… είναι γεγονός όμως ότι στην Ευρωζώνη τα περιθώρια έχουν γίνει εξαιρετικά στενά και τα αποτελέσματα εκλογών χάνουν όλο και περισσότερο το νόημα τους.
Συνέντευξη της Sahra Wagenknecht, αντιπροέδρου του Die Linke, στην Tages Anzeiger.
Μετάφραση: Μαργαρίτης Μάλλιαρης
Προσπαθείτε να σπάσετε ένα θέμα Ταμπού στη Γερμανική Αριστερά με το να αμφισβητείτε ανοιχτά το Ευρώ. Ποιός είναι ο λόγος;
Αυτό το ζήτημα είναι ταμπού περισσότερο για την κ. Μέρκελ ,η οποία λέει: Αποτυγχάνει το Ευρώ, αποτυγχάνει κι η Ευρώπη. Καθαρή αλαζονεία! Βιώνουμε όμως πια την αποτυχία της Ευρώπης με το Ευρώ. Είδαμε στην περίπτωση της Ελλάδας, πως με τη βοήθεια της ΕΚΤ κόπηκε κάθε πεδίο δράσης σε μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση. Βιώνουμε επίσης, την οικονομική ανισότητα μεταξύ των Ευρωπαϊκών χωρών συνεχώς να μεγαλώνει, την αποβιομηχάνιση τη; Γαλλίας και της Ιταλίας. Εκεί πρέπει λοιπόν κανείς να διερευνήσει τις εναλλακτικές.
Ποια θα ήτα η εναλλακτική; Επιστροφή στο Μάρκο, στο Φράγκο, στη Δραχμή;
Θα είχε νόημα να διαμορφώσουμε ένα Ευρωπαϊκό νομισματικό σύστημα στο οποίο η ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα φροντίζει για τη σταθερότητα των ισοτιμιών. Και για να μην αφήσουμε στην κερδοσκοπία κανένα πεδίο δράσης θα έπρεπε οι ισοτιμίες να μην διαμορφώνονται ελεύθερα, αλλά όταν η ανισότητα γίνεται πολύ μεγάλη να είναι δυνατές οι ανατιμήσεις και οι υποτιμήσεις.
Οι υπέρμαχοι του Ευρώ λένε πώς το ενιαίο νόμισμα εξαναγκάζει τα κράτη μέλη σε οικονομική σταθερότητα, η οποία είναι προς όφελός τους. Σε τι διαφωνείτε;
Σταθερότητα; Πρέπει κανείς να εξετάσει τα οικονομικά δεδομένα: Στην ευρωπαϊκή περιφέρεια εξαφανίζεται η βιομηχανία και μαζί με αυτήν εξαφανίζονται θέσεις εργασίας καθώς και το καλό επίπεδο διαβίωσης. Όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά εδώ και πολύ καιρό επίσης στην Ιταλία και στη Γαλλία. Η ανεργία των νέων στην Ισπανία είναι τόσο υψηλή όσο και στην Ελλάδα. Μια ολόκληρη γενιά χάνει σήμερα ολοκληρωτικά την ελπίδα και την προοπτική. Ακόμα και η ανάπτυξη της Γερμανίας οφείλεται κυρίως στην ελαστικήκαι ενοικιαζόμενη εργασία. Κι εδώ επίσης υπάρχει όλο και περισσότερη κακοπληρωμένη εργασία και εργασία ορισμένου χρόνου. Αυτό όμως δεν είναι μοντέλο επιτυχίας, σε κάθε περίπτωση όχι για την πλειοψηφία του πληθυσμού.
Είναι πράγματι αυτό συνέπεια του Ευρώ;
Η ελαστική και ενοικιαζόμενη εργασία στη Γερμανία όχι. Αλλά το Ευρώ προξενεί μια κατάσταση όπου οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες έχουν την επιλογή είτε να φιλελευθεροποιήσουν ς τις αγορές τους είτε να αυξήσουν το τμήμα των εργαζομένων που αμοίβεται με κατώτατο μισθό είτε να παρακολουθήσουν τις επιχειρήσεις στη χώρα τους να παρασύρονται από το γερμανικό εξαγωγικό ανταγωνισμό. Παλαιότερα είχαν την ευκαιρία απέναντι στη Γερμανία να υποτιμήσουν το νόμισμα τους και το έκαναν κανονικά. Η Ελβετία έχει ανάλογη εμπειρία από το τι συνέπειες έχει μια σκληρή ισοτιμία. Για τις χώρες του νότου αυτή είναι μια διαρκής κατάσταση σε αναλογία με τη Γερμανία. Εκτός αυτού υπάρχει πάνω απ’ όλα η , υπαγορευμένη από τη Γερμανική κυβέρνηση , πολιτική λιτότητας που εξαναγκάζει τις χώρες να κάνουν περικοπές στο χειρότερο σημείο της κρίσης. Έτσι όμως δε μπορούν ποτέ αυτές οι χώρες να σταθούν στα πόδια τους.
Θα ήταν η κατάσταση στη Γερμανία και τη Γαλλία κοινωνικά δικαιότερη, εάν υιοθετούσαν αυτές οι χώρες ξανά το Μάρκο ή το Φραγκο;
Όχι αυτόματα. Αυτό εξαρτάται πάντα από το ποιος κυβερνά. Όμως σε αντίθεση με σήμερα θα υπήρχε χώρος να εφαρμοστεί κοινωνικότερη και δικαιότερη πολιτική. Ο Ολάντ απέτυχε σ’ αυτό κι ο Σύριζα ακόμη περισσότερο. Συνεπώς, όπως λειτουργούν σήμερα η Ευρωζώνη και η ΕΕ είναι το τέλος κάθε δημοκρατίας!
Οι Έλληνες ήθελαν να μείνουν οπωσδήποτε στον Ευρωπαϊκό χώρο, χωρίς να ανταποκρίνονται στις υποχρεώσεις που αυτό επιφέρει.
«Δεν θέλουμε άλλο την πολιτική των περικοπών» αυτό ήταν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Δεν τέθηκε θέμα για το Ευρώ. Είναι γεγονός όμως ότι στην Ευρωζώνη τα περιθώρια έχουν γίνει εξαιρετικά στενά και τα αποτελέσματα εκλογών χάνουν όλο και περισσότερο το νόημα τους. Εκεί λοιπόν πρέπει κανείς να αναρωτηθεί: Θέλουμε μια δημοκρατική Ευρώπη ή μια Ευρώπη που κυβερνάται από τους τεχνοκράτες των Βρυξελλών, τους λομπίστες των μεγάλων εταιριών και τον μη εκλεγμένο πρώην τραπεζίτη Μάριο Ντραγκι στην κορυφή της ΕΚΤ;
Αφήσατε κάποτε να φανεί μια συμπάθεια για το Grexit. Θα ήταν αυτό η καλύτερη λύση για τον ελληνικό λαό;
Μια έξοδος χωρίς μέτρα υποστήριξης από μια κεντρική τράπεζα θα ήταν πραγματικά σκληρή. Η EKT θα έπρεπε να φροντίσει να μην υποτιμηθεί το νόμισμα τόσο πολύ, πράγμα αναγκαίο για να γίνει ξανά ανταγωνιστικό. Χωρίς την στήριξη η δραχμή θα γκρεμιζόταν και αυτό θα όξυνε περισσότερο τη φτώχεια. Τουλάχιστον μέχρι να δημιουργηθούν ξανά αγροτικές και βιομηχανικές δυνατότητες. Αλλά δεν βλέπω πως θα μπορούσε η Ελλάδα να καταφέρει να σταθεί στα πόδια της μέσα στον περιοριστικό κλοιό του Ευρώ και των εσωτερικών κανόνων εμπορίου της ΕΕ. Τώρα έχουμε ένα τρόμο δίχως τέλος. Οι υπαγορεύσεις για περικοπές κάνουν τη χώρα όλο και φτωχότερη κι όταν τα χρήματα από το πακέτο διάσωσης εξαντληθούν θα έλθει η επόμενη συζήτηση για το Grexit.
Βλέπετε στη δήθεν ξεπερασμένη έννοια «εθνικό κράτος» τον παράγοντα, που μπορεί να σπάσει αυτό το στενό ευρωπαϊκό πλαίσιο. Την ίδια στιγμή οι ενώσεις όπως η ευρωπαϊκή οικοδομούν ένα συνειδητό αντίβαρο στις παγκοσμιοποιημένες δυνάμεις τις αγόράς.
Η διεθνοποιημένη οικονομία ωθεί σε διεθνοποιημένη πολιτική, κάτι τέτοιο ακούγεται εύλογο αλλά μόνο επιφανειακά. Στην πράξη δεν λειτουργεί καθώς η δημοκρατία χρειάζεται χώρο στον οποίο μπορεί να ζήσει και ο κόσμος να μπορεί να παρακολουθεί και να επιβλέπει τι κάνουν οι πολιτικοί. Αυτός ο χώρος είναι ακόμα το εκάστοτε κράτος, όχι η Ευρώπη. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είναι κατά πολύ απομακρυσμένο από τους πολίτες και η Κομισιόν αποτελεί ένα αμιγώς τεχνοκρατικό σχήμα. Γι’ αυτό το λόγο οι μεγάλες επιχειρήσεις έχουν εύκολη δουλειά όταν θέλουν να κυριεύσουν αυτούς τους θεσμούς για τα συμφέροντά τους. Στα εθνικά πλαίσια είναι κάπως δυσκολότερο. Η Ελβετία είναι ένα θαυμάσιο παράδειγμα για το πώς λειτουργεί η άμεση δημοκρατία. Εάν ήταν η Ελβετία μέλος της Ευρωζώνης και της ΕΕ δεν θα μπορούσαν οι πολίτες της να ψηφίσουν για πολλά ζητήματα. Σήμερα κιόλας εμπλέκεται η Κομισιόν σε ζητήματα των κρατών-μελών από το τραπεζικό σύστημα μέχρι τη δημοτική πρόνοια. Στο μέλλον επιθυμούν οι τεχνοκράτες των Βρυξελλών να καθορίζουν και τη μισθολογική πολιτική.
Με την κριτική σας στο Ευρώ πλησιάζετε από τα αριστερά τις θέσεις των δεξιών λαϊκιστών, οι οποίοι εδώ και καιρό θέλουν την επιστροφή στα εθνικά κράτη και τα παλιά νομίσματα. Πως σας φαίνεται αυτό;
Δε με αφορά να κάνω προτάσεις που είναι δημοφιλείς αλλά να προτείνω το σωστό. Τα δεξιά λαϊκίστικα κόμματα έχουν τελείως διαφορετικούς σκοπούς επειδή τους αφορά όχι η επανοικοδόμηση της δημοκρατίας αλλά οι εθνικιστικές έως και ρατσιστικές προκαταλήψεις. Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο θα ήταν παράλογο να αφήσουμε σε αυτές τις ομάδες τη δίκαιη κριτική στη σημερινή ΕΕ.
Οι υποστηρικτές της ΕΕ θέλουν να διορθώσουν τις ελλείψεις της με το να ισχυροποιήσουν την Ευρώπη και να περιορίσουν περαιτέρω την κυριαρχία των εθνικών κρατών. Είναι πλάνη;
Όπως ειπώθηκε, υπάρχουν πράγματα που θα ήταν καλό να λύνονται σε επίπεδο ΕΕ. Από την προστασία του περιβάλλοντος μέχρι το ζήτημα των προσφύγων. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, τα αποτελέσματα σε αυτούς τους τομείς είναι ισχνά. Η ΕΕ έχει λειτουργήσει ως τώρα σαν μηχανή απορρύθμισης και ιδιωτικοποίησης.
Αναδημοσίευση: http://www.tagesanzeiger.ch
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου