Γιατί δεν πρόκειται να γίνει δικτατορία”

 όψεις της σύγχρονης κοινοβουλευτικής κατάστασης ανάγκης και εξαίρεσης

7 Δεκεμβρίου 2013

του Δημήτρη Μπελαντή*

αναδημοσίευση από http://www.iskra.gr

07.12.2013

Η Ελλάδα έχει σήμερα ως καθεστώς μια μορφή ακήρυκτης συνταγματικής δικτατορίας, το οποίο έχει υβριδικά χαρακτηριστικά μεταξύ της καθαρής δικτατορίας και του αστικού κοινοβουλευτισμού και δεν ταυτίζεται ούτε με την ανοιχτή στρατιωτική δικτατορία ούτε, πολύ περισσότερο, με τον φασισμό.

Δεν πρω­το­τυ­πώ ανα­φε­ρό­με­νος στο πε­ρί­φη­μο άρθρο του Άγ­γε­λου Δια­μα­ντό­που­λου εκ μέ­ρους της ηγε­σί­ας της ΕΔΑ στο φύλλο της «Αυγής» της 21-4-1967. Όπως και άλλοι σχο­λια­στές έχουν κατά και­ρούς επι­ση­μά­νει μετά το 1974, το άρθρο αυτό είχε μια λο­γι­κή ψευ­δούς και υπο­βο­λι­μαί­ου εφη­συ­χα­σμού του λαϊ­κού πα­ρά­γο­ντα σε μια εποχή, όπου όλα έδει­χναν ότι η όξυν­ση των τα­ξι­κών συ­γκρού­σε­ων και μά­λι­στα σε συν­θή­κες υπο­χώ­ρη­σης του λαϊ­κού πα­ρά­γο­ντα μετά το φθι­νό­πω­ρο του 1965 θα οδη­γού­σε σε «εκτρο­πή» και σε κα­τά­λυ­ση της κοι­νο­βου­λευ­τι­κής δη­μο­κρα­τί­ας. Ότι, ακόμη, ο πα­ρά­γο­ντας της πο­λι­τι­κής πρω­το­πο­ρί­ας βρι­σκό­ταν βα­θειά νυ­χτω­μέ­νος σε συν­θή­κες όπου οι ανά­γκες της πο­λι­τι­κής κρί­σης επέ­βα­λαν μια αυ­ξη­μέ­νη επα­γρύ­πνη­ση. Η πρω­το­πο­ρία πλή­ρω­σε αυτόν τον εφη­συ­χα­σμό με την διά­σπα­ση του ΚΚΕ τον­Φλε­βά­ρη του 1968.

Από πολ­λές πλευ­ρές σή­με­ρα, κατά τρόπο αντί­στοι­χο προς το κεί­με­νο του αεί­μνη­στου Άγ­γε­λου Δια­μα­ντό­που­λου,κα­τα­βάλ­λε­ται μια προ­σπά­θεια να πει­σθού­με ότι τα πράγ­μα­τα δεν είναι τε­λι­κά και τόσο άσχη­μα. Ούτε το κοι­νο­βού­λιο έχει κα­τα­λυ­θεί ούτε τα τανκς κυ­κλο­φο­ρούν στους δρό­μους (ακόμη ) και τα­α­ρι­στε­ρά κόμ­μα­τα όχι μόνο είναι νό­μι­μα αλλά και κα­τα­φέρ­νουν (στην πε­ρί­πτω­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ) να φθά­σουν και ως την θέση της αξιω­μα­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης και να διεκ­δι­κούν βά­σι­μα την δια­κυ­βέρ­νη­ση της χώρας (βε­βαί­ως, αυτό το είχαν κα­τα­φέ­ρει και το 1958 και σε εννιά χρό­νια έγινε δι­κτα­το­ρία). Μήπως, λοι­πόν, η το­πο­θέ­τη­ση περί «κρά­τους έκτα­κτης ανά­γκης» είναι ιδε­ο­λη­πτι­κή και έχει να κάνει με τους υπο­κει­με­νι­σμούς και τις εμ­μο­νές κά­ποιων αρι­στε­ρών δια­νο­ου­μέ­νων ; Άλ­λω­στε, η με­τα­πο­λι­τευ­τι­κή δη­μο­κρα­τία γνώ­ρι­σε αυ­ταρ­χι­κές οξύν­σεις όπως η κα­τά­λη­ψη των με­ταλ­λεί­ων της Χαλ­κι­δι­κής από τους ερ­γα­ζό­με­νους και η αστυ­νο­μι­κή κα­τά­στα­ση πο­λιορ­κί­ας εκεί το 1976-1977, οι τα­ρα­χές για τον νόμο 330 τον Μάιο του 1976, οι τα­ρα­χές για τον Καλ­τέ­ζα το 1985 ή για τον Τε­μπο­νέ­ρα το 1991, οι κι­νη­το­ποι­ή­σεις για τον δια­γω­νι­σμό του ΑΣΕΠ, η εξέ­γερ­ση του Δε­κέμ­βρη 2008 και τόσες άλλες αντι­πα­ρα­θέ­σεις του λαού με τους κρα­τι­κούς κα­τα­σταλ­τι­κούς μη­χα­νι­σμούς. Υπάρ­χει σή­με­ρα κάτι πα­ρα­πά­νω ; Ή μήπως μπο­ρού­με να εμπι­στευ­θού­με τον υπαρ­κτό («φι­λε­λεύ­θε­ρο») κρα­τι­κό μη­χα­νι­σμό ότι θα συ­νε­χί­σει να λει­τουρ­γεί δη­μο­κρα­τι­κά, ότι δεν θα ποι­νι­κο­ποι­ή­σει την Αρι­στε­ρά και ότι θα τι­μω­ρή­σει τους αρ­χι­φα­σί­στες και θα δια­λύ­σει την Χρυσή Αυγή ;

1.ΟΡΙ­ΣΜΕ­ΝΑ ΠΟΙΟ­ΤΙ­ΚΑ ΣΤΟΙ­ΧΕΙΑ ΚΑΙ ΜΟΡ­ΦΕΣ ΤΗΣ «ΚΑ­ΤΑ­ΣΤΑ­ΣΗΣ ΑΝΑ­ΓΚΗΣ»

Πρώτα απ’ό­λα, η έν­νοια της «έκτα­κτης ανά­γκης» και της «εξαί­ρε­σης» δεν ταυ­τί­ζε­ται πά­ντο­τε με την ανοι­χτή, ωμή και πλήρη κα­τά­λυ­ση του κοι­νο­βου­λευ­τι­σμού. Όπως έχουν επι­ση­μά­νει ση­μα­ντι­κοί μαρ­ξι­στές στο­χα­στές (όπως ο Βάλ­τερ Μπέν­για­μιν στις «Θέ­σεις για την Φι­λο­σο­φία της Ιστο­ρί­ας» αλλά και ο ίδιος οΜαρξ στην «18η Μπρυ­μαίρ του) αλλά και ορι­σμέ­νοι ιδιό­μορ­φοι αστοί στο­χα­στές, όπως ιδίως ο Γερ­μα­νός συ­νταγ­μα­το­λό­γος και φι­λό­σο­φος -κυ­ρί­ως κατά τον Με­σο­πό­λε­μο- Καρλ Σμιττ, υπάρ­χουν βα­σι­κά δύο μορ­φές «κρά­τους έκτα­κτης ανά­γκης» σε πε­ριό­δους πο­λι­τι­κής κρί­σης : αυτή της κυ­ρί­αρ­χης δι­κτα­το­ρί­ας (sovereign dictatorship), όταν ένα πρα­ξι­κό­πη­μα ή μια επα­νά­στα­ση ανα­τρέ­πει πλή­ρως και κα­ταρ­γεί την προη­γού­με­νη συ­νταγ­μα­τι­κή τάξη προ­κει­μέ­νου να εγκα­θι­δρύ­σει μια απο­λύ­τως νέα. Εκτός, όμως, από αυτήν υπάρ­χει στην πο­λι­τι­κή ζωή και μια μορφή «επι­τρο­πευό­με­νης δι­κτα­το­ρί­ας» (commissarial dictatorship), όταν   το ίδιο το συ­νταγ­μα­τι­κό κα­θε­στώς προ­βλέ­πει μια εξαι­ρε­τι­κή και με­τα­βα­τι­κή συ­γκυ­ρία, όπου το Σύ­νταγ­μα ως σύ­νο­λο δεν θα μπο­ρεί για λό­γους «ασφά­λειας του κρά­τους» να εφαρ­μο­σθεί και θα χρεια­στεί με νό­μι­μη κρα­τι­κή πράξη να ανα­στα­λούν ορι­σμέ­νες βα­σι­κές ελευ­θε­ρί­ες και να υπάρ­ξει μια προ­σω­ρι­νή –και ακόμη ελεγ­χό­με­νη από τους κοι­νο­βου­λευ­τι­κούς θε­σμούς- αυ­ταρ­χι­κή και εξω­συ­νταγ­μα­τι­κή δια­κυ­βέρ­νη­ση. Στην πε­ρί­πτω­ση αυτήν, βα­σι­κά κη­ρύσ­σε­ται μια μορφή στρα­τιω­τι­κού νόμου (martial law) και ένα κα­θε­στώς πε­ριο­ρι­σμού των ελευ­θε­ριών υπό τον έλεγ­χο ακόμη τυ­πι­κά της κοι­νο­βου­λευ­τι­κής εξου­σί­ας και ιδίως της ηγε­σί­ας της εκτε­λε­στι­κής εξου­σί­ας. Το Σύ­νταγ­μα της Βαϊ­μά­ρης του 1919 κατά το άρθρο 48 αυτού προ­έ­βλε­πε μια πλήρη μορφή συ­νταγ­μα­τι­κής κή­ρυ­ξης της κα­τά­στα­σης ανά­γκης με την ανά­λη­ψη κάθε πο­λι­τι­κής και στρα­τιω­τι­κής εξου­σί­ας από τον Πρό­ε­δρο της Δη­μο­κρα­τί­ας και μια πιο έμ­με­ση μορφή, όταν η δια­κυ­βέρ­νη­ση και η νο­μο­θέ­τη­ση ανα­τι­θό­ταν όχι πια στην Βουλή αλλά στον ­Πρό­ε­δρο της Δη­μο­κρα­τί­ας, που μπο­ρού­σε να κυ­βερ­νά με προ­ε­δρι­κά δια­τάγ­μα­τα λόγω επει­γου­σών και εξαι­ρε­τι­κών συν­θη­κών . Ιδίως, κατά την πε­ρί­ο­δο του κα­γκελ­λα­ρί­ου Χ. Μπρύ­νινγκ (1930-1932) , η Βουλή συ­νή­θως δεν λει­τουρ­γού­σε και η νο­μο­θε­σία γι­νό­ταν κατά κα­νό­να με προ­ε­δρι­κά δια­τάγ­μα­τα. Ακο­λου­θή­θη­κε δη­λα­δή μια μορφή έμ­με­σης συ­νταγ­μα­τι­κής ή κοι­νο­βου­λευ­τι­κής δι­κτα­το­ρί­ας, πράγ­μα που τό­τε-και λόγω της ιστο­ρι­κής όξυν­σης της τα­ξι­κής πά­λης- γι­νό­ταν δη­μό­σια πα­ρα­δε­κτό. Αλλά και το 1923 , μετά την κομ­μου­νι­στι­κή εξέ­γερ­ση του Αμ­βούρ­γου, ο στρα­τη­γός Ζέεκτ συ­γκέ­ντρω­σε έκτα­κτες πο­λι­τι­κο­στρα­τιω­τι­κές εξου­σί­ες κατά το άρθρο 48 χωρίς να κα­τα­λυ­θεί ο κοι­νο­βου­λευ­τι­σμός, φτά­νο­ντας και μέχρι την εγκα­θί­δρυ­ση στρα­το­πέ­δων συ­γκέ­ντρω­σης στην Σα­ξο­νία το 1923.

Η Ελ­λά­δα, πέρα από μορ­φές «κυ­ρί­αρ­χης» και άμε­σης στρα­τιω­τι­κής δι­κτα­το­ρί­ας όπως το κα­θε­στώς Με­τα­ξά ή το απρι­λια­νό κα­θε­στως , έχει γνω­ρί­σει και πε­ριό­δους ακή­ρυ­κτης κοι­νο­βου­λευ­τι­κής δι­κτα­το­ρί­ας, κατά τις οποί­ες τυ­πι­κά το Σύ­νταγ­μα ήταν σε εφαρ­μο­γή, το κοι­νο­βού­λιο λει­τουρ­γού­σε αλλά ταυ­τό­χρο­να ηκομ­μου­νι­στι­κή Αρι­στε­ρά ήταν πα­ρά­νο­μη και τα δι­καιώ­μα­τα πο­λι­τι­κής ελευ­θε­ρί­ας λόγου και πο­λι­τι­κής ορ­γά­νω­σης είχαν τεθεί σε ανα­στο­λή για ένα ση­μα­ντι­κό μέρος του πλη­θυ­σμού βάσει πα­ρα­συ­νταγ­μα­τι­κών και αντι­συ­νταγ­μα­τι­κών νο­μο­θε­τη­μά­των. Ιδίως στην Ελ­λά­δα του 1952-1967 και μετά το τέλος του Εμ­φυ­λί­ου, το με­τεμ­φυ­λια­κό κρά­τος πε­ρι­λάμ­βα­νε δύο βα­σι­κές όψεις του κρά­τους έκτα­κτης ανά­γκης α) την απα­γό­ρευ­ση ορ­γά­νω­σης της κομ­μου­νι­στι­κής Αρι­στε­ράς και την σχε­τι­κή απα­γό­ρευ­ση δη­μό­σιας δρά­σης των μελών της –την διά­στα­ση δη­λα­δή της ανα­στο­λής θε­με­λιω­δών δι­καιω­μά­των- και

β) την τό­νω­ση   της νο­μο­θέ­τη­σης εκ μέ­ρους της εκτε­λε­στι­κής εξου­σί­ας (με την μορφή τότε των ανα­γκα­στι­κών νόμων και των νο­μο­θε­τι­κών δια­ταγ­μά­των). Όπως είχε επι­ση­μά­νει ο κα­θη­γη­τής Αρι­στό­βου­λος Μά­νε­σης, το Σύ­νταγ­μα του 1952 δεν ήταν σύ­νταγ­μα πο­λι­τι­κού συμ­βι­βα­σμού αλλά σύ­νταγ­μα ωμής πο­λι­τι­κής επι­βο­λής (της αστι­κής τάξης πάνω στις λαϊ­κές τά­ξεις) με απο­τέ­λε­σμα την ισχυ­ρή τάση του προς την εξαί­ρε­ση και την έκτα­κτη ανά­γκη. Αλλά και στην πε­ρί­ο­δο 1935-1936 και προ­τού εγκα­τα­στα­θεί το κα­θε­στώς Με­τα­ξά, ακο­λου­θή­θη­κε μια υβρι­δι­κή μορφή εξου­σί­ας όπου συ­νυ­πήρ­χε ο κοι­νο­βου­λευ­τι­σμός με μορ­φές δι­κτα­το­ρι­κής εξου­σί­ας (ιδίως των αντι­βε­νι­ζε­λι­κών αξιω­μα­τι­κών και του Κον­δύ­λη).

2. ΤΟ ΣΥΓ­ΧΡΟ­ΝΟ ΚΟΙ­ΝΟ­ΒΟΥ­ΛΕΥ­ΤΙ­ΚΟ ΚΑ­ΘΕ­ΣΤΩΣ ΕΞΑΙ­ΡΕ­ΣΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛ­ΛΑ­ΔΑ

Έχω την αί­σθη­ση ότι το σύγ­χρο­νο μνη­μο­νια­κό πο­λι­τι­κό κα­θε­στώς στην Ελ­λά­δα με­τέ­χει στα βα­σι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά ενός κρά­τους εξαί­ρε­σης και μά­λι­στα όχι με την υπερ­βο­λι­κά γε­νι­κή ιδέα του φι­λο­σό­φου Τζιόρ­τζιο Αγκά­μπεν , κατά την οποία όλα τα νε­ο­τε­ρι­κά κα­θε­στώ­τα εντάσ­σο­νται τε­λι­κά στο κρά­τος εξαί­ρε­σης. Αλλά με την ει­δι­κό­τε­ρη έν­νοια της κοι­νο­βου­λευ­τι­κής ή συ­νταγ­μα­τι­κής δι­κτα­το­ρί­ας. Η εξαι­ρε­τι­κά συ­στη­μα­τι­κή ανα­στο­λή των κοι­νω­νι­κών και ερ­γα­σια­κών δι­καιω­μά­των και της αρχής του κοι­νω­νι­κού κρά­τους από την νο­μο­θε­τού­σα εξου­σία και ιδίως με την μορφή των Πρά­ξε­ων Νο­μο­θε­τι­κού Πε­ριε­χο­μέ­νου-και πάλι νο­μο­θε­τι­κή δράση από την εκτε­λε­στι­κή εξου­σία και μέ­τρα-νό­μοι που κα­ταρ­γούν τον γε­νι­κό και αφη­ρη­μέ­νο χα­ρα­κτή­ρα της νο­μο­θε­τι­κής ρύθ­μι­σης- ση­μαί­νει την εγκα­τά­στα­ση ενός πα­ρα­συ­νταγ­μα­τι­κού νο­μο­θε­τι­κού πλαι­σί­ου, το οποίο ανα­στέλ­λει και κα­ταρ­γεί προ­σω­ρι­νά την ισχύ του «κοι­νω­νι­κού» τμή­μα­τος της συ­νταγ­μα­τι­κής πρά­ξης. Από την άλλη πλευ­ρά, η συ­στη­μα­τι­κή απα­γό­ρευ­ση του δι­καιώ­μα­τος στην απερ­γία ( δι­κα­στή­ρια, επι­στρά­τευ­ση απερ­γών κλπ) καθώς και η συ­στη­μα­τι­κή κα­τα­στο­λή του δι­καιώ­μα­τος στην δια­δή­λω­ση από τις ει­δι­κές δυ­νά­μεις της Αστυ­νο­μί­ας δια­μορ­φώ­νουν ένα πλαί­σιο όπου πλέον δεν απα­γο­ρεύ­ε­ται η πο­λι­τι­κή ορ­γά­νω­ση της Αρι­στε­ράς αλλά ανα­στέλ­λε­ται και κα­τα­στέλ­λε­ται η ελευ­θε­ρία κοι­νω­νι­κής δρά­σης και πο­λι­τι­κής συμ­με­το­χής των ερ­γα­ζο­μέ­νων και της κοι­νω­νί­ας. Κα­ταρ­γεί­ται δη­λα­δή η ελευ­θε­ρία ορ­γά­νω­σης των κοι­νω­νι­κών κι­νη­μά­των και ιδίως του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος και, άρα, με τους όρους του προ­έ­δρου Μάο, στε­γνώ­νει το νερό μέσα στο οποίο μπο­ρεί να κι­νη­το­ποι­η­θεί και η Αρι­στε­ρά ( το ψάρι) ως πο­λι­τι­κή πρω­το­πο­ρία. Παρά το ότι δεν εφαρ­μό­ζε­ται τυ­πι­κά το άρθρο 48 του Συ­ντάγ­μα­τος 1975, το οποίο προ­βλέ­πει την κα­τά­στα­ση πο­λιορ­κί­ας, την τυ­πι­κή ανα­στο­λή δι­καιω­μά­των και τον στρα­τιω­τι­κό νόμο, έχου­με μια ακή­ρυ­κτη κα­τά­στα­ση έκτα­κτης ανά­γκης και εξαί­ρε­σης, μια sui generis κοι­νο­βου­λευ­τι­κή δι­κτα­το­ρία. Η τάση των δυ­τι­κών κοι­νο­βου­λευ­τι­κών κρα­τών προς τον αυ­ταρ­χι­σμό και την «εξαι­ρε­τι­κή» ρύθ­μι­ση γι­γα­ντώ­θη­κε μέσα στον τρέ­χο­ντα αιώνα σε δύο δια­φο­ρε­τι­κές και δια­δο­χι­κές φά­σεις. Η αντι­τρο­μο­κρα­τι­κή θω­ρά­κι­ση με επί­κε­ντρο τις ΗΠΑ μετά την 11η Σε­πτεμ­βρί­ου έβαλε κυ­ρί­ως κατά των ατο­μι­κών και πο­λι­τι­κών δι­καιω­μά­των( Πα­τριω­τι­κός Νόμος) και απο­τέ­λε­σε την πρώτη φάση της πο­ρεί­ας προς την «εξαί­ρε­ση». Οι αντι­κοι­νω­νι­κές και αντερ­γα­τι­κές νο­μο­θε­σί­ες στην Ευ­ρώ­πη μετά την κρίση του 2008 και τα μνη­μο­νια­κά προ­γράμ­μα­τα, νο­μο­θε­σί­ες που συ­νέ­χο­νται και με τον αντι­κομ­μου­νι­σμό αλλά και με την πε­ρι­στο­λή των πο­λι­τι­κών δι­καιω­μά­των, απο­τε­λούν την δεύ­τε­ρη και κα­θο­ρι­στι­κή φάση της πο­ρεί­ας προς την «εξαι­ρε­τι­κή ρύθ­μι­ση».

Το παρόν ελ­λη­νι­κό κρά­τος απο­τε­λεί την οξύ­τε­ρη μορφή αλλά και την πιο άμεσα επι­τη­ρού­με­νη από τους μη­χα­νι­σμούς της Ε.Ε. μορφή του σύγ­χρο­νου κοι­νο­βου­λευ­τι­κού κα­θε­στώ­τος εξαί­ρε­σης. Το κρά­τος αυτό δεν χρειά­ζε­ται να φτά­σει στην ωμή στρα­τιω­τι­κή δι­κτα­το­ρία για να δια­σφα­λί­σει την αστι­κή ηγε­μο­νία και κυ­ριαρ­χία. Δεν χρειά­ζε­ται να γίνει κάτι τέ­τοιο όχι επει­δή οι μη­χα­νι­σμοί του ελ­λη­νι­κού κε­φα­λαί­ου και της Ε.Ε. είναι πραγ­μα­τι­κά φι­λο­δη­μο­κρα­τι­κοί και δεν θα ανέ­χο­νταν κάτι τέ­τοιο (ο τρό­πος που αγκά­λια­σε η Ε.Ε. την ανα­τρο­πή του Μόρσι στην Αί­γυ­πτο από τον στρα­τό έδει­ξε ότι η ηγε­σία της δεν έχει τέ­τοιες ανα­στο­λές), αλλά επει­δή η όξυν­ση της τα­ξι­κής πάλης και η κρίση αντι­προ­σώ­πευ­σης το 2012 δεν συ­νο­δεύ­τη­καν από   ένα εξαι­ρε­τι­κά ανα­βαθ­μι­σμέ­νο και ανοι­χτό σε εξε­γερ­σια­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κό ρεύμα ή κί­νη­μα ούτε είναι άμεσα ορατό κάτι το αντί­στοι­χο. Δεν συ­νο­δεύ­θη­καν από μορ­φώ­μα­τα αντί­στοι­χα προς μια προ­ε­πα­να­στα­τι­κή ή και επα­να­στα­τι­κή κα­τά­στα­ση, με­πα­ρα­δο­σια­κούς μαρ­ξι­στι­κούς όρους. Σε αυτό συ­νέ­βα­λε σε κά­ποιο βαθμό και η ολι­γω­ρία και αρ­κε­τά με­τριο­πα­θής στρα­τη­γι­κή της Αρι­στε­ράς με κορμό τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εδώ και έναν χρόνο πε­ρί­που. Ας θυ­μη­θού­με εδώ ότι η πο­ρεία προς τον φα­σι­σμό στην Βαϊ­μά­ρη ή στην Ιτα­λία του 1920 ή προς την στρα­τιω­τι­κή δι­κτα­το­ρία του ελ­λη­νι­κού με­τεμ­φυ­λια­κού κρά­τους είχαν ακο­λου­θή­σει άμεσα επα­να­στα­τι­κούς σπα­σμούς όπως η γερ­μα­νι­κή επα­νά­στα­ση του 1918-1923, τα ιτα­λι­κά ερ­γα­τι­κά συμ­βού­λια του 1920-1921 και ο ελ­λη­νι­κός Εμ­φύ­λιος. Η αστι­κή τάξη έφτα­σε στα άκρα., γιατί είχε δει τον Χάρο με τα μάτια της. Δεν είναι τυ­χαίο ότι στην Γαλ­λία του Με­σο­πο­λέ­μου, όταν δια­φά­νη­κε μια δυ­να­τό­τη­τα τα­ξι­κού συμ­βι­βα­σμού έστω και πρό­σκαι­ρου μέσω του Λαϊ­κού Με­τώ­που, απο­μα­κρύν­θη­κε ο άμε­σος κίν­δυ­νος μιας φα­σι­στι­κής δι­κτα­το­ρί­ας, ο οποί­ος ήταν ορα­τός κατά τον Φε­βρουά­ριο του 1934. Βε­βαί­ως, κα­νείς δεν μπο­ρεί να προ­δι­κά­σει την­πο­ρεία της τα­ξι­κής πάλης στην Ελ­λά­δα το επό­με­νο διά­στη­μα ούτε και την ακρι­βή με­τε­ξέ­λι­ξη των μορ­φών σύ­γκρου­σης και των μορ­φών της έκτα­κτης ανά­γκης.

Άρα, η Ελ­λά­δα έχει σή­με­ρα ως κα­θε­στώς μια μορφή ακή­ρυ­κτης συ­νταγ­μα­τι­κής δι­κτα­το­ρί­ας, το οποίο έχει υβρι­δι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά με­τα­ξύ της κα­θα­ρής δι­κτα­το­ρί­ας και του αστι­κού κοι­νο­βου­λευ­τι­σμού και δεν ταυ­τί­ζε­ται ούτε με την ανοι­χτή στρα­τιω­τι­κή δι­κτα­το­ρία ούτε, πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο, με τον φα­σι­σμό . Αυτή η μορφή συν­δέ­ε­ται και με την πο­λι­τι­σμι­κή συν­θή­κη της με­τα­νε­ο­τε­ρι­κό­τη­τας, κατά την οποία οι πα­ρα­δο­σια­κές μορ­φές πο­λι­τι­κής και πο­λι­στι­κής πρα­κτι­κής χά­νουν την συ­νο­χή τους και συ­μπλέ­κο­νται σε μι­κτές και υβρι­δι­κές μορ­φές, κα­θι­στώ­ντας πιο ευ­έ­λι­κτες και ελα­στι­κές τις μορ­φές κρα­τι­κής εξαί­ρε­σης και δι­κτα­το­ρι­κής κυ­ριαρ­χί­ας. Μέσα σε αυτό το με­τα­δη­μο­κρα­τι­κό πλαί­σιο και καθώς υπάρ­χει ήδη μια εύ­πλα­στη, ελα­στι­κή και πι­θα­νώς ανα­τρέ­ψι­μη κοι­νο­βου­λευ­τι­κή δι­κτα­το­ρία, «δεν πρό­κει­ται να γίνει (μια ωμή, πλή­ρης) στρα­τιω­τι­κή δι­κτα­το­ρία». Οι μη­χα­νι­σμοί των ΜΜΕ, του νο­ση­ρού κοι­νο­βου­λευ­τι­σμού και της αστυ­νο­μί­ας/ υπη­ρε­σιών ασφα­λεί­ας προ­σώ­ρας αρ­κούν.

3. OΜΩΣ, Η ΑΣΤΥ­ΝΟ­ΜΙ­ΚΗ ΚΑΙ ΣΤΡΑ­ΤΙΩ­ΤΙ­ΚΗ ΚΑ­ΤΑ­ΣΤΟ­ΛΗ ΑΝΑ­ΔΙΟΡ­ΓΑ­ΝΩ­ΝΕ­ΤΑΙ….

Τα πα­ρα­πά­νω δεν ση­μαί­νουν κα­θό­λου ότι η αστι­κή τάξη, υιο­θε­τώ­ντας την έμ­με­ση δι­κτα­το­ρία, δεν επι­μέ­νει στην άγρια κα­τα­στο­λή για το σή­με­ρα ή στην προ­ε­τοι­μα­σία της ακόμη αγριό­τε­ρης κα­τα­στο­λής για το αύριο. Ήδη, η προ­ε­τοι­μα­σία των ει­δι­κών δυ­νά­με­ων του στρα­τού για την κα­τα­στο­λή τα­ρα­χών πλή­θους (βλ. και πρό­σφα­τα άσκη­ση «Καλ­λί­μα­χος» ή «Τάλως» στην Βό­ρεια Ελ­λά­δα-17/10/2013-Νέα Σάντα Κιλ­κίς ) σε συ­ντο­νι­σμό και με αντί­στοι­χες πρω­το­βου­λί­ες των ενό­πλων δυ­νά­με­ων της Ευ­ρω­παϊ­κής Ένω­σης αλλά και κρα­τών των Βαλ­κα­νί­ων και της Ανα­το­λι­κής Ευ­ρώ­πης υπό την αι­γί­δα της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ. Σε συν­δυα­σμό και με το γε­γο­νός ότι ει­δι­κές δυ­νά­μεις του στρα­τού με αστυ­νο­μι­κό εξο­πλι­σμό έχουν του­λά­χι­στον μια φορά εμ­φα­νι­στεί σε κα­τα­στο­λή απερ­για­κού αγώνα ( στην Χα­λυ­βουρ­γι­κή 2012 ), δια­φαί­νε­ται μια τάση άμ­βλυν­σης των απο­λύ­τως δια­κρι­τών ρόλων ει­δι­κών δυ­νά­με­ων του στρα­τού και ει­δι­κών δυ­νά­με­ων της αστυ­νο­μί­ας και δια­μόρ­φω­σης ενός ενιαί­ου κα­τα­σταλ­τι­κού προ­γράμ­μα­τος δρά­σης εν όψει και του απρό­βλε­πτου των μελ­λο­ντι­κών εξε­λί­ξε­ων. Θυ­μί­ζου­με, ακόμη, και τα σχό­λια (πι­θα­νόν αβά­σι­μα) του Γιώρ­γου Πα­παν­δρέ­ου για κίν­δυ­νο στρα­τιω­τι­κού πρα­ξι­κο­πή­μα­τος το φθι­νό­πω­ρο του 2011. Βε­βαί­ως, και για όσο η τα­ξι­κή πάλη θα κι­νεί­ται στο ση­με­ρι­νό επί­πε­δο αντί­στα­σης, ο κύ­ριος βρα­χί­ο­νας της θα είναι τα ΜΑΤ, οι ομά­δες ΔΙΑΣ, ΔΕΛΤΑ και λοι­πές ει­δι­κές δυ­νά­μεις της ΕΛΑΣ.

Επι­πλέ­ον, σε συν­δυα­σμό και με την έντο­νη αστυ­νο­μι­κή βία κατά ων δια­δη­λώ­σε­ων (με απο­κο­ρύ­φω­μα την κα­τά­στα­ση πο­λιορ­κί­ας στις Σκου­ριές από το 2012 μέχρι και σή­με­ρα) , ανα­πτύσ­σε­ται ένα υπερ­κρά­τος επι­τή­ρη­σης και πα­ρα­κο­λού­θη­σης των πά­ντων –από τον πρω­θυ­πουρ­γό ως τον τε­λευ­ταίο πο­λί­τη- σε αγα­στή συ­νερ­γα­σία με το διε­θνές υπερ­κρά­τος των κύ­ριων ιμπε­ρια­λι­στι­κών δυ­νά­με­ων και ιδίως των ΗΠΑ (και υπό­θε­ση Wikileaks). Απο­τε­λεί ει­ρω­νεία η έμ­φα­ση που έδω­σαν διά­φο­ροι δυ­τι­κοί ανα­λυ­τές στην γε­νι­κευ­μέ­νη επι­τή­ρη­ση των πο­λι­τών των πρώην Λαϊ­κο­δη­μο­κρα­τι­κής Δη­μο­κρα­τί­ας της Γερ­μα­νί­ας από την Stasi, κατά την ίδια στιγ­μή που οι δυ­τι­κές υπη­ρε­σί­ες έχουν υπερ­βεί κατά πολύ τις θαυ­μα­στές επι­δό­σεις της πρώην Stasi.

Μπο­ρεί, λοι­πόν, να μην χρεια­στεί-και αυτό φαί­νε­ται να είναι το πι­θα­νό­τε­ρο- μια ανοι­χτή δι­κτα­το­ρία (στρα­τιω­τι­κή ή φα­σι­στι­κή), η οποία θα εξέ­θε­τε , επι­πλέ­ον, την ηγε­σία της Ε.Ε. Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση, όμως, η τυχόν δια­μόρ­φω­ση μιας αρι­στε­ρής δια­κυ­βέρ­νη­σης δεν θα μπο­ρέ­σει να προ­χω­ρή­σει, αν δεν απο­δο­μή­σει και απε­νερ­γο­ποι­ή­σει τους πο­λι­τι­κούς και οι­κο­νο­μι­κούς μη­χα­νι­σμούς έκτα­κτης ανά­γκης, οι οποί­οι έχουν τρο­πο­ποι­ή­σει ρι­ζι­κά τις μορ­φές δια­κυ­βέρ­νη­σης και άσκη­σης της αστι­κής εξου­σί­ας. Δια­φο­ρε­τι­κά, η προ­ώ­θη­ση ενός εναλ­λα­κτι­κού σχε­δί­ου ή δεν θα γίνει κα­θό­λου ή θα προ­σκρού­σει σε πρω­τό­γνω­ρες συ­στη­μι­κές αντι­στά­σεις. Βε­βαί­ως, δεν μπο­ρεί να απο­κλει­στεί και μια συμ­φι­λί­ω­ση της Αρι­στε­ράς με την «έκτα­κτη ανά­γκη» ή και αξιο­ποί­η­σή τους από αυτήν . Στην πε­ρί­πτω­ση αυτήν, η ψυχή της Αρι­στε­ράς θα έχει απω­λε­σθεί. Και αν το άλας μω­ραν­θή, εν τίνι αλι­σθή­σε­ται ;

*μέλος της Κ.Ε. του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ