Αν τα δύο πρώτα χρόνια η αντίδραση και η άμυνα της κοινωνίας πήρε τα χαρακτηριστικά του αυθόρμητου, του ακτιβίστικου και ήταν σημαντική, στον 4ο και 5ο χρόνο εφαρμογής μνημονιακών πολιτικών η αντίσταση πρέπει να έχει τα χαρακτηριστικά του μαζικού, του οργανωτικά συντεταγμένου, που θα μπορεί να εκφράζει τα συνολικά αιτήματα της κοινωνίας και θα θέτει επί τάπητος την εναλλακτική προοδευτική αριστερή πρόταση διεξόδου στα συνεχόμενα αδιέξοδα που φέρνει η υλοποίηση των μνημονιακών πολιτικών σχεδίων.
Το 2013, το 4ο μνη­μο­νια­κό έτος έφυγε. Τέ­ταρ­το έτος λε­η­λα­σί­ας των ει­σο­δη­μά­των, των ερ­γα­τι­κών 
δι­καιω­μά­των και των δη­μο­κρα­τι­κών κοι­νω­νι­κών κα­τα­κτή­σε­ων. Τέ­ταρ­το έτος υπο­νό­μευ­σης, 
απο­δυ­νά­μω­σης και συρ­ρί­κνω­σης του κοι­νω­νι­κού κρά­τους. Μία κα­τα­στρο­φι­κή δια­δι­κα­σία που φέρ­νει
 τε­ρά­στια πο­σο­στά ανερ­γί­ας, που οδη­γεί σε κα­τάρ­ρευ­ση τα μι­κρο­με­σαία κοι­νω­νι­κά στρώ­μα­τα και την 
αι­μορ­ρα­γία προς το εξω­τε­ρι­κό αν­θρώ­πι­νου δυ­να­μι­κού με τη σε μα­ζι­κή κλί­μα­κα με­τα­νά­στευ­σης των νέων 
επι­στη­μό­νων. Και έχου­με μια Κυ­βέρ­νη­ση και έναν Πρω­θυ­πουρ­γό που αφη­γού­νται την επι­τυ­χία 
(successstory) πάνω σε κοι­νω­νι­κά συ­ντρίμ­μια τη στιγ­μή που συ­ντε­λεί­ται η με­γα­λύ­τε­ρη με­τα­πο­λε­μι­κά 
απο­ε­πέν­δυ­ση για την κοι­νω­νία και τη χώρα.Από την άλλη μια κοι­νω­νία, αν και αιφ­νι­δια­σμέ­νη, 
προ­σπα­θεί να συ­νει­δη­το­ποι­ή­σει τις αι­τί­ες των προ­βλη­μά­των που βιώ­νει.Αφυ­πνί­ζε­ται, ενερ­γο­ποιεί­ται,
 αρ­νεί­ται και υπερ­βαί­νει τα νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρα πρό­τυ­πα και ιδε­ο­λο­γή­μα­τα της «επι­τυ­χί­ας με κάθε μέσο» και 
του «ο σώζων εαυ­τόν σω­θή­τω».  Δια­μορ­φώ­νει και δη­μιουρ­γεί το νέο συλ­λο­γι­κό εμείς. Δεν ανα­θέ­τει 
τις τύχες της σε «σω­τή­ρες».  Αντι­στέ­κε­ται στην κρίση και στις μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές και δη­μιουρ­γεί τις 
δικές της δομές αλ­λη­λεγ­γύ­ης και αν­θρω­πιάς, τα δικά της νέα υπο­δείγ­μα­τα αυ­το­ορ­γά­νω­σης και 
αυ­το­δια­χεί­ρι­σης. Μαζί με τις  ανα­τρο­πές που συ­ντε­λού­νται στις ζωές των αν­θρώ­πων, ανα­τρέ­πο­νται
 συ­νή­θειες, συ­μπε­ρι­φο­ρές, βε­βαιό­τη­τες και στε­ρε­ό­τυ­πα,  και έτσι δια­μορ­φώ­νε­ται ένα νέο κοι­νω­νι­κό και 
πο­λι­τι­κό statusquo.Το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα δι­κομ­μα­τι­κής εναλ­λα­γής στην δια­κυ­βέρ­νη­ση, που εδραιώ­θη­κε
 μετά την με­τα­πο­λί­τευ­ση, εξα­ντλεί τα όρια του και ο ένας πόλος, ο λε­γό­με­νος κε­ντρο­α­ρι­στε­ρός, κα­ταρ­ρέ­ει.
 Η κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά, που από τα μέσα της δε­κα­ε­τί­ας του ’90 στα­δια­κά με­ταλ­λά­χτη­κε στη συ­ντη­ρη­τι­κή 
νε­ο­δε­ξιά, μαζί με το ξέ­φτι­σμά της, ξέ­φτι­σε και πο­λι­τι­κά προ­τάγ­μα­τα όπως αυτά του «εκ­συγ­χρο­νι­σμού» 
 και των «με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων»   και τα κα­τά­ντη­σε συ­νώ­νυ­μα με τη δια­πλο­κή συμ­φε­ρό­ντων, τις πε­λα­τεια­κές
 διευ­θε­τή­σεις και τη δια­φθο­ρά.Όταν μι­λά­με για το 2014 ως έτος ανα­τρο­πής, δεν εν­νο­ού­με απλά 
την αλ­λα­γή στη δια­κυ­βέρ­νη­ση.  Γιατί εκτός του τερ­μα­τι­σμού των μνη­μο­νια­κών πο­λι­κών που
 είναι προ­α­παι­τού­με­νο, απαι­τού­νται βα­θιές τομές και αλ­λα­γές:· στις σχέ­σεις της πο­λι­τι­κής με την 
κοι­νω­νία, στις σχέ­σεις του κρά­τους με τους πο­λί­τες, την εκ­κα­θά­ρι­ση του απο­στή­μα­τος της δια­πλο­κής και
της δια­φθο­ράς την εκ­κα­θά­ρι­ση του συ­στή­μα­τος της ρου­σφε­το­λο­γί­ας, των πε­λα­τεια­κών σχέ­σε­ων και 
διευ­θε­τή­σε­ων που θρε­φό­ταν και έθρε­φε το δι­κομ­μα­τι­κό σύ­στη­μα εναλ­λα­γής, ΤΟ ΣΥ­ΣΤΗ­ΜΑ Ν.Δ.-ΠΑ­ΣΟΚ.
Μέσα από αυτή την δια­δι­κα­σία μπο­ρούν να έλ­θουν στο προ­σκή­νιο οι δη­μιουρ­γι­κές δυ­νά­μεις της
 κοι­νω­νί­ας. Οι δυ­νά­μεις της ερ­γα­σί­ας, της πα­ρα­γω­γής, της πνευ­μα­τι­κής και πο­λι­τι­στι­κής 
δη­μιουρ­γί­ας που θα έχουν τον πρώτο λόγο και το κου­μά­ντο. Σε αυτές τις εξε­λί­ξεις οι δυ­νά­μεις της
 αρι­στε­ράς και κύρια ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν ανα­με­τρώ­νται απλά με την ιστο­ρία. Κα­λού­νται να γρά­ψουν 
Ιστο­ρία και να συν­δια­μορ­φώ­σουν με την κοι­νω­νία το νέο υπό­δειγ­μα κοι­νω­νι­κής ανόρ­θω­σης 
και πα­ρα­γω­γι­κής ανα­συ­γκρό­τη­σης της χώρας, ΤΟ ΝΕΟ ΥΠΟ­ΔΕΙΓ­ΜΑ ΚΟΙ­ΝΩ­ΝΙ­ΚΗΣ ΟΡ­ΓΑ­ΝΩ­ΣΗΣ.
Το 2013, που ήδη απο­χαι­ρε­τή­σα­με, δη­μιουρ­γή­θη­καν νέα δε­δο­μέ­να πο­σο­τι­κά και ποιο­τι­κά σε κοι­νω­νι­κό 
και πο­λι­τι­κό επί­πε­δο. Η εξέ­λι­ξη και η υλο­ποί­η­ση των μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών φέρ­νουν με­τα­το­πί­σεις και
 αλ­λα­γές στην κοι­νω­νι­κο­τα­ξι­κή διάρ­θρω­ση του πλη­θυ­σμού. Οι επι­πτώ­σεις από την εφαρ­μο­γή σχε­δόν
 τέσ­σε­ρα χρό­νια των μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών  λει­τουρ­γούν σω­ρευ­τι­κά στην ζωή των αν­θρώ­πων. 
Ανά­λο­γεςναι και οι συ­μπε­ρι­φο­ρές των αν­θρώ­πων που δεν είναι ευ­θύ­γραμ­μες και εκ­δη­λώ­νο­νται μέσα
από δια­φο­ρε­τι­κές και πολ­λα­πλές τα­χύ­τη­τες. Οφεί­λου­με να κα­τα­νο­ή­σου­με τα νέα φαι­νό­με­να και με κρι­τι­κή 
σκέψη και δια­λε­κτι­κή ανά­λυ­ση να τα ερ­μη­νεύ­σου­με.Αν στα τρία πρώτα χρό­νια του μνη­μο­νί­ου, εί­χα­με 
αντερ­γα­τι­κές, αντι­λαϊ­κές διαρ­θρω­τι­κές πα­ρεμ­βά­σεις σε νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη κα­τεύ­θυν­ση, στο τέ­ταρ­το χρόνο 
έχου­με κα­τα­στρο­φι­κές, διαρ­θρω­τι­κές πα­ρεμ­βά­σεις που επι­βε­βαιώ­νο­νται από την επί­θε­ση στο κοι­νω­νι­κό 
κρά­τος και σε ότι είναι δη­μό­σιο, όπως ΕΡΤ, Πα­νε­πι­στή­μια, Νο­σο­κο­μεία….Αν τα δύο πρώτα χρό­νια 
η αντί­δρα­ση και η άμυνα της κοι­νω­νί­ας πήρε τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά του αυ­θόρ­μη­του, του ακτι­βί­στι­κου και ήταν 
ση­μα­ντι­κή, στον 4ο και 5ο χρόνο εφαρ­μο­γής μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών η αντί­στα­ση πρέ­πει να έχει τα 
χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά του μα­ζι­κού, του ορ­γα­νω­τι­κά συ­ντε­ταγ­μέ­νου, που θα μπο­ρεί να εκ­φρά­ζει τα συ­νο­λι­κά 
αι­τή­μα­τα της κοι­νω­νί­ας και θα θέτει επί τά­πη­τος την εναλ­λα­κτι­κή προ­ο­δευ­τι­κή αρι­στε­ρή πρό­τα­ση διε­ξό­δου 
στα συ­νε­χό­με­να αδιέ­ξο­δα που φέρ­νει η υλο­ποί­η­ση των μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών σχε­δί­ων.Ποιος μπο­ρεί να 
είναι ο ρόλος των συν­δι­κα­λι­στι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων, φο­ρέ­ων, κοι­νω­νι­κών κι­νη­μά­των στην 
πα­ρα­πά­νω κα­τεύ­θυν­ση; Πι­στεύ­ου­με κα­θο­ρι­στι­κός.
Το ει­δι­κό βάρος πέ­φτει στο ερ­γα­τι­κό συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα, που μέσα από τους αγώ­νες του, μπο­ρεί 
να εκ­φρά­σει το πο­λι­τι­κά επί­δι­κα της επο­χής, να ενώ­σει όλες εκεί­νες τις κοι­νω­νι­κές δυ­νά­μεις που 
πλήτ­το­νται και ασφυ­κτιούν στο πλαί­σιο των μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών. Αυτό το ερ­γα­τι­κό συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα 
θα είναι απο­τε­λε­σμα­τι­κό εφό­σον έχει την ικα­νό­τη­τα να προ­σαρ­μό­ζει τους αγώ­νες και τους στό­χους του
 στην εποχή του μνη­μο­νί­ου, εποχή όπου οι όροι διε­ξα­γω­γής της τα­ξι­κής και συν­δι­κα­λι­στι­κής πάλης είναι 
τε­λεί­ως δια­φο­ρε­τι­κοί από την πριν μνη­μο­νί­ου εποχή.Το ερ­γα­τι­κό συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα σε όλα του τα
 επί­πε­δα και κύρια στο τρι­το­βάθ­μιο επί­πε­δο (ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ), εγκλω­βι­σμέ­νο στον ερ­γο­δο­τι­κό-κυ­βερ­νη­τι­κό 
προ­σα­να­το­λι­σμό των πλειο­ψη­φιών του, κυ­ριαρ­χού­με­νο από τη δύ­να­μη της γρα­φειο­κρα­τι­κής αδρά­νειας, 
σε συν­θή­κη κρί­σης αξιο­πι­στί­ας, εμπι­στο­σύ­νης και εκ­προ­σώ­πη­σης, δεν μπό­ρε­σε να εκ­φρά­σει τα πο­λι­τι­κά 
επί­δι­κα του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας την εποχή που οι μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές είχαν κε­ντρι­κό στόχο την 
ερ­γα­σία, τα δι­καιώ­μα­τα και τις κα­τα­κτή­σεις του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος.Το ερ­γα­τι­κό συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα, 
μέσα στην αδυ­να­μία του να προ­σαρ­μό­σει την δράση του αντί­στοι­χα με τις αλ­λα­γές στους όρους της τα­ξι­κής
 και της συν­δι­κα­λι­στι­κής πάλης, δεν κα­τά­φε­ρε να συ­ντο­νί­σει και να ενο­ποι­ή­σει τους επι­μέ­ρους 
ση­μα­ντι­κούς αγώ­νες που ανα­πτύ­χθη­καν όλο το προη­γού­με­νο διά­στη­μα.
Το 2013 ανα­πτύ­χθη­καν ση­μα­ντι­κοί αγώ­νες κύρια γύρω από την υπε­ρά­σπι­ση του κοι­νω­νι­κού
 κρά­τους και των δη­μό­σιων υπη­ρε­σιών.  Ήταν αγώ­νες για  την υπε­ρά­σπι­ση των δη­μό­σιων κοι­νω­νι­κών
 αγα­θών, της υγεί­ας,  της παι­δεί­ας, της κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης, της πρό­νοιας και των δομών προ­στα­σί­ας
 και στή­ρι­ξης της κοι­νω­νί­ας. Ήταν αγώ­νες υπε­ρά­σπι­σης με­γά­λων ερ­γα­τι­κών κοι­νω­νι­κών
 κα­τα­κτή­σε­ων, κα­τα­κτή­σε­ων του αν­θρώ­πι­νου  πο­λι­τι­σμού, γι αυτό και υπε­ρέ­βαι­ναν τους
 εμπλε­κό­με­νους κλά­δους.
Το τε­λευ­ταίο τε­τρά­μη­νο του 2013 διε­ξή­χθη ένας με­γά­λος σε έκτα­ση και έντα­ση αγώ­νας των
 ερ­γα­ζό­με­νων στις υπη­ρε­σί­ες διοι­κη­τι­κής και τε­χνι­κής υπο­στή­ρι­ξης  των Ιδρυ­μά­των Τρι­το­βάθ­μιας
 Εκ­παί­δευ­σης. Ξε­κί­νη­σε για την από­κρου­ση της κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής της δια­θε­σι­μό­τη­τας-απο­λύ­σε­ων,
 με­τα­σχη­μα­τί­στη­κα σε αγώνα υπε­ρά­σπι­σης της δη­μό­σιας ανώ­τα­της εκ­παί­δευ­σης και εξε­λί­χθη­κε σε μιας 
με­γά­λης κλί­μα­κας ανα­μέ­τρη­ση με τις μνη­μο­νια­κές κυ­βερ­νη­τι­κές πο­λι­τι­κές, με τις αντι­δη­μο­κρα­τι­κές
 πρα­κτι­κές  αυ­ταρ­χι­σμού και κα­τα­στο­λής.
Αυτός ο αγώ­νας δυ­σκό­λε­ψε και κα­θυ­στέ­ρη­σε τους πο­λι­τι­κούς σχε­δια­σμούς της κυ­βέρ­νη­σης για την 
εφαρ­μο­γή του μέ­τρου της δια­θε­σι­μό­τη­τας στο δη­μό­σιο. Δυ­σκό­λε­ψε και κα­θυ­στέ­ρη­σε τα σχέ­δια 
της κυ­βέρ­νη­σης για πε­ραι­τέ­ρω υπο­νό­μευ­ση του δη­μό­σιου δω­ρε­άν και ακα­δη­μαϊ­κού χα­ρα­κτή­ρα
 της ανώ­τα­της εκ­παί­δευ­σης. Στην απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα των αγω­νι­ζό­με­νων ερ­γα­ζό­με­νων διοι­κη­τι­κών και
 στη συ­μπό­ρευ­ση μαζί τους της ακα­δη­μαϊ­κής κοι­νό­τη­τας σκό­ντα­ψαν και ακυ­ρώ­θη­καν όλες οι αυ­ταρ­χι­κές
 με­θο­δεύ­σεις και οι προ­σπά­θειες της κυ­βέρ­νη­σης και του συ­στή­μα­τος ενη­μέ­ρω­σης για ενερ­γο­ποί­η­ση
 του κοι­νω­νι­κού αυ­το­μα­τι­σμού και του δι­χα­σμού των ίδιων των απερ­γών.
Ο αγώ­νας αυτός ορ­γα­νώ­θη­κε από τα κάτω, κό­ντρα στη φα­νε­ρή ή και πολ­λές φορές κα­λυμ­μέ­νη 
αρ­νη­τι­κή βού­λη­ση της συν­δι­κα­λι­στι­κής γρα­φειο­κρα­τί­ας και «φρό­νι­μων» συν­δι­κα­λι­στι­κών και πο­λι­τι­κών
 δυ­νά­με­ων.Μέσα από αυτόν τον αγώνα ανα­δεί­χτη­καν με­γά­λα ηθικά και πο­λι­τι­κά με­γέ­θη, της
 συλ­λο­γι­κό­τη­τας, της συ­ντρο­φι­κό­τη­τας, της κα­τα­νό­η­σης και της ανο­χής των δια­φο­ρι­κών
 από­ψε­ων, του πνεύ­μα­τος αλ­λη­λεγ­γύ­ης, αντί­στα­σης και ανυ­πα­κο­ής στην αυ­θαι­ρε­σία και τον 
ετσι­θε­λι­σμό.
Οι δυ­νά­μεις της ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ράς που ενερ­γο­ποιού­νται σε αυτό το χώρο είχαν ση­μα­ντι­κή 
συμ­βο­λή στην ορ­γά­νω­ση και στην ανά­πτυ­ξη αυτού του αγώνα. Όμως το κύριο είναι για όλους όσους 
συμ­με­τεί­χαν στον αγώνα ότι έγινε ένα σχο­λείο κοι­νω­νι­κής και πο­λι­τι­κής χει­ρα­φέ­τη­σης. Κά­ποιοι 
από εμάς, που για χρό­νια θη­τεύ­ου­με στα συν­δι­κά­τα και την αρι­στε­ρά,  γί­να­με μα­θη­τές σε αυτόν τον 
αγώνα. Δια­πι­στώ­σα­με και μά­θα­με ότι οι βε­βαιό­τη­τες και τα στε­ρε­ό­τυ­πα, που έχου­με δια­μορ­φώ­σει από
 την πο­λύ­χρο­νη ενα­σχό­λη­ση με τα κοινά, με­τα­βάλ­λο­νται και ανα­τρέ­πο­νται. Υπο­κλι­νό­μα­στε στην 
ευ­ρη­μα­τι­κό­τη­τα και δη­μιουρ­γι­κό­τη­τα απλών ερ­γα­ζο­μέ­νων, που δεν συμ­με­τεί­χαν απλά σε μια 
ανα­μέ­τρη­ση, αλλά έγρα­ψαν μια λα­μπρή σε­λί­δα στην ιστο­ρία του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος.
*Ο Ζα­χα­ρί­ας Τρι­γά­ζης είναι μέλος του Κ.Σ. της Ομο­σπον­δί­ας Διοι­κη­τι­κού Προ­σω­πι­κού Τρι­το­βάθ­μιας
Εκ­παί­δευ­σης (ΟΔΠΤΕ).
Το κεί­με­νο δη­μο­σιεύ­τη­κε στην εφη­με­ρί­δα "ΑΥΓΗ" (11-1-2014)