Επιστρέφοντας στα καθ’ ημάς, μέσω Βελγίου: Το γαλλόφωνο περιοδικό Kairos1 εξετάζει πώς οι ηγέτες Σύριζα και Ανέλ εξαλείφουν επιτυχώς κάθε ελληνική εστία αντίστασης:...
«Όπως έγραφε ένας ιδεολόγος της εθνικιστικής δεξιάς το 1897, βασική προϋπόθεση της κοινωνικής ειρήνης είναι οι φτωχοί να έχουν συναίσθηση της αδυναμίας τους. Η φράση αυτή βοηθά να κατανοήσουμε το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων που διεξήγαγε ο Αλέξης Τσίπρας».
Κι ο αρθρογράφος, αφού μεταφέρει λεχθέντα των δύο ανδρών (υπογράψαμε τη συμφωνία, αλλά δεν πιστεύουμε ότι είναι καλή, η Ελλάδα συνθηκολόγησε, αλλά δεν παραδόθηκε…), σημειώνει ότι:...
«Η άρνηση της αντίθεσης μεταξύ αντίστασης και συνθηκολόγησης καταργεί κάθε δυνατότητα σύγκρουσης, διότι κάνει να συνυπάρχουν δύο αλληλοαναιρούμενες δηλώσεις χωρίς η μία να επηρεάζει την άλλη. Πρόκειται για τη λεγόμενη «σχάση» στην ψυχανάλυση. Παρεμποδίζεται έτσι η μνήμη και η διαμόρφωση του «εμείς». Ο πολιτικός αυτός λόγος μας δημιουργεί ψύχωση: νομίζουμε ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Ο Οργουελ περιέγραψε στο «1984» το μηχανισμό της «διπλής σκέψης», που συνίσταται στο να πιστεύουμε ταυτοχρόνως δύο αλληλοαντικρουόμενες απόψεις. Σκοπός της διπλής σκέψης είναι να στερήσει το άτομο από οποιαδήποτε δυνατότητα αντίστασης, να σβήσει κάθε ανάμνηση της επιθυμίας αντίστασης».
Στην εξωτερική πολιτική χρησιμοποιείται το ίδιο τέχνασμα: «Ο λόγος του Σύριζα παρουσιάζεται ως αποτέλεσμα της λαϊκής θέλησης να αντιταχθεί στον «ιμπεριαλισμό». Ταυτοχρόνως ακολουθείται πολιτική ακόμα μεγαλύτερης ενσωμάτωσης στη δομή της αυτοκρατορίας. Η ελληνική κυβέρνηση βάζει τον πραγματικό κόσμο εντός παρενθέσεων και επικεντρώνεται στις προθέσεις. Το βλέμμα δεν πρέπει να στρέφεται προς τον εξωτερικό κόσμο, προς τα αντικείμενα, αλλά προς τον εσωτερικό αποκλειστικά. Το μόνο που μετράει είναι η πρόθεση του Τσίπρα. Ο αντιιμπεριαλισμός του υφίσταται αυτομάτως –αρκεί να τον διακηρύξει– μπορεί δε άνετα να συνυπάρχει με την ενίσχυση της συνεργασίας εντός του ΝΑΤΟ, δηλαδή με μία πολιτική που αντιβαίνει σε αυτόν. Βρισκόμαστε εκτός της γλώσσας, ο λόγος και η πραγματικότητα συνυπάρχουν ανεξάρτητα ο μεν από την δε. Ο μεν είναι απόλαυση η δε είναι κάτι το ακατονόμαστο, το οποίο δεν μπορούμε να το συλλάβουμε με τη σκέψη και, συνεπώς, είναι αδύνατον να το αντιμετωπίσουμε. Οι διακηρύξεις συγχέονται με την πραγματικότητα: δεν μπορεί πλέον να υπάρξει αντίφαση μεταξύ των λεχθέντων και των πράξεων».
«Ο πρωθυπουργός βγαίνει από την πολιτική της αντιπαράθεσης και καταλαμβάνει τη θέση του θύματος: Η μητέρα του δηλώνει, «ο Αλέξης τον τελευταίο καιρό δεν τρώει, δεν κοιμάται αλλά δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Έχει χρέος στον κόσμο που τον εμπιστεύτηκε»[…] Η λαϊκή αντίσταση έχει δώσει τη θέση της στη διατήρηση της εικόνας του Τσίπρα. Πάντα εξάλλου η εικόνα ήταν σημαντική για την ελληνική κυβέρνηση: η μετονομασία της «τρόικας» σε «θεσμούς» είχε παρουσιαστεί ως επιτυχία στον ελληνικό λαό».
Προς τι όλη αυτή η παράσταση: ο αρθρογράφος εκτιμά ότι το ευρωπαϊκό οικοδόμημα προορίζεται να ενταχθεί στο ευρύτερο πλαίσιο μίας μεγάλης διατλαντικής αγοράς. Και ότι η αντιμετώπιση της Ελλάδας ουσιαστικά στοχεύει στις χώρες με μεγάλο δημοσιονομικό έλλειμμα (Γαλλία, Ιταλία), ούτως ώστε αυτή η μετάβαση να πραγματοποιηθεί συντεταγμένα, δηλαδή με όρους γερμανικής λιτότητας. Συνεπώς, σκηνές σαν αυτές που περιγράψαμε στην αρχή του παρόντος άρθρου αναμένεται να επαναληφθούν, μέχρι κορεσμού του φιλοθεάμονος κοινού ή, έστω, μέχρις ότου η αριστεροφανής ελληνική κατατονία ενσκήψει και στις λοιπές ευρωπαϊκές χώρες.
ΑΡΔΗΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου