του Γ. Ανανδρανιστάκη
Είναι σαν να καλείς στο σπίτι σου τον δολοφόνο με το πριόνι, να ντύνεσαι, να στολίζεσαι, να παρφουμαρίζεσαι, να ανεβαίνεις στο τραπεζάκι του σαλονιού και να τον ευχαριστείς μεγαλοφώνως επειδή απέκοψε το 25% του κορμιού σου. Πόσο είναι το 25%; Δεν είμαι ειδικός στους τεμαχισμούς, νομίζω ωστόσο ότι αντιστοιχεί σε ένα πόδι κι ένα χέρι. Κι ο πριονιστής, στολισμένος κι αυτός σαν λατέρνα, ακούει από κάτω τις ευχαριστίες σου και μετά ανεβαίνει στο βάθρο, για να αποτίσει φόρο τιμής στα κομμένα μέλη, που θυσιάστηκαν για να σωθεί το υπόλοιπο σώμα...
Τι ήταν αυτό που ξεστόμισε ο Σαμαράς στο Ζάππειο;
Κατάλαβε τι βγήκε από το έρκος των οδόντων του ή μήπως είχε το μυαλό του αλλού, μήπως αγωνιούσε για την επάρκεια των φοντάν που βρίσκονταν υπό την επίβλεψη του Βενιζέλου;
«Η Ελλάδα πέρασε απίστευτες δυσκολίες, έχασε βιοτικό επίπεδο που δεν έχει χάσει κανένας λαός από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο»
για να συμπληρώσει πως
«ό,τι κατάφερε το έκανε συντονισμένα, με τη βοήθεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης».
Πάθαμε ζημιά που την παθαίνεις μόνο στον πόλεμο και την πάθαμε με την καθοδήγηση της Ε.Ε.
Αυτήν τη φοβερή παραδοχή έκανε ο Έλληνας πρωθυπουργός μπροστά στον εκπρόσωπο της Ε.Ε. τον Μπαρόζο,
κι αντί να γυρίσει μετά και να τον πλακώσει στα χαστούκια,
τον ευχαρίστησε κι από πάνω,
λέγοντας ότι «η Ευρώπη, ενωμένη, μπορεί να λύνει τα προβλήματά της».
Η Ελλάδα ως πρόβλημα, ως κακοήθης όγκος, που αφαιρέθηκε διά πριονισμού.
Αφαιρέθηκαν όσοι περίσσευαν,
άλλος αυτοκτόνησε,
άλλος πέθανε,
άλλος ξενιτεύτηκε
και οι υπόλοιποι έμειναν στον τόπο τους,
πεταμένοι στον κάλαθο των αχρήστων σαν νοσοκομειακά απόβλητα χειρουργείου.
Κάντε μια βόλτα πίσω από τον Ευαγγελισμό και το Λαϊκό και θα δείτε πόσο αποτρόπαια στην όψη και την οσμή είναι τα απόβλητα των χειρουργείων.
«Θέλουμε να αποτίσουμε φόρο τιμής στους Έλληνες πολίτες, για τις θυσίες που κατέβαλαν, για το θάρρος και τις προσπάθειές τους», απάντησε ο Μπαρόζο στον Σαμαρά.
Σαν να μιλούσε σε τελετή πεσόντων,
σαν να μιλούσε για στρατιώτες που σκοτώθηκαν στο καθήκον.
Στο καθήκον του πρωτογενούς πλεονάσματος , που είναι και μαϊμού το ρημάδι, ξεφτίλα θυσία να χάνεις το πόδι σου και το χέρι σου για μια μαϊμού.
Ο Μπαρόζο αποχαιρετούσε τους πεσόντες, χωρίς να έχει δει ούτε έναν εξ αυτών.
Το μόνο που έβλεπε εκεί στο Ζάππειο ήταν
φάτσες χορτασμένες,
κορμιά καλοθρεμμένα και άρτια,
που είχαν και τα δυο τους πόδια και τα δυο τους χέρια.
Τι διάολο, αν αυτοί έχουν και τα δυο τους πόδια και τα δυο τους χέρια,
εμένα, στατιστικώς ομιλώντας, πρέπει να μου λείπουν τουλάχιστον άλλα τέσσερα δάχτυλα.
Μετά ο Σαμαράς πήρε τον Μπαρόζο αγκαζέ και τον πήγε στο Μουσείο της Ακρόπολης να του γνωρίσει τα ανίψια και τα βαφτιστήρια του από την ακριτική Μεσσηνία.
Κατάλαβε τι βγήκε από το έρκος των οδόντων του ή μήπως είχε το μυαλό του αλλού, μήπως αγωνιούσε για την επάρκεια των φοντάν που βρίσκονταν υπό την επίβλεψη του Βενιζέλου;
«Η Ελλάδα πέρασε απίστευτες δυσκολίες, έχασε βιοτικό επίπεδο που δεν έχει χάσει κανένας λαός από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο»
για να συμπληρώσει πως
«ό,τι κατάφερε το έκανε συντονισμένα, με τη βοήθεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης».
Πάθαμε ζημιά που την παθαίνεις μόνο στον πόλεμο και την πάθαμε με την καθοδήγηση της Ε.Ε.
Αυτήν τη φοβερή παραδοχή έκανε ο Έλληνας πρωθυπουργός μπροστά στον εκπρόσωπο της Ε.Ε. τον Μπαρόζο,
κι αντί να γυρίσει μετά και να τον πλακώσει στα χαστούκια,
τον ευχαρίστησε κι από πάνω,
λέγοντας ότι «η Ευρώπη, ενωμένη, μπορεί να λύνει τα προβλήματά της».
Η Ελλάδα ως πρόβλημα, ως κακοήθης όγκος, που αφαιρέθηκε διά πριονισμού.
Αφαιρέθηκαν όσοι περίσσευαν,
άλλος αυτοκτόνησε,
άλλος πέθανε,
άλλος ξενιτεύτηκε
και οι υπόλοιποι έμειναν στον τόπο τους,
πεταμένοι στον κάλαθο των αχρήστων σαν νοσοκομειακά απόβλητα χειρουργείου.
Κάντε μια βόλτα πίσω από τον Ευαγγελισμό και το Λαϊκό και θα δείτε πόσο αποτρόπαια στην όψη και την οσμή είναι τα απόβλητα των χειρουργείων.
«Θέλουμε να αποτίσουμε φόρο τιμής στους Έλληνες πολίτες, για τις θυσίες που κατέβαλαν, για το θάρρος και τις προσπάθειές τους», απάντησε ο Μπαρόζο στον Σαμαρά.
Σαν να μιλούσε σε τελετή πεσόντων,
σαν να μιλούσε για στρατιώτες που σκοτώθηκαν στο καθήκον.
Στο καθήκον του πρωτογενούς πλεονάσματος , που είναι και μαϊμού το ρημάδι, ξεφτίλα θυσία να χάνεις το πόδι σου και το χέρι σου για μια μαϊμού.
Ο Μπαρόζο αποχαιρετούσε τους πεσόντες, χωρίς να έχει δει ούτε έναν εξ αυτών.
Το μόνο που έβλεπε εκεί στο Ζάππειο ήταν
φάτσες χορτασμένες,
κορμιά καλοθρεμμένα και άρτια,
που είχαν και τα δυο τους πόδια και τα δυο τους χέρια.
Τι διάολο, αν αυτοί έχουν και τα δυο τους πόδια και τα δυο τους χέρια,
εμένα, στατιστικώς ομιλώντας, πρέπει να μου λείπουν τουλάχιστον άλλα τέσσερα δάχτυλα.
Μετά ο Σαμαράς πήρε τον Μπαρόζο αγκαζέ και τον πήγε στο Μουσείο της Ακρόπολης να του γνωρίσει τα ανίψια και τα βαφτιστήρια του από την ακριτική Μεσσηνία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου