Η συζήτηση στη Βουλή επιβεβαιώνει την ύπαρξη δύο αντικρουόμενων πολιτικών σχεδίων για το μέλλον της χώρας. 
Ο υπουργός Οικονομικών με έμφαση τόνισε ότι η χώρα πρέπει ανελλιπώς να πληρώνει τα τοκοχρεολύσια, απέρριψε την πολιτική απομείωσης του χρέους. 
Και παρουσίασε τις περίφημες διαρθρωτικές αλλαγές, δηλαδή τη νεοφιλελεύθερη μηχανική για τη διάλυση της εργασίας, της κοινωνίας και της δημοκρατίας, ως προϋπόθεση για την πορεία της χώρας. 
Το Μνημόνιο ως καθεστώς, η λιτότητα ως φυσική πραγματικότητα, προϋποθέτουν την παραπλανητική αφήγηση με την οποία εξωραΐζεται η καταστροφή.

Είναι προφανές ότι αυτή η προοπτική, περαιτέρω εξαθλίωσης της κοινωνίας, οδηγεί στη διαιώνιση της Ελλάδας ως πειραματόζωου, ως αποικίας χρέους και ανεργίας. 
Ποια εθνική συνεννόηση μπορεί να υπάρξει σε αυτή την προοπτική; 
Η επίκληση της εθνικής συναίνεσης αποκαλύπτεται πως είναι φτηνή επικοινωνιακή τεχνική για να βγει η κυβέρνηση από τον κλοιό της κοινωνικής απομόνωσης και να αποκτήσει διεθνώς στοιχειώδη νομιμοποίηση.

Στον αντίποδα αυτής της στρατηγικής είναι το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. 
Διαθέτει αδιαπραγμάτευτες κοινωνικές προτεραιότητες, όπως είναι η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής καταστροφής και η επανεκκίνηση της οικονομίας με την ενίσχυση της ζήτησης και τη σταδιακή αντιμετώπιση της ανεργίας. 
Ταυτοχρόνως ο ΣΥΡΙΖΑ θέτει στο επίκεντρο της διαπραγμάτευσης το κούρεμα του χρέους και τη χρηματοδοτική ενίσχυση για την ανάπτυξη, όχι για την πληρωμή των τόκων. 
Μια διαπραγμάτευση που εντάσσεται σε ευρωπαϊκό πλαίσιο και μπορεί να αποδειχθεί επωφελέστερη για την Ελλάδα, ενόσω ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει ισχυρή λαϊκή εντολή. Πρόκειται για καθαρή λύση, η μοναδική που μπορεί να δώσει ελπίδα και διέξοδο.

Η διατύπωση της εναλλακτικής λύσης για τη χώρα στηρίζεται σε διαφορετικές κοινωνικές συμμαχίες. 
Στηρίζεται, σε μεγάλο βαθμό, στη βάση των αντιθέσεων που έχει προκαλέσει το Μνημόνιο, σε διαφορετικές οικονομικές προσεγγίσεις, σε αντίπαλα κοινωνικά διακυβεύματα και ιδεολογικές αρχές, σε διαφορετική θέαση της κοινωνίας και του σύγχρονου κόσμου. 
Πρόκειται για την πολιτική έκφραση του κοινωνικού διπολισμού που αυλακώνει βαθιά τη χώρα και γενικότερα τον ευρωπαϊκό Νότο.
Αυτή η πραγματικότητα δεν μπορεί να παρακαμφθεί, τουλάχιστον με δημοκρατικό τρόπο. 
Μέσα στη υφέρπουσα διάλυση του μνημονιακού πολιτικού μπλοκ διατυπώνονται παρακαμπτήριες προτάσεις, όπως αυτή για κυβέρνηση εθνικής συνεργασίας, χωρίς τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο. 
Αναμφίβολα τα πρόσωπα σηματοδοτούν πολιτικές, αλλά η αντιπαράθεση δεν είναι κυρίως προσωπική. 
Το παλιό πεθαίνει, το νέο γεννιέται. 
Αυτό είναι εύλογο να προκαλεί τριγμούς και επανατοποθετήσεις και μέσα στο παρηκμασμένο πολιτικό σύστημα, με αποτέλεσμα να απελευθερώνει δυνάμεις και τελικώς να πανικοβάλλει τους θύτες.

Η συζήτηση στη Βουλή επιβεβαιώνει την ηγεμονία του ΣΥΡΙΖΑ, φέρνοντας στην επιφάνεια ρωγμές που αποδιαρθρώνουν τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ. 
Οι ομιλίες καραμανλικών και παπανδρεϊκών βουλευτών, οι οποίοι εμφανίζονται να ψηφίζουν εκβιαζόμενοι, οι παρεμβάσεις ανεξάρτητων βουλευτών συντηρητικής (αλλά όχι μόνον) προέλευσης δείχνουν ότι αναζητούνται μεταβατικές λύσεις που προσκρούουν στις προσωπικές στρατηγικές των ηγητόρων του σαμαροβενιζελισμού. 
Απ' αυτή την άποψη, η συζήτηση στη Βουλή θυμίζει "μέρες Παπαδήμου", το 2011, όταν η Βουλή έδινε ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου την οποία αμέσως διαδέχθηκε η κυβέρνηση του τραπεζίτη.
Η ιστορία βεβαίως δεν επαναλαμβάνεται. 
Πόσο μάλλον που σήμερα έχουν δημιουργηθεί οι κοινωνικές και πολιτικές προϋποθέσεις όχι για την ανασυγκρότηση, αλλά για τη διάλυση του μνημονιακού μπλοκ εξουσίας. 
Και γύρω από την πρόταση της δημοκρατικής ανατροπής εκφράζεται η εθνική-κοινωνική συνεννόηση.