ΕΙΝΑΙ ΓΚΑΣΤΡΩΜΕΝΗ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟ 2014;

του ΜΑΚΗ ΑΝΔΡΟΝΟΠΟΥΛΟΥ Με βαρυσήμαντες υποσχέσεις και διαπιστώσεις για το μέλλον μας και για το «τι πρέπει να κάνουμε» μπήκε το 2014. Οι μνημονιακοί αρχηγοί μας έταξαν πλεονάσματα και ανάπτυξη, οι αντιμνημονιακοί απαλλαγή και εθνική κυριαρχία και η Τρόικα απελευθέρωση των απολύσεων, πλειστηριασμούς, μικρότερες συντάξεις και μισθούς, νέους φόρους και ιδιωτικοποιήσεις.  Υποκρισία ή βλακεία; Ποιος θα έχει να πληρώσει το 14 αυτά που ζητούν; Θα καταρρεύσει ο προϋπολογισμός σε 3 ή 6 μήνες; Θα ενεργοποιήσουν οι τροϊκανοί τις ρήτρες; Θα πάρουν τα «πετρέλαια»  για να μας αφήσουν την Ακρόπολη; Ποιος ξέρει; Θα γίνει της Ταχρίρ; Ποιος ξέρει; Ο ψαγμένος ταξιτζής μου είπε πάντως τις προάλλες ότι είναι έτοιμος για όλα, αλλά θα μπει στον αγώνα όταν θα είναι κατάλληλη η στιγμή για τα συμφέροντά του, δεν πρόκειται να βάλει πλάτη σε κανένα… Έτοιμοι για όλα ήταν και οι φορολογούμενοι που ξεροστάλιαζαν στις ουρές της εφορίας Χολαργού-Αγίας Παρασκευής για να παραδώσουν πινακίδες. Είναι πια ξεκάθαρο ότι όλοι περιμένουν κάτι καινούργιο να συμβεί το 2014. Οι πολίτες μόνοι ψάχνονται. Το σύστημα τρέμει, πολλοί πολιτικοί και διαπλεκόμενοι τρέμουν τα ειδικά δικαστήρια, οι ευρωκράτες τρέμουν τους ακροδεξιούς σκεπτικιστές  και οι Γερμανοί τον αντιγερμανισμό.  Όλα δείχνουν πως είναι μια γκαστρωμένη χρονιά. Τι θα βγει όμως; Στα κοινωνικά φουσκώματα ο υπέρηχος δεν δείχνει τίποτε. Ούτε κάν αν υπάρχει πραγματικό γκάστρωμα. Ο μόνος τρόπος για να καταλάβει κανείς να ψάχνει λίγο παραπάνω τα λόγια τα μεγάλα και να ακούει προσεκτικά αυτά που κουβεντιάζει ο κόσμος. Οι πιο κρίσιμες διαπιστώσεις για το πού πάμε ήταν μάλλον αυτές του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος Γιώργου Προβόπουλου και εκείνη του πρώην υπουργού Αλέκου Παπαδόπουλου, που αν και σε πρώτη ματιά μοιάζουν, είναι διαμετρικά αντίθετες, άσχετα κι αν και οι δύο απευθύνονται στο συντηρητικό τμήμα της κοινωνίας μας. Τα ξόρκια του Προβόπουλου Ο κ. Προβόπουλος δήλωσε πως «το παρακάναμε με τους φόρους» και ότι «καλούνται οι συνεπείς φορολογούμενοι να επωμιστούν ένα δυσανάλογα μεγάλο μέρος της προσπάθειας». Ο κεντρικός τραπεζίτης αισιοδοξεί, αλλά επισημαίνει ότι το 2014 είναι έτος εκλογικών αναμετρήσεων και οι θετικές προβλέψεις μπορεί να «αποδυναμωθούν, αν δεν ακυρωθούν» σε περίπτωση που η πολιτική αντιπαράθεση οξυνθεί περαιτέρω και η πόλωση κορυφωθεί, εντείνοντας την αβεβαιότητα». Για τον λόγο αυτό υπογραμμίζει ότι απαιτείται «η σύμπλευση κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων σε ένα εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση».  Με δυο λόγια ο κ. Προβόπουλος απευθύνεται στο φιλότιμο των συνεπών υποζυγίων, τους παρηγορεί λέγοντας ότι θα πάνε καλύτερα τα πράγματα, εφόσον βέβαια δεν κατεβείτε στους δρόμους και εφόσον δεν κάνετε καμιά  βλακεία να ψηφίσετε Αριστερά, δηλ. ΣΥΡΙΖΑ (η ΔΗΜΑΡ και το ΚΚΕ δεν συμπεριλαμβάνονται στα αριστερά κόμματα). Καταλήγει δε με τη βαθυστόχαστη ανάγκη για «σύμπλευση» και «εθνικό σχέδιο» που είναι προφανές ότι  δεν υπάρχουν. Ο χρησμός του Αλέκου Παπαδόπουλου Πιο ενδιαφέρουσα  ίσως είναι η διαπίστωση του πρώην υπουργού Αλέκου Παπαδόπουλου, ο οποίος έκανε τον εξής χρησμό: «αν μέσα στο 2014 δεν δημιουργηθούν συνθήκες εθνικής και πολιτικής ενότητας, η χώρα θα αχθεί μόνη της, εκτός ευρωζώνης» και ότι η χώρα την επόμενη τριετία δεν κινδυνεύει από καταρρεύσεις παραγωγικών πεδίων της πραγματικής οικονομίας, και προτείνει να συγκροτηθεί Κίνηση Εθνικής και Πολιτικής Ενότητας, που θα πετύχει μια Νέα Μεγάλη Συμφωνία, με τους εταίρους. Δήλωσε μάλιστα ότι «οι σημερινές πολιτικές δυνάμεις και οι όποιες ελίτ ή κατανοούν ότι η μεγάλη ευκαιρία διάσωσης της χώρας είναι η επίτευξη της Νέας Μεγάλης Συμφωνίας με τους εταίρους ή αναλαμβάνουν την ιστορική ευθύνη του πολιτικού αδιεξόδου και των καταστροφικών συνεπειών που θα προκαλέσει». Σκληρός, χειρίζεται τον εκφοβιστικό ρεαλισμό για να προκαλέσει-προσκαλέσει  τις «ελίτ» αλλά και τους πολίτες, σε μια ύστατη εθνική προσπάθεια πριν την επικείμενη καταστροφή. Δηλαδή, απευθύνεται κι αυτός στον συντηρητισμό του εκλογικού σώματος και μιλάει για «πολιτικό αδιέξοδο», όταν είναι γνωστό πως στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Προφανώς ο κ. Παπαδόπουλος δεν θεωρεί λύση την άνοδο στην εξουσία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Άλλωστε, δεν ξέρουμε τι ρόλο επιφυλάσσει για τον εαυτό του, αλλά κάτι θα έχει σκεφθεί και ίσως το δικαιούται, αν κρίνουμε ποιοι μας κυβερνούν. Είναι προφανές ότι οι εκκλήσεις και των δύο πάντως, προσβλέπουν αφ΄ ενός στην συγκράτηση των δυνάμεων του μνημονίου (ΝΔ,ΠΑΣΟΚ,ΔΗΜΑΡ,ΚΚΕ) που διαρρέουν συνεχώς και έχουν συρρικνωθεί μεταξύ 30-35%, αφ΄ ετέρου να τρομοκρατήσουν το 30% που παραμένει αινιγματικό και όχι αναποφάσιστο για να προσεταιριστούν όσο το δυνατό μεγαλύτερο τμήμα του ή να το στείλουν στην αποχή. Το όνειρο των πολιτών Οι συντηρητικοί και οι συναλλασσόμενοι συστηματικά με τα ξένα κέντρα αποφάσεων τρέμουν τη βούληση του λαού. Φοβούνται τον ελληνικό λαό, τον λοιδορούν πίσω από την πλάτη του και μισούν  την ανοιχτοσύνη και τη γενναιοδωρία του. Τρέμουν και τώρα την ολοκλήρωση της αλλαγής, το «τρίτο κύμα» που έρχεται σαν τσουνάμι για τα σαρώσει τη σαπίλα του παλιού κόσμου. «Πρέπει να τους διώξουμε. Αυτό πρέπει να κάνουμε» είπε με συγκρατημένη οργή συνταξιούχος που περίμενε τη Δευτέρα υπομονετικά στην ουρά της εφορίας για να παραδώσει τις πινακίδες του. «Ναι, αλλά πώς;» ρώτησε ένας άλλος φορολογούμενος. «Δεν μπορούμε να περιμένουμε το 2016… τότε δεν θα υπάρχει τίποτε … θα έχουν ξεπουλήσει τα πάντα και εμάς πρώτους» είπε ένας άλλος. «Σωστά, έπρεπε να τους είχαμε ρίξει πριν ψηφιστούν οι δύο τελευταίοι νόμοι… τώρα είμαστε δεμένοι χειροπόδαρα» συμπλήρωσε με νόημα κάποιος άλλος. «Δεν μπορούμε να περιμένουμε ούτε ως το 2015, με την προεδρία της Δημοκρατίας…» σκέφτηκε κάποιος νεαρός. «Ναι ρε παιδιά», είπε μια κυρία, «αλλά πως θα τους ρίξουμε»; «Μόνο αν πάμε ένα εκατομμύριο άνθρωποι έξω από τη Βουλή και μείνουμε τρεις μέρες φωνάζοντας ‘‘έξω οι κλέφτες και οι προδότες’’, μόνο τότε θα φύγουν…» αποφάνθηκε ένας 50άρης. «Ναι!» είπε ενθουσιασμένος ένας άλλος «με χαλασμένα ελικόπτερα που λέει ο Κραουνάκης…». «Τι λέτε ρε παιδιά;» είπε κάποιος, «κανείς δεν πρόκειται να κατέβει κάτω, δεν υπάρχει άνθρωπος για να μαζέψει ένα εκατομμύριο κόσμο, ούτε μπορούμε να στέλνουμε τα παιδιά μας να τρώνε ξύλο από τα ΜΑΤ». Σιγή!... αισθητή σιγή, ώσπου κάποιος λέει: «να μην πληρώσουμε τίποτε το 2014». «Καλή ιδέα, αλλά δεν πρέπει να πληρώσει κανείς για τρεις τουλάχιστον μήνες, ώστε το σύστημα να το νιώσει. …και να σηκώνουμε όλα μας τα λεφτά από τις τράπεζες αμέσως μόλις μπαίνουν» διευκρίνισε κάποιος οικονομολογίζων. «Και πως θα ξέρουμε ότι οι άλλοι δεν θα πληρώνουν, ώστε να μην είμαστε μόνο κάποιοι βλάκες  που δεν θα πληρώνουμε και στο τέλος θα βρεθούμε πολύ εκτεθειμένοι;» ρώτησε εύλογα κάποιος άλλος. «Ο καθένας θα κοιτάει τι κάνουν οι δικοί του άνθρωποι, οι φίλοι, οι συγγενείς, ο περίγυρος…» είπε μια κυρία που της άρεσε η ιδέα. «Δεν είναι σίγουρο…» σκέφτηκε κάποιος, για να πάρει την απάντηση από ένα φιλοσοφημένο «τίποτε στη ζωή και στην ιστορία δεν είναι σίγουρο, αλλά κάτι πρέπει να κάνουμε». «Μην ανησυχείτε, η στάση πληρωμών θα συμβεί ούτως ή άλλως σε 4,5,6 μήνες, άντε 8 εκ των πραγμάτων. Το θέμα είναι ότι αυτοί που θα εκτεθούν πρώτοι θα έχουν πρόβλημα …». Δεν ξέρω τι έγινε στις άλλες ΔΟΥ, αλλά αν κρίνω από τους παραπάνω διαλόγους, το 2014 είναι σίγουρα γκαστρωμένο. Λέγεται ότι στην εποχή μας δεν χρειάζεται μαμή για να ξεγεννήσεις. Άλλωστε τα μωρά τα βγάζουν με καισαρική… Θα δούμε. Το άρθρο δημοσιεύεται στο www.makisandronopoulos.blogspot.com