Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΠΡΑΞΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΡΑΜΑΤΟΣ ΜΟΛΙΣ ΞΕΚΙΝΑ

Με ένα απίστευτα σκληρό κείμενο και βαρύτατους χαρακτηρισμούς η οικονομική ιστοσελίδα Market Watch «χτυπάει» ξανά την ελληνική προεδρία της ΕΕ, κάνοντας λόγο για ένα θέατρο που θα παρακολουθήσουν οι Ευρωπαίοι πολίτες από τους Ελληνες...

Σε κείμενο με τίτλο «Η επόμενη πράξη στο ελληνικό δράμα» ο αμερικανικός ιστότοπος αναφέρει ότι δεν θέλει να νιώσουν κι άλλο «πόνο» οι Ευρωπαίοι ψηφοφόροι των πλεονασματικών μελών.

Το δημοσίευμα αναφέρει ότι η Ελλάδα ξεκίνησε την εξάμηνη προεδρία της και θα παρουσιάσει στην Ευρωπαϊκή θεατρική σκηνή τις ικανότητές της στο πολιτικό και οικονομικό θέατρο. «Τους ηθοποιούς θα αποτελέσει μια αλληλένδετη σειρά από...

πολιτικούς και οικονομικούς αξιωματούχους τους οποίους συνδέει ένας ιστός αμοιβαίας καχυποψίας και δυσπιστίας» αναφέρει το Market watch και προσθέτει «Ολοι οι συμμετέχοντες στο δράμα παίζουν ρόλους οι οποίοι, για τους ίδιους και τα εθνικά συμφέροντα που εξυπηρετούν, φαίνονται λογικοί και συνεπείς. Ωστόσο, το πρόβλημά είναι ότι αυτά τα συμφέροντα μπορεί να καταλήξουν σε μία πορεία σύγκρουσης».

Ο αρθρογράφος ασκεί κριτική και στον υπουργό Οικονομικών, Γιάννη Στουρνάρα, για τον οποίο αναφέρει ότι η κυβέρνηση μπορεί να συνεχίσει με επιτυχία τις μεταρρυθμίσεις, αλλά αντιτίθεται σε νέα μέτρα χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα την λεπτή κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Στο ίδιο μήκος κύματος τονίζεται ότι Σαμαράς και Στουρνάρας εμφανίζονται αισιόδοξοι για την έξοδο της χώρας στις αγορές, αλλά οι Βρυξέλλες αντιμετωπίζουν με σκεπτικισμό αυτή την προοπτική. Για αυτό το λόγο ο επικεφαλής της ΕΚΤ, Μάριο Ντράγκι έσπευσε να δηλώσε προς πάσα κατεύθυνση ότι η κρίση δεν έχει τελειώσει.

Σε άλλο σημείο ο αρθρογράφος σημειώνει ότι η Ελλάδα είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την Ευρωζώνη και επισημαίνει ότι ελέω Ευρωεκλογών οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν ανοίγουν την κουβέντα για νέο κούρεμα χρέους.

Αυτό οφείλεται στην ραγδαία αύξηση των Ευρωσκεπτικιστών που κάνει τους θεσμικούς παράγοντες όπως ο Γέρουν Ντάισελμπλουμ και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε να μεταθέτουν την όποια συζήτηση μετά τις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

IEFIMERIDA

Σε συμπληγάδες η κυβέρνηση

• ανάρτηση από (ΑΥΓΗ)  ΣΤΟ Διαδίκτυο 14.01.2014

• 1

Το φάντασμα της τρόικας πάνω από το Μαξίμου

Η απαίτηση της τρόικας, που φτάνει τις προσεχείς ημέρες στην Αθήνα, για κάλυψη του χρηματοδοτικού κενού του 2014-15 με νέα μέτρα που θα περιληφθούν σε "μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα", το οποίο πρέπει να περάσει από τη Βουλή, σκορπίζει τρόμο στην κυβέρνηση, αφού αναγνωρίζει ότι κάτι τέτοιο είναι απίθανο. Μετάθεση όλης της συζήτησης για μετά τις εκλογές του Μαΐου θα ήθελαν Σαμαράς - Βενιζέλος.

Μορφή χιονοστιβάδας οι αποκαλύψεις για το σύστημα διαφθοράς και διαπλοκής

Ανεξέλεγκτες διαστάσεις προσλαμβάνουν οι αποκαλύψεις για τα σκάνδαλα, καθώς πλήττουν νευραλγικά σημεία του κατεστημένου συστήματος διαπλοκής και διαφθοράς και απειλούν, ούτως ή αλλως, να βυθίσουν στην ανυποληψία το άλλοτε κραταιό δικομματικό σύστημα του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. Ακριβέστερα, απειλούν να οδηγήσουν και τη Ν.Δ. στη θέση όπου βρίσκεται προ πολλού το ΠΑΣΟΚ.

Σαμαράς, Βενιζέλος και Στουρνάρας συνεχίζουν να στηρίζουν σκανδαλωδώς την Αν. Σακελλαρίου του ΤΧΣ, που κατηγορείται για τα "θαλασσοδάνεια" του Τ.Τ., κατ' απαίτησιν, όπως λένε καλά γνωρίζοντες, του Σόιμπλε. Χθες συνελήφθησαν για την υπόθεση των υποβρυχίων οι Σ. Εμμανουήλ και Ι. Μπέλτσιος, ενώ το Δικαστικό Συμβούλιο άνοιξε την πόρτα του Ειδικού Δικαστηρίου για τον Γ. Παπακωνσταντίνου, που κατηγορείται για τη λίστα Λαγκάρντ.

Π. Λαφαζάνης: Οι συστημικές τράπεζες φάγανε το καταπέτασμα

Παν. Λαφαζάνης: Οι συστημικές τράπεζες φάγανε το καταπέτασμα (video)

• 13.01.2014 , 08:57 πμ
• Τελευταία ενημέρωση : 13.01.2014, 14:10 μμ

• ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ
• Google +0  19  1

Κάτω από την ομπρέλα κυβερνήσεων και εποπτικών Αρχών οι τράπεζες πήραν μέσα στην κρίση πήραν 50 δισ. ευρώ τόνισε ο Παναγιώτης Λαφαζάνης.

Μιλώντας στην τηλεόραση του Μega, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ τόνισε ότι "οι συστημικές τράπεζες φάγανε το καταπέτασμα". "Εδώ δεν πρόκειται για στήριξη των συστημικών τραπεζών για τα κόκκινα δάνεια, εδώ πρόκειται για μεγαθήρια που καταλήστεψαν στον ελληνικό λαό", σημείωσε ο Παναγιώτης Λαφαζάνης.

Χαρακτήρισε, παράλληλα, "βόμβα" την υπόθεση που ήρθε στην επιφάνεια με το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο και ζήτησε να έρθει στην δημοσιότητα η έρευνα της BlackRock ειδικά για την αξιολόγηση του ΤΤ και το σπάσιμό της σε "καλή" και "κακή", καθώς η πρώτη δόθηκε με προίκα 5 δισ. στην Eurobank.

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΥΡΙΖΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ

Ιδιαίτερα σκληρή παρέμβαση σχετικά με τη συζητούμενη επανιδιωτικοποίηση των τραπεζών κάνει με ανακοίνωσή του το τμήμα οικονομικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, προειδοποιώντας μάλιστα ότι “η κυβέρνηση της Αριστεράς θα προχωρήσει στη διερεύνηση του συνόλου των σκανδαλωδών πράξεων και αποφάσεων, ειδικά στις περιπτώσεις εκείνες που έχουν ως άμεσο αποτέλεσμα να υποστεί τεράστιες ζημιές το Ελληνικό Δημόσιο, και θα αποδοθούν σε όλους τους εμπλεκόμενους και υπαίτιους οι σοβαρότατες ευθύνες, που τους αναλογούν”.

Επίσης, ο ΣΥΡΙΖΑ υπογραμμίζει ότι τεράστιες είναι οι ευθύνες του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, του υπουργού Οικονομικών και του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος και προσθέτει:

“Παράλληλα, όμως, αναρωτιόμαστε ποια θα είναι η στάση του Προέδρου της Δημοκρατίας, ο οποίος θα κληθεί να επικυρώσει με την υπογραφή του ένα νομοθέτημα, που θα ανοίγει τον δρόμο σε μια τέτοια απαράδεκτη μεθόδευση σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος”.

Στην αναλυτική αναφορά για το θέμα αυτό, το τμήμα οικονομικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ επισημαίνει ότι με βάση δημοσιεύματα, επίκειται άμεσα η κατάθεση νέου νομοσχεδίου, με το οποίο θα αλλάξουν οι όροι ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, με τέτοιον τρόπο, ώστε να διευκολύνεται η ιδιωτικοποίηση- ξεπούλημα των τεσσάρων συστημικών τραπεζών, που ανακεφαλαιοποιήθηκαν πρόσφατα με δημόσιο χρήμα. Μάλιστα, προσθέτει, είναι πιθανόν υπό τον φόβο της μη ψήφισης αυτού του ξεπουλήματος από τους βουλευτές της πλειοψηφίας, η κυβέρνηση τελικά θα προχωρήσει με την απαράδεκτη διαδικασία της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου.

Ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει ότι η κυβέρνηση αντί για την εξασφάλιση σε βάθος χρόνου της επιστροφής του συνολικού ποσού της εξυγίανσης- ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών στο Ελληνικό Δημόσιο, και μάλιστα εντόκως, όπως διαβεβαίωναν ότι θα συμβεί ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος και ο υπουργός Οικονομικών, θα προχωρήσουν άμεσα στην επανιδιωτικοποίηση των τραπεζών με κεφάλαια πολύ χαμηλότερα από αυτά που κατέβαλε μόλις πριν λίγους μήνες το Ελληνικό Δημόσιο μέσω του ΤΧΣ, με αποτέλεσμα την άμεση απαξίωση της περιουσίας του.

Προφανής στόχος ενός τέτοιου σκανδαλώδους νομοθετήματος, αναφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι η ιδιωτικοποίηση που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση, αλλά το πραγματικό ξεπούλημα των τραπεζών στους διαπλεκόμενους τραπεζίτες με σημαντικές ζημιές για το Ελληνικό Δημόσιο, δηλαδή για τους Έλληνες φορολογούμενους πολίτες, που από τα περίπου 40 δισ. που έχουν δοθεί ως σήμερα για την εξυγίανση- ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών θα πάρουν πίσω το πολύ 16 με 18 δισ.

Καταλήγοντας, ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει την κάθετη αντίθεσή του “στη μεθόδευση που προωθείται για άμεσο ξεπούλημα των τραπεζών, που αποσκοπεί αποκλειστικά στην επιβίωση και ενδυνάμωση της ντόπιας τραπεζικής ολιγαρχίας εις βάρος των αναγκών της πραγματικής οικονομίας και της κοινωνίας” και θεωρεί ότι οι τράπεζες που έχουν ανακεφαλαιοποιηθεί με δημόσιο χρήμα ανήκουν στο Ελληνικό Δημόσιο και πρέπει να τεθούν υπό δημόσιο και κοινωνικό έλεγχο.

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΤΗ ΜΑΡΙΑ ΣΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΩΝ ΑΝΕΛ

Γιατί δεν πρόκειται να γίνει δικτατορία”

 όψεις της σύγχρονης κοινοβουλευτικής κατάστασης ανάγκης και εξαίρεσης

7 Δεκεμβρίου 2013

του Δημήτρη Μπελαντή*

αναδημοσίευση από http://www.iskra.gr

07.12.2013

Η Ελλάδα έχει σήμερα ως καθεστώς μια μορφή ακήρυκτης συνταγματικής δικτατορίας, το οποίο έχει υβριδικά χαρακτηριστικά μεταξύ της καθαρής δικτατορίας και του αστικού κοινοβουλευτισμού και δεν ταυτίζεται ούτε με την ανοιχτή στρατιωτική δικτατορία ούτε, πολύ περισσότερο, με τον φασισμό.

Δεν πρω­το­τυ­πώ ανα­φε­ρό­με­νος στο πε­ρί­φη­μο άρθρο του Άγ­γε­λου Δια­μα­ντό­που­λου εκ μέ­ρους της ηγε­σί­ας της ΕΔΑ στο φύλλο της «Αυγής» της 21-4-1967. Όπως και άλλοι σχο­λια­στές έχουν κατά και­ρούς επι­ση­μά­νει μετά το 1974, το άρθρο αυτό είχε μια λο­γι­κή ψευ­δούς και υπο­βο­λι­μαί­ου εφη­συ­χα­σμού του λαϊ­κού πα­ρά­γο­ντα σε μια εποχή, όπου όλα έδει­χναν ότι η όξυν­ση των τα­ξι­κών συ­γκρού­σε­ων και μά­λι­στα σε συν­θή­κες υπο­χώ­ρη­σης του λαϊ­κού πα­ρά­γο­ντα μετά το φθι­νό­πω­ρο του 1965 θα οδη­γού­σε σε «εκτρο­πή» και σε κα­τά­λυ­ση της κοι­νο­βου­λευ­τι­κής δη­μο­κρα­τί­ας. Ότι, ακόμη, ο πα­ρά­γο­ντας της πο­λι­τι­κής πρω­το­πο­ρί­ας βρι­σκό­ταν βα­θειά νυ­χτω­μέ­νος σε συν­θή­κες όπου οι ανά­γκες της πο­λι­τι­κής κρί­σης επέ­βα­λαν μια αυ­ξη­μέ­νη επα­γρύ­πνη­ση. Η πρω­το­πο­ρία πλή­ρω­σε αυτόν τον εφη­συ­χα­σμό με την διά­σπα­ση του ΚΚΕ τον­Φλε­βά­ρη του 1968.

Από πολ­λές πλευ­ρές σή­με­ρα, κατά τρόπο αντί­στοι­χο προς το κεί­με­νο του αεί­μνη­στου Άγ­γε­λου Δια­μα­ντό­που­λου,κα­τα­βάλ­λε­ται μια προ­σπά­θεια να πει­σθού­με ότι τα πράγ­μα­τα δεν είναι τε­λι­κά και τόσο άσχη­μα. Ούτε το κοι­νο­βού­λιο έχει κα­τα­λυ­θεί ούτε τα τανκς κυ­κλο­φο­ρούν στους δρό­μους (ακόμη ) και τα­α­ρι­στε­ρά κόμ­μα­τα όχι μόνο είναι νό­μι­μα αλλά και κα­τα­φέρ­νουν (στην πε­ρί­πτω­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ) να φθά­σουν και ως την θέση της αξιω­μα­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης και να διεκ­δι­κούν βά­σι­μα την δια­κυ­βέρ­νη­ση της χώρας (βε­βαί­ως, αυτό το είχαν κα­τα­φέ­ρει και το 1958 και σε εννιά χρό­νια έγινε δι­κτα­το­ρία). Μήπως, λοι­πόν, η το­πο­θέ­τη­ση περί «κρά­τους έκτα­κτης ανά­γκης» είναι ιδε­ο­λη­πτι­κή και έχει να κάνει με τους υπο­κει­με­νι­σμούς και τις εμ­μο­νές κά­ποιων αρι­στε­ρών δια­νο­ου­μέ­νων ; Άλ­λω­στε, η με­τα­πο­λι­τευ­τι­κή δη­μο­κρα­τία γνώ­ρι­σε αυ­ταρ­χι­κές οξύν­σεις όπως η κα­τά­λη­ψη των με­ταλ­λεί­ων της Χαλ­κι­δι­κής από τους ερ­γα­ζό­με­νους και η αστυ­νο­μι­κή κα­τά­στα­ση πο­λιορ­κί­ας εκεί το 1976-1977, οι τα­ρα­χές για τον νόμο 330 τον Μάιο του 1976, οι τα­ρα­χές για τον Καλ­τέ­ζα το 1985 ή για τον Τε­μπο­νέ­ρα το 1991, οι κι­νη­το­ποι­ή­σεις για τον δια­γω­νι­σμό του ΑΣΕΠ, η εξέ­γερ­ση του Δε­κέμ­βρη 2008 και τόσες άλλες αντι­πα­ρα­θέ­σεις του λαού με τους κρα­τι­κούς κα­τα­σταλ­τι­κούς μη­χα­νι­σμούς. Υπάρ­χει σή­με­ρα κάτι πα­ρα­πά­νω ; Ή μήπως μπο­ρού­με να εμπι­στευ­θού­με τον υπαρ­κτό («φι­λε­λεύ­θε­ρο») κρα­τι­κό μη­χα­νι­σμό ότι θα συ­νε­χί­σει να λει­τουρ­γεί δη­μο­κρα­τι­κά, ότι δεν θα ποι­νι­κο­ποι­ή­σει την Αρι­στε­ρά και ότι θα τι­μω­ρή­σει τους αρ­χι­φα­σί­στες και θα δια­λύ­σει την Χρυσή Αυγή ;

1.ΟΡΙ­ΣΜΕ­ΝΑ ΠΟΙΟ­ΤΙ­ΚΑ ΣΤΟΙ­ΧΕΙΑ ΚΑΙ ΜΟΡ­ΦΕΣ ΤΗΣ «ΚΑ­ΤΑ­ΣΤΑ­ΣΗΣ ΑΝΑ­ΓΚΗΣ»

Πρώτα απ’ό­λα, η έν­νοια της «έκτα­κτης ανά­γκης» και της «εξαί­ρε­σης» δεν ταυ­τί­ζε­ται πά­ντο­τε με την ανοι­χτή, ωμή και πλήρη κα­τά­λυ­ση του κοι­νο­βου­λευ­τι­σμού. Όπως έχουν επι­ση­μά­νει ση­μα­ντι­κοί μαρ­ξι­στές στο­χα­στές (όπως ο Βάλ­τερ Μπέν­για­μιν στις «Θέ­σεις για την Φι­λο­σο­φία της Ιστο­ρί­ας» αλλά και ο ίδιος οΜαρξ στην «18η Μπρυ­μαίρ του) αλλά και ορι­σμέ­νοι ιδιό­μορ­φοι αστοί στο­χα­στές, όπως ιδίως ο Γερ­μα­νός συ­νταγ­μα­το­λό­γος και φι­λό­σο­φος -κυ­ρί­ως κατά τον Με­σο­πό­λε­μο- Καρλ Σμιττ, υπάρ­χουν βα­σι­κά δύο μορ­φές «κρά­τους έκτα­κτης ανά­γκης» σε πε­ριό­δους πο­λι­τι­κής κρί­σης : αυτή της κυ­ρί­αρ­χης δι­κτα­το­ρί­ας (sovereign dictatorship), όταν ένα πρα­ξι­κό­πη­μα ή μια επα­νά­στα­ση ανα­τρέ­πει πλή­ρως και κα­ταρ­γεί την προη­γού­με­νη συ­νταγ­μα­τι­κή τάξη προ­κει­μέ­νου να εγκα­θι­δρύ­σει μια απο­λύ­τως νέα. Εκτός, όμως, από αυτήν υπάρ­χει στην πο­λι­τι­κή ζωή και μια μορφή «επι­τρο­πευό­με­νης δι­κτα­το­ρί­ας» (commissarial dictatorship), όταν   το ίδιο το συ­νταγ­μα­τι­κό κα­θε­στώς προ­βλέ­πει μια εξαι­ρε­τι­κή και με­τα­βα­τι­κή συ­γκυ­ρία, όπου το Σύ­νταγ­μα ως σύ­νο­λο δεν θα μπο­ρεί για λό­γους «ασφά­λειας του κρά­τους» να εφαρ­μο­σθεί και θα χρεια­στεί με νό­μι­μη κρα­τι­κή πράξη να ανα­στα­λούν ορι­σμέ­νες βα­σι­κές ελευ­θε­ρί­ες και να υπάρ­ξει μια προ­σω­ρι­νή –και ακόμη ελεγ­χό­με­νη από τους κοι­νο­βου­λευ­τι­κούς θε­σμούς- αυ­ταρ­χι­κή και εξω­συ­νταγ­μα­τι­κή δια­κυ­βέρ­νη­ση. Στην πε­ρί­πτω­ση αυτήν, βα­σι­κά κη­ρύσ­σε­ται μια μορφή στρα­τιω­τι­κού νόμου (martial law) και ένα κα­θε­στώς πε­ριο­ρι­σμού των ελευ­θε­ριών υπό τον έλεγ­χο ακόμη τυ­πι­κά της κοι­νο­βου­λευ­τι­κής εξου­σί­ας και ιδίως της ηγε­σί­ας της εκτε­λε­στι­κής εξου­σί­ας. Το Σύ­νταγ­μα της Βαϊ­μά­ρης του 1919 κατά το άρθρο 48 αυτού προ­έ­βλε­πε μια πλήρη μορφή συ­νταγ­μα­τι­κής κή­ρυ­ξης της κα­τά­στα­σης ανά­γκης με την ανά­λη­ψη κάθε πο­λι­τι­κής και στρα­τιω­τι­κής εξου­σί­ας από τον Πρό­ε­δρο της Δη­μο­κρα­τί­ας και μια πιο έμ­με­ση μορφή, όταν η δια­κυ­βέρ­νη­ση και η νο­μο­θέ­τη­ση ανα­τι­θό­ταν όχι πια στην Βουλή αλλά στον ­Πρό­ε­δρο της Δη­μο­κρα­τί­ας, που μπο­ρού­σε να κυ­βερ­νά με προ­ε­δρι­κά δια­τάγ­μα­τα λόγω επει­γου­σών και εξαι­ρε­τι­κών συν­θη­κών . Ιδίως, κατά την πε­ρί­ο­δο του κα­γκελ­λα­ρί­ου Χ. Μπρύ­νινγκ (1930-1932) , η Βουλή συ­νή­θως δεν λει­τουρ­γού­σε και η νο­μο­θε­σία γι­νό­ταν κατά κα­νό­να με προ­ε­δρι­κά δια­τάγ­μα­τα. Ακο­λου­θή­θη­κε δη­λα­δή μια μορφή έμ­με­σης συ­νταγ­μα­τι­κής ή κοι­νο­βου­λευ­τι­κής δι­κτα­το­ρί­ας, πράγ­μα που τό­τε-και λόγω της ιστο­ρι­κής όξυν­σης της τα­ξι­κής πά­λης- γι­νό­ταν δη­μό­σια πα­ρα­δε­κτό. Αλλά και το 1923 , μετά την κομ­μου­νι­στι­κή εξέ­γερ­ση του Αμ­βούρ­γου, ο στρα­τη­γός Ζέεκτ συ­γκέ­ντρω­σε έκτα­κτες πο­λι­τι­κο­στρα­τιω­τι­κές εξου­σί­ες κατά το άρθρο 48 χωρίς να κα­τα­λυ­θεί ο κοι­νο­βου­λευ­τι­σμός, φτά­νο­ντας και μέχρι την εγκα­θί­δρυ­ση στρα­το­πέ­δων συ­γκέ­ντρω­σης στην Σα­ξο­νία το 1923.

Η Ελ­λά­δα, πέρα από μορ­φές «κυ­ρί­αρ­χης» και άμε­σης στρα­τιω­τι­κής δι­κτα­το­ρί­ας όπως το κα­θε­στώς Με­τα­ξά ή το απρι­λια­νό κα­θε­στως , έχει γνω­ρί­σει και πε­ριό­δους ακή­ρυ­κτης κοι­νο­βου­λευ­τι­κής δι­κτα­το­ρί­ας, κατά τις οποί­ες τυ­πι­κά το Σύ­νταγ­μα ήταν σε εφαρ­μο­γή, το κοι­νο­βού­λιο λει­τουρ­γού­σε αλλά ταυ­τό­χρο­να ηκομ­μου­νι­στι­κή Αρι­στε­ρά ήταν πα­ρά­νο­μη και τα δι­καιώ­μα­τα πο­λι­τι­κής ελευ­θε­ρί­ας λόγου και πο­λι­τι­κής ορ­γά­νω­σης είχαν τεθεί σε ανα­στο­λή για ένα ση­μα­ντι­κό μέρος του πλη­θυ­σμού βάσει πα­ρα­συ­νταγ­μα­τι­κών και αντι­συ­νταγ­μα­τι­κών νο­μο­θε­τη­μά­των. Ιδίως στην Ελ­λά­δα του 1952-1967 και μετά το τέλος του Εμ­φυ­λί­ου, το με­τεμ­φυ­λια­κό κρά­τος πε­ρι­λάμ­βα­νε δύο βα­σι­κές όψεις του κρά­τους έκτα­κτης ανά­γκης α) την απα­γό­ρευ­ση ορ­γά­νω­σης της κομ­μου­νι­στι­κής Αρι­στε­ράς και την σχε­τι­κή απα­γό­ρευ­ση δη­μό­σιας δρά­σης των μελών της –την διά­στα­ση δη­λα­δή της ανα­στο­λής θε­με­λιω­δών δι­καιω­μά­των- και

β) την τό­νω­ση   της νο­μο­θέ­τη­σης εκ μέ­ρους της εκτε­λε­στι­κής εξου­σί­ας (με την μορφή τότε των ανα­γκα­στι­κών νόμων και των νο­μο­θε­τι­κών δια­ταγ­μά­των). Όπως είχε επι­ση­μά­νει ο κα­θη­γη­τής Αρι­στό­βου­λος Μά­νε­σης, το Σύ­νταγ­μα του 1952 δεν ήταν σύ­νταγ­μα πο­λι­τι­κού συμ­βι­βα­σμού αλλά σύ­νταγ­μα ωμής πο­λι­τι­κής επι­βο­λής (της αστι­κής τάξης πάνω στις λαϊ­κές τά­ξεις) με απο­τέ­λε­σμα την ισχυ­ρή τάση του προς την εξαί­ρε­ση και την έκτα­κτη ανά­γκη. Αλλά και στην πε­ρί­ο­δο 1935-1936 και προ­τού εγκα­τα­στα­θεί το κα­θε­στώς Με­τα­ξά, ακο­λου­θή­θη­κε μια υβρι­δι­κή μορφή εξου­σί­ας όπου συ­νυ­πήρ­χε ο κοι­νο­βου­λευ­τι­σμός με μορ­φές δι­κτα­το­ρι­κής εξου­σί­ας (ιδίως των αντι­βε­νι­ζε­λι­κών αξιω­μα­τι­κών και του Κον­δύ­λη).

2. ΤΟ ΣΥΓ­ΧΡΟ­ΝΟ ΚΟΙ­ΝΟ­ΒΟΥ­ΛΕΥ­ΤΙ­ΚΟ ΚΑ­ΘΕ­ΣΤΩΣ ΕΞΑΙ­ΡΕ­ΣΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛ­ΛΑ­ΔΑ

Έχω την αί­σθη­ση ότι το σύγ­χρο­νο μνη­μο­νια­κό πο­λι­τι­κό κα­θε­στώς στην Ελ­λά­δα με­τέ­χει στα βα­σι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά ενός κρά­τους εξαί­ρε­σης και μά­λι­στα όχι με την υπερ­βο­λι­κά γε­νι­κή ιδέα του φι­λο­σό­φου Τζιόρ­τζιο Αγκά­μπεν , κατά την οποία όλα τα νε­ο­τε­ρι­κά κα­θε­στώ­τα εντάσ­σο­νται τε­λι­κά στο κρά­τος εξαί­ρε­σης. Αλλά με την ει­δι­κό­τε­ρη έν­νοια της κοι­νο­βου­λευ­τι­κής ή συ­νταγ­μα­τι­κής δι­κτα­το­ρί­ας. Η εξαι­ρε­τι­κά συ­στη­μα­τι­κή ανα­στο­λή των κοι­νω­νι­κών και ερ­γα­σια­κών δι­καιω­μά­των και της αρχής του κοι­νω­νι­κού κρά­τους από την νο­μο­θε­τού­σα εξου­σία και ιδίως με την μορφή των Πρά­ξε­ων Νο­μο­θε­τι­κού Πε­ριε­χο­μέ­νου-και πάλι νο­μο­θε­τι­κή δράση από την εκτε­λε­στι­κή εξου­σία και μέ­τρα-νό­μοι που κα­ταρ­γούν τον γε­νι­κό και αφη­ρη­μέ­νο χα­ρα­κτή­ρα της νο­μο­θε­τι­κής ρύθ­μι­σης- ση­μαί­νει την εγκα­τά­στα­ση ενός πα­ρα­συ­νταγ­μα­τι­κού νο­μο­θε­τι­κού πλαι­σί­ου, το οποίο ανα­στέλ­λει και κα­ταρ­γεί προ­σω­ρι­νά την ισχύ του «κοι­νω­νι­κού» τμή­μα­τος της συ­νταγ­μα­τι­κής πρά­ξης. Από την άλλη πλευ­ρά, η συ­στη­μα­τι­κή απα­γό­ρευ­ση του δι­καιώ­μα­τος στην απερ­γία ( δι­κα­στή­ρια, επι­στρά­τευ­ση απερ­γών κλπ) καθώς και η συ­στη­μα­τι­κή κα­τα­στο­λή του δι­καιώ­μα­τος στην δια­δή­λω­ση από τις ει­δι­κές δυ­νά­μεις της Αστυ­νο­μί­ας δια­μορ­φώ­νουν ένα πλαί­σιο όπου πλέον δεν απα­γο­ρεύ­ε­ται η πο­λι­τι­κή ορ­γά­νω­ση της Αρι­στε­ράς αλλά ανα­στέλ­λε­ται και κα­τα­στέλ­λε­ται η ελευ­θε­ρία κοι­νω­νι­κής δρά­σης και πο­λι­τι­κής συμ­με­το­χής των ερ­γα­ζο­μέ­νων και της κοι­νω­νί­ας. Κα­ταρ­γεί­ται δη­λα­δή η ελευ­θε­ρία ορ­γά­νω­σης των κοι­νω­νι­κών κι­νη­μά­των και ιδίως του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος και, άρα, με τους όρους του προ­έ­δρου Μάο, στε­γνώ­νει το νερό μέσα στο οποίο μπο­ρεί να κι­νη­το­ποι­η­θεί και η Αρι­στε­ρά ( το ψάρι) ως πο­λι­τι­κή πρω­το­πο­ρία. Παρά το ότι δεν εφαρ­μό­ζε­ται τυ­πι­κά το άρθρο 48 του Συ­ντάγ­μα­τος 1975, το οποίο προ­βλέ­πει την κα­τά­στα­ση πο­λιορ­κί­ας, την τυ­πι­κή ανα­στο­λή δι­καιω­μά­των και τον στρα­τιω­τι­κό νόμο, έχου­με μια ακή­ρυ­κτη κα­τά­στα­ση έκτα­κτης ανά­γκης και εξαί­ρε­σης, μια sui generis κοι­νο­βου­λευ­τι­κή δι­κτα­το­ρία. Η τάση των δυ­τι­κών κοι­νο­βου­λευ­τι­κών κρα­τών προς τον αυ­ταρ­χι­σμό και την «εξαι­ρε­τι­κή» ρύθ­μι­ση γι­γα­ντώ­θη­κε μέσα στον τρέ­χο­ντα αιώνα σε δύο δια­φο­ρε­τι­κές και δια­δο­χι­κές φά­σεις. Η αντι­τρο­μο­κρα­τι­κή θω­ρά­κι­ση με επί­κε­ντρο τις ΗΠΑ μετά την 11η Σε­πτεμ­βρί­ου έβαλε κυ­ρί­ως κατά των ατο­μι­κών και πο­λι­τι­κών δι­καιω­μά­των( Πα­τριω­τι­κός Νόμος) και απο­τέ­λε­σε την πρώτη φάση της πο­ρεί­ας προς την «εξαί­ρε­ση». Οι αντι­κοι­νω­νι­κές και αντερ­γα­τι­κές νο­μο­θε­σί­ες στην Ευ­ρώ­πη μετά την κρίση του 2008 και τα μνη­μο­νια­κά προ­γράμ­μα­τα, νο­μο­θε­σί­ες που συ­νέ­χο­νται και με τον αντι­κομ­μου­νι­σμό αλλά και με την πε­ρι­στο­λή των πο­λι­τι­κών δι­καιω­μά­των, απο­τε­λούν την δεύ­τε­ρη και κα­θο­ρι­στι­κή φάση της πο­ρεί­ας προς την «εξαι­ρε­τι­κή ρύθ­μι­ση».

Το παρόν ελ­λη­νι­κό κρά­τος απο­τε­λεί την οξύ­τε­ρη μορφή αλλά και την πιο άμεσα επι­τη­ρού­με­νη από τους μη­χα­νι­σμούς της Ε.Ε. μορφή του σύγ­χρο­νου κοι­νο­βου­λευ­τι­κού κα­θε­στώ­τος εξαί­ρε­σης. Το κρά­τος αυτό δεν χρειά­ζε­ται να φτά­σει στην ωμή στρα­τιω­τι­κή δι­κτα­το­ρία για να δια­σφα­λί­σει την αστι­κή ηγε­μο­νία και κυ­ριαρ­χία. Δεν χρειά­ζε­ται να γίνει κάτι τέ­τοιο όχι επει­δή οι μη­χα­νι­σμοί του ελ­λη­νι­κού κε­φα­λαί­ου και της Ε.Ε. είναι πραγ­μα­τι­κά φι­λο­δη­μο­κρα­τι­κοί και δεν θα ανέ­χο­νταν κάτι τέ­τοιο (ο τρό­πος που αγκά­λια­σε η Ε.Ε. την ανα­τρο­πή του Μόρσι στην Αί­γυ­πτο από τον στρα­τό έδει­ξε ότι η ηγε­σία της δεν έχει τέ­τοιες ανα­στο­λές), αλλά επει­δή η όξυν­ση της τα­ξι­κής πάλης και η κρίση αντι­προ­σώ­πευ­σης το 2012 δεν συ­νο­δεύ­τη­καν από   ένα εξαι­ρε­τι­κά ανα­βαθ­μι­σμέ­νο και ανοι­χτό σε εξε­γερ­σια­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κό ρεύμα ή κί­νη­μα ούτε είναι άμεσα ορατό κάτι το αντί­στοι­χο. Δεν συ­νο­δεύ­θη­καν από μορ­φώ­μα­τα αντί­στοι­χα προς μια προ­ε­πα­να­στα­τι­κή ή και επα­να­στα­τι­κή κα­τά­στα­ση, με­πα­ρα­δο­σια­κούς μαρ­ξι­στι­κούς όρους. Σε αυτό συ­νέ­βα­λε σε κά­ποιο βαθμό και η ολι­γω­ρία και αρ­κε­τά με­τριο­πα­θής στρα­τη­γι­κή της Αρι­στε­ράς με κορμό τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εδώ και έναν χρόνο πε­ρί­που. Ας θυ­μη­θού­με εδώ ότι η πο­ρεία προς τον φα­σι­σμό στην Βαϊ­μά­ρη ή στην Ιτα­λία του 1920 ή προς την στρα­τιω­τι­κή δι­κτα­το­ρία του ελ­λη­νι­κού με­τεμ­φυ­λια­κού κρά­τους είχαν ακο­λου­θή­σει άμεσα επα­να­στα­τι­κούς σπα­σμούς όπως η γερ­μα­νι­κή επα­νά­στα­ση του 1918-1923, τα ιτα­λι­κά ερ­γα­τι­κά συμ­βού­λια του 1920-1921 και ο ελ­λη­νι­κός Εμ­φύ­λιος. Η αστι­κή τάξη έφτα­σε στα άκρα., γιατί είχε δει τον Χάρο με τα μάτια της. Δεν είναι τυ­χαίο ότι στην Γαλ­λία του Με­σο­πο­λέ­μου, όταν δια­φά­νη­κε μια δυ­να­τό­τη­τα τα­ξι­κού συμ­βι­βα­σμού έστω και πρό­σκαι­ρου μέσω του Λαϊ­κού Με­τώ­που, απο­μα­κρύν­θη­κε ο άμε­σος κίν­δυ­νος μιας φα­σι­στι­κής δι­κτα­το­ρί­ας, ο οποί­ος ήταν ορα­τός κατά τον Φε­βρουά­ριο του 1934. Βε­βαί­ως, κα­νείς δεν μπο­ρεί να προ­δι­κά­σει την­πο­ρεία της τα­ξι­κής πάλης στην Ελ­λά­δα το επό­με­νο διά­στη­μα ούτε και την ακρι­βή με­τε­ξέ­λι­ξη των μορ­φών σύ­γκρου­σης και των μορ­φών της έκτα­κτης ανά­γκης.

Άρα, η Ελ­λά­δα έχει σή­με­ρα ως κα­θε­στώς μια μορφή ακή­ρυ­κτης συ­νταγ­μα­τι­κής δι­κτα­το­ρί­ας, το οποίο έχει υβρι­δι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά με­τα­ξύ της κα­θα­ρής δι­κτα­το­ρί­ας και του αστι­κού κοι­νο­βου­λευ­τι­σμού και δεν ταυ­τί­ζε­ται ούτε με την ανοι­χτή στρα­τιω­τι­κή δι­κτα­το­ρία ούτε, πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο, με τον φα­σι­σμό . Αυτή η μορφή συν­δέ­ε­ται και με την πο­λι­τι­σμι­κή συν­θή­κη της με­τα­νε­ο­τε­ρι­κό­τη­τας, κατά την οποία οι πα­ρα­δο­σια­κές μορ­φές πο­λι­τι­κής και πο­λι­στι­κής πρα­κτι­κής χά­νουν την συ­νο­χή τους και συ­μπλέ­κο­νται σε μι­κτές και υβρι­δι­κές μορ­φές, κα­θι­στώ­ντας πιο ευ­έ­λι­κτες και ελα­στι­κές τις μορ­φές κρα­τι­κής εξαί­ρε­σης και δι­κτα­το­ρι­κής κυ­ριαρ­χί­ας. Μέσα σε αυτό το με­τα­δη­μο­κρα­τι­κό πλαί­σιο και καθώς υπάρ­χει ήδη μια εύ­πλα­στη, ελα­στι­κή και πι­θα­νώς ανα­τρέ­ψι­μη κοι­νο­βου­λευ­τι­κή δι­κτα­το­ρία, «δεν πρό­κει­ται να γίνει (μια ωμή, πλή­ρης) στρα­τιω­τι­κή δι­κτα­το­ρία». Οι μη­χα­νι­σμοί των ΜΜΕ, του νο­ση­ρού κοι­νο­βου­λευ­τι­σμού και της αστυ­νο­μί­ας/ υπη­ρε­σιών ασφα­λεί­ας προ­σώ­ρας αρ­κούν.

3. OΜΩΣ, Η ΑΣΤΥ­ΝΟ­ΜΙ­ΚΗ ΚΑΙ ΣΤΡΑ­ΤΙΩ­ΤΙ­ΚΗ ΚΑ­ΤΑ­ΣΤΟ­ΛΗ ΑΝΑ­ΔΙΟΡ­ΓΑ­ΝΩ­ΝΕ­ΤΑΙ….

Τα πα­ρα­πά­νω δεν ση­μαί­νουν κα­θό­λου ότι η αστι­κή τάξη, υιο­θε­τώ­ντας την έμ­με­ση δι­κτα­το­ρία, δεν επι­μέ­νει στην άγρια κα­τα­στο­λή για το σή­με­ρα ή στην προ­ε­τοι­μα­σία της ακόμη αγριό­τε­ρης κα­τα­στο­λής για το αύριο. Ήδη, η προ­ε­τοι­μα­σία των ει­δι­κών δυ­νά­με­ων του στρα­τού για την κα­τα­στο­λή τα­ρα­χών πλή­θους (βλ. και πρό­σφα­τα άσκη­ση «Καλ­λί­μα­χος» ή «Τάλως» στην Βό­ρεια Ελ­λά­δα-17/10/2013-Νέα Σάντα Κιλ­κίς ) σε συ­ντο­νι­σμό και με αντί­στοι­χες πρω­το­βου­λί­ες των ενό­πλων δυ­νά­με­ων της Ευ­ρω­παϊ­κής Ένω­σης αλλά και κρα­τών των Βαλ­κα­νί­ων και της Ανα­το­λι­κής Ευ­ρώ­πης υπό την αι­γί­δα της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ. Σε συν­δυα­σμό και με το γε­γο­νός ότι ει­δι­κές δυ­νά­μεις του στρα­τού με αστυ­νο­μι­κό εξο­πλι­σμό έχουν του­λά­χι­στον μια φορά εμ­φα­νι­στεί σε κα­τα­στο­λή απερ­για­κού αγώνα ( στην Χα­λυ­βουρ­γι­κή 2012 ), δια­φαί­νε­ται μια τάση άμ­βλυν­σης των απο­λύ­τως δια­κρι­τών ρόλων ει­δι­κών δυ­νά­με­ων του στρα­τού και ει­δι­κών δυ­νά­με­ων της αστυ­νο­μί­ας και δια­μόρ­φω­σης ενός ενιαί­ου κα­τα­σταλ­τι­κού προ­γράμ­μα­τος δρά­σης εν όψει και του απρό­βλε­πτου των μελ­λο­ντι­κών εξε­λί­ξε­ων. Θυ­μί­ζου­με, ακόμη, και τα σχό­λια (πι­θα­νόν αβά­σι­μα) του Γιώρ­γου Πα­παν­δρέ­ου για κίν­δυ­νο στρα­τιω­τι­κού πρα­ξι­κο­πή­μα­τος το φθι­νό­πω­ρο του 2011. Βε­βαί­ως, και για όσο η τα­ξι­κή πάλη θα κι­νεί­ται στο ση­με­ρι­νό επί­πε­δο αντί­στα­σης, ο κύ­ριος βρα­χί­ο­νας της θα είναι τα ΜΑΤ, οι ομά­δες ΔΙΑΣ, ΔΕΛΤΑ και λοι­πές ει­δι­κές δυ­νά­μεις της ΕΛΑΣ.

Επι­πλέ­ον, σε συν­δυα­σμό και με την έντο­νη αστυ­νο­μι­κή βία κατά ων δια­δη­λώ­σε­ων (με απο­κο­ρύ­φω­μα την κα­τά­στα­ση πο­λιορ­κί­ας στις Σκου­ριές από το 2012 μέχρι και σή­με­ρα) , ανα­πτύσ­σε­ται ένα υπερ­κρά­τος επι­τή­ρη­σης και πα­ρα­κο­λού­θη­σης των πά­ντων –από τον πρω­θυ­πουρ­γό ως τον τε­λευ­ταίο πο­λί­τη- σε αγα­στή συ­νερ­γα­σία με το διε­θνές υπερ­κρά­τος των κύ­ριων ιμπε­ρια­λι­στι­κών δυ­νά­με­ων και ιδίως των ΗΠΑ (και υπό­θε­ση Wikileaks). Απο­τε­λεί ει­ρω­νεία η έμ­φα­ση που έδω­σαν διά­φο­ροι δυ­τι­κοί ανα­λυ­τές στην γε­νι­κευ­μέ­νη επι­τή­ρη­ση των πο­λι­τών των πρώην Λαϊ­κο­δη­μο­κρα­τι­κής Δη­μο­κρα­τί­ας της Γερ­μα­νί­ας από την Stasi, κατά την ίδια στιγ­μή που οι δυ­τι­κές υπη­ρε­σί­ες έχουν υπερ­βεί κατά πολύ τις θαυ­μα­στές επι­δό­σεις της πρώην Stasi.

Μπο­ρεί, λοι­πόν, να μην χρεια­στεί-και αυτό φαί­νε­ται να είναι το πι­θα­νό­τε­ρο- μια ανοι­χτή δι­κτα­το­ρία (στρα­τιω­τι­κή ή φα­σι­στι­κή), η οποία θα εξέ­θε­τε , επι­πλέ­ον, την ηγε­σία της Ε.Ε. Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση, όμως, η τυχόν δια­μόρ­φω­ση μιας αρι­στε­ρής δια­κυ­βέρ­νη­σης δεν θα μπο­ρέ­σει να προ­χω­ρή­σει, αν δεν απο­δο­μή­σει και απε­νερ­γο­ποι­ή­σει τους πο­λι­τι­κούς και οι­κο­νο­μι­κούς μη­χα­νι­σμούς έκτα­κτης ανά­γκης, οι οποί­οι έχουν τρο­πο­ποι­ή­σει ρι­ζι­κά τις μορ­φές δια­κυ­βέρ­νη­σης και άσκη­σης της αστι­κής εξου­σί­ας. Δια­φο­ρε­τι­κά, η προ­ώ­θη­ση ενός εναλ­λα­κτι­κού σχε­δί­ου ή δεν θα γίνει κα­θό­λου ή θα προ­σκρού­σει σε πρω­τό­γνω­ρες συ­στη­μι­κές αντι­στά­σεις. Βε­βαί­ως, δεν μπο­ρεί να απο­κλει­στεί και μια συμ­φι­λί­ω­ση της Αρι­στε­ράς με την «έκτα­κτη ανά­γκη» ή και αξιο­ποί­η­σή τους από αυτήν . Στην πε­ρί­πτω­ση αυτήν, η ψυχή της Αρι­στε­ράς θα έχει απω­λε­σθεί. Και αν το άλας μω­ραν­θή, εν τίνι αλι­σθή­σε­ται ;

*μέλος της Κ.Ε. του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ

Η τσέπη μας αδειάζει, η δραχμή μας πλησιάζει;

Αν επιχειρήσουμε μια σύγκριση της αποδοχής της επιστροφής σε εθνικό νόμισμα σήμερα με πριν από τρία χρόνια, θα παρατηρήσουμε μια τρομακτική διαφορά της ισορροπίας υπέρ της δραχμής.

Του Στρατή Μαζίδη

Η πιθανότητα εγκατάλειψης της ευρωζώνης δεν τρομάζει πλέον όσους τρόμαζε το 2010 ενώ κι όσους φοβίζει είναι σε πολύ μικρότερο βαθμό.

Ο βασικότερος παράγοντας είναι η τσέπη που αδειάζει. Ο άνεργος ξέρει ότι δεν έχει δουλειά κι ο άστεγος σπίτι. Τι να το κάνει το ευρώ; Όσο θα συνεχίζουμε την πορεία σε αυτό το θανατηφόρο οικονομικά σπιράλ με φόρους, φόρους, φορούς και φόρους παράλληλα με στράγγιγμα, ο κόσμος θα επιζητά όλο και περισσότερο να στείλει στον αγύριστο και το ευρώ και την Ευρώπη.

"Ξέρεις τι σημαίνει να γυρίσουμε στη δραχμή;" μου λέει ένα κομματικό στέλεχος της ΝΔ. Του απήντησα "Ξέρεις αν έχει αυτό καμία σημασία για 2.000.000 ανέργους που κι αν βρουν δουλειά θα είναι για 300 ευρώ τα οποία εσύ χαλάς ένα Σαββατοκύριακο;". Απάντηση έλαβα δια άλλης ερώτησης "και πως θα πάρουμε καύσιμα τον πρώτο καιρό;" και απήντησα "η Αλβανία πως τα προμηθεύεται;".

Άλλωστε η δυναμική της οικονομίας μιας χώρας δεν εξαρτάται από το νόμισμα. Αυτό αποδείχθηκε στην περίπτωσή μας. Ακόμη για τα μπάζα μας έχουν. Έχεις κύριε νοικοκυρεμένο δημόσιο; Έχεις σταθερό και ελκυστικό φορολογικό σύστημα για όλους; Έχεις νομοθεσία που αγκαλιάζει και βοηθά όποιον επιχειρεί; Εμείς ακόμη να διώξουμε τους επίορκους, πόσο μάλλον να περιορίσουμε επιτέλους όπως πρέπει το δημόσιο στέλνοντας σπίτι τους λουφαδόρους, ημέτερους κτλ. Όσο για το φορολογικό, κάθε πέντε - έξι μήνες καταθέτουμε νέο νομοσχέδιο. Είμαστε για τα πανηγύρια και το γνωρίζουν όλοι. Δεν είναι λοιπόν το νόμισμα το πρόβλημά μας. Εμείς είμαστε το πρόβλημα.

Κι έπειτα αυτή η αβεβαιότητα της μετάβασης μειώνεται μέρα με τη μέρα όσο θα κατεβαίνει το βιοτικό μας επίπεδο, όσο οι μισθοί θα εξατμίζονται τόσο πολύ ώστε το τέλος να πληρώνουμε την εργοδοσία γιατί μας βοηθά να απασχολούμαστε στον ελεύθερο χρόνο μας, όσο τα σπίτια μας έχασαν το 60% της αξίας τους κι ας μείναμε στην ευρωζώνη και όσο το γάλα με το τυρί θα τραβούν την ανηφόρα κι ας μιλούν κάποιοι για αποπληθωρισμό.

Η έξοδος από την ευρωζώνη τρόμαζε όσο το ρίσκο ήταν μεγάλο. Όπως όμως οδηγείται η κατάσταση, δεν είναι μακριά η ώρα που θα αποτελέσει λαϊκή απαίτηση.

Πώς το έλεγε ο Γιώργος Κωνσταντίνου στο "Ξύπνα Βασίλη" προς το τέλος της ταινίας; "Αρχίζω να γυρίζω! Το νιώθω ότι αρχίζω να γυρίζω".

Μόνο που θα ήταν πολύ διαφορετικά αν είχαμε γυρίσει το 2009, με τους έξω απροειδοποίητους και τα "πουλάκια" εδώ εγκλωβισμένα και όχι ελεύθερα να φύγουν στην Ελβετία!

Πηγή Freepen ανάρτηση από (parakato.gr)

Πηγή: http://www.parakato.gr/2014/01/blog-post_561.html#ixzz2qM7uRAXX

Αρθρο του Αλέξη Τσίπρα: Η Ευρώπη που θέλουμε

 Αρθρο του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα, φιλοξενείται στον ιστότοπο του New Europe. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ εξηγεί γιατί η υποψηφιότητα του δεν είναι διαχειριστική, αλλά συνιστά ένα κάλεσμα για "Αλλαγή" στην Ευρώπη και θέτει την ατζέντα των επομένων ευρώεκλογών. Μεταξύ άλλων: Κατάργηση των μνημονίων, αποκατάσταση της Δημοκρατίας, φορολόγηση των οφσορ και Ευρωπαική Διάσκεψη για το χρέος. ”

Του Αλέξη Τσίπρα

Η συνεχιζόμενη οικονομική κρίση αποκάλυψε τις ανεπάρκειες και τα όρια που έχει η διαδικασία της νεοφιλελεύθερης ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Πρόκειται για μία ολοκλήρωση που στηρίζεται στη χρηματοοικονομική φιλελευθεροποίηση και σε μια νομισματική ένωση, η οποία προωθείται από ένα ομοίωμα της Γερμανικής Κεντρικής Τράπεζας που ακούει στο όνομα «Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα». Η συγκεκριμένη διαδικασία ολοκλήρωσης ρέπει προς την ύφεση, οξύνει τις ανισότητες τόσο εντός όσο και μεταξύ των κρατών-μελών, αυξάνει την ανεργία και υφαίνει έναν ιστό φτώχειας που αγκαλιάζει ολοένα και περισσότερο τις κατώτερες κοινωνικές τάξεις. Αυτό που συμβαίνει είναι κυρίως μια επίθεση του κεφαλαίου εναντίον της εργασίας παρά μια έντιμη προσπάθεια έγκαιρης επίλυσης της κρίσης.


Στην πραγματικότητα, το πολιτικό κατεστημένο της Ευρώπης είδε στην κρίση μία ευκαιρία αναθεώρησης της μεταπολεμικής ευρωπαϊκής πολιτικής οικονομίας. Η πολιτική διαχείριση της κρίσης δημόσιου χρέους εγγράφεται σε μία διαδικασία θεσμικού μετασχηματισμού του ευρωπαϊκού Νότου στην κατεύθυνση ενός αγγλοσαξονικού νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Η θεσμική ποικιλομορφία σε εθνικό επίπεδο δεν είναι πλέον ανεκτή. Η επιβολή πολιτικών μέσω κανονισμών συνιστά την αιχμή του δόρατος της πρόσφατης νομοθεσίας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, με στόχο την ενίσχυση της οικονομικής διακυβέρνησης της ευρωζώνης. Η καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ, μαζί με τη νεοφιλελεύθερη γραφειοκρατική ελίτ των Βρυξελλών, θεωρούν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την κοινωνική αλληλεγγύη φαινόμενα που διαστρεβλώνουν την κανονική λειτουργία της οικονομίας, και αντιμετωπίζουν την εθνική κυριαρχία ως ενόχληση. Η Ευρώπη εξαναγκάζεται στη λιτότητα, την πειθαρχία και την απορύθμιση. Ακόμη χειρότερα, για πρώτη φορά μία γενιά νέων ανθρώπων βλέπει ότι η ζωή της στο μέλλον θα είναι χειρότερη από αυτή των γονιών της.

Αυτή δεν είναι η δική μας Ευρώπη. Είναι η Ευρώπη που θέλουμε να αλλάξουμε. Στη θέση μίας Ευρώπης όπου επικρατεί ο φόβος της ανεργίας, της ασθένειας, των γηρατειών και της φτώχειας, στη θέση μίας Ευρώπης, η οποία δουλεύει για τις ανάγκες των τραπεζιτών, εμείς προτάσσουμε μία Ευρώπη στην υπηρεσία των ανθρώπινων αναγκών.

Επιδιώκουμε τον αναπροσανατολισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε μία δημοκρατική και προοδευτική κατεύθυνση. Επιθυμούμε το τέλος του νεοφιλελευθερισμού, της λιτότητας και των λεγόμενων ευρωπαϊκών κοινωνιών των δύο τρίτων, στο εσωτερικό των οποίων το 1/3 συμπεριφέρεται σαν να μην υπάρχει οικονομική κρίση, τη στιγμή που τα υπόλοιπα 2/3 υποφέρουν ολοένα και περισσότερο κάθε μέρα που περνάει. Η Ευρωπαϊκή Αριστερά έχει το κουράγιο και το πολιτικό όραμα που χρειάζεται για την οικοδόμηση μιας ευρύτερης κοινωνικής συναίνεσης που θα υπηρετεί τον προγραμματικό στόχο επανοικοδόμησης της Ευρώπης σε μια δημοκρατική, κοινωνική και οικολογική βάση.

Αυτό είναι το πολιτικό πλαίσιο της υποψηφιότητάς μου για την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής εκ μέρους του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και εξηγεί για ποιο λόγο η συγκεκριμένη υποψηφιότητα δεν είναι απλώς τυπική. Είναι, αντίθετα, μία υποψηφιότητα που διεκδικεί την εντολή να φέρει στην Ευρώπη την ελπίδα και την αλλαγή. Είναι ένα προσκλητήριο να σταματήσουμε τη λιτότητα, να διασφαλίσουμε τη δημοκρατία και να εργαστούμε για την ανάπτυξη. Είναι ένα προσκλητήριο που απευθύνεται σε όλους τους πολίτες της Ευρώπης που έχουν δημοκρατικές ευαισθησίες, ανεξάρτητα από την ιδεολογία τους ή τα κόμματα τα οποία υποστηρίζουν. Διότι όσο η ύφεση, η οικονομική στασιμότητα ή η αναιμική μεγέθυνση που δεν δημιουργεί θέσεις εργασίας αγκαλιάζουν όλη την ευρωζώνη, τόσο η λιτότητα θα αγκαλιάζει όλους του λαούς, σε Βορρά και Νότο. Ως εκ τούτου, η εναντίωση στη λιτότητα υπερβαίνει τα όρια των εθνικών κρατών και δημιουργεί συμμαχίες μεταξύ κοινωνικών δυνάμεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Η λιτότητα βλάπτει τους εργαζόμενους ανεξάρτητα από τη χώρα στην οποία κατοικούν. Οφείλουμε, γι' αυτόν τον λόγο, να ενσωματώσουμε την απαραίτητη αντιμνημονιακή συμμαχία του Νότου στο πλαίσιο ενός ευρύτερου κινήματος ενάντια στη λιτότητα σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Ένα κίνημα για τη δημοκρατική ανοικοδόμηση της νομισματικής ένωσης.

Η Ευρωπαϊκή Αριστερά είναι η βασική πολιτική δύναμη αλλαγής στην Ευρώπη.

Υποστηρίζουμε την άμεση κατάργηση των μνημονίων και τη συντονισμένη αναθέρμανση όλων των ευρωπαϊκών οικονομιών.

Θέλουμε μία αυθεντική Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία θα λειτουργεί ως δανειστής ύστατης καταφυγής όχι μόνο των τραπεζών αλλά και των κρατών.

Πιστεύουμε ότι η Ευρώπη χρειάζεται τον δικό της νόμο Γκλας- Στίγκαλ, ώστε οι εμπορικές και οι επενδυτικές τραπεζικές δραστηριότητες να είναι διαχωρισμένες προκειμένου να αποτρέπεται η επικίνδυνη συγχώνευση των κινδύνων σε μία ανεξέλεγκτη ενιαία οντότητα.

Θέλουμε μια ευρωπαϊκή νομοθεσία που θα φορολογεί τις υπεράκτιες οικονομικές και επιχειρηματικές δραστηριότητες.

Βρισκόμαστε στην πρώτη γραμμή της μάχης ενάντια στη διαφθορά σε όλες τις μορφές της. Προτεραιότητά μας είναι η καταπολέμηση της εταιρικής διαφθοράς και η ταυτόχρονη ενίσχυση της ικανότητας των οργανισμών και των λαών να αντιστέκονται σε αυτή. Η διαφθορά των μεγάλων εταιρειών συνεπάγεται ένα δυσβάσταχτο οικονομικό και κοινωνικό κόστος για όλους τους λαούς, ακόμα και γι' αυτούς των χωρών στις οποίες αυτές οι εταιρείες έχουν τα κεντρικά γραφεία τους.

Υποστηρίζουμε τη συλλογική, αξιόπιστη και οριστική επίλυση της κρίσης χρέους στην ευρωζώνη με τη διοργάνωση μίας Συνδιάσκεψης για το Ευρωπαϊκό Χρέος, ανάλογη της αντίστοιχης συνδιάσκεψης που είχε πραγματοποιηθεί στο Λονδίνο το 1953 για το χρέος της Γερμανίας.

Εργαζόμαστε για την υποχώρηση του φασισμού και του ναζισμού στην Ευρώπη και όχι για την υποχώρηση της δημοκρατίας όπως κάνουν οι πολιτικές λιτότητας.

Στη θέση μίας Ευρώπης που ενισχύει το εισόδημα των πλουσίων και τον φόβο των φτωχών, εμείς προτείνουμε τη δική μας Ευρώπη, της αλληλεγγύης, της οικονομικής και κοινωνικής προστασίας, της εργασίας και της ευημερίας.

periodista.gr 

Δήλωση Πάνου Καμμένου μετά τη συνεδρίαση της Κ.Ο.

"Το ΠΑΣΟΚ δεν βγάζει Ευρωβουλευτή"

ΚΟΙΝΗ ΚΑΘΟΔΟΣ ΜΕ ΤΟΥΣ "58" ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΕΙ ΤΗ ΣΥΝΤΡΙΒΗ

Washington Post: "Το ΠΑΣΟΚ δεν βγάζει Ευρωβουλευτή"

14/01/14 

Το ΠΑΣΟΚ θα κατέβει στις Ευρωεκλογές από κοινού με την «Κίνηση των 58» προκειμένου να αποφύγει τη συντριβή και μήπως καταφέρει να εκλέξει Ευρωβουλευτή, επισημαίνει σε δημοσίευμα της η Washington Post. Με λίγα λόγια η αμερικανική εφημερίδα αναφέρει πώς το ΠΑΣΟΚ έχει τελειώσει.

Σε δημοσίευμα της με τίτλο «Οι ταλαιπωρημένοι Ελληνες Σοσιαλιστές θα αντιμετωπίσουν τις κάλπες με άλλο όνομα», η Washington Post επισημαίνει ότι το άλλοτε πανίσχυρο ΠΑΣΟΚ θα κατέβει στις ευρωεκλογές με την κίνηση των 58 και την επωνυμία «Προοδευτικοί Δημοκράτες», με την εφημερίδα να υποστηρίζει πως μια παρόμοια συμμαχία σχεδιάζεται και για τις δημοτικές εκλογές.

Στη συνέχεια, η αμερικανική εφημερίδα αναφέρεται και στα αίτια της πτώσης του ΠΑΣΟΚ, αναφέροντας πως «οι Σοσιαλιστές κυριαρχούσαν στην ελληνική πολιτική σκηνή για δεκαετίας, αλλά η δημοτικότητα τους έχει σφυροκοπηθεί καθώς οι ψηφοφόροι κατηγόρησαν το κόμμα για την σοβαρή οικονομική κρίση της χώρας και γέμισαν οργή με τα μέτρα λιτότητας που τους επιβλήθηκαν.

Η υποστήριξη για το ΠΑΣΟΚ, έπεσε κάτω από το 5% σε δημοσκοπήσεις του Δεκεμβρίου, μετά το σχεδόν 44% που πήρε στην τεράστια εκλογική νίκη του 2009».
Το δημοσίευμα, παραθέτει και δηλώσεις του Δημήτρη Καρύδη στο Associated Press ο οποίος τονίζει πως θα ήθελε το ΠΑΣΟΚ να επεκταθεί η συνεργασία και σε επίπεδο εθνικών εκλογών.

Παράλληλα, η αμερικανική εφημερίδα αναφέρεται και στον Ανδρέα Παπανδρέου και την μεγάλη ιστορία του ΠΑΣΟΚ από το 1981 έως σήμερα, αναφέροντας ωστόσο πως οι επικριτές του κατηγορούν το ΠΑΣΟΚ για πατρωνία του δημόσιου τομέα και ευνοιοκρατία.

Τέλος, την σύμπραξη του ΠΑΣΟΚ με την κίνηση των 58 σχολιάζει και ο αναλυτής Γιώργος Τζογόπουλους ο οποίος τονίζει ότι η απόφαση αυτή θα μπορούσε να περιορίσει το εύρος της «τιμωρίας» του ΠΑΣΟΚ στις επικείμενες εκλογές.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Τα ξεπούλησαν όλα; Τα κυβερνητικά ανδρείκελα !!

ΑΠΥΘΜΕΝΗ ΒΛΑΚΕΙΑ Ή ΕΘΝΙΚΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ;

Γ.Στουρνάρας: “Δεν είμαστε Νορβηγία να έχουμε πετρέλαιο” – 

14/01/14 

21

Σε μία δήλωση «βόμβα» προχώρησε ο υπουργός Οικονομικών Γ. Στουρνάρας. «Μακάρι να ήμασταν Νορβηγία και να είχαμε πετρέλαιο», είπε και άφησε άφωνη την κοινή γνώμη που τον παρακολουθούσε. Και το ερώτημα είναι ξέρει αυτός κάτι που εμείς δεν ξέρουμε; Μήπως η κυβέρνηση έχει βάλει την υπογραφή της στο ξεπούλημα των υδρογονανθράκων ή έχει συμφωνήσει στη μοιρασιά τους;

Συνήθως ο κ. Στουρνάρας διακατέχεται, σύμφωνα με τον πρωθυπουργό της χώρας Α. Σαμαρά από μία ειλικρινή διάθεση και λέει τα πράγματα με το όνομα τους γιατί δεν φοβάται το πολιτικό κόστος. Εξ ου και το ότι, «οι Έλληνες δεν υπερφορολογούνται», «ο φόρος στα ακίνητα είναι δίκαιος», «ευχαριστούμε την τρόικα» κ.α.

Αυτά τα επανέλαβε ο υπουργός Οικονομικών και χθες στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του «Σκάι», αλλά μεταξύ αυτών πέταξε και τη «ρουκέτα» ότι η Ελλάδα δεν είναι Νορβηγία να έχει πετρέλαιο.

Η Ελλάδα έχει πετρέλαιο και φυσικό αέριο, αλλά μήπως ο κ. Στουρνάρας ήθελε να πει κάτι διαφορετικό; Ότι δηλαδή η ελληνική κυβέρνηση έχει παραχωρήσει τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της στην τρόικα και οι Έλληνες δεν πρόκειται ποτέ να ωφεληθούν από αυτές όπως οι Νορβηγοί;

Ή μήπως ότι η κυβέρνηση στοχεύει στη συναδιαχείριση των ενεργειακών κοιτασμάτων στο Αιγαίο με το ίδιο αποτέλεσμα για τους Έλληνες;

Αυτό ίσως εξηγεί και τη στάση του υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας που έδωσε εντολή στο Λιμενικό της Σαμοθράκης και της Αλεξανδρούπολης να παρακολουθούν από απόσταση τους Τούρκους να παραβιάζουν τα ελληνικά χωρικά ύδατα χωρίς να αντιδρούν. Όπως επίσης και την υποχωρητική έως ανθελληνική στάση του υπουργείου Εξωτερικών σε ορισμένες προκλήσεις της Άγκυρας.

Μάλιστα, η δήλωση του υπουργού Οικονομικών έγινε τη στιγμή που ο κολοσσός της BP επέστρεψε στην Ελλάδα για τα κοιτάσματα πετρελαίου του Πρίνου στην Καβάλα και προχώρησε σε συμφωνία με την εταιρεία Energean που τα εκμεταλλεύεται. Μία συμφωνία που φθάνει τα 500 εκατομμύρια δολάρια.

Επίσης, όλες οι ενδείξεις και τα στοιχεία από τα κοιτάσματα στο Κατάκολο, τα Ιωάννινα, τον Πατραικό Κόλπο και νότια της Κρήτης δείχνουν πώς «κρύβουν» τεράστιες ποσότητες πετρελαίου και φυσικού αερίου και το υπουργείο Περιβάλλοντος είναι έτοιμο να προκηρύξει διαγωνισμούς για την εκμετάλλευση τους.

Μάλιστα στις έρευνες στα ελληνικά κοιτάσματα πρωτοστατεί η νορβηγική εταιρεία PGS, ενώ οι Νορβηγοί δείχνουν τεράστιο ενδιαφέρον για τα κοιτάσματα νότια της Κρήτης και βέβαια εντός της Κυπριακής ΑΟΖ.

Πρόκειται λοιπόν για απίστευτη «βλακεία» του κ. Στουρνάρα που είναι υπουργός Οικονομικών και διαχειρίζεται τις τύχες του ελληνικού λαού ή για έγκλημα και προδοσία της κυβέρνησης να ξεπουλήσουν ακόμη και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας;

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Ο Λίο Πάνιτς στον Guardian για τον ΣΥΡΙΖΑ

Το άρθρο αυτό διακινήθηκε από πολλά διαδικτυακά μέσα και αναφέρθηκε στην τηλεόραση σαν "απόρριψη" δήθεν του ΣΥΡΙΖΑ.

panitch.jpg_414x290.jpg

Σε άρθρο του χθες στην εφημερίδα Guardian, με τίτλο "Η ευρωπαϊκή Αριστερά έχει μάθει πώς ο καπιταλισμός μπορεί να αντεπιτεθεί", ο Καναδός μαρξιστής πολιτικός επιστήμονας Λίο Πάνιτς επικροτεί τη διαφοροποίηση του ΣΥΡΙΖΑ από τη σοσιαλδημοκρατική αυταπάτη και προειδοποιεί για την ένταση των αγώνων και την ανάγκη διεθνοποίησης της επερχόμενης εκλογικής επιτυχίας του.

Ο Πάνιτς υπενθυμίζει πως παραδοσιακά "η λέξη 'μεταρρύθμιση' σχετιζόταν συνήθως με την εξασφάλιση κρατικής προστασίας απέναντι στη χαοτική επίδραση του ανταγωνισμού των αγορών. Σήμερα χρησιμοποιείται κυρίως για την αναφορά στην κατάλυση των προστασιών αυτών"... "Η μεγαλύτερη αυταπάτη των σοσιαλδημοκρατών τον 20ο αιώνα ήταν η πεποίθησή τους πως άπαξ και οι μεταρρυθμίσεις τους είχαν κατακτηθεί, θα επιζούσαν για πάντα. Βλέπουμε πόσο ευάλωτες ήταν οι παλιές μεταρρυθμίσεις στην επέκταση του καπιταλιστικού ανταγωνισμού σε παγκόσμια κλίμακα"... Για να πετύχει μια κυβέρνηση σήμερα μεταρρυθμίσεις με την παλιά, παραδοσιακή έννοια του όρου, θα χρειαζόταν, κατά τον Πάνιτς, να προχωρήσει παράλληλα σε "επαναστατικά" μέτρα προκειμένου να υπερνικήσει την εμπεδωμένη "λογική" της πρωτοκαθεδρίας της ιδιωτικής επένδυσης.

Ο Καναδός επιστήμονας ξεχωρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ σαν το μόνο από τα ευρωπαϊκά αριστερά κόμματα που κατόρθωσε να έχει εκλογική επιτυχία στην Ευρώπη της κρίσης, ακριβώς απορρίπτοντας τον τρόπο με τον οποίο έχει επανακαθοριστεί η έννοια της μεταρρύθμισης, ξεφεύγοντας από την εμμονή στο πρόγραμμα και μόνο και αναδεικνύοντας τη σημασία της κινηματικής στήριξης που θα καθοδηγεί μια κυβέρνηση της Αριστεράς και θα υπερασπίζεται τις κατακτήσεις της.

Ο Πάνιτς επισημαίνει πως ενδεχόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα δεχόταν ισχυρές διεθνείς πιέσεις εναντίον της, οπότε θα είναι απαραίτητη η ανατροπή των συσχετισμών στην Ευρώπη για να παραμείνει σταθερή. Σε αυτό το πλαίσιο ερμηνεύει και την υποψηφιότητα Τσίπρα για την Προεδρία της Κομισιόν. Το άρθρο καταλήγει σημειώνοντας πως "το ερώτημα του 21ου αιώνα δεν είναι πια 'μεταρρύθμιση ή επανάσταση', αλλά μάλλον το είδος των μεταρρυθμίσεων, των λαϊκών κινημάτων που θα τις στηρίζουν και του είδους εκείνου των κινητοποιήσεων που θα εμπνεύσουν παρόμοιες εξελίξεις και αλλού, να αποδειχθούν αρκετά επαναστατικές ώστε να αντέξουν στις πιέσεις του καπιταλισμού".

Μιχ. Παν.

- See more at: http://left.gr/news/o-lio-panits-ston-guardian-gia-ton-syriza#sthash.nNJO1BLy.dpuf