ΑΟΖ:ΟΚΤΩ ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΗΣΥΧΟΥΜΕ ΠΡΙΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΑΡΓΑ

Πρέπει να ανησυχούμε για τα συμβαίνοντα στην ΑΟΖ της Κύπρου;  Μήπως διάφοροι εθνικιστές και κάποιοι γραφικοί εθνοπαράφρονες κινδυνολογούν άσκοπα και άστοχα, για μία ακόμη φορά;... 

του ΧΡΗΣΤΟΥ ΚΑΠΟΥΤΣΗ

Ή πράγματι απειλούνται τα εθνικά συμφέροντα και τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά και της Ελλάδας, από την Τουρκική εξωτερική πολιτική; 
Ας κωδικοποιήσουμε τα γεγονότα και παράλληλα, ας προσπαθήσουμε να τα ερμηνεύσουμε: 
1. Η Τουρκία προσέβαλε κυριαρχικά δικαιώματα ενός ανεξάρτητου κράτος , της Κυπριακής Δημοκρατίας. Πως; Με την παρουσία του τουρκικού ερευνητικού σκάφους ΜΠΑΡΜΠΑΡΟΣ, που παραβίασε τα όρια της ΑΟΖ της Κύπρου, χωρίς την νόμιμη άδεια, από το κυρίαρχο κράτος, δηλαδή την Κυπριακή Δημοκρατία. Το ΜΠΑΡΜΠΑΡΟΣ συνοδεύουν και...

δυο πολεμικά πλοία του Τουρκικού Στόλου. Άρα , είναι μη αμφισβητούμενο γεγονός, ηπαραβίαση της Διεθνούς Νομιμότητας στην Κύπρο. «Η τωρινή πρόκληση της Τουρκίας, είναι χειρότερη από τα Ίμια», δήλωσε ο εκπρόσωπος του Δημοκρατικού Συναγερμού (ΔΗΣΥ) Πρόδρομος Προδρόμου. 
2. Μετά τη βεβαιωμένη παραβίαση της Διεθνούς Νομιμότητας από την Τουρκία, υπήρξαν αντιδράσεις από τους Διεθνείς οργανισμούς; Η απάντηση είναι ΝΑΙ. Αντέδρασαν η Ε.Ε. και οι ΗΠΑ, όχι όμως και το Σ.Α. του ΟΗΕ . 
Ήταν αποτελεσματικές αυτές οι αντιδράσεις; Η απάντηση είναι ΟΧΙ. Γιατί; Διότι οι αντιδράσεις ήταν εξαιρετικά ήπιες. Πιο συγκεκριμένα: 
Μετά από επίπονες προσπάθειες της Ελληνικής Κυβέρνησης, στο κείμενο των Συμπερασμάτων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, δηλαδή της Συνόδου Κορυφής των ηγετών της ΕΕ, προστέθηκε και η εξής παράγραφος. «Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο εξέφρασε τη σοβαρή ανησυχία του απέναντι στην αναζωπύρωση της έντασης στην Ανατολική Μεσόγειο. Καλεί την Τουρκία , να δείξει αυτοσυγκράτηση και να σεβαστεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κύπρου. Υπ' αυτές τις συνθήκες, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο θεωρεί ότι είναι πιο σημαντικό από ποτέ να βρεθεί μια συνολική λύση στην Κύπρο προς όφελος όλων των Κυπρίων». Ο Πρωθυπουργός της Βρετανίας Ντ. Κάμερον, δεν ήθελε να υπάρξει καν καταδικαστική αναφορά της Ε.Ε. για την συμπεριφορά της Τουρκίας. 
Επίσης, η Βρετανία, «μπλόκαρε» μαζί με τη Σουηδία και τη Φινλανδία διάβημα της Ε.Ε. στα Ηνωμένα Έθνη για την τουρκική εισβολή στην ΑΟΖ της Κύπρου. 
Ήπια ήταν ακόμη και η αντίδραση των ΗΠΑ. Σε επανειλημμένες ερωτήσεις, η εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ απέφυγε να καλέσει την Τουρκία να τερματίσει την επιδρομή της στην ΑΟΖ της Κύπρου και να αποχωρήσουν τα πλοία της. Και γιατί ήταν ήπιες οι αντιδράσεις της Ε.Ε. και των ΗΠΑ; Διότι η ΤΟΥΡΚΙΑ συνεχίζει απτόητη να καταγράφει την παρουσία της, άρα και τις απαιτήσεις της επί της Κυπριακής ΑΟΖ. Για μία ακόμη φορά, στην Ανατολική Μεσόγειο συγκρούονται: Η διεθνής νομιμότητα από τη μία πλευρά, με τα συμφέροντα ισχυρών κρατών και των πανίσχυρων πολυεθνικών εταιρειών που δραστηριοποιούνται στον χρυσοφόρο τομέα της Ενέργειας, από την άλλη. Συγκρούονται δηλαδή, η ΙΣΧΥΣ του ΔΙΚΑΙΟΥ, με το ΔΙΚΑΙΟ ΤΟΥ ΙΣΧΥΡΟΤΕΡΟΥ.3. Γιατί, η Τουρκία, αγνοεί τα καταδικαστικά σε βάρος της κείμενα διεθνών οργανισμών;Διότι, ο πυρήνας της υπόθεσης, είναι η άρνηση της Τουρκίας να αναγνωρίσει την κρατική υπόσταση και τη διεθνή νομική προσωπικότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Συνεπώς, προκύπτει εύλογα το εξής ερώτημα: Μπορεί μια χώρα, η Τουρκία, να έχει φιλοδοξίες να γίνει κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, χωρίς να αναγνωρίζει και τα 28 κράτη-μέλη της Ένωσης, δηλαδή να θεωρεί ότι η Ε.Ε. έχει 27 μέλη, αγνοώντας την Κυπριακή Δημοκρατία; Αρμοδία να απαντήσει είναι προφανώς η Ε.Ε. 
4. Είναι εκβιαστική η πολιτική της Τουρκίας σε βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας; Η απάντηση έχει ως εξής: Ο Πρωθυπουργός της Τουρκίας Α. Νταβούτογλου , δήλωσε ότι, είτε θα μοιραστούμε τον υποθαλάσσιο ορυκτό πλούτο, είτε θα πρέπει να σκεφτούμε τη λύση δυο ξεχωριστών κρατών στην Κύπρο. Ουσιαστικά η Τουρκία προτείνει, να εγκαταλείψει η Κυπριακή Δημοκρατία τα κυριαρχικά της Δικαιώματα και να επιστρέψει στις ενδοκοινοτικές συνομιλίες με στόχο την υπογραφή μιας λύσης, τουρκικών προδιαγραφών, δηλαδή μια λύση στη «φιλοσοφία» του Σχεδίου Ανάν. Διαφορετικά, η Τουρκία θα επιβάλει με την στρατιωτική της ισχύ, την τριχοτόμηση της ΑΟΖ της Κύπρου, μεταξύ των δυο συνιστώντων κρατών και της ιδίας, ως συν-δικαιούχου.!! Επίσης, συνιστά επίδειξη ισχύος η δήλωση του Α. ΝΤΑΒΟΥΤΟΓΛΟΥ (Πρωθυπουργός της Τουρκίας): "Το πλοίο Μπαρμπαρός θα κάνει τις σεισμικές έρευνες σύμφωνα με το πρόγραμμά του. Έχουν ληφθεί όλα τα απαραίτητα μέτρα για την προστασίας του. Κανείς να μην προσπαθήσει να παρεμποδίσει τις έρευνες, διότι θα προκαλέσει κρίση.» 
5. Υπάρχουν όμως δυο πολύ ισχυρές αποφάσεις, ικανές να ακυρώσουν τα τουρκικά σχέδια. Η πρώτη, είναι η απόφαση που πήρε το «Εθνικό Συμβούλιο της Κυπριακής Δημοκρατίας», να μην επιτρέψει άνοιγμα άλλων ενταξιακών κεφαλαίων της Τουρκίας, μπλοκάροντας έτσι, την πορεία ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε. Και η δεύτερη είναι, η αντιδήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου του 2005 , που απαντά στην Τουρκία και τονίζει, ότι απαραίτητη προϋπόθεση για την τουρκική ενταξιακή πορεία είναι η αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ενόψει της Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε. του Δεκεμβρίου, θα πρέπει Ελλάδα κα Κυπριακή Δημοκρατία να ενεργοποιήσουν και τις δυο αποφάσεις, απαιτώντας τη συμμόρφωση της Τουρκίας, προς τις αποφάσεις των θεσμικών οργάνων της Ε.Ε., εφόσον η Άγκυρα εξακολουθεί να επιθυμεί να γίνει μέλος της Ευρωπαϊκής Οικογένειας. 
6. Η Ελληνική και Κυπριακή Κυβέρνηση, εξετάζουν το ενδεχόμενο να υπάρξει στρατιωτική η παρουσία της Ελλάδας στην περιοχή, με την αποστολή μιας Φρεγάτας του Πολεμικού μας Ναυτικού, στην περίπτωση που η Τουρκία θα κλιμακώσει την ένταση και θα αυξήσει την στρατιωτική παρουσία της στην ΑΟΖ της Κύπρου; Η απάντηση είναι, μάλλον ΝΑΙ…. Αν και η κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου, είναι πολύ επιφυλακτική, με το επιχείρημα, ότι δεν θέλει να στρατικοποιήσει την κρίση. Ωστόσο, η παρουσία ελληνικής Φρεγάτας, έχει πλεονεκτήματα , όπως η επίδειξη σημαίας, που είναι μέρος της ναυτικής τακτικής. Η Ελληνική Κυβέρνηση το τελευταίο που θα επιθυμούσε τώρα, ήταν η εμπλοκή της σε μια σοβαρή Εθνική κρίση. Όμως, δεν μπορεί να αφήσει μόνη της την Κυπριακή Δημοκρατία να σηκώσει τα βάρος των τουρκικών προκλήσεων. Ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, θα μεταβεί τελικά στην Κύπρο καθ’ οδόν προς το Κάιρο, όπου στις 8 Νοεμβρίου θα πραγματοποιηθεί μια πολύ σημαντική τριμερής Σύνοδος Ελλάδας – Κύπρου – Αιγύπτου, με θέματα ενεργειακά και γεωπολιτικά. Το ανωτέρω τρίγωνο, σε συνδυασμό με το συμπληρωματικό Ελλάδα – Κύπρος – Ισραήλ, έχει εμμέσως πλην σαφώς, αντι-τουρκικό χαρακτήρα. Οι σχέσεις της Τουρκίας με την Αίγυπτο και το Ισραήλ, είναι, αν όχι εχθρικές, πάρα πολύ κακές. Άρα η Τουρκία είναι απομονωμένη, χωρίς ισχυρούς συμμάχους στην Ανατολική Μεσόγειο, μια παράμετρος , που θα πρέπει να αξιοποιηθεί δεόντως, από την ελληνική και ελληνοκυπριακή διπλωματία. 
7. Η Ελληνική και ελληνοκυπριακή διπλωματία θα πρέπει να αξιοποιήσουν κάθε ευκαιρία, για την προβολή και καταδίκη της τουρκικής δραστηριότητας στην Ανατολική Μεσόγειο.Η πολιτική Ερντογάν-Νταβούτογλου περί «μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες της Τουρκίας» απέτυχε παταγωδώς και μετεξελίχθηκε σε «προβλήματα με όλους τους γείτονες». Επίσης , ο αμερικανικός και ευρωπαϊκός Τύπος και σοβαρές αμερικανικές και ευρωπαϊκές δεξαμενές σκέψης κατηγορούν ευθέως την Τουρκία ότι είναι ο κύριος χρηματοδότης των τζιχαντιστών που, με το Κατάρ και τη Σ. Αραβία, τους εξόπλισαν, δήθεν, για να πολεμήσουν κατά του Άσαντ της Συρίας. Η Τουρκία, κατηγορείται ότι εξέθρεψε το τέρας του Ισλαμικού Σκοταδισμού , και παραλίγο να «παρασύρει» και τις ΗΠΑ να ενισχύσουν με σύγχρονα όπλα τους Τζιχαντιστές. 
8. ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΉ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΉ ΖΩΝΗ (ΑΟΖ). Σύμφωνα με τη Νέα σύμβαση του ΟΗΕ , για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982, ως αποκλειστική οικονομική ζώνη, ή όπως τη λέμε χάριν συντομίας ΑΟΖ, είναι, το τμήμα της θάλασσας που ξεκινάει από το τέλος των χωρικών υδάτων και μπορεί να επεκταθεί μέχρι και σε απόσταση 200 ναυτικών μιλίων για τις ανοικτές θάλασσες. Στην Αποκλειστική Οικονομική ζώνη, που ξεκινάει εκεί όπου τελειώνουν τα χωρικά ύδατα, το παράκτιο κράτος, έχει κυριαρχικά δικαιώµατα, μόνο για την αλιεία και για σκοπούς εξερεύνησης, εκμετάλλευσης και διαχείρισης των φυσικών πόρων, που βρίσκονται στο βυθό. Δεν ασκεί όμως κυριαρχικά δικαιώματα σε θέματα ασφάλειας, όπως για παράδειγμα, δεν μπορεί να ασκήσει νηοψίες.
 

ΓΕΝΙΚΑ: Η Τουρκία, εκμεταλλευόμενη τη γεωγραφική θέση της, τις στρατιωτικές της δυνατότητες και το πολιτικο-διπλωματικό ρόλο, που μπορεί να έχει, στις μείζονος σημασίας γεωπολιτικές εξελίξεις στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, επιδιώκει να διαπραγματευθεί τη συμμετοχή της στη Δυτική Συμμαχία στον Πόλεμο κατά των τζιχαντιστών, με όρους που θα εξυπηρετούν τα τουρκικά εθνικά συμφέροντα. Μεταξύ αυτών και η λύση του Κυπριακού. Είναι προφανές ότι η Άγκυρα, απαιτεί λύση στο Κυπριακό, που θα της εξασφαλίζει τη «μερίδα του λέοντος» στον υποθαλάσσιο ορυκτό πλούτο της Κύπρου. Η Τουρκία επιδιώκει να επιβάλει τις απόψεις της και να δημιουργήσει νέα τετελεσμένα και στην Κυπριακή ΑΟΖ. 
Η Τουρκία , παρότι αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα στο εσωτερικό της και στα νοτιοανατολικά σύνορά της (αιματηρός πόλεμος ΚΟΥΡΔΩΝ με Τζιχαντιστές), επέλεξε τώρα να προκαλέσει σοβαρή κρίση στην Κύπρο. Γιατί; Διότι, εκτιμά ότι, επειδή Ελλάδα και Κύπρος βρίσκονται σε καταφανή οικονομική αδυναμία και λόγω περιορισμού των δαπανών δεν είναι διπλωματικά και στρατιωτικά ισχυρές, (τουρκική εκτίμηση). Άρα, θα είναι εύκολα υποκείμενα εκβιασμού και επιρρεπείς σε υποχωρήσεις στις τουρκικές αξιώσεις. Αυτή όμως η τουρκική συμπεριφορά, καταδεικνύει και τον καιροσκοπισμό της Τουρκίας, αλλά και την περιφρόνησή της στη διεθνή νομιμότητα. Αλλά αυτή η διαπίστωση οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η τουρκική έκνομη συμπεριφορά, δεν αφορά μόνο την Ελλάδα και την Κυπριακή Δημοκρατία, αλλά αφορά κυρίως τη Διεθνή Κοινότητα, αφού είναι υποχρεωμένη να προστατέψει το κύρος του Διεθνούς Δικαίου, αλλά ακόμη και την ασφάλεια και την σταθερότητα μιας πολύ εύφλεκτης περιοχής, όπως η Ανατολική Μεσόγειος και η Μέση Ανατολή, από την αναθεωρητική πολιτικής της Άγκυρας. 
onalert.gr

Ντιρκ Μιούλερ : "Το ΔΝΤ καταστρέφει σκόπιμα την Ελλάδα για να ξεπουληθούν τα κοιτάσματά της"!

Ο Γερμανός χρηματιστής Ντιρκ Μιούλερ - γνωστός και ως «Mr. Dax» -, στο νέο βιβλίο του, με τίτλο «Showdown», υποστηρίζει ότι οι ΗΠΑ προκάλεσαν την κρίση στην Ευρώπη...προκειμένου να ανακόψουν την αύξηση της επιρροής του ευρώ έναντι του δολαρίου.

Ο ίδιος θεωρεί ότι η Ελλάδα θα ήταν καλύτερα αν είχε το δικό της νόμισμα ή αν αξιοποιούσε τα κοιτάσματα φυσικού αερίου της, καθώς, όπως λέει, «στο ελληνικό υπεδάφος βρίσκονται τα μεγαλύτερα αποθέματα στην Ευρώπη», ενώ τονίζει ότι σκοπός του ΔΝΤ είναι να καταστρέψει την ελληνική οικονομία ώστε τα ελληνικά κοιτάσματα να πωληθούν φθηνά σε πολυεθνικές.

Σε συνέντευξή του στην ηλεκτρονική έκδοση του περιοδικού «Focus», ο κ. Μιούλερ αναλύει την θεωρία ότι «η μεγάλη αναμέτρηση, η οποία εξελίσσεται τα τελευταία χρόνια, σχετίζεται με την κυριαρχία στο πλανήτη για τις επόμενες δεκαετίες» και σημειώνει ότι «η Ευρώπη δεν λαμβάνεται πλέον υπόψιν» και «το παιχνίδι κινείται μεταξύ Αμερικής και Ασίας, δηλαδή της Κίνας, ενώ οι Ρώσοι θα ήθελαν να αναμιχθούν κι αυτοί λίγο». 

Ο συγγραφέας αποδίδει ωστόσο τα προβλήματα της Ευρώπης όχι μόνο σε εξωτερικούς παράγοντες, αλλά και σε εσωτερικές αιτίες. «Το υψηλό χρέος δεν είναι ευρωπαϊκό πρόβλημα. Η συνολική υπερχρέωση της Ευρώπης είναι μικρότερη από αυτή των ΗΠΑ ή της Ιαπωνίας. Από το 2008 όμως οι επιθέσεις εναντίον της Ευρώπης εξελίσσονται στοχευμένα και συντονισμένα», λέει.

Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσει ο κ. Μιούλερ και την Ελλάδα. «Ακριβώς στην φάση της ισχύος του ευρώ συμβαίνουν τα γεγονότα γύρω από τον Κ. Καραμανλή, η ανάληψη της εξουσίας από τον Γ. Παπανδρέου και η αιφνιδιαστική ακούσια καταγγελία στις Βρυξέλλες της παραποίησης των ελληνικών δημοσιονομικών στοιχείων. Ο Παπανδρέου και οι άνθρωποί του έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να στρέψουν την Ευρώπη και την Γερμανία εναντίον τους. 

Καμία συμφωνία δεν τηρήθηκε, ο λαός και η οικονομία της χώρας οδηγούνταν στον κατήφορο. Το ένα σκάνδαλο διαδεχόταν το άλλο. Και μια χωρίς προηγούμενο εσωτερική ευρωπαϊκή καμπάνια μίσους εναντίον των «τεμπέληδων Ελλήνων», των «ναζί Γερμανών», των «διεφθαρμένων Ιταλών» και των «υπερχρεωμένων Ισπανών με τα πολλά ακίνητα» ξεκίνησε.

Η Ευρώπη άρχισε να αυτοσπαράσσεται, θέαμα που στο εξωτερικό το παρακολουθούσαν με ικανοποίηση. Εναντίον της Ευρώπης δεν στέλνει κανείς τον έκτο στόλο, αλλά την Γουόλ Στριτ, τις τράπεζές της και τους οίκους αξιολόγησης και τα όπλα της μυστικής διπλωματίας. Τα χτυπήματα εναντίον του ευρώ και των χωρών της Ευρωζώνης ήρθαν με στρατιωτική ακρίβεια και προκαλούνταν πάντα από μελέτες μεγάλων τραπεζών της Γουόλ Στριτ ή των αμερικανικών οίκων αξιολόγησης.

Τα βασικά όμως προβλήματα της Ευρωζώνης ήταν εσωτερικής φύσης. Το να επιβάλλεται σε πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους κράτη ένα κοινό νόμισμα οδηγεί εξαρχής σε σημαντικά προβλήματα. Αυτή η αχίλλειος πτέρνα οφείλεται σε εμάς τους ίδιους, αλλά τα βέλη εναντίον της ήρθαν στοχευμένα και με τους ψυχρούς υπολογισμούς από την άλλη άκρη του Ατλαντικού», υποστηρίζεται στο βιβλίο.

Στο βιβλίο γίνεται εκτενής αναφορά στα ελληνικά κοιτάσματα φυσικού αέριου, στο κεφάλαιο με τον τίτλο: «Οι Έλληνες και το αέριο»: «Τι θα λέγατε αν πρότεινα η Ελλάδα να πουλάει πετρέλαιο και φυσικό αέριο; Μην ανησυχείτε, δεν ήπια πολύ ούζο την ώρα της συγγραφής», αναφέρει χαρακτηριστικά ο κ. Μιούλερ και συνεχίζει: «Η Ελλάδα δεν έχει στο υπέδαφός της μόνο μεγάλα αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, αλλά και μιας σειράς σημαντικών ορυκτών.

Μπορεί κάνεις δικαιολογημένα να υποστηρίξει ότι η Ελλάδα διαθέτει ένα από τα μεγαλύτερα αποθέματα σε πρώτες ύλες στην Ευρώπη. Την τελική διαβεβαίωση την έλαβα στο τέλος του καλοκαιριού του 2012 στην διάρκεια μιας έντονης συζήτησης με την Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία με διαβεβαίωσε ότι η Ελλάδα διαθέτει κοιτάσματα αντίστοιχα με αυτά της Λιβύης. Και, τουλάχιστον τώρα, τίθεται αναπόφευκτα το ερώτημα: τι παιχνίδι παίζεται εδώ; 

Αφήνουμε την ελληνική οικονομία να εξαντληθεί μέσω δρακόντειων πακέτων λιτότητας και την χρηματοδοτούμε με εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ προκειμένου να μην πληγούν οι παλαιοί δανειστές.

Χάνονται δισεκατομμύρια ευρώ σε φορολογικά χρήματα για συμφωνίες χωρίς επιστροφή και στην αναδιάρθρωση του χρέους, όταν η Ελλάδα διαθέτει κοιτάσματα πολλαπλάσια του όγκου του χρέους της».

Ο συγγραφέας υποστηρίζει σε αυτό το σημείο ότι ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου «φαίνεται σαν να ήταν εκτελεστική μαριονέτα των ΗΠΑ» και υποστηρίζει ότι «αποστολή του ήταν να επιφέρει με κάθε τρόπο την ρήξη στις σχέσεις της Ελλάδας με την Ευρώπη», ενώ προσθέτει: «Ο Παπανδρέου το 2009 δήλωνε, "δεν έχουμε πετρέλαιο ή τουλάχιστον δεν έχουμε βρει ακόμη" και ο υφυπουργός Γιάννης Μανιάτης τόνιζε, "δεν είμαστε ούτε Σαουδική Αραβία ούτε Νορβηγία" και τώρα μια έκθεση της Deutsche Bank στο Λονδίνο κάνει λόγο για πιθανά έσοδα από τους υδρογονάνθρακες, τα οποία, μόνο στην περιοχή νοτίως της Κρήτης θα μπορούσαν να ανέλθουν σε λίγα χρόνια σε 427 δισεκατομμύρια ευρώ».

Ερωτώμενος από το Focus γιατί θεωρεί ότι η Ευρώπη δεν ασχολείται με τα κοιτάσματα της Ελλάδας και της Κύπρου, ο κ. Μιούλερ αναφέρει ότι όταν οι Κύπριοι πρότειναν στον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε να παραχωρήσουν στην Ευρώπη ή να υποθηκεύσουν το 30% των μελλοντικών εσόδων από το φυσικό αέριο, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών δήλωσε ότι αυτό δεν αποτελεί θέμα συζήτησης και διερωτάται για ποιον λόγο.

Σε ό,τι αφορά τον ρόλο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ο κ. Μιούλερ υποστηρίζει ότι ο κ. Σόιμπλε δεν ήθελε την συμμετοχή του στα ευρωπαϊκά προγράμματα διάσωσης, φοβούμενος ότι έτσι θα αυξανόταν η επιρροή των ΗΠΑ στην Ευρώπη, αλλά επικράτησε η άποψη του οικονομικού συμβούλου της Αγγέλα Μέρκελ, Ότμαρ Ίσινγκ, ο οποίος, επισημαίνει ο συγγραφέας, είναι και σύμβουλος της Goldman Sachs.

«Ο ρόλος του ΔΝΤ είναι να επιφέρει την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας, να κατηγορήσει την ελληνική κυβέρνηση ότι δεν εφάρμοσε ακριβώς το πρόγραμμα σταθεροποίησης της οικονομίας και να την εξαναγκάσει να παραδώσει την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων της σε πολυεθνικές εταιρείες έναντι πενιχρού τιμήματος», επισημαίνει.

Ο Γερμανός ειδικός εκτιμά ακόμη ότι τα προγράμματα εξυγίανσης που εφαρμόζονται στις χώρες που αντιμετωπίζουν κρίση είναι αναποτελεσματικά. «Τα προγράμματα λιτότητας είναι μια παράνοια», υποστηρίζει και συμπληρώνει ότι το αποτέλεσμα είναι μια εξέλιξη της οικονομίας όπως αυτή με τον Καγκελάριο Μπρούνινγκ. "Τα κράτη εξαντλούνται και η ελληνική οικονομία βυθίζεται στο απύθμενο".

Πηγή:http://mlagananews.blogspot.com/2013/10/blog-post_3925.html#sthash.cGsmn6hL.dpuf

-

Το κόστος ζωής στην Ελλάδα αυξήθηκε κατά 57% έναντι των ΗΠΑ, μετά την ένταξή μας στο ευρώ!

Αριστοτέλης Βασιλάκης

Κατά τη διάρκεια συζήτησης μ’ έναν φίλο μου, ο οποίος για πολλά χρόνια δούλεψε ως οικονομικός μετανάστης στις ΗΠΑ, ψάξαμε και βρήκαμε την κατά καιρούς ισοτιμία δραχμής-δολαρίου.Τα ευρήματα ήταν αρκούντως αποκαλυπτικά και κατά τη γνώμη μου αποδεικνύουν ότι το Ευρώ ΜΑΛΛΟΝ δεν βοήθησε την Ελληνική οικονομία.Αντιθέτως την στραγγάλισε και την οδήγησε στα σημερινά τραγικά αποτελέσματα… Το 1981 με περίπου 50 δραχμές αγόραζε κανείς ένα δολάριο και με περίπου 25 δραχμές ένα μάρκο. Μέχρι το 1990 χρειαζόταν 200 δραχμές για να αγοραστεί ένα δολάριο και περίπου 100 για ένα μάρκο. Δέκα χρόνια αργότερα, το 2000, ένα δολάριο κόστιζε περίπου 400 δραχμές και ένα μάρκο περισσότερο από 150.

Θα μου πείτε ότι η ισοτιμία κινείτο κατά κανόνα έναντι των δύο μεγαλύτερων διεθνών νομισμάτων, του δολαρίου και του μάρκου, ωστόσο αυτό ήταν εντελώς φυσιολογικό, αφού η ελληνική οικονομία ήταν πάντα μεταξύ των πιο αδύναμων της Ευρώπης.

Την 1η Ιανουαρίου 2002 η δραχμή αντικαταστάθηκε από το ευρώ με ισοτιμία 1e = 340,75 δραχμές. Αν και η σύνδεση των δύο νομισμάτων είχε γίνει ήδη από το 2000 η κατάργηση της δραχμής έλαβε χώρα την 01/01/02 και από τότε και στο εξής το ευρώ είναι το ελληνικό νόμισμα και οι ισοτιμίες των υπόλοιπων νομισμάτων του κόσμου διαμορφώνονται ως προς το ευρώ μέσα στο ‘ελεύθερα’ κυμαινόμενο διεθνές σύστημα συναλλαγματικών ισοτιμιών, επηρεάζοντας αποφασιστικά την ελληνική οικονομία.

Λίγο περισσότερο από 8 χρόνια αργότερα, το Μάρτιο του 2011, το ευρώ έχει ανατιμηθεί έναντι του δολαρίου κατά 57,02%. Καθώς η δραχμή διατήρησε ουσιαστικά την ισοτιμία 340,75/1 με το ευρώ και το ευρώ ανατιμήθηκε κατά 57,02% έναντι του δολαρίου, αυτό σημαίνει πως και η δραχμή ανατιμήθηκε έναντι του δολαρίου στο ίδιο ποσοστό. Μια τέτοια ανατίμηση του νιίσματος που χρησιμοποιούν οι Έλληνες, δεν έχει συμβεί ξανά στη σύγχρονη νομισματική ιστορία καθώς η δραχμή στον πολυετή ορίζοντα πάντα κατέγραφε πτώση έναντι του δολαρίου, μια που η οικονομία της Ελλάδας είναι πιο αδύναμη από αυτήν των ΗΠΑ. Αυτό σημαίνει ότι το κόστος ζωής στην Ελλάδα έναντι των ΗΠΑ αυξήθηκε κατά 57% περίπου από το 2002 μέχρι σήμερα, ενώ οι αμοιβές έχουν μειωθεί σημαντικά. Επιπλέον, ο τουρισμός και τα αγροτικά μας προϊόντα έχουν ακριβήνεθι στο ίδιο ποσοστό έναντι των ΗΠΑ, όπως και έναντι άλλων χωρών, αφού η ισοτιμία του ευρώ έχει ανατιμηθεί διεθνώς.

Με δεδομένο ότι,  η ισοτιμία του μάρκου κλειδώθηκε έναντι του ευρώ, όπως ακριβώς είχε συμβεί και με τη δραχμή, στο διάστημα αυτό η δραχμή παρέμεινε αμετάβλητη έναντι του μάρκου και με τον ίδιο τρόπο και έναντι του γαλλικού, του ιταλικού και των υπόλοιπων νομισμάτων της ΕΕ. Ούτε αυτό, όμως, είχε συμβεί ξανά στη σύγχρονη νομισματική ιστορία. Τέλος, καθώς το κινέζικο νόμισμα είναι συνδεδεμένο με το δολάριο και το ευρώ ανατιμήθηκε έναντι του δολαρίου η Ελλάδα έγινε ακριβότερη και έναντι της Κίνας κατά 57,02% από το 2002 μέχρι το Μάρτιο του 2011.

Έτσι, ενώ η ελληνική οικονομία έμαθε να επιβιώνει σε όλη τη διάρκεια του προηγούμενου αιώνα έχοντας ενός φθηνό, έναντι των ανταγωνιστικών του, νόμισμα, στην πρώτη δεκαετία του νέου αιώνα έπρεπε να μάθει να επιβιώνει έχοντας το ακριβότερο νόμισμα στον κόσμο και μάλιστα ένα νόμισμα που γινόταν ολοένα και πιο ακριβό.
Απ’ ότι φαίνεται η συγκεκριμένη τακτική μόνο καλό δεν έκανε στην Ελληνική οικονομία… Διότι πολύ όμορφα όλα εκείνα τα επικοινωνιακά του Κώστα Σημίτη όταν μπήκαμε στο Ευρώ, ωστόσο η Ελληνική Οικονομία δεν είναι δομημένη για να έχει σκληρό νόμισμα… Κάτι ανάλογο μ’ εμάς έπαθαν και η Ιταλία και η Ισπανία…

Πηγή : Julious Brutus

28η Οκτωβρίου : Οι Γερμανοί ξανάρχονται για να χάσουν και πάλι

Πικρή η επέτειος της 28^ης Οκτωβρίου. Οι ηττημένοι Γερμανοί ξανάρχονται ως νικητές.  Έχασαν δύο παγκόσμιους πολέμους και  σήμερα κερδίζουν τον τρίτο και πιο σημαντικό, τον οικονομικό πόλεμο. Με όπλο το ευρώ, αυτό το μεταμφιεσμένο μάρκο και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που εδρεύει στην Φραγκφούρτη και ελέγχεται απόλυτα από τους ίδιους, επελαύνουν χωρίς αντίπαλο. Ποιο κάτω παραθέτουμε μια ανάλυση που έχει δανειστεί ορισμένα στοιχεία από ένα κείμενο του  Γιάννη Αέρα, αναδεικνύοντας την πικρή πραγματικότητα της φράσης « Οι Γερμανοί ξανάρχονται». Ομως,ο κύκλος της ιστορίας δεν έκλεισε ακόμα. Ελπίζουμε και πιστεύουμε ότι, όπως και στους δυο προηγούμενους πολέμους, "στο τέλος, χάνουν οι Γερμανοί", ηττημένοι απο την ίδια την υπερφίαλη και ακόρεστη επιθετικότητά τους που συσπειρώνει όλους τους λαούς εναντίον τους.

Το ηρωικό «ΟΧΙ» της Ελλάδας στην Ιταλία

28η Οκτωβρίου 1940: 

Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2014 07:11 - Ρούλα Κοτσέτα ΑΠΟ ΤΟ Newsbomb

28η Οκτωβρίου: Μία ημέρα, που γράφτηκε στην ιστορία για το ηρωικό «ΟΧΙ» της Ελλάδας στον Μουσολίνι. Μία ημέρα, που άραγε η νεολαία γνωρίζει τον πραγματικό λόγο που την εορτάζουμε;

Τι έγινε την 28η Οκτωβρίου 1940;

Η ιταλική κυβέρνηση απέστειλε στην Ελλάδα τελεσίγραφο με το οποίο και απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση του ιταλικού στρατού από την Ελληνοαλβανική μεθόριο προκειμένου στη συνέχεια να καταλάβει κάποια στρατηγικά σημεία της Ελλάδος. Η απάντηση της κυβέρνησης Μεταξά στο τελεσίγραφο ήταν αρνητική.

Συνέπεια της άρνησης αυτής ήταν η είσοδος της χώρας μας στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και η έναρξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου του 1940. Η ημερομηνία αυτή καθιερώθηκε να εορτάζεται στην Ελλάδα κάθε χρόνο ως επίσημη εθνική εορτή και αργία.

Ουσιαστικά, την 28η Οκτωβρίου η Ελλάδα γιορτάζει την είσοδό της στον πόλεμο, ενώ οι περισσότερες άλλες χώρες γιορτάζουν την ημερομηνία λήξης του πολέμου.

Για πρώτη φορά η επέτειος γιορτάστηκε επίσημα το 1944 με παρέλαση ενώπιον του πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου.

Κάθε χρόνο, αυτήν την μέρα πραγματοποιείται στη Θεσσαλονίκη η στρατιωτική παρέλαση, παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας και άλλων επισήμων, η οποία συμπίπτει με τον εορτασμό της απελευθέρωσης της πόλης κατά τον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο και τη μνήμη του πολιούχου της Αγίου Δημητρίου.

Στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις γίνονται μαθητικές παρελάσεις, ενώ δημόσια και ιδιωτικά κτίρια υψώνουν την ελληνική σημαία.

Ακόμα, πραγματοποιούνται επετειακές εκδηλώσεις και αφιερώματα μνήμης, ενώ ιδιαίτερη μνεία γίνεται στην «τραγουδίστρια της νίκης» Σοφία Βέμπο, η οποία με τα πατριωτικά της τραγούδια εμψύχωνε τότε τους στρατιώτες μας και μετέδιδε τον ενθουσιασμό της προέλασης των ελληνικών δυνάμεων στη Βόρεια Ήπειρο.

Η καθιέρωση του εορτασμού της επετείου

Η επέτειος του «ΟΧΙ» γιορτάστηκε για πρώτη φορά στα χρόνια της Κατοχής. Στο κεντρικό κτίριο και στον προαύλιο χώρο του Πανεπιστημίου Αθηνών πραγματοποιήθηκε ο πρώτος εορτασµός στις 28 Οκτωβρίου 1941.

Έγιναν ομιλίες από τους φοιτητές, ενώ μίλησε για την επέτειο την παραμονή και ο καθηγητής Κωνσταντίνος Τσάτσος, ο οποίος αρνήθηκε να κάνει µάθηµα την ηµέρα της επετείου με αποτέλεσμα να απολυθεί από το Πανεπιστήμιο.

Στην δεύτερη επέτειο (28/10/1942), ο εορτασμός έγινε στην Πλατεία Συντάγµατος με πρωτοβουλία των οργανώσεων ΠΕΑΝ και ΕΠΟΝ. Υπήρχε ανησυχία για το πώς θα αντιδράσουν οι ιταλικές δυνάμεις κατοχής, οι οποίοι όμως δεν παρενέβησαν. Εκδηλώσεις και διαδηλώσεις εκείνη την ημέρα έγιναν και σε άλλες πόλεις.

Στον Πειραιά πραγματοποιήθηκαν ολιγοπληθείς συγκεντρώσεις, ανέβαινε κάποιος σε μια καρέκλα, έβγαζε ένα σύντομο λόγο, και κατόπιν διαλύονταν, για να αποφύγουν την επέμβαση των καραμπινιέρων.

Δεν υπάρχουν πολλές πληροφορίες για το τι έγινε στις 28 Οκτωβρίου 1943. Σύμφωνα με τον Ηλία Βενέζη γιορτάστηκε η επέτειος στο κτίριο της Εθνικής Τράπεζας, στην πλατεία Κοτζιά (ο Βενέζης ήταν τότε υπάλληλος της τράπεζας).

Κατέφθασαν όμως οι Γερμανοί, που είχαν την ευθύνη της αστυνόμευσης πλέον, υποχρέωσαν όσους συμμετείχαν να σταθούν με τα χέρια ψηλά μέχρι το βράδυ, ενώ έστειλαν και είκοσι περίπου από αυτά τα άτομα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Κάποια δεν επέστρεψαν.

Επίσημα για πρώτη φορά η επέτειος επίσημα στις 28 Οκτωβρίου 1944 με παρέλαση ενώπιον του πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου.

Το ιστορικό

Ηταν περίπου 3 τα ξημερώματα της 28 Οκτωβρίου του 1940 όταν o Μουσολίνι απέστειλε στην Ελλάδα τελεσίγραφο με το οποίο και απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση του Ιταλικού στρατού από την Ελληνοαλβανική μεθόριο προκειμένου στη συνέχεια να καταλάβει κάποια στρατηγικά σημεία της Ελλάδος, (λιμένες, αεροδρόμια κλπ.), για ανάγκες ανεφοδιασμού και άλλων διευκολύνσεών του, στη μετέπειτα προώθησή του στην Αφρική.

Το τελεσίγραφο δόθηκε ιδιόχειρα στον Ιωάννη Μεταξά και μάλιστα στην οικία του στην Κηφισσιά , από τον Ιταλό Πρέσβη στην Αθήνα Εμανουέλε Γκράτσι.

Μετά την ανάγνωση του κειμένου ο Μεταξάς έστρεψε το βλέμμα του στον Ιταλό Πρέσβη και του απάντησε στα γαλλικά (επίσημη διπλωματική γλώσσα) την ιστορική φράση: «Alors, c'est la guerre», (προφέρεται από τα γαλλικά, αλόρ, σε λα γκερ, δηλαδή, Λοιπόν, αυτό σημαίνει πόλεμο), εκδηλώνοντας έτσι την αρνητική θέση επί των ιταμών ιταλικών αιτημάτων.

Ο Γκράτσι στα απομνημονεύματά του, που κυκλοφόρησαν το 1945, περιγράφει τη σκηνή: «Έχω εντολή κ. πρωθυπουργέ να σας κάνω μία ανακοίνωση και του έδωσα το έγγραφο. Παρακολούθησα την συγκίνηση εις τα χέρια και εις τα μάτια του. Με σταθερή φωνή και βλέποντάς με κατάματα ο Μεταξάς μου είπε: αυτό σημαίνει πόλεμο. Του απήντησα ότι αυτό θα μπορούσε να αποφευχθεί. Μου απήντησε ΟΧΙ. Του πρόσθεσα ότι αν ο στρατηγός Παπάγος..., ο Μεταξάς με διέκοψε και μου είπε: ΟΧΙ! Έφυγα υποκλινόμενος με τον βαθύτερο σεβασμό, προ του γέροντος αυτού, που προτίμησε την θυσία αντί της υποδουλώσεως.».

Ο Μεταξάς εκείνη τη στιγμή είχε εκφράσει το ελληνικό λαϊκό συναίσθημα, την άρνηση της υποταγής, και αυτή η άρνηση πέρασε στον τότε ελληνικό δημοσιογραφικό τύπο με την λέξη «ΟΧΙ». Σημειώνεται πως αυτούσια η λέξη «ΟΧΙ» παρουσιάσθηκε για πρώτη φορά ως τίτλος στο κύριο άρθρο της εφημερίδας «Ελληνικό Μέλλον» του Ν. Π. Ευστρατίου στις 30 Οκτωβρίου του 1940.

Ο πόλεμος

Δύο ώρες μετά την παραπάνω επίδοση, ξεκίνησε ο Ελληνοϊταλικός Πόλεμος με εισβολή των ιταλικών στρατευμάτων στην Ήπειρο, οπότε η Ελλάδα αμυνόμενη ενεπλάκη στον πόλεμο.

Το λεγόμενο «Έπος του Σαράντα», το οποίο ακολούθησε, και οι μεγάλες νίκες που ο ελληνικός στρατός κατέκτησε, εις βάρος των Ιταλών, καθιερώθηκε να γιορτάζονται κάθε χρόνο στις 28 Οκτωβρίου, την ημέρα της επίδοσης του ιταλικού τελεσιγράφου και της άρνησης του Ιωάννη Μεταξά να συναινέσει.

Η Εκκλησία της Ελλάδος αποφάσισε, το 1952, η γιορτή της Αγίας Σκέπης από την 1η Οκτωβρίου να μεταφερθεί στις 28 Οκτωβρίου, με το αιτιολογικό ότι η Παναγία βοήθησε τον Ελληνικό Στρατό στον πόλεμο της Αλβανίας.

Η Βέμπο τραγουδά

Στίχοι: Γιώργος Θίσβιος
Μουσική: Θεόφραστος Σακελλαρίδης

Βάζει ο Ντούτσε τη στολή του
και τη σκούφια την ψηλή του,
μ' όλα τα φτερά,
και μια νύχτα με φεγγάρι
την Ελλάδα πάει να πάρει,
βρε, το φουκαρά!

Ωωωωωωωωωωωωωχ.

Τον τσολιά μας τον λεβέντη
βρίσκει στα βουνά
και ταράζει τον αφέντη
τον μακαρονά.

Αχ, Τσιάνο, θα τρελαθώ Τσιάνο,
με τους τσολιάδες ποιος μου είπε να τα βάνω.

Αααααααααααααχ.

Ξεκινάει την άλλη μέρα,
μα και πάλι ακούει "Αέρα"
από τον τσολιά,
δρόμο παίρνει και δρομάκι
και πηδάει το ποταμάκι,
ξέρει τη δουλειά.

Ωωωωωωωωωωωωωχ.

Τρώει τις σφαίρες σαν χαλάζι από τον τσολιά,
κι όλο στρατηγούς αλλάζει για να βρει δουλειά.

Αχ, Τσιάνο, θα τρελαθώ Τσιάνο,
και στείλε γρήγορα τα μαύρα μου να βάνω.

Αααααααααααααχ.

Στέλνει ο νέος Ναπολέων
μεραρχίες πειναλέων
στο βουνό ψηλά,
για να βρουν τον διάβολό τους
κι ο στρατός μας αιχμαλώτους
τσούρμο κουβαλά.

Ωωωωωωωωωωωωωχ.

Και οι Κένταυροι οι καημένοι,
βρε τι τρομερό,
νηστικοί, ξελιγωμένοι
πέφτουν στο νερό.

Αχ! Γκράτσι, να μη σε δω Γκράτσι,
γιατί σε κάρβουνα αναμμένα έχω κάτσει.

Αααααααααααααχ.

Τρέχουν σαν τρελοί στους βράχους
κι από μας και τους συμμάχους
τρώνε τη κλωτσιά,
και χωρίς πολλές κουβέντες
μπήκαν Έλληνες λεβέντες
μεσ' τη Κορυτσά.

Ωωωωωωωωωωωωωχ.

Μέσα στ' Αργυρόκαστρο εμπήκε το χακί
και σημαία κυματίζει τώρα Ελληνική,
Αχ! Τσιάνο, θα σκοτωθώ Τσιάνο,
γιατί σε λίγο και τα Τίρανα τα χάνω.

Και 'πάθαν οι καημένοι
μεγάλη συμφορά,
κι η Ρώμη περιμένει
κι εκείνη τη σειρά.

Αααααααααααααχ.

Στον ήρωα Κωνσταντίνο Κουκίδη.

Κατακτητές οι Γερμανοί εισβάλλουν στην Αθήνα.
Αλαζόνες, περήφανοι, στον Ιερό Βράχο ανεβαίνουν.
Τους ενοχλεί η γαλανόλευκη, το καμάρι, η πνοή μας.
Θέλουν να επάρουν την επαίσχυντη με τον αγκυλωτό σταυρό,
Αυτήν που εσαβάνωσε την Ευρώπη ολάκερη.

Οι Έλληνες κλαίνε βουβοί, κλειδωμένοι στα σπίτια τους.
Θυμωμένοι κι αδύναμοι, νικητές, προδομένοι και σκλάβοι…

Για όλους, για όλες, αγρυπνεί ο Κουκίδης,
ο ήρωας εύζωνας, ο φρουρός της Ακρόπολης.
Η ψυχή του γιγάντια!
Αυτός τώρα είναι όλη η Ελλάδα!

«Τη σημαία σου υπόστειλε!» διατάζει ο ίλαρχος Γιακόμπι.
Σιωπή πιο βαθιά κι απ’ το θάνατο.
Ολόρθος, αγέρωχος ο Έλληνας τον ιστό πλησιάζει.
Τα χέρια δυνατά, στιβαρά. Η ψυχή του όλο φλόγα κι απόφαση.

Τη σημαία τυλίγεται. Στην καρδιά του την κλείνει 
και μ’ αυτήν αγκαλιά μες στο χάος τσακίζεται!

Χέρια εχθρικά τη σημαία δεν άγγιξαν!
Η Ελλάδα δεν πάρθηκε!
Απ’ το μνήμα του ήρωα εύζωνα η θυσία, το θάρρος
ρωμαλέα φωνάζουν:
«Η Ελλάδα δεν σκιάζεται! Η Ελλάδα μας ζει και θα ζει!»
Την κρατούν ζωντανή αυτοί οι ήρωες που είναι παιδιά της!



Σταυρούλα Κουμενίδου

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ 

ΘΑΝΟΣ ΕΥΗ koukfamily

Η «ΕΣΧΑΤΗ ΓΡΑΜΜΗ» ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΜΥΝΑΣ.

[ΩΣ ΕΛΑΧΙΣΤΗ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ ΣΤΗ ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ 1940]. 

 Αντιστράτηγος εα Δημήτριος Κ. Μπάκας                                                     

ΕΙΣΑΓΩΓΗ 

Γιορτάζουμε φέτος τα εβδομήντα τέσσερα χρόνια από το Έπος της Γενιάς του 1940. Εκείνοι έπραξαν το ύψιστο καθήκον προς την Πατρίδα και η Ιστορία του Έθνους τους έγραψε με χρυσά γράμματα στις δέλτους της και όλες οι γενιές θα τους τιμούνε και ευγνωμονούν εσαεί. 

Το κροτάλισμα των Γερμανικών πολυβόλων στις αχανείς πεδιάδες της Ευρώπης   είχε παγώσει την έντρομη ανθρωπότητα. Η πολεμόχαρη βία έγραφε, τότε, πάνω  στο στήθος της Ευρώπης, το πυρίκαυστο "Ναι" της υποταγής. Και η μικρή μας Ελλάδα τόλμησε να υψώσει το γυμνό της χέρι και να χαράξει στον ουρανό με τη φλόγα της πίστεως και με το αίμα της θυσίας το αθάνατο "ΟΧΙ" της λευτεριάς.

 ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΘΑΥΜΑ. 

Την 28η Οκτωβρίου του 40, με ιταμό τελεσίγραφο ο Μουσολίνι, ζητούσε διαβατήριο για την αθανασία. Ζητούσε παράδοση της αιώνιας Ελλάδας, χωρίς όρους. Άλλως 8.000.000 καλογυαλισμένες λόγχες θα τον συνόδευαν σε έναν περίπατο μέχρι την Αθήνα.

Το τι έγινε στις επόμενες μέρες είναι σε όλους γνωστό και είναι αδύνατο να περιγραφεί  άλλωστε σε ένα άρθρο και από οποιαδήποτε πέννα. Ποικιλώνυμες Ιταλικές Μεραρχίες με συχνή αντικατάσταση στρατηγών. Πράσκα, Σοντού, Καβαλέρο και ο SUPER COLONELLO Μουσολίνι, μέσα σε έξι μήνες αλληλοδιαδέχθηκαν με τη σειρά τους την ντροπή της ήττας και ένα φορτίο δυσβάστακτο καταισχύνης. Σαρώνουν οι φαντάροι μας, μαζί με τους τσολιάδες, τα εκατομμύρια τις λόγχες. 

Και γίνονται τα τάνκς περίγελος της Ελληνικής μεγαλοψυχίας. Αντηχούν τριγύρω τα φαράγγια και τα χιονισμένα βουνά. Η Κορυτσά, το Πόγραδετς, η Πρεμετή, το Αργυρόκαστρο, η  Κλεισούρα, το Τεπελένι, η Χιμάρα άκουσαν με αγαλλίαση το πλατάγιασμα της γαλανόλευκης στο φύσημα του παγωμένου βορειοηπειρωτικού βοριά. 

Η ιαχή "ΑΕΡΑ»  σκόρπισε, σαν φθινοπωρινά φύλλα, 30 άρτια εξοπλισμένες Μεραρχίες με 700.000 άνδρες, 17.000 οχήματα και 50.000 κτήνη. Απ'αυτούς, 14.000  θάφτηκαν στα παγωμένα βουνά, 18.000 τραυματίες και άχρηστοι από κρυοπαγήματα και 13.000 αιχμάλωτοι. Μια μακάβρια απάντηση στην κομπορρημοσύνη του Μπενίτο. 

Πως έγινε όμως το θαύμα; Πως το κατόρθωσαν οι  Έλληνες, μια δράκα ανθρώπων, χωρίς μέσα και όπλα βαριά, χωρίς τάνκς και αεροπλάνα! Κατόρθωσαν το ανθρωπίνως ακατόρθωτο! Αυτό που δίκαια ονομάσθηκε Ελληνικό Θαύμα!

Η πίστη τους στην Πατρίδα τους όπλισε. Θάνατος ή Λευτεριά, το σύνθημα. Ένας λαός με μια φωνή. Κανένας τότε ηττοπαθής ή ακριτόμυθος. Κανένας Θερσίτης  δε βρέθηκε μεταξύ των Ελλήνων. Μπροστά στον άμεσα ορατό εχθρό και το τρομερό φάσμα του χαμού της Πατρίδας οι Έλληνες, τότε, ενώθηκαν σε ένα σώμα και μια ψυχή. 

Δεν ήταν, όμως, ο τρόμος που τους ένωσε. Εάν είχαν συνενωθεί από το ορμέφυτο του φόβου για τα δεινά του πολέμου θα είχε καταρρεύσει η Ελλάδα, όπως κατάρρευσαν και οι λοιπές χώρες. Μια αρμονική σύνθεση κράτησε το Έθνος όρθιο. Αναδύθηκε, τότε, μια πρωτόγνωρη εθνική και πατριωτική συνείδηση, που είχε χαραχθεί στο είναι των Ελλήνων με το αίμα των πολυετών πολεμικών αγώνων.

 Ανδρώθηκε τότε ένα τεράστιο «εμείς».
 Απέναντι ήσαν «εκείνοι», που θέλησαν να καταλύσουν τη λευτεριά.
Ξεκάθαρος ο εχθρός. Κανένα δίλημμα: ο αγώνας μέχρι εσχάτων.

Το κρίσιμο πολεμικό γεγονός ανέδειξε στην ακέραια  μορφή της την πολεμική αρετή των Ελλήνων. Ένας απέραντος άλογος και συνάμα έλλογος ενθουσιασμός πλημμύρισε και κυρίευσε τον ελληνικό λαό. Ένα διονυσιακό παραλήρημα ταυτίσθηκε με το απολλώνιο φως και την «εν Θεώ» έλλαμψη. Αναδύθηκε μια  πρωτόγνωρη μεταρσίωση για δράση. Η ένδοξη ελληνική ιστορία και  το μέλλον της Ελλάδας δήλωσαν το βροντερό «παρόν» στην πιο κρίσιμη  συνάντηση της Πατρίδας μας με την υποδούλωση και το θάνατο. 

Όχι πλέον χρόνος, αλλά ένα φέγγος αιωνιότητας απλώθηκε τότε. 
Τα πάντα  ήταν δυνατά εκείνες τις ημέρες. 
Να πως έγινε το Ελληνικό Θαύμα!
Λειτούργησαν αρμονικά όλα τα στοιχεία που απαρτίζουν τηνΠατρίδα! 

Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΓΕΝΙΑ. 

Στην ειρηνική περίοδο αλλάζει η ψυχολογία και αυτό είναι, απόλυτα, φυσιολογικό, γιατί ο άμεσος εξωτερικός εχθρός δεν είναι τόσο αισθητός. Οι αξίες μεταλλάσσονται. Ανατρέπεται η ιεράρχηση των αγαθών. Το ύπατο αγαθό  της ελευθερίας της Πατρίδας ξεθωριάζει. Τη θέση του ιερού καταλαμβάνει το ατομικό συμφέρον με τις σχετικές του αξίες: την ατομική  ευδαιμονία, την ευζωία, την άνεση και την  κατανάλωση αγαθών.

 Η αλήθεια στενεύει τα όριά της. Ωραίο είναι «ό,τι αρέσει στο εγώ» και καλό θεωρείται «ό,τι συμφέρει στο άτομο».
Πρυτανεύει η πλεονεξία, που γεννά τη διχοστασία.

Ένας μηδενισμός επικρατεί, ο οποίος εξισώνει το όλο με το τίποτα και  προκαλεί ένα  τρομακτικό  κενό. Η  εμπιστοσύνη μετατρέπεται σε δυσπιστία. Η αγάπη σε φανερό ή συγκαλυμμένο μίσος. Η ελπίδα  σε απόγνωση και απελπισία. Το μέλλον φαντάζει ζοφερό. 

Το χειρότερο είναι, όμως, ότι η υπόσταση της Πατρίδας διακυβεύεται εν ειρήνη σε μεγαλύτερο, πιθανότατα, βαθμό, από όσο σε πολεμική περίοδο. 

Ισχύει, βέβαια, η άποψη ότι « πολιτική είναι συνέχιση του πολέμου με άλλα μέσα». Σε ένα παγκοσμιοποιημένο οικονομικά  περιβάλλον, με μια ασύδοτη εμπορευματοποίηση, στο κυνήγι του κέρδους, που δεν υπολογίζει ουσιαστικά σύνορα εθνών- κρατών, αλλοιώνονται  τα βασικά χαρακτηριστικά της ανθρωπινότητάς μας.
Οι πολίτες από πρόσωπα καθίστανται απλά άτομα, ευεπίφορα στην επιβαλλόμενη από ΜΜΕ κουλτούρα.

Οι συνειδήσεις αμβλύνονται. Το ατομικό συμφέρον κυριαρχεί απόλυτα και οι δεσμοί συνοχής καταλύονται.

Την Πατρίδα την θέλουμε μόνον, όταν μας εξυπηρετεί στις  ατομικές, συνομοταξιακές, συνδικαλιστικές ή κομματικές, αποσπασματικές προτεραιότητες.

Αντίθετα, κυριολεκτικά, αγνοούμε, ότι όλα τα παραπάνω συμφέροντα έχουν σχετικό νόημα και μπορούν να βρουν ικανοποιητική λύση, ΜΟΝΟΝ, όταν υπάρχει η Πατρίδα. 

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ 

Θαρρούμε ότι η κρίση μπορεί να αποτελέσει τη μεγαλύτερη «ευκαιρία» για ανάνηψη. Το πάθημα μπορεί να γίνει μάθημα και να μας προσδώσει  ισχύ για ολική επαναφορά των δοκιμασμένων  αξιών μας. Αυτό δε σημαίνει οπισθοδρόμηση, αλλά επιστροφή στις σταθερές, που δίδαξε η εμπειρία των λαών. 

Να τοποθετήσουμε και πάλι στην πρώτη βαθμίδα των αξιών μας τη σωτηρία και την αξιοπρέπεια της Πατρίδας, αφού όμως,  προσδιορίσουμε ποιας μορφής Πατρίδα θέλουμε. Άραγε τη στριμωγμένη στο «οικονομικό  καναβάτσο», που τη λοιδορεί όλη η παγκόσμια αρένα και για την οποία οι  απανταχού ομογενείς μας ντρέπονται, ενώ εμείς οι ίδιοι τη μισούμε! Μια άχρωμη και απρόσωπη μονάδα, που θα τρέφεται από το φως των άλλων ή με μια δημιουργική  εθνική προσωπικότητα, αξία όχι μόνον να δέχεται , αλλά και να χαρίζει στους ανθρώπους ολόκληρου του Κόσμο μας, όπως έκανε πάντοτε,  κοινωνικές  και πολιτισμικές αξίες! 

Σε μια εποχή, σαν τη δική μας, που επικρατεί το ατομικό συμφέρον, είναι δύσκολο να μιλάμε για συλλογική προσπάθεια και καθήκον. Παρά ταύτα όμως υπάρχει ένα  τελευταίο μετερίζι της ύπαρξης της Πατρίδας μας. Η «έσχατη γραμμή  Εθνικής Άμυνας», η οποία «στοιχίζεται» στις ψυχωμένες με γνήσια αγάπη για την Πατρίδα καρδιές των Ελλήνων.

Των πεπεισμένων, ότι είναι απαραίτητη μια υγιής οντότητα Πατρίδας, που έχει δυνατότητες περισσότερες από τα ασύνδετα άτομα. Όσων επιζητούν  το προσωπικό τους συμφέρον, αλλά παράλληλα προσφέρουν και ό,τι απαιτεί η υπόσταση της Πατρίδας. Εκείνων, που διεκδικούν λιγότερα από όσα προσφέρουν και δεν επηρεάζονται από τη στάση άλλων με αλλοτριωμένη συνείδηση.

Αμέτρητες οι περιπτώσεις. 
Θα αναφέρουμε ενδεικτικά μόνον: 
·  Ο αγρότης, που ποτίζει το χωράφι του με ιδρώτα και υπομονή. 
·  Ο ψαράς, που ξενυχτάει στο σκοτάδι για μια καλή ψαριά. 
·  Ο ευσυνείδητος υπάλληλος, που δεν απεργεί σε κρίσιμο χρόνο. 
·  Ο γιατρός, που διανυχτερεύει κοντά στον ασθενή και γεμίζει η ψυχή του. 
·  Ο δάσκαλος, που εκτελεί το λειτούργημά του με γλίσχρες αμοιβές. 
·  Ο μηχανικός, που εκτελεί ευσυνείδητα οικονομικά το τεχνικό έργο. 
·  Ο δικαστής, που αποδίδει τη δικαιοσύνη μέσα σε απειλές. 
·  Ο ιερέας, που προσπαθεί να διατηρήσει την Πίστη μας ακίβδηλη. 
·  Όσοι ξενυχτούν με αυτοθυσία για την ασφάλειά μας. 
·  Όσοι  ρίχνονται με αυτοθυσία στη φωτιά και την πλημμύρα. 
·  Ο στρατιώτης που φυλάει, νύχτα μέρα, σκοπιά στο Φυλάκειο Ω.! 
·  Ο ναύτης, που περιπολεί μέσα στο ανήλιο υποβρύχιο. 
·  Ο πιλότος που δεν γνωρίζει εάν θα επιστρέψει στην οικογένειά του. 
·  Τα  στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, που δίνουν καθημερινή μάχη για τη διατήρηση του φρονήματος των ελληνόπουλων. 
·  Οσοι εφαρμόζουν τους  νόμους της Πατρίδας από πίστη και καθήκον. 
·  Όσοι εθελοντικά και  χωρίς ιδιοτέλεια  προσφέρουν στα κοινά. 
·  Όσοι  στην εκτέλεση του καθήκοντος διακινδυνεύουν τη ζωή τους.[ως ελάχιστο μνημόσυνο αναφέρονται]:  

Οι Λοχίες Πεζοναύτες: Γεώργιος Ορφανίδης και Αναστάσιος  Μεζάλας. 
· Και όσοι από αγάπη στην Πατρίδα προσφέρουν τον εαυτό τους στη θέση άλλου, όπως ο Δεκανέας Πεζοναύτης Φώτης Ανδρικόπουλος…… 
· Και τόσοι άλλοι αγνοί, φιλότιμοι και φιλοπάτριδεςσυμπολίτες μας, που μοχθούν  νυχθημερόν για το δικό τους καλό και της Πατρίδας συνάμα.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ. 

Το δικό μας καθήκον, σκληρό, άκαμπτο και απαρέγκλιτο είναι: 
· Να μη τους ξεχνάμε και προπαντός να μη τους απογοητεύσουμε. 
· Να πυκνώσουμε με τη δική μας συμμετοχή τις τάξεις της «έσχατης γραμμής  Εθνικής  μας Άμυνας». 
· Ως ελάχιστο δείγμα ευγνωμοσύνης προς τους Τιτάνες της γενιάς του 1940, ας πλημμυρίσει η καρδιά μας με το μοναδικόΕλληνικό φιλότιμο, αυτές τις μέρες της Επετείου του Θαύματος , τώρα που ηχεί και πάλι μελωδικά στα αυτιά μας, σανκλάμα και τραγούδι συνάμα, το αιώνιο καταπίστευμά τους:

«Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του Πατρίου εδάφους». 

Δημήτριος  Κ. Μπάκας 
Αντιστράτηγος εα.[Οκτ. 2014]

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ 

ΘΑΝΟΣ ΕΥΗ koukfamily

Τώρα Φωνάζουν & οι «νταβατζήδες» των ΜΜΕ

… για να φοβηθούν οι νοικοκύρηδες

Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2014 20:16 -ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ  Newsbomb 

Οι άνθρωποι που μέχρι χθες ανεβοκατέβαζαν κυβερνήσεις, σήμερα εμφανίζονται τιμητές των πάντων και δήθεν αντικειμενικοί, φανερά τρομαγμένοι από την επέλαση του ΣΥΡΙΖΑ

Αυτά μόνο στην Ελλάδα μπορούν να συμβούν. «Κρατικοδίαιτοι» εκδότες με «καμικάζι» εφημερίδες να το παίζουν τιμητές των πάντων και να μέμφονται άλλους επιχειρηματίες για τις πολιτικές τους πεποιθήσεις και τις πολιτικές τους προτιμήσεις.

Άνθρωποι και όμιλοι που επί σειρά ετών υπήρξαν «εθνικοί εργολάβοι» χτυπώντας όλες τις δουλειές και ασκώντας πιέσεις μέσω των καναλιών και των εφημερίδων που ήλεγχαν να εμφανίζονται τώρα δήθεν αντικειμενικοί και βασικοί υποστηρικτές της κυβέρνησης και της τρόικας. Όποιος μάλιστα υποστηρίζει κάτι διαφορετικό από αυτούς, το κάνει με δόλο και με σκοπιμότητα. Φτάνουν μάλιστα στο σημείο – ανερυθρίαστα - να κατηγορούν άλλους επιχειρηματίες για δήθεν ξαφνικούς έρωτες με τον ΣΥΡΙΖΑ!

Κοινώς, «κοίτα ποιοι μιλάνε!».

Αυτοί που έβλεπαν τους πρωθυπουργούς από την πίσω πόρτα του Μαξίμου – σαν τους κλέφτες - προκειμένου να αιτηθούν νέα θαλασσοδάνεια για τα Μέσα ενημέρωσης που ελέγχουν, σήμερα το «παίζουν» κριτές των πάντων.

Μιλάμε βεβαίως για τους μετρ της προπαγάνδας που το 2007 ζητούσαν – μέσω πρωτοσέλιδου δημοσιεύματος - από τον Γιώργο Παπανδρέου να παραιτηθεί από την προεδρία του ΠΑΣΟΚ και το 2009 φιλοξενούσαν στην πρώτη σελίδα τους άρθρο του Παπανδρέου!

Μιλάμε για αυτούς που το 2007 (στην κόντρα με τον Βενιζέλο) φώναζαν «κ@λόπαιδο» τον Γιώργο Παπανδρέου στους διαδρόμους των καναλιών τους και όταν έγινε πρωθυπουργός τον εκθείαζαν με καθημερινά τους πρωτοσέλιδα.

Όλα αυτά βέβαια ήταν προσωρινά διότι όταν ζήτησαν νέα δάνεια επί των θαλασσοδανείων που ήδη κατείχαν ο κ. Παπανδρέου δεν ενέδωσε και μέσα σε μια νύχτα έγινε εχθρός τους.

Μήπως να θυμίσουμε ποιον «μεγαλοεκδότη» κατήγγειλε ο ίδιος ο Παπανδρέου για εκβιασμό προκειμένου να πάρει δάνειο που του αρνήθηκε ο Ράπανος;

Μήπως να θυμίσουμε ποια «χαμαιτυπεία» της δημοσιογραφίας αποκαλούσαν τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή «κλωνοποιημένη Ντόλυ» στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας τους;

Μήπως έχει κανείς αναρωτηθεί για ποιο λόγο οι δήθεν «μεγαλοεκδότες» στηρίζουν τόσο ανοικτά όλες τις επιλογές της τρόικας και της κυβέρνησης;

Και γιατί όσες φορές η τρόικα επιχείρησε να «εισβάλλει» στον έλεγχο των ελληνικών τραπεζών, τα πρωτοσέλιδα των μεγαλοεκδοτών ήταν εναντίον των δανειστών;

Διαβάστε λοιπόν, πόσα χρωστάνε οι… αποκαλούμενοι μεγαλοεκδότες που έχουν αναλάβει την αντικειμενική ενημέρωση του ελληνικού λαού. Αυτοί που επί σειρά ετών είχαν μετατρέψει τα «μαγαζιά τους» και τα μέσα ενημέρωσης που κατείχαν σε «ρουσφετομάγαζα» για να εξυπηρετούν τα ανίψια, τους γιούς και τα «κουμπαροξάδερφα» υπουργών οι οποίοι υπέγραφαν τροπολογίες για δημόσια έργα τα οποία στη συνέχεια… χτυπούσαν οι εθνικοί εργολάβοι με τις κοινοπραξίες τους. Αυτοί που εκμεταλλευόντουσαν για πάνω από 20 χρόνια κρατικές συχνότητες χωρίς να πληρώνουν δεκάρα τσακιστή:

-Μέχρι το 2013 οι εισηγμένοι στο Χ.Α. όμιλοι Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης κατέγραφαν ζημιές που αγγίζουν τα 80 εκατ. ευρώ, με το δανεισμό να αγγίζει πλέον τα 540 εκατ. ευρώ και τις συνολικές τους υποχρεώσεις να ξεπερνούν τα 803 εκατ. ευρώ. Οι υποχρεώσεις ξεπερνούσαν το 1 δισ. ευρώ για το σύνολο των επιχειρήσεων media. Ο κύκλος εργασιών ανέρχεται στα 270 εκατ. ευρώ.

-Ο τραπεζικός δανεισμός της εταιρείας του Σταύρου Ψυχάρη ξεπερνά τα 135 εκατ. ευρώ, ενώ συνολικά οι υποχρεώσεις του φτάνουν τα 211 εκατ. ευρώ.

-Ο κύκλος εργασιών της εταιρείας Πήγασος της οικογένειας Μπόμπολα αγγίζει τα 40,8 εκατ. ευρώ, με τις ζημίες του να φτάνουν τα 14,4 εκατ. ευρώ. Ο δανεισμός από τραπεζικούς οργανισμούς φτάνει τα 171 εκατ. ευρώ, με συνολικές οφειλές 214 εκατ. ευρώ.

-Το Mega αποτυπώνει μέσα στο 2013 τζίρο της τάξεως των 42,1 εκατ. ευρώ (έναντι 47,7 εκατ. ευρώ το 2012) και ζημίες που αγγίζουν τα 9,9 εκατ. ευρώ (7,4 εκατ. ευρώ πέρσι). Το δανειακό άνοιγμα της Τηλέτυπος Α.Ε., που διαχειρίζεται τον τηλεοπτικό σταθμό Mega, ξεπερνά τα 100 εκατ. ευρώ, ενώ οι συνολικές υποχρεώσεις του καναλιού αγγίζουν τα 194 εκατ. ευρώ.

Και μιας και φτάσαμε στην «ταμπακιέρα», που δεν είναι άλλη από τα stresstests των τραπεζών και τα κόκκινα δάνεια, καλό θα ήταν οι τράπεζες να φροντίσουν να πάρουν στο ακέραιο τα δάνεια που τους χρωστούν όλοι αυτοί οι «φωστήρες» της ενημέρωσης και να σταματήσουν να στέλνουν «σιδεροδέσμιους» μικρομεσαίους επιχειρηματίες επειδή χρωστούν μερικές χιλιάδες ευρώ.

Να σταματήσουν τις κατασχέσεις στα σπίτια και τις περιουσίες βιοπαλαιστών και να κυνηγήσουν όλους αυτούς τους «μπουρζουάδες» που κυκλοφορούν ανενόχλητοι στα καφέ του Κολωνακίου παρά το γεγονός ότι τα ονόματά τους φιγουράρουν στις λίστες όσων έβγαλαν χρήματα στο εξωτερικό…

Αλήθεια, ποιος Έλληνας πολίτης θα μπορούσε να κυκλοφορεί ελεύθερος με χρέη στις τράπεζες που ξεπερνούν τα 214 εκατομμύρια ευρώ;

Read more: http://www.newsbomb.gr/apokalypseis/story/511835/fonazoyn-oi-ntavatzides-gia-na-fovithoyn-oi-noikokyrides#ixzz3HN7Sw3xd

Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά…

Φτώχεια και σχολικά συσσίτια στην Αθήνα της κρίσης
Της Άννας Ματθαίου

ΗΙστορία, ως γνωστόν, δεν επαναλαμβάνεται ποτέ με τον ίδιο τρόπο: οι οικονομικές κρίσεις δεν είναι συνώνυμες με αυτές του παρελθόντος, οι κρίσεις διατροφής διαφέρουν σε πολλά από εκείνες των παλαιότερων καθεστώτων. Με την προϊούσα βελτίωση του βιοτικού επιπέδου, στη μεταπολεμική Δυτική Ευρώπη φάνηκε να απομακρύνεται, κάθε δεκαετία και περισσότερο, ένας κοινός τόπος και παμπάλαιος φόβος, αταβιστικός, που έρχεται από τα βάθη των αιώνων της ευρωπαϊκής Ιστορίας: η πείνα.

Η οικονομική κρίση των τελευταίων πέντε χρόνων στην Αθήνα, όπως και σε άλλες ελληνικές πόλεις, έφερε ανατροπές στο σύστημα της διατροφής ολοένα και ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων: αλλαγές στα διατροφικά πρότυπα, επαναφορά παλαιότερων τροφών και συνταγών που χαρακτηρίζονταν...

ως συνταγές επιβίωσης[1], ελαχιστοποίηση της κατανάλωσης βασικών προϊόντων (κρέας, ψάρι κ.ά.) ή προϊόντων πολυτελείας, υποσιτισμό για τις οικογένειες των ανέργων και των μεταναστών. Αν και τα ΜΜΕ αποφεύγουν τις άμεσες αναφορές στην επισιτιστική ανασφάλεια (πράττοντας συχνά το ακριβώς αντίθετο, με εκπομπές μαγειρικής που απευθύνονται σε θεατές που αναζητούν το «υψηλό γούστο»), ο καθημερινός υποσιτισμός και η στέρηση αγαθών για χιλιάδες πολίτες είναι γεγονός. Ας μην ξεχνάμε πως μεταξύ των ανέργων τα ποσοστά φτώχειας είναι 59,28%, ενώ για το σύνολο του πληθυσμού 38%. Σύμφωνα με στοιχεία του ΙΝΚΑ, περίπου 2.000.000 Έλληνες βρίσκονται κάτω από τα όρια της φτώχειας.

Ο υποσιτισμός αφορά την ανισορροπία της καθημερινής διατροφής σε σχέση με τα σύγχρονα βιολογικά, ιατρικά και κοινωνικά πρότυπα. Καθώς τα καθεστώτα της φτώχειας δεν είναι απολύτως ομοειδή, τα φαινόμενα υποσιτισμού παρουσιάζονται με πολλά και διαφορετικά «συμπτώματα». Υπάρχουν, ωστόσο, σήμερα κάποιοι κοινοί τόποι: η πρόσληψη λίγων πρωτεϊνών και αντίθετα αρκετών λιπαρών ουσιών και υδατανθράκων, η παρουσία ή απουσία της μαγειρικής πράξης (κατά συνέπεια της κατανάλωσης ή μη φρέσκιας μαγειρεμένης τροφής), τα φτηνά τρόφιμα «ετικέτας» από τα μεγάλα σούπερ μάρκετ, τα κατεψυγμένα «έτοιμα γεύματα», η προμήθεια προϊόντων λίγο πριν τη λήξη τους, αλλά και αλλοιωμένων τροφών από τους κάδους των σκουπιδιών.

Παιδική φτώχεια και πείνα

Τα παιδιά είναι μια κατηγορία που υπέστη τις συνέπειες της φτώχειας, από το 2010 μέχρι σήμερα. Κατηγορία ορατή και εύκολα αναγνωρίσιμη, αφού περνούν μεγάλο μέρος του χρόνου τους στα σχολικά ιδρύματα. Σύμφωνα με μια έκθεση, η οποία συντάχθηκε από ανεξάρτητο εμπειρογνώμονα, για λογαριασμό των United Nations Human Rights, από τις 22 έως τις 26 Απριλίου του 2013,[2] το ποσοστό της φτώχειας σε παιδιά κι εφήβους, ηλικίας μέχρι 17 ετών, στην Ελλάδα, υπολογίζεται γύρω στο 44%. Στη λίγο μεταγενέστερη έκθεση της European Union Agency for Fundamental Rights (EU-FRA), η οποία αναφέρεται στην παιδική φτώχεια για το 2012, εκφράζεται η ανησυχία για το δικαίωμα στη ζωή, την επιβίωση και την ανάπτυξη των παιδιών και των εφήβων των οποίων τις οικογένειες πλήττει η ανεργία και η φτώχεια. Στην ίδια έκθεση επισημαίνεται πως η Ελληνική Επιτροπή της Unisef είχε ήδη δημοσιεύσει μια αναφορά, τον Μάρτιο του 2012, όπου αποτυπωνόταν η ανησυχία για την παιδική φτώχεια και τον υποσιτισμό, καθώς και περιστατικά λιποθυμίας μαθητών στο σχολείο.[3]

Ήδη από το 2011, το πρόβλημα της πείνας σε παιδιά που φοιτούσαν σε δημοτικά σχολεία της Αθήνας άρχισε να γίνεται πιο επίμονο, παρόλο που για αρκετό διάστημα το Υπουργείο Παιδείας το αμφισβητούσε. Η λύση αλληλεγγύης που δόθηκε «ατύπως» από πολλές δασκάλες και δασκάλους, στην πρωτεύουσα και αλλού, είναι τα μαθητικά συσσίτια. Η παρακάτω εξιστόρηση στηρίζεται σε όσα μού αφηγήθηκε μια δασκάλα που διδάσκει σε κεντρικό δημοτικό σχολείο της Αθήνας (σε υποβαθμισμένη περιοχή), καθώς και σε στοιχεία που συνέλεξα από τον Τύπο και ιστοσελίδες, από την αυτοδιοίκηση, τον Δήμο της Αθήνας, το Δημοτικό Βρεφοκομείο, την Αρχιεπισκοπή Αθηνών. Σημειώνω, ακόμα, πως στην περίοδο συλλογής των πληροφοριών (Μάρτιος-Ιούνιος του 2013), η Χρυσή Αυγή εμφανιζόταν με τίτλους όπως «Διαφορετικά συσσίτια», αλλά και «Συσσίτια για Έλληνες», δηλαδή τα γνωστά ρατσιστικά «συσσίτια μίσους», τα οποία κατήγγειλε ο δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης, αναγνωρίζοντας κι αυτός, την ύστατη στιγμή, την επικινδυνότητά τους.

Από τα σάντουιτς στα σχολικά συσσίτια

Επανέρχομαι στα σχολικά συσσίτια. Στην αρχή, ορισμένοι δάσκαλοι και δασκάλες διαπίστωσαν πως κάποια παιδιά δεν είχαν να φάνε κολατσιό στο ολοήμερο σχολείο. Έτσι, αποφάσισαν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα άμεσα, φτιάχνοντας σάντουιτς που έφερναν οι ίδιοι από το σπίτι τους, μία μέρα την εβδομάδα εναλλάξ, και τα πρόσφεραν στα παιδιά. Γρήγορα όμως κατάλαβαν πως το σύστημα δεν μπορούσε να μακροημερεύσει και απευθύνθηκαν στο Δημοτικό Βρεφοκομείο του Δήμου Αθηναίων, το οποίο διέθετε μαγειρεία, όπου παρασκευάζονται φαγητά για τους βρεφικούς σταθμούς του Δήμου καθημερινά. Εδώ και τρία χρόνια περίπου, το συγκεκριμένο δημοτικό σχολείο λαμβάνει καθημερινά φαγητό από το Βρεφοκομείο και προσφέρει περίπου 75 μερίδες σε όλα τα παιδιά που φοιτούν στο ολοήμερο σχολείο, ώστε να μην γίνονται διακρίσεις. Κάθε μέρα, δηλαδή, φτάνει ψωμί και μια κατσαρόλα ή ένα ταψί, σφραγισμένα. Το μεσημέρι, μια αίθουσα διδασκαλίας μετατρέπεται σε τραπεζαρία, και οι δάσκαλοι και οι δασκάλες σε τραπεζοκόμους.

Το διδακτικό προσωπικό, λοιπόν, έχει επωμιστεί επιπλέον το «παιδαγωγικό κομμάτι της διανομής» του φαγητού, δηλαδή παρακολουθεί όλη τη διαδικασία του συσσιτίου: την επάρκεια της τροφής, αλλά και τις συμπεριφορές των παιδιών (φαινόμενα βουλιμίας ή απέχθειας και μη κατανάλωσης του μαγειρεμένου φαγητού, αλλά μόνο του ψωμιού κλπ.). Υπάρχουν επίσης περιπτώσεις που αν περισσέψει μια μερίδα φαγητό ή ψωμί, αυτό προσφέρεται για την οικογένεια που το χρειάζεται. Στο συγκεκριμένο σχολείο (όπως και σε άλλα), με τον ακτιβισμό των δασκάλων και τη συνεργασία του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων, δόθηκε μια λύση άμεση, η οποία επιπλέον αποφεύγει πολλούς σκοπέλους (ταπείνωση, υποτίμηση, ντροπή) για τον ψυχικό κόσμο των παιδιών και των γονιών τους.

Καθώς δεν υπάρχουν απολύτως επίσημα στοιχεία για τον ακριβή αριθμό των παιδιών που τρώνε σε σχολικά συσσίτια, μια που όλος ο μηχανισμός κινείται εντός και εκτός των «επίσημων θεσμών», και καθώς το μέγεθος της μερίδας δεν είναι σταθερό (εξαρτάται από τον εκάστοτε αριθμό των παιδιών: μία μερίδα μπορεί να εξυπηρετήσει δύο παιδιά ή και παραπάνω), παραθέτω ορισμένα στοιχεία του Δημοτικού Βρεφοκομείου, που δίνουν μια τάξη μεγέθους. Το Δημοτικό Βρεφοκομείο της Αθήνας παρείχε σίτιση σε περίπου 8.000 παιδιά των βρεφονηπιακών σταθμών του Δήμου Αθηναίων, ενώ από τον Δεκέμβριο του 2012 η Τράπεζα της Ελλάδος και ο Σύλλογος Υπαλλήλων της Τράπεζας της Ελλάδος ανταποκρίθηκαν σε έκκληση του Δημοτικού Βρεφοκομείου για την κάλυψη της δαπάνης σίτισης περίπου 650 άπορων παιδιών στα ολοήμερα δημοτικά και νηπιαγωγεία.[4]

Το Υπουργείο Παιδείας αναγνώρισε το πρόβλημα του παιδικού και εφηβικού υποσιτισμού μόλις το 2012. Σε συνεργασία με την Αρχιεπισκοπή Αθηνών (για την αποστολή δεμάτων με τρόφιμα σε 2.000 άπορα παιδιά) και το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, μέσω του Ινστιτούτου Προληπτικής Περιβαλλοντικής και Εργασιακής Ιατρικής (Prolepsis), έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό, δημιουργήθηκε πρόγραμμα σίτισης για μαθητές δημοσίων σχολείων –δημοτικών και γυμνασίων– σε υποβαθμισμένες περιοχές της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, αλλά και σε άλλες περιοχές της χώρας. Το 2012-13 στο πρόγραμμα εντάχθηκαν 25.349 μαθητές, ενώ το 2013-14 συμμετείχαν 61.876 μαθητές και μαθήτριες (σε σύνολο 152.397 αιτήσεων).

Πάγιο αίτημα των δασκάλων και των συλλόγων γονέων και κηδεμόνων είναι η αποφυγή της διείσδυσης του ιδιωτικού τομέα στα σχολεία, μέσω χορηγών και Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, και η διανομή ενός δωρεάν γεύματος στα παιδιά με έξοδα του κράτους — όπως γινόταν ήδη τον 19ο αιώνα και εξακολουθεί να συμβαίνει και σήμερα σε πολλές χώρες της Ευρώπης και στην Αμερική. Στις αρχές του 2013 εκπονήθηκε μελέτη στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών με θέμα την παροχή σχολικών γευμάτων από τους δημόσιους πόρους, τα οποία θα παρέχονται δωρεάν στους άπορους και φτωχότερους μαθητές, ενώ οι πιο ευκατάστατοι θα καταβάλουν ένα κόστος τροφείων (ενδεικτικά, 50 ευρώ τον μήνα).[5]

Οι αριθμοί των παιδιών που ζουν σε επισιτιστική ανασφάλεια συνεχίζουν να εκτοξεύονται προς τα πάνω, χωρίς όμως να γίνονται γνωστοί με βεβαιότητα οι πραγματικοί αριθμοί, τα πραγματικά πρόσωπα, η συνολική εικόνα των συνθηκών, φυσιολογικών και παθολογικών, της πείνας. Μέρα με τη μέρα τα ποσοστά των ανέργων και των οικογενειών τους σημειώνουν επίσης αυξητική τάση. Σε αυτή την κινούμενη άμμο της φτώχειας δεν έχω συμπεριλάβει ούτε τα οργανωμένα συσσίτια της Εκκλησίας για τους ενήλικες (της Αρχιεπισκοπής και των περιφερειακών μητροπόλεων) ούτε τη συλλογή αγαθών και τροφίμων προς διανομή από επώνυμους φορείς και χορηγούς (που δυστυχώς συνοδεύεται συνήθως με άκομψη –αν μη τι άλλο– διαφημιστική καμπάνια από τα ΜΜΕ). Πάντως, μέσα στο 2013 πολλαπλασιάστηκαν και συστηματοποιήθηκαν οι δομές κοινωνικής αλληλεγγύης στις πληττόμενες γειτονιές των πόλεων, ιδίως της Αθήνας, από τους ίδιους τους κατοίκους (κοινωνικά παντοπωλεία, τακτική διανομή βασικών τροφίμων, «καροτσάκια αλληλεγγύης», κοινωνικές κουζίνες κλπ.).

Ο φακός της τηλεόρασης: απειλή και όπλο για τους αδύναμους

Συνοψίζοντας, ορισμένα ζητήματα προς περαιτέρω σκέψη. Είναι γεγονός πως στις προηγούμενες, προ της κρίσης, δεκαετίες, οι αλλαγές (και) στις διατροφικές συνήθειες υπήρξαν ραγδαίες, αφού η διατροφή συνδέεται άμεσα με την κατανάλωση και την ταξική ένταξη (το προσωπικό γούστο σε σχέση με το κοινωνικό στάτους, αλλά και το λαϊφστάιλ). Η κρίση έφερε ανατροπές στην καθημερινότητα των μεσαίων και λαϊκών τάξεων, οι οποίες τώρα οδηγούνται σε νέες στρατηγικές επιβίωσης, που δεν έχουν πλήρως διαμορφωθεί και επομένως μελετηθεί ως προς τις κοινωνικές, διατροφικές και ψυχολογικές επιπτώσεις τους.

Η κρίση φέρνει επίσης μια νέα, ολοένα και πιο αυταρχική κρατική βιοπολιτική, η οποία έρχεται αντιμέτωπη με τη διαχείριση των καθημερινών αναγκών των ανέργων, των μεταναστών, των περιθωριοποιημένων, των υποσιτισμένων παιδιών και ενηλίκων, όλων αυτών που συχνά γίνονται θέαμα, πολλές φορές με τα πρόσωπα γεμάτα ντροπή, καθώς προσπαθούν να κρυφτούν από τον φακό της τηλεόρασης που ζουμάρει πάνω τους στις ουρές των συσσιτίων. Από την άλλη, ο φακός είναι το όπλο της αποτύπωσης, ο καλύτερος μάρτυρας μιας πραγματικότητας που δύσκολα μπορεί να περιγραφεί, αλλά και να αμφισβητηθεί ή να αγνοηθεί. Οι πιο συγκλονιστικές μαρτυρίες για την πείνα του 1941-1942 στην Κατοχή υπήρξαν οι φωτογραφίες: η Βούλα Παπαϊωάννου και άλλοι φωτογράφοι απομνημείωσαν τις κουκκίδες του «πύρινου κύκλου της δοκιμασίας» των ανθρώπων της εποχής και ιδίως των μικρών παιδιών.

Ακόμα και σήμερα, η φωτογραφία συνεχίζει να αποτυπώνει αλήθειες, προκαλώντας τις εφησυχασμένες συνειδήσεις όσων δεν βλέπουν, αφού δεν θέλουν να δουν. Αναφέρομαι στη γνωστή εικόνα (αρχές του 2013) των ανθρώπων με τα απλωμένα χέρια για μια σακούλα με ντομάτες από δωρεάν διανομή απεγνωσμένων παραγωγών λαϊκών αγορών. Μια εικόνα που έκανε τον γύρο του κόσμου και θεωρήθηκε από πολλούς ότι παρουσιάζει με τρόπο πλαστό και επικίνδυνο (για λόγους τουρισμού και εθνικού γοήτρου) την ελληνική κοινωνία. Μόνο που, όπως έγραψε ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, η εικόνα αυτή δεν «είναι φτιαχτή. Τα απλωμένα χέρια δεν είναι μόνο πραγματικά. Είναι εξίσου ριζικά αληθινά με την Γκερνίκα του Πικάσο»… «Στην πραγματικότητα δεν μπορεί να υπάρξει αξιοπρέπεια πέραν της αλήθειας. Και την αλήθεια αυτή δεν δικαιούμαστε να την αποκρύπτουμε, για μας τους ίδιους».[6]

Δημόσια χρηματοδότηση για τα συσσίτια

Δυστυχώς εξακολουθεί, και για τη φετινή δύσκολη σχολική χρονιά, η επείγουσα ανάγκη να αντιμετωπιστεί η παιδική φτώχεια και πείνα με τα καθημερινά συσσίτια στα σχολεία. Οι νηπιαγωγοί, οι δασκάλες και οι δάσκαλοι που έρχονται καθημερινά τόσο άμεσα σε επαφή με τους –ευφάνταστους και ντελικάτους, ντροπαλούς ή ζαβολιάρηδες– κόσμους των παιδιών έχουν και πάλι την ευθύνη ώστε κανένα παιδί να μη δοκιμάσει την πείνα και το άγχος της πείνας, αλλά και τον κοινωνικό στιγματισμό της φτώχειας, τον ευτελισμό της φιλανθρωπίας ή της επώνυμης χορηγίας, την καθημερινή ανασφάλεια. Και έχει, πιστεύω, εδώ τη θέση της μια αναφορά στη βιωματική καταγραφή του έφηβου, στα χρόνια της Κατοχής, Γιώργου Ιωάννου για την τεράστια σημασία που απέκτησαν γι’ αυτόν τα συσσίτια των κατηχητικών στη Θεσσαλονίκη. Η ένταξή του στα συσσίτια της Εκκλησίας σημάδεψε ανεξίτηλα τον βιολογικό, ψυχικό και νοητικό κόσμο του.[7]

Γιατί, βέβαια, όσο η οργάνωση των σχολικών γευμάτων δεν καλύπτεται από τη δημόσια χρηματοδότηση ή τις δημοτικές αρχές, και οι υλικοί πόροι θα παραμένουν περιορισμένοι (και ολοένα θα περιορίζονται εφόσον η ανεργία εξακολουθεί να υφίσταται), αλλά και τα υποκείμενα, τα ίδια τα παιδιά και οι γονείς τους, θα συνεχίζουν να υπομένουν το καθεστώς της φτώχειας και της πείνας, καθώς και τις επιπτώσεις τους: το άγχος, την ντροπή, την ταπείνωση, τη βουλιμία, τον πανικό, κάποτε και πιο έντονες ψυχικές διαταραχές, με τεράστιες επιπτώσεις για την υπόλοιπη ζωή τους. Και βέβαια όλες και όλοι γνωρίζουμε πως αυτά μπορούν να οδηγήσουν σε σκληρά κι επικίνδυνα ατομικά ή συλλογικά διαβήματα. Στην τωρινή συγκυρία, πάντως, παρότι οι αντικειμενικές συνθήκες εξακολουθούν να είναι ιδιαίτερα σκληρές, μοιάζει να έχει ματαιωθεί –ας ελπίσουμε για πάντα– ο εφιάλτης των συσσιτίων της Χρυσής Αυγής.

Τελειώνοντας, παραθέτω τα λόγια των τεσσάρων ψυχιάτρων-συγγραφέων της Ψυχοπαθολογίας της πείνας, του φόβου και του άγχους (1947): «Περισσότερο ίσως από την τρομοκρατία, η πείνα επέδρασε πάνω στην ψυχή και στο σώμα του πληθυσμού τον καιρό της Κατοχής. Εκείνη είναι που έφερε μπροστά στα μάτια του καθένα την εικόνα του αφανισμού του»… «Η πείνα αποδείχτηκε το πιο αποτελεσματικό τρομοκρατικό μέτρο και γι’ αυτό συστηματικά οι κατακτητές την εφάρμοσαν σ’ όλη την Ευρώπη»… «Για ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού η πείνα υπήρξε ένα βίωμα, ένα ερέθισμα, εντελώς νέο και άγνωστο, που φυσικό ήταν να ταράξει βαθύτατα ολόκληρο το ψυχικό εποικοδόμημα. Σύγχρονα όμως η πείνα δρούσε άμεσα στη βαθύτερη ενστικτώδικη ζωή μας, στα βιολογικά μας θεμέλια».

Η Άννα Ματθαίου διδάσκει ιστορία στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΓΡΕΚΗ