ΚΥΡΙΑΚΗ 17/05/2015
Συντάκτης: Πέτρος Θ. Πιζάνιας*
Υπάρχει άραγε πραγματικός λόγος να παραμένουμε στην ευρωζώνη; Εκατομμύρια λέξεις έχουν τυπωθεί και εκφωνηθεί αλλά τα επιχειρήματα για την παραμονή μας στη ζώνη του ευρώ (αντί μόνο στην Ευρωπαϊκή Ενωση) συνοψίζονται στo εξής: Η έξοδος από το ευρώ θα μας θέσει σε αχαρτογράφητα εδάφη.
Μόνο το επιχείρημα της κυβέρνησης είναι σοβαρό, σε αντίθεση με την παραπάνω κινδυνολογία, επειδή αναφέρεται στη λαϊκή εντολή των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου: Εχουμε λάβει εντολή έντιμου συμβιβασμού και όχι ρήξης με τους Ευρωπαίους, υποστηρίζει η κυβέρνηση. Πράγματι, πόσο μάλλον που η κυβέρνηση προέταξε μία επιπλέον ασφαλιστική δικλίδα εξασφάλισης της λαϊκής βούλησης, το δημοψήφισμα.
Ωστόσο, νομίζω πως στην ερμηνεία της εντολής ως έντιμου συμβιβασμού και όχι ρήξης είναι κάπως υπερβολική. Πρέπει να αναρωτηθούμε πόσος συμβιβασμός, σε ποια ζητήματα από τα διαφιλονικούμενα και ποιες κοινωνικές τάξεις θα πληρώσουν το κόστος του συμβιβασμού; Επίσης, ο συμβιβασμός πόσο θα θίγει τις δυνατότητες ανάπτυξης, τη σημαντική απομείωση του χρέους, τον δημόσιο πλούτο και φυσικά την πολιτική κυριαρχία της χώρας;
Η μόνη βεβαιότητα σχετικά με τον βαθμό του συμβιβασμού απορρέει από την εμπιστοσύνη που εκφράζει η πλειονότητα των Ελλήνων πολιτών για την κυβέρνηση. Και αυτή η εμπιστοσύνη αποτελεί το πλέον πολύτιμο πολιτικό αγαθό. Ωστόσο, υπάρχει και η δύναμη, ακριβέστερα ο συσχετισμός δύναμης. Ως προς αυτό η κυβέρνηση, η οποιαδήποτε κυβέρνηση στον πλανήτη, δεν μπορεί ούτε να περπατήσει πάνω στο νερό ούτε να πολλαπλασιάσει τα ψάρια και το ψωμί. Ολη η δύναμη είναι με το μέρος των Ευρωπαίων αντιπάλων μας (κακά τα ψέματα, οι ισχυρότεροι όπως και οι μικρότεροι στην Ευρώπη είναι αντίπαλοι της επιλογής που κάναμε στις εκλογές του Ιανουαρίου).
Εμείς αντικειμενικά δεν διαθέτουμε παρά μόνο τη βούληση της κυβέρνησης και την εμπιστοσύνη μας σ’ αυτήν, καθώς και την παρόξυνση των δευτερευουσών αντιθέσεων στο εσωτερικό της ευρωζώνης. Αλλά αυτά είναι λίγα. Απόδειξη ότι δεν έχει ιδρώσει το αυτί των ευρωπαϊκών ελίτ, και νομίζω πως δεν πρόκειται ακόμη και εάν επιτευχθεί μια προσωρινή συμφωνία.ΑΝ
δεν υποχωρούν σε μικρά, σχεδόν ασήμαντα αιτήματα της ελληνικής κυβέρνησης, όπως η αποκατάσταση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, η στοιχειώδης αύξηση του βασικού μισθού και τα συναφή, γιατί να υποχωρήσουν στη ριζική απομείωση του χρέους και στα χαμηλά πλεονάσματα;
δεν υποχωρούν σε μικρά, σχεδόν ασήμαντα αιτήματα της ελληνικής κυβέρνησης, όπως η αποκατάσταση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, η στοιχειώδης αύξηση του βασικού μισθού και τα συναφή, γιατί να υποχωρήσουν στη ριζική απομείωση του χρέους και στα χαμηλά πλεονάσματα;
Αν η Γερμανία και πολλές χώρες δορυφορικές περί αυτήν, ακόμη και η Γαλλία (ή οι Βαλτικές αλλά και η Πολωνία, με ελίτ ημιπαραφρονημένες πολιτικά από την αντιρωσική υστερία) παραχωρήσουν στη δική μας κυβέρνηση τα λίγα και αυτονόητα, που νομίμως απαιτεί με βάση τις εκλογές, τότε θα χάσουν πολλά. Πρώτα θα χάσουν εμπράκτως την ιδεολογική τους ηγεμονία, η οποία μέχρι την εκλογή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛΛ. ήταν σχεδόν αδιατάρακτη, με τους διαφωνούντες να μην ελέγχουν καμία ευρωπαϊκή κυβέρνηση.
Για τούτο στη θαυμάσια διεθνή επικοινωνιακή εκστρατεία του πρωθυπουργού Αλ. Τσίπρα και του υπουργού Οικονομικών Γ. Βαρουφάκη από την επομένη των εκλογών, όλα τα κέντρα ευρωπαϊκού νεοφιλελευθερισμού, μαζί και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ακόμη και οι υπηρεσίες της ευρωζώνης αντέταξαν μια συκοφαντική εκστρατεία σε βάρος της ελληνικής κυβέρνησης στο πνεύμα του Γκέμπελς -δείχνοντας έτσι πως η Ελλάδα γι’ αυτούς αποτελεί οιονεί εχθρική χώρα.
Το δεύτερο που διακινδυνεύεται αφορά τη γερμανική κυριαρχία. Στην περίπτωση αποδοχής των ελάχιστων που απαιτεί η ελληνική κυβέρνηση, πόσο μάλλον των μέγιστων, όπως η μείωση του χρέους, η Γερμανία διακινδυνεύει με διάσπαση των εξαναγκαστικών συμμαχιών που έχει επιβάλει σε όλες τις μικρές και μεγάλες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, συμμαχίες που της εξασφαλίζουν την κυριαρχία στην Ευρώπη.
Τέλος, θα αναρωτιούνται όλες οι ευρωπαϊκές νεοφιλελεύθερες ελίτ: Αν τώρα, που η ελληνική κυβέρνηση είναι απολύτως εξαρτημένη από την ευρωπαϊκή χρηματοδότηση, οικονομικά γονατισμένη, ασκεί παρά ταύτα πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική και ταυτόχρονα δηλώνει σε όλους τους τόνους ότι θέλει να αλλάξει τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, τι ακριβώς θα κάνουν αυτοί οι τρελοί Ελληνες αριστεροί όταν στήσουν τη χώρα τους στα πόδια της; Αυτή είναι η ομορφιά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛΛ.
Ωστόσο ας μην παρασυρθούμε από το πνεύμα γενναιότητας με σωφροσύνη που εκφράζει η ελληνική κυβέρνηση. Προτιμότερο είναι ένα σχέδιο εξόδου από την ευρωζώνη -όχι αναγκαστικά από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Εξοδο συντεταγμένη και με προϋποθέσεις, κυρίως τη δραστική απομείωση του χρέους. Αυτό το σχέδιο, πιστεύω, πρέπει να αναπτυχθεί ανεξάρτητα από τη συμφωνία.
Η ευρωζώνη, με αυτό το απολυταρχικό πνεύμα που κυριαρχεί, τον κανιβαλισμό των γερμανικών δεξιών ελίτ, την υποτελή στάση, ακόμη και κυβερνήσεων μεγάλων χωρών όπως της Γαλλίας, επίσης με δυνητικό ρυθμιστή των πολιτευμάτων έναν κεντρικό τραπεζίτη που εκφράζει το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, είναι αντικειμενικά αδύνατον να έχει το οποιοδήποτε μέλλον. Και τότε θα είναι πολύ χειρότερα για τη χώρα μας.
*ομότιμος καθηγητής Ιστορίας, Ιόνιο Πανεπιστήμιο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου