Πιθανές οι εκλογές, πιθανή όμως και η κατάρρευση

του Σταύρου Λυγερού
Καθημερινή 25.09.11

Το έργο το έχουμε ξαναδεί και μάλιστα επανειλημμένως. Οταν ένα νέο πακέτο μέτρων έρχεται στη Βουλή, τόσο ο πρωθυπουργός όσο και τα ΜΜΕ ξαναανακαλύπτουν την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ. Είναι αληθές ότι οι «πράσινοι» βουλευτές έχουν εγκλωβισθεί σε Συμπληγάδες. Από τη μία πλευρά, συνειδητοποιούν ότι το κόμμα τους βυθίζεται και ότι οι ίδιοι συμπαρασύρονται στην πολιτική απαξίωση, εάν όχι εξαφάνιση. Η επαφή τους με τους ψηφοφόρους είχε καταντήσει σκληρή δοκιμασία. Από την άλλη πλευρά, όμως, δεν βλέπουν εναλλακτική λύση. Γι’ αυτό και παραμένουν στο «μαντρί», παρότι αρκετοί εξ αυτών διαπιστώνουν ότι η κυβερνητική πολιτική, εκτός από αντικοινωνική, είναι και από οικονομικής απόψεως αδιέξοδη.

Η Κοινοβουλευτική Ομάδα έχει μετατραπεί σε ένα όργανο ψήφισης και νομιμοποίησης αποφάσεων, στη διαμόρφωση των οποίων δεν έχει συμμετοχή. Δεν τηρούνται ούτε τα προσχήματα. Το ΠΑΣΟΚ, άλλωστε, έχει προ πολλού πάψει να λειτουργεί ως πολιτικός οργανισμός. Ο Γιώργος Παπανδρέου μπορεί να μην πείθει τα στελέχη του, αλλά είχε καταφέρει να τα ακινητοποιήσει πολιτικά. Και όταν κινδύνευσε να χάσει τον έλεγχο, ανέθεσε στον Βαγγέλη Βενιζέλο πρωταγωνιστικό ρόλο και αγόρασε κάποιο πολιτικό χρόνο.

Στην πραγματικότητα, το μείζον πρόβλημα του διδύμου πια Παπανδρέου – Βενιζέλου δεν είναι οι βουλευτές. Είναι ότι η κοινωνία στρέφεται ολοένα και περισσότερο σε αντίθετη κατεύθυνση. Οσο τα γεγονότα διαψεύδουν την ελπίδα υπέρβασης της κρίσης τόσο αμβλύνεται ο φόβος της χρεοκοπίας. Οσο κλιμακώνεται η καταστροφή μικρομεσαίων επιχειρήσεων και διογκώνεται η ανεργία τόσο συσσωρεύεται κοινωνική απόγνωση. Και όσο συσσωρεύεται απόγνωση τόσο μετατρέπεται σε οργή.

Η απονομιμοποίηση της κυβέρνησης έχει προσλάβει πρωτοφανείς διαστάσεις, γεγονός που αναπόφευκτα την αποσταθεροποιεί. Καμία κυβέρνηση, άλλωστε, δεν μπορεί για πολύ να στηρίζεται μόνο στον εκβιασμό. Η κοινωνική δυναμική δεν μπορεί να ανασχεθεί με εκβιαστικά διλήμματα, που επιδέχονται μονοσήμαντη απάντηση. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι μία ασήμαντη αφορμή μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να προκαλέσει κοινωνική ανάφλεξη. Το γεγονός, μάλιστα, ότι εξουδετερώθηκε το κίνημα των «Αγανακτισμένων», που έδινε μία ειρηνική διέξοδο στην κοινωνική οργή, φέρνει πιο κοντά αυτό το ενδεχόμενο. Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση Παπανδρέου κινείται πολύ κοντά στο όριο ή αλλιώς παίζει με τη φωτιά.

Είναι ακριβώς η επικίνδυνα υψηλή θερμοκρασία στην κοινωνία που αντανακλάται στην «πράσινη» Κοινοβουλευτική Ομάδα και δευτερογενώς δημιουργεί νευρική κρίση και ρήγματα. Δεν αποκλείεται και αυτή τη φορά να σπάσει κάποιος κρίκος, αλλά είναι μάλλον απίθανο να απειληθεί η κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Με άλλα λόγια, κι αυτή η φουρνιά μέτρων τελικώς θα ψηφισθεί.

Τα γεγονότα, όμως, έχουν αποδείξει ότι το πρόβλημα δεν είναι η ψήφιση των αλλεπάλληλων μέτρων, που απαιτεί η τρόικα για να προσεγγισθούν οι δημοσιονομικοί στόχοι. Το πρόβλημα είναι ότι τα μέτρα δεν φέρνουν το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, επειδή η οικονομία βυθίζεται ολοένα και πιο βαθιά στον φαύλο κύκλο της ύφεσης.

Η ελληνική κρίση τείνει να εξελιχθεί σε τραγωδία. Με φόντο το εύφλεκτο πια κοινωνικό τοπίο, η τρόικα επιμένει με θεολογικό δογματισμό να βάζει το μαχαίρι στον λαιμό των Ελλήνων για να μειώσει το έλλειμμα όπως προβλέπουν τα συμφωνηθέντα, τα οποία η ίδια επέβαλε. Από την πλευρά της, η κυβέρνηση είναι ανίκανη να πράξει οτιδήποτε άλλο, εκτός από το να κόβει (κυρίως οριζόντια) δαπάνες και να επιβάλλει νέα χαράτσια, κυρίως στα γνωστά «υποζύγια» του φορολογικού συστήματος.

Στο σημείο που έχουν φθάσει τα πράγματα, η μόνη ρεαλιστική λύση είναι το πρόγραμμα δημοσιονομικής εξυγίανσης να αναθεωρηθεί. Οχι για να γίνει πιο χαλαρό, αλλά για να γίνει πιο ποιοτικό. Οι παρεμβάσεις να πάψουν να είναι οριζόντιες και να γίνουν στοχευμένες, ώστε να διορθώσουν τις χρόνιες παθογένειες και στις δαπάνες και στα έσοδα και στο επίπεδο της ανάπτυξης.

Η στροφή αυτή πρέπει να συνδυασθεί με ένα γενναίο «κούρεμα» του χρέους. Η απόφαση της 21ης Ιουλίου αποδεικνύεται ανεπαρκής, όπως δείχνει η αντίδραση των αγορών. Οσο, μάλιστα, καθυστερεί το «κούρεμα», που θα καταστήσει το ελληνικό χρέος βιώσιμο, τόσο θα απαιτείται μεγαλύτερο «κούρεμα».

Για να αναταχθεί η ελληνική οικονομία, ο μόνος δρόμος είναι μία συντεταγμένη χρεοκοπία εντός της Ευρωζώνης. Προς το παρόν, όμως, η τρόικα απορρίπτει αυτή τη λύση και σφίγγει τη θηλιά στον λαιμό της Ελλάδας, ενώ η κυβέρνηση Παπανδρέου παραπαίει. Σ’ αυτές τις συνθήκες, οι εκλογές καθίστανται πιο πιθανές, όπως πιο πιθανή καθίσταται και η ανεξέλεγκτη κατάρρευση. Ούτε η Αθήνα ούτε η τρόικα την επιθυμούν, αλλά η κάθε μία, με τις πράξεις και τις παραλείψεις της, ωθεί τα πράγματα προς αυτή την κατεύθυνση. Ετερογονία των σκοπών, όπως θα έλεγε και ο γέρο Αριστοτέλης

 Πορεία προς εξαναγκαστική χρεοκοπία

 

Η απόφαση του Eurogroup στην Πολωνία στις 16 Σεπτεμβρίου 2011, η δόση των 8 δισ. ευρώ προς την Ελλάδα να μετατεθεί για τον Οκτώβριο, εγκυμονεί πολλούς κινδύνους για άμεση κατάρρευση των δημόσιων οικονομικών και εξαναγκαστική χρεοκοπία της Ελλάδας.

Του Γιώργου Βαμβούκα

αναδημοσίεση : Ελευθεροτυπία, 22/9

Σύμφωνα με τα στοιχεία της περιόδου Ιανουαρίου – Αυγούστου 2011, το σύνολο των εσόδων και των δαπανών του ΓΚΠ (Γενικός Κρατικός Προϋπολογισμός), συμπεριλαμβανομένων των χρεολυσίων, ανήλθαν σε 32,6 και 94,7 δισ. ευρώ αντίστοιχα. Δηλαδή, τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, τα έσοδα και οι δαπάνες του ΓΠΚ ανά μήνα διαμορφώθηκαν σε 4,1 και 11,8 δισ. ευρώ , με αποτέλεσμα το μέσο μηνιαίο έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού να ανέλθει σε 7,7 δισ. ευρώ .

Το έλλειμμα αυτό χρηματοδοτείται από το υπουργείο Οικονομικών, με βραχυπρόθεσμο δανεισμό μέσω της έκδοσης έντοκων γραμματίων 13, 26 και 52 εβδομάδων, καθώς επίσης και με τις περιοδικές δόσεις από το δάνειο των 110 δισ. ευρώ .

Δύο είναι οι κυριότεροι παράγοντες που εκπέμπουν το θλιβερό μήνυμα περί επερχόμενης πτώχευσης της Ελλάδας. Ο πρώτος παράγοντας αφορά τη διάρθρωση των κρατικών δαπανών. Από τα 11,8 δισ. ευρώ μέσων μηνιαίων δαπανών του ΓΠΚ κατά την περίοδο Ιανουαρίου-Αυγούστου 2011, τα 7,1 δισ. ευρώ είναι δαπάνες τόκων και χρεολυσίων για την εξυπηρέτηση του χρέους της κεντρικής κυβέρνησης.

Ας υποτεθεί ότι το κράτος έκανε εσωτερική παύση πληρωμών και σταματούσε την καταβολή μισθών, συντάξεων, επιδομάτων ανεργίας, επιχορηγήσεων κ.λπ.

Με μηνιαίες δαπάνες τοκοχρεολυσίων 7,1 δισ. ευρώ και αντίστοιχα μηνιαία έσοδα 4,1 δισ. ευρώ , η Ελλάδα ουσιαστικά είναι χρεοκοπημένη.

Οι κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια με προσφυγή σε νέο δανεισμό καταφέρνουν και εξυπηρετούν τα παρελθόντα δάνεια προς τους ιδιώτες πιστωτές τους και παράλληλα καλύπτουν τις δαπάνες για μισθούς, συντάξεις, επιχορηγήσεις κ.λπ.

Οδεύτερος αποκαρδιωτικός παράγοντας σχετίζεται με τα ανύπαρκτα ταμειακά διαθέσιμα του κράτους, τα οποία εκτιμώνται σήμερα μόλις σε 1,5 δισ. ευρώ έναντι 13,4 δισ. ευρώ στις 31 Μαρτίου 2011.

Αυτό σημαίνει ότι τα υφιστάμενα ταμειακά αποθέματα του υπουργείου Οικονομικών επαρκούν για τη χρηματοδότηση δημοσιονομικών δαπανών τριών το πολύ ημερών.

Ηάθλια δημοσιονομική κατάσταση της Ελλάδας συντελεί ώστε το υπουργείο Οικονομικών να δανείζεται στις μέρες μας, εκδίδοντας έντοκα γραμμάτια με ονομαστικά επιτόκια γύρω στο 5%.

Αξιοσημείωτο είναι ότι χώρες σαν τη Γερμανία, την Ολλανδία, την Αυστρία, τη Φινλανδία κ.λπ., που βαθμολογούνται με ΑΑΑ από τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης, επιβαρύνονται για τις αντίστοιχες εκδόσεις έντοκων γραμματίων με επιτόκια μεταξύ 0,5% και 1%.

Στην απευκταία περίπτωση που η χώρα μας δεν κατάφερνε τις επόμενες κρίσιμες μέρες να εξασφαλίσει τα απαιτούμενα κεφάλαια για τη χρηματοδότηση των δημοσιονομικών δαπανών, θα ερχόταν αντιμέτωπη με το φάσμα της επίσημης χρεοκοπίας.

Ο δανεισμός μας με έντοκα γραμμάτια είναι πολύ επιζήμιος για τη χώρα, γιατί το δημόσιο χρέος αποκτά βραχύβια μέση φυσική διάρκεια. Με βάση τα διαθέσιμα στοιχεία, από τα 365 δισ. ευρώ που εκτιμάται σήμερα το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης, περίπου τα 210 δισ. ευρώ λήγουν την επόμενη διετία.

Αν υποτεθεί ότι τα επόμενα δύο χρόνια τα ταμειακά ελλείμματα της γενικής κυβέρνησης διαμορφωθούν σε 35 δισ. ευρώ και οι τόκοι για την εξυπηρέτηση του χρέους της κεντρικής κυβέρνησης ανέλθουν σε 40 δισ. ευρώ , τότε οι άμεσες δανειακές ανάγκες της Ελλάδας θα προσέγγιζαν τα 285 δισ. ευρώ (210+35+40=285).

Πώς η πατρίδα μας την επόμενη διετία θα αποπληρώσει το χρέος των 285 δισ. ευρώ , όταν τα έσοδα του ΓΠΚ την επόμενη διετία και υπό τις ευνοϊκότερες συνθήκες θα φτάσουν τα 120 δισ. ευρώ ;

Δυστυχώς, οι εκπρόσωποι του δικομματικού κυβερνητικού κατεστημένου, οι οποίοι με την αποτυχημένη οικονομική τους πολιτική μάς οδήγησαν στο σημερινό τραγικό δημοσιονομικό αδιέξοδο και καταρράκωσαν διεθνώς την εθνική μας αξιοπρέπεια, εξακολουθούν να μας κυβερνούν, χωρίς να συμμετέχουν στις θυσίες που απαιτούν από το λαό.

* Αναπληρωτής καθηγητής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών

Η Κυβέρνηση εγκληματεί – να καθήσει στο σκαμνί

Τελικά «Το ΠΑΣΟΚ μπορεί». Είναι εντυπωσιακό το πόσο γρήγορα έχει διαλύσει μιαν ολόκληρη χώρα από την αρχή που ανέλαβε την διακυβέρνησή της. Καθημερινά είναι τα δημοσιεύματα για το πώς μας οδήγησε στη μέγγενη της Τρόικας, του ΔΝΤ και του Μνημονίου.

 Η ώρα της κρίσεως είναι εδώ. Σωρεία οι αποκαλύψεις για την τεχνητή διόγκωση του χρέους, καταδεικνύουν σαφώς ότι οι ιθύνοντες της κυβέρνησης μεθόδευσαν τον στραγγαλισμό μας από την γερμανοκρατούμενη ΕΕ και το ΔΝΤ. Όχι, δεν πρόκειται για τραγική αμέλεια, βλακεία ή ανικανότητα. Είναι ένα ανοιχτό έγκλημα, και αν θέλουμε να αναζητήσουμε τα κίνητρά του, πρέπει εκτός από όλα τα άλλα να ανατρέξουμε στα σκάνδαλα που προηγήθηκαν και άνοιξαν τους ασκούς του Αιόλου για το σάπιο πολιτικό σύστημα, όπως είναι αυτό της Ζήμενς, των υποβρυχίων και άλλων ων ουκ έστι αριθμός,  Δεν είναι δυνατόν πολιτικοί ενός κόμματος που έχει πάρει μίζες από τη Ζήμενς (βλέπε την ομολογία Τσουκάτου) και από τις προμήθειες όπλων και άρα μπορούν να εκβιάζονται ανοικτά  από τη Γερμανική και τη Γαλλική κυβέρνηση, τουλάχιστον, να αναλαμβάνουν την διαπραγμάτευση μαζί τους! Ως εκβιαζόμενοι θα κάνουν ότι τους ζητήσουν οι εντολοδόχοι τους, και βέβαια δεν θα τολμήσουν ποτέ να ψελλίσουν ο,τιδήποτε για τις Γερμανικές αποζημιώσεις !

 Αυτό βέβαια δεν σημαίνει, ότι η ελληνική κρίση ήταν απλώς μία μεθόδευση που επινοήθηκε για την λεηλασία της χώρας. Η κρίση έχεις βαθιές ρίζες και αγγίζει τον πυρήνα του σάπιου συστήματος της πασοκικής μεταπολίτευσης. Είναι η κρίση του ελληνικού παρασιτισμού, ενός συστήματος που προώθησε των ωαδελφισμό, την αρπαχτή, την ασυδοσία, την κομματοκρατία, τον αργυρώνητο συνδικαλισμό, την επίπλευση των αναξίων, την κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, την ηθική εξαχρείωση στην παιδεία και το κράτος, την εγκατάλειψη των εθνικών συνόρων και των εθνικών συμφερόντων. Ωστόσο, ήταν τα πασοκικά διεφθαρμένα ανδρείκελα που ανέλαβαν την εξουσία που την επιτάχυναν, και έπραξαν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να εξελιχθεί με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, στογενικευμένο ξεπούλημα και την ανοιχτή κατοχή.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είναι εχθρός του ελληνικού λαού. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μισεί τον ελληνικό λαό. Ναρκισσιστές της εξουσίας, με φαντασιώσεις παντοδυναμίας, με την ακράδαντη πίστη ότι έχουν το δικαίωμα να εκμεταλλεύονται άλλους και να ικανοποιούνται, με εκπορνευμένες συνειδήσεις, με αισθήματα απαξίωσης για αυτό το λαό.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ συμπεριφέρεται ως εχθρός του λαού. Γι’ αυτό καθημερινά με νέα μέτρα στοχεύει στην εξόντωση των εργαζόμενων, των νέων και των συνταξιούχων, ενώ αρέσκεται στην αστυνομική βία και την καταστολή, απαγορεύοντας τις συγκεντρώσεις και χτυπώντας ακόμα και μικρά παιδιά που τολμάνε και διαδηλώνουν… στο πεζοδρόμιο του Συντάγματος απέναντι απ’ την Βουλή.

 Για όλα αυτά τα εγκλήματα πρέπει να πληρώσουν. Η κυβέρνηση, η πολιτική της λεηλασίας και της υποτέλειας πρέπει να ανατραπεί άμεσαα, ενώ οι υπεύθυνοι για τη διάλυση της χώρας πρέπει να παραπεμφθούν σε ειδικό δικαστήριο. Το τελευταίο είναι εκ των ουκ άνευ και μόνο μια τέτοια ενέργεια θα σημάνει πραγματικά και συμβολικά την ρήξη με την πολιτική της υποταγής. Γιατί η ύβρις αντιμετωπίζεται μόνο με την κάθαρση.

ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ

ΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΣΤΟ ΣΚΑΜΝΙ (Κίνηση Πολιτών Άρδην)