγελική Λαΐου, καθηγήτρια τοῦ Χάρβαρντ, ἀκαδημαϊκός καί πρώην ὑπουργός τῆς κυβερνήσεως Σημίτη, παρουσιάζει, στά κλασσικά ἔργα της γιά τήν βυζαντινή οἰκονομία, πού ἀσφαλῶς ἔχει ὑπ 'ὄψιν του ὁ κ. Πιζάνιας, τήν βυζαντινή οἰκονομία καθόλου «κλειστή», ἀλλά ἐξωστρεφῆ καί ἀνοιχτή. Οσο γιά τήν «κλειστή» βυζαντινή κοινωνία, κλειστή εἶναι μία κοινωνία χωρίς κοινωνική κινητικότητα, π.χ. ἡ ἰνδική μέ τίς κάστες της. Ἀπεναντίας στό Βυζάντιο ὑπῆρχε πλήρης κινητικότητα, χωρικοί ὅπως ὁ Ἰουστίνος ἤ ὁ Βασίλειος Α ὁ Μακεδών ἔγιναν αὐτοκράτορες, ἀλλά καί οὔτε ἡ φυλετική καταγωγή ἔπαιζε ρόλο, διότι αὐτοκράτορες ἔγιναν Ἀρμένιοι, Γεωργιανοί, Σλαύοι κ.λπ.
 
Ο κ. Πιζάνιας ἐπανῆλθε δριμύτερος τήν Κυριακή 4 Ἀπριλίου 2004 καί πάλι στήν φιλόξενη Καθημερινή (σ. 5), μέ νέο ἄρθρο, ὑπό τόν τίτλο «Καταγωγικοί μῦθοι καί πολιτικό σχέδιο τοῦ 21» καί τόν ἐκπληκτικό ὑπότιτλο ἐπί λέξει: «Ἡ Ἐπανάσταση δέν εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἀγανάκτησης τοῦ λαοῦ, ἀλλά ἡ ἐφαρμογή τῆς ἀπόφασης τῶν διανοούμενων διαφωτιστῶν », ὅπου γράφει τά ἑξῆς:« Τό προεπαναστατικό ἔργο τῶν Ἑλλήνων διαφωτιστῶν διανοούμενων εἶναι ἡ ἐπινόηση τῆς ἱστορικῆς ταυτότητας τῶν Ἑλλήνων, ἡ διάδοσή της μέσῳ περιοδικῶν, φυλλαδίων καί βιβλίων (ἐρώτηση δική μου: πῶς σ 'ἕναν λαό ἀναλφάβητο, ποιμένων καί χωρικῶν, διαδόθηκε ἡ «ἐπινοημένη ἐθνική ταυτότητα» μέσῳ βιβλίων? Οἱ κλέφτες, οἱ ἁρματολοί καί οἱ ἀγωνιστές ἤξεραν νά διαβάζουν ;) καί τέλος ἡ ἀνύψωσή της σέ πολιτική ἰδεολογία ». Ἀλλά ἀκοῦστε καί τήν συνέχεια: «Στά σχολικά ἐγχειρίδια, στίς ἐπετείους ὅπως ἡ σημερινή, μᾶς διδάσκουν ὅτι ὁ λαός δέν ἄντεχε πλέον τή σκλαβιά καί ἐξεγέρθηκε. Ὁ λαϊκισμός, διάχυτος στήν κοινωνία μας ἐπί δεκαετίες, δέν ἀφήνει ἥσυχη οὔτε τήν ἱστορία οὔτε πολύ περισσότερο τόν λαό. 

Στήν πραγματικότητα καμμία ἀξιοσημείωτη λαϊκή ἐξέγερση δέν ἔγινε στήν ἀρχή τῆς Ἐπανάστασης μέ ἐξαίρεση αὐτήν τοῦ Ἀντωνίου Οἰκονόμου στήν Υδρα καί ἴσως στή Σάμο. Ἡ ἀπουσία σημαντικῶν ἐξεγέρσεων ὀφείλεται ἐν πολλοῖς στό γεγονός ὅτι τό ὀθωμανικό αὐτοκρατορικό σύστημα εἶχε ἐμπεδώσει μηχανισμούς συναίνεσης μέ τίς τοπικές ἀγροτικές κοινωνίες. Καί ἡ συναίνεση αὐτή ἦταν ἀρκετά λειτουργική ἀκόμη καί τίς παραμονές τοῦ 21. Στίς λίγες περιπτώσεις πού ἡ συναίνεση δέν λειτουργοῦσε, ὅπως στήν περίπτωση τῶν Σουλιωτῶν, τότε καί μόνο τό αὐτοκρατορικό κράτος χρησιμοποιοῦσε τή βία. Τό 21 δέν εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἀγανάκτησης τοῦ λαοῦ, ἀλλά ἡ ἐφαρμογή ἑνός προαποφασισμένου σχεδίου [] Προαποφασισμένου ἐν πολλοῖς ἀπό τούς διανοούμενους διαφωτιστές πού συγκρότησαν καί ἀνέπτυξαν τήν κατ 'ἐξοχήν ἐπαναστατική ὀργάνωση τῶν Ἑλλήνων, τή Φιλική Ἑταιρεία, ὑπό τήν ἐπιρροή τοῦ γαλλικοῦ ἰακωβινισμοῦ » (sic!).
 
Ὁ κ. Πιζάνιας, ὅπως φαίνεται, εἶναι φανατικός ὀπαδός τῆς ἱστορικῆς θεωρίας τῆς συνωμοσίας. Ὁλόκληρη Ἐπανάσταση, πού ξεσήκωσε ἕναν ὁλόκληρο λαό καί μάλιστα σέ ὁλόκληρη τήν Βαλκανική, μία Ἐπανάσταση πού εἶχε θύματα Πατριάρχες, προεστούς, καπεταναίους, κλέφτες καί ἁρματολούς καί ἁπλούς ἀγρότες, δέν ἔγινε μέ τήν πρόθυμη καί ἀδιάλλακτη βούληση τῶν ραγιάδων νά ζήσουν ἐλεύθεροι ἤ νά πεθάνουν, ἀλλά ἦταν προαποφασισμένο προϊόν μυστικῆς συνωμοσίας. Ἐκπληκτικό!
Ἐξ ἄλλου ὁ κ. Πιζάνιας, ἄν καί τακτικός καθηγητής τῆς Ἑλληνικῆς Ἱστορίας, δέν ἔχει φαίνεται διαβάσει καλά τό κλασσικό ἔργο τοῦ Σάθα Ἡ Τουρκοκρατουμένη Ἑλλάς, ἀλλά οὔτε τούς Περιηγητές τοῦ Κυριάκου Σιμόπουλου. 

Ἐκεῖ θά μάθαινε ὅτι περίπου κάθε τριάντα χρόνια (δηλαδή ἀνά μία γενιά) ξεσποῦσαν ἐπαναστάσεις, σέ ὅλη τήν διάρκεια τῆς Τουρκοκρατίας, ἀπό τήν πρώτη Ἐπανάσταση τοῦ Κροκόδειλου Κλαδᾶ, ἀμέσως μετά τήν Αλωση, μέχρι τά Ὀρλωφικά τό 1770 καί τήν ἐπανάσταση τοῦ Βλαχάβα στόν Ὄλυμπο τό 1806. Καί, τέλος πάντων, ἄν θεωρεῖ τόν Σάθα καί τόν Σιμόπουλο ἐθνικιστές ἱστορικούς, ἄς διαβάσει καί τόν καθόλου-μά καθόλου-φιλέλληνα Φίνλεϊ, πού λέει ἀκριβῶς τά ἴδια. Ἀλλά τό κείμενο τοῦ κ. Πιζάνια στήν Καθημερινή δέν ἔχει οὔτε μία-οὔτε μία - βιβλιογραφική παραπομπή. Οἱ «μηχανισμοί συναίνεσης», ἐξ ἄλλου, πού εἶχε διαμορφώσει τό ὀθωμανικό κράτος σύμφωνα μέ τόν κ. Πιζάνια, ἦταν οἱ ἀποκεφαλισμοί, τό παιδομάζωμα, ἡ ἄγρια φορολογία, οἱ γενικευμένες σφαγές καί ἄλλες δημοκρατικές καί φιλειρηνικές διαδικασίες. Γιατί δέν ἀναφέρει ὁ κ. Πιζάνιας τήν κάθοδο, στά 1715, στόν Μοριᾶ καί στήν Ρούμελη, τοῦ μεγάλου βεζύρη Ἁλῆ-Κιουμουρτζῆ, ἐπικεφαλῆς τεραστίου στρατεύματος, πού ἰσοπέδωσε τήν νότια Ἑλλάδα? Γιατί δέν ἀναφέρει τήν καταστροφή τοῦ Μοριᾶ τό 1770 ἀπό τόν Καρά-Μουσταφᾶ καί τούς 100.000 Τουρκαλβανούς του? Γιά ποιά «συναίνεση» μιλᾶ ὁ κ. Πιζάνιας?
 
Καί γιά ποιά «ἀπουσία σημαντικῶν ἐξεγέρσεων» στήν ἀρχή τῆς Ἐπανάστασης γράφει ὁ κ. Πιζάνιας? Τί ἦταν τότε τό Βαλτέτσι, τό Λάλα, ἡ Καλαμάτα κ.λπ.?
Κι ὅσο γιά τήν «ἐπιρροή τοῦ γαλλικοῦ ἰακωβινισμοῦ», ὁ κ. Πιζάνιας λίγο μᾶς τά μπερδεύει: ἡ Γαλλική Ἐπανάσταση ἔγινε τό 1789. Τότε ἐπιρροή τίνος πράγματος ἦταν ἡ γενικευμένη ἐξέγερση τοῦ 1770 ἤ οἱ προηγούμενες ἐπαναστάσεις (σέ ὅλη τήν διάρκεια τῆς Τουρκοκρατίας γίνονταν, ὅπως εἴπαμε, ἐπαναστατικά κινήματα κατά μέσον ὅρο κάθε τριάντα χρόνια)? «Ή ἦταν« ἐπιρροή τοῦ γαλλικοῦ ἰακωβινισμοῦ »τό ἐπαναστατικό κίνημα τοῦ Κροκόδειλου Κλαδᾶ στήν Πελοπόννησο τοῦ 1460, τρεῖς αἰῶνες πρίν τόν ἰακωβινισμό?
 
Ἀλλά τήν βαθύτερη φιλοσοφία τοῦ κ. Πιζάνια διακρίνει κανείς καλύτερα ὅταν, παρά κάτω, ἀποκαλεῖ τό σύνθημα «φωτιά καί τσεκούρι στούς προσκυνημένους» (πού ἐξαπέλυσε ὁ Κολοκοτρώνης τό 1825-6 ἐναντίον ὅσων δήλωναν ὑποταγή στόν Ἰμπραήμ πού κατέκαιε τήν Πελοπόννησο) ὡς «κινήσεις, πού θυμίζουν περίοδο ἐπαναστατικοῦ τρόμου». Εἶναι ἐπίσης ἀπολύτως χαρακτηριστικό ὅτι ὁ κ. Πιζάνιας γράφει «ἐνάντια στούς" προσκυνημένους "Ελληνες στόν Ἰμπραήμ», δηλαδή θέτει τήν λέξη προσκυνημένους σέ εἰσαγωγικά. Καταλάβαμε, κ. Πιζάνια ...
Καί νά σκεφθεῖ κανείς ὅτι τό κείμενό του ἐκφωνήθηκε ὡς πανηγυρικός τῆς 25ης Μαρτίου στό Γεωπονικό Πανεπιστήμιο ...
 
Δέν τελειώσαμε μέ τόν κ. Πιζάνια. Ἐπανῆλθε μέ συνέντευξή του στήν ἄπειρα φιλόξενη Καθημερινή στίς 29 Ἀπριλίου 2007 (σ. 7), ὅπου διατυπώνει τήν ἄποψη ὅτι ἡ Ἑλληνική Ἐπανάσταση δέν εἶναι, ὅπως ξέραμε μέχρι σήμερα, κι ὅπως οἱ ἴδιοι οἱ πρωταγωνιστές της τήν συνέλαβαν, ἀπελευθερωτικός πόλεμος ἤ ἀγώνας τῆς ἀνεξαρτησίας (προφανῶς οὔτε νά ἀπελευθερωθοῦμε θέλαμε οὔτε τήν ἀνεξαρτησία μας ἐπιδιώκαμε), «καί ἀκόμη χειρότερα δέν εἶναι" Παλιγγενεσία "ἑνός δῆθεν προϋπάρχοντος ἔθνους, ὅπως ὑποστηρίζει ἡ ἐθνοκεντρική δοξασία». []
 
Ἐγώ, ὅμως, μέ αὐστηρά ἐπιστημονικά κριτήρια, θά χαρακτηρίσω «δοξασία» τίς ἀπόψεις τοῦ κ. Πιζάνια. Διότι σ 'ὅλ' αὐτά δέν εἶδα οὔτε μία συγκεκριμένη παραπομπή σέ πηγές τῆς ἐποχῆς, οὔτε ἕνα πραγματολογικό ἐπιχείρημα. Ἐπιστήμη ὅμως εἶναι ἡ ἐξαγωγή συμπερασμάτων μέ βάση ὑπαρκτά στοιχεῖα (ἄς διαβάσει ὁ κ. Πιζάνιας τόν κώδικα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα Σπάρτης (πού ἀνακάλυψε ὁ διακεκριμένος βυζαντινολόγος Νικόλαος Βέης), πού ἀνήκει στόν 17ο αἰῶνα καί δείχνει τήν γλαφυρή, ὡραιότατη ἑλληνική γλῶσσα τῆς ἐποχῆς, πού κανένας Κοραῆς δέν κατασκεύασε καί πού μοιάζει τόσο πολύ μέ τήν σημερινή δική μας!) καί ὄχι χαρακτηρισμοί, κρίσεις, θεωρίες καί ἄφθονη φλυαρία.
 
Ὁ δημοσιογράφος κ. Πάσχος Μανδραβέλης, στίς 21 Φεβρουαρίου 2007, δημοσιεύει στήν Καθημερινή ἄρθρο μέ τίτλο «Τό δίκιο τοῦ ἀρχιεπισκόπου», ὅπου συμπεριελάμβανε τήν φράση «τά ψεύτικα λάβαρα τῆς Ἁγίας Λαύρας». Ἀνέτρεξα λοιπόν στήν σχετική βιβλιογραφία, γιά νά διαπιστώσω τήν ἱστορική ἀλήθεια, καί ἀνακάλυψα ὅτι τό περιστατικό τῆς Ἁγίας Λαύρας ἐπιβεβαιώνουν πλήρως καί ἀναλυτικά: α) ὁ ἔγκυρος ἱστορικός Οὐίλλιαμ Μύλλερ, στό κλασσικό ἔργο του Ἡ Τουρκία καταρρέουσα, Ἀθήνα, ἔκδοση τοῦ βιβλιοπωλείου τῆς Ἑστίας, 1914, σελ. 93, β) ὁ Σάμουελ Γκρίντλεϋ Χάου, στήν Ἱστορική σκιαγραφία τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπανάστασης, Νέα Ὑόρκη, 1928, ἀνατύπωση ἑλλ. μετάφρ. 1997, σελ. 66. Σημειωτέον ὅτι ὁ Χάου ἔζησε στήν Ἑλλάδα κατά τήν ἐπαναστατική περίοδο ἐπί πέντε ἔτη καί προσέφερε ὑπηρεσίες ὡς ἰατρός, γ) ὁ ἐγκυρώτερος ἱστορικός καί σύγχρονος τῆς Ἐπανάστασης Σπυρίδων Τρικούπης, στήν κλασσική Ἱστορία τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως, ἀνατύπωση ἀπό τήν Νέα Ἑλληνική Βιβλιοθήκη, σ. 62. Τά παραπάνω ἐνδεικτικά, διότι σχεδόν ὅλες οἱ πηγές ἀναφέρουν τήν Ἁγία Λαύρα.
 
Εστειλα ἐπιστολή στήν Καθημερινή μέ τά προαναφερθέντα, ὅπου ἐπεσήμαινα ἐν κατακλεῖδι ὅτι ἀπόψεις καί κρίσεις πού ἀφοροῦν τόσο σοβαρά ζητήματα πρέπει νά εἶναι ἐπαρκῶς τεκμηριωμένες καί ὄχι προϊόντα ἰδεολογικῶν ἐπιρροῶν. Ἡ Καθημερινή δημοσίευσε τήν ἐπιστολή μου, ἀλλά φαίνεται ὅτι ὁ κ. Μανδραβέλλης γνωρίζει καλύτερα ἀπό τόν Σπυρίδωνα Τρικούπη τά γεγονότα καί μᾶλλον θεωρεῖ τόν Μύλλερ καί τόν Χάου ἐκπροσώπους τοῦ ἑλληνικοῦ ἐθνικισμοῦ. Γι 'αὐτό καί στίς 28 Μαρτίου, ἕναν περίπου μῆνα μετά, ἐπανῆλθε ἀπτόητος ἀπό ἐπιστημονικά ἐπιχειρήματα καί πηγές σέ νέο του ἄρθρο, μέ τόν τίτλο «Οἱ" ἀγαθοί "μας μῦθοι» (τό ἀγαθοί σέ εἰσαγωγικά τοῦ ἰδίου), ξεκινώντας μέ τήν πρόταση: Ἡ κατάρρευση τῶν μύθων γιά τό «κρυφό σχολειό» καί τήν «εὐλογία τοῦ Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανοῦ στήν Ἁγία Λαύρα» κ.λπ. κ.λπ.
 
Περίμενα ΑΠΟ ΤΟΝ κ. Μανδραβέλη ἤ νά ἀναθεωρήσει ὅσα εἶχε προηγουμένως ὑποστηρίξει, ὑπό τό βάρος τῶν παραπομπῶν καί τῆς βιβλιογραφίας πού τοῦ ἔστειλα, ἤ νά ὑποστηρίξει μέ ἄλλες, ἀντίθετες παραπομπές καί ἄλλη βιβλιογραφία, τήν ὀρθότητα τῶν ἀπόψεών του. Ἀλλά δέν ἔπραξε οὔτε τό ἕνα οὔτε τό ἄλλο. Αὐτό λοιπόν ἀποδεικνύει σαφέστατα ὅτι οἱ ἀπόψεις τοῦ κ. Μανδραβέλη δέν προκύπτουν ἀπό μελέτη τῶν πραγματικῶν περιστατικῶν, ἀλλά ἀποτελοῦν προϊόν ἰδεολογικῆς ἐμμονῆς καί ὡς γνωστόν οἱ ἰδεολογικές ἐμμονές δέν κάμπτονται οὔτε καί ἀπό τήν πιό ἐμπεριστατωμένη ἐπιχειρηματολογία καί ἀποδείξεις, διότι σχετίζονται περισσότερο μέ τόν ψυχικό καί λιγώτερο μέ τόν πνευματικό μας κόσμο.
 
Γιά τό ζήτημα τοῦ κρυφοῦ σχολειοῦ, πού ἐπίσης ὁ κ. Μανδραβέλης καταγγέλλει ὡς μῦθο, τήν ἀπάντηση ἔχει δώσει ὁ Φ.Ι. Κακριδῆς (ἐκτός ἄν ὁ κ. Μανδραβέλης ἀμφισβητεῖ καί τό ἐπιστημονικό κῦρος τοῦ κ. Κακριδῆ ἤ ἄν τόν θεωρεῖ κι αὐτόν ἀκραῖο ἐθνικιστή). Σέ ἄρθρο του στό Βῆμα [22 Φεβρουαρίου 1998, Νέες Ἐποχές, σ. 11], ὁ Κακριδῆς σημειώνει ὅτι, ναί μέν ὑπῆρχαν σχολές ἐπί Τουρκοκρατίας, ἀλλά ἡ λειτουργία τους ἐλεγχόταν αὐστηρά ἀπό τήν τουρκική ἐξουσία, ὥστε νά ἀποκλείεται ἡ πατριωτική ὀρθόδοξη διδασκαλία καί ἡ μαχόμενη Ὀρθοδοξία, γι 'αὐτό καί ὑπῆρχαν παράλληλοι, ἄτυποι καί διαφεύγοντες τοῦ τουρκικοῦ ἐλέγχου μηχανισμοί διδασκαλίας, πού στήν λαϊκή συνείδηση καταγράφηκαν ὡς «κρυφό σχολειό». Ἀλλά ἡ ἀναδρομή στό παρελθόν ἐπιβεβαιώνεται ἀπό τό παρόν: στήν κατεχόμενη Κύπρο, τίς διώξεις πού ὑπέστη καί ὑφίσταται ἡ δασκάλα «Ελένη Φωκά τίς ἔχετε ἀκούσει, φίλτατε κ. Μανδραβέλη μου?
 
[] 2 Σεπτεμβρίου 2007: ὁ κ. Δημήτρης Σωτηρόπουλος, διδάσκων Ἱστορία στό Ἰόνιο Πανεπιστήμιο, παρουσιάζει τό ἔργο τοῦ (ἄγνωστου σέ μένα) κ. Νίκου Ροτζώκου, μέ τίτλο Ἐθναφύπνιση καί Ἐθνογένεση (σ.τ.σ.: νά την πάλι ἡ Ἐθνογένεση), Ὀρλωφικά καί ἑλληνική ἱστοριογραφία. Ὁ ἀπίστευτος τίτλος τῆς βιβλιοπαρουσίασης (πού καταλαμβάνει τό ἥμισυ τῆς σελίδας 6 τῆς Καθημερινῆς, εἶναι «Τά Ὀρλωφικά δέν ἦταν ἐθνική ἐπανάσταση». Χωρίς κἄν ἕνα ἐρωτηματικό στό τέλος. Δηλαδή, κατόπιν τοῦ ἔργου τοῦ κ. Ροτζώκου καί τῆς βιβλιοπαρουσιάσεώς του ἀπό τόν κ .! Σωτηρόπουλο, τό θέμα ξεκαθάρισε καί θεωρεῖται λῆξαν Τά Ὀρλωφικά, πού ἐπί αἰῶνες οἱ πηγές ἀναφέρουν ὡς τήν τελευταία μεγάλη Ἐπανάσταση τῶν ὑπόδουλων Ἑλλήνων πρίν τό 21, κατατάσσεται πλέον ὁριστικά στίς ... μή ἐθνικές ἐπαναστάσεις (Αραγε τί ἐπανάσταση ἦταν? Ταξική? «Ή μήπως δέν ἦταν ἐπανάσταση ;) Σύμφωνα μέ τόν κ. Σωτηρόπουλο,« ἡ γραφίδα τοῦ ἱστορικοῦ Νίκου Ροτζώκου ἔρχεται νά σκίσει σάν γιαταγάνι τίς βεβαιότητές μας σέ σχέση μέ τίς ἐπαναστατικές κινητοποιήσεις τῶν ὁμοδόξων τοῦ ὕστερου 18ου αἰῶνα στά νότια τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας ».
 
[ ] Μία δημοφιλής σ 'αὐτούς τούς κύκλους ἀναφορά εἶναι ἡ καταγγελία τῆς «ἐθνοκάθαρσης» τῶν Τούρκων τῆς Τρίπολης ἀπό τούς Ελληνες κατά τήν Ἀπελευθέρωσή της τόν Σεπτέμβριο τοῦ 1821. «Ὅταν οἱ Ἕλληνες μπῆκαν στήν Τρίπολη, δέν ἔμεινε λιθάρι ὄρθιο», ἐπισημαίνει ὀρθά ὁ κύριος Θάνος Βερέμης, καθηγητής Ἱστορίας στό Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν, σέ συνέντευξή του στόν Τύπο τῆς Κυριακῆς (01/04/2007). Οχι μόνον δέν θά διαψεύσω, ἀλλά θά τεκμηριώσω καί θά ἐπιβεβαιώσω τό γεγονός: «Τό ἄλογό μου», γράφει ὁ νικητής τῶν Τούρκων καί ἀπελευθερωτής τῆς Ἑλλάδος Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, «ἀπό τά τείχη ἕως τά σαράγια δέν ἐπάτησε γῆ» [Κολοκοτρώνη Ἀπομνημονεύματα, ἐκδ . Δρακοπούλου, σελ. 93]. 32.000 Τοῦρκοι ἐσφάγησαν ἀπό τούς Ελληνες, συνεχίζει ὁ Γέρος τοῦ Μοριᾶ, ὁ ὁποῖος ἔβαλε «Τελάλη, νά παύσῃ ὁ σφαγμός». Καί συνεχίζει: «Οταν ἐμβῆκα εἰς τήν Τριπολιτσά, μοῦ ἔδειξαν τόν πλάτανο εἰς τό παζάρι ὁπού ἐκρέμαγαν τούς Ελληνες. Ἀναστέναξα καί εἶπα: "Αϊντε, πόσοι ἀπό τό σόγι μου καί ἀπό τό ἔθνος μου ἐκρεμάσθησαν ἐκεῖ», καί διέταξα καί τόν ἔκοψαν. Ἐπαρηγορήθηκα καί διά τόν σκοτωμό τῶν Τούρκων ».
 
Οχι, κύριοι ὄψιμοι «ἀνθρωπιστές», οἱ σημερινοί ἐλεύθεροι Ελληνες δέν αἰσθανόμαστε ἐνοχές γιά τήν «ἀνθρωπιστική καταστροφή» τῆς Τρίπολης, τόν ματοβαμμένο Σεπτέμβρη τοῦ 1821. Δεδομένου ὅτι δέν ὑφίστατο τότε-ὅπως καί δέν ὑφίσταται οὔτε σήμερα-διεθνής ὀργανισμός πού νά χαρίζει τήν ἐλευθερία στούς ὑπόδουλους λαούς, κατόπιν γραπτῆς αἰτήσεως μετά χαρτοσήμου. Οὔτε οἱ Τοῦρκοι θά ἔφευγαν μόνοι τους ἀπό τήν Ἑλλάδα κατόπιν διαπραγματεύσεων. Οἱ πρόγονοί μας, βεβαίως, τό γνώριζαν αὐτό πολύ καλά, γι 'αὐτό καί τό κεντρικό σύνθημα στήν Ἐπανάσταση ἦταν «Ἐλευθερία ἤ Θάνατος».

ΑΡΔΗΝ