- ΤΡΙΤΗ 5-1-2016
- Του Πάσχου Λαζαρίδη.
Το ζήτημα δεν είναι να περιγράψει κανείς τη μεγάλη αυταπάτη, ούτε να καταγγείλει όσους με περισσή αυτοπεποίθηση ζωγράφιζαν τη χίμαιρα της «κυβέρνησης Αριστεράς». Η ζωή συνεχίζεται, οι αμαρτίες πληρώνονται, οι μεταλλάξεις και οι αλλαγές στρατοπέδων είναι μέρος της πολιτικής, οι ήττες και οι αποστρατεύσεις επίσης.
Το ζήτημα είναι ο συνδυασμός ανάμεσα στο πείσμα να συνεχίζεις να παλεύεις για την ουτοπία της κοινωνικής αλλαγής και στην αυτογνωσία των προϋποθέσεων για να μην είναι αυτός ο αγώνας μια νέα οφθαλμαπάτη ή μια άχρηστη επαναστατική γυμναστική. Η ζημιά που έγινε το 2015 είναι πολύ μεγαλύτερη από τη ζημιά που έγινε αθροιστικά από το 2010 μέχρι και το 2014. Όχι με όρους οικονομικής επιβάρυνσης, ύφεσης ή κοινωνικής καταστροφής. Με όρους πολιτικού αδιεξόδου, αγωνιστικής συντριβής, τσακισμένου φρονήματος. Τι κι αν ήταν σχεδόν μαθηματικά βέβαιη η κατάληξη μιας κυβέρνησης που ορκιζόταν ότι θα καταργήσει το μνημόνιο σεβόμενη την ευρωπαϊκή επιλογή της άρχουσας τάξης και την παραμονή στο ευρωσύστημα; Ο ουρανός όταν πέφτει, πέφτει στα κεφάλια όλων.
Βεβαίως η κληρονομιά του 2015 δεν αφορά μόνο την απογείωση χωρίς καύσιμα και με αποστάτη πιλότο και την τελική συντριβή. Αφορά και τη μαγική περίοδο που ο ελληνικός λαός, μόνος, χωρίς σπαθιά και βόλια, και με καπεταναίους που την ώρα του μεγάλου αγώνα ετοιμάζαν τον τρόπο που θα έβαζαν την υπογραφή τους σε μια ατιμωτική συμφωνία συντριβής και προδοσίας, έδειχνε το παράδειγμα σε όλο τον κόσμο, ότι «τολμάμε να αγωνιζόμαστε, τολμάμε να νικάμε». Αφορά δηλαδή τη μάχη του δημοψηφίσματος
Το 2015 προσομοιάζει με το 1991. Αποτελεί μια μερική, ελλαδική και ειδική εκδοχή της πτώσης του υπαρκτού σοσιαλισμού, της τελικής ήττας απέναντι στον αντίπαλο, της διαγραφής του αντίπαλου παραδείγματος, της κυριαρχίας του δόγματος «Δεν υπάρχει εναλλακτική». Όπως και το 1991, το 2015 αποτελεί μια κατάληξη και μια διαδικασία χρόνων . Δεν κρίθηκαν τα πράγματα σε δώδεκα μήνες, αλλά σε πολλά χρόνια. Όπως και τότε, έτσι και σήμερα, ό,τι συνέβη, επηρεάζει τους πάντες και τα πάντα και όχι μόνο τους υπερασπιστές του συγκεκριμένου παραδείγματος. Και όπως και τότε, έτσι και τώρα η ανάταξη θα είναι αργή και βασανιστική και ορισμένες φορές θα μοιάζει αδύνατη.
Η πρόκληση του 2016 δεν αφορά τη γρήγορη φθορά της κυβέρνησης του τρίτου μνημονίου, τις μεγάλες πολιτικές αλλαγές, την ανάταξη του λαϊκού κινήματος ή τις –ανεξάρτητες από τη θέληση των υποκειμένων- κοινωνικές εκρήξεις που μπορούν να υπάρξουν. Η πρόκληση και ταυτόχρονα το κάλεσμα, αφορά την ανάταξη μέρους μόνο της ιστορικής ζημιάς που έγινε από ένα κόμμα και μια κυβέρνηση που βάλθηκε να πείσει όλη την Ελλάδα και όλη την Ευρώπη, ότι η Αριστερά είναι ίδια με τη Δεξιά. Ενίοτε και χειρότερη. Αυτή η (μικρή) ανάταξη μπορεί να υπάρξει με βαθιά κριτική και αυτοκριτική λογική, με πλήρη συνείδηση του βάθους και της έκτασης της υποχώρησης, με επίμονη, σεμνή και σοβαρή προσπάθεια οικοδόμησης μιας νέας αγωνιστικής, λαϊκής συνείδησης.
Και επειδή τις χίμαιρες, τις αυταπάτες, το δούλεμα, την συνειδητή ή ασυνείδητη κοροϊδία, την ανεπάρκεια, την πονηριά και την κουτοπονηριά, τις ψευδαισθήσεις και τις ονειρώξεις τις πληρώσαμε ακριβά, ας είμαστε μπροστά στο 2016 σοβαροί και μετρημένοι. Να σώσουμε αυτό που σώζεται, με την πλήρη αυτογνωσία ότι για να το κάνουμε, χρειάζεται πριν την Ελλάδα και την Ευρώπη, η Αριστερά να ανατρέψει τον εαυτό της.
http://antapocrisis.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου