Η ΟΝΕ ΕΜΠΟΔΙΟ ΣΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ

AΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ISKRA

Tου ΓΙΑΝΝΗ ΤΟΛΙΟΥ

«Η ιστορία διδάσκει ….ότι ουδέποτε διδασκόμαστε από την ιστορία», Γ.Χέγκελ

Η συζήτηση για το «χαρακτήρα» των πολιτικών που εφαρμόζει η ΕΕ και ειδικότερα η ευρωζώνη στην αντιμετώπιση της κρίσης, φέρνει στην επιφάνεια ιστορικές εμπειρίες που αν υπήρχε πολιτική βούληση θα οδηγούσε στην αποφυγή καταστροφικών πολιτικών που βιώνουν σήμερα πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Μ.Βρετανία, η οποία μετά τον Α’ παγκόσμιο πόλεμο, προκειμένου να ανακτήσει το κύρος και την αξιοπιστία της δεσμεύθηκε να εξοφλήσει το δημόσιο χρέος εφαρμόζοντας σφιχτή νομισματική και δημοσιονομική πολιτική (ετήσιο πλεόνασμα προϋπολογισμού 7% σ’ όλη την περίοδο 1918-1938), με αντίτιμο την υψηλή ανεργία και τους χαμηλούς ρυθμούς αύξησης του ΑΕΠ (μόλις 0,5% το χρόνο). Τα αποτελέσματα της συγκεκριμένης πολιτικής οδήγησαν τον Κέυνς να δηλώσει κυνικά το 1928 «….ότι δεν αποδίδει να είσαι συνεπής», ενώ το 1936 τάχτηκε υπέρ της διαγραφής του χρέους «….με ευθανασία των ραντιέ» (κατόχων χρηματιστικού κεφαλαίου). Η συγκεκριμένη εμπειρία αποκτά ιδιαίτερη σημασία για τη σημερινή Ελλάδα, όταν η «τρόϊκα» και οι αστικές κυβερνήσεις στο όνομα της πληρωμής των τοκοχρεολυσίων, εφαρμόζουν ακραίες πολιτικές λιτότητας, με τη λεηλασία του εισοδήματος του ελληνικού λαού και της δημόσιας περιουσίας, οδηγώντας συνολικά την κοινωνία στα τάρταρα του Άδη.

Δημοσιονομικό Σύμφωνο και Ισοσκελισμένοι Προϋπολογισμοί

Βασική «φιλοσοφία» της πολιτικής της ευρωζώνης που απορρέει από το λεγόμενο «Δημοσιονομικό Σύμφωνο», είναι η επίτευξη ισοσκελισμένων κρατικών προϋπολογισμών (εσόδων και δαπανών) και η δημιουργία παραπέρα «πρωτογενών πλεονασμάτων» (στην ουσία πλεονασμάτων «μαϊμού» αφού οι δαπάνες για τόκους εξαιρούνται από το σύνολο των δαπανών). Η κυβέρνηση κουνάει σαν «τρόπαιο» τη δημιουργία πρωτογενούς πλεονάσματος, αποσιωπώντας το τεράστιο κόστος δημιουργίας του (ανεργία 30%, πτώση ΑΕΠ πάνω από 20%, 500.000 λουκέτα μικροεπιχειρήσεων, 5.000 αυτοκτονίες, φυγή νέων στο εξωτερικό και ένα βουνό χρέος που φθάνει 175% του ΑΕΠ). Το παράδοξο είναι ότι η ιδέα του ισοσκελισμένου προϋπολογισμού βρίσκει αποδέκτες και σε ορισμένους οικονομολόγους στο χώρο της αριστεράς που ταυτόχρονα εμφανίζονται «λάβροι» αντιμνημονιακοί προφανώς γιατί βαθύτατη πεπείθηση τους είναι η παραμονή «πάση θυσία» στην ευρωζώνη. Ωστόσο στη ζωή έχει αποδειχτεί ότι οι ελλειμματικοί προϋπολογισμοί στο βαθμό που οι επιπλέον δαπάνες έχουν αναπτυξιακό χαρακτήρα, μπορούν να συμβάλουν θετικά στην ανάπτυξη της οικονομίας, της απασχόλησης και αύξησης του ΑΕΠ, ενώ η πολιτική της δημοσιονομικής λιτότητας σε συνθήκες κρίσης επιδεινώνει τη ύφεση και ανεργία και δεν διευκολύνει την έξοδο της οικονομίας από την κρίση. Άρα οι δεσμεύσεις που επιβάλει το «Δημοσιονομικό Σύμφωνο» είναι σε αντίθεση με την πολιτική της προοδευτικής εξόδου από την κρίση που έχει στόχο μια αριστερή κυβέρνηση (παραγωγική ανασυγκρότηση και μείωση ανεργίας), πολύ περισσότερο που στις χώρες που βρίσκονται σε καθεστώς Μνημονίου όπως η Ελλάδα, οι αποφάσεις για τα κονδύλια του προϋπολογισμού (έσοδα και δαπάνες) θα καθορίζονται στο εξής σχεδόν αποκλειστικά από την «τρόϊκα» και την ευρωζώνη (eurogroup).

Νέα ΟΝΕ, Τραπεζική Ενοποίηση και Πιστωτική πολιτική

Ανάλογες καταστάσεις έχουμε σε όλους τους τομείς οικονομικής πολιτικής. Η νέα ΟΝΕ που οικοδομήθηκε μετά το 2010, έχει οδηγήσει στην δημιουργία νέων πυλώνων στήριξης του νεοφιλελεύθερου οικοδομήματος της ΟΝΕ. Δηλαδή εκτός από την ΕΚΤ και το Σύμφωνο Σταθερότητας έχει δημιουργηθεί ο «Μηχανισμός Στήριξης» (ESM) με τα συνακόλουθα Μνημόνια, το «Δημοσιονομικό Σύμφωνο» που αναφέραμε, τα «εξάμηνα συντονισμού»   κά, ενώ προωθεί την τραπεζική ενοποίηση. Με την τελευταία η πιστωτική πολιτική και η λειτουργία των μεγάλων (συστημικών) τραπεζών θα βρίσκεται υπό την εποπτεία και αποκλειστικό έλεγχο της ΕΚΤ με αποτέλεσμα την απώλεια ενός ακόμα μοχλού (της πιστωτικής πολιτικής) ρύθμισης της οικονομίας. Επί πλέον η εξυγίανση των τραπεζών από τα «τοξικά ομόλογα» και η αντιμετώπιση των «κόκκινων δανείων», φέρνουν στο προσκήνιο σενάρια για κούρεμα καταθέσεων και εκκαθάριση χρεωμένων επιχειρήσεων (νέα γενιά προβληματικών) με σοβαρές αρνητικές συνέπειες στην οικονομία, στην απασχόληση και στην ανεργία. Για μια αριστερή κυβέρνηση, ακόμα κι αν η ευρωζώνη δείξει ανοχή σε εθνικοποίηση τραπεζών, δεν μπορεί να δείξει ανοχή στην αλλαγή των κανόνων τραπεζικής εποπτείας και των κριτηρίων πιστωτικής πολιτικής (κοινωνικά-αναπτυξιακά) που προφανώς θα εφαρμόσει στη χρηματοδότηση της ελληνικής οικονομίας. Άρα η παραμονή σε αυτήν, κάνει πρακτικά αδύνατη την εφαρμογή αριστερής πιστωτικής πολιτικής εξόδου από την κρίση.

Συναλλαγματική πολιτική και εσωτερική υποτίμηση

Αντίστοιχα στον τομέα της συναλλαγματικής πολιτικής, το κλείδωμα των νομισματικών ισοτιμιών και η ανατίμηση του ευρώ έναντι του δολαρίου και άλλων νομισμάτων, δημιουργεί σοβαρά προβλήματα ανταγωνιστικότητας στις αδύναμες οικονομίες. Το «σκληρό ευρώ», κάνει τις εξαγωγές προς τις χώρες εκτός ευρώ ακριβότερες και τις εισαγωγές φθηνότερες, ενώ προς τις χώρες εντός ευρώ ευνοημένες από τις ανταλλαγές είναι εκείνες με υψηλότερη ανταγωνιστικότητα. Το τελικό αποτέλεσμα είναι αρνητικό (έλλειμματα και χρέη) για τις αδύναμες χώρες, ενώ ευνοημένες είναι οι ισχυρές, ιδιαίτερα η Γερμανία. Από την άλλη η πολιτική «εσωτερικής υποτίμησης» με μείωση εργατικού κόστους, οδηγεί σε ιδιόμορφο «ντάμπινγ» μισθών (ανταγωνισμός για μείωση τους προς τα κάτω) ενισχύοντας αντίστοιχα την ύφεση, την ανεργία και τη φτωχοποίηση των εργαζόμενων. Για παράδειγμα ένα εμπόρευμα των 10€ με πολιτική «εσωτερικής υποτίμησης» μισθών κατά 50%, η τιμή του θα μειωθεί στο 9,25 € (το εργατικό κόστος είναι γύρω στο 15%), ενώ με «εξωτερική υποτίμηση» η μείωση θα είναι στα 5 € διότι αγκαλιάζει όλα τα στοιχεία του κόστους. Αυτό είναι και το πλεονέκτημα της ύπαρξης εθνικού νομίσματος που αποτελεί ένα σημαντικό αμυντικό όπλο στη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας. Από την άλλη η υποτίμηση της αξίας της εργατικής δύναμης (μείωση μισθών) δεν οδηγεί σε αύξηση των επενδύσεων (κρίσιμος παράγοντας δεν είναι το εργατικό κόστος αλλά το γενικότερο επενδυτικό κλίμα), ενώ δεν υπάρχει ασφαλιστική δικλείδα όπου η μείωση των μισθών να οδηγεί σε αύξηση θέσεων εργασίας, αύξηση ανάπτυξης και εισοδήματος. Κατά συνέπεια για τις αδύναμες οικονομίες το «σκληρό νόμισμα» λειτουργεί σαν «θηλιά στο λαιμό» και κάτι σαν «αιχμαλωσία λαών», ενώ από την άλλη αποτρέπει την προσφυγή σε φθηνό δανεισμό από την κεντρική τράπεζα για την εξασφάλιση ρευστότητας στην οικονομία και την κάλυψη αναπτυξιακών δαπανών. Άρα η απώλεια ελέγχου ενός ακόμα μοχλού ρύθμισης της οικονομίας, αποδυναμώνει τη δυνατότητα μιας αριστερής κυβέρνησης για την εφαρμογή του προγράμματος της.

Το δόγμα «πάση θυσία στο ευρώ» και η ταξική του ουσία

Απέναντι στην ιδέα μετάβασης στο εθνικό νόμισμα αναπτύσσεται τα τελευταία χρόνια μια ακατάσχετη κινδυνολογία. Μεταξύ των άλλων προβάλλεται ο κίνδυνος των «ανταγωνιστικών υποτιμήσεων» μεταξύ νομισμάτων που θα εξουδετερώσει τάχα το πλεονέκτημα μιας πιθανής υποτίμησης για στήριξη της ανταγωνιστικότητας και ανάπτυξης της οικονομίας. Ωστόσο οι ισοτιμίες των νομισμάτων δεν είναι αυθαίρετες. Παρ’ ότι υπάρχουν πάντα διακυμάνσεις, άλλοτε μεγαλύτερες άλλοτε μικρότερες, ο μέσος όρος διακύμανσης δείχνει την πραγματική κατάσταση της οικονομίας σε σχέση με τις άλλες. Εκτός αυτού οι χώρες που δεν είναι στο ευρώ δεν έχουν μεταξύ τους «νομισματικό πόλεμο». Οι ισοτιμίες των νομισμάτων τους παρά τις διακυμάνσεις καθορίζονται τελικά από τη δυναμικότητα των οικονομιών. Προκύπτει ωστόσο ένα κρίσιμο ερώτημα. Ποιος είναι ο ιδιαίτερος λόγος που τρόϊκα και κυβέρνηση επιμένουν στην πολιτική της «πάση θυσία» παραμονής στην ευρωζώνη; Είναι ζήτημα λαθεμένης εκτίμησης ή υπάρχει «αποχρών λόγος» (συμφέρον); Κατ’ αρχήν η τρόϊκα, δηλ. ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ δεν επιθυμούν την αποχώρηση της Ελλάδας γιατί φοβούνται το πιθανό «ντόμινο», ενώ δεν θέλουν σε καμιά περίπτωση το ελληνικό «παράδειγμα» να βρει μιμητές. Οι συνέπειες μιας τέτοιας εξέλιξης θα είναι πολύ αρνητικές για τις κυρίαρχες ελίτ της ευρωζώνης.

Από την άλλη η οικονομική στήριξη που αναγκάζονται να παρέχουν, τη συνοδεύουν με μέτρα δήμευσης του ελληνικού λαού και έναν ωκεανό χρέους χρέους, ελπίζοντας ότι μακροχρόνια θα είναι κερδισμένοι όχι μόνο πολιτικά αλλά και οικονομικά. Από την άλλη για την κυρίαρχη ελίτ της Ελλάδας, βασικό στοιχείο στην επιλογή της είναι η παραμονή στο «ασφαλές» πολιτικό λιμάνι της ευρωζώνης ακόμα κι αν είναι υποχρεωμένη να δεχτεί επαχθείς όρους σε βάρος της χώρας (εξαφάνιση σχεδόν της εθνικής κυριαρχίας, ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, κά), ενώ παράλληλα έχει και σημαντικά οικονομικά οφέλη (παρ’ ότι ορισμένες μερίδες κεφαλαιούχων πλήττονται), από τη φούσκα της εικονικής ανατίμησης της αξίας των περιουσιακών τους στοιχείων (υλικών και άϋλων) από την ανατίμηση του ευρώ κατά 36% έναντι του δολαρίου. Προφανώς μια επιστροφή στο εθνικό νόμισμα και η αποκατάσταση της πραγματικής αξίας των περιουσιακών στοιχείων θα ξεφουσκώσουν την ψευδή ανατίμηση, κάτι που δεν επιθυμούν σε καμιά περίπτωση στέλνοντας στον «Καιάδα» λαϊκά εισοδήματα και θεμελιώδη εργασιακά δικαιώματα. Ωστόσο αν αφετηριακή πολιτική επιλογή μιας αριστερής κυβέρνησης είναι «η σωτηρία του λαού πάνω από όλα», τότε η απόρριψη της αντίληψης της «πάση θυσία» παραμονής στην ευρωζώνη και η αποδέσμευση απ’ αυτήν, αποτελεί ζήτημα αρχής για την επιβίωση του.

Κατάργηση Μνημονίου και διαγραφή χρέους αφετηριακό βήμα

Η βαθιά κρίση της ελληνικής οικονομίας και η αναζήτηση εναλλακτικού δρόμου προοδευτικής εξόδου από την κρίση, έχει φέρει στο προσκήνιο την αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους. Στην ουσία δεν υπάρχει άλλη λύση από τη διαγραφή του πολύ μεγάλου μέρους (πάνω από 80%) προκειμένου να γίνει βιώσιμο (εξοφλήσιμο). Οι απόψεις οικονομολόγων στο χώρο της αριστεράς ότι το «απεχθές χρέος» είναι της τάξης του 5% είναι εκτός από αβάσιμες και αποπροσανατολιστικές. Από νομική άποψη σύμφωνα με τη διεθνή πρακτική, υπάρχει η «στενή» και «ευρεία» ερμηνεία του «απεχθούς χρέους». Με βάση την τελευταία όλες οι δανειακές συμβάσεις που υπέγραψε η Ελλάδα με την «τρόϊκα», λόγω αρνητικών συνεπειών στον ελληνικό λαό και η μη κύρωση τους από την ελληνική Βουλή, τις κατατάσσει στην κατηγορία του «απεχθούς χρέους». Άρα το 95% του σημερινού χρέους μπορεί να χαρακτηριστεί «απεχθές». Ωστόσο δεν είναι απλά νομικό ζήτημα, ούτε μόνο οικονομικό, αλλά βαθιά πολιτικό. Η επίκληση της «κατάστασης ανάγκης» που προβλέπει η νομική επιτροπή του ΟΗΕ, μπορεί να δώσει σφαή τη νομική κάλυψη αμφισβήτησης πληρωμής του. Χρειάζεται όμως πολιτική βούληση και αποφασιστικότητα, με χρήση του όπλου της «αθέτησης πληρωμών» ως μοχλό πίεσης για διαγραφή του. Και εδώ δεν χωρούν ταλαντεύσεις και αναδιπλώσεις στο όνομα της «παραμονής στην ευρωζώνη». Αντίθετα μια σθεναρή στάση διεκδίκησης διαγραφής και ανάκτησης των βασικών μοχλών άσκησης της οικονομικής πολιτικής με αποδέσμευση από την ευρωζώνη, είναι η βασική προϋπόθεση εφαρμογής μιας αριστερής πολιτικής. Μια τέτοια στρατηγική προϋποθέτει επίσης ανάλογη προγραμματική, διπλωματική, πολιτική, οργανωτική, κινηματική προετοιμασία για να είναι αποτελεσματική. Χρειάζεται κατά συνέπεια ενημέρωση και συσπείρωση στου ελληνικού λαού για την αναγκαιότητα του συγκεκριμένου δρόμου, ως φερέγγυο στοιχείο προοδευτικής διέξοδου από την κρίση και ανάκτησης πάνω απ’ όλα της χαμένης «εν πολλοίς» εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας.

Μεταβατικό Αριστερό Πρόγραμμα και κυβέρνηση Αριστεράς

Σημαντικό ρόλο προς σ’ αυτήν την προοπτική μπορεί να παίξει ένα «μεταβατικό αριστερό πρόγραμμα» και η ανάπτυξη ισχυρού κινήματος αντίστασης-αλληλεγγύης-ανατροπής που θα φέρει στην εξουσία μια αριστερή κυβέρνηση με πρόγραμμα προοδευτικής εξόδου από την κρίση και ανοικτή τη σοσιαλιστική προοπτική. Βασικοί άξονες ενός τέτοιου προγράμματος εκτός από τηνκατάργηση των Μνημονίων, είναι η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, ηεθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση των τραπεζών, η παραγωγική ανασυγκρότηση, ηπολιτιστική αναγέννηση, η ενίσχυση της αγοραστικής δύναμης μισθών και συντάξεων, ηαύξηση της απασχόλησης και μείωσης της ανεργίας, η επαναφορά στο δημόσιο έλεγχο βιώσιμων ΔΕΚΟ και επέκταση τους σε στρατηγικούς τομείς, η ριζοσπαστικές αλλαγές στο κράτος, η ανάπτυξη ισότιμων σχέσεων με άλλες τις χώρες, κά. Πρόκειται στην ουσία για ένα πρόγραμμα ταξικών συμμαχιών των κοινωνικών δυνάμεων που έχουν ζωτικό συμφέρον από την εφαρμογή του, δηλαδή της εργατικής τάξης, της αγροτιάς, των μεσαίων στρωμάτων, της ριζοσπαστικής διανόησης και της νεολαίας, για την ανατροπή των κυρίαρχων πολιτικών και το άνοιγμα του δρόμου σ’ ένα ελπιδοφόρο μέλλον, ιδιαίτερα για τη νέα γενιά.

(*) Το κείμενο αποτελεί βασικά σημεία της εισήγησης στο διήμερο που διοργάνωσαν οι ιστοσελίδες iskra και rproject με το ΜΑΧΩΜΕ, στις 6-7 Φλεβάρη ’14, στον «Κεραμικό».

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Δ ΣΤΡΑΤΟΥΛΗ Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πλέον αποκτήσει ένα σταθερό πολιτικό προβάδισμα έναντι της ΝΔ.

ΔΙΟΡΘΩΝΟΥΜΕ ΛΑΘΗ ΚΑΙ ΟΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΤΑ ΣΥΖΗΤΑ

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ISKRA

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ Δ. ΣΤΡΑΤΟΥΛΗ, ΒΟΥΛΕΥΤΗ Β' ΑΘΗΝΑΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ, ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΘΕΣΣΑΛΙΑ" (16/02)

*Στις δημοσκοπήσεις ο ΣΥΡΙΖΑ διατηρεί ένα μικρό προβάδισμα από την ΝΔ. Ωστόσο φαίνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να συγκεντρώσει ένα μεγαλύτερο πλειοψηφικό ρεύμα, να πείσει όλο και περισσότερους ψηφοφόρους. Πού το αποδίδετε αυτό;

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πλέον αποκτήσει ένα σταθερό πολιτικό προβάδισμα έναντι της ΝΔ. Επιδιώκουμε να το διευρύνουμε με την κάλυψη κενών και αντιφάσεων, που ενδεχομένως να υπάρχουν στο κυβερνητικό πρόγραμμά μας και με την συμβολή μας στην ανάπτυξη των κοινωνικών αγώνων, που συμβάλλουν στη ριζοσπαστικοποίηση και στην πολιτική μετατόπιση προς την Αριστερά ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων. Η αύξηση της εκλογικής επιρροής μας δεν θέλουμε να είναι μόνο ένα απλό άθροισμα ψήφων δυσαρέσκειας από τις μνημονιακές πολιτικές των ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αλλά να αποτελεί ψήφο εμπιστοσύνης και ελπίδας ευρύτερων λαϊκών κοινωνικών στρωμάτων στο πρόγραμμά μας. Γι’ αυτό επιδιώκουμε να έχουμε έναν καθαρό και σταθερό πολιτικό λόγο, χωρίς πισωγυρίσματα αλλά και χωρίς δημαγωγικές εξάρσεις και με επισήμανση των δυσκολιών που συνεπάγεται η καταστροφή που έχει συντελεστεί από τα μνημόνια, καθώς και της ανάγκης λαϊκής ενεργοποίησης για την προώθηση του αντιμνημονιακού και φιλολαϊκού προγράμματος της αυριανής αριστερής κυβέρνησης και την αντιμετώπιση των αντιδράσεων του εγχώριου και ευρωπαϊκού οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου.

*Διαφωνίες εντός στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ-αλλά και προβληματισμό στην κοινωνία-προκαλούν οι επιλογές σε πρόσωπα υποψηφίων εν όψει εκλογών για την Τοπική Αυτοδιοίκηση(π.χ περιπτώσεις Βουδούρη και Καρυπίδη).Μήπως αυτές έγιναν με βεβιασμένα κριτήρια και δεν είναι απόρροια μιας ώριμης πολιτική σκέψης;

Εμείς, ως γνωστόν, στον ΣΥΡΙΖΑ όλα τα ζητήματα που προκύπτουν σε σχέση με τις υποψηφιότητες που αποφάσισε η Κεντρική Επιτροπή μας για τις περιφερειακές εκλογές, τα συζητάμε, τα συνεκτιμούμε και τα συναποφασίζουμε στα συλλογικά όργανα του κόμματός μας. Θεωρώ ότι η ΝΔ δεν δικαιούται να μας κάνει κριτική για το πώς επιλέγουμε στον ΣΥΡΙΖΑ τους υποψήφιους περιφερειάρχες, όταν σε αυτήν επιλέγονται με απόφαση του ίδιου του Προέδρου της, χωρίς δημοκρατικές διαδικασίες και συλλογικές αποφάσεις, και όταν από την ίδια υπάρχουν πολλαπλές υποψηφιότητες σε βασικές περιφέρειες και δήμους, όπως της Κεντρικής Μακεδονίας και της Αθήνας.Ο ΣΥΡΙΖΑ, ό,τι αποφασίζει, το αποφασίζει με δημοκρατικό και συντεταγμένο τρόπο. Όπου κάνει λάθη, τα διορθώνει, όπως έκανε στην περίπτωση του κ. Καρυπίδη, και όπου έρχονται μηνύματα από τις οργανώσεις του, όπως από την Πελοπόννησο για την υποψηφιότητα του κυρίου Βουδούρη, είναι σαφές ότι τα συλλογικά όργανα του κόμματός μας θα τα συζητήσουν, θα τα συνεκτιμήσουν και θα προχωρήσουν με συλλογικές αποφάσεις.

Ό,τι άποψη είχα για τις υποψηφιότητες των κυρίων Βουδούρη και Καρυπίδη, από επιφυλάξεις έως διαφωνίες, την κατέθεσα μαζί με άλλους συντρόφους μου στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ, στην οποία συμμετέχω. Εφόσον επανέλθει το θέμα στα συλλογικά όργανα του κόμματος, θα καταθέσω εκ νέου τις απόψεις μου. Στον ΣΥΡΙΖΑ έχουμε κατακτήσει μια κουλτούρα δημοκρατίας και τα θέματα αυτά τα λύνουμε με συλλογικές διαδικασίες και αποφάσεις, τις οποίες σεβόμαστε όλοι και όλες.

*Γιατί διαφωνείτε με το να διεξαχθούν οι ευρωεκλογές με σταυρό προτίμησης αντί για λίστα; Κατ΄ αυτόν τον τρόπο δεν διασφαλίζεται ότι οι υποψήφιοι δεν θα είναι διορισμένοι από τις ηγεσίες των κομμάτων;

Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με το εάν οι ευρωεκλογές θα γίνουν με λίστα ή με σταυρό, παρότι οι σημερινοί εμπνευστές του σταυρού, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ήταν αυτοί που έλεγαν πριν από λίγο καιρό τα αντίθετα απ΄ όσα μεθοδεύουν σήμερα, ότι δηλαδή ο σταυρός προτίμησης στις εκλογές και μάλιστα σε μεγάλες εκλογικές περιφέρειες, πόσο μάλλον εδώ που πρόκειται για όλη την επικράτεια, ευνοούν τις πελατειακές σχέσεις και την εκλογή κυρίως όσων προβάλλουν τα μεγάλα ιδιωτικά και διαπλεκόμενα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Εξάλλου, σε εμάς τους υποψηφίους και την σειρά τους για το ψηφοδέλτιό μας στις ευρωεκλογές δεν την αποφάσιζε κανένας αρχηγός, όπως στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ, αλλά τα χιλιάδες μέλη του ΣΥΡΙΖΑ με εσωκομματικό δημοψήφισμα.

Η διαφωνία μας εστιάζεται στη μεθόδευση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ να μεταφέρουν τις ευρωεκλογές τη δεύτερη Κυριακή, δηλαδή στον δεύτερο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών, παραβιάζοντας τον σχετικό νόμο, σύμφωνα με τον οποίο ο πρώτος γύρος των αυτοδιοικητικών εκλογών θα πρέπει να γίνεται ταυτόχρονα με τις ευρωεκλογές. Επειδή ο χαρακτήρας των δημοτικών εκλογών έχει μια ιδιαιτερότητα, δηλαδή δεν ψηφίζονται μόνο συνδυασμοί που στηρίζονται από συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις, αλλά ο λαός λαμβάνει υπόψη του και τα πρόσωπα των υποψηφίων και τα προγράμματα και τις ικανότητές τους, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ εκτιμούν ότι θα απαλύνουν τις πολιτικές εντυπώσεις της ήττας τους με το να προηγηθεί των ευρωεκλογών ο πρώτος γύρων των αυτοδιοικητικών. Επίσης, επειδή ο δεύτερος γύρος θα γίνει μόνο σε ορισμένες περιφέρειες και δήμους, εκτιμούν ότι θα είναι αυξημένη η αποχή από τις ευρωεκλογές στις υπόλοιπες περιοχές και, κατά συνέπεια, ότι θα περιορίσουν το μέγεθος της εκλογικής ήττας τους από τον ΣΥΡΙΖΑ. Όσα όμως «μαγικά κόλπα» και να χρησιμοποιήσουν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ για να απαλύνουν τις εντυπώσεις από την αναμενόμενη εκλογική τους ήττα στις ευρωπαϊκές και περιφερειακές εκλογές, νομίζω ότι δεν θα το πετύχουν, αφού ο λαός θα τις μετατρέψει σε αντιμνημονιακό δημοψήφισμα σε βάρος τους.

*Κάτα πόσο παραμένει ανοιχτό το ενδεχόμενο συνεργασίας με την ΔΗΜΑΡ σε σχέση με το προηγούμενο διάστημα; Τι έχει αλλάξει στις σχέσεις με αυτό το κόμμα τους τελευταίους μήνες;

Η ΔΗΜΑΡ θα πρέπει να κάνει πολλά για να αποδείξει ότι έχει περάσει οριστικά και σταθερά στο αντιμνημονιακό στρατόπεδο, γιατί βαρύνεται με τη συμμετοχή της στην τρικομματική μνημονιακή κυβέρνηση και με την υπερψήφιση εκ μέρους της πολλών αντικοινωνικών νόμων, εφαρμοστικών των μνημονίων.

*Αντιφατική εικόνα-και ενίοτε σύγχυση-προκαλούν οι διάφορες τοποθετήσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ ως προς το ποιά οικονομική πολιτική θα ακολουθήσει ο ΣΥΡΙΖΑ στην περίπτωση που γίνει κυβέρνηση. Δίνετε την εντύπωση ότι για να ικανοποιήσετε όλα τα αιτήματα των εργαζομένων, θα συνεχίσετε να στηρίζετε την πολιτική δημιουργίας ελλειμμάτων...

Η Αριστερή κυβέρνηση, στην οποία θα συμμετέχει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα ακυρώσει τα καταστροφικά μνημόνια. Θα διεκδικήσει τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του δημοσίου χρέους και θα προωθήσει την εθνικοποίηση – δημόσιο έλεγχο – κοινωνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, ώστε να λειτουργεί με αναπτυξιακά και κοινωνικά κριτήρια, την φορολόγηση των πλουσίων και του πλούτου, την επανάκτηση από το δημόσιο των ιδιωτικοποιημένων επιχειρήσεων στρατηγικής ή κοινωνικής σημασίας και τη δημοκρατική ανασυγκρότηση, κοινωνικό έλεγχο και εκσυγχρονισμό του δημοσίου τομέα, ώστε να έχει τους αναγκαίους πόρους και τα αναπτυξιακά εργαλεία, για να στηρίξει και χρηματοδοτήσει ένα σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας.

Προτεραιότητες αυτού του αναπτυξιακού σχεδίου θα είναι η αντιμετώπιση της ανεργίας και η αποκατάσταση και ενίσχυση των λαϊκών εισοδημάτων και των κοινωνικών πολιτικών. H επαναφορά του μηνιαίου κατώτερου μισθού στα 751 ευρώ και του επιδόματος ανεργίας στα 461 ευρώ, ηαποκατάσταση και αναβάθμιση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και της εργατικής νομοθεσίας, η θέσπιση φραγμών στις απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα και η απαγόρευσή τους στο δημόσιο. Η οικονομική στήριξη των ασφαλιστικών ταμείων, η διασφάλιση υγειονομικής περίθαλψης για όλους και η αποκατάσταση κατ’ αρχήν των κατώτερων συντάξεων. Η ανακούφιση των υπερχρεωμένων στις τράπεζες νοικοκυριών με μερική ή και ολική διαγραφή των χρεών τους, ανάλογα με τις συνέπειες των μνημονιακών πολιτικών στα εισοδήματά τους. Η στήριξη και αναβάθμιση της δημόσιας υγείας και παιδείας.

Το βασικό για εμάς είναι να εφαρμοστεί αυτό το πρόγραμμά μας που υπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες. Αυτό θα μπορούσε να γίνει ακόμη και με κάποιο μικρό και ελεγχόμενο δημοσιονομικό έλλειμμα, που όμως θα έχει παραγωγικό, αναπτυξιακό και κοινωνικό χαρακτήρα και θα οδηγεί σε ρυθμούς ανάπτυξης της χώρας μεγαλύτερους από το ίδιο. Επομένως, η επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος δεν είναι για εμάς αυτοσκοπός, ιδιαίτερα μάλιστα όταν αυτό μπορεί να οδηγεί σε διαιώνιση των πολιτικών λιτότητας, στις οποίες εμείς θέλουμε να βάλουμε ένα τέλος.

Εδώ Συρία, αντέχω ακόμη!

Το σχέδιο ήταν καλοοργανωμένο και οι προοπτικές πολλές. Μετά τη σειρά των επιτυχημένων αραβικών «εξεγέρσεων» σε...
Τυνησία, Αίγυπτο, Λιβύη το διακύβευμα ήταν η Συρία, ένα βήμα πριν το Ιράν όπως ομολόγησε δημόσια και ο στρατηγός Κλαρκ, ο επικεφαλής της επιθέσεως στη Γιουγκοσλαβία.

Η αντίσταση έμοιαζε μάταιη, ποιος θα μπορούσε να ορθώσει ανάστημα στην Νέα Τάξη Πραγμάτων και στα πολύπλευρα συμφέροντα που διαπλέκονται μαζί της; Τον στρατηγικό σχεδιασμό ανέλαβαν οι ΗΠΑ και το Ισραήλ, τη χρηματοδότηση τα ΗΑΕ και το Κατάρ, και την εκπαίδευση, εφοδιασμό σε όπλα και υλικό καθώς και τους διαδρόμους προώθησης η Τουρκία. Ο δε στρατός τους χιλιάδες φανατισμένων και ντοπαρισμένων μουσουλμάνων απ’ όλο τον κόσμο καθώς και εκπαιδευμένα μέλη μυστικών υπηρεσιών και «ειδικών» μονάδων κρούσης.

Η χαλαρή συμμαχία-συνεργασία της Ρωσίας και η συμπαράσταση της Κίνας δεν φαίνεται να ήταν δυνατά χαρτιά. Το σκηνικό γνωστό και στημένο από τους καλλιτέχνες στο είδος αμερικανούς: ένας λαός που «καταδυναστεύεται» από τον δικτάτορα Σαντάτ, δολοφονίες από τον «παρανοϊκό» στρατό του δικτάτορα, χρήση χημικών όπλων και απλά πήραμε τη συγκατάθεση για επίθεση και… ολοκλήρωση.

Κι όμως τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα ήθελαν, τουλάχιστον ακόμη. Παρά τις λυσσαλέες επιθέσεις, τα εγκλήματα, την παγκόσμια αποσιώπηση και διαστρέβλωση των γεγονότων, ένας ηγέτης, ένας στρατός, ένας λαός ακόμη αντιστέκονται στην Νέα Τάξη Πραγμάτων και στους σκοτεινούς συνεργάτες της. Ήταν η αντίσταση αυτή που βοήθησε τη Ρωσία και τον Πούτιν προσωπικά να πετύχουν μια από τις μεγαλύτερες, πιστεύω, επιτυχίες των τελευταίων ετών σε διπλωματικό επίπεδο μετά το «ΟΧΙ» στο σχέδιο Ανάν: την αποσόβηση της επίθεσης του ΝΑΤΟ.

Η αντίσταση αυτή είναι που πρέπει να εμπνεύσει τον ελεύθερο ακόμη από την Νέα Τάξη κόσμο ότι ο αγώνας για ελευθερία δεν είναι χαμένος. Να υπογραμμίσει ότι πάλη δεν είναι μάταιη, ότι παρά τις σκοτεινές συνεργασίες και διαπλοκές συμφερόντων και δυνάμεων, άλλος είναι ο ξενοδόχος και αυτός θα αποφασίσει για την έκβαση της ιστορίας.

Ατενίζω βαθιά προς την Ανατολή και βλέπω τη Συρία να στέκει χτυπημένη, ματωμένη, κατακρεουργημένη, αλλά όρθια και ελεύθερη να βροντοφωνάζει: Είμαι εδώ, αντέχω ακόμη! Αντισταθείτε για την ελευθερία, την εθνική ανεξαρτησία και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Θυμηθείτε: Ελευθερία ή Θάνατος! koinonikianatoli.wordpress.com

ΒΕΡΟΛΙΝΟ ΚΑΙ ΚΟΜΙΣΙΟΝ ΑΔΕΙΑΖΟΥΝ ΤΟ ΣΑΜΑΡΑ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗ

Μετά τις ευρωεκλογές θα διεξαχθεί η συζήτηση για τη βιωσιμότητα του χρέους και το δημοσιονομικό κενό, όπως ανακοίνωσε ο Επίτροπος Δημοσιονομικής Πολιτικής, Όλι Ρεν, ενώ το Βερολίνο...

Σύμφωνα με το Spiegel, προσανατολίζεται το νέο δανειακό πακέτο προς την Ελλάδα να δοθεί μετά τις ευρωεκλογές έχοντας μάλιστα ενημερώσει σχετικά την ελληνική κυβέρνηση, η οποία υπολόγιζε σε επικοινωνιακά οφέλη από...

μια συμφωνία πριν τις ευρωεκλογές. Το «διπλό άδειασμα» από Κομισιόν και Βερολίνο ανατρέπει το κλίμα αισιοδοξίας που το τελευταίο διάστημα επιχειρεί να περάσει η κυβέρνηση, με τον Όλι Ρεν να αμφισβητεί και τη «ναυαρχίδα» της εκστρατείας, δηλαδή το πρωτογενές πλεόνασμα. 

Για διαφωνία μεταξύ της καγκελαρίου Άγνκελα Μέρκελ και του υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε σχετικά με το χρόνο χορήγησης του νέου δανειακού πακέτου προς την Ελλάδα, κάνει λόγο το γερμανικό περιοδικό Spiegel. Η Μέρκελ φέρεται να υποστηρίζει πως το νέο δανειακό πακέτο θα πρέπει να δοθεί μετά τις ευρωεκλογές καθώς αν δοθεί νωρίτερα εκτιμά πως θα ενισχύσει τον ευρωσκεπτικισμό στη Γερμανία. Το Spiegel υπενθυμίζει Μέρκελ και Σόιμπλε είχαν διαφωνήσει και στο παρελθόν για τη συμμετοχή του ΔΝΤ στα ευρωπαϊκά προγράμματα χρηματοδότησης.

Στο δημοσίευμα με τίτλο «η Μέρκελ σταματάει τον Σόιμπλε» αναφέρετα πως «υπάρχουν και πάλι εντάσεις για την γραμμή στην ευρωπαϊκή πολιτική». «Η Καγκελάριος σταμάτησε σχέδια του υπουργού Οικονομικών της να τεθεί στην διάθεση της Ελλάδας πριν από τις Ευρωεκλογές τον Μάιο ένα νέο πακέτο βοήθειας», σημειώνεται και υπογραμμίζεται πως η καγκελάριος «ενημέρωσε την κυβέρνηση στην Αθήνα ότι δεν μπορεί να υπολογίζει σε ένα τέτοιου είδους μήνυμα».

Η Μέρκελ φέρεται να εκτιμά πως μια συζήτηση για νέα βοήθεια προς την Ελλάδα πριν από τις ευρωεκλογές θα ωφελήσει το ευρωσκεπτικιστικό κόμμα «Εναλλακτική για τη Γερμανία», ενώ αντίθετα ο Σόιμπλε επιθυμούσε να στείλει μήνυμα στην Αθήνα για περαιτέρω στήριξη καθώς επισημαίνει τον «κίνδυνο ενίσχυσης ριζοσπαστικών κομμάτων στην Ελλάδα». Το ρεπορτάζ επισημαίνει πως σε αυτήν την περίπτωση «πολλοί παρατηρητές θεωρούν το τέλος της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ ΝΔ ως πιθανό» και ο Σόιμπλε εκφράζει ανησυχίες πως κάτι τέτοιο θα μπορούσε να αναζωπυρώσει την ευρωκρίση.

Μεταξύ Μέρκελ και Σόιμπλε είχαν υπάρξει ήδη κατά την έναρξη της ευρωκρίσης σοβαρές διαφορές απόψεων για την σωστή στρατηγική. «Ενώ ο κ. Σόιμπλε ήθελε να λύσει την κρίση ευρωπαϊκά, η Καγκελάριος επέμενε να συμπεριληφθεί το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο», καταλήγει το ρεπορτάζ του Spiegel.

TVXS

Δημοσκοπήσεις: "Αληθινά ψέματα" - Οι μαγικές εικόνες του συστήματος

ΜΑΪΟΣ 2012: "ΣΚΛΗΡΗ" ΑΛΗΘΕΙΑ

16/02/14 - 17:00

22

Μετά τις τρεις απίστευτες δημοσκοπήσεις που είδαν το φως της δημοσιότητας την Παρασκευή και χθες οι οποίες φέρουν τους τρεις υποψήφιους Καμίνη (υποστηρίζεται από ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ) και τους Α.Σπηλιωτόπουλο και Ν.Κακλαμάνη που υποστηρίζονται από την ΝΔ να συγκεντρώνουν σχεδόν το 50% εύλογα δημιουργείται το ερώτημα:

 

Πως αυτά τα τρία κόμματα από το 34%  που συγκεντρώνουν και τα τρία μαζί στην Α'Αθηνών σε όλες τις δημοσκοπήσεις με αναγωγή επί των αναποφάσιστων, ξαφνικά μεταστρέφονται υπέρ της κυβέρνησης και φθάνουν το 50%!

 

Επειδή όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση για τις δημοσκοπήσεις ο καθένας μπορεί να πει διάφορα αξίζει να δούμε τις πραγματικές προβλέψεις που είχαν δώσει οι εταιρείες δημοσκοπήσεων πριν τις εκλογές του Μαϊου του 2012 σε σχέση με το τελικό αποτέλεσμα.

 

 

 

 

 

Φυσικά όπως φαίνεται από τις προβλέψεις, οι εταιρείες απέτυχαν παταγωδώς να προβλέψουν την δυναμική της ΧΑ αλλά και τα πραγματικά ποσοστά στου ΣΥΡΙΖΑ.

 

'Οπως διακρίνεται στον δέυτερο και στον τρίτο πίνακα το κόκκινο χρώμα συμβολίζει τις ΠΟΛΥ μεγάλες αποκλίσεις τουτέστιν την παταγώδη αποτυχία. Τοκόκκινο χρώμα το συναντάμε στον ΣΥΡΙΖΑ, οι εταιρέιες δημοσκοπήσεων του "έφαγαν" ένα 8%!

 

Συγκεκριμένα οι προβλέψεις για τον Λαϊκό Σύνδεσμο ήταν: Μ.Ο. Δημοσκοπήσεων 4.2% - Τελικό αποτέλεσμα 6.97% 

 

Δηλαδή είχαμε μια απόκλιση της τάξεως του 80%!

 

Για τον δε ΣΥΡΙΖΑ είχαμε τα εξής: Μ.Ο. Δημοσκοπήσεων 9.1 - Τελικό αποτέλεσμα 16.78

 

Απόκλιση γύρω στο 80% παρομοίως! 

 

Δηλαδή στα κόμματα που δεν βολεύαν το Σύστημα, είχαμε προβλέψεις που δεν είχαν επαφή με την πραγματικότητα.

Δείτε εδώ αναλυτικά όλους τους πίνακες με τα πολύ χρήσιμα συμπεράσματα.

Είναι δύσκολο για τον Ηλία Κασιδιάρη να περάσει στον β' γύρο κάτι τέτοια απαιτεί ένα ποσοστό της τάξης του 25%. Όχι ακατόρθωτο, αλλά δύσκολο και πρέπει να υπάρξουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις.

Παρόλα αυτά ακόμα και το 15% που του δίνουν οι δημοσκοπήσεις με αναγωγή στο κόμμα στην Α' Αθηνών και είναι η βάση του υποψηφίου του Λαϊκού Συνδέσμου, αποτελεί πολύ σημαντική επιτυχία, αφού το κόμμα διπλασιάζει τα ποσοστά του, σε καιρούς διωγμών και με την πολική του ηγεσία φυλακισμένη, και ενώ προσπαθούν να θέσουν την ΧΑ εκτός νόμου! 

Ένα ποσοστό που μπορεί να αποβεί ρυθμιστής των εξελίξεων ακόμα και αν ο υποψήφιος του Λαϊκού Συνδέσμου δεν είναι στον β' γύρο.

Το 2010 ο Λαϊκός Σύνδεσμος είχε εκλέξει έναν μόνο δημοτικό σύμβουλο, τον ίδιο τον αρχηγό του τον Νίκο Μιχαλολιάκο!

Το να είναι ο Η.Κασιδιάρης στον β' γύρο σημαίνει ότι το κόμμα θα πρέπει να αυξήσει κι άλλο την δύναμή του κατά 50% στην Α' Αθηνών.

Δεν μπορεί να θεωρηθεί ανέφικτο, διότι ουδείς γνωρίζει σε τι επίπεδο θα είναι η δυσφορία των ψηφοφόρων εκείνη τη στιγμή, τι γεγονότα θα έχουν προηγηθεί, αλλά και ποιές κινήσεις θα έχουν κάνει οι Κακλαμάνης, Καπερνάρος και Σπηλιωτόπουλος και βέβαια τι είδους παιχνίδια θα παιχθούν με επίκεντρο τον Γ.Καμίνη.

Οι ΑΝΕΛ έχουν αυτοχαρακτηρισθεί ως κεντρώο κόμμα, οπότε μιλάμε για 3+1 δεξιούς υποψήφιους δημάρχους (και ο Ανεξάρτητοι από την δεξιά αλιεύουν το 80% των ψηφοφόρων τους).

Όλοι μαζί λαμβάνουν ένα ποσοστό της τάξεως του 50% (τόσο είναι το ποσοστό της Δεξιάς συνολικά) το οποίο "σπάει" διά του "4". 

Πιθανό το ενδεχόμενο να έχουμε στο β'γύρο δύο υποψήφιους της Δεξιάς.

Όσο για την υποψηφιότητα Σακελαρίδη είναι γνωστό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προηγείται στην Α' Αθηνών και στόχος της υποψηφιότητας είναι να μαζέψει και να επιβεβαιώσει αυτά τα ποσοστά.

Το ότι στις δημοσκοπήσεις οι κυβερνητικοί Καμίνης (ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ) και οι άλλοι δύο υποψήφιοι από τον χώρο της ΝΔ λαμβάνουν σχεδόν 50% είναι πρωτοφανές, τη στιγμή που στις δημοσκοπήσεις οι ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ στην Α' Αθηνών λαμβάνουν 34%. Από πυ βρέθηκε το επιπλέον 15%;

Εκτός αν ο Γ.Καμίνης είναι τόσο δημοφιλής που δεν το ξέρει ούτε ο ίδιος.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Τσίπρας:Ακύρωση Μνημονίων η Πρώτη Πράξη της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ

Πρώτη πράξη της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι η ακύρωση του Μνημονίου, ο τερματισμός της λιτότητας

Short URL: http://wp.me/p3poUN-5B8

http://www.syriza.gr/

Παρέμβαση του Πρόεδρου του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Τσίπρα σε εκδήλωση του TVXS με θέμα «Παραγωγική Ανασυγκρότηση. Η πρόκληση της επόμενης μέρας»

Κυρίες και Κύριοι, Φίλες και Φίλοι,

Ευχαριστώ τους διοργανωτές αυτής της συζήτησης – και ιδιαίτερα τον κ. Κούλογλου για την πρόσκλησή σας. Εύχομαι να μακροημερεύσετε δημιουργικά και ρηξικέλευθα.

Θα ξεκινήσω με μια παρένθεση: Μετά από εμένα θα ανέβει στο βήμα ο Πρόεδρος του Συνδέσμου Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών, ο κ. Δημήτρης Δασκαλόπουλος.

Ακούμε, λοιπόν, ότι, τον τελευταίο καιρό, πολλοί και διάφοροι καλοθελητές ανησυχούν.  Ανησυχούν είτε ότι το μεγάλο κεφάλαιο κάνει «κεφαλοκλείδωμα» στο ΣΥΡΙΖΑ. Είτε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μετεξελιχθεί από δύναμη ανατροπής σε δύναμη προσαρμογής. Τους απαντάμε: Να μην ανησυχούν. Ούτε το ένα συμβαίνει ούτε το άλλο.  Απλώς, τα αποτελέσματα από τη νεοφιλελεύθερη μνημονιακή επέλαση της τελευταίας τετραετίας ανέτρεψαν τους νομιμοποιητικούς μύθους του νεοφιλελευθερισμού.  Η βίαιη καθίζηση της ενεργού ζήτησης στην ελληνική οικονομία αποδείχτηκε η κρίσιμη παράμετρος για την αποεπένδυση και την παραγωγική αποτελμάτωση της χώρας. Το ίδιο το Μνημόνιο απέδειξε ότι η συνολική εκκαθάριση στην αγορά εργασίας δεν βελτίωσε ούτε την ποιότητα ούτε την ποσότητα της παραγωγής. Αλλά ούτε και την κερδοφορία των παραγωγικών μονάδων.

Όπως δεν βοήθησε η εκθεμελίωση των εργασιακών σχέσεων και η κατά 25% μείωση των ονομαστικών αμοιβών στον ιδιωτικό τομέα από το 2008.  Δεν βοήθησε, επίσης, η καλπάζουσα ανεργία, που ήδη καταγράφεται επίσημα περίπου στο 1/3 του εργατικού δυναμικού.

Είναι, συνεπώς, επιλογή επιβίωσης για τον παραγωγικό κόσμο της χώρας να συνομιλήσει και με αυτούς που υποστήριζαν από την αφετηρία της κρίσης ότι η νεοφιλελεύθερη λιτότητα και η απορρύθμιση δεν είναι η λύση – είναι η ίδια η κρίση.

Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.  Αποδεικνύεται, εξάλλου, σήμερα ότι η πολιτική της συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου λειτουργεί ως κίνητρο για επενδύσεις, κυρίως στους κλάδους μαζικής εστίασης και διασκέδασης. Αφού το 90% των λιγοστών νέων επιχειρήσεων που ανοίγουν στην Ελλάδα, σ’ αυτούς τους κλάδους δραστηριοποιείται. Χρησιμότατοι, ασφαλώς, για τη διαβίωσή μας, ανεπαρκείς, όμως, για να λειτουργήσουν ως η αιχμή του δόρατος για την οικονομική ανάκαμψη και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.

Βιώνει ο παραγωγικός κόσμος της χώρας, τα στοιχεία που θα παραθέσω από την ετήσια έκθεση του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ για το 2013:

-    Η εγχώρια ζήτηση έχει μειωθεί κατά 31,3% από το 2009 και το 2013 επανήλθε στο επίπεδο του 1999.

-    Κατά την περίοδο 2009-2013 αυξήθηκε το αργούν παραγωγικό δυναμικό και μειώθηκε το καθαρό κεφαλαιακό απόθεμα της χώρας.

-    Στην τριετία 2011-2013, το απόθεμα παγίου κεφαλαίου της χώρας μειώνεται για πρώτη φορά από το τέλος του εμφύλιου πολέμου, και

-    Στο τέλος του 2013, οι ακαθάριστες επενδύσεις παγίου κεφαλαίου, σε σταθερές τιμές, επέστρεψαν στο επίπεδο του 1994.
Είναι, λοιπόν, θέμα κοινής λογικής. Για να μην πω και θέμα επιβίωσης. Ότι η πρώτη πράξη της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι η ακύρωση του Μνημονίου και ο τερματισμός της λιτότητας.  Και ότι θα θέσει αμέσως σε εφαρμογή το μόνο πραγματικό σχέδιο για την επόμενη μέρα που έχει κατατεθεί σ’ αυτήν τη χώρα.  Το Εθνικό Σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ για την αναπτυξιακή και παραγωγική ανασυγκρότηση του τόπου.  Διότι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ ανοίγει δημόσια τη πιο σοβαρή συζήτηση που αποτελεί τη συζήτηση για το αύριο της χώρας, τη συζήτηση για τη παραγωγική ανασυγκρότηση, αφού μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ έχει σχέδιο εξόδου της χώρας από το Μνημόνιο.

Ο κ. Σαμαράς και ο κ. Βενιζέλος έχουν σχέδιο – και δεν το αμφισβητεί κανείς αυτό – εισόδου και επανεισόδου της χώρας από Μνημόνιο σε Μνημόνιο.

Κυρίες και Κύριοι, Φίλες και Φίλοι,

Ακόμα κι αν αύριο το πρωί καταφέρναμε να λύσουμε το πρόβλημα του χρέους και να βγούμε από το φαύλο κύκλο λιτότητα-ύφεση-έλλειμμα-χρέος, αν δεν έχουμε βιώσιμο και εποικοδομητικό σχέδιο για τη παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας, δε θα καταφέρουμε να πατήσουμε στα πόδια μας. Η Ελλάδα δεν έχει πολλά πλεονεκτήματα αλλά έχει ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα που πρέπει να αξιοποιήσει. Η δημιουργική και παραγωγική Ελλάδα, η Ελλάδα των νέων επιστημόνων, της καινοτομίας και της ανάπτυξης, είναι η Ελλάδα του μέλλοντος. Σε αυτή την  Ελλάδα εμείς στηρίζουμε τις ελπίδες μας.

Τη στιγμή που η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου επεξεργάζεται τη μετονομασία της λιτότητας και του τρίτου Μνημονίου που θα συνεχίσει να εφαρμόζει.  Εμείς, δεσμευόμαστε στο εθνικό σχέδιο για την οικονομική, κοινωνική και περιβαλλοντική ανασυγκρότηση του τόπου, που έχουμε ήδη παρουσιάσει στον ελληνικό λαό, για τον άμεσο τερματισμό της λιτότητας και την τόνωση της εσωτερικής ζήτησης με τους εξής τρεις τρόπους:

1.    Τερματίζοντας την αβεβαιότητα για τους μισθούς και τις συντάξεις. Τέλος στην ελεύθερη πτώση τους.

2.    Επαναφέροντας τον κατώτατο μισθό από τα €586 στα €751, για όλους τους εργαζόμενους, ανεξαρτήτως ηλικίας.

Στο σημείο αυτό, επισημαίνω ότι το δικό μας οικονομετρικό μοντέλο επιβεβαιώνει τα συμπεράσματα του μοντέλου του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ: μόνον τον πρώτο χρόνο, η αύξηση του κατώτατου μισθού θα αυξήσει την εγχώρια ζήτηση κατά 0,75%. Θα αυξήσει, επίσης, το ΑΕΠ κατά 0,5%,, ενώ θα δημιουργήσει 7500 νέες θέσεις εργασίας.

3.    Αναδιανέμοντας εισόδημα στα πιο ευάλωτα κοινωνικά στρώματα που πλήττονται από την ανθρωπιστική κρίση. Η ροπή προς κατανάλωση στα στρώματα αυτά είναι υψηλή, επειδή έχουν να καλύψουν πιεστικές, βασικές ανάγκες αξιοπρεπούς διαβίωσης.

Εμείς, με το κυβερνητικό πρόγραμμά μας:

-    Bάζουμε αμέσως αναπτυξιακό πρόσημο στη μακροοικονομική πολιτική μας.

-    Δίνουμε προτεραιότητα στην άμεση αντιστροφή της ύφεσης και την ανάκαμψη της οικονομίας,

-    Διαμορφώνουμε σταθερό πλαίσιο εργασιακών σχέσεων, συμβατό με το Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που παραβίασε στην Ελλάδα η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Αυτό πρακτικά σημαίνει επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων και της ισχύος της μετενέργειας των συλλογικών συμβάσεων, σύμφωνα με τη σχετική πρόταση νόμου που έχουμε καταθέσει.

-    Εγγυόμαστε σύγχρονο και αντιγραφειοκρατικό δημόσιο τομέα – εργαλείο του δημοκρατικού προγραμματισμού και του αναπτυξιακού σχεδιασμού.

-    Δημιουργούμε σταθερό, διαφανές και δίκαιο πλαίσιο φορολογικών υποχρεώσεων για τις επιχειρήσεις, που επιτρέπει το μακροπρόθεσμο επιχειρησιακό σχεδιασμό.

-    Φορολογούμε τα κέρδη και όχι την παραγωγή.

-     Δίνουμε τέλος στο σκάνδαλο να υπερφορολογείται η φτώχεια και να υποφορολογείται – όταν φορολογείται – ο πλούτος.

    Μειώνουμε το ενεργειακό κόστος της βιομηχανίας.

Πρόκειται, ασφαλώς, για πολύ σύνθετο ζήτημα. Η μείωση αυτή θα είναι διαφοροποιημένη κατά κλάδους, λαμβάνοντας υπόψη συγκεκριμένες παραμέτρους.

Για παράδειγμα, στους ενεργοβόρους κλάδους, η μείωση θα είναι συγκριτικά μεγαλύτερη – είτε ως μείωση των φόρων στην ενέργεια, ως μείωση της τιμής της ενέργειας, αν αυτό είναι εφικτό, ή ως αλλαγή του ενεργειακού μείγματος.
Θα στηρίζει τη βιωσιμότητα του συγκεκριμένου κλάδου και δεν θα αποσκοπεί στη στοχευμένη ενίσχυση της κερδοφορίας.

Θα συμβάλει αποδεδειγμένα στη διεθνή ανταγωνιστικότητα του προϊόντος. Θα ενισχύει την απασχόληση στον κλάδο.
Σ’ αυτήν την κατεύθυνση, επεξεργαζόμαστε ένα μαθηματικό μοντέλο, το οποίο παραμετροποιεί τόσο τη σύνθεση του κόστους όσο και τις επιμέρους διαφοροποιήσεις που σας προανέφερα.
-    Ανοίγουμε τις αγορές από τα καρτέλ της διαπλοκής, με σύγχρονη αντιολιγοπωλιακή νομοθεσία και με μια πραγματικά ανεξάρτητη, ακηδεμόνευτη, πλήρως λειτουργική και θεσμικά ενισχυμένη Επιτροπή Ανταγωνισμού.

Γιατί στην Ελλάδα την ιδιωτική πρωτοβουλία δεν την εκτοπίζει το κράτος και η δημόσια παρέμβαση, αλλά το καρτέλ της διαπλοκής.

Το οποίο λειτουργεί σε καθεστώς απόλυτου προστατευτισμού από το πολιτικό κατεστημένο.

Νέμεται τα αναπτυξιακά κονδύλια. Νοθεύει τους κανόνες της αγοράς. Και αποτρέπει τις παραγωγικές πρωτοβουλίες.
-    Εισάγουμε στοχευμένες πολιτικές χρηματοδότησης επιχειρήσεων από αναπτυξιακό δημόσιο φορέα ειδικού σκοπού.

-    Καθιστούμε βασικό στοιχείο της αναδιαπραγμάτευσης της δανειακής σύμβασης την εξωτερική, μη δανειακή χρηματοδότηση των επενδύσεων, στο πλαίσιο ενός «ευρωπαϊκού New Deal» ή μιας ειδικής ευρωπαϊκής χρηματοδότησης για την Ελλάδα.

-    Ανοίγουμε το δρόμο στη βιώσιμη ανάπτυξη με κοινωνική δικαιοσύνη και σταθερότητα.

-    Δημιουργούμε, με όλα αυτά, συνθήκες κερδοφορίας για το ιδιωτικό κεφάλαιο και, έτσι, νέες σταθερές και αξιοπρεπείς θέσεις εργασίας, δηλαδή ελπίδα στον παραγωγικό κόσμο της χώρας.

Ζητάμε:

Παραγωγικές επενδύσεις με σταθερές και αξιοπρεπώς αμειβόμενες θέσεις εργασίας και εργασιακό περιβάλλον σεβασμού του εργαζόμενου ως παραγωγικού συντελεστή και ως ανθρώπου. Ζητάμε, δηλαδή, από τη δημιουργική και παραγωγική Ελλάδα να μπει μπροστά.  Να συμβάλει στην ανασυγκρότηση αυτού του τόπου από τα συντρίμμια των Μνημονίων.
Είναι, όμως, γνωστό, ότι, στα κρίσιμα πρώτα στάδια της αντιστροφής μιας βαθιάς και παρατεταμένης ύφεσης και της ανάκαμψης της οικονομίας, οι ιδιωτικές επιχειρήσεις δεν επενδύουν.  Κρατούν σε αργία μέρος του παραγωγικού δυναμικού.  Αυτό σημαίνει χαμηλούς ρυθμούς μεγέθυνσης και σταθεροποίηση της ανεργίας σε υψηλά επίπεδα.  Εμείς όμως δεν θέλουμε ούτε χαμηλή οικονομική μεγέθυνση ούτε και μεγέθυνση χωρίς κοινωνικό περιεχόμενο.
Θέλουμε να πετύχουμε ένα καίριο πρώτο χτύπημα στην ανεργία. Γι’ αυτό και σκοπεύουμε να ανατάξουμε την οικονομία με δημόσιες επενδύσεις, αλλά και με την ανάπτυξη του τομέα της κοινωνικής οικονομίας.  Αφού αποτελεί παραλογισμό και απόλυτη στρέβλωση της μεταρρύθμισης ως έννοιας να πιστεύει κάποιος ότι, στη διαλυμένη Ελλάδα, την ανάπτυξη θα φέρει η περίφημη «εργαλειοθήκη» του ΟΟΣΑ.
Αλλά το βασικό πολιτικό ερώτημα για την παραγωγική ανασυγκρότηση είναι ποιος και πως θα βάλει τη μηχανή μπροστά.  Μήπως οι χρεοκοπημένες τράπεζες;  Με ποια κριτήρια;  Τραπεζικά κριτήρια θα προσδιορίσουν την προοπτική των ιχθυοκαλλιεργειών και της ακτοπλοΐας, μόνο και μόνο εξαιτίας του υπερδανεισμού τους;
Ποιοι είναι οι πραγματικοί θεσμοί αναπτυξιακού σχεδιασμού και οργάνωσης της παραγωγικής διαδικασίας σ’ αυτόν τον τόπο;  Η Τράπεζα Πειραιώς για την ακτοπλοΐα;  Και από κοινού και οι τέσσερις συστημικές τράπεζες για τον πλέον εξαγωγικό παραγωγικό κλάδο που, όμως, παραπαίει – τις ιχθυοκαλλιέργειες;  Γιατί ακριβώς αυτό συμβαίνει αυτήν την περίοδο.

Για μας όμως, η οργάνωση της παραγωγικής διαδικασίας και ο σχεδιασμός της ανάπτυξης είναι πάνω από όλα υπόθεση δημοκρατίας.  Αφορά όλη τη ζώσα κοινωνία. Τους φορείς της και τις επαγγελματικές της ενώσεις.  Που συναποφασίζουν, στο πλαίσιο του αποκεντρωμένου δημοκρατικού προγραμματισμού. Σ’ αυτό το πλαίσιο, για παράδειγμα, δεν νοούνται ακτοπλοϊκές μεταφορές για μια νησιωτική χώρα – και μάλιστα με υψηλή τουριστική κίνηση σε νησιωτικούς προορισμούς – χωρίς δημόσιο-κοινωνικό φορέα ακτοπλοΐας.
Απευθύνομαι, λοιπόν, στον παραγωγικό κόσμο της χώρας και του υπενθυμίζω: Εμείς είμαστε ξεκάθαροι στις θέσεις μας και στις σχέσεις μας.  Θέλουμε να αποτρέψουμε την προοπτική του να γίνει η Ελλάδα μια φθηνή χώρα αναψυχής για το βορρά.
Κυρίες και κύριοι, Δεν υπερβάλλω όταν λέω ότι το μέλλον που μας επιφυλάσσουν είναι να είμαστε μια φθηνή χώρα αναψυχής για το Βορρά.  Με όλο τον ευρωπαϊκό Νότο, μια ζώνη φθηνά αμειβόμενης και επισφαλούς εργασίας, στο πλαίσιο της βίαιης αναδιοργάνωσης του ευρωπαϊκού καταμερισμού εργασίας που επιχειρεί ο πολιτικά κυρίαρχος νεοφιλελευθερισμός.

Ρίξτε μια ματιά στη γειτονική Ιταλία. Όπου η FIAT μεταφέρει τη νομική της έδρα στην Ολλανδία και τη φορολογική στη Μεγάλη Βρετανία.  Και η Σουηδική Electrolux απαιτεί μείωση μισθών κατά 50% στα τέσσερα εργοστάσιά της εδώ, ώστε να προσεγγίσουν τις αμοιβές στις μονάδες της στην Πολωνία.

Στο κυβερνητικό μας πρόγραμμά, η αναπτυξιακή ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης είναι ένας από τους τρεις αμοιβαία ενισχυόμενους πυλώνες που συναρμόζουν το εθνικό σχέδιο για την οικονομική, κοινωνική και περιβαλλοντική ανασυγκρότηση του τόπου.

Ο πρώτος πυλώνας είναι η σταθεροποίηση της οικονομίας, στο τρίπτυχο: διατηρήσιμο και κοινωνικά δίκαιο πρωτογενές πλεόνασμα, ανάληψη της διοίκησης των ανακεφαλαιοποιημένων τραπεζών, ώστε να λειτουργήσουν προς όφελος της πραγματικής οικονομίας, με  ελάφρυνση και προστασία των δανειοληπτών από υποχρεώσεις που ανελήφθησαν με διαφορετικά εισοδηματικά δεδομένα – αυτό που εμείς αποκαλούμε «νέα σεισάχθεια» –  και, τέλος, ρευστότητα στην αγορά με κάθε διαθέσιμο μέσο.

Ανοίγω μια σύντομη παρένθεση για να υπενθυμίσω ότι ο ίδιος ο ΣΕΒ, τον περασμένο Σεπτέμβρη, είχε χαρακτηρίσει το περίφημο πρωτογενές πλεόνασμα, που, αυτές τις μέρες, διαρκώς αυξάνει η κυβέρνηση,  «λογιστικό» και είχε επισημάνει πως: «δίνοντας τη λογιστική μάχη του ελλείμματος, λησμονήσαμε στην πράξη τον στόχο της ανάπτυξης».

Το δικό μας πρωτογενές πλεόνασμα θα στηρίζεται στην αύξηση των δημόσιων εσόδων – και όχι στην περικοπή των δημόσιων δαπανών και την κοινωνική καταστροφή.

Ο δεύτερος πυλώνας είναι η αναχαίτιση της ανθρωπιστικής κρίσης, μ’ ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα άμεσων παρεμβάσεων έκτακτης ανάγκης.

Έτσι θα υψώσουμε αμέσως ασπίδα προστασίας για τα πιο ευάλωτα κοινωνικά στρώματα.

Ο τρίτος πυλώνας η ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης στις κατευθυντήριες αρχές και στο περιεχόμενο της οποίας αναφέρθηκα εκτενώς.

Σας υπενθυμίζω τα γνωστά, πλέον, πέντε αλληλένδετα και συμπληρωματικά παραγωγικά συμπλέγματα, που αναδεικνύουν τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της ελληνικής οικονομίας: το αγροτοδιατροφικό, το τουριστικό, το κατασκευαστικό, το ενεργειακό, όπως και εκείνο της βιομηχανίας, των περιβαλλοντικών τεχνολογιών και της έρευνας.
Θέλω να κάνω ξεκάθαρο στο σημείο αυτό ότι εμείς επιλέγουμε κλάδους – όχι επιχειρήσεις.

Στόχος μας είναι η διαμόρφωση ενός νέου αναπτυξιακού μοντέλου, που θα ικανοποεί την εσωτερική ζήτηση.

Θα δημιουργεί καινοτομία και υψηλή προστιθέμενη αξία, με αξιοπρεπώς αμειβόμενη και σταθερή εργασία.

Στόχος μας είναι, επίσης, η ενίσχυση μιας ανταγωνιστικής εγχώριας βιομηχανίας υποκατάστασης εισαγωγών, όπου αυτό είναι δυνατόν.
Για παράδειγμα, η Ελλάδα θα μπορούσε να γίνει βασικός ευρωπαϊκός πόλος στην αγροτοδιατροφική έρευνα και παραγωγή.  Θα μπορούσε να εξελιχθεί, επίσης, σε περιφερειακό ενεργειακό κέντρο ανανεώσιμων πηγών και νέας περιβαλλοντικής τεχνολογίας.

Μπορούμε να επανεστιάσουμε τον τουρισμό σε εναλλακτικές μορφές, προσανατολισμένες στην υψηλή ποιότητα και τη χαμηλή περιβαλλοντική επιβάρυνση.

Παράλληλα, οι συνέπειες της κρίσης στην Ευρωζώνη για την ελληνική οικονομία επαναφέρουν στο προσκήνιο την ανάγκη για τη διατήρηση και την ενίσχυση της βιομηχανικής παραγωγής που έχει απομείνει.

Όπως  και για την καινοτομική, τεχνολογική ανασυγκρότηση των βιομηχανικών-παραγωγικών δομών.

Γιατί κακά τα ψέματα: Χωρίς εθνική βιομηχανία δεν μπορεί να νοηθεί ελληνική οικονομία.  Δεν νοείται ναυπηγοεπισκευαστικός κλάδος στην Ελλάδα χωρίς ενιαίο δημόσιο ναυπηγοεπισκευαστικό φορέα.  Δεν νοείται ελληνική φαρμακευτική παραγωγή, χωρίς εθνική φαρμακοβιομηχανία υπό δημόσιο και κοινωνικό έλεγχο.
Κυρίες και Κύριοι, Φίλες και Φίλοι,

Η ημερίδα αυτή δεν θα μπορούσε να είναι πιο επίκαιρη. Γιατί η χώρα βρίσκεται στο μεταίχμιο μιας μεγάλης πολιτικής αλλαγής.  Που έχει χαρακτηριστικά «αλλαγής παραδείγματος» – για να θυμηθώ τον αμερικανό επιστημολόγο Τόμας Κουν.

Οι ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου θα αποδειχθούν το κύκνειο άσμα, όχι μόνον αυτής της συγκυβέρνησης, αλλά μιας ολόκληρης εποχής.  Ζούμε πράγματι στο μεταίχμιο ανάμεσα στο παλιό που φεύγει και στο νέο που έρχεται.  Ζητάμε τη συστράτευση όλων των παραγωγικών δυνάμεων στον κοινό αγώνα για την ανάπτυξη και την ανασυγκρότηση.  Είναι το δημοκρατικό και πατριωτικό προσκλητήριο της γενιάς μας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι δύναμη διχασμού αλλά ενότητας. Είναι η δύναμη που αναλαμβάνει την ευθύνη για τη κοινωνική σωτηρία και τη παραγωγική ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας. Δεν είναι απειλή, όπως κάποιοι τον παρουσιάζουν.  Είναι η τελευταία ελπίδα για το λαό και τον τόπο.

Σας ευχαριστώ πολύ για τη σημερινή παρουσία σας και την προσοχή σας

Θα πληρώσουμε 265 εκ. ευρώ, για τα χρέη της ακροδεξιάς και του αποκόμματος;;;

Ελεήστε τους. Μαζί τα φάγαμε !

Πληρώνουμε τα σκάνδαλά τους, πληρώνουμε τα φαγωμένα τους, πληρώνουμε τα κλεμμένα τους, θα πληρώσουμε και τα δάνεια της ακροδεξιάς Σαμαρά και του ...αποκόμματος Βενιζέλου. Συνολικά 265 εκ. ευρώ (συν τους τόκους), για τα δάνεια των μπανταχτσήδων Γερμανοτσολιάδων ..."σωτήρων", που τα πήραν «προεξοφλώντας» ότι θα λάμβαναν και τα επόμενα χρόνια τα ίδια εκλογικά ποσοστά ! Διαβάστε το ρεπορτάζ:  
Συνταγή Μεγάρου Μουσικής ενδέχεται να εφαρμόσουν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ για τα υπέρογκα δάνειά που έχουν λάβει και δεν μπορούν να αποπληρώσουν. Τα χρέη των δύο κομμάτων ξεπερνούν κατά πολύ

το ποσό των 230 εκατομμύρια που όφειλε το Μέγαρο Μουσικής και το οποίο η κυβέρνηση αποφάσισε πρόσφατα ότι πρέπει να πληρώσουν οι φορολογούμενοι.

Η διαφαινόμενη σταδιακή διάχυση του ΠΑΣΟΚ σε εκλογικά σχήματα όπως αυτό της «Προοδευτικής Παράταξης» με την κίνηση των 58 δημιουργεί ακόμη μεγαλύτερα ερωτηματικά.  
Τα δύο κόμματα είχαν προεξοφλήσει τα χρήματα που τους αναλογούσαν από την κρατική χρηματοδότηση, «προεξοφλώντας» συγχρόνως ότι θα λάμβαναν και τα επόμενα χρόνια τα ίδια εκλογικά ποσοστά ! 

Πρόσφατα ο αρμόδιος επίτροπος της ΕΕ Χοακίν Αλμούνια, απαντώντας σε σχετική ερώτηση του ευρωβουλευτή της Δράσης Θόδωρου Σκυλακάκη, ανέφερε ότι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ δεν αποπληρώνουν τα δάνειά τους από τον Ιανουάριο του 2013.

Σύμφωνα με στοιχεία, που επικαλείται η Ελευθεροτυπία, στο τέλος του 2012 η ΝΔ είχε χρέη 145 εκατ. ευρώ και το ΠΑΣΟΚ 120 εκατ. ευρώ. 

Οπως έχουν σταματήσει να πληρώνουν ακόμη και τους τόκους, η πληρώνουν μόνο μέρος τους, τα ποσά αυτά έχουν αυξηθεί.

Πηγές της ΝΔ ανέφεραν στην εφημερίδα ότι το κόμμα, μέσω της κρατικής επιχορήγησης, καλύπτει τουλάχιστον το 60%-70% των τόκων που υποχρεούται να καταβάλει προκειμένου να θεωρείται ενήμερος ο δανεισμός της. 

Δεν είναι γνωστό αν υπάρχουν και τι ύψους προσαυξήσεις και ποινές λόγω αθέτησης του συνόλου των δανειακών υποχρεώσεων του κόμματος απέναντι στις τράπεζες.

Στο ΠΑΣΟΚ τα πράγματα είναι ακόμη πιο αδιαφανή ενώ τίθεται και το ερώτημα ποιος θα επωμισθεί την εξόφλησή τους στην περίπτωση που το ΠΑΣΟΚ διαλυθεί,  ενσωματωθεί σε έναν ευρύτερο σχηματισμό ή συνεχίσει με άλλο όνομα. 

Στο ρεπορτάζ του Μιχαήλ Γελάνταλι, ο συντάκτης της Ελευθεροτυπίας επικαλείται εκτίμηση «έμπειρου τραπεζικού». σύμφωνα με την οποία από τη στιγμή που το ΠΑΣΟΚ ως «νομικό πρόσωπο, ως ΑΦΜ παύει να υφίσταται, να λειτουργεί, οι υποχρεώσεις περνούν στον φορολογούμενο»...

 tvxs.gr

Η Δημοκρατία τους κουκουλώνει τις ευθύνες τους

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

Κάθε κόμμα που συμμετέχει στις βουλευτικές εκλογές, δίνει μια «υποσχετική» στους πολίτες με βάση την οποία τους ζητά να την ψηφίσουν.

Πάρα μα πάρα πολλές φορές τα περισσότερα από όσα είχε υποσχεθεί κάποιο κόμμα προεκλογικά, δεν υλοποιούνται ή υλοποιούνται ακριβώς τα αντίθετα, όταν το κόμμα αυτό βρεθεί...

στην εξουσία.

Οι δικαιολογίες που χρησιμοποιούνται είναι πολλές, και λίγο πολύ γνωστές.

«Παραλάβαμε χάος», «Δεν είχαμε όλα τα στοιχεία στη διάθεσή μας», «Η κατάσταση ήταν πολύ χειρότερη από όσα περιμέναμε», «Προέκυψαν αλλαγές στις ευρωπαϊκές και παγκόσμιες συνθήκες» και το πιο προκλητικό από όλα «Αυτά ακριβώς λέγαμε και προεκλογικά».

Από μία άλλη οπτική γωνία και τηρουμένων των αναλογιών θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι τα κόμματα κατά την προεκλογική περίοδο ζητάνε τη σύναψη ενός «δανείου εμπιστοσύνης» με τους ψηφοφόρους. Μόνο που η σύναψη αυτού του «δανείου», δεν συνοδεύεται από κάποιο σχετικό συμβόλαιο που να αναγράφει τις υποχρεώσεις του «κόμματος-δανειολήπτη» ούτε υπάρχουν ποινικές κυρώσεις για το «κόμμα-δανειολήπτη» σε περίπτωση αθέτησης των υποσχέσεών του προς τους πολίτες.

Προφανώς, κάτι τέτοιο, καλά κάνει και δεν υπάρχει γιατί είναι πολύ επικίνδυνο καθώς δεν μπορεί κανένας να κάνει δίκη προθέσεων ούτε να αποδείξει ότι κάποιο κόμμα λειτούργησε δόλια με σκοπό να υφαρπάξει το «δάνειο εμπιστοσύνης» από τους πολίτες.

Για 4 χρόνια, το κόμμα που θα συγκεντρώσει την απαιτούμενη πλειοψηφία, «ενοικιάζει» τη διακυβέρνηση της χώρας και μόνο αν το ίδιο το θελήσει μπορεί να σπάσει το συμβόλαιο σε μικρότερο χρονικό διάστημα.

Να σημειώσουμε, στο σημείο αυτό, ότι ο μοναδικός δεσμευτικός όρος που υπάρχει σ’ αυτή τη μεταφορική «δανειακή σύμβαση» είναι η χρονική διάρκεια του «δανείου», η οποία, για τη χώρα μας, έχει οριστεί στα 4 χρόνια. Κατά τη διάρκεια της «ενοικίασης» η κυβέρνηση οφείλει να λειτουργεί, στο όνομα του λαού, προς όφελος των πολιτών και του δημοσίου συμφέροντος, τηρώντας το Σύνταγμα και τους νόμους της χώρας, της οποίας την ακεραιότητα και ανεξαρτησία οφείλει να προστατεύει και να μην την εκχωρεί.

Υπάρχει, βέβαια και η περίπτωση, οι πολίτες να ζητήσουν νωρίτερα την έξωση της «κυβέρνησης-ενοικιαστή», αν διαπιστώσει ότι ο τρόπος διακυβέρνησης έρχεται ενάντια, τόσο στο δημόσιο συμφέρον, όσο και στις προεκλογικές υποσχέσεις.

Βέβαια, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι δεν είναι λίγες οι φορές που οι πολίτες αντιλαμβάνονται πως, όσα είχαν ειπωθεί προεκλογικά από κάποια κόμματα και ειδικά αν αυτά είναι «κόμματα εξουσίας», όπως λέγονται, ήταν μόνο υποσχέσεις που δεν επρόκειτο να πραγματοποιηθούν.

Ποινικές, λοιπόν, ευθύνες δεν μπορούν να ζητηθούν από κόμματα που άλλα υπόσχονται προεκλογικά και άλλα κάνουν μετεκλογικά. Μπορούν όμως να ζητηθούν πολιτικές ευθύνες τις οποίες αποδίδουν οι ίδιοι οι πολίτες είτε όταν θα έρθει η επόμενη εκλογική αναμέτρηση είτε και νωρίτερα με μαζικές διαμαρτυρίες, μαζικές διεκδικήσεις, πορείες και απεργίες.

Τι γίνεται, όμως, στην περίπτωση που κάποια κυβέρνηση νομοθετεί ενάντια στους νόμους και το Σύνταγμα, όπως γνωμοδοτούν και αποφασίζουν οι αρμόδιες δικαστικές αρχές και μάλιστα όταν αρνούνται να συμμορφωθούν με τις αποφάσεις αυτές; Σε μια τέτοια περίπτωση, υπάρχουν μόνο πολιτικές ή και ποινικές ευθύνες; Ως μη ειδικός, δεν μπορώ να έχω άποψη για το συγκεκριμένο ερώτημα.

Από την άλλη μεριά, οι ίδιοι οι πολίτες, έχουν υποχρέωση να προστατεύουν την τήρηση του Συντάγματος και να μην δέχονται την παραβίασή του από τον οποιονδήποτε. Άρα, θεωρούνται το ίδιο υπεύθυνοι με τον παραβάτη;

Ένα σχετικό παράδειγμα παρόμοιου καταμερισμού ευθυνών έχουμε στην περίπτωση όσων, τα προηγούμενα χρόνια ήταν ασυνεπείς είτε στην απόδοση των φόρων είτε στην απόδοση των ασφαλιστικών εισφορών.

Οι αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες, με την ευθύνη των εκάστοτε κυβερνήσεων, όφειλαν να αναζητήσουν από τους οφειλέτες, να αποδώσουν τις οφειλές τους. Αντί γι’ αυτό, ειδικά για τους μεγαλοοφειλέτες, χορηγούνταν μακροχρόνια περίοδο ασυλίας με αποτέλεσμα, η μη απόδοση των οφειλών, όχι μόνο να γίνεται καθεστώς, αλλά να εκλαμβάνεται ως «μαγκιά» και «εξυπνάδα». Το φαινόμενο, όπως διαβάζουμε στον Τύπο, εξακολουθεί να ισχύει και σήμερα, την ίδια περίοδο που εξαντλείται κάθε αυστηρότητα σε περιπτώσεις μικροοφειλετών που λόγω της κρίσης, έχουν αντικειμενική δυσκολία να ανταπεξέλθουν.

Είναι προφανές ότι ο μόνος υπεύθυνος για την είσπραξη των οφειλών είναι το κράτος. Είναι όμως, επίσης προφανές ότι αυτοί που ωφελούνται από την «απροθυμία» του κράτους να εισπράξει τις οφειλές είναι οι μεγαλοοφειλέτες οι οποίοι μπορούν να χρησιμοποιούν τα ποσά των οφειλών για να αυξάνουν την περιουσία τους.

Αντί, λοιπόν να αναζητηθούν ευθύνες στις κυβερνήσεις που δεν κάνουν αυτό που θα έπρεπε, οι ευθύνες, και με τη βοήθεια των ΜΜΕ, μεταφέρονται στους πολίτες που δεν καταβάλουν τις εισφορές τους, βάζοντας στο ίδιο σακί και αυτούς που αντικειμενικά μπορούν και αυτούς που αντικειμενικά, δεν μπορούν.

Αν στα παραπάνω προσθέσουμε και την άρνηση του κράτους να καταβάλει τις οφειλές του προς τους ιδιώτες εκείνους, που δεν έχουν την οικονομική  δυνατότητα να διεκδικήσουν δικαστικά αυτές τις οφειλές, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι, με ευθύνη των κυβερνήσεων, το κράτος και με τον τρόπο αυτό, συντελεί στη μεταφορά πλούτου σε όσους ήδη διαθέτουν μπόλικο, από όσους ήδη έχουν πληρώσει πολύ ακριβά «το λογαριασμό».

Αξίζει, επίσης να δούμε, από σχετικές λίστες που είδαν το φως της δημοσιότητας, ποιοι φιγουράρουν στις πρώτες θέσεις όσων οφείλουν τόσο στις τράπεζες, όσο και στο δημόσιο. Το παράλογο(;), είναι πως αυτοί, δανειοδοτούνται από τις τράπεζες για να ξεπεράσουν την «οικονομική συγκυρία». Για τους μικροοφειλέτες; Ούτε λόγος να γίνεται για παρόμοια αντιμετώπιση.

Τελικά, στη Δημοκρατία, στην Ισονομία και στην Ισότητα, οι εκάστοτε κυβερνήσεις δίνουν τον ορισμό που τους συμφέρει ο οποίος εξαντλείται στην εκλογή τους μέσω της ψηφοφορίας κάθε τέσσερα χρόνια.

Από kyrgiakischristos, μοντάζ Γρέκι