Η συζήτηση για τον προσανατολισμό της ριζοσπαστικής Αριστεράς βρίσκεται σε ένα σημείο καμπής. Το καθορίζουν το ξεκίνημα της τρίτης μνημονιακής επίθεσης υπό την πολιτική καθοδήγηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, το ζήτημα της δυνατότητας-πιθανότητας μαζικής εργατικής και λαϊκής αντίστασης σε αυτή, το ζήτημα της πολιτικής έκφρασης αυτής της κοινωνικής αντίστασης στη μετα-ΣΥΡΙΖΑ εποχή.
Η Λαϊκή Ενό­τη­τα είναι ένας «τόπος»-κόμ­βος αυτής της συ­ζή­τη­σης. Γιατί, παρά την εκλο­γι­κή ήττα στις 20/9, η ΛΑΕ συ­γκρα­τεί έναν ση­μα­ντι­κό αριθ­μό αγω­νι­στών-στριών σε πα­νελ­λα­δι­κό επί­πε­δο, ένα δυ­να­μι­κό στοι­χειω­δώς συ­γκρο­τη­μέ­νο σε το­πι­κές και κλα­δι­κές «ορ­γα­νώ­σεις», ένα δυ­να­μι­κό συν­δε­δε­μέ­νο με το μαρ­ξι­σμό και τη σο­σια­λι­στι­κή προ­ο­πτι­κή, ένα δυ­να­μι­κό με εμπει­ρία ορ­γά­νω­σης μα­ζι­κής δου­λειάς.

Ταυ­τό­χρο­να η ΛΑΕ μπο­ρεί και πρέ­πει να παί­ξει ρό­λο-κλει­δί στην εξέ­λι­ξη του ευ­ρύ­τε­ρου κό­σμου που απο­σπά­στη­κε (και θα συ­νε­χί­σει να απο­σπά­ται…) από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, στη σχέση αυτού του κό­σμου με την ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, αλλά και με τμή­μα­τα της βάσης του ΚΚΕ.

Γι’ αυτό η συ­ζή­τη­ση στους κόλ­πους της ΛΑΕ, ενό­ψει της Πρώ­της Πα­νελ­λα­δι­κής Σύ­σκε­ψης στις 7/11-8/11, αλλά και της Πρώ­της Πα­νελ­λα­δι­κής Συν­διά­σκε­ψης στις αρχές του 2016, είναι εξαι­ρε­τι­κά ση­μα­ντι­κή. Ας δούμε κά­ποια βα­σι­κά ση­μεία αυτής της συ­ζή­τη­σης.

 
1. Το εκλο­γι­κό απο­τέ­λε­σμα στις 20/9 ήταν μια ση­μα­ντι­κή νίκη των μνη­μο­νια­κών δυ­νά­με­ων, κυ­ρί­ως της ηγε­σί­ας Τσί­πρα-Κα­μέ­νου. Όμως η νίκη αυτή «απο­σπά­στη­κε»: πριν υπάρ­ξουν οι μα­ζι­κές εμπει­ρί­ες για το Μνη­μό­νιο 3, με την απα­τη­λή υπό­σχε­ση για τα «ισο­δύ­να­μα» και το πα­ράλ­λη­λο πρό­γραμ­μα εξαν­θρω­πι­σμού της λι­τό­τη­τας, υπό το φόβο μιας (υπο­θε­τι­κής όπως απο­δεί­χθη­κε) επι­στρο­φής στην κυ­βέρ­νη­ση των πα­ρα­δο­σια­κών μνη­μο­νια­κών δυ­νά­με­ων της Δε­ξιάς και με την υπο­στή­ρι­ξη ενός ολό­κλη­ρου «συ­στή­μα­τος», τόσο των εγ­χώ­ριων αστι­κών δυ­νά­με­ων (βλέπε ΜΜΕ) όσο και των δα­νει­στών (βλέπε Μέρ­κελ, Ολάντ, Λα­γκάρντ κ.ο.κ.). Με αυτή την έν­νοια η νίκη των Τσί­πρα-Κα­μέ­νου στις 20/9 είναι αστα­θής και υπο­νο­μευ­μέ­νη.

 
2. Τα στοι­χεία αστά­θειας είναι δια­γνώ­σι­μα ακόμα και στα εκλο­γι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα: στη μα­ζι­κή απώ­λεια ψήφων από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, στην πρω­το­φα­νή αποχή, στην αντι­πο­λι­τι­κή ψήφο στον Λε­βέ­ντη… Κυ­ρί­ως όμως η αστά­θεια και η αβε­βαιό­τη­τα προ­κύ­πτουν από τις υπο­χρε­ώ­σεις που η κυ­βέρ­νη­ση έχει ανα­λά­βει με την κα­τά­πτυ­στη συμ­φω­νία της 13ης Ιου­λί­ου 2015.

Η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα-Καμ­μέ­νου είναι υπο­χρε­ω­μέ­νη να ξε­κι­νή­σει με ταχύ ρυθμό την προ­σπά­θεια επι­βο­λής ενός σκλη­ρού τα­ξι­κού προ­γράμ­μα­τος, του 3ου Μνη­μο­νί­ου. Τα εκλο­γι­κώς χρή­σι­μα ψέ­μα­τα των «ισο­δύ­να­μων» και του «πα­ράλ­λη­λου προ­γράμ­μα­τος» έχουν τε­λειώ­σει. Εί­μα­στε πλέον για τα καλά στον πάγκο του χα­σά­πη. 

Η κα­τε­δά­φι­ση του ασφα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος, η φο­ρο­ε­πι­δρο­μή ενά­ντια στις λαϊ­κές τά­ξεις, οι μα­ζι­κές φαστ τρακ ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, η άκαμ­πτη επι­μο­νή στην πο­λι­τι­κή μεί­ω­σης μι­σθών και κοι­νω­νι­κών δα­πα­νών, είναι ένα πρό­γραμ­μα ενί­σχυ­σης των κα­πι­τα­λι­στών και υπο­βάθ­μι­σης της θέσης των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των λαϊ­κών τά­ξε­ων, ένα πρό­γραμ­μα από­λυ­της συ­νέ­χειας με τα Μνη­μό­νια 1 και 2. Η ανα­κε­φα­λαιο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών, ενέ­χει τη δια­χεί­ρι­ση των επι­χει­ρη­μα­τι­κών «κόκ­κι­νων δα­νεί­ων», δη­λα­δή την αλ­λα­γή των συ­σχε­τι­σμών στο εσω­τε­ρι­κό της κυ­ρί­αρ­χης τάξης. Ανά­λο­γες «επι­χει­ρή­σεις» δεν έγι­ναν ποτέ ει­ρη­νι­κά. Η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα θα βρε­θεί μπρο­στά σε μιαν όξυν­ση των εσω­α­στι­κών αντα­γω­νι­σμών, με πι­θα­νό­τα­τες σο­βα­ρές πο­λι­τι­κές εντά­σεις. 

 
3. Το πα­ρελ­θόν της τα­ξι­κής πάλης στην Ελ­λά­δα προει­δο­ποιεί ότι η κοι­νω­νι­κή αντί­στα­ση σε ανά­λο­γες πο­λι­τι­κές είχε ως συ­νέ­πεια την ανα­τρο­πή κυ­βερ­νή­σε­ων: του Γ. Πα­παν­δρέ­ου, του Λ. Πα­πα­δή­μου, των Σα­μα­ρά-Βε­νι­ζέ­λου. Δεν υπάρ­χει κα­νέ­νας λόγος να υπο­θέ­σου­με ότι με­σο­πρό­θε­σμα αυτός ο πα­ρά­γο­ντας θα είναι πιο «φι­λι­κός» απέ­να­ντι στην κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα.

Όμως το γε­γο­νός ότι αυτή τη φορά η μνη­μο­νια­κή επί­θε­ση θα ορ­γα­νώ­νε­ται από ένα κόμμα που μιλά εξ ονό­μα­τος της Αρι­στε­ράς, που χρη­σι­μο­ποιεί τη «γλώσ­σα» και τα σύμ­βο­λα που ο κό­σμος έμαθε ως γνω­ρί­σμα­τα της αντι­λι­τό­τη­τας, θέτει ει­δι­κά κα­θή­κο­ντα. Δεν μπο­ρού­με και δεν πρέ­πει να πε­ρι­μέ­νου­με πα­θη­τι­κά να «ωρι­μά­σει» το αυ­θόρ­μη­το κί­νη­μα. Η ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά οφεί­λει να πάρει ορ­γα­νω­μέ­νες πρω­το­βου­λί­ες που να βοη­θούν στο ξε­πέ­ρα­σμα του εκλο­γι­κού σοκ, στην επι­στρο­φή της αυ­το­πε­ποί­θη­σης στις κι­νη­το­ποι­ή­σεις των ερ­γα­τών και της νε­ο­λαί­ας. 

Η από­φα­ση της ΛΑΕ για συ­γκε­κρι­μέ­νες κα­μπά­νιες σχε­τι­κά με την κοι­νω­νι­κή αντί­στα­ση (ασφα­λι­στι­κό, ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, δι­καιώ­μα­τα νε­ο­λαί­ας) είναι στο σωστό δρόμο της πο­λι­τι­κής ανα­σύ­ντα­ξης. 

 
4. Ανα­πό­σπα­στο τμήμα αυτής της πο­λι­τι­κής ανα­σύ­ντα­ξης είναι η προ­γραμ­μα­τι­κή επε­ξερ­γα­σία. Κατά τη γνώμη μας η εμπει­ρία από την «εποχή ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ» έχει ανα­δεί­ξει 4 πυ­λώ­νες, που πρέ­πει να κα­τα­νο­ού­νται ως ενιαίο πο­λι­τι­κό πλαί­σιο.

α) Επι­μο­νή στη δέ­σμευ­ση για ανα­τρο­πή των μνη­μο­νί­ων, για ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας.

β) Για να υπη­ρε­τη­θεί ει­λι­κρι­νά αυτή η προ­ο­πτι­κή, επι­μο­νή στις δε­σμεύ­σεις για παύση πλη­ρω­μών προς τους δα­νει­στές, για δια­γρα­φή του χρέ­ους (ή, του­λά­χι­στον, του με­γα­λύ­τε­ρου μέ­ρους του), για εθνι­κο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών και κα­τάρ­γη­ση βα­σι­κών «ελευ­θε­ριών» του κε­φα­λαί­ου. 

γ) Στη βάση της εμπει­ρί­ας της Κύ­πρου, αλλά κυ­ρί­ως της εμπει­ρί­ας της 7μη­νης «δια­πραγ­μά­τευ­σης» Τσί­πρα, επι­μο­νή στην επι­λο­γή της εξό­δου από το ευρώ και της πο­λι­τι­κής για ανυ­πα­κοή-σύ­γκρου­ση με την ΕΕ.

δ) Έντα­ξη όλων των πα­ρα­πά­νω σε μια με­τα­βα­τι­κή πο­λι­τι­κή, με δια­κη­ρυγ­μέ­νη προ­ο­πτι­κή και στόχο: τη σο­σια­λι­στι­κή απε­λευ­θέ­ρω­ση. Είναι το στοι­χείο που διευ­κρι­νί­ζει, που «φω­τί­ζει» πο­λι­τι­κά όλα τα εν­διά­με­σα, τα με­τα­βα­τι­κά, αι­τή­μα­τά μας, δια­χω­ρί­ζο­ντας τη ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά από συγ­χυ­σμέ­νες ή μι­σο­α­στι­κές αντι­μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές.

Είναι γε­γο­νός ότι η ΛΑΕ υπέ­φε­ρε προ­ε­κλο­γι­κά από την πε­ριο­ρι­σμέ­νη προ­ε­τοι­μα­σία της πρό­τα­σης για την έξοδο από το ευρώ. Η συ­ζή­τη­ση αυτή πρέ­πει να προ­χω­ρή­σει και να ολο­κλη­ρω­θεί, όχι μόνο ως προς την «τε­χνι­κή» πα­ρου­σί­α­ση, αλλά κυ­ρί­ως ως προς την έντα­ξη της «αντι-ευ­ρώ» πο­λι­τι­κής μας σε ένα ολο­κλη­ρω­μέ­νο αρι­στε­ρό πρό­γραμ­μα, που θα υπο­στη­ρί­ζει μια για λο­γα­ρια­σμό της ερ­γα­τι­κής τάξης απά­ντη­ση στην κα­πι­τα­λι­στι­κή επι­θε­τι­κό­τη­τα του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού.

 
5. Εξί­σου ση­μα­ντι­κή με το πρό­γραμ­μα είναι η απά­ντη­ση που η ΛΑΕ οφεί­λει να δώσει στο ζή­τη­μα των συμ­μα­χιών. Η πρό­τα­ση για ενό­τη­τα στη δράση της πο­λι­τι­κής Αρι­στε­ράς (με­τα­ξύ ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, τμη­μά­των του κό­σμου του ΚΚΕ, με κρι­τι­κή προς την ηγε­σία του) είναι ακόμα προ­ϋ­πό­θε­ση για τη συ­σπεί­ρω­ση και την πο­λι­τι­κή έκ­φρα­ση του κό­σμου της αντί­στα­σης. Αυτή η πο­λι­τι­κή δεν πρέ­πει να υπη­ρε­τη­θεί πα­θη­τι­κά, πε­ρι­μέ­νο­ντας να «ωρι­μά­σουν» τα επι­τε­λεία της Αρι­στε­ράς. Η ΛΑΕ οφεί­λει να πάρει επει­γό­ντως πρω­το­βου­λί­ες συ­ντο­νι­σμού των τα­ξι­κών δυ­νά­με­ων –έξω από τον έλεγ­χο της συν­δι­κα­λι­στι­κής γρα­φειο­κρα­τί­ας– στους ερ­γα­τι­κούς χώ­ρους, πρω­το­βου­λί­ες συ­ντο­νι­σμού των ρι­ζο­σπα­στι­κών δυ­νά­με­ων στη νε­ο­λαία, πρω­το­βου­λί­ες συ­ντο­νι­σμού στην αντι­ρα­τσι­στι­κή-αντι­φα­σι­στι­κή δράση.

 
6. Ίσως το πιο κρί­σι­μο ση­μείο θα είναι το πώς θα δεί­ξει η ΛΑΕ ότι κα­τα­νο­εί τον ίδιο τον εαυτό της.

Σή­με­ρα χρεια­ζό­μα­στε ένα Μέ­τω­πο, μέ­τω­πο ορ­γα­νώ­σε­ων και φυ­σι­κών προ­σώ­πων, με κα­θα­ρή λει­τουρ­γία: με έμ­φα­ση στις «ορ­γα­νώ­σεις βάσης», που θα έχουν πλή­ρεις ευ­θύ­νες και δι­καιώ­μα­τα στο χώρο τους, όπου η συμ­με­το­χή θα είναι αυ­το­πρό­σω­πη, όπου θα ισχύ­ει η αρχή «ένα μέλος – μία ψήφος» και οι απο­φά­σεις θα παίρ­νο­νται με επι­δί­ω­ξη συ­ναί­νε­σης ή, αν και όπου χρειά­ζε­ται, με την αρχή της πλειο­ψη­φί­ας.

Χρεια­ζό­μα­στε ένα Μέ­τω­πο, αλλά γνω­ρί­ζου­με ότι ακόμα η ΛΑΕ είναι «υπό κα­τα­σκευή». Που ση­μαί­νει έμ­φα­ση στην ανά­γκη διεύ­ρυν­σής της: προς τμή­μα­τα πο­λι­τι­κο­ποί­η­σης που προ­έρ­χο­νται από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αλλά και από την «άλλη» Αρι­στε­ρά. Που ση­μαί­νει έμ­φα­ση στην απο­δο­χή ότι οι προ­γραμ­μα­τι­κές και οι πο­λι­τι­κές απο­φά­σεις, όπως και τα ηγε­τι­κά «σώ­μα­τα», είναι προ­σω­ρι­νά και θα μπο­ρούν να σχη­μα­το­ποιού­νται δια­δο­χι­κά μόνο μετά την Πρώτη Πα­νελ­λα­δι­κή Συν­διά­σκε­ψη. Συν­διά­σκε­ψη στην οποία φι­λο­δο­ξού­με να συμ­με­τά­σχουν αρ­κε­τά πε­ρισ­σό­τε­ροι-ες απ’ όσους-ες ξε­κι­νή­σα­με με τη ΛΑΕ μέσα στον πε­ρα­σμέ­νο «καυτό» Αύ­γου­στο. Και η φι­λο­δο­ξία αυτή μπο­ρεί να υπη­ρε­τη­θεί μόνο μέσα από μια «ανοι­χτή» και από­λυ­τα δη­μο­κρα­τι­κή αντί­λη­ψη για τη συ­γκρό­τη­ση μιας νέας, κοι­νής, αντι­μνη­μο­νια­κής «κοί­της» της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς στην Ελ­λά­δα.

Που η συ­γκρό­τη­σή της είναι απο­λύ­τως ανα­γκαία, αλλά και εφι­κτή. 

Αρχή