Μεγάλη πορεία από 10.000 Πολίτες Για τον Ν.Ρωμανό

Πορεία αλληλεγγύης στο Ν. Ρωμανό στο κέντρο της Αθήνας - Επεισόδια στα Εξάρχεια μετά την πορεία αλληλεγγύης (Photos - Video)

Πορεία αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Νίκο Ρωμανό πραγματοποίησαν χιλιάδες άτομα στο κέντρο της Αθήνας.

Οι διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν στο Μοναστηράκι και μέσω της πλατείας Ομονοίας και της οδού Σταδίου κατέληξαν στο Σύνταγμα, όπου φώναξαν συνθήματα και άναψαν καπνογόνα.

Υπενθυμίζεται ότι ο Νίκος Ρωμανός πραγματοποιεί απεργία πείνας για 22η συνεχή ημέρα, ζητώντας...

να να του επιτραπεί, όπως ορίζει ο νόμος, η χορήγηση εκπαιδευτικών αδειών, ώστε να παρακολουθήσει μαθήματα σε σχολή του ΤΕΙ Αθήνας, στο οποίο πέτυχε μετά από πανελλαδικές εξετάσεις.

Το Ποντίκι Web - Μιχάλης Λαγάνης 

Επεισόδια στα Εξάρχεια μετά την πορεία αλληλεγγύης

Επεισόδια σημειώνονται στα Εξάρχεια, μετά την ολοκλήρωση της πορείας αλληλεγγύης προς τον απεργό πείνας Νίκο Ρωμανό.

Σύμφωνα με πληροφορίες, αστυνομικοί έκαναν χρήση χημικών στην πλατεία Εξαρχείων για να διαλύσουν τους συγκεντρωμένους.

Στη οδό Κωλέττη πυρπολήθηκαν 2 αυτοκίνητα, ενώ ομάδα ατόμων αναποδογύρισε αυτοκίνητα στην Ιπποκράτους και στην Χαριλάου Τρικούπη.

Στην Στουρνάρη, στο ύψος της πλαϊνής πύλης του Πολυτεχνείου, ομάδα ατόμων αφού ακινητοποίησε λεωφορείο και κατέβασε τους επιβάτες, το πυρπόλησε.

Το Ποντίκι Web - Μιχάλης Λαγάνης

Η κυβέρνηση έπεσε θύμα του ίδιου του σχεδιασμού της.

Ένα «τέλος» σαν αρχή

«Ημέιλ έδωσες, ημέιλ θα λάβεις» 

Mε ηλεκτρονικό αγγελιοφόρο έστελνε τις αξιώσεις της η τρόικα τις τελευταίες εβδομάδες. Και με ηλεκτρονικό αγγελιοφόρο απάντησε η κυβέρνηση, ξημερώματα Κυριακής. «Ημέιλ έδωσες, ημέιλ θα λάβεις» θα λέγαμε τηλεγραφικά. Μόνο που εδώ δεν ισχύει το γνωστό «μάχαιραν έδωκες, μάχαιραν θα λάβεις», που συνοψίζει και μεταφράζει στη γλώσσα των παροιμιών όσα είπε ο Ιησούς στη Γεθσημανή, όταν ο αρειμάνιος Πέτρος «απέσπασε την μάχαιραν αυτού και πατάξας τον δούλον του αρχιερέως» τού έκοψε το αυτί. Και δεν ισχύει διότι, αν εννοήσουμε σαν μάχαιρα, δίκοπη μάλιστα, τα ημέιλ των δανειστών, η κυβερνητική απάντηση, με τον υποχωρητικό και παραχωρητικό της τόνο, ούτε μαχαίρι είναι...

ούτε γιαταγάνι ή ξίφος. Το πολύ πολύ να θεωρηθεί αμυντικό όπλο, λ.χ. ασπίδα. Αλλά ασπίδα διάτρητη, που καμιά προστασία δεν προσφέρει στο πληττόμενο σύνολο, ενώ αποκρούει ελάχιστα από τα βέλη που πληγώνουν την κυβέρνηση.

Εχουμε λοιπόν να κάνουμε με μιαν απάντηση που προαναγγέλθηκε ότι θα δοθεί με τον τρόπο τού «όχι, επιτέλους όχι», και τελικά συντάχτηκε με τον τρόπο τού ναι. Με τρόπο δηλαδή που εκθέτει και ακυρώνει όσα επισήμως λέγονταν μέρες πολλές για μνημόνια που θα σχιστούν, για θριαμβική επιστροφή στην «κανονικότητα», για οριστική έξοδο από το τούνελ, για το φως που φαίνεται τη στιγμή του πυκνότερου σκότους.

Αν αυτά τα επικολυρικά τα έλεγαν οι χαμηλόβαθμοι τηλεοπτικώς θορυβούντες εκπρόσωποι της κυβέρνησης και των κομμάτων που τη συναποτελούν, εθισμένοι στην αμετροέπεια του ρόλου τους, πιθανότατα οι πολίτες θα τα αξιολογούσαν εξαρχής ως αναξιόπιστα. Και θα τα σχολίαζαν με τον τρόπο του καγχασμού. Τα έλεγαν όμως τα πλέον επίσημα και υπεύθυνα χείλη και με τον πλέον δεσμευτικό τρόπο· δημόσια και ενυπόγραφα, όχι με διαρροές. Ο πρωθυπουργός, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, ο υπουργός Οικονομικών, με αλλεπάλληλες παρεμβάσεις τους πάσχιζαν να πείσουν πως ο καιρός των υποχωρήσεων έληξε. Πως οι τόσες θυσίες, που τις αναγνωρίζουν και οι αυστηρότεροι των επιτηρητών μας, θα αποφέρουν πλέον τη δίκαιη ανταμοιβή, την έντιμη επιβράβευση. Πως η χώρα πατάει, επιτέλους, γερά στα πόδια της, ξαναβρίσκει ακέραιη την κυριαρχία και την περηφάνια της, και δεν προτίθεται να εκχωρήσει τίποτε άλλο στους πιστωτές της, τη βουλιμική και τιμωρητική στάση των οποίων είχε αρχίσει άλλωστε να καταγγέλλει και το κυβερνητικό στρατόπεδο.

Οσο μεγαλύτερες είναι οι προσδοκίες που καλλιεργούνται, τόσο μεγαλύτερη η απογοήτευση την ώρα των αποκαλυπτηρίων. Στοιχειώδες. Η κυβέρνηση έπεσε θύμα του ίδιου του σχεδιασμού της. Της βιασύνης της να κεφαλαιοποιήσει κέρδη που δεν υπήρχαν. Της σιγουριάς της πως η τρόικα, σταθμίζοντας και πολιτικά τις αποφάσεις της, θα μεροληπτούσε υπέρ του σχήματος Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ ενόψει της «απειλής ΣΥΡΙΖΑ». Δυστυχώς, δεν πληρώνει μόνον αυτή τα λάθη της. Και φτάνουμε έτσι στο «τέλος» με την πικρή αίσθηση ότι ξαναβρισκόμαστε στην αρχή.

Παντελής Μπουκάλας από kathimerini μέσω left

Θα κελαηδήσει ο Τσουκάτος?

του Γ. Ανανδρανιστάκη

Ο Κώστας Σημίτης περνάει ώρες δύσκολες. 

Νοσηλεύεται με συντριπτικό κάταγμα στο δεξί χέρι και πάλι καλά να λέτε που δεν έπαθε χειρότερα. Έπεσε από ψηλά ο Σημίτης, από τα σύννεφα έπεσε, μόλις έμαθε ότι τα δύο δεξιά του χέρια, ο Τσουκάτος και ο Μαντέλης, παραπέμπονται για την υπόθεση της Siemens με κατηγορίες που επισύρουν μέχρι και ισόβια. 

Ο Σημίτης είναι σαν τη Θεά Κάλι, έχει τέσσερα χέρια και τα τέσσερα στη δεξιά πλευρά, γι' αυτό γέρνει λίγο μονόπαντα. Τέσσερα χέρια έχει ο πρώην, το ένα έσπασε, τα δύο οδεύουν προς την ψειρού, του έμεινε το τέταρτο, για να γράψει άρθρο στο «Έθνος», με τίτλο «Το δεύτερο ημίχρονο».

Είναι φοβερός ο Σημίτης. Με το που έμαθε ότι οι στενότατοι συνεργάτες του παραπέμπονται σε δίκη για κακουργηματικές πράξεις, έκατσε και έγραψε

1.850 λέξεις για να μας νουθετήσει, να μας δώσει συμβουλές, οδηγίες, εντολές. 

Δεν περίμενε καν να κατακάτσει ο κουρνιαχτός να μετρηθεί τ' ασκέρι, εκτός κι αν μας έριξε κατακέφαλα το διχίλιαρο των λέξεων, για να μην κατακάτσει ο κουρνιαχτός και να μην μετρηθεί τ' ασκέρι. 

Για να ασχοληθούμε με τις βαθυστόχαστες αναλύσεις του αγαπημένου τέκνου του συστήματος και να αποστρέψουμε το βλέμμα μας από το μεγάλο φαγοπότι που ελάμβανε χώρα επί των ημερών του.

Ο Τσοχατζόπουλος είναι στη φυλακή, ο Παπαντωνίου έφαγε τέσσερα χρόνια με αναστολή, ο Μαντέληςμε τον Τσουκάτο είναι υπόδικοι κι ο Σημίτης αρθρογραφεί ανέμελα για το μέλλον της χώρας. 

Οι υπουργοί έκλεβαν, δήωναν, λεηλατούσαν κι ο πρωθυπουργός τους ζούσε στα σύννεφα, φουσκωμένος σαν μπαλόνι από τις κολακείες των δημοσιογράφων και των πανεπιστημιακών της εποχής. 

Οι τσουκάτοι κουβάλαγαν τις σακούλες με τα εκατομμύρια στα ταμεία του ΠΑΣΟΚ κι ο πρόεδρος του Κινήματος δεν τις έβλεπε, γιατί το βλέμμα του ήταν σταθερά προσηλωμένο στο μέλλον.

Αν δεν ήταν συνένοχος του πλιάτσικου ο Σημίτης, ήταν βλαξ με περικεφαλαία. 

Και στις δύο περιπτώσεις είναι συνένοχος για το σημερινό χάλι και έως ότου παραδεχτεί τη συνενοχή του τα άρθρα και οι παρεμβάσεις του δεν έχουν καμιά πολιτική αξία, είναι μωρομάντιλα που σκουπίζουν τους λεκέδες του σημιτικού εκσυγχρονισμού. 

Τους σκουπίζουν καλά τους λεκέδες, να είναι εκθαμβωτικό το λευκό και να μην βλέπουμε ότι οι άνθρωποι του Σημίτη κρατούν ακόμα και σήμερα τα πόστα της οικονομίας, το υπουργείο Οικονομικών, την Τράπεζα της Ελλάδος, το Συμβούλιο Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων.

Όταν ακούτε το «όλοι μαζί τα φάγαμε», να σκεφτόσαστε την περίοδο του Σημίτη και να απαντάτε ότι οι μισοί του «όλοι» βρίσκονται στη φυλακή ή οδεύουν προς αυτήν. 

Να θυμόσαστε τις εποχές που έβγαινε ο Πάγκαλος και έλεγε «τον είδα εγώ τον Τσουκάτο στο κότερο του Μπούκουρα» και ο Τσουκάτος του απαντούσε ότι «με είδες στου Μπούκουρα, γιατί ήσουνα πάνω στο κότερο του Χλέμπουρα». 

Τις εποχές που ο Σημίτης έλεγε «όποιος έχει στοιχεία να τα πάει στον εισαγγελέα».

Δημοσκόπηση:ΜΕΓΑΛΟ ΠΡΟΒΑΔΙΣΜΑ 11,5 ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ

Με δέκα μονάδες προηγείται στην πρόθεση ψήφου 

ο ΣΥΡΙΖΑ της ΝΔ που καταγράφει νέα πτώση.

Στην νέα,εξαιρετικά ενδιαφέρουσα δημοσκόπηση της Palmos Analysis για το Tvxs, οι πολίτες κρίνουν τις διαπραγματεύσεις με την τρόικα, προβλέπουν ότι θα υπάρχει μνημόνιο και στο μέλλον και διχάζονται για το αν Σαμαράς και Τσίπρας πρέπει να συναντηθούν για να συμφωνηθεί το πρόσωπο του νέου προέδρου της Δημοκρατίας, μετά από εκλογές.

Πρόθεση ψήφου

Με 10 μονάδες διαφορά προηγείται ο ΣΥΡΙΖΑ της ΝΔ στην πρόθεση ψήφου. Συγκεκριμένα το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης συγκεντρώνει ποσοστό 27,4% έναντι 17,4% που λαμβάνει η ΝΔ. Στην τρίτη θέση με 14,4% όσοι απαντούν αυθόρμητα ότι δεν έχουν αποφασίσει ακόμη. Ακολουθούν Χρυσή Αυγή με 6,6%, ΚΚΕ με 5,4%, Ποτάμι με 5,2%, ΠΑΣΟΚ με 3,5%, ΑΝΕΛ με 2,8%, Οικολόγοι Πράσινοι και Δράση με 1,2% έκαστος και ΑΝΤΑΡΣΥΑ με 1,1%.

 Eκτίμησης εκλογικής επιρροής

 

Με 11,5 μονάδες προηγείται ο ΣΥΡΙΖΑ της ΝΔ στην εκλογική επιρροή. Συγκεκριμένα συγκεντρώνει ποσοστό 34,5% έναντι του 23% που συγκεντρώνει η ΝΔ. Ακολουθούν Χρυσή Αυγή και Ποτάμι με 8%, ΚΚΕ με 6,5%, ΠΑΣΟΚ με 5%, ΑΝΕΛ με 4,5% και ΔΗΜΑΡ με 0,5%.

Συσπειρώσεις κομμάτων

Η ΝΔ εξακολουθεί να χάνει ψηφοφόρους προς τον ΣΥΡΙΖΑ (14%), έχει σταθερές διαρροές προς το Ποτάμι και τους ΑΝΕΛ αλλά μειώνονται κι άλλο οι διαρροές της προς τη Χρυσή Αυγή (1% από 2% τον προηγούμενο μήνα).

Ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζει την μεγαλύτερη συσπείρωση, με διαρροή της τάξης του 3% προς το ΚΚΕ.

το ΠΑΣΟΚ χάνει το 26% των ψηφοφόρων του πρός τον ΣΥΡΙΖΑ

Καταλληλότερος πρωθυπουργός

Παράσταση νίκης

Ο ΣΥΡΙΖΑ προηγείται και στην παράσταση νίκης. Το 72% των πολιτών πιστεύει ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα κερδίσει τις επόμενες εκλογές ενώ το 17% πιστεύει ότι νικήτρια θα είναι η ΝΔ.

Η ταυτότητα της έρευνας

ΑΝΤΙ ΦΥΓΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ, ΣΕ ΝΕΟ ΕΦΙΑΛΤΗ

ΟΙ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

  

ΚΑΜΜΙΑ ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ, ΚΑΜΜΙΑ ΑΝΑΔΙΠΛΩΣΗ. ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΠΗ ΥΛΟΠΟΙΗΣΗ ΜΙΑ ΝΕΑΣ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ

Όλοι θυμόμαστε τον Αντώνη Σαμαρά,μετά την τελευταία συνάντηση του με την Α. Μέρκελ (23/9), να πανηγυρίζει για τις μεγάλες δημοσιονομικές και οικονομικές επιτυχίες της κυβέρνησης του και να εξαγγέλλει άρον-άρον και περιχαρής την έξοδο από 1/1/2015 της χώρας από τα μνημόνια και το τέλος της τρόικας στην Ελλάδα.

Ο Α. Σαμαράς, καλλιεργώντας επί μήνες αυτήν την αισιόδοξη σεναριολογία, λογάριαζε χωρίς τον… ξενοδόχο.

ΑΓΟΡΕΣ: ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ!

Διότι η έξοδος από το μνημόνιο και την τρόικα πέρναγε μέσα από τη δυνατότητα της χώρας να βγεί και να δανεισθεί στις αγορές.

Χωρίς τον δανεισμό των αγορών έξοδος την Ελλάδας από το μνημόνιο δεν μπορούσε με κυβέρνησηΣαμαρά να υπάρξει.

Οι αγορές, όμως, έδειξαν ποιο είναι το «αφεντικό» στην πορεία της Ελλάδας (αλλά και της ΕΕ και του πλανήτη) όσο η τελευταία παραμένει δέσμια του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού και τωνευρωενωσιακών δογμάτων.

Οι αγορές, δηλαδή το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο και πρώτα απ΄όλα η πιο επιθετική αιχμή του, οι επενδυτικές τράπεζες και τα κερδοσκοπικά funds, τα οποία έχουν κύρια έδρα το περίφημο City του Λονδίνου, έκλεισαν δυνατά την πόρτα στη χώρα μας.

Οι αγορές οδήγησαν σε κατάρρευση το Χρηματιστήριο Αθηνών, πρώτα απ΄όλα τις μετοχές των τραπεζών και κυρίως ανέβασαν σε νέα ύψη τα επιτόκια των δεκαετών ομολόγων του ελληνικού δημοσίου.

Ο δανεισμός από τις αγορές κατέστη κάτι παραπάνω από απαγορευτικός. Δεν ήταν τόσο η Μέρκελή η Λαγκάρντ που σήκωσαν τα τείχη στη χώρα.

Τα τείχη τα σήκωσαν οι αγορές ( τα πραγματικά αφεντικά), οι μόνες που έχουν τη δύναμη να σηκώνουν τέτοια τείχη απέναντι σε όσους δεν θέλουν να τις εγκαταλείψουν και τις θεωρούν ως αναντικατάστατους πνεύμονες της οικονομίας.

ΠΙΣΩ ΣΤΑ ΝΥΧΙΑ ΤΗΣ ΤΡΟΪΚΑΣ

Οι αγορές έστειλαν άρον-άρον την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου στην ηλεκτροφόρα αγκαλιά τηςτρόικας και στην ουσία στα νύχια της ΕΕ, καλύτερα του Σόιμπλε και του ΔΝΤ.

Από κει και πέρα η συνέχεια ήταν αναμενόμενη. Η τρόικα πρότεινε στην κυβέρνηση (στην ουσία απαίτησε) ένταξη στην «προληπτική γραμμή πίστωσης» και μάλιστα στην πλέον αυστηρή εκδοχή της, η οποία συνδέεται με σκληρή επιτήρηση και συνοδεύεται με νέο μνημόνιο (όπως και αν ονομασθεί αυτό για να καταστεί ευκολοχώνευτο).

Ταυτόχρονα ΕΕ και ΔΝΤ, με το δεύτερο μάλλον να πλειοδοτεί, προκειμένου να ανοίξουν το δρόμο της νέας συμφωνίας για την «προληπτική γραμμή στήριξης» ζήτησαν να ολοκληρωθεί πλήρως και κατά γράμμα και φυσικά με πλήρη επιτυχία, η αξιολόγηση από την τρόικα.

Η μισή κυβέρνηση υποχρεώθηκε, αφού η τρόικα δεν ερχόταν στη χώρα, να πάει στο Παρίσιγια να δώσει θετικές εξετάσεις και γύρισε άπρακτη. Το ναυάγιο του Παρισιού έβαλε στην κυβέρνηση το μαχαίρι στο λαιμό.

ΕΠΕΛΕΞΑΝ ΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗ

Η κυβέρνηση μετά την επιστροφή της ελληνικής αντιπροσωπείας από το Παρίσι είχε ένα δίλημμα (στην πραγματικότητα ποτέ δεν το εξέτασε σοβαρά): Τη ρήξη και το σπάσιμο με την τρόικα και πιθανότατα με την τροϊκανή χρηματοδότηση της χώρας ή την πλήρη υποταγή στην τρόικα και νέα (μνημονιακή) συμφωνία υπό το μανδύα της «προληπτικής γραμμής», άμεσα ή μέσα στο 2015, με εξευτελιστική παράταση στη δεύτερη περίπτωση (μικρή ή μεγάλη) του υπάρχοντοςμνημονίου!

Η κυβέρνηση χωρίς κανένα ενδοιασμό επέλεξε το δεύτερο: την παράδοση (βλέπε ρεπορτάζ εδώ).

Απομένει να δούμε τις αμέσως επόμενες μέρες ή το πολύ βδομάδες ποια θα είναι η ακριβήςκατάληξη της νέας περιπέτειας στην οποία οδεύει η χώρα.

Η κυβέρνηση το αμέσως επόμενο διάστημα, μέσα στο Δεκέμβρη, θα υποχρεωθεί να φέρει για ψήφιση στη Βουλή, πολυνομοσχέδιο – σκούπα με επώδυνα μέτρα, ενώ θα συνάψει με την ΕΕ, μάλλον μέσα στο Δεκέμβρη, το πολύ αρχές 2015, Συμφωνία (μνημόνιο) μέτρων και δεσμεύσεων για το 2015, στο πλαίσιο της γραμμής προληπτικής στήριξης, για τα κεφάλαια της οποίας μπορεί να χρησιμοποιηθούν τα 10 δις του ΤΧΣ, όπως αναφέρει και το Spiegel.

Το βέβαιον είναι ότι το επόμενο διάστημα και μιλάμε ως τις πρώτες βδομάδες του Γενάρη του 2015, η χώρα οδηγείται σε ραγδαίες εξελίξεις.

Η κυβέρνηση για να καταλήξει, τόσο για το πολυν/διο όσο και για τη Συμφωνία με ΕΕ και ΔΝΤ, πρέπει να ξεπεράσει τις ενδοκυβερνητικές τριβές ανάμεσα σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αλλά και στοεσωτερικό τους, πράγμα που δεν είναι απολύτως σίγουρο ότι θα το καταφέρει.

Ερώτημα είναι αν μετά το πολυν/διο και η Συμφωνία με την ΕΕ, στην οποία θα μετέχει, παρά τις υποτιθέμενες αντίθετες επιδιώξεις της κυβέρνησης, πλήρως και το ΔΝΤ, θα μπορέσουν να ψηφισθούν στη Βουλή.

Βεβαίως είναι ανοιχτό το ενδεχόμενο να «επιτραπεί» στην κυβέρνηση από τους πιστωτές, αν και είναι αρκετά παρακινδυνευμένο, να πάει με τη Συμφωνία στο χέρι σε εκλογές, που θα γίνουν πρινακόμα ξεκινήσουν οι διαδικασίες για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας ή μετά την ανεπιτυχή έκβαση της τελευταίας. Και αυτό για να βάλει το κινδυνολογικό ερώτημα: Συμφωνία για το ευρώ, την ΕΕ και την (ψευδο) σταθερότητα ή το υποτιθέμενο «χάος» του ΣΥΡΙΖΑ;

Σε κάθε περίπτωση πάντως η χώρα βρίσκεται σε οριακό σημείο, οι εξελίξεις θα είναι ταχείες καισημαντικότατες και σίγουρα ιστορικές.

ΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Η ευθύνη της Αριστεράς απέναντι στις εξελίξεις των επόμενων βδομάδων και μηνών είναι κάτι παραπάνω από κρίσιμη και ιστορική.

Τα συμπεράσματα της νέας τραγωδίας που βιώνει ο τόπος τις τελευταίες βδομάδες και των ζοφερών προοπτικών που τον αναμένουν με κυβέρνηση Σαμαρά, είναι πράγματι πολλά.

Η αδιαλλαξία της ΕΕ, πρώτα απ΄όλα της Γερμανίας, και του ΔΝΤ απέναντι στην κυβέρνηση Σαμαρά, ίσως να βλέπει μακρύτερα και να έχει πραγματικό στόχο την επόμεν, μετά τις εκλογές, κυβέρνηση, που πιθανότατα να είναι μια κυβέρνηση της Αριστεράς.

Είναι πιθανότατο ΕΕ και ΔΝΤ να θέλουν να έχουν ως στενό δεσμευτικό κορσέ στο λαιμό της Αριστεράς μια νέα (μνημονιακή) συμφωνία και μια νέα αυστηρότατη επιτήρηση για την εφαρμογή της.

Η άρνηση της Αριστεράς να εφαρμόσει μια τέτοια συμφωνία και η ακύρωσή της, μαζί με την ακύρωση των μνημονίων και των εφαρμοστικών τους νόμων, θα προκαλέσει αντιπαραθέσεις και συγκρουσιακές καταστάσεις με την ΕΕ και το ΔΝΤ.

Μια τέτοια ρηκτική εξέλιξη μπορεί να εκτοξεύσει τα επιτόκια στις αγορές, δίνοντας το σήμα και την κατεύθυνση αλλά και πρόσθετες, ίσως, προσχηματικές δικαιολογίες, για την εκτόξευση απειλών σε πρώτη φάση, περί αναστολής και διακοπής της χρηματοδότησης από ΕΕ και ΔΝΤ από την «πιστωτική γραμμή».

Δεν είναι της ώρας να συνεχίσω σε αυτό το μοτίβο των ενδεχόμενων επιπτώσεων.

Το σίγουρο είναι ότι η Αριστερά οφείλει να αντιμετωπίσει ενδεχόμενες τέτοιες καταστάσεις συμπτύσσοντας ένα ενιαίο μεγάλο αριστερό προοδευτικό δημοκρατικό μέτωπο, ενθαρρύνοντας μεγάλους λαϊκούς κοινωνικούς αγώνες και προωθώντας άμεσα μέτρα ανακούφισης και στήριξηςτων πιο αδύνατων λαϊκών στρωμάτων.

ΚΑΜΜΙΑ ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ

Η Αριστερά σε καμμιά περίπτωση δεν θα πρέπει να αναδιπλωθεί, να υποχωρήσει και να υποκύψει στους όποιους εκβιασμούς, τις ενδεχόμενες πιέσεις, την κινδυνολογία, τα πλαστά διλήμματα, τις, τυχόν, απειλές μέτρων σε βάρος της χώρας και τα τυχόν αντίμετρα.

Αντίθετα, αν και εφ΄όσον κλιμακώνονται οι επιθέσεις σε βάρος της ανεξαρτησίας, των λαϊκών δικαιωμάτων και των δημοκρατικών αποφάσεων της χώρας μας, τόσο η κυβέρνηση της Αριστεράς οφείλει να ριζοσπαστικοποιεί την πολιτική της και την πορεία της, να διευρύνει στο μέγιστο βαθμό τις εσωτερικές συμμαχίες της, να ενισχύσει στο έπακρο τους αγώνες από τα κάτω αλλά και την επαναδιαμόρφωση των εξωτερικών της προσανατολισμών και των διεθνών ερεισμάτων της.

Μια τέτοια ριζοσπαστικοποίηση πρέπει να συνοδεύεται με μεγάλες πρωτοβουλίες σε χώρες, πολιτικές δυνάμεις, λαούς και κινήματα στον ευρωπαϊκό χώρο, στη λογική μιας νέας Ευρώπης με καινούργια προοδευτικά χαρακτηριστικά.

Σε τελευταία ανάλυση η Αριστερά οφείλει να διαθέτει εναλλακτικό σχέδιο για κάθε περίσταση, για κάθε περίπτωση και για κάθε εσωτερικό ή εξωτερικό ενδεχόμενο, προκειμένου να εφαρμόσειμέχρι τέλους, με συνέπεια και σταθερότητα, με τη θέληση και τη στήριξη του ελληνικού λαού, τοριζοσπαστικό προοδευτικό πρόγραμμά της.

ΚΩΣΤΑΣ Ν. ΜΠΑΣΤΙΑΣ από  iskra

Στα χέρια της Νέας Ρωσίας το αεροδρόμιο του Ντονέτσκ

Το Κίεβο υπέγραψε αναγκαστικά ανακωχή με τους ρωσόφωνους μετά την κατάληψη του αεροδρομίου του Ντονέτσκ

Οι Νεορώσοι και οι ουκρανικές αρχές εργάζονται προκειμένου να ισχύσει πράγματι εκεχειρία στις δύο περιοχές της ανατολικής Ουκρανίας, ενώ κατέληξαν σε συμφωνία ώστε να εφαρμοστεί αυτή η κατάπαυση του πυρός, που θα μπορούσε να επεκταθεί σε ολόκληρη τη γραμμή του μετώπου.

 

Ο τερματισμός των μαχών στο αεροδρόμιο του Ντονέτσκ μετά την κατάληψή του από τις δυνάμεις αυτοάμυνας της Νέας Ρωσίας,, θέατρο φονικών και αδιάκοπων συγκρούσεων εδώ και πολλούς μήνες, βρίσκεται στο επίκεντρο των διαπραγματεύσεων μεταξύ των δύο στρατοπέδων μετά την επιβεβαίωση μιας παρόμοιας συμφωνίας για την περιοχή του Λουγκάνσκ.

 

Ειδικότερα, οι διαπραγματεύσεις αυτές με στόχο να μπει ένα τέλος στις μάχες που έχουν στοιχίσει τη ζωή σε τουλάχιστον 4.300 ανθρώπους διεξάγονταν την ώρα που το κοινοβούλιο της Ουκρανίας, όπου επικρατούν οι φιλοδυτικές δυνάμεις, ετοιμαζόταν να εγκρίνει τη σύνθεση της νέας κυβέρνησης όπου πολλοί ξένοι, περιλαμβανομένης μίας Αμερικανίδας θα αναλάβουν υπουργικά καθήκοντα.

 

Ο πρόεδρος Πέτρο Ποροσένκο υπέγραψε σήμερα ένα διάταγμα το οποίο χορηγεί την ουκρανική ιθαγένεια σε μία Αμερικανίδα υπήκοο, έναν Γεωργιανό υπήκοο και έναν Λιθουανό υπήκοο.

 

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr 

Τσίπρας προς φορείς: Είμαστε έτοιμοι να κυβερνήσουμε

Ζήτησε συστράτευση

«Είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας» διαβεβαίωσε τους παραγωγικούς φορείς ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, μιλώντας στο 25^ο Ετήσιο Συνέδριο του Ελληνοαμερικανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου. Ζήτησε τη στήριξη του λαού και τη συστράτευση των δυνάμεων της παραγωγής και της δημιουργίας του τόπου. «Δεν υποσχόμαστε παραδείσους,  υποσχόμαστε, όμως αγώνα, πολύ δουλειά, αξιοπρέπεια και προοπτική» σημείωσε. 

«Η χώρα βρίσκεται σε σημείο καμπής» επισήμανε ο Αλέξης Τσίπρας τονίζοντας ότι το δίλημμα που υφίσταται είναι το εξής: «Ή ο τόπος θα συνεχίσει την ίδια αυτοτροφοδοτούμενη πολιτική της καταστροφής ή θα αναζητήσουμε, όλες και όλοι μαζί, τον εναλλακτικό δρόμο της αλλαγής και της διεκδίκησης. Ή η Ελλάδα θα συνεχίσει στο αδιέξοδο της  λιτότητας και της εσωτερικής υποτίμησης ή θα ανοίξουμε το δρόμο της πραγματικής, συνολικής και εθνικής ανασυγκρότησης, της ανάπτυξης και της απασχόλησης».

Κατηγόρησε για ηθική και πολιτική αθλιότητα την κυβέρνηση

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ επιτέθηκε στην κυβέρνηση υποστηρίζοντας ότι «δεν επιχειρεί να επιβάλλει απλώς μια συγκεκριμένη και αποτυχημένη οικονομική πολιτική αλλά μια τιμωρητική πολιτική στην Ελλάδα, παραδειγματική για όλη την Ευρώπη». «Η κυβέρνηση είναι στην πρώτη γραμμή για την εφαρμογή των μέτρων εξαθλίωσης και υπονόμευσης των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της οικονομίας. Μέτρα μόνιμου χαρακτήρα, που επιδεινώνουν το αρχικό πρόβλημα. Και η προσπάθειά της να εκλογικεύσει την αθλιότητα συνιστά από μόνη της ηθική και πολιτική αθλιότητα».

Επιπλέον σημείωσε ότι «μέχρι πριν από λίγες μέρες η κυβέρνηση ισχυριζόταν σε όλους τους τόνους ότι δεν υπάρχει δημοσιονομικό κενό για το 2015. Ξαφνικά, όμως, κάνοντας στροφή αξίας €2,5 δις, προσυπέγραψε την εκτίμηση της τρόικας». Υποστήριξε δε ότι το δημοσιονομικό κενό είναι τεχνητό με την έννοια ότι το προκαλούν οι υψηλές ετήσιες υποχρεώσεις σε τόκους που με τη σειρά τους απαιτούν εξωπραγματικά πρωτογενή πλεονάσματα, δηλαδή πόρους που αφαιρούνται από την εθνική οικονομία και μεταφέρονται στους δανειστές. «Έτσι σχηματίζεται η εικονική πραγματικότητα ότι οι αριθμοί βγαίνουν. Αλλά ούτε οι αριθμοί βγαίνουν ούτε οι άνθρωποι αντέχουν» τόνισε ο Αλέξης Τσίπρας.

«Και ο κ. Σαμαράς και ο κ. Βενιζέλος, ωσάν να είναι εκπρόσωποι των δανειστών και όχι η ηγεσία μιας υπερχρεωμένης και δανειζόμενης χώρας, πλειοδοτούν σε δηλώσεις ότι το δημόσιο χρέος της χώρας μας είναι δήθεν βιώσιμο» σημείωσε ο Αλέξης Τσίπρας τονίζοντας ότι με αυτόν τον τρόπο αφαιρούν το αντικείμενο της διαπραγμάτευσης.

Υποστήριξε ότι η Ελλάδα θα ξαναβγεί στις αγορές μόνο με αλλαγή πολιτικής. «Με άμεσο τερματισμό της λιτότητας, με στροφή στην ανάπτυξη, «κούρεμα» του χρέους και σημαντική ελάφρυνση του ετήσιου κόστους εξυπηρέτησής του» πρόσθεσε σημειώνοντας ότι και οι αγορές δεν τιμολογούν τον κίνδυνο από την αλλαγή πολιτικής. «Δηλαδή, δεν τιμολογούν την ανάπτυξη ως κίνδυνο. Τιμολογούν, όμως, ως κίνδυνο το μη βιώσιμο δημόσιο χρέος, την αστάθεια της σημερινής κυβέρνησης διότι δεν μπορεί να βρει 180 βουλευτές που θα επιτρέψουν τη συνέχιση αυτής της πολιτικής και την παντελή έλλειψη αναπτυξιακού σχεδίου».

Συστράτευση για ανασυγκρότηση 

«Εν όψει των κρίσιμων πολιτικών εξελίξεων που διαγράφονται, ο ΣΥΡΙΖΑ, με αίσθημα ευθύνης, απευθύνει πρόσκληση στη δημιουργική και παραγωγική Ελλάδα για την επόμενη μέρα. Για μια νέα κοινωνική συμφωνία για την ανάπτυξη. Για ανάπτυξη με ενίσχυση της ζήτησης, με κοινωνική δικαιοσύνη και οικολογική εγρήγορση. Με νέες ποιοτικές θέσεις εργασίας, ώστε να είναι βιώσιμη. Δεν χρειάζεται να νοσταλγούμε το χρεοκοπημένο παρελθόν. Αντίθετα, πρέπει να συστρατευθούμε για ένα ελπιδοφόρο μέλλον. Για μια νέα Ελλάδα» τόνισε ο Αλέξης Τσίπρας.

Επισήμανε τέλος ότι το κόμμα του από τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης του 2013, έχει καταθέσει ολοκληρωμένο πολιτικό σχέδιο για την αναπτυξιακή και παραγωγική ανασυγκρότηση του τόπου. «Το σχέδιο αυτό συναρθρώνεται με το Πρόγραμμα Μεταρρυθμίσεων και με το Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης, που εμείς ονομάζουμε το «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης». Με το πρόγραμμα αυτό θα αντικαταστήσουμε το Μνημόνιο από τις πρώτες κιόλας μέρες της νέας διακυβέρνησης, προτού και ανεξάρτητα από την έκβαση της διαπραγμάτευσης».

«Το δικό μας πρόγραμμα περιλαμβάνει πραγματικές, προοδευτικές μεταρρυθμίσεις – όχι τις νεοφιλελεύθερες αντιμεταρρυθμίσεις της οικονομικής και κοινωνικής αποδιάρθρωσης – που έχει ανάγκη η κοινωνία. Και στοχεύουν στην καταπολέμηση της διαφθοράς και των ανισοτήτων, στο μετασχηματισμό του κράτους, στη φορολογική δικαιοσύνη, στο συνολικό πλαίσιο της ανασυγκρότησης της χώρας».

Ανάρτηση από Tags

Ο ΣΥΡΙΖΑ ΣΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΩΝ ΤΡΩΚΤΙΚΩΝ

Του ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

Όλοι ξέρουν ότι τα ποντίκια πηδάνε πρώτα από το καράβι που βουλιάζει, όπως και οι άνθρωποι που τους μοιάζουν. Τα γνωστάτρωκτικά του Δημοσίου. Αλλά το ίδιο συμβαίνει μόλις ένα καινούργιο πλοίο ξεκινάει το πρώτο του ταξίδι. Τα τρωκτικά πιάνουν θέση. Άλλοτε στ’ αμπάρια με τα σακιά το στάρι, άλλες φορές εμφανίζονται «εις θέσιν περίοπτον». Κάθε πλοίο ταξιδεύει με τα ποντίκια του, έτσι είναι η ζωή.

Κάποιο δίκιο έχουν, λοιπόν, όσοι λένε «καλά ρε παιδιά, ξέρουμε περί ποντικών, αλλά να μην τα βάζουμε και οι ίδιοι στο πλοίο». Ο Τσίπρας θέλησε να συγκρατήσει τον οίστρο των κυνηγών τρωκτικών με μια αναφορά στον Λένιν(χωρίς να τον κατονομάσει) περί ασταθών συμμάχων κλπ. Υπάρχουν, όμως, αμφιβολίες για την ευστοχία της νουθεσίας. Επειδή εδώ δεν πρόκειται ακριβώς περί συμμαχίας αλλά μάλλον περί υιοθεσίας, στο κυνήγι των αριθμών-του μαγικού 121 ή αντίστροφα του 179. Οπότε ο Λένιν θα όφειλε να αναφερθεί ονομαστικά, ως ο διασημότερος διδάξας, μετά τον Μακιαβέλι, της αρχής «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»: Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς, τη συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόβσκ ή τη συνθήκη του Ραπάλλο; (1). Με τη διαφορά ότι ο Λένιν έλεγε καθαρά τι ήθελε, δεν παραποιούσε τη σκοπιμότητα των πρακτικών του. Υποστηρίζω και επιμένω ότι κανένα κόμμα δεν μπορεί να δημιουργήσει Κίνημα αν ο κόσμος δεν θέλει να κουνηθεί. Μπορεί όμως να λέει τα πράγματα ως έχουν ιδίως μάλιστα όταν ο κόσμος το χει τούμπανο-ότι όλα γίνονται για την εκλογική νίκη. Με δυο λόγια αν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έλεγε ότι «αυτοί» πρέπει να φύγουν πάση θυσία, και ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει αυτή την «πάση» θυσία (υιοθετώντας μερική σαβούρα) για να φύγουν, τότε οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, θα καταλάβαιναν και θα το αποδέχονταν επειδή αυτό ακριβώς θέλουν και οι ίδιοι: Να φύγουν «αυτοί». Ο κόσμος μπορεί να καταλάβει την ειλικρίνεια και να πιστέψει αυτόν που λέει την αλήθεια. Αν και αυτός πιστεύει στον κόσμο, δεν τον υποτιμά. Η εμπιστοσύνη είναι αμφίδρομη και χτίζεται βήμα-βήμα. Τα βήματα δεν έγιναν και σ’ αυτό μάλλον βρίσκεται μια αιτία για τις επιφυλάξεις του κόσμου προς τον ΣΥΡΙΖΑ.

Για να τελειώνουμε με το θέμα των προσώπων: Οι ανακολουθίες, να μην ξεχνιόμαστε, δεν ήταν λίγες ως τώρα ούτε οι αντιστάσεις ήταν αξιοσημείωτες. Αλλού οι αρμόδιοι επικαλέστηκαν τη θέληση της βάσης, αλλού έγραψαν στα παπούτσια τους τον κόσμο, σε μερικές περιπτώσεις λάσπωσαν ανθρώπους (Καρυπίδης) σε άλλες υπόκυψαν σε αθέμιτες ξένες και εσωκομματικές πιέσεις. Η κάθε ηγεσία έχει δικαίωμα και να συγκρουστεί με τον κόσμο… αρκεί να έχει δίκιο. Τότε εδραιώνει το κύρος της αλλά αν κάνει λάθος οφείλει να το αναγνωρίσει εμπράκτως στην πρώτη εκλογική ευκαιρία πχ Σαμπιχά. Παρεμπιπτόντως δεν μπορεί να μένει χωρίς σχόλιο το ότι αρχηγός κόμματος και πιθανός σύμμαχος δήλωσε ότι αυτός και το κόμμα του θα είναι «εγγυητής» για τα εθνικά θέματα σε μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Μα κανένας δεν αντέδρασε! Εκεί πέρα στην Κουμουνδούρου όλοι το θεωρούν φυσιολογικό;

Όσοι κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ για δεξιά στροφή εννοούν τις θέσεις του, ανεπαρκέστατα ή και διόλου επαναστατικές. Πλην, όμως, επανάσταση χωρίς κόσμο δεν γίνεται, ούτε καν μεταρρυθμίσεις ελαφρών βαρών. Οι κατήγοροι, εξ αριστερών υποτίθεται, όπου και αν ανήκουν, δεν μπορούν να καυχηθούν για τους «δεσμούς τους με τις μάζες» ούτε καν σε κλίμακα γειτονιάς. Ούτε βεβαίως ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να είναι περήφανος για τη σχέση του με τον κόσμο. Στις σχέσεις και όχι στις θέσεις βρίσκεται, όμως, το κλειδί της εμπιστοσύνης. Όταν υπάρχει εμπιστοσύνη πολλά επιτρέπονται. Οι σχέσεις δημιουργούνται στην εποχή μας μέσα (και) από την τηλεόραση-το πρόσωπο είναι σπαθί, λένε. Το θέαμα δεν θα έλεγα ότι προκαλεί ρίγη ενθουσιασμού.

Τελευταίο, αλλά όχι έσχατο, είναι ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση, αυτοδύναμος ή όχι, είναι πολύ πιθανό να μην έχει να συζητήσει μόνο με την Μέρκελ , τον Ντράγκι ή τον Ρέντσι αλλά και με το Ποδέμος. Χαράς Ευαγγέλια. Εξ’ ίσου πιθανό, όμως, είναι να έχει να συζητήσει και με τη Λεπέν ή τον Γκρίλο, ως εκπροσώπους των χωρών τους. Ας θυμόμαστε διαρκώς ότι στις σχέσεις χωρών δεν χωράνε ιδεολογίες και ιδεολογήματα. Υπάρχουν μόνο και αποκλειστικά συμφέροντα.

1.Συνθήκη του Ραπάλλο: Η ΕΣΣΔ και η Γερμανία (Δημοκρατία της Βαϊμάρης) υπόγραψαν το 1922 συνθήκη αποκατάστασης διπλωματικών σχέσεων. Με μυστικό παράρτημα η ΕΣΣΔ παραχώρησε έδαφός της στη Γερμανία ώστε να εκπαιδεύσει στρατιωτικό προσωπικό (πχ στον μετέπειτα, επί Χίτλερ, στρατηγό Γκουντέριαν ) σε όπλα απαγορευμένα στους Γερμανούς από τη Συνθήκη των Βερσαλλιών. Στόχος (της ΕΣΣΔ) ήταν να δημιουργηθεί εκ νέου, με την ισχυροποίηση της Γερμανίας, αντιδυτική δύναμη. Η Γερμανία της εποχής, ως γνωστόν, είχε εξοντώσει τους κομμουνιστές, μεταξύ τους και τη Ρόζα Λούξεμπουργκ.

ΠΗΓΗ ISKRA

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΚΑΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ

Του ΓΙΑΝΝΗ ΤΟΛΙΟΥ**

Στο αριστερό κίνημα έχουν γίνει πολλές συζητήσεις διαχρονικά για το περιεχόμενο του «εναλλακτικού προγράμματος» της Αριστεράς ενώ υπάρχουν ποικίλες ιστορικές εμπειρίες στην προσπάθεια υλοποίησης του. Κατά κανόνα, είτε λόγω αντικειμενικών αιτίων (βαθμός ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων), είτε λόγω υποκειμενικών δυσκολιών (επίπεδο ανάπτυξης του αριστερού κινήματος), γινόταν διάκριση μεταξύ «άμεσων» και «μακροπρόθεσμων» στόχων, «μίνιμουμ» και «μάξιμουμ» αιτημάτων, «εκλογικών προγραμμάτων» και «προγραμμάτων στρατηγικής» κοκ.

Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ  

Στη φιλολογία των αριστερών «προγραμμάτων» εκτός τις πιο πάνω προσεγγίσεις, υπάρχει επίσης και η έννοια του «μεταβατικού προγράμματος», την οποίαν πρώτος επεξεργάστηκε ο Λένιν τις παραμονές της Οκτωβριανής Επανάστασης. Στην μπροσούρα «Η καταστροφή που μας απειλεί και πώς να την αντιμετωπίσουμε» ο Λένιν λαμβάνοντας υπ’ όψη τις συνθήκες βαθιάς κρίσης και εξαθλίωσης του λαού εξ’ αιτίας του πολέμου, τόνιζε την ανάγκη εφαρμογής από μια σοσιαλιστική κυβέρνηση δέσμης ριζοσπαστικών μέτρων που παρ’ ότι δεν είχαν καθαρά σοσιαλιστικό χαρακτήρα, άνοιγαν δρόμο στη σοσιαλιστική προοπτική. Αργότερα η έννοια του μεταβατικού προγράμματος εμπλουτίστηκε από τον Τρότσκι (1938) και άλλους μαρξιστές.

Στην ουσία το «μεταβατικό πρόγραμμα» συνίσταται από στόχους και μέτρα, σε οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, που συνδέουν άμεσους με απώτερους στρατηγικούς στόχους. Ειδικότερα στις συνθήκες της σημερινής Ελλάδας, το «μεταβατικό πρόγραμμα» θα πρέπει να κατανοηθεί ως «όχημα» προοδευτικής εξόδου από την κρίση με προώθηση ριζοσπαστικών αλλαγών και στόχο την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης και την ανάκαμψη της οικονομίας. Ταυτόχρονα το μεταβατικό πρόγραμμα είναι για την Αριστερά πολιτική «ταξικών συμμαχιών» για αλλαγή των κοινωνικών-πολιτικών συσχετισμών υπέρ της σοσιαλιστικής προοπτικής. Επίσης είναι ριζοσπαστικές «ποσοτικές αλλαγές» που στην κίνηση και ανάπτυξη τους οδηγούν σε νέα «ποιότητα» κοινωνικών σχέσεων. Τέλος σηματοδοτεί ριζοσπαστικές αλλαγές στις λειτουργίες καιχαρακτήρα του κράτους, με την εξασφάλιση ουσιαστικής συμμετοχής των εργαζόμενων στα κέντρα λήψης των αποφάσεων και την εφαρμογή κοινωνικού έλεγχου στη διαδικασία επιλογής και υλοποίησης των στόχων του προγράμματος.

ΤΟ ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Ειδικότερα στο πεδίο της οικονομίας το μεταβατικό πρόγραμμα μιας αριστερής κυβέρνησης στη χώρα μας με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ, εκτός από τα άμεσα μέτρα αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης, συνδέεται με την προώθηση της παραγωγικής ανασυγκρότησης της οικονομίας, την αύξηση του εθνικού εισοδήματος (παραγωγή νέας αξίας) και δραστική μείωση της ανεργίας. Ένα τέτοιο πρόγραμμα προϋποθέτει την ακύρωση Μνημονίων και εφαρμοστικών νόμων που έχουν επιβάλλει κατά παράβαση του Συντάγματος κυβέρνηση και τρόϊκα, διαγραφή μεγαλύτερου μέρους του χρέους, δημόσια ιδιοκτησία τραπεζών, πάταξη φοροδιαφυγής-φοροκλοπής-φοροαποφυγής και της τεράστιας «διαφθοράς» και «διαπλοκής» μεταξύ οικονομικής και πολιτικής ελίτ και «βαρόνων» των media.

Συνεπάγεται επίσης επαναφορά των βιώσιμων ΔΕΚΟ στο δημόσιο και επέκταση τους σε στρατηγικούς τομείς, κατάργηση προνομίων της ολιγαρχίας και ολιγοπωλιακών-μονοπωλιακών δομών, έλεγχο ασυδοσίας των πολυεθνικών και περιορισμό της δράσης τους, στήριξη ΜΜ-Επιχειρήσεων και δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, αποκατάσταση και διεύρυνση εργασιακών δικαιωμάτων, στήριξη της αγοραστικής δύναμης μισθών και συντάξεων, δωρεάν παροχή σύγχρονων υπηρεσιών υγείας, παιδείας, πρόνοιας, σταδιακή κοινωνικοποίηση βασικών μέσων παραγωγής και συμμετοχή των άμεσων παραγωγών στη διεύθυνση τους, κά.

Ωστόσο η Ελλάδα από πλευράς διεθνούς περιβάλλοντος, δεν βρίσκεται σε «κενό βαρύτητας» αλλά της έχουν επιβάλει το «στενό κορσέ» της ευρωζώνης.! Το μεταβατικό πρόγραμμα από τη φύση του είναι σε σύγκρουση με τη «νεοφιλελεύθερη ψυχή» της ΟΝΕ, ιδιαίτερα τους νέους «πυλώνες» (EFSF/EMS, Δημοσιονομικό Σύμφωνο, Τραπεζική Ένωση, 6μηνα συντονισμού, κά). Το αποτέλεσμα είναι η επιβολή πλέγματος ελέγχων και εμποδίων και ένα καθολικότερο σύστημα δεσμεύσεων που αμφισβητεί σε «πλάτος» και «βάθος» την εθνική και την λαϊκή κυριαρχία. Κατά συνέπεια η πίεση διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους με διακοπή πληρωμής τοκοχρεολυσίων, εμπεριέχειπιθανή διακοπή παροχής ρευστότητας από την ΕΚΤ. Η παραβίαση επίσης του «δημοσιονομικού συμφώνου» (ύψος ελλείμματος, κά), σημαίνει επιβολή προστίμων και πιθανή παρακράτηση κοινοτικών κονδυλίων. Από την άλλη η δημόσια ιδιοκτησία τραπεζών και η χρηματοδότηση της οικονομίας με αναπτυξιακά και κοινωνικά κριτήρια, είναι πιθανό να οδηγήσει σε άρνηση παροχής ρευστότητας από ΕΚΤ και αμφισβήτηση όρων χορήγησης δανείων. Επίσης η παροχή κονδυλίων του ΕΣΠΑ για στήριξη σχεδίων «παραγωγικής ανασυγκρότησης» γίνεται μόνο κατόπιν έγκρισης τωνοργάνων της ΕΕ, ενώ επιβολή ελέγχου στην κίνηση κεφαλαίων για αντιμετώπιση ενός εκβιαστικού bank run, βρίσκεται σε ευθεία αντιπαράθεση με πλαίσιο ΟΝΕ. Τέλος στην ανάπτυξη οικονομικής συνεργασίας με άλλες χώρες (πχ. ενεργειακό), υπάρχει έμμεσο πλέγμα εμποδίων και περιορισμώναπό πολιτικές ΕΕ, κά.

ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

Με βάση τα παραπάνω μια Αριστερή Κυβέρνηση έχει σχηματικά τρεις επιλογές: α) Εγκατάλειψη ριζοσπαστικών αιχμών και οι όποιες αλλαγές να κινηθούν εντός «ορίων ανοχής» της ευρωζώνης, με τελικό αποτέλεσμα … «αριστερή παρένθεση». β) Προσωρινή αναστολή ριζοσπαστικών μέτρων μέχρι αλλαγής συσχετισμών και ανάδειξη αριστερών κυβερνήσεων σε όλες τις χώρες της ευρωζώνης. Ωστόσο η συγκεκριμένη επιλογή παραγνωρίζει την «ασύμμετρη» ανάπτυξη του αριστερού κινήματος και καταλήγει στην «επ’ αόριστο» παραμονή «εντός των τειχών» της ευρωζώνης μέχρι την αλλαγή των γενικότερων πολιτικών συσχετισμών που μοιραία οδηγεί σε εγκατάλειψη των ριζοσπαστικών μέτρων. γ) Προώθηση του μεταβατικού προγράμματος, με ανάκτηση των βασικών μοχλών οικονομικής πολιτικής (δημοσιονομικής, συναλλαγματικής, πιστωτικής, κλπ) και την ενεργητική στήριξη του ελληνικού λαού και την αλληλεγγύη των λαών, ίσως και χωρών της ΕΕ. Η εμφάνιση βραχυπρόθεσμων δυσκολιών, το βάθος και η ένταση τους, θα εξαρτηθεί από τη συμφωνημένη ή μη, αποδέσμευση της χώρας από ευρωζώνη.

Ωστόσο δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι η βιωσιμότητα της ευρωζώνης και ευρώ είναι «από χέρι» προβληματική, ανεξάρτητα από το ελληνικό πρόβλημα. Έχει πλέον αποδειχτεί ότι η ΟΝΕ αποτελεί σαθρό και αντιδραστικό οικοδόμημα, ιδιαίτερα με τους νέους πυλώνες που δημιούργησε. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι έχουν ως προωθητική δύναμη, τις ευρωπαϊκές πολυεθνικές και «εν γένει» τις χρηματιστικές ελίτ των ισχυρών χωρών, με αποτέλεσμα οι αποφάσεις των οργάνων της να λαμβάνονται στη βάση της ισχύος και του ανταγωνισμού με ιδεολογική σημαία το νεοφιλελευθερισμό. Στην ουσία η ΟΝΕ έχει θέσει «εκτός νόμου» όχι μόνο το Μαρξ …αλλά και τον Κέυνς.! Το έλλειμμα βιωσιμότητας δεν αφορά μόνο την περιφέρεια αλλά και χώρες του κέντρου (Γαλλία, Ιταλία), γεννώντας έντονες συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις. Δεν είναι τυχαία η φράση του πρωθυπουργού της Αγγλίας Cameron, στη σύνοδο του Ιουνίου ‘14 ο οποίος δήλωσε ότι, η ΕΕ είναι «too big, too bossy, too bureaucratic, too interfering (πολύ μεγάλη, πολύ δεσποτική, πολύ γραφειοκρατική και πολύ παρεμβατική).

Η ΟΝΕ δεν δίνει βιώσιμες απαντήσεις στην τάση διεθνοποίησης των οικονομιών ούτε με όρους κεφαλαίου, εν αντιθέσει με τις χαλαρές μορφές ολοκλήρωσης τύπου ΕΟΚ ή «ζώνες ελευθέρων ανταλλαγών» που έχουν αρκετούς «βαθμούς ελευθερίας» για άσκηση κυριαρχίας από τα εθνικά κράτη. Κατά συνέπεια η επιβίωση της ευρωζώνης είναι προβληματική. Τα πιθανά «σενάρια» για το μέλλον της είναι: Α) Συντεταγμένη επιστροφή στα εθνικά νομίσματα και Ευρωπαϊκό Νομισματικό Σύστημα (ΕΝΣ). Β) Ομοσπονδιακή συγκρότηση τύπου ΗΠΑ και Γ) Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες της Ευρώπης. Η κάθε μία εκδοχή έχει ιδιαίτερες δυσκολίες και δυνατότητες και δεν είναι η στιγμή για αναλυτική εξέταση τους. Ωστόσο το κρίσιμο ερώτημα προβάλλει είναι: Τι κάνει μια Αριστερή Κυβέρνηση (στην Ελλάδα ή άλλη χώρα της ευρωζώνης), όταν αναλάβει τη διακυβέρνηση; Προχωρά στο πρόγραμμα της ή αναμένει λύσεις απ’ έξω; Ασφαλώς και πρέπει να προχωρήσει ασκώντας το αναφαίρετο δικαίωμα της εθνικής κυριαρχίας με στήριξη του λαού, υπολογίζοντας τις προφανείς δυσκολίες στην προώθηση του προγράμματος έχοντας «αρχή» και «τέλος» τα συμφέροντα του λαού.

ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΙΣΟΤΙΜΩΝ ΚΑΙ ΑΜΟΙΒΑΙΑ ΕΠΩΦΕΛΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ

Η απάντηση της Αριστεράς στις τάσεις διεθνοποίησης της οικονομικής ζωής, δεν είναι ασφαλώς η «εθνική περιχαράκωση» τύπου Mari Le Pen, ούτε ο νεοφιλελεύθερος κοσμοπολιτισμός του χρηματιστικού κεφαλαίου. Παραμένει πάντα επίκαιρη η μεθοδολογική παρατήρηση του Λένιν, ότι στη θεώρηση των διεθνών σχέσεων μεταξύ καπιταλιστικών χωρών, δρουν αντίρροπες τάσεις. Οι «κεντρομόλες» και οι «κεντρόφυγες», η τάση για «συνεργασία» και η τάση για «αντιπαράθεση». Το πλαίσιο προσέγγισης των διεθνών σχέσεων από μια αριστερή κυβέρνηση ιδιαίτερα των οικονομικών, είναι πολυδιάστατη, ανεξάρτητη και φιλειρηνική εξωτερική πολιτική, ισότιμης οικονομικής συνεργασίας και αμοιβαίου οφέλους με όλες τις χώρες.

Κατά συνέπεια η ανάκτηση βασικών μοχλών άσκησης της οικονομικής πολιτικής, δεν συνεπάγεται διακοπή των σχέσεων με τις ευρωπαϊκές χώρες, αλλά επαναθεμελίωση τους σε ισότιμη βάση. Ειδικότερα συνεπάγεται διατήρηση και διεύρυνση της συνεργασίας με τις χώρες-μέλη της ΕΕ και τιςάλλες ευρωπαϊκές χώρες, καθώς τις χώρες της ευρύτερης περιοχής Μεσογείου και Μέσης Ανατολής. Ανάπτυξη επίσης των σχέσεων συνεργασίας με τις αναδυόμενες οικονομίες, ιδιαίτερα των χωρών BRICS (Βραζιλίας-Ρωσίας-ινδίας-Κίνας-Ν.Αφρικής), καθώς και των χωρών που συμμετέχουν σε προοδευτικές περιφερειακές ολοκληρώσεις τύπου ALBA Λατινικής Αμερικής.

Παράλληλα ενίσχυση της κοινής δράσης των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων στην ΕΕ, ιδιαίτερα με χώρες του ευρωπαϊκού νότου, για δημιουργία προϋποθέσεων επαναθεμελίωσης του ευρωπαϊκού οικοδομήματος με όρους λαών και εργαζόμενων. Ανάπτυξη επίσης της αλληλεγγύης των λαών και προοδευτικών κινημάτων στις άλλες χώρες της Ευρώπης και όλου του κόσμου, στη βάση της ειρηνικής συμβίωσης, ισότιμης συνεργασίας, αποκλεισμό ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και σεβασμό του διεθνούς δικαίου. Το έδαφος υπέρβασης των εθνικών κρατών και η δημιουργία μιας παγκόσμιας κοινότητας λαών και εθνών, δεν θα γίνει στη βάση της καταπίεσης και εκμετάλλευσης των εξαρτημένων και αδύναμων χωρών από τις ισχυρές, αλλά στη βάση της ισότιμης συνεργασίας και της άνθισης τους.

ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗΣ

Η πιο πάνω θεώρηση έχει ως βάση αφετηριακές ιδέες των ιδρυτών της θεωρίας του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, Μαρξ-Ένγκελς. Οι ιστορικές ωστόσο απόπειρες υπέρβασης του καπιταλισμού άφησαν πίσω τους «ανοικτούς λογαριασμούς» με την Ιστορία, γεγονός που επιβάλλειαναστοχασμούς στη βάση της «διαλεκτικής άρνησης». Το σύνθημα «σοσιαλισμός με ελευθερία και δημοκρατία» σηματοδοτεί κάτι αλλά δεν είναι ανεπαρκές για προσδιορισμό του «ιστορικά αναγκαίου».!

Η κρίση και οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές, η συγκέντρωση εισοδήματος και πλούτου σε λιγότερα χέρια, η αμφισβήτηση θεμελιωδών πολιτικών, κοινωνικών δικαιωμάτων, κά, επαναφέρουν στο προσκήνιο το παλιό δίλημμα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα». Παρ’ ότι δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για εκτεταμένες αναλύσεις και προβληματισμούς, κρίνουμε αναγκαίο να φέρουμε στο προσκήνιο θεμελιακές ιδέες που αποτελούν προϋπόθεση κίνησης της κοινωνίας προς το μέλλον. Συγκεκριμένα:

-Κοινωνική ιδιοκτησία στα βασικά μέσα παραγωγής, προγραμματισμένη ανάπτυξη και ελεγχόμενη χρήση μηχανισμού αγοράς για αποτελεσματική διεύθυνση και ανάπτυξη της οικονομίας.

-Ελευθερία έκφρασης και προωθημένες μορφές άμεσης και αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, με ουσιαστική συμμετοχή των εργαζόμενων στη διεύθυνση των οικονομικών και κοινωνικών υποθέσεων.

-Κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, καθώς και κάθε διάκρισης φυλής, φύλου, εθνότητας, θρησκεύματος, χρώματος, κά.

-Εξασφάλιση πλήρους δημιουργικής απασχόλησης και δωρεάν κάλυψης θεμελιωδών κοινωνικών αναγκών για όλους του πολίτες.

-Κατανομή εισοδήματος με βάση την προφορά του καθενός στην παραγωγή των υλικών και πνευματικών αγαθών.

-Πολιτιστική ανάπτυξη, ελεύθερη πνευματική δημιουργία, αύξηση ελεύθερου χρόνου και ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας καθενός.

-Πολιτική ισότιμης συνεργασίας χωρών και λαών, αλληλεγγύη και ειρηνική επίλυση διαφορών, εκδημοκρατισμός διεθνών οργανισμών, προώθηση της ιδέας μιας παγκόσμιας κοινότητας λαών και εθνών.

-Προστασία της φύσης και της βιοποικιλότητας, ειρηνική αξιοποίηση επιτευγμάτων επιστήμης και τεχνολογίας, με σεβασμό στον άνθρωπο και στο περιβάλλον.

* Ο Γιάννης Τόλιος είναι διδάκτωρ οικονομικών επιστημών, συντονιστής ΜΑΧΩΜΕ

*Βασικά σημεία της εισήγησης στο επιστημονικό συνέδριο του ΜΑΧΩΜΕ με θέμα: «Ταξική διάρθρωση της ελληνικής κοινωνίας, ταξική συνείδηση και πολιτική διαπάλη», στις 23.11.14, Ξενοδοχείο «Novus», Αθήνα. 

αναρτηση από iskra