Γράφει ο Στωικός
«Ποιο είναι το όριο για να προσδιοριστεί ποιος είναι πλούσιος;» ρωτάνε συχνά - πυκνά λαλίστατοι δημοσιογράφοι και δημοσιολόγοι της κακιάς ώρας, με αφορμή τη συζήτηση που γίνεται για την επιβολή φόρου ακίνητης περιουσίας στους πλούσιους.
Στην Ελλάδα του 2014, με τις λίστες Λαγκάρντ και Λιχτενστάιν, με τα δεκάδες δισεκατομμύρια που «έφυγαν» την περίοδο της κρίσης για το Λονδίνο και τις Βρυξέλες, για να «επενδυθούν» σε ακίνητα, τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια που έχουν τοποθετηθεί στις ελβετικές τράπεζες και σε άλλους φορολογικούς παράδεισους,, τις χιλιάδες off shore με έδρα το Κρανίδι, τα εκατοντάδες δις που έχει συσσωρεύσει το εφοπλιστικό κεφάλαιο, το οποίο φιγουράρει στις πρώτες θέσεις του κόσμου, τα 30 δις. Ευρώ που «έπαιζαν» πριν λίγα χρόνια - στη προ κρίσης περίοδο - σε καθημερινή βάση οι εγχώριοι τζογαδόροι στο Χρηματιστήριο και την αγορά ομολόγων.
Κα όμως τα σαΐνια της καθεστωτικής δημοσιογραφίας, ψάχνουν να βρουν ποιος είναι πλούσιος στην Ελλάδα. Εμείς, για να τους εξιτάρουμε περισσότερο, θα τους θέσουμε το ερώτημα: υπάρχουν πλούσιοι στην Ελλάδα, ή μήπως πρόκειται για συκοφαντία που εκπορεύεται από κύκλους που επιδιώκουν να διατάξουν την κοινωνική ομαλότητα;
Για να σοβαρευτούμε. Η Ελλάδα είναι καπιταλιστική χώρα, με τις αστικές σχέσεις παραγωγικής - σε εμβρυακή μορφή - να εμφανίζονται τον 18ο αιώνα, την περίοδο της τουρκοκρατίας.
Στην ελληνική κοινωνία υπάρχει ταξική διαστρωμάτωση, με τις δύο βασικές τάξεις, την αστική τάξη και το προλεταριάτο να βρίσκονται στις δύο πλευρές της αντίθεσης και ο ενδιάμεσος χώρος να κυριαρχείται από πολυπληθή μικρομεσαία στρώματα - στα οποία επίσης υπάρχει εσωτερική διαστρωμάτωση - της πόλης και του χωριού.
Η Ελλάδα είναι μια κλασική εξαρτημένη καπιταλιστική χώρα, όπου λειτουργούν οι νόμοι της κεφαλαιοκρατικής ανάπτυξης, ο απόλυτος νόμος της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης: συσσώρευση πλούτου στη μία πλευρά του πόλου της αντίθεσης και συσσώρευση φτώχειας στην άλλη πλευρά του πόλου.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της στατιστικής υπηρεσίας, στην προ κρίσης περίοδο, ο ενεργός πληθυσμός της χώρας, ξεπερνούσε τα 5 εκατομμύρια και οι απασχολούμενοι - με κάθε μορφής σχέση απασχόλησης - τα 4,5 εκατομμύρια.
Ο βαθμός εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης στην Ελλάδα, είναι υψηλότερος από τις άλλες χώρες της προηγμένης Ευρώπης. Σύμφωνα με την ευρωπαϊκή στατιστική υπηρεσία (Eurostat), οι εργαζόμενοι στη χώρα μας, δουλεύουν περισσότερο από τους εργαζόμενους σε Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Αγγλία, Ισπανία και σε πολλές άλλες χώρες, ενώ οι αμοιβές τους, είναι από τις χαμηλότερες στην ευρωζώνη, σήμερα δε και από χώρες εκτός ευρωζώνης.
Ειδικά την περίοδο 1994 - 2008, στην Ελλάδα σημειώθηκε ταχύρρυθμη οικονομική ανάπτυξη, όπως δείχνουν μια σειρά δείκτες (ΑΕΠ, ιδιωτική και δημόσια κατανάλωση, επενδύσεις, κερδοφορία).
Από τα στοιχεία αυτά προκύπτει το απλό συμπέρασμα, ότι στην Ελλάδα έχει συσσωρευτεί τεράστιος πλούτος, ο οποίος εμφανίζεται με τη μορφή τραπεζικών καταθέσεων, πλασματικού κεφαλαίου ( ομόλογα, μετοχές), τοποθετήσεις σε ακίνητα. Και πρόκειται για τις φανερές μορφές του τεράστιου αυτού πλούτου.
Που είναι επομένως οι πλούσιοι;
Σβήνοντας τα ίχνη του εγκλήματος
Σε όλες τις προηγμένες καπιταλιστικές χώρες, μέσω των Εθνικών Λογαριασμών, δημοσιοποιείται ένα πλήθος στατιστικών στοιχείων, για την περιουσιακή κατάσταση των πολιτών. Έτσι, οι οικονομολόγοι, είναι σε θέση να ξέρουν, ότι το 1% του πληθυσμού των ΗΠΑ, κατέχει περιουσιακά στοιχεία που αντιστοιχούν στο 30% του ΑΕΠ. Ότι το 20% του πληθυσμού, κατέχει περιουσιακά στοιχεία που αντιστοιχούν στο 80% του ΑΕΠ. Γι΄ αυτό και οι ΗΠΑ χαρακτηρίζεται ως η χώρα με τις μεγαλύτερες οικονομικές και κοινωνικές αντιθέσεις.
Στην Ελλάδα, το πολιτικό προσωπικό της άρχουσας τάξης, προφανώς από ταξική ιδιοτέλεια, αποφάσισε να σβήσει τα ίχνη του εγκλήματος, ώστε ο απλός λαός να μη γνωρίζει ποιοι λεηλατούν τον μόχθο του.
Έχοντας ως γνώμονα τη θέση, ότι μόνο τα επίσημα κρατικά έγραφα, πιστοποιούν αν κάποιος είναι ή δεν είναι πλούσιος, αποφάσισαν να... εξαφανίσουν τους πλούσιους.
Στη φορολογική μεταρρύθμιση που έγινε το 1992 ( υπουργός Οικονομικών Γ. Παλαιοκρασσάς, πρωθυπουργός Μητσοτάκης), ψηφίστηκε ρύθμιση, σύμφωνα με την οποία, με τη φορολογία των μετοχών και των ομολόγων στην πηγή, εξαντλείται η φορολογική υποχρέωση του κατόχου τους.
Η φορολογία των μετοχών, γίνεται με τη διανομή των εταιρικών κερδών προς τους μετόχους της εταιρίας. Μετά την φορολόγηση τους, δεν υπάρχει καμία άλλη επιβάρυνση για τον κάτοχο των μετοχών.
Αν π.χ κάποιος έχει 1 εκατ. Ευρώ σε μετοχές, όχι μόνο δεν αθροίζονται μαζί με τα υπόλοιπα περιουσιακά στοιχεία, αλλά δεν είναι υποχρεωμένος να τις εμφανίσει ούτε στην φορολογική του δήλωση. Έτσι φτάνουμε στο τραγελαφικό, μεγάλοι επιχειρηματίες, εφοπλιστές κλπ, να εμφανίζουν στις φορολογικές τους δηλώσεις ετήσιο εισόδημα 10.000 ευρώ (!) Τα υπόλοιπα, τα οποία μπορεί να είναι μερικά εκατομμύρια σε μετοχές και σε κρατικά ή εταιρικά ομόλογα, απλώς δεν τα εμφανίζουν.
Άλλη παρασπονδία, την ίδια πάλι περίοδο. Μέχρι το 1990, η στατιστική υπηρεσία δημοσιοποιούσε στοιχεία ξεχωριστά για τις επιχειρήσεις που απασχολούσαν περισσότερα από 500 άτομα (μεγάλες επιχειρήσεις).
Από το 1990 και μετά, σταμάτησε η δημοσιοποίηση τέτοιων στοιχείων, καθώς οι μεγάλες επιχειρήσεις αναμείχθηκαν με όλες τις υπόλοιπες. Και να φανταστεί κανείς, ότι ο Γ. Παλαιοκρασσάς, είναι και θεοσεβούμενο άτομο.
Το 1988, ο «γιος του αγωγιάτη», ο Δ. Τσοβόλας, είχε φροντίσει και αυτός να βάλει το χεράκι του στην απόκρυψη του μεγάλου πλούτου, με τη ρύθμιση περί αφορολόγητων αποθεματικών των επιχειρήσεων. Με τη ρύθμιση αυτή, τα κέρδη των επιχειρήσεων διακρίνονται σε διανεμόμενα στους μετόχους ( τα οποία και φορολογούνται) και σε μη διανεμόμενα, τα οποία καταλήγουν στο λογαριασμό των αφορολόγητων αποθεματικών, προκειμένου, υποτίθεται, να επενδυθούν. Ο λογαριασμός αυτός, ο οποίος υπάρχει και σήμερα, εξελίχθηκε σε πηγή διαφθοράς και φοροδιαφυγής και τους μόνους που εξυπηρετεί είναι τους μεγαλομετόχους των επιχειρήσεων.
Εκτός όμως αυτή την κρατική νοθεία, έχουμε και την νοθεία, στην οποία επιδίδονται αυτόνομα οι μεγάλες επιχειρήσεις, με κόλπα που είναι γνωστά, αλλά κανείς δεν επιδιώκει να τα αντιμετωπίσει. Είναι γνωστή η τεράστια φοροδιαφυγή, στην οποία επιδίδονται οι πολυεθνικές επιχειρήσεις μέσα από τις λεγόμενες ενδοομιλικές συναλλαγές. Είναι π.χ χαμηλότερος ο συντελεστής φορολογίας κερδών στην Κύπρο; Δημιουργούν μια εικονική εταιρία εκεί, στην οποία και μεταφέρονται τα κέρδη των άλλων εταιριών του ομίλου, προκειμένου να φορολογηθούν με τον χαμηλό συντελεστή. Στο ίδιο αποσκοπούν και οι τριγωνικές συναλλαγές, όπου, μέσω μίας εικονικής εταιρίας, δύο άλλες εν λειτουργία επιχειρήσεις, υποτιμολογούν ή υπερτιμολογούν τις μεταξύ τους συναλλαγές.
Και αφήνουμε απέξω τους φορολογικούς παραδείσους, όπου, σύμφωνα με διάφορα στοιχεία, έχουν φυγαδευτεί περί τα 70 τρις. Δολάρια, τις offshore εταιρίες, οι κάτοχοι των οποίων απαλλάσσονται από κάθε φόρο κλπ.
Περιουσιολόγιο
Μια κάποια λύση σε αυτό τον ορυμαγδό αυθαιρεσίας και φοροδιαφυγής, θα ήταν η θέσπιση του μέτρου του περιουσιολόγιου, ενταγμένου όμως σε ένα ευρύτερο πρόγραμμα αντιμονοπωλιακών, αντιιμπεριαλιστικών ανατροπών, που έχει ανάγκη ο τόπος και ο λαός της χώρας.
Η χρήση του είναι απλή. «Έλα εδώ κύριε. Πόσα ακίνητα έχεις, πόσα αυτοκίνητα, σκάφη αναψυχής, τραπεζικές καταθέσεις σε Ελλάδα και στο εξωτερικό, μετοχές, ομόλογα. Αν το άθροισμα των περιουσιακών σου στοιχείων ξεπερνά το 1 εκατ. Ευρώ, επιβάλλεται φόρος π.χ 4% ( στο κεφάλαιο και όχι στην απόδοση), πέραν της φορολογίας του φόρου εισοδήματος». Οι αστοί βέβαια θα τσινήσουν, θα φωνάξουν, θα μιλήσουν για «δήμευση» της περιουσίας που απέκτησαν τίμια με τον ιδρώτα του προσώπου τους.
Είναι θέμα επιλογής. Αν το μέτρο εντάσσεται, όπως είπαμε, σε ένα ευρύτερο πρόγραμμα αντιμονοπωλιακών - αντιιμπεριαλιστικών ανατροπών, θα είναι κι' αυτό προσωρινό. Το αμέσως επόμενο βήμα, θα είναι η απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου