Από το Χρυσόστομο Λουκά
Φωτογραφίες: Μιχάλης Καραγιάννης
Η ζωή στη φυλακή
Την ώρα που γράφεται αυτό το ρεπορτάζ, μια πολύνεκρη επίθεση κατά Αιγυπτίων στρατιωτών στο Σινά έδωσε πρόσχημα στον αλ Σίσι της Αιγύπτου να κλείσει ξανά τα μισάνοικτα σύνορα με τη Γάζα.
Την ίδια ώρα παγώνουν οι έμμεσες διαπραγματεύσεις μεταξύ Χαμάς και Ισραήλ στο Κάιρο, πάλι με εντολή του Σίσι που βρίσκεται σε δύσκολη θέση ενώπιον του στρατού της χώρας του μετά και την επίθεση που αποδίδεται σε ισλαμιστές αντάρτες.
Ο αποκλεισμός τη Γάζας από σφιχτός επιστρέφει σε απόλυτο με τις τελευταίες εξελίξεις, την ώρα που τα σχέδια ανοικοδόμησης κινούνται με αργούς ρυθμούς σε μια προσπάθεια οικονομικού στραγγαλισμού της Χαμάς υπέρ της Φατάχ.
Μέσα στη φυλακή της Γάζας οι παλαιστίνιοι προσπαθούν να ανταπεξέλθουν όπως μπορούν στον αποκλεισμό. Ζώντας μέσα στα ερείπια της Σετζάγια, γιορτάζοντας με τα παιδιά στο Είντ για να ξεχαστούν λίγο από την καταστροφή, κάνοντας break dance ή ακόμα και parkour μέσα από τα οποία αναδεικνύουν τα εγκλήματα του Ισραήλ στον τόπο τους.
Αυτές είναι ιστορίες και ντοκουμέντα από τη Λωρίδα της Γάζας. Οι άνθρωποι που θα δείτε είναι ακόμα εκεί και σε κάθε ευκαιρία αναζητούν την επαφή και την επικοινωνία με τον έξω κόσμο.
Την ίδια ώρα παγώνουν οι έμμεσες διαπραγματεύσεις μεταξύ Χαμάς και Ισραήλ στο Κάιρο, πάλι με εντολή του Σίσι που βρίσκεται σε δύσκολη θέση ενώπιον του στρατού της χώρας του μετά και την επίθεση που αποδίδεται σε ισλαμιστές αντάρτες.
Ο αποκλεισμός τη Γάζας από σφιχτός επιστρέφει σε απόλυτο με τις τελευταίες εξελίξεις, την ώρα που τα σχέδια ανοικοδόμησης κινούνται με αργούς ρυθμούς σε μια προσπάθεια οικονομικού στραγγαλισμού της Χαμάς υπέρ της Φατάχ.
Μέσα στη φυλακή της Γάζας οι παλαιστίνιοι προσπαθούν να ανταπεξέλθουν όπως μπορούν στον αποκλεισμό. Ζώντας μέσα στα ερείπια της Σετζάγια, γιορτάζοντας με τα παιδιά στο Είντ για να ξεχαστούν λίγο από την καταστροφή, κάνοντας break dance ή ακόμα και parkour μέσα από τα οποία αναδεικνύουν τα εγκλήματα του Ισραήλ στον τόπο τους.
Αυτές είναι ιστορίες και ντοκουμέντα από τη Λωρίδα της Γάζας. Οι άνθρωποι που θα δείτε είναι ακόμα εκεί και σε κάθε ευκαιρία αναζητούν την επαφή και την επικοινωνία με τον έξω κόσμο.
Στον δρόμο για τη Ράφα. Είναι η επικίνδυνη περιοχή ανάμεσα στην συνοριακή πόλη αλ Αρίς και την αιγυπτιακή Ράφα. Σε αυτόν τον δρόμο η αποστολή μας κινήθηκε μόνη με το βανάκι της, καθώς ούτε η αστυνομία τολμάει να μας συνοδεύσει υπό τον φόβο επιθέσεων αντικυβερνητικών.
Λίγες εβδομάδες μετά, σε αυτήν ακριβώς την περιοχή ισλαμιστική οργάνωση θα κάνει επίθεση αυτοκτονίας κατά των Αιγυπτίων στρατιωτών που επιτηρούν την περιοχή σκοτώνοντας πάνω από 30.
Ο πρόεδρος Σίσι σε απάντηση της επίθεσης θα κλείσει ξανά την Ράφα και θα παγώσει τις συνομιλίες ανάμεσα στο Ισραήλ και τη Χαμάς στο Κάιρο…
Ψαράδες φτιάχνουν τα δίχτυα τους το σούρουπο. Δεν μπορούν να ανοιχτούν πολύ όμως εξαιτίας του αποκλεισμού. Όσοι έχουν ακόμα βάρκες μπορούν να πάνε μέχρι τρία μίλια μέσα.
Άλλοι, νεότεροι, προτιμούν την ασφάλεια του λιμανιού της Γάζας. Έστω και αν η ψαριά θα είναι φτωχή…
Η Γάζα ασφυκτιά από γης, θαλάσσης και αέρος. Οι πολίτες της χρειάζονται ανοιχτό λιμάνι για την προμήθεια αγαθών και για επαφή με τον έξω κόσμο. Ακριβώς για αυτούς τους λόγους όμως το Ισραήλ απαγορεύει ένα λιμάνι.
Η Χαμάς το έβαλε στους όρους για μια εκεχειρία άλλα το θέμα δεν προχώρησε προσκρούοντας στην απόλυτη άρνηση του Ισραήλ.
Τα ηλιοβασιλέματα στο λιμάνι της Γάζας είναι μελαγχολικά. Θάλασσα ανοιχτή, λιμάνι χτισμένο και η αίσθηση της ελευθερίας βυθίζεται μπρός στα ισραηλινά πλοία που καραδοκούν με τις κάννες στραμμένες προς την περιοχή. Ο φράκτης εδώ είναι αόρατος μέχρι να ανοιχτείς πέραν των τριών μιλίων…
Είναι η γιορτή του Είντ. Κάτι σαν το δικό μας Πάσχα. Είναι ημέρες χαράς αλλά δυο μήνες μετά την ολέθρια καταστροφή του πολέμου οι οικογένειες κυρίως κάθονται μέσα στα σπίτια ή επισκέπτονται συγγενείς και μιλούν για τους νεκρούς τους. Τα παιδιά βρίσκουν ευκαιρία να βγουν έξω και να παίξουν.
Το βράδυ στην πόλη της Γάζας ένας ολόκληρος παιδότοπος ξεσαλώνει. Οι γονείς επιτηρούν και τα μικρά μαζεύονται σε υπαίθριες αυτοσχέδιες παιδικές χαρές.
Η χαρά του παιδιού… Παγωτό σε όλα τα χρώματα.
Η Ιμάν, η όμορφη ξαδέρφη του Εσάμ, του φίλου μας και οδηγού μας στη Γάζα. Μας μαγείρεψε υπέροχες αραβικές συνταγές σε παλαιστινιακή βερσιόν που κατά κοινή ομολογία είναι και η νοστιμότερη. Εδώ λίγο μετά το… κομμωτήριο.
Η Μεϊσαρά, από οικογένεια με οικονομική επιφάνεια ακόμα και στην Λωρίδα της Γάζας. Εδώ, όποιοι έχουν χρήματα μπορούν να έχουν περισσότερο πετρέλαιο για την γεννήτρια, άρα και περισσότερο ρεύμα κατά την διάρκεια του 24ωρου. Μπορούν να μένουν σε καλύτερα διαμερίσματα στην πόλη της Γάζας, αλλά πάλι με τις ελλείψεις σε αγαθά που ισχύουν για όλους.
Κυρίως όμως είναι ο αποκλεισμός που επηρεάζει εδώ τους πάντες, αστούς, λαϊκές συνοικίες μέχρι και τους προσφυγικούς καταυλισμούς. Κανείς δεν μπορεί να φύγει. Αν είσαι γιατρός και έχεις πρόσκληση σε συνέδριο στο εξωτερικό για παράδειγμα, πολύ δύσκολα θα καταφέρεις να περάσεις τα σύνορα. Ο κανόνας είναι πως δεν θα τα περάσεις.
Η καταστροφή της Σετζάγια
Την ημέρα η πραγματικότητα της καταστροφής σε προσγειώνει απότομα. Η οικογένεια έχει στήσει σκηνή δίπλα στο βομβαρδισμένο σπίτι της στην Σετζάγια.
Αυτή η οικογένεια δεν έχει πλέον τίποτα. Περιμένει από την κυβέρνηση την ανοικοδόμηση.
Οι τελευταίες πληροφορίες, όμως, λένε ότι το Ισραήλ θέλει απόλυτο έλεγχο των οικοδομικών υλικών. Από τα 5,4 δις δολάρια των δωρητών, μόλις τα 2,5 δις θα δοθούν στην ανοικοδόμηση.
Αυτό θέλει η Δύση και προφανώς δεν επαρκούν. Τα υπόλοιπα θα πάνε για τον προϋπολογισμό της Φατάχ…
Δεν έχει μείνει κυριολεκτικά τίποτα από την Σετζάγια. Η περιοχή δέχτηκε το ισχυρότερο πλήγμα από πυροβολικό και επιδρομές από αέρος.
Ολόκληρη η συνοικία είναι διάσπαρτη με τα πυρομαχικά του Ισραήλ. Ένας διαρκής κίνδυνος για τους κατοίκους, στην πλειοψηφία μικρά παιδιά.
Ό,τι έχει μείνει όρθιο (στο βάθος) είναι γαζωμένο με σφαίρες μεγάλου διαμετρήματος από πάνω μέχρι κάτω.
Εδώ, ισραηλινοί κομάντος που έφτασαν μέχρι την συνοικία έμειναν μέσα στα σπίτια των παλαιστινίων καταστρώνοντας στρατηγική για τις πολεμικές δυνάμεις.
Προξένησαν καταστροφές μέσα στα σπίτια καθώς έφευγαν, ρίχνοντας τοίχους και καταστρέφοντας με τσεκούρια οικιακές συσκευές…
Μέσα στα ερείπια ένα κομμάτι τοίχου ίσα που κρέμεται και σχηματίζει τον χάρτη της Λωρίδας της Γάζας. Βομβαρδισμένη αλλά όρθια…
Παρκούρ και break-dance στα χαλάσματα
Είναι ο Άχμεντ. Κατά κόσμων Shaark. Υπερήφανα πρώτος break dancer της Γάζας.
Αυτοί είναι οι μαθητές της σχολής του σε προσφυγικό καταυλισμό στην Χαν Γιούνες.
Είναι οι Camp breakers Crew…
…και είναι πολλοί! Αγόρια και κορίτσια.
Ο Shaark είναι αυτοδίδακτος, μέσω… You Tube. Δεν τα πάει καθόλου άσχημα. Ούτε φυσικά και οι μαθητές του.
Η σχολή του Shaark είναι ό,τι πιο προοδευτικό είδαμε στη Γάζα από κοινωνικής σκοπιάς. Αγόρια κορίτσια μαθαίνουν χορό και ταυτόχρονα κοινωνικοποιούνται μαζί. Σε αντίθεση με τις συνοριακές περιοχές όπου τα παιδιά παίζουν με ψεύτικα όπλα, στην σχολή του Shaark τα παιδιά μαθαίνουν να εκφράζονται με τον χορό και την γυμναστική.
Στην αρχή ήταν δύσκολα για τους breakers. Μέχρι να κερδίσουν αναγνώριση από τους γονείς και τους κατοίκους της Γάζας για την «ξενόφερτη» τέχνη τους χρειάστηκαν αρκετά χρόνια και πολλά αφιερώματα μεγάλων ξένων ΜΜΕ, όπως του TIME.
Η σχολή του Shaark βρίσκεται στο ισόγειο του διώροφου κτηρίου της οικογένειας του Άχμεντ. Ο πατέρας του του λέει ότι θα πρέπει να πληρώσει ενοίκιο 1700 δολάρια τον χρόνο, όσα δηλαδή θα έπαιρνε από την ενοικίαση του χώρου σε οικογένειες. Και η ζήτηση για διαμερίσματα προφανώς είναι μεγάλη.
Τηρώντας την υπόσχεση μας στον Shaark ότι θα βοηθήσουμε όπως μπορούμε για να συγκεντρωθούν χρήματα για την σχολή που δίνει σε δεκάδες παιδιά της Γάζας μια θεραπευτική ασχολία στην καθημερινότητα τους, αναφέρουμε ότι στο Pay pal, μπορείτε να προσφέρετε όσα χρήματα θέλετε μέσω πιστωτικής κάρτας, στο email funkcbrew@gmail.com
Τα χρήματα δεν θα πληρώσουν μόνο το νοίκι αλλά θα αγοράσουν επιγονατίδες, παπούτσια και εξοπλισμό για τα παιδιά που ασχολούνται με το break dance στη Γάζα.
Οι παρκουρίστας
Παρκούρ στη Γάζα; Μα φυσικά! Από το 2005…
Ο Ισμάτ και ο Μουζαχαμάντ από την Χαν Γιούνες, 19 και 25 ετών, μέλη της ομάδας Gaza Parκour and Free Running.
Και οι παρκουρίστας της Γάζας είναι αυτοδίδακτοι, μέσω ιντερνέτ. Η ομάδα διαθέτει 15 μέλη και όπου βρει ελεύθερο χώρο στην αποκλεισμένη Γάζα ξεχύνεται με τα ακροβατικά της.
«Αισθανόμαστε ελευθερία, ενέργεια και ειρήνη» με το παρκούρ, μας λένε. Είχαν και έχουν ακόμα προβλήματα με τις αρχές που τους βλέπουν καχύποπτα, τους θεωρούν αναρχικούς που τρέχουν όπου βρουν και κάνουν ακροβατικά.
«Χρειαζόμαστε έναν χώρο να κάνουμε αυτό που μας αρέσει, αλλιώς πάντα θα μας κυνηγάνε» λέει ο Ισμάτ.
«Τι θα θέλατε να πείτε σε κάποιους που σας βλέπουν από μακριά, σε μια άλλη χώρα; Ρωτάμε.
«Πείτε τους ότι εδώ στη Γάζα υπάρχει μια ομάδα παιδιών που δυσκολεύεται να κάνει αυτό που της αρέσει και που θέλει να κάνει γνωστό ότι εδώ υπάρχει παρκούρ. Ονειρευόμαστε να αναπτύξουμε το σπορ και να κάνουμε διαγωνισμούς με ομάδες από άλλες χώρες. Τώρα δεν μπορούμε λόγω του αποκλεισμού…».
Το βίντεο που βλέπετε με την προπόνηση, μας το έστειλαν τα ίδια τα παιδιά που εκτός από φοβερά ακροβατικά κάνουν και εξαιρετικές σκηνοθεσίες.
Βομβάρδισαν τα ραδιόφωνα της αριστεράς
Ανατριχιαστικό. Το αριστερό ραδιόφωνο «105,5» FM της Αθήνας βρέθηκε στο αριστερό ραδιόφωνο «105» FM της Γάζας. Γιατί ανατριχιαστικό;
Γιατί οι ισραηλινοί τον βομβάρδισαν…
Η βόμβα του ισραηλινού αεροσκάφους εισήλθε από την ταράτσα του 14 ορόφου κτηρίου στην πόλη της Γάζας αφού πρώτα οι κεραίες γκρεμίστηκαν με σφαίρες.
Δεν έμεινε τίποτα από το studio…
…μόνο τα μικρόφωνα. Αλλά οι παραγωγοί και δημοσιογράφοι μας λένε ότι ο σταθμός θα ξαναεκπέμψει. Εδώ αναπαράσταση από δημοσιογραφική εκπομπή με… καλεσμένο από τον «105,5 στο Κόκκινο».
Όπως μας εξηγεί ο διευθυντής του «105 al Watan» «…οι ισραηλινοί στην αρχή έστειλαν προειδοποιητικά sms να σταματήσουμε να εκπέμπουμε. Δεν το πράξαμε. Μετά χτύπησαν προειδοποιητικά στην είσοδο του κτηρίου. Συνεχίσαμε να εκπέμπουμε αντιστασιακό περιεχόμενο. Τελικά βομβάρδισαν τους ορόφους του κτηρίου οπού βρίσκεται το ραδιόφωνο…». Το αποτέλεσμα το βλέπετε…
Ο 13ος όροφος…
Αναμνηστική φωτογραφία με τους δημοσιογράφους του «105».
Η Ντιάνα (κέντρο) εργαζόταν την ώρα του βομβαρδισμού. Τρεις συνάδελφοι της τραυματίστηκαν ενώ το κτήριο κουνήθηκε σαν να γίνονταν ισχυρός σεισμός, μας διηγείται.
Το κτήριο που… δεν βλέπετε ήταν το αριστερό ραδιόφωνο «Φωνή του Λαού», του Λαϊκού Μετώπου.
Όπως μας εξηγεί ο Tholfikar Dolf του Λαϊκού Μετώπου, «…πρώτα μας πήραν τηλέφωνο να σταματήσουμε τις εκπομπές. Εμείς συνεχίσαμε να εκπέμπουμε πατριωτικό πρόγραμμα. Ανήκουμε στην Αντίσταση, έχουμε στρατό στα σύνορα.» εξηγεί ο Dolf.
«Μετά από δυο ώρες ο «106» FM βομβαρδίστηκε, πρώτα στον 9ο και 10ο όροφο. Είχαμε προλάβει να κατέβουμε όλοι από το κτήριο, περί τα 15 άτομα, ήταν μια η ώρα το πρωί. Περιμέναμε να βομβαρδίσουν τους ορόφους με το ραδιόφωνο αλλά είδαμε ολόκληρο το κτήριο να πέφτει κάτω. Θα το ξανακτίσουμε το ραδιόφωνο, σε άλλο μέρος. Πήραμε νέα άδεια. Είναι πολύ δύσκολο να μας δώσουν άδεια ξανά για ραδιόφωνο γιατί ο κόσμος φοβάται ότι θα γίνει στόχος».
Ιστορίες από τη Λωρίδα της Γάζας από τους ίδιους τους ανθρώπους που πεισματικά επιβιώνουν και μάλιστα με το χαμόγελο στην μεγαλύτερη υπαίθρια φυλακή του πλανήτη.
Με πολλούς από τους πρωταγωνιστές αυτού του φωτορεπορτάζ είμαστε σε καθημερινή σχεδόν επαφή. Και παρά τα νέα που μαθαίνουμε για την περαιτέρω αυστηροποίηση του αποκλεισμού, όποτε ρωτάμε τι κάνεις, πως είστε, πάντα η ίδια απάντηση: Καλά είμαστε, εσείς τι κάνετε; Πως ήταν η μέρα σου; Η οικογένεια καλά;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου