Δημοσιογράφοι φερέφωνα εργολάβων, εμπόρων όπλων, μπετατζήδων, σκουπιδιαραίων...

Από τον Φαήλο Μ. Κρανιδιώτη

Αν θες να ταΐσεις το πόπολο τυρόπιττες, σουβλάκια ή ότι άλλο εδώδιμο, χρειάζεσαι οπωσδήποτε άδεια, ακόμη κι αν θες ν’ ανοίξεις μια τρύπα δύο επί δύο σε μια γειτονιά. Θα σε ελέγχει η αγορανομία, το υγειονομικό και πάει λέγοντας. Αν σε τσακώσουν να πουλάς σάπια και ληγμένα, επικίνδυνα για την δημόσια υγεία, τότε θα σε μπαγλαρώσουν και θα πας στο αυτόφωρο, θα στο κλείσουν το μαγαζί. Εσένα δε, θα σε στείλουν να περνάς τα πρωϊνά στο προαύλιο του ευαγούς ιδρύματος του Κορυδαλλού, παίζοντας βόλλεϋ με τον αθώο, μέχρι αποδείξεως του εναντίου, Μπέο. 

Τα πρόστιμα θα πέσουνε βροχή κι όταν βγεις, θα είσαι κακόφημος σαν τον Μιχαλίτση, που ως γνωστόν «έφαγε» το Σακαφλιά στα Τρίκαλα στα δυο στενά, για όσους ξέρουν το πλήρες λαϊκό άσμα. Ούτε κόλλυβα δεν θα παίρνουν από το χέρι σου και η καριέρα σου στην εστίαση θα λήξει σαν την καριέρα του Δρούτσα στο ΥΠΕΞ. Αιφνιδίως.

Αν όμως θέλεις να ταΐζεις έναν ολόκληρο λαό φούμαρα δεν χρειάζεσαι καμμία άδεια, καμμίας αρχής. Αρκεί να έχεις αφεντικό και θράσσος. Μπορείς να μπουκώνεις τους αναγνώστες και τους τηλεθεατές σου με ψόφιες πολιτικές γάτες και ληγμένη παραπληροφόρηση και δεν χρειάζεσαι καμμία άδεια, καμμίας αρχής. Μόνο λίγο τουπέ και την τσίπα σου ξεχασμένη κάπου, κάποτε. Αρκεί να μπορείς να κοιτάς την κάμερα με γυάλινο μάτι και να λες τέρατα, χωρίς να παίζουν οι μύες του προσώπου σου, ακόμη κι αν συλλαμβάνεσαι που και που με την σκελέα σου κατεβασμένη ως τους αστραγάλους να κάνεις λαγουδάκια στο Σύνταγμα.

Χρειάζεται να διαθέτεις από μόνος σου ένα είδος φυσικού πολιτικού μπότοξ. Διότι το μπότοξ, το οποίο ως γνωστόν είναι στρατιωτικό δηλητήριο, νεκρώνει τον μυ και τα πέριξ αυτού και τον κρατάει για κάποιο διάστημα «τσίτα». Όπως δε ίσως γνωρίζετε, μερικά παρηκμασμένα ψώνια των τριών φύλων, κάνουν μπότοξ κόμη και στις μασχάλες, για να μην…ιδρώνουν. Οι έμποροι μνημονιακής παραπληροφόρησης όμως έχουν μπότοξ και στ’ αυτιά. Από κει ίσως  βγαίνει η φράση «δεν ιδρώνει το αυτί του».

Μπορείς να συκοφαντήσεις τον Τάσσο Παπαδόπουλο και να πουσάρεις μετά μανίας το σχέδιο Ανάν, να γίνεις ατζέντης κάθε είδους συμφερόντων, να λοιδορείς την αντιπολίτευση με ασύστολες ψευδολογίες, να πιάνεις αράχνες ξεροσταλιάζοντας στις πρεσβείες, να νταραβερίζεσαι με σκοπιανούς αλυτρωτιστές, τούρκους ισλαμοφασίστες κι όλη την κουνιστή φάλαγγα της ενδοτικότητας. Μπορείς να αποδομείς την εθνική ταυτότητα, να ασελγείς πάνω στην Ιστορία, τα σύμβολα και τους ήρωες του Λαού. 

Μπορείς να κοπρίζεις την νεοφιλελεύθερη ανθρωποφαγία σου από φυλλάδες και συχνότητες, να εκβιάζεις τον Λαό, να τον απειλείς, να κρεμάς στο σκουριασμένο σπαθάκι σου ή στην πένα και το πληκτρολόγιο σου όλες τις ξένες φούντες του ντουνιά. Κανένα πρόβλημα. Μπορείς να τα κάνεις όλα αυτά κι άλλα τόσα χωρίς άδεια, χωρίς ποινικό, πειθαρχικό, κοινωνικό ή άλλο έλεγχο.

Φερέφωνα εργολάβων, εμπόρων όπλων, μπετατζήδων, σκουπιδιαραίων, διαμεσολαβητών πάσης φύσεως, έχουν μπει μέσα στον αιγιαλό της επικοινωνίας, στις συχνότητες που ανήκουν στο κράτος, δηλαδή σε σένα ΄Ελληνα κι έχουν στήσει πολυτελείς παράγκες, όπου μαγειρεύουν δύσοσμη προπαγάνδα, για την οποία ενίοτε παίρνουν γραμμή από εγχωρίους και βαρβάρους. Πάνε κι έρχονται στα Σούσα.

Την Πατρίδα δηλαδή μπορείς να την πουλάς τοις μετρητοίς ή επί πιστώσει χωρίς άδεια αλλά, φίλε μου, μπουγάτσα χωρίς άδεια δεν πουλάς.

Αυτή είναι μια κολοσσιαία στρέβλωση της προβληματικής απ’ όλες τις μπάντες Δημοκρατίας μας. Πώς μπορείς να εξυγιάνεις τον εν γένει δημόσιο βίο, όταν η ενημέρωση λειτουργεί με μαφιόζικους όρους, όταν η παρακμή και η μισθοφορία είναι ο κανόνας και όχι  εξαίρεση; Φτιάχνουν δημοσκοπήσεις, δολοφονούν προσωπικότητες, πνίγουν ειδήσεις, αναδεικνύουν γελοία παράσιτα, ευνουχισμένες γάτες των καναπέδων της διαπλοκής, με έναν πάντα στόχο: την ποδηγέτηση της πολιτικής ηγεσίας, ώστε οι «δουλειές» να γίνονται αδιατάρακτα.

Η μεταπολιτευτική παράγκα δίνει μάχη οπισθοφυλακής, προσπαθεί να επιβιώσει μαζί με τις μεθόδους της, οι οποίες οδήγησαν την χώρα εδώ που την οδήγησαν. Η διάλυση της, η ήττα των παρακμιακών μηχανισμών της και των θλιβερών προσώπων που την σηματοδοτούν, είναι εκ των ουκ άνευ για την επιβίωση και αναγέννηση της Πατρίδας. Για κάθε μισθοφόρο της παραπληροφόρησης, υπάρχουν δέκα νέοι δημοσιογράφοι, οι οποίοι δεν μπήκαν στην δουλειά αυτή για να γίνουν δούλοι συμφερόντων.

Για κάθε κρατικοδίαιτο παράσιτο της «επιχειρηματικότητας», που έχει ένα μόνο πελάτη, υπάρχουν εκατοντάδες σχολιαστές στο διαδίκτυο, που θέλουν το παιχνίδι να έχει διαφάνεια, δίκαιους κανόνες. Η ανάδειξη των υγιών δυνάμεων της Πατρίδας απαιτεί καυτηριασμό όλων των κακοφορμισμένων πληγών της κοινωνίας, ανατροπές, διοίκηση δια του παραδείγματος, ανανέωση σε πρόσωπα και ιδέες. Έτσι ώστε η πολιτική να επιστρέψει στα χέρια των εκλεγμένων πολιτικών, μακριά από τους σκοτεινούς προθαλάμους, την συναλλαγή, το life style, την ψευτογκλαμουριά.

Αυτό προϋποθέτει κι εξυγίανση της ενημέρωσης. Χρειαζόμαστε Τύπο, που να ελέγχει την εξουσία, να υπηρετεί το Λαό, όπως πρέπει όλα να τον υπηρετούν. Όχι βραχίονα εκβιασμών για άλλου είδους μπίζνες, όχι Πέμπτη Φάλαγγα ξένων συμφερόντων και της εγχώριας διαπλοκής.

Εν ολίγοις, αδέρφια, ακόμη κι οι δύστυχες πόρνες της οδού Φυλής χρειάζεται να έχουν άδεια της αρχής κι ελέγχονται υγειονομικώς. Οι πεμπτοφαλαγγίτες της παραπληροφόρησης ενός ολόκληρου λαού, όχι. Η διαφορά είναι, ότι οι αδειούχες πόρνες, την προσφορά των οποίων εξήρε ο σπουδαίος Νίκος Καββαδίας, ουδέποτε έβλαψαν την Πατρίδα.

(Aπό την εφημερίδα «Δημοκρατία»)

Μια κουκούλα για τον Αλέξη

Πέμπτη, 13 Οκτωβρίου 2011

    Μια κουκούλα για τον Αλέξη

 

Ο κ. Αλέξης Παπαχελάς -από την τηλεοπτική του εκπομπή και αναφερόμενος στο Antinews- είπε ότι δέχεται επιθέσεις από τους κουκουλοφόρους του μπλογκ. Το τελευταίο διάστημα είναι διάχυτη η νευρικότητα σε καθεστωτικούς μεγαλοδημοσιογράφους και λοιπούς παρατρεχάμενους εφοπλιστών, τραπεζιτών και άλλων ζάπλουτων «αυτοδημιούργητων».

Νομίζω πως δεν θα αργήσει η μέρα που ο κ. Παπαχελάς θα παρακαλάει για μια κουκούλα. Για να την φορέσει.

Εγώ βρήκα ένα σχέδιο που μπορεί να του αρέσει. Το βλέπετε στη φωτογραφία.

Καταρρέουν και τα έχουν κάνει πάνω τους. Πίστευαν πως πάντα θα είναι στο απυρόβλητο. Θα νέμονται δωρεάν τις δημόσιες συχνότητες -σε κανάλια χωρίς άδεια-, θα ζουν με κρατική διαφήμιση και τα κορόιδα θα τους εκφράζουν αιώνια τον θαυμασμό τους. Έκαναν...

λάθος υπολογισμό.

Διαλύστε τα κανάλια και τις εφημερίδες τους. Στείλτε τις «Καθημερινές» στα σκουπίδια. Εκεί που είναι η θέση τους.

(Δυο κείμενα σχετικά με το θέμα: «Η φάτσα σου θα σ’ ακολουθεί» και «Τι έχει πάθει ο τάδε;».)

Pitsirikos

Η φάτσα σου θα σ’ ακολουθεί

Μια από τις κυρίαρχες τάσεις στην Ελλάδα τις δυο τελευταίες δεκαετίες ήταν η επιθυμία των ανθρώπων να γίνουν γνωστοί. Όλοι ήθελαν να γίνουν διάσημοι και δακτυλοδεικτούμενοι. Ξαφνικά, τα πράγματα άλλαξαν – τώρα οι περισσότεροι θα ήθελαν να είναιαόρατοι.

Στα χρόνια της ψευδοευμάρειας, η φήμη και η αναγνωρισιμότηταέμοιαζαν να μπορούν να σου εξασφαλίσουν τα πάντα, ενώ υποδήλωναν κοινωνική καταξίωση και επαγγελματική επιτυχία.Τώρα που η οργή αρχίζει να ξεσπάει επί δικαίων και αδίκων, το να είσαι γνωστός αποτελεί μεγάλο μειονέκτημα. Κάποιοι δεν το έχουν αντιληφθεί ακόμα και συνεχίζουν να ποζάρουνανέμελα. Οι πιο υποψιασμένοι προσπαθούν να προλάβουν τις εξελίξεις. Πώς; Καταδικάζοντας τη βία.

Έχετε προσέξει πως όλοι οι άνθρωποι της τηλεόρασης καταδικάζουν τη βία; Την καταδικάζουν διαρκώς. Την καταδικάζουν, γιατί νιώθουν πως σύντομα θα την συναντήσουν.

Δεν έχω ακούσει ποτέ τον μπακάλη, τον μανάβη, τον περιπτερά ή την ψιλικατζού να καταδικάζουν τη βία. Έχετε ακούσει εσείς ποτέ κανένα χασάπη να καταδικάζει τη βία;

Πολιτικοί, τηλεδημοσιογράφοι και λοιποί άχρηστοι διάσημοι καταδικάζουν τη βία, γιατί βλέπουν τον κόσμο να έρχεται καταπάνω τους – καταδικάζουν τη βία που έχει ως στόχο τους ίδιους. Τους διαφεύγει πως η βία έχει αίτια – και για πολλά απ’ αυτά τα αίτια είναι υπεύθυνοι οι ίδιοι.

Αν γίνει μια διαδήλωση κατά της βίας, κάποιοι απ΄ αυτούς τους διάσημους θα αναγκαστούν να δώσουν τοπαρών. Το αστείο είναι πως θα διαδηλώσουν κατά της βίας, έχοντας δίπλα τους τους σωματοφύλακέςτους.

Pitsirikos

Πέμπτη, 13 Οκτωβρίου 2011

 

  Πίσω Στο 2004... π.Χ.!!

Γράφει: ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Ο κ. Βενιζέλος μας ενημέρωσε ότι το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων θα πρέπει (για το καλό τους...) να επιστρέψει στα επίπεδα του 2004.

Κατ' αρχάς, αν πάρουμε έναν μόνο δείκτη και συγκεκριμένα το ύψος του ΑΕΠ, αυτό που μας «έταξε» ο αντιπρόεδρος σημαίνει μια καταβύθιση της ελληνικής οικονομίας της....
τάξης του 15%!

Αλλά, όπως είναι σε θέση να διαβεβαιώσει ο οποιοσδήποτε πρωτοετής φοιτητής οποιασδήποτε οικονομικής σχολής, μια τέτοια πτώση του ΑΕΠ μόνο με τις συνέπειες που επιφέρει σε μια χώρα ένας πόλεμος μπορεί να συγκριθεί!

Εν ολίγοις, ο κ. Βενιζέλος μας το επιβεβαίωσε:

Αυτό που υφίσταται σήμερα ο ελληνικός λαός είναι ένας πόλεμος.

Ενας πόλεμος που τον έχουν κηρύξει και τον έχουν εξαπολύσει εναντίον του λαού τα συμφέροντα που εξυπηρετεί πολιτικά η αδίστακτη κυβέρνηση, οι αδίστακτοι φίλοι της κυβέρνησης, η τρόικα και οι φίλοι της τρόικας.

Ενας ταξικός πόλεμος!

Δυστυχώς, όμως, για τη ζωή των λαϊκών στρωμάτων, η ακολουθούμενη πολιτική ισοδυναμεί με τέτοιο πισωγύρισμα που μπροστά του ακόμα και τα... ταξίδια στο χρόνο για τα οποία μιλάει ο Βενιζέλος μοιάζουν με προσκοπική εκδρομή.

Στην πραγματικότητα ισχύουν τα εξής:

α) Πολύ πριν το ΠΑΣΟΚ μαζί με το ΛΑ.Ο.Σ. ψηφίσουν τα μνημόνια, πολύ πριν η κυβέρνηση περάσει το μεσοπρόθεσμο (και πριν η ΝΔ ψηφίσει τους μισούς νόμους του εφαρμοστικού για την υλοποίηση του μεσοπρόθεσμου), πολύ πριν την καταιγίδα των χαρατσιών και του πολυνομοσχεδίου, είχε καταγραφεί - και μάλιστα με στοιχεία της δικής τους ΓΣΕΕ - ότι:

Οι μισθοί των Ελλήνων εργαζομένων σε πραγματικές τιμές είχαν περιπέσει στα επίπεδα του 1984!

Οχι λοιπόν στο 2004, αλλά στο... 1984!

Και τούτο είχε συμβεί, ήδη, πριν από την εφαρμογή των περικοπών. Πριν από την εκδήλωση της λεηλασίας σε μισθωτούς. Δηλαδή οι εργάτες ήταν στο 1984 πριν ακόμα τους κοπούν οι μισθοί.

Οι εργάτες - με τον «ολόκληρο» μισθό - είχαν βρεθεί στο 1984 πολύ πριν ο Βενιζέλος, ο Παπανδρέου και ο Παπακωνσταντίνου τους «υποσχεθούν» ότι με τους κομμένους μισθούς θα τους πάνε στο... 2004.

β) Με τα μέτρα τα κυβερνητικά για τις συλλογικές συμβάσεις. Με τα μέτρα για την λεγόμενη «εκ περιτροπής εργασία». Με την «αποσχολησιμότητα». Με τις «επιχειρησιακές συμβάσεις». Με τα «δουλεμπορικά» και με όλα τα συναφή που συνθέτουν την εικόνα «Νταχάου» που επικρατεί στους εργασιακούς χώρους, οι εργασιακές σχέσεις έχουν περιέλθει όχι σε εποχές 2004, όπως λέει ο Βενιζέλος, αλλά σε εποχές... 1884!

Οχι, λοιπόν, στο 2004, αλλά στο... 1884!

Εκεί μας έχουν γυρίσει! Στις εποχές, δηλαδή, του 19ου αιώνα. Σε εποχές που παραπέμπουν στην εξέγερση του Σικάγου και πριν ακόμα κι από εκείνη την ματωμένη Πρωτομαγιά!

γ) Με τα δάνεια. Με τις δανειακές συμβάσεις. Με τις «επιμηκύνσεις». Με τις «αναδιαρθρώσεις». Με τα «κουρέματα» και με όλα αυτά που κάνουν τον κ. Παπανδρέου τόσο υπερήφανο ώστε να δηλώνει στη ΔΕΘ ότι «έχουμε πάρει το μεγαλύτερο δάνειο στην ιστορία από κάθε άλλη χώρα» (!), οι «σωτήρες», μας έχουν ήδη γυρίσει όχι στο 2004, αλλά στο... 1824!

Μας έχουν γυρίσει, δηλαδή, στα δάνεια της εποχής του Κωλέττη. Τότε που η Ελλάδα είχε χρέη πριν ακόμα συγκροτηθεί σε κράτος! Τότε που τους τόκους και τα χρέη εκείνων των δανείων ο ελληνικός λαός τα πλήρωνε με χρεοκοπίες, με συμφορές και καταστροφές για 100 χρόνια!
Οχι, λοιπόν, στο 2004, αλλά στο... 1824!

Εκεί μας έχουν κατρακυλήσει! Και θέλουν να μας κρατήσουν εκεί και για τα επόμενα 100 χρόνια!

Ολα αυτά μαζί φωτίζουν την αληθινή πλευρά της δήλωσης Βενιζέλου.

Είναι σαφές ότι ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης είπε τη μισή αλήθεια, αφού πίσω από τις μισές αλήθειες κρύβονται πάντα τα μεγαλύτερα ψεύδη.

Ο κ. Βενιζέλος που σέρνει το χορό της πολιτικής της επιστροφής των εργαζομένων στην εποχή της δουλείας, των ειλώτων και του Καιάδα, μίλησε για επιστροφή στο 2004. Αλλά «ξέχασε» να συμπληρώσει: «Προ Χριστού»...


http://kostasxan.blogspot.com

Αποβολή της Ελλάδας από την Ευρωζώνη προβλέπει το Stratfor

 

Το αμερικανικό think tank μιλάει για ενίσχυση του EFSF στα 2 τρισ. ευρώ 

Από Το Βήμα 

Του Άγγελου Αθανασόπουλου 

Αν η Γερμανία θέλει να διασωθεί η ευρωζώνη θα πρέπει να προωθήσει την αποβολή της Ελλάδος από αυτή και να πιέσει για την αύξηση των κονδυλίων του Προσωρινού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF) στα δύο τρισεκατομμύρια ευρώ ώστε να διαχειριστεί τις επιπτώσεις μίας τέτοιας εξέλιξης. 

Αυτό προβλέπει το γνωστό αμερικανικό ινστιτούτο Stratfor που φημίζεται για έγκυρες αλλά ορισμένες φορές και κινδυνολογικές αναλύσεις. 

Στην τελευταία ανάλυσή του για το μέλλον της κρίσης στην ευρωζώνη το Stratfor επισημαίνει ότι η γερμανική κυβέρνηση επιδιώκει πλέον να προσαρμόσει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα στα πρότυπα του Βερολίνου. Αυτό προϋποθέτει μία ανταλλαγή. 


Το Βερολίνο προσφέρει την οικονομική του ισχύ, αλλά τα υπόλοιπα κράτη - μέλη της ευρωζώνης θα πρέπει να αποδεχθούν το γερμανικό οικονομικό μοντέλο της σκληρής δημοσιονομικής πειθαρχίας. Ωστόσο η Γερμανία δεν εμφανίζεται διατεθειμένη να αποδεχθεί μία απλή μεταφορά κεφαλαίων προς τα αδύναμα κράτη της περιφέρειας της ευρωζώνης. 

Καθώς η Ελλάδα δεν ανήκει, σύμφωνα με την γερμανική άποψη, στον ευρωπαϊκό πυρήνα, το Βερολίνο δεν έχει να φοβάται γεωπολιτικές επιπτώσεις από την άσκηση πίεσης στην Αθήνα για να αποβληθεί αυτή από την ευρωζώνη. Αυτό που πρέπει ναδιασφαλιστεί όμως είναι ότι, αν η Ελλάδα εκδιωχθεί από την ευρωζώνη, δεν θα πληγεί η οικονομική δομή της. 

Το Stratfor τονίζει ότι μία ενδεχόμενη ελληνική χρεοκοπία θα μπορούσε να οδηγήσει σε ανεξέλεγκτες επιπτώσεις κυρίως στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα. Με το ελληνικό χρέος να καλπάζει περί τα 350 δισεκατομμύρια ευρώ, το αμερικανικό think tank υπογραμμίζει ότι αυτό το γεγονός ασκεί μεγάλη πίεση στον ευρωπαϊκό ιδιωτικό τραπεζικό τομέα που ήδη αντιμετωπίζει σημαντικά προβλήματα. Θα χρειαστεί επομένως κεφαλαιακή ενίσχυση. 

Η Γερμανία θα πρέπει από εδώ και στο εξής να βρει τα επόμενα βήματα μετά την αποβολή της Ελλάδος. Παρά τα τεχνικά προβλήματα που θα υπάρξουν σε μία τέτοια επιλογή, αν σταματήσουν τα πακέτα βοήθειας από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους και το ΔΝΤ αυτή η επιλογή θα πάψει να θεωρείται ανέφικτη. 

Το Stratfor εκτιμά ότι για να είναι διαχειρίσιμες οι επιπτώσεις, το EFSF θα πρέπει να εξοπλιστεί με περίπου δύο τρισ. ευρώ ώστε αν χρειαστεί να σώσει και την Ιταλία που θα μπορούσε να είναι ο επόμενος κρίκος στην αλυσίδα της κρίσης χρέους στην Ευρώπη. Επιπλέον, πρέπει να γίνει πιο ευέλικτη η διαδικασία λήψης αποφάσεων στον EFSF ώστε να μην χάνεται πολύτιμος χρόνος. 

Tο ταξικό μίσος επιστρέφει;

    Tο ταξικό μίσος επιστρέφει;

 

Κατεβαίνω στον πεζόδρομο να πληρώσω το κινητό που μου είχαν κόψει τις τελευταίες μέρες – μη ρωτήσετε πού βρήκα τα λεφτά, δεν μιλούν για σχοινί στο σπίτι του κρεμασμένου. Κοιτάζω, μα το Oteshop της γειτονιάς μας ήταν κλειστό. Παράξενο, αφού ακόμα δεν είχε πάει δύο η ώρα. Πηγαίνω κοντά και διαβάζω την ανακοίνωση. «Το κατάστημα διακόπτει τη λειτουργία του. Για να εξυπηρετηθείτε πρέπει να πάτε στο πλησιέστερο κατάστημα Γερμανός στην οδό Φαλήρου, κοντά στην Ακρόπολη». Υποθέτω πως το κλείσιμο του καταστήματος έχει να κάνει με την αναδιάρθρωση που επιβάλλουν οι Γερμανοί της Deutsche Telekom και μάλλον θα έχω δίκιο. Αποφασίζω πως είναι μια καλή ευκαιρία να περπατήσω. Φτάνω εκεί, πληρώνω τον λογαριασμό και περιμένω την επανασύνδεση. Ο καιρός όμορφα συννεφιασμένος. Αποφασίζω να το ρίξω έξω, να αγοράσω μια εφημερίδα και να πιω κι έναν μονό ελληνικό ή να τσιμπήσω τίποτα. Κάθομαι στον πάγκο ενός όμορφου μαγαζιού. Κοιτάζω μια μηλόπιτα πάνω στον πάγκο και ζητώ τον τιμοκατάλογο. Πέντε ευρώ το κομμάτι. Η υπέρβαση σταματά στον σκέτο μονό ελληνικό. Ανοίγω την Ελευθεροτυπία και αράζω ευτυχής, έστω και χωρίς μηλόπιτα. Μετά από πέντε λεπτά σκάει στο μαγαζί ένας κύριος με κοστούμι, γύρω στα πενηνταπέντε-εξήντα και ρωτά τη σερβιτόρα: Προσφέρετε φαγώσιμα; Εκείνη του λέει βεβαίως και του απαριθμεί το μενού. Εκείνος απαντά, με την εκλεπτυσμένη προφορά του, πως θέλει κάτι ζεστό και όχι κρύο πιάτο. Μετά από τη μικρή τους κουβέντα καταλήγει στο πιάτο του σολομού, χωρίς να κοιτάξει τον τιμοκατάλογο. Αλλά, αν μπορείτε, θα ήθελα να μου ψήσετε και δυο φέτες του τοστ, γιατί θα το ήθελα ζεστό. Α, και ένα ποτήρι κρασί λευκό. Τι κρασιά έχετε; Εκείνη του απαντά και τότε της λέει, φέρτε μου ένα ποτήρι από αυτό που έχετε ανοίξει τελευταίο. Μάλιστα, θα ρωτήσω και θα σας πω πότε το ανοίξαμε. Επιστρέφει και του λέει πως το άνοιξαν χθες το βράδυ. Α, τότε δεν το θέλω. Το κόκκινο πότε το ανοίξατε; Να ρωτήσω και θα σας πω. Ω, τι ευτυχία το κόκκινο δεν το είχαν ανοίξει ακόμα και ω του θαύματος ο κύριος ικανοποιείται και παραγγέλνει ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Εγώ έχω πάρει φωτιές με όλο τον διάλογο και τότε κάνει την κίνηση ματ. Απλώνει στον πάγκο την Καθημερινή και αρχίζει να διαβάζει τις μανδραβελειάδες. Για λίγη ώρα ήμουν έτοιμος να του πιάσω κουβέντα. Το ροδαλό του χρώμα, ο υπεροπτικός τόνος της φωνής του, το ατσαλάκωτο κοστούμι του και ο ροζ σολομός με έκαναν να χτυπάω κόκκινο. Ήθελα να τον ρωτήσω ποια είναι η γνώμη του για τις απεργίες, για τους αγανακτισμένους, για την αστυνομία, τι δουλειά κάνει, πού μένει και ό,τι άλλο θα μου έδινε το στίγμα του, αν και τις απαντήσεις τις ήξερα από πριν. Παραλογίζομαι, σκέφτηκα από μέσα μου, δεν είναι δυνατό να με ενοχλεί τόσο πολύ ένας φραγκάτος. Αλλά ήταν και οι νοστιμότατες σαρδέλες των τριών ευρώ που με περίμεναν στο σπίτι και χωρίς να το θέλω έκανα την αντιπαραβολή με το κομματάκι του σολομού που αποκλείεται να είχε λιγότερο από οκτώ με δέκα. Ευτυχώς σιχαίνομαι τον σολομό και το ροκφόρ, αλλιώς το αντάρτικο πόλης θα ξεκινούσε με ληστείες στα ψυγεία των πλουσίων. Περνάει η κοπέλα μου να με πάρει, λογικεύομαι, πληρώνω το καφεδάκι μου των δύο ευρώ και φεύγουμε. Αναρωτιέμαι καθώς προχωράμε, και ταυτόχρονα σιγουρεύομαι, ότι αυτό ήταν μια γεύση ταξικού μίσους. Διαβάζω για τις διαμαρτυρίες που έχουν κανονίσει οι Αμερικανοί στα σπίτια των πλουσίων και χαίρομαι. Πριν λίγο καιρό μού φαίνονταν γραφικές οι συγκεντρώσεις στο σπίτι του Άκη ή του Σημίτη, αλλά κρυφά μέσα μου δαγκώνομαι για να μη ζητωκραυγάσω σε περίπτωση που αποφασιστεί πορεία προς την Εκάλη για να τα κάνουμε όλα λαμπόγυαλο. Αποφεύγω να πατήσω το πόδι μου στο Κολωνάκι για να μην αρπάξω κανέναν από τη γραβάτα, παρόλο που ξέρω ότι μπορεί να μην είναι καν πλούσιος, παρά μόνο γιατί συχνάζει στα στέκια τους και μιμείται τους τρόπους τους. Λίγοι μήνες ανεργίας, λίγοι μήνες αφραγκίας και ενάμισης χρόνος Μνημονίου αρκούσαν για να θρέψουν μέσα μου το τέρας του μίσους. Αρχίζω να καταλαβαίνω πώς νιώθουν οι απόκληροι, τα κλεφτρόνια και οι πρεζάκηδες όταν θέλουν να αρχίσουν να τα κάνουν όλα λίμπα, όταν θέλουν να κλάσουν δυνατά μέσα στο ΙΚΑ, όταν θέλουν να αφήσουν τα περιττώματά τους πάνω σε μια μερσεντές.Το ξέρω, αυτά που σκέφτομαι είναι μαλακίες. Όλα εξαρτώνται από το πώς θα μεγαλώσεις. Ο κοστουμάκιας φαινόταν γόνος αστικής οικογένειας που θα μένει κάτω από την Ακρόπολη ή στου Φιλοπάππου, δεν ήταν κανένας νεόπλουτος άσχετος. Ήξερε πώς πίνουν το καλό κρασί, ήξερε τι ήθελε. Είχε χρόνο, είχε χρήμα και μπορούσε να τα πάρει. Εδώ ο πατέρας μου που ήταν ένας ταχυδρομίσκος, μόλις πήρε το εφάπαξ πήγε και αγόρασε μερσεντές (μεταχειρισμένη πάντα) αντί να γυρίσει τον κόσμο. Ο κοστουμάκιας που έχει γυρίσει και τον κόσμο δεν θα φάει σολομό; Κι εμένα μου αρέσουν τα κόκκινα και τα λευκά καλά κρασιά, οι ποικιλίες τυριών και το προσούτο που δεν το είχα δει μέχρι πριν από πέντε χρόνια (τα καλά της παγκοσμιοποίησης ή η παραμέληση ενός εξαιρετικού εδέσματος όπως είναι το χοιρομέρι;). Κι εγώ αν ήξερα πότε να ανοίξω ένα κρασί, αν είχα αποθήκη να το βάλω στη σωστή θερμοκρασία, αν δεν ήμουν άνεργος, αν δεν μάζευα τα φραγκοδίφραγκα για να βγάλω εισιτήριο για το μετρό, θα έπινα ένα μπουκάλι να γουστάρω. Ξέρω πως δεν θα έδινα σημασία στον φραγκάτο αν ήμουν εκεί τέσσερα-πέντε χρόνια πριν. Παρόλο που ήταν δεδομένη μέσα μου η κοινωνική αδικία και η τυχαιότητα στην οποία σού κληρώνει να είσαι πλούσιος ή φτωχός (με συντριπτικά περισσότερες πιθανότητες για το δεύτερο) δεν είχα ποτέ νιώσει ότι είμαι κατώτερος ή πως απειλούνταν η ζωή μου από τα καλοθρεμμένα στελέχη. Όμως τώρα, που λείπουν τα βασικά, η διαφορά φαίνεται, τα δερμάτινα παπούτσια τους των τριακοσίων ευρώ μου πατάνε τον κάλο και θέλω να τους ρίξω σε μια γούρνα με λάσπη.Αυτοί που τα έσπασαν τον Δεκέμβρη και συμμετείχαν σε λεηλασίες, αυτοί που τα έσπασαν στην Βρετανία και έκλεβαν ό,τι έβρισκαν, αυτοί που στις αραβικές χώρες προτάσσουν τα στήθη τους στις κάνες και στα τανκς, ξέρουν για τι πράγμα μιλάω και ήξεραν πολύ προτού το μάθω εγώ. Εδώ και χρόνια η ψαλίδα της ανισότητας ανοίγει. Η πτωχευμένη χώρα μας μυρίζει μπαρούτι και η ανισότητα έχει πιάσει όλες τις γειτονιές κι όλους τους δρόμους. Ο καπιταλισμός, αντί να ισορροπεί, έχει σπάσει όλα τα κοντέρ και μας χωρίζει σε αυτούς που έχουν και μπορούν και σε αυτούς που δεν έχουν και απελπίζονται. Αν είχα παιδιά το μίσος μου θα ήταν μεγαλύτερο. Τώρα μπορώ και το ελέγχω, ξέρω ότι είναι λάθος, ξέρω ότι ξεπηδάει από στιγμιαίες αφορμές αλλά οι αιτίες είναι βαθιά κρυμμένες και ακόμα ευτυχώς μπορώ να τις γαλουχήσω. (σ.σ. θα ήταν ευτυχέστερο βέβαια αν αντί να προσπαθεί να το "θάψει", να το χρησιμοποιήσει δημιουργικά, ως κίνητρο για να πολεμήσει μέχρι τέλους εναντίον της αδικίας που του το προκαλεί - αλλά τέλος πάντων)
Όμως τριγύρω όλα αλλάζουν προς το χειρότερο. Οι πεινασμένοι γίνονται πιο πολλοί, οι απελπισμένοι γίνονται περισσότεροι, οι απογοητευμένοι γεμίζουν τα κατσουφιασμένα λεωφορεία. Όποιος δεν έχει δουλειά δεν διαμαρτύρεται για τις απεργίες των μέσων μεταφοράς, αντίθετα, χαίρεται και εύχεται να απεργήσουν κι άλλοι. Όταν οι συντεχνίες και οι εργαζόμενοι δεν κάνουν λάθη τακτικής -όπως οι υπάλληλοι στους ΟΤΑ που δεν απεργούν, πληρώνονται, αλλά με την κατάληψη στις χωματερές δεν δουλεύουν- τότε όλο και λιγότεροι θυμώνουν μαζί τους. Πλέον ο κόσμος -όπως συνέβηκε και στο V for Vendetta- δεν πιστεύει ό,τι του πετάνε στην τηλεόραση, για τους βανδαλισμούς στα σχολεία, τους κακούς απεργούς που «ταλαιπωρούν» τον κόσμο, τους άεργους μπαχαλάκηδες. Μπορεί να τα πιστεύει η γιαγιά μου και η μάνα μου αλλά όσοι ψάχνουν για δουλειά ή έχουν βρεθεί σε απεργία, κατάληψη ή πορεία, ξέρουν ότι μας λένε μαλακίες για να μαντρώσουν τον εξοργισμένο κόσμο. Να του προσφέρουν άλλον εχθρό και άλλοθι. (σ.σ. ναι, σύμφωνοι ότι θέλουν να του "προσφέρουν εχθρό και άλλοθι", αλλά πάντως αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει και να δεχόμαστε και λάθη όπως πχ ο συντεχνιασμός των απεργιών, με τον κάθε κλάδο να κάνει τις δικές του απεργίες, αντί να συνενώνονται, ώστε να πολλαπλασιάσουν την ισχύ των κινητοποιήσεων τους. Αν ο κάθε κλάδος κινητοποιείται "ατομικά", τότε η κυβέρνηση, τα ΜΑΤ και τα φερέφωνα της θα τον αντιμετωπίσουν. Αν όλοι μαζί βγουν στο δρόμο, τότε τα πράγματα αλλάζουν)
Αν οι καπιταλιστές και οι έχοντες δεν το πάρουν χαμπάρι ότι πρέπει να δώσουν κι αυτοί στο παγκάρι της φτώχειας πολλά περισσότερα από εκείνα που είχαν συνηθίσει, στο τέλος θα τους κυνηγά ο κόσμος να τους κρεμάσει κυριολεκτικά. Μπορούν να σώσουν την κατάσταση, αρκεί να αποδείξουν ότι η λαιμαργία και η πλεονεξία τους έχει σιγάσει, αρκεί να καταλάβουν ότι οι μέρες της αφθονίας τους είναι μετρημένες, αρκεί να σταματήσουν να είναι ανταγωνιστικοί και να καταλάβουν ότι είναι άνθρωποι, αρκεί να ζούσαν ένα μήνα χωρίς δουλειά και χωρίς λεφτά και χωρίς σπίτι σε δανεικό κρεβάτι (σ.σ. εννοείται ότι αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ βέβαια στον πραγματικό κόσμο. Μπροστά στο κυνήγι του κέρδους του, ο καπιταλιστής ξεχνά ή δεν βλέπει καν τα υπόλοιπα. Όπως εύστοχα το είχε θέσει ο Λένιν κάποτε για την απληστεία των καπιταλιστών, "Οι καπιταλιστές θα μας πουλήσουν το σχοινί να τους κρεμάσουμε"). Αν δεν έρθουν γρήγορα, έστω και νοερά -ή λογοτεχνικά όπως έκαναν οι πλούσιοι περιηγητές περασμένων αιώνων στις χώρες των αγροίκων- στη θέση των πεινασμένων και των απελπισμένων, τότε σύντομα θα ξεσπάσει ο πόλεμος των δύο τάξεων που έχουν απομείνει. Μπορεί και πάλι να νικήσουν οι ίδιοι, μπορεί και όχι, αλλά οι απώλειες θα είναι μεγάλες για όλους τηρουμένων των αναλογιών. Σβήστε όσο είναι καιρός το μίσος που σιγοκαίει μέσα μας γιατί άμα γίνει πυρκαγιά, όλοι ξέρουμε πως η φωτιά σβήνει μονάχα όταν δεν έχει τίποτα άλλο να κάψει. Είναι στο χέρι σας, ροδαλοί προύχοντες, να γλιτώσετε και να γλιτώσουμε. (σ.σ. Και επειδή αυτοί είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι ποτέ δε θα σταματήσουν να κοιτούν το δικό τους κέρδος πάνω απ' όλα τα άλλα, ας ετοιμαζόμαστε εμείς να αναλάβουμε από εδώ και πέρα).

Αναδημοσίευση από το "Μόλις ξύπνησα"

                      

                    ΤΕΤΆΡΤΗ, 12 ΟΚΤΩΒΡΊΟΥ 2011

        

      Προθυμία εκτός ορίων

 

Από τον ΒΑΓΓΕΛΗ ΔΕΛΗΠΕΤΡΟ 
 Οτι οι πολιτικοί έχουν το συνήθειο να παίρνουν διαζύγιο από την αλήθεια είναι κάτι που οι περισσότεροι το γνωρίζουμε. Οπως γνωρίζουμε επίσης ότι οι πολιτικοί εκπρόσωποι ενός συστήματος σε βαθιά κρίση, όπως ομολογεί πλέον ακόμη και ο Τρισέ, έχουν ανάγκη την απόκρυψη και τη διαστρέβλωση της αλήθειας όσο παραμένουν στις καρέκλες τους, ενώ οι πολίτες τούς γυρνούν μαζικά την πλάτη. 
Η αλήθεια όμως είναι ότι ο υπουργός Οικονομικών Ευάγγ. Βενιζέλος υπερβαίνει όλα τα όρια. Οι συνάδελφοί του υπουργοί, από τη Διαμαντοπούλου της πτωχευμένης παιδείας μέχρι τον Παπουτσή των ΜΑΤ και από τον Λοβέρδο της υγείας, που υποβαθμίζεται για να εκποιηθεί, μέχρι τον Ραγκούση, τον Πάγκαλο και τους άλλους πρόθυμους, έχουν θέσει πολύ ψηλά τον νεοφιλελεύθερο πήχυ, αλλά ο κ. αντιπρόεδρος έχει βαλθεί να τους ξεπεράσει όλους. 

ΔΕΝ δυσκολεύεται λόγου χάριν να αναλάβει «ευθύνες», αλλά το κάνει με τόσο προσεκτικούς υπολογισμούς ώστε στην πράξη να μην αναλαμβάνει καμία! Δεν είναι τυχαίο ότι μιλά για την «τελική ευθύνη (που) ανήκει πάντα σε αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις». Ετσι όλες οι... προηγούμενες ευθύνες ανήκουν σε άλλους. Και οι άλλοι εύκολα βρίσκονται. 

ΕΙΝΑΙ η αντιπολίτευση που δεν συναινεί στην πολιτική του, ενώ κατά τη διόλου δημοκρατική άποψή του οι αντιπολιτεύσεις οφείλουν να συναινούν και μάλιστα δίχως όρους. Είναι τα ΜΜΕ που ασκούν κριτική και ιδίως οι εφημερίδες που λειτουργούν δημοσιογραφικά και όχι προπαγανδιστικά, ενώ κατά την απολύτως εξουσιαστική άποψή του η «αλήθεια» που πρέπει να μεταδίδεται και να φτάνει στον πολίτη είναι αυτή που τον συμφέρει. 

ΚΑΠΩΣ έτσι δηλώνει ότι «δυστυχώς ως προς τα εισοδήματα και το επίπεδο ζωής γυρίζουμε πίσω στα δεδομένα του 2004» και περιμένει οι... χαχόλοι ιθαγενείς να το χάψουν. 

Λες και το 2004 η ανεργία έτρεχε όπως τώρα προς το 20%, λες και τότε τα λουκέτα πολλαπλασιάζονταν όπως τώρα, λες και εμείς ζούσαμε, τότε, σε άλλη χώρα. 

ΚΑΙ είναι απολύτως υποκριτική αλλά βεβαίως... αθωωτική για τον ίδιο και τους ομοίους του η διατύπωσή του ότι, τελικά, όλο το πισωγύρισμα γίνεται «λόγω της ύφεσης». Γιατί αυτή η ύφεση είναι επακόλουθο της πολιτικής που χάραξε η κυβέρνηση Παπανδρέου. Και αυτή ακριβώς η άγρια ύφεση ήταν εξαρχής ο στόχος. 

ΑΥΤΟΙ έγραψαν τη λαθεμένη συνταγή. Σκοπίμως. Αυτοί συνέχισαν να δίνουν το λάθος φάρμακο. Σκοπίμως. Αυτοί δρομολόγησαν τα λουκέτα, την ανεργία, τις μειώσεις μισθών και την κατάργηση όλων των συλλογικών και κλαδικών συμβάσεων. Σκοπίμως. 
ΟΠΩΣ σκοπίμως αποδέχτηκαν το δόγμα της περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας και τη μετατροπή της χώρας σε φαιό οικόπεδο, που πάνω του θα επενδύουν ποικίλες οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις. 

ΑΥΤΟΙ, σκοπίμως, αποφάσισαν να μας τελειώσουν στο όνομα της σωτηρίας ενός σάπιου συστήματος. 

Λησμόνησαν όμως ότι, νομοτελειακά, η δράση προκαλεί αντίδραση. 

ΠΗΓΗ: 
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=317500

 

 ΚΑΤΑΡΧΗΝ ΜΠΡΑΒΟ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ!!

Μπορεί η Σοφία, η παντελονάτη, να γίνει η νέα Μελίνα ενός κόμματος που είναι τίγκα στις ερμαφρόδιτες πεταλουδίτσες;

Από τον Βασίλη Μπόνιο

Το πρωί στον Μπάμπη Παπαναγιώτου (Ράδιο 9), ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Σαλαγιάννης δήλωσε με θράσος ότι εάν για την Τρόικα το άρθρο 37 που ζητά την μείωση του κατώτερου μισθού και στον ιδιωτικό τομέα είναι κόκκινη γραμμή, εγώ θα το ψηφίσω.

Κατ΄αρχήν θα πούμε ένα μπράβο για την ειλικρίνεια του βολεμένου βολευτάκου.

Προτιμάμε τις δουλικές δηλώσεις υποταγής στη Τρόικα τύπου Σαλαγιάννη, παρά τις τραβεστί κѽλοτούμπες  κάτι τύπων σαν τους Γιάννη Βούρο, τη Βάσω Παπανδρέου, τον Μίμη Ανδρουλάκη και άλλες τελείες του εγχώριου κοινοβουλίου.

Μόνο που ο κος Σαλαγιάννης είναι εκλεγμένος βουλευτής του μ@λάκ@ λαού κι όχι της Τρόικας.

Αντίθετα από τον Σαλαγιάννη η Σοφία Γιαννακά έδωσε μια παντελονάτη απάντηση:

-«Αν δεν αλλάξει δεν τα θα το ψηφίσω…» , είπε η Σοφία, την οποία για να φθάσει ο Σαλαγιάννης θα...

πρέπει να ζήσει 10 βουκολικές ζωές και ζήτημα να τα καταφέρει.

Η Σοφία  θα μπορούσε να γίνει μια σύγχρονη Μελίνα Μερκούρη και να αναδειχθεί σε μια ηγετική μορφή του ευτελισμένου σήμερα Κινήματος η ενός νέου που θα γεννηθεί από τα συντρίμμια της Ιπποκράτους.

Ελπίζουμε η Σοφία να κρατήσει τον λόγο της και να γράψει ιστορία τιμώντας το συμβόλαιο που έχει συνυπογράψει με τους συμπολίτες της κι όχι με την Τρόικα.

-Σοφία εσύ ξέρεις ότι η ζωή αξίζει για τα ΟΧΙ της, τα οποία αποκτούν κάτω από αυτές τις συνθήκες  ιστορική διάσταση…

kourdistoportocali

 

 

Τετάρτη, 12 Οκτωβρίου 2011

Το κρατικό παντεσπάνι- καναβούρι

στα δημοσιοκαφρικά 

παπαγαλάκια μέσα από αριθμούς

 

Όταν ο υπουργός προπαγάνδας της κυβέρνησης Η. Μόσιαλος ανακοίνωνε ότι καταργούνται τα περίφημα «μυστικά κονδύλια» που μέσω των Γενικών Γραμματειών Ενημέρωσης και αρκετών υπουργείων καταλήγουν στις τσέπες των λαμογιών δημοσιοκάφρων κλπ γράφαμε:

Εκτός του «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε» του κυβερνητικού εκπροσώπου προπαγάνδας θα θεωρούσαμε ασυγχώρητη αφέλεια σε όποιον/α πιστέψει τις κυβερνητικές εξαγγελίες για κατάργηση των μυστικών κονδυλίων που καταλήγουν στις τσέπες των δημοσιοκάφρων. Αυτά υπήρχαν, υπάρχουν και θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν για να λαδώνουν τους προπαγανδιστικούς –συκοφαντικούς μηχανισμούς του αστικού κράτους.

Ερχεται, λοιπόν σήμερα ο Α. Τσίπρας και παρουσιάζοντας στοιχεία ρωτάει τον ίδιο τον πρωθυπουργό για τη ραγδαία αύξηση των μυστικών κονδυλίων του υπουργείου Εξωτερικών. Φυσικά απάντηση επί της ουσίας δεν θα πάρει. Αλλωστε το έχει δηλώσει ο Μόσιαλος. Οι παραλήπτες των μυστικών κονδυλίων είναι «άγνωστοι» και «παραστατικά» δεν κρατήθηκαν.

Εδώ δεν μάθαμε ποιοί έλαβαν μέρος στα «ιδιαίτερα σεμινάρια» που οργάνωσε σε δημοσιογράφους η εταιρεία Civitas με χρηματοδότηση από το ΔΝΤ και θα μάθουμε ποιοι είναι οι δημοσιοκάφροι που επιδίδονται σε εκείνο το είδος της δημοσιογραφίας που δεν είναι παρά «η τέχνη να κάνεις το λαό να πιστεύει αυτό που η κυβέρνηση θεωρεί σωστό», όπως έγραφε ο γερμανός ποιητής και συγγραφέας Χάινριχ Φον Κλάιστ;

Ας ξεπεράσουμε τις παπαριές του προέδρου του Συν/Σύριζα που έκανε λόγο για μείζον πολιτικό και ηθικό ζήτημα, αλλά και ζήτημα νομιμότητας και περιμένει απ’ την εξουσιαστική κάστα των δικαστών –στους οποίους έχει πλήρη εμπιστοσύνη, όπως είπε- να το διερευνήσει. 

Να σταθούμε μόνο στα στοιχεία που προσκόμισε και στα οποία εμφανίζονται δεκάδες αποφάσεις του υφυπουργού Οικονομικών Φίλιππου Σαχινίδη για την εκταμίευση και μεταφορά εκατομμυρίων ευρώ στο υπουργείο Εξωτερικών, τα οποία, όπως είπε ο Τσίπρας, δίνονταν όχι μόνο καθ΄υπέρβαση του προϋπολογισμού, αλλά σε πολλές περιπτώσεις δεν φαίνεται να υπάρχει το όνομα του αιτούντος την εκταμίευση.

Τα στοιχεία, με βάση τα έγγραφα του ΥΠΕΞ έχει στην διάθεση του και παρουσίασε ο Α. Τσίπρας, μας λένε ότι το 2009 τα απόρρητα κονδύλια του υπουργείου Εξωτερικών αυξήθηκαν κατά 210% και από 18,5 εκατομμύρια ευρώ που είχαν προϋπολογιστεί εκταμιεύθηκαν περίπου 57 εκατομμύρια ευρώ. Το 2010, η αύξηση έφθασε το 270%, αφού από τα 18 εκατομμύρια ευρώ που είχαν προϋπολογιστεί εκταμιεύθηκαν 68 εκατομμύρια ευρώ.

Συνεχίζοντας ο πρόεδρος του Συν/Σύριζα αποκάλυψε, ότι το 2011 «έγινε το πρωτοφανές, οι απόρρητες αυξάνονται ήδη κατά 90% και από 18 εκατ. που είχαν προϋπολογιστεί εκταμιεύθηκαν ήδη τα 43 εκατομμύρια και αναμένεται να υπερβούν τα 60 εκατ. μέχρι το τέλος του έτους. Η κατάσταση αυτή δεν επηρεάσθηκε καν ούτε τις ημέρες που είχε κατατεθεί η σχετική ερώτηση στη Βουλή».

Ολοι γνωρίζουμε κάποιους καλαμαράδες και μαρκουτσοφούρους από τα καθεστωτικά ΜΜΕ που μας έλεγαν και μας λένε, ξεκάθαρα ψέματα. Δεν κάνουν απλώς κάποια διαστρέβλωση της αλήθειας. Επιλέγουν συνειδητά να προβάλλουν το ψέμα ή την απόκρυψη γεγονότων. Κι αυτό γιατί η συγκεκριμένη στάση τους είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να σιτίζονται από τα μυστικά κονδύλια. 
Πώς αλλιώς φαντάζεστε ότι έχουν κάνει την τεράστια περιουσία τους; Με τον .. ιδρώτα ..της πένας και του μαρκουτσιού τους;
______________

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΡΕΙΠΙΑ ΤΗΣ 

ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΘΝΙΚΗΣ 

ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗΣ 

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΡΕΙΠΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ 

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗΣ 

Μιχάλης Χαραλαμπίδης (μιλώντας σε Ρ/Σ)

 

  

Από το 2008 όταν καίγονταν η Ολυμπία και η Αθήνα, πολύ περισσότερο το 2009 –2010 

η χώρα είχε ανάγκη μίας κυβέρνησης Εθνικής Αυτοπεποίθησης. Όχι ως σύνθεση του 

ένοχου υπαρκτού πολιτικού, λεγόμενου, προσωπικού, των μη κομμάτων, όπως τα 

ονομάζει η επιστήμη, αλλά ως υπέρβαση τους. Αυτό μπορούσε να γίνει από

δυνάμεις του υπαρκτού πολιτικού προσωπικού που θα χαρακτηρίζονταν από υψηλό

αίσθημα ευθύνης, ανεξάρτητα από τις γραμμές, τις μανίες των ψευτοηγεσιών 

τους. Είτε από μια πρωτοβουλία του Προέδρου της Δημοκρατίας που θα στηρίζονταν

στο ηθικό κύρος του  θεσμού και του ιδίου, την κρισιμότητα των στιγμών και το υψηλό

επίπεδο απονομιμοποίησης των  κομμάτων μη κομμάτων και των ψευτοηγεσίων τους.

Αν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πρότεινε μια κυβέρνηση 20 επαρκών πεφωτισμένων

και σοβαρών προσώπων – όχι την κωμική κακιστοκρατία που υφίσταται η χώρα –

και ζητούσε την συγκατάθεση του Κοινοβουλίου θα την είχε. Γιατί κανείς ψευτοαρχηγός

δεν είχε και δεν έχει την  νομιμοποίηση να αντιδράσει. Παραδείγματος χάριν στο 

ΠΑΣΟΡ το οποίο γνωρίζω ο υιός είχε και έχει το πλέον χαμηλό, έως ανύπαρκτο

ποσοστό νομιμοποίησης και ο Πρόεδρος της  Δημοκρατίας το γνωρίζει.

Τα κόμματα μη κόμματα τα συντηρεί ο δημόσιος προϋπολογισμός και σκοτεινά

συμφέροντα. Όχι η διανοητική πολιτική παραγωγή και η ικανότητα των αρχηγών.

Με αυτόν τον τρόπο η χώρα θα εξασφάλιζε ένα υψηλό επίπεδο συνοχής, 

αποφασιστικότητας, ικανοτήτων και θα αντιμετώπιζε την χρηματιστική επίθεση, τον

πόλεμο. Αν δείτε ένα πολύ χαρακτηριστικό βίντεο  του Καλοκαιριού του 2008 στην 

Ολυμπία θα δείτε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να λέει. «Αυτό είναι 

πόλεμος» Το βίντεο αυτό αποκαλύπτει και πολλά άλλα πράγματα. Αντί για

πρωτοβουλίες ευθύνης που θα αντιμετώπιζαν μια έκτακτη κατάσταση υπήρξε το 

υψηλότερο  επίπεδο ανευθυνότητας και τυχοδιωκτισμού.

Η χώρα οδηγήθηκε στο μάτι του χρηματιστικού κυκλώνα  ενώ μπορούσε να το

αποφύγει.Η ιστορική πρόκληση για την χώρα και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας 

παραμένει. Μετά μάλιστα τα παθήματα και τον διασυρμό της αναδεικνύεται 

η ευθύνη αντί η ανευθυνότητα, η ωριμότητα, η σύνεση

αντί της ελαφρότητας, της απερισκεψίας. Η Ελλάδα είχε και έχει τεράστιες 

δυνατότητες και δυναμικές. Βρέθηκε όμως αδύνατη Πολιτικά, Ακέφαλη. Τα πολιτικά 

ερείπια της μεταπολίτευσης  δεν μπορούν να την υπερασπίσουν. Όχι μόνον αυτό.

Αυτά είναι το πρόβλημα η όξυνση και όχι η επίλυση του.

Polis-agora.blogspot.com Ιστολόγιο Μιχάλη Χαραλαμπίδη