Δε χωρά πολύς σχολιασμός στη δήλωση του Γερμανού προέδρου του SPD,αντικαγκελαρίου και υπουργού Οικονομίας περί του ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουνκαθόλου κρατικές δομές...
του ΘΕΜΗ ΤΖΗΜΑ
Μέσα στην ανιστόρητη χυδαιότητά της δε δείχνει μόνο τη βαθιά υποτίμηση για την Ελλάδα που διατρέχει το εν λόγω αντιδραστικό κατεστημένο - με το οποίο ορισμένοι και στην αριστερά ακόμα ούτε διανοούνται να συζητήσουν το ενδεχόμενο ρήξης - αλλά τη βαθιά υποτίμηση των ηγετικών αυτών κύκλων για μια σειρά κρατών - μελών της ευρωζώνης.
Ο Γκάμπριελ είναι σίγουρα ανιστόρητος και αδαής: αν στοιχειωδώς διάβαζε θα γνώριζε...
ποια μπορούν να θεωρηθούν ως αποτυχημένα κράτη και γιατί κανένα κράτος της ευρωπαϊκής ηπείρου δεν μπορεί να συμπεριληφθεί σε αυτά. Θα αντιλαμβανόταν ότι είναι άλλο να μιλάς για προβληματικές κρατικές δομές - που βεβαίως δομήθηκαν έτσι ακριβώς για να εξυπηρετήσουν ανάμεσα σε άλλες και τις μεγάλες γερμανικές επιχειρήσεις - και άλλο για ανύπαρκτες κρατικές δομές. Θα αναλογιζόταν έστω τι μπορεί να πει και τι όχι ένα κυβερνητικό στέλεχος.
Θα αναλογιζόταν ότι δεν μπορείς για ένα μέλος της Ευρωζώνης χωρίς αποδείξεις να μιλάς για πλαστή είσοδο στην ευρωζώνη. Η ανοησία του- που δεν περιμέναμε βέβαια να πιστοποιηθεί από τις τελευταίες του δηλώσεις- από τη μια μας θυμίζει ότι η γερμανική πολιτική ελίτ δεν είναι σώνει και ντε αξιολογότερη από τη δική μας, απλά πιο επικίνδυνη για το σύνολο της ηπείρου και του κόσμου.
Από την άλλη και πάλι μας υπενθυμίζει ότι για την εύνοια αυτής της γερμανικής κυβέρνησης, αυτού του κατεστημένου εκλιπαρούν οι κυβερνητικοί εταίροι, ως απόλυτα εξαρτημένοι. Ο «πατριωτισμός» τους ξεχειλίζει απέναντι σε μετανάστες που θαλασσοπνίγονται αλλά εξαφανίζεται μπροστά στη γερμανική καγκελαρία. Ούτε μια ανακοίνωση δεν μπόρεσε να ψελλίσει ο λαλίστατος κυβερνητικός εκπρόσωπος.
Επιπλέον όμως ο Γκάμπριελ μας έδωσε ανάγλυφα τους συσχετισμούς ισχύος εντός της ευρωζώνης που καθίστανται δομικό συστατικό στοιχείο της: νεοαποικιακή εξάρτηση της περιφέρειας από τη γερμανό – ευρωκρατική - χρηματοπιστωτική μητρόπολη, η οποία δε διαθέτει καν την ελάχιστη, έστω αγγλοσαξονική αποικιακή «ευγένεια» απέναντι στους τοποτηρητές της στα επιμέρους κράτη.
Το ζήτημα αφορά και ένα τμήμα της αριστεράς ή του εν γένει προοδευτικού χώρου: δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε ότι οι διαρκώς υποτιμητικές και εξευτελιστικές συμπεριφορές και δηλώσεις υπακούουν και υπηρετούν μια συγκεκριμένη συνολική πολιτική, ενοχοποίησης του θύματος προκειμένου να παραμείνει δεμένο στη σχέση εξάρτησης και υπό- ανάπτυξης. Διόλου τυχαία ο Γκάμπριελ δεν αναφέρθηκε στους Έλληνες επιχειρηματίες. Ούτε φυσικά στους μιζαδόρους Γερμανούς επιχειρηματίες.
Μόνο στο κράτος, πιστός στη μονόπλευρη και συλλήβδην ενοχοποίηση του δημοσίου, προκειμένου και τα τελευταία κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα να εξαφανιστούν.
Η κυβέρνηση να χαίρεται τους συμμάχους της. Οι υπόλοιποι έστω τώρα να αναστοχαστούμε σε ποια Ευρωπαϊκή Ένωση και σε ποια ΟΝΕ βρισκόμαστε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου