«Θάνατος» της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας

Η πιο κρίσιμη ημέρα για το 

Share Tweet 9 Σχόλια e-mail

Δεν έχει κανένα απολύτως προηγούμενο το «έγκλημα» στο οποίο οι δανειστές επιχειρούν να καταστήσουν συνένοχη την κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου, εις βάρος του ελληνικού φαρμάκου, της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας και κατ’ επέκταση εις βάρος της υγείας των Ελλήνων πολιτών.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες ήταν τα δύο κόμματα που προεκλογικά «κέρδισαν» την ψήφο των πολιτών, υποσχόμενα όχι απλά τη στήριξη, αλλά και την απόλυτη ενίσχυση της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας, συμπεριλαμβάνοντάς την μέσα στους τέσσερις πιο ισχυρούς πυλώνες ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας.

Και σήμερα, αν τελικά δεν κάνουν το αυτονόητο και φτάσουν στο σημείο, μέσα από το πολυνομοσχέδιο που κατατέθηκε στη Βουλή, να υλοποιήσουν σε απόλυτο βαθμό τα «βρώμικα» σχέδια των δανειστών και των ξένων φαρμακοβιομηχανιών που αυτοί εκπροσωπούν, θα βάλουν την «ταφόπλακα» πάνω από το ελληνικό φάρμακο, οδηγώντας χιλιάδες εργαζομένους στην ανεργία.

 Η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου είναι μέχρι στιγμής αυτή που φαίνεται ότι ξέχασε μέσα σε ελάχιστους μόλις μήνες, μια από τις πλέον βασικές προεκλογικές δεσμεύσεις της και είναι έτοιμη να βάλει «βόμβα» στα θεμέλια της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας.

Μια «βόμβα» που έφτασαν στο σημείο να την απορρίψουν σχεδόν όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, ακόμα και η Νέα Δημοκρατία δια στόματος του υποψήφιου προέδρου της, Κυριάκου Μητσοτάκη, ενώ ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι τάχθηκαν ξεκάθαρα, υπέρ της απόσυρσης από το πολυνομοσχέδιο, της διάταξης για την τιμολόγηση σε εξευτελιστικά επίπεδα, των εκτός πατέντου φαρμάκων και των γενοσήμων.

Τσίπρας και Καμμένος έφτασαν στο σημείο να λένε αυτοί όσα καταλόγιζαν σε ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία, να φωνάζουν, δηλαδή, «ναι σε όλα» έναντι των δανειστών και να εγκληματούν εν γνώση τους (;) εις βάρος των ελληνικών φαρμακοβιομηχανιών, των χιλιάδων εργαζομένων σε αυτές και φυσικά των Ελλήνων πολιτών. Γιατί οι Έλληνες ασθενείς θα είναι τελικά αυτοί, αν ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ δεν αποσύρουν τη διάταξη από το πολυνομοσχέδιο, που σε λίγο καιρό θα υποχρεωθούν, αν περάσει αυτό το εκτρωματικό εφεύρημα των δανειστών, να πληρώνουν αμφίβολης ποιότητας φάρμακα της Ισραηλινών και άλλων πολυεθνικών, σε τιμές (όταν πετύχουν το στόχο της διάλυσης των ελληνικών εταιρειών) κατά πολύ υψηλότερες από αυτές που σήμερα βρίσκουν τα απολύτως ασφαλή, παραγόμενα στην Ελλάδα φάρμακα.

Υπάρχει, λοιπόν, χρόνος, έστω και στο... παρά ένα, αν πραγματικά Τσίπρας και Καμμένος, ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ θέλουν να σώσουν το ελληνικό φάρμακο και να προστατεύσουν τη δημόσια υγεία, αλλά και αν πραγματικά θέλουν να αποδείξουν πως κυβερνούν τη χώρα για να προασπίζουν τα συμφέροντά της και όχι αυτά των Ισραηλινών και Γερμανικών εταιρειών, να στείλουν σε μια κόλλα χαρτί, πίσω στους δανειστές, τη δόλια και προσβλητική απαίτησή τους.

Να στηρίζουν, ακριβώς, όπως το είχαν αμφότεροι υποσχεθεί προεκλογικά, το ελληνικό φάρμακο και να πουν, επιτέλους και ένα περήφανο ΟΧΙ στους δανειστές και τον κ. Καρόνε της τρόικας, που αποτελεί το «συνδικαλιστικό» όργανο των ξένων πολυεθνικών στις Βρυξέλλες και έχει αναδειχθεί ως... «δάσκαλος» του είδους και εσχάτως νέος συμβουλάτορας του Μαξίμου, με μοναδικό σκοπό του να οδηγήσει στο κλείσιμο τις ελληνικές φαρμακοβιομηχανίες.

Οφείλουν, επιτέλους, αυτοί που εξελέγησαν για να κυβερνούν αυτό τον τόπο να το πράξουν εκπροσωπώντας τα εθνικά και όχι τα... πολυεθνικά συμφέροντα. Λύσεις υπάρχουν για όλα τα ζητήματα, λύσεις εθνικές, λύσεις πατριωτικές. Αρκεί αυτοί που κυβερνούν να θέλουν να τις εφαρμόσουν και να μην περιμένουν τα email των δανειστών για να... χαράξουν τη στρατηγική τους στο χώρο του φαρμάκου.

Μια στρατηγική που αν δεν σπεύσουν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ να αποτρέψουν, ζητώντας την απόσυρση της διάταξης για τα εκτός πατέντου φάρμακα και τα γενόσημα στο πολυνομοσχέδιο, θα ισοδυναμεί και με τη δική τους συνενοχή σε ένα σχεδιαζόμενο εκ προμελέτης έγκλημα εις βάρος χιλιάδων εργαζομένων, απώλειες εκατοντάδων εκατομμυρίων για το ελληνικό δημόσιο και επιπτώσεων ανυπολόγιστης αξίας στην υγεία των Ελλήνων.

Από σήμερα ξεκινά η αντίστροφη μέτρηση... ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ πρέπει να αποφασίσουν αν θα βάλουν την ταφόπλακα στο ελληνικό φάρμακο.

Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι τους δείχνουν σήμερα το δρόμο...

Εμείς τους θυμίζουμε όσα εκείνοι δήλωναν προεκλογικά, σε περίπτωση που τα έχουν ξεχάσει. Ας αποδείξουν, λοιπόν, τα αυτονόητα. Έστω και την ύστατη στιγμή...

Ο πρωθυπουργός, κατά την επίσκεψή του στο υπουργείο Υγείας στις 2 Απριλίου 2015, είχε δηλώσει: «Δίνουμε ιδιαίτερη έμφαση στην ενίσχυση της εγχώριας βιομηχανίας φαρμάκων, μέσω δημιουργίας άμεσων και έμμεσων κινήτρων για την αύξηση της εγχώριας παραγωγής, με απώτερο στόχο την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της εγχώριας φαρμακοβιομηχανίας και των εξαγωγών της, με άμεση επίδραση στις θέσεις εργασίας και στο ΑΕΠ της χώρας». 

Ο Πάνος Καμμένος πριν τις εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου μίλαγε για την ελληνική φαρμακοβιομηχανία ως έναν από τους βασικούς πυλώνες ανάπτυξης και πρότεινε, χαρακτηριστικά, για το ζήτημα του rebate:

Κ. Μητσοτάκης: «Στρατηγικός στόχος κάθε κυβέρνησης η στήριξη της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας»

Τις ενστάσεις του για την προκλητική και μονομερή παρέμβαση των θεσμών στις τιμές των παλαιών και οικονομικών φαρμάκων, μέσω των διατάξεων που περιλαμβάνονται στο πολυνομοσχέδιο που κατέθεσε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, εξέφρασε ο υποψήφιος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, Κυριάκος Μητσοτάκης.

Μιλώντας στην εκπομπή «στον Ενικό» και ερωτηθείς από τον Νίκο Χατζηνικολάου για τη θέση του «για τους τελευταίους χειρισμούς της τρόικας, αναφορικά με το φθηνό ελληνικό φάρμακο, δηλαδή αναφορικά με την ελληνική φαρμακοβιομηχανία», ο κ. Μητσοτάκης ανέφερε: «Έχουμε μία υγιή ελληνική φαρμακοβιομηχανία. Η φαρμακευτική δαπάνη έχει πέσει από τα 5 δισ. στα 2 δισ. εκατομμύρια. Έχει γίνει μια σημαντική εξοικονόμηση. Θα πρέπει να αποτελεί στρατηγικό στόχο της κάθε ελληνικής κυβέρνησης, στο βαθμό που οι τιμές των φαρμάκων είναι ανταγωνιστικές και μπορούν να είναι ανταγωνιστικές, προφανώς να μπορεί να στηριχτεί και η ελληνική φαρμακοβιομηχανία. Αυτός σημαίνει ότι στο πλαίσιο της προσαρμογής των τιμών σε σχέση με πολύ φθηνά γενόσημα μπορούμε να κάνουμε μια πολιτική που να μην επιβαρύνει τον Έλληνα φορολογούμενο και ταυτόχρονα να κρατάει δουλειές στη χώρα, σε έναν κλάδο που είναι ανταγωνιστικός. Άρα υπάρχουν περιθώρια για διαφοροποίηση από την πολιτική».

Παράλληλα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης επέκρινε την κυβέρνηση και την ηγεσία του υπουργείου Υγείας για το γεγονός ότι ενέταξαν στο πολυνομοσχέδιο την εν λόγω εγκληματική διάταξη: «Υπάρχει ένα άρθρο μόνο στο πολυνομοσχέδιο το οποίο αφορά στο φάρμακο, το οποίο έχει μπει λίγο από το... πουθενά, πρέπει να το δούμε, πρέπει να το μελετήσουμε, πρέπει να μας εξηγήσει ο αρμόδιος υπουργός τι σκοπεύει ακριβώς να πετύχει με αυτό για το φάρμακο. Γιατί η δαπάνη είναι προσδιορισμένη στα 2 δισ.».

Στο σημείο αυτό, ο παρουσιαστής της εκπομπής διέκοψε τον κ. Μητσοτάκη για να υπενθυμίσει στον ίδιο και στους τηλεθεατές ότι η φαρμακευτική δαπάνη στην Ελλάδα δεν είναι 2 δισ., αλλά ακόμα μικρότερη, καθώς περιλαμβάνει και τα εμβόλια, κάτι που δεν συμβαίνει στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, καθώς δεν περιλαμβάνεται το κομμάτι της πρόληψης στη φαρμακευτική δαπάνη.

ΠΑΣΟΚ: «Όχι» σε αποσπασματικές και εμβαλωματικές ρυθμίσεις στην πολιτική του φαρμάκου

Την έντονη διαφωνία του για τις νέες παράλογες απαιτήσεις των δανειστών στην πολιτική του φαρμάκου εξέφρασε - πριν λίγες ημέρες - και το ΠΑΣΟΚ, μέσω της υπεύθυνης Υγείας της ΚΟ της Δημοκρατικής Συμπαράταξης (ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ), Εύης Χριστοφιλοπούλου.

«Το τελευταίο διάστημα υπάρχουν πληροφορίες ότι οι θεσμοί (κουαρτέτο), παρεμβαίνουν στην πολιτική του φαρμάκου, με προτάσεις που μπορεί να δημιουργήσουν προβλήματα επιβίωσης σε πολλές ελληνικές φαρμακοβιομηχανίες που έχουν παραγωγή, κάνουν έρευνα στο χώρο του φαρμάκου, καινοτομούν και έχουν εξαγωγικό προσανατολισμό», ανέφερε, σε δήλωσή της, η κ. Χριστοφιλοπούλου.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Τρύφων: Να ασκήσει βέτο η κυβέρνηση στις παράλογες απαιτήσεις για το φάρμακο

«Είναι σαφές ότι η μείωση της τιμής του φαρμάκου αποτελεί προτεραιότητα. Αυτή όμως πρέπει να γίνεται με τρόπο ουσιαστικό, και ολοκληρωμένο, ώστε να συμπεριλαμβάνει τις πολυεθνικές του φαρμάκου, αλλά και να διασφαλίζει πλήρως τον πολίτη - ασθενή», πρόσθεσε.

Ξεκαθάρισε, ωστόσο, ότι «η συνολική πολιτική για το καλό, ασφαλές και φθηνότερο φάρμακο απαιτεί ολοκληρωμένες πολιτικές παρεμβάσεις και όχι αποσπασματικές, εμβαλωματικές ρυθμίσεις».

Για το λόγο αυτό, όπως ανέφερε, «το ΠΑΣΟΚ – Δημοκρατική Συμπαράταξη καλεί την κυβέρνηση να προχωρήσει προς αυτή την κατεύθυνση στη διαπραγμάτευση με τους εταίρους».

Μάλιστα, η κ. Χριστοφιλοπούλου είχε αποκαλύψει ότι «το αμέσως επόμενο διάστημα, θα πάρουμε πρωτοβουλία να καλέσουμε το νέο Υπουργό Υγείας κ. Ξανθό στην Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων της Βουλής, έτσι ώστε να γίνει διεξοδική ενημέρωση αλλά και συζήτηση εναλλακτικών πολιτικών προτάσεων, έτσι ώστε η φαρμακευτική περίθαλψη να συνδυάζει ποιότητα και ασφάλεια για τον πολίτη με το χαμηλότερο δυνατό κόστος».

Ποτάμι: Ερωτηματικά γεννά η οριζόντια περικοπή τιμών στα φάρμακα

«Η τιμολογιακή πολιτική για τα φάρμακα δεν μπορεί και δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται με πρόχειρο και αποσπασματικό τρόπο, υπό καθεστώς πίεσης εκ μέρους των δανειστών και με οριζόντιες λογικές», ανέφερε, από την πλευρά του, το Ποτάμι.

Σε ανακοίνωσή του, το κόμμα επισημαίνει ότι μια ακόμη οριζόντια περικοπή τιμών ετοιμάζεται, που γεννά ερωτήματα και ανησυχίες, με αφορμή αυτή τη φορά το πολυνομοσχέδιο.

«Ταυτόχρονα, η τιμολόγηση των φαρμάκων οφείλει να είναι δίκαιη και ισορροπημένη, να εξασφαλίζει επάρκεια φαρμάκων και, στο βαθμό που είναι δυνατό, να εξασφαλίζει την επιβίωση και την ανάπτυξη της εγχώριας βιομηχανίας έναντι του ανταγωνισμού. Ήδη, προηγούμενες απόπειρες "οριζόντιων" περικοπών ως το μόνο μέτρο περιορισμού της φαρμακευτικής δαπάνης οδήγησαν σε ελλείψεις, στη διακοπή κυκλοφορίας σκευασμάτων, αλλά δυστυχώς και στην αύξηση του όγκου των συνταγογραφούμενων φαρμάκων», τονίζει το Ποτάμι.

Υποστηρίζει δε, ότι για να αποφευχθούν τέτοια φαινόμενα, πρέπει να δοθεί χρόνος για να σχεδιαστεί μια ολοκληρωμένη πολιτική για την εξυγίανση του κύκλου παραγωγής, εμπορίας, αλλά και χρήσης των φαρμάκων, με άξονες τα πρωτόκολλα συνταγογράφησης, την αντιμετώπιση της πολυφαρμακίας και της τεχνητής ζήτησης, τη χαρτογράφηση της φαρμακευτικής δαπάνης και των σκευασμάτων που την επιβαρύνουν, την ενδυνάμωση και ενημέρωση των ασθενών, σε συνδυασμό με την όποια μείωση τιμών, η οποία, όμως, θα αφορά ισότιμα τόσο τις μεγάλες πολυεθνικές όσο και τις εγχώριες φαρμακοβιομηχανίες.

Read more: http://www.newsbomb.gr/ygeia/farmako/story/633234/h-pio-krisimi-imera-gia-to-thanato-tis-ellinikis-farmakoviomixanias#ixzz3oWIMr700

Πόση βρωμιά κρύβεται πίσω από τον πολιτικό λόγο του ΣΥΡΙΖΑ

Επιστρέφοντας στα καθ’ ημάς, μέσω Βελγίου: Το γαλλόφωνο περιοδικό Kairos1 εξετάζει πώς οι ηγέτες Σύριζα και Ανέλ εξαλείφουν επιτυχώς κάθε ελληνική εστία αντίστασης:...

«Όπως έγραφε ένας ιδεολόγος της εθνικιστικής δεξιάς το 1897, βασική προϋπόθεση της κοινωνικής ειρήνης είναι οι φτωχοί να έχουν συναίσθηση της αδυναμίας τους. Η φράση αυτή βοηθά να κατανοήσουμε το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων που διεξήγαγε ο Αλέξης Τσίπρας».
Κι ο αρθρογράφος, αφού μεταφέρει λεχθέντα των δύο ανδρών (υπογράψαμε τη συμφωνία, αλλά δεν πιστεύουμε ότι είναι καλή, η Ελλάδα συνθηκολόγησε, αλλά δεν παραδόθηκε…), σημειώνει ότι:...
«Η άρνηση της αντίθεσης μεταξύ αντίστασης και συνθηκολόγησης καταργεί κάθε δυνατότητα σύγκρουσης, διότι κάνει να συνυπάρχουν δύο αλληλοαναιρούμενες δηλώσεις χωρίς η μία να επηρεάζει την άλλη. Πρόκειται για τη λεγόμενη «σχάση» στην ψυχανάλυση. Παρεμποδίζεται έτσι η μνήμη και η διαμόρφωση του «εμείς». Ο πολιτικός αυτός λόγος μας δημιουργεί ψύχωση: νομίζουμε ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Ο Οργουελ περιέγραψε στο «1984» το μηχανισμό της «διπλής σκέψης», που συνίσταται στο να πιστεύουμε ταυτοχρόνως δύο αλληλοαντικρουόμενες απόψεις. Σκοπός της διπλής σκέψης είναι να στερήσει το άτομο από οποιαδήποτε δυνατότητα αντίστασης, να σβήσει κάθε ανάμνηση της επιθυμίας αντίστασης».


Στην εξωτερική πολιτική χρησιμοποιείται το ίδιο τέχνασμα: «Ο λόγος του Σύριζα παρουσιάζεται ως αποτέλεσμα της λαϊκής θέλησης να αντιταχθεί στον «ιμπεριαλισμό». Ταυτοχρόνως ακολουθείται πολιτική ακόμα μεγαλύτερης ενσωμάτωσης στη δομή της αυτοκρατορίας. Η ελληνική κυβέρνηση βάζει τον πραγματικό κόσμο εντός παρενθέσεων και επικεντρώνεται στις προθέσεις. Το βλέμμα δεν πρέπει να στρέφεται προς τον εξωτερικό κόσμο, προς τα αντικείμενα, αλλά προς τον εσωτερικό αποκλειστικά. Το μόνο που μετράει είναι η πρόθεση του Τσίπρα. Ο αντιιμπεριαλισμός του υφίσταται αυτομάτως –αρκεί να τον διακηρύξει– μπορεί δε άνετα να συνυπάρχει με την ενίσχυση της συνεργασίας εντός του ΝΑΤΟ, δηλαδή με μία πολιτική που αντιβαίνει σε αυτόν. Βρισκόμαστε εκτός της γλώσσας, ο λόγος και η πραγματικότητα συνυπάρχουν ανεξάρτητα ο μεν από την δε. Ο μεν είναι απόλαυση η δε είναι κάτι το ακατονόμαστο, το οποίο δεν μπορούμε να το συλλάβουμε με τη σκέψη και, συνεπώς, είναι αδύνατον να το αντιμετωπίσουμε. Οι διακηρύξεις συγχέονται με την πραγματικότητα: δεν μπορεί πλέον να υπάρξει αντίφαση μεταξύ των λεχθέντων και των πράξεων».


«Ο πρωθυπουργός βγαίνει από την πολιτική της αντιπαράθεσης και καταλαμβάνει τη θέση του θύματος: Η μητέρα του δηλώνει, «ο Αλέξης τον τελευταίο καιρό δεν τρώει, δεν κοιμάται αλλά δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Έχει χρέος στον κόσμο που τον εμπιστεύτηκε»[…] Η λαϊκή αντίσταση έχει δώσει τη θέση της στη διατήρηση της εικόνας του Τσίπρα. Πάντα εξάλλου η εικόνα ήταν σημαντική για την ελληνική κυβέρνηση: η μετονομασία της «τρόικας» σε «θεσμούς» είχε παρουσιαστεί ως επιτυχία στον ελληνικό λαό».


Προς τι όλη αυτή η παράσταση: ο αρθρογράφος εκτιμά ότι το ευρωπαϊκό οικοδόμημα προορίζεται να ενταχθεί στο ευρύτερο πλαίσιο μίας μεγάλης διατλαντικής αγοράς. Και ότι η αντιμετώπιση της Ελλάδας ουσιαστικά στοχεύει στις χώρες με μεγάλο δημοσιονομικό έλλειμμα (Γαλλία, Ιταλία), ούτως ώστε αυτή η μετάβαση να πραγματοποιηθεί συντεταγμένα, δηλαδή με όρους γερμανικής λιτότητας. Συνεπώς, σκηνές σαν αυτές που περιγράψαμε στην αρχή του παρόντος άρθρου αναμένεται να επαναληφθούν, μέχρι κορεσμού του φιλοθεάμονος κοινού ή, έστω, μέχρις ότου η αριστεροφανής ελληνική κατατονία ενσκήψει και στις λοιπές ευρωπαϊκές χώρες.

ΑΡΔΗΝ

Ιπτάμενοι και τρισάθλιοι...

 ''Την γλύτωσε ο Ηλίθιος, την γλύτωσε ο Ψευταράς, δεν μπορεί θα τριτώσει το κακό. Δεν μπορεί να την γλυτώνουν όλοι. Κάποια στιγμή κάποιος από μάς θα φύγει με ελικόπτερο. Κάτσε να είμαστε έτοιμοι!''

Κατανοούμε απόλυτα την ανάγκη εξοικείωσης των συγκυβερνητών με τα ιπτάμενα μέσα του στρατού.

Σου λέει: ''Την γλύτωσε ο Ηλίθιος, την γλύτωσε ο Ψευταράς, δεν μπορεί θα τριτώσει το κακό. Δεν μπορεί να την γλυτώνουν όλοι. Κάποια στιγμή κάποιος από μάς θα φύγει με ελικόπτερο. Κάτσε να είμαστε έτοιμοι!''
Φόρεσαν τα τζάκετ με τις ''πουλάδες'' (αυτές που κέρδισαν στα πεδία των Βρυξελλών) και με φερετζέ την άσκηση ''Παρμενίων'', πήγαν να δούν πώς θα την κάνουν. Ο ένας μάλιστα κοίταξε να δεί κι αν χωράει, για να κάνει το κουμάντο του με καμιά δίαιτα μέχρι την άνοιξη που θα τους τσουβαλιάσουν.

Εμείς δεν θέλουμε να καταλήξουν τα πράγματα έτσι. Μόνοι τους το πάνε εκεί.
Και πολύ θα θέλαμε να τους πιστέψουμε όταν μιλάνε για τα ''παράλληλα προγράμματα'', τα αντίμετρα στα μέτρα του
μνημονίου, και άλλα κατσαρά, αλλά διαψεύδονται από μόνοι τους.
Τί αντίμετρα ρε ιπτάμενο τσίρκο;
Που είχατε πει πως η πρώτη εγκύκλιος στην ''δεύτερη φορά προς τα κάπου'' θα αφορούσε τους μεγάλους φοροφυγάδες, αυτούς που ήδη έχουν βεβαιωμένα στην εφορία τεράστια ποσά ως φόρους και πρόστιμα,
..και φέρνετε ως πρώτη εγκύκλιο προχθές τί;
Την μείωση του ακατάσχετου ποσού σε λογαριασμούς μισθών και συντάξεων, απ' τα 1500 στα 1000 ευρώ!
Εύγε ώ ρεμάλια με τις ντεμέκ πουλάδες!
Μπράβο.
Θα κλέψετε άλλο ένα πεντακοσάρικο από κάθε κατακαϋμένο που δυσκολεύεται ήδη να ζήσει.
Για να το δώσετε στους τοκογλύφους ''εταίρους'' κατ' εντολή τους.
Πόσα θα κονομήσετε ρε απ' το πεντακοσάρικο του κακομοίρη; Πεντακόσια εκατομμύρια; Ένα δις;
Δυστυχισμένοι παλιάνθρωποι! Τόσα μόνο και παραπάνω είναι όσα χρωστάει ένας μόνο από τα διαπλεκόμενα αφεντικά σας, και...
αυτά μόνο από πρόστιμα!
ΤΟ ΠΕΝΤΑΚΟΣΑΡΙΚΟ ΤΟΥ ΦΤΩΧΟΥ ΡΕ ΑΛΗΤΕΣ;
ΕΠΕΙΔΗ ΣΑΣ ΔΙΕΤΑΞΕ Ο ΣΑΚΑΤΗΣ;


Με σας πρέπει να είμαστε αυστηρότεροι από ό,τι με τους προηγούμενους παλιάνθρωπους.
Εκείνους τους ξέραμε ή τους υποψιαζόμασταν χρόνια τώρα.
Εσείς όμως μας είχατε πρήξει τα ούμπαλα εβδομήντα χρόνια τώρα, με το ''ήθος της αριστεράς'' και το ''ήθος της αριστεράς''.
Ποιό ήθος της αριστεράς; Πού είναι το ήθος της αριστεράς;
Στην μουτσούνα του Τρύφωνα που ηδονίζεται να τρομοκρατεί τους αδύναμους;
Τρεις μέρες τώρα βρίσκεται σε συνεχόμενους οργασμούς απ' την ηδονή.
Το έχει βαρέσει η μ@λακία στο κεφάλι πιά το ''αριστερό'' απόβρασμα.

Ή δεν είναι αυτό ήθος, ή δεν είσαστε εσείς αριστεροί.
Κι αν δεν είσαστε εσείς αριστεροί,
..πού είναι οι πραγματικοί αριστεροί να υπερασπιστούν το θρυλούμενο ήθος τους;

Σκ@τά στα μούτρα σας.
Γι αυτό λέμε και ξαναλέμε πως σ' αυτή την συμφορά δεν υπάρχουν πιά αριστεροί και δεξιοί.
Υπάρχουν μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί.
Καθάρματα και άνθρωποι.
Προδότες και έλληνες.

Εσείς με τις ''πουλάδες'' πού νομίζετε ότι ανήκετε;..

Κώστας Μαντατοφόρος

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"

Ο Έλληνας «Πεταλούδας» που έσπασε το Απαρτχάιντ

Μανώλης Δημελλάς -

Εικονολήπτης

Ο Αλέξανδρος είναι ο γείτονας της διπλανής πόρτας, άνθρωπος προσηνής, μετρημένος και χαμογελαστός, ούτε που θα περάσει από το μυαλό ότι έχει πραγματοποιήσει μια από της πιο ξεχωριστές παγκόσμιες αποδράσεις. Κι όμως αυτός ο καθαρός διεθνιστής και αγωνιστής κατά του Απαρτχάιντ κατάφερε με δυο συγκρατούμενους του να ελευθερωθεί και να πετάξει από μια φυλακή υψίστης ασφαλείας ξεκλειδώνοντας 10 βαριές σιδερένιες πόρτες!

Σήμερα είναι δικαιωμένος και πολλές φορές έχει τιμηθεί για την αντιστασιακή δράση του! Η περίπτωση του Μουμπάρη ξεκινά πολύ πριν από την απόδραση του από τη maximum security Central Jail της Νοτίου Αφρικής.

Γεννημένος στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου από Έλληνες γονείς, η οικογένεια Μουμπάρη μετανάστευσε από νωρίς στην Αυστραλία, ενώ και ο ίδιος στην ενηλικίωση θα βρεθεί στο Παρίσι. Όμως σε όσες χώρες κι αν περπατήσουμε, μια χώρα μας χαρακτηρίζει, την ονομάζουμε πατρίδα και εξακολουθεί να είναι μοναδική!Εκείνος αναγνώριζε με σταθερότητα το νησί του, τη Χίο, και πάντοτε ξεχώριζε ως Έλληνας. Μα και γνήσιος Κομμουνιστής που ζει και ανδρώνεται στο Παρίσι, δεν αντέχει το άδικο και το κατάντημα της εργατικής τάξης.

Το χρώμα του δέρματος για τον Αλέξανδρο δεν είχε, εξακολουθεί να μην έχει, καμιά απολύτως σημασία, έτσι οργανώθηκε στο κομμουνιστικό κόμμα Ν. Αφρικήςκαι έγινε μέλος της παραστρατιωτικής οργανώσεως Umkhonto we Sizwe (Ζουλού, μτφρ σημαίνει το Δόρυ του έθνους) σύμφωνα με την επίσημη κυβέρνηση της Ν. Αφρικής (δλδ. του Απαρχάιντ) πρόκειται για τρομοκράτες που ήθελαν να ανατρέψουν το φυλετικό διαχωριστικό σύστημα.

Ο Αλέξανδρος μόλις είχε πατήσει τα 30 και εκπαιδεύτηκε σε δράσεις μυστικών αποστολών. Πόθος του να προσφέρει στον αγώνα των εργατών της Νοτίου Αφρικής.

Οι πρώτες αποστολές ξεκινούν το καλοκαίρι του 1967, τότε μετέφερε φυλλάδια με ενημερωτικό υλικό της αντίστασης και αλληλογραφία των ανταρτών μέσα σε μια δερμάτινη βαλίτσα με διπλό πάτο.  ...
Η επιτυχία του εγχειρήματος δίνει αέρα, τα ταξίδια επαναλαμβάνονται και συμπεριλαμβάνουν αναγνωρίσεις περιοχών και καταγραφή θέσεων. Μέχρι που έρχεται μια πιο μεγάλη και δύσκολη αποστολή, η μεταφορά αγωνιστών ειδικευμένων σε σαμποτάζ και η ασφαλή είσοδος τους μέσα στο έδαφος της Ν. Αφρικής.

Στο αρχικό σενάριο η κίνηση θα γινόταν με το πλοίο Aventura και η παραλαβή από τον Αλέξανδρο σε μια ερημική παραλία. Όμως η δουλειά κάπου σκάλωσε και ως λύση επιλέχθηκε το αεροπλάνο και το σημείο της άφιξης το αεροδρόμιο του Μαμπάνε της Σουαζιλάνδης. Ο Αλέξανδρος ξεκίνησε για την μεγάλη αποστολή. Από το Παρίσι στην Λισαβώνα και από εκεί στο Λουρέτζο Μάρκες της Μοζαμβίκης, με τελικό προορισμό το Μαμπάνε, συνοδεύεται από τη σύζυγο του Marie-Jose, η ίδια δεν έχει σχέση με την οργάνωση, όμως δεν ήθελε να αφήσει μόνο τον Αλέξανδρο.

Το προκαθορισμένο ραντεβού μπερδεύεται, έτσι ενώ περιμένει 19 μαχητές από τη Σομαλία, τελικά θα παραλάβει τέσσερις!

Στα σύνορα με την Ν. Αφρική δεν θα τα καταφέρουν, εκεί θα γίνει η σύλληψή τους κι από εκεί θα ξεκινήσει μια απίθανη περιπέτεια.

Δίκη και Φυλάκιση

H Γαλλίδα σύζυγος του Αλ. Μουμπάρη εκείνη την εποχή ήταν έγκυος, θα μείνει τέσσερις μήνες στη φυλακή και θα απελαθεί από τη χώρα. Η Marie-Jose θα ξεφύγει από την μέγγενη των ρατσιστών του Απαρτχάιντ, ο Έλληνας σύζυγος της θα μπλέξει σε μια δικαστική ιστορία με κατάληξη την καταδίκη του και θα χρεωθεί με 12χρονη ποινή φυλάκισης.

Η δίκη έχει διάρκεια 98 ημέρες και την υπεράσπιση του είχε αναλάβει ο δικηγόρος Γιώργος Μπίζος, καλός φίλος και νομικός του Μαντέλα.

Πενήντα τρεις μάρτυρες κλήθηκαν και σύμφωνα με την αρθρογραφία της εποχής πρόκειται για τη μεγαλύτερη δίκη στα δικαστήρια της Rivonia από το 1963και την δίκη 10 αγωνιστών, μεταξύ αυτών και του Ν. Μαντέλα. Σύμφωνα με το κατηγορητήριο τα αδικήματα είναι πολλά και όλα αναφέρονται σε τρομοκρατική δράση με στόχο την ανατροπή του συστήματος. Αρκετοί από τους κατηγορούμενους έκαναν και σοβαρές καταγγελίες για βασανιστήρια.

Ο Αλέξανδρος Μουμπάρης δεν ξεχνά ότι κατά τη μεταφορά του στη δεύτερη φυλακή, την περιβόητη Pretoria Maximum Security Prison, γνωρίζει και συνδέεται με φιλία με έναν ακόμη σπουδαίο Έλληνα, τον κορυφαίο τυραννοκτόνο Μίμη Τσαφέντα (πρόκειται για τον δολοφόνο του πρωθυπουργού Φερβούντ, ουσιαστικό αρχιτέκτονα του Απαρχάιντ).

Οι συνθήκες μέσα σε αυτή τη φυλακή, που ήταν γνωστή και με το όνομα "Beverly Hils" και ειδικά για τους θανατοποινίτες, ήταν απερίγραπτες.

Ο Μουμπάρης δεν λησμονεί τις φωνές, τις κραυγές αλλά και τα τραγούδια, από τους μελλοθάνατους λίγες ώρες πριν οδηγηθούν στην κρεμάλα. Με τη μεσολάβηση του δικηγόρου Μπίζου, που παραπονέθηκε ότι εκεί δεν μπορούσε να προετοιμάσει την υπεράσπιση του πελάτη, πέτυχαν την μεταφορά του Αλέξανδρου στην Pretoria Central Prison. Η δίκη ολοκληρώθηκε και τον Ιούνιο 1973 ο Έλληνας αντιστασιακός καταδικάστηκε σε 12ετή φυλάκιση και πλήρη απομόνωση για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση.

«Στη φυλακή έχεις ένα πράγμα στο μυαλό, πως θα καταφέρεις να βγεις έξω», Α. Μ.

Δεν του επιτρέπουν να διαβάζει εφημερίδες, ούτε και να ακούει ραδιόφωνο. Οι ειδήσεις και η ενημέρωση από τον έξω κόσμο φθάνουν σπάνια. Μπορούσε να δεχτεί μονάχα έναν επισκέπτη το μήνα! Ακόμη και η αλληλογραφία επιτρέπεται μια φορά ενώ η ταχυδρομική επιστολή από τους δικούς του ελέγχεται αυστηρά και δεν μπορεί να ξεπερνά τις 500 λέξεις.

Οι δικαστές του αφαίρεσαν το δικαίωμα εφέσεως και δεν επέτρεψαν στους γονείς του να εγκατασταθούν στη Ν. Αφρική για να τον επισκέπτονται.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες το μόνο που απομένει σε έναν κατάδικο πριν την αυτοκτονία ή την τρέλα είναι το διάβασμα, έτσι καταφέρνει να σπουδάσει οικονομικά και μελετά, ξεκοκκαλίζει δεκάδες βιβλία, ενώ περιμένει μια ευκαιρία, όμως πρέπει να ξεφύγει με το μυαλό. Πρέπει να σπάσει τους τοίχους του στενού κελιού και να ξεπεράσει τις σιδερένιες πόρτες της φυλακής!

Πρώτα να απαγκιστρωθεί από φόβους, τυχόν βολέματα και συνήθειες, έπειτα να βρει την πιθανά πιο σίγουρη απόδραση. Ήδη στο μοναχικό κελί της High Security Jale της Pretoria βρίσκεται έξι χρόνια, όταν θα φέρουν δυο ακόμη καταδικασμένους για ανατρεπτική δραστηριότητα κατά του καθεστώτος και τότε όλοι μαζί θα καταστρώσουν το σχέδιο διαφυγής. Και πριν από όλους υπήρχαν πολλές σκέψεις και ιδέες, όμως κανείς άλλος φυλακισμένος, εκτός από τον Έλληνα, και τους δυο καινούργιους δεν πίστεψαν αληθινά σε μια απόδραση.

Ο Tim Jenkin (31) και ο Stephen Lee (28) ήταν αντικαθεστωτικοί Νοτιοαφρικάνοι, καταδικάστηκαν για μεταφορά και διανομή παράνομων προπαγανδιστικών φυλλαδίων. Ο πρώτος χρεώνεται με 12χρονη και ο δεύτερος έχει 8ετή καταδίκη. Σχεδόν αμέσως θα γνωριστούν με τον Έλληνα κατάδικο και θα βάλουν το σχέδιο τους σε εφαρμογή.

Ο Αλέξανδρος Μουμπάρης ξεκινά με την πρώτη σπουδαία νίκη του, πρόκειται για ένα σπουδαίο ξεκαθάρισμα μεταξύ του συνόλου των καταδικασμένων τροφίμων της φυλακής με θέμα την απόδραση. 
Λόγο, ψήφο και άποψη για το σχέδιο θα είχαν μονάχα εκείνοι που θα συμμετείχαν στην επιτροπή απόδρασης, οι υπόλοιποι κρατούμενοι παρότι γνώριζαν, δεν είχαν δικαίωμα στην μυστική ομάδα, δεν έπρεπε να μιλήσουν και ενδεχόμενα να μπλοκάρουν την προγραμματισμένη απόδραση.

Μπήκε λοιπόν σε εφαρμογή η ιδέα της λεφτεριάς, μοναδική έξοδος ήταν ο διάδρομος πίσω από τις κλειδωμένες πόρτες. Ακόμη δεν γνώριζαν πόσες ήταν αυτές και τι έκρυβαν πίσω τους! Και οι τρεις τους δούλευαν στο εργαστήριο-ξυλουργείο της φυλακής, είχαν περιθώρια να κάνουν πολλές δοκιμές και ο Tim Jenkin έκρυβε ένα αληθινό χάρισμα στα χέρια του με τις κατασκευές.

Πρώτη απαραίτητη νίκη θα ήταν να ξεπεράσουν τις δυο σιδερένιες πόρτες που έκλειναν ερμητικά το μοναχικό κελί του κάθε κρατούμενου. Μάλιστα η δεύτερη βαριά πόρτα, σκεπασμένη από πάνω μέχρι κάτω από ένα χοντρό σιδερένιο φύλο, δεν είχε κλειδαριά από την εσωτερική πλευρά, έπρεπε λοιπόν να βρεθεί μια λύση ώστε να ξεκλειδωθεί με κάποιο μαγικό τρόπο απ' έξω!

Χρησιμοποίησαν σκληρό ξύλο και κομμάτια από σούστες για να φτιάξουν τα αντίγραφα, παρατηρούσαν την αρμαθιά με τα κλειδιά του φύλακα και έκαναν πολλές καταδρομικές προσπάθειες για να ξεπεράσουν τις πρώτες πόρτες και να έχουν σαφή εικόνα του διαδρόμου και των δυσκολιών που θα αντιμετώπιζαν μέχρι την πύλη εξόδου.

«Πρώτα έπρεπε να αυξήσουμε τις δυνατότητες μας και αυτό θα γινόταν αν μεγαλώναμε την ελευθερία μας. Όλα είναι στο μυαλό και η απελευθέρωση ξεκινά μέσα στους νευρώνες του». Α.Μ.

Ο Τιμ τσαλάκωσε ένα χαρτί και το έμπηξε μέσα στην πρώτη κλειδαριά, τα δόντια από τον μηχανισμό άφησαν το χνάρι τους, αμέσως κατάλαβε το βάθος, αλλά και το πως θα έπρεπε να χαράξει το ξύλο και δεν άργησε να αγγίζει την εξωτερική πόρτα του κελιού του (Νο2), που όμως δεν είχε κλειδαριά από μέσα! Η λύση βρέθηκε με το κοντάρι μιας σκούπας και ένα καθρεφτάκι. Αυτά βγήκαν από το παραθυράκι και μετά από εκατοντάδες προσπάθειες η πόρτα άνοιξε. Από εκείνη τη στιγμή έπρεπε πρώτα να βρουν τα εμπόδια και έπειτα να τα ξεπεράσουν.

Σύμφωνα με το πρόγραμμα οι 10 κρατούμενοι επέστρεφαν καθημερινά στα κελιά τους στις 16.30. Τότε παρέμενε ένας φύλακας λίγα μέτρα παραπέρα, στα γραφεία του ισογείου, ενώ υπήρχε ακόμη ένας, αυτός επιτηρούσε με ένα αυτόματο όπλο στον ώμο. Η σκοπιά ήταν ένα φυλάκιο ψηλά στον τσιμεντένιο φράχτη. Επίσης έλυναν και αμολούσαν ένα άγριο λυκόσκυλο στο μικρό προαύλιο και εκεί δεν υπήρχε πιθανότητα πρόσβασης.

Όλοι οι φυλακισμένοι γνώριζαν την προσπάθεια των τριών συγκρατουμένων τους και βοηθούσαν καθυστερώντας τον φρουρό στις τακτικές και προγραμματισμένες περιπολίες του. Η απόδραση θα είχε ναυαγήσει αν δεν υπήρχε πίστη αλλά και μπόλικη τύχη. Βοήθησε ένα μικρό δωματιάκι, μάλλον ένα ντουλαπάκι, φτιαγμένο στον ελεύθερο χώρο κάτω από τη σκάλα του 1ου ορόφου που ήταν τα κελιά, εκεί κρύφτηκαν και περίμεναν οι τρεις κατάδικοι μέχρι να περάσει ο φύλακας, στη συνέχεια προσπαθούσαν να δουν τις πόρτες, να κάνουν πρόβες μέχρι να τις ανοίξουν και να φτάσουν στην έξοδο.

Μετά από τις δοκιμαστικές τους προσπάθειες είχαν καταφέρει να ξεκλειδώσουν 1,2,3,4,5,6,7,8,9 κλειδαριές(!) από ισάριθμες πόρτες και η ελευθερία έμοιαζε να μην είναι ένα διαρκές αποτυχημένο όνειρο. Στην τελευταία δοκιμαστική έξοδο θα μπορούσαν να φύγουν, όμως επέστρεψαν στα κελιά και πρότειναν στους υπόλοιπους 7 συγκρατούμενους να ακολουθήσουν. Κανείς δεν ήταν πρόθυμος, δεν ήταν μόνο η πιθανή αποτυχία της απόδρασης, αλλά και το ανελέητο κυνηγητό που σίγουρα θα τους περίμενε.

Μετά από 7,5 χρόνια απομόνωσης ο Αλέξανδρος Μουμπάρης μαζί με τους Tim Jenkin και Stephen Lee, προχώρησαν στην τελική πράξη του 18μηνου σχεδίου τους. Εκείνη τη μέρα είχαν διαλέξει την 7η συμφωνία του Σοστακόβιτς να ακούγεται από τα μεγάφωνα της φυλακής!

Ο συνθέτης άρχισε να γράφει το αριστούργημα του από τα τέλη του Ιουλίου του 1941, στο Λένινγκραντ, όταν η πολιορκία της πόλης από τους Ναζί είχε ξεκινήσει. Παγκόσμια πρώτη έγινε την 5η Μάρτη 1944. «Στην Έβδομη Συμφωνία μου θέτω στον εαυτό μου ένα σπουδαίο καθήκον. Είναι μια συμφωνία που μιλά για την εποχή μας, το λαό μας, τον ιερό μας πόλεμο και τη νίκη μας», θα πει ο παγκόσμιος δημιουργός για αυτό το έργο που έγινε το σύμβολο μιας πολιορκίας αλλά και μιας απίθανης απόδρασης.

Τρίτη 11 Δεκέμβρη 1979 - Η απόδραση

«Λίγο πριν την απόδραση τοποθέτησαν έναν καινούριο ψηλό φράχτη γύρω από την περίμετρο της φυλακής, από τότε σταμάτησε και η πιθανότητα κάποιας εξωτερικής βοήθειας, ίσως καλύτερα, αφού θα μετρούσαμε και θα χρεωνόμασταν μόνο τα δικά μας βήματα και τα πιθανά λάθη. Είχαμε και λίγα χαρτονομίσματα στην άκρη (400 Ραντ), αλλά κάπου ακούσαμε ότι άλλαξαν νόμισμα και δεν ξέραμε αν τα δικά μας είχαν κάποια αξία». Α.Μ.

Απόγεμα, ακριβώς 16.30, ένας φρουρός πήρε τους κρατούμενους από το εργαστήριο και τους κατέβασε στη τραπεζαρία, εκεί παρέλαβαν το δείπνο τους, όπως έκαναν κάθε μέρα. Στη συνέχεια τους μετέφερε και τους κλείδωσε στα ατομικά κελιά.

Οι τρεις μετρούσαν τις ανάσες τους και ένιωθαν το σύρσιμο από τα βαριά βήματα του φύλακα. Όσο ξεμάκραινε εκείνοι έφτιαχναν ψεύτικα ομοιώματα με παλιόρουχα, τέτοια που έμοιαζαν με ανθρώπινα κορμιά, έπειτα τα σκέπασαν με κουβέρτες, έτσι την ώρα του επόμενου ελέγχου να μην υπάρχουν υποψίες απουσίας, όλοι οι κατάδικοι είναι στα κρεβάτια και κοιμούνται.

Πρώτη κίνηση ήταν ένας αντιπερισπασμός, ο Αλέξανδρος Μουμπάρης αφού ξεκλείδωσε τις δυο πόρτες, έτρεξε στον 2ο όροφο και κατεβάσε τους διακόπτες του ηλ. ρεύματος. Συνενοημένοι οι συγκρατούμενοι ξεκίνησαν τις φωνές και τα παράπονα για την ξαφνική διακοπή και το σκοτάδι, ο φύλακας ήταν πια απασχολημένος με την αποκατάσταση της ξαφνικής βλάβης. Κατέβηκαν τη σκάλα και ξεκίνησαν το αθόρυβο ξεκλείδωμα. Χρειάστηκε μισή ώρα μέχρι να φτάσουν στην τελευταία μεγάλη ξύλινη πόρτα. Πρώτη φορά θα επιχειρούσαν να την ξεκλειδώσουν, εκεί στα ξαφνικά συνάντησαν νέες δυσκολίες, η κλειδαριά είχε άλλα πατήματα και αντιστεκόταν. Ο Tim αφού δοκίμασε όλα τα αντικλείδια που είχε φτιάξει έκανε πίσω, το σχέδιο ήταν ένα βήμα πριν την οριστική αποτυχία και εκεί ο Αλέξανδρος Μουμπάρης ανέλαβε ακόμη μια φορά δράση.

Με ένα εργαλείο ξυλογλυπτικής και ένα μικρό κατσαβίδι πάλευε με την άγνωστη κλειδαριά και τον ανελέητο χρόνο. Λίγα λεπτά αργότερα η πόρτα άνοιξε και οι τρεις τους ήταν ελεύθεροι! Κατάφεραν να ξεφύγουν από τους φρουρούς, τους φράχτες και τα σιδερένια κάγκελα, όμως ξεκινούσε μια νέα πιο επίπονη και σκληρή περιπέτεια.

Οι δραπέτες!

Ο Έλληνας «Πεταλούδας» μαζί με τους δυο συντρόφους του πέτυχαν κάτι που μοιάζει αδύνατον, ξέφυγαν από την απομόνωση μιας φυλακής - σύμβολο του Απαρτχάιντ. Ωστόσο ο ίδιος δεν στέκεται τόσο στον τεχνικό κατόρθωμα που πέτυχαν οι τρεις τους.

«Πρώτα το μυαλό έσπασε τους κώδικες και τους φόβους του, εξίσου σημαντική ήταν η άψογη και η τίμια συνεργασία. Όλα αυτά έγιναν σε μια φυλακή με 10 σημαντικούς πολιτικούς κρατούμενους που 18 μήνες πάλεψαν για την ελευθερία τους, μάλιστα κάποια στιγμή δεν είμασταν 3 άνθρωποι που θέλαμε να το σκάσουμε, στην επιτροπή απόδρασης είμασταν 8 κρατούμενοι!»

Βγήκαν από τη φυλακή και πήραν ένα ταξί για το αεροδρόμιο, από εκεί βρέθηκαν στο κέντρο της πόλης και χωρίστηκαν. Ενώ ο Stephen Lee έμεινε και κρύφτηκε σε μια γιάφκα, οι άλλοι δυο δραπέτες, ο Αλέξανδρος Μουμπάρης και ο Tim Jenkin,περπάτησαν ατέλειωτα χιλιόμετρα κυρίως τις νύχτες, έκαναν οτοστόπ και κατάφεραν να διασχίσουν τα αφύλαχτα σύνορα και να περάσουν στην Σουαζιλάνδη. Από εκεί ήταν όλα πιο εύκολα, οι ήρωες μαχητές κατά του απαρτχάιντ ανέπνεαν την ελευθερία στη Μοζαμβίκη.

Ο Αλέξανδρος θα δώσει πολλές συνεντεύξεις και θα περιγράψει τις συνθήκες κράτησης του Απαρτχάιντ κι όμως ποτέ δεν εκμεταλεύτηκε για προσωπική προβολή την μοναδική απόδραση. Το πρώτο που προβάλλει είναι η απελευθέρωση ενός 20χρονου συντρόφου, του James Mange, που άδικα καταδικάστηκε σε θάνατο.

Με τους αγώνες του ο Αλ. Μουμπάρης τίμησε την Ελλάδα αλλά και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, εκτός από την συμμετοχή στο γκρέμισμα του φυλετικού διαχωρισμού, απέδειξε ότι οι ανθρώπινες εσωτερικές δυνάμεις δεν γνωρίζουν περιορισμούς και όρια. Ολόκληρα κοινωνικά μοντέλα, καλοστημένα νομικά συστήματα και θεωρίες σωφρονισμού, σε μια στιγμούλα έσπασαν όλα!

Δεν πρόκειται για μυθιστόρημα, ούτε για μια καλοσχεδιασμένη κινηματογραφική παραγωγή, είναι η ζωή του Αλέξανδρου Μουμπάρη, του Έλληνα που έσπασε τις κλειδωνιές του Απαρτχάιντ και πλήγωσε το σύστημα, όταν αυτό έμοιαζε παντοδύναμο και ανίκητο!

«Είχαμε λίγα μέσα, αλλά πολύ χρόνο», θα πει ο Έλληνας που μοναδικό όπλο είχε το μυαλό και την αδήριτη ανάγκη για δικαιοσύνη και λεφτεριά.

Η προσπάθεια του θυμίζει έντονα τον ήρωα κατάδικο Ανρί Σαριέρ. Στην ομώνυμη ταινία του Φράνκλιν Σάφνερ (1973), τον ρόλο του κατάδικου είχε ο Στηβ Μαν Κουήν.

Το 1930 ο Γάλλος «πεταλούδας» καταδικάστηκε άδικα για έναν φόνο και μεταφέρθηκε στις φυλακές-κάτεργα της Καγιέννης στη Γαλλικής Γουιάνα. Κι όμως θα τα καταφέρει και θα δραπετεύσει! Θα κάνει μια απίθανη θαλασσινή διαδρομή, Ο φυγάς δεν θα γλυτώσει τη σύλληψη και την επιστροφή του στο ίδιο κάτεργο, αυτή τη φορά θα κλειδωθεί σε μια απάνθρωπη απομόνωση. Νέες προσπάθειες περιμένουν τον Πεταλούδα, όμως για δεύτερη φορά θα αποδράσει και θα ξαναγυρίσει στην απομόνωση! Θα περάσουν δεκατρία ολόκληρα χρόνια, ο χρόνος δεν θα τον λυγίσει, θα έρθει η ώρα για τη πιο μεγάλη, την τελευταία απόδραση. Ξανά από τη θάλασσα πάνω σ' ένα σακί με καρύδες με τους καρχαρίες να καραδοκούν για ένα μεζέ κι ύστερα ο ωκεανός, ένα βαρκάκι και για 23 χρόνια, μέχρι την παραγραφή, γίνεται φυγάς στη Βενεζουέλα!

Ο Μουμπάρης μοιάζει με τον «Πεταλούδα», για το πάθος, το θάρρος και την σταθερή προσήλωση σε έναν στόχο. Το μόνο που δεν έχει είναι το χαραγμένο τατουάζ στο στήθος του, μια πεταλούδα. Στα σίγουρα δεν το χρειάζεται γιατί η ψυχή του Αλέξανδρου φορά αληθινά φτερά μιας πεταλούδας του. Και πετάει!

http://www.huffingtonpost.gr/manolis-dimellas/-_1957_b_8284580.html?utm_hp_ref=greece
==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"