Ανακοίνωση του Κόκκινου Δικτύου για την εκλογική αναμέτρηση και τις μάχες μετά από αυτή.
Ποια είναι η δια­κύ­βευ­ση αυτών των εκλο­γών; Τη δια­κή­ρυ­ξε ο Αλέ­ξης Τσί­πρας, δι­καιο­λο­γού­με­νος γιατί τις απο­φά­σι­σε: για να πε­τά­ξει τα «βα­ρί­δια» του ΟΧΙ από την Κοι­νο­βου­λευ­τι­κή Ομάδα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, να απο­κτή­σει μια Κ.Ο. «συ­μπα­γή» για την υλο­ποί­η­ση του τρί­του μνη­μο­νί­ου, που αυτός υπέ­γρα­ψε με τους δα­νει­στές και ψή­φι­σε στη Βουλή μαζί με τα παλιά μνη­μο­νια­κά κόμ­μα­τα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, 
Πο­τά­μι). Πολύ απλά: ο Αλέ­ξης Τσί­πρας και ο «ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ του Μα­ξί­μου» ήθε­λαν με τις εκλο­γές να πε­ρι­θω­ριο­ποι­ή­σουν τα ΟΧΙ στο τρίτο μνη­μό­νιο, να έχουν λυ­μέ­να τα χέρια τους για να το υλο­ποι­ή­σουν. Γι’ αυτό το λόγο χαι­ρέ­τι­σαν την προ­κή­ρυ­ξη των εκλο­γών σαν ευ­και­ρία για «διεύ­ρυν­ση της πο­λι­τι­κής στή­ρι­ξης στη συμ­φω­νία» και σαν «μέρος της λύσης και όχι της κρί­σης στην Ελ­λά­δα» ο εκ­πρό­σω­πος του Γιουν­κέρ και η Άν­γκε­λα Μέρ­κελ αντί­στοι­χα.   
Αν αυτός είναι ο (δια­κη­ρυ­γµέ­νος) στό­χος των εκλο­γών, είναι φα­νε­ρό ότι η µάχη των εκλο­γών και η έκ­βα­σή της δεν µπο­ρεί να αφή­σει κα­νέ­να αγω­νι­στή και αγω­νί­στρια της Αρι­στε­ράς και του κι­νή­µα­τος αντί­στα­σης στα µνη­µό­νια αδιά­φο­ρο. Το στοί­χη­µα αν θα επι­βλη­θεί ένα πο­λι­τι­κό πλαί­σιο µνη­µο­νια­κής «τάξης» και θα πε­ρι­θω­ριο­ποι­η­θούν, πο­λι­τι­κά αλλά στη συ­νέ­χεια και κι­νη­µα­τι­κά, οι δυ­νά­µεις του ΟΧΙ, είναι κο­ρυ­φαί­ας-«υπαρ­ξια­κής» ση­µα­σί­ας.
Πώς πρέ­πει να δώ­σου­µε αυτή τη µάχη; Ποιοι είναι οι στό­χοι και ποια είναι τα µέσα;
Όχι στη µνη­µο­νια­κή στα­θε­ρο­ποί­η­ση
Ο στό­χος μας είναι να απο­τρέ­ψου­με τη δη­μιουρ­γία ενός πλαι­σί­ου μνη­μο­νια­κής «τάξης» και στα­θε­ρό­τη­τας. Με ένα εκλο­γι­κό απο­τέ­λε­σμα που δεν θα επι­βρα­βεύ­ει τον κυ­νι­σμό του μνη­μο­νια­κά με­ταλ­λαγ­μέ­νου ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και την «αρι­στε­ρή» εκ­δο­χή του «Δεν υπάρ­χει εναλ­λα­κτι­κή», που θα ανα­γκά­σει το αστι­κό-μνη­μο­νια­κό μπλοκ να εκτε­θεί στο μέ­γι­στο βαθμό με τη μνη­μο­νια­κή κυ­βέρ­νη­ση συ­νερ­γα­σί­ας που είναι κοινό μυ­στι­κό ότι θα δη­μιουρ­γη­θεί ύστε­ρα από τις εκλο­γές. Ώστε αυτή η κυ­βέρ­νη­ση να είναι κατά το δυ­να­τόν αστα­θής και αδύ­να­μη, λι­γό­τε­ρο αν­θε­κτι­κή στις πο­λι­τι­κές και κοι­νω­νι­κές αντι­στά­σεις του κι­νή­μα­τος και της Αρι­στε­ράς και να πέσει πιο γρή­γο­ρα.
Ο στό­χος αυτός μπο­ρεί και πρέ­πει να επι­τευ­χθεί μόνο με ένα θε­τι­κό εκλο­γι­κό απο­τέ­λε­σμα για τη Λαϊκή Ενό­τη­τα, το πο­λι­τι­κό μέ­τω­πο που συμ­βο­λί­ζει, συ­μπυ­κνώ­νει και εκ­φρά­ζει -έστω και με τις ανα­πό­φευ­κτες πο­λι­τι­κές και ορ­γα­νω­τι­κές αδυ­να­μί­ες της τω­ρι­νής του συ­γκρό­τη­σης- την κοι­νω­νι­κή και πο­λι­τι­κή δυ­να­μι­κή των αγώ­νων ενά­ντια στη λι­τό­τη­τα και τα μνη­μό­νια. Τη μόνη πο­λι­τι­κή δύ­να­μη που έχει υιο­θε­τή­σει ως στόχο να δια­τη­ρή­σει ανοι­χτό το κοι­νω­νι­κό και πο­λι­τι­κό «ρήγμα» μνη­μό­νιο - αντι­μνη­μό­νιο, να μην επι­τρέ­ψει στο αστι­κό - μνη­μο­νια­κό πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα να ανα­συ­ντα­χτεί ξε­περ­νώ­ντας την κρίση του, να κρα­τή­σει ανοι­χτή την προ­ο­πτι­κή κα­τάρ­γη­σης των μνη­μο­νί­ων και ανα­τρο­πής της λι­τό­τη­τας, να δώσει μια πο­λι­τι­κή εναλ­λα­κτι­κή λύση ανα­τρο­πής στο σκλη­ρό σή­με­ρα και όχι στο απώ­τα­το μέλ­λον της λαϊ­κής εξου­σί­ας όπως επαγ­γέλ­λε­ται η ηγε­σία του ΚΚΕ.  
Το τα­ξι­κό µέ­τω­πο του ΟΧΙ
Στη διάρ­κεια της εβδο­μά­δας του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος, ανα­δύ­θη­καν από τις υπό­γειες δια­δρο­μές των κοι­νω­νι­κών διερ­γα­σιών και τέ­θη­καν αντι­μέ­τω­πα δύο κοι­νω­νι­κά και πο­λι­τι­κά μπλοκ.
Από τη µια, το άρχον κοι­νω­νι­κό και πο­λι­τι­κό μπλοκ, με τα κόμ­μα­τά του και τους μη­χα­νι­σμούς του (με κυ­ρί­αρ­χο στην προ­κεί­με­νη πε­ρί­πτω­ση το ρόλο των μί­ντια), αλλά και τα κοι­νω­νι­κά του στη­ρίγ­μα­τα, τις κοι­νω­νι­κές τά­ξεις, τις με­ρί­δες τά­ξε­ων, τις ομά­δες και τα λόμπι που το συ­γκρο­τούν: από τον ΣΕΒ και τα επι­με­λη­τή­ρια της με­σαί­ας αστι­κής τάξης, τους άπλη­στους με­γα­λο­ε­μπό­ρους, το μειο­ψη­φι­κό αλλά υπαρ­κτό τμήμα της νε­ο­λαί­ας του start up και του life style, τους επαγ­γελ­μα­τί­ες της ιδε­ο­λο­γί­ας του κέρ­δους και της ισχύ­ος, τους μι­κρο­α­στούς της «κα­τσα­ρό­λας»  και τους  kapo της ερ­γα­σια­κής ιε­ραρ­χί­ας.
Από την άλλη, το κοι­νω­νι­κό μπλοκ των υπο­τε­λών αλλά όχι υπο­ταγ­μέ­νων τά­ξε­ων και στρω­μά­των: οι άνερ­γοι, οι μι­σθω­τοί του δη­μό­σιου και ιδιω­τι­κού τομέα, η με­γά­λη πλειο­ψη­φία της νε­ο­λαί­ας, τμήμα των ελεύ­θε­ρων επαγ­γελ­μα­τιών και των μι­κρο­μα­γα­ζα­τό­ρων.  
Όταν το άρχον κοι­νω­νι­κό και πο­λι­τι­κό μπλοκ ορ­θώ­θη­κε σαν ένας άν­θρω­πος απέ­να­ντί τους, ενω­μέ­νο από το τα­ξι­κό μίσος και το ιδε­ο­λο­γι­κό τσι­μέ­ντο της ιδιο­κτη­σί­ας, του κε­φα­λαί­ου και της απλη­στί­ας, ο «δικός μας λαός» ανα­γνώ­ρι­σε τον αντί­πα­λο και ανα­γνώ­ρι­σε έτσι τον εαυτό του.
Το κοι­νω­νι­κό και πο­λι­τι­κό μπλοκ εξου­σί­ας του «Μέ­νου­με Ευ­ρώ­πη» και του ΝΑΙ, από τη μια, και το εν δυ­νά­μει κοι­νω­νι­κό και πο­λι­τι­κό μπλοκ εξου­σί­ας των δυ­νά­με­ων του ΟΧΙ απο­τέ­λε­σαν τη συ­γκρο­τη­μέ­νη έκ­φρα­ση του βα­θύ­τα­του τα­ξι­κού ρήγ­μα­τος που δια­περ­νά­ει την ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία. Απο­κά­λυ­ψαν τα δύο τα­ξι­κά μπλοκ που συ­γκρού­ο­νται.
Πάνω απ’ όλα, απο­κά­λυ­ψαν τη συ­γκλο­νι­στι­κή δυ­να­τό­τη­τα να συ­νει­δη­το­ποι­η­θεί τα­ξι­κά και να εκ­φρα­στεί πο­λι­τι­κά, να συ­γκρο­τη­θεί σε αντί­πα­λο κοι­νω­νι­κό και πο­λι­τι­κό μπλοκ εξου­σί­ας το κοι­νω­νι­κό και πο­λι­τι­κό μπλοκ δυ­νά­με­ων των υπο­τε­λών τά­ξε­ων.
Η συ­γκλο­νι­στι­κή αυτή δυ­να­τό­τη­τα, που απο­κα­λύ­φθη­κε με τη μάχη του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος, είναι για μας πο­λι­τι­κός οδη­γός και πρέ­πει να γίνει πρό­γραμ­μα και σχέ­διο αγώνα.
Κα­τάρ­γη­ση µνη­µο­νί­ων - ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας
Η αντί­θε­ση «μνη­μό­νιο - αντι­μνη­μό­νιο», «λι­τό­τη­τα - αντι­λι­τό­τη­τα» δεν εκ­φρά­ζει το υπο­τι­θέ­με­νο κοινό «εθνι­κό συμ­φέ­ρον», το υπο­τι­θέ­με­νο κοινό συμ­φέ­ρον για την «ανά­πτυ­ξη της οι­κο­νο­μί­ας», το υπο­τι­θέ­με­νο κοινό συμ­φέ­ρον «της χώρας», αλλά το με­γά­λο κοι­νω­νι­κό ρήγμα που δη­μιουρ­γή­θη­κε από το γε­γο­νός ότι μέσα στην κρίση μια κοι­νω­νι­κή μειο­ψη­φία εξα­κο­λου­θεί να αυ­ξά­νει τις πε­ριου­σί­ες και τα κέρδη της ενώ η κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία συ­ντρί­βε­ται μέσα από τη διαρ­κή πτώση μι­σθών και συ­ντά­ξε­ων, την υπερ­φο­ρο­λό­γη­ση, τη διά­λυ­ση του κοι­νω­νι­κού κρά­τους.
Το πρό­γρα­µµα της κα­τάρ­γη­σης των µνη­µο­νί­ων και της αντι­λι­τό­τη­τας είναι ένα τα­ξι­κό πρό­γρα­µµα, εκ­φρά­ζει τα συ­µφέ­ρο­ντα των εκµε­ταλ­λευό­µε­νων τά­ξε­ων, εκ­φρά­ζει το τα­ξι­κό µέ­τω­πο του ΟΧΙ της 5ης Ιου­λί­ου και όχι κά­ποιο σχέ­διο «ανόρ­θω­σης της οι­κο­νο­µί­ας».
Για να εκ­φρά­σου­με το ΟΧΙ, πρέ­πει το πρό­γραμ­μά μας να εκ­φρά­ζει τις ανά­γκες του δικού μας κοι­νω­νι­κού μπλοκ που ανα­δύ­θη­κε μέσα από τη μάχη του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος: της ερ­γα­τι­κής τάξης (δη­μό­σιου και ιδιω­τι­κού τομέα, ερ­γα­ζό­με­νης και άνερ­γης, των συ­ντα­ξιού­χων), της νε­ο­λαί­ας, των ελεύ­θε­ρων επαγ­γελ­μα­τιών που κα­τα­στρέ­φο­νται μέσα στην κρίση. Πρέ­πει να βά­λου­με στο κέ­ντρο του αγώνα μας την αύ­ξη­ση των μι­σθών και των συ­ντά­ξε­ων, την απο­κα­τά­στα­ση του κοι­νω­νι­κού κρά­τους, τη φο­ρο­ε­λά­φρυν­ση –με ταυ­τό­χρο­νη με­γά­λη επι­βά­ρυν­ση των κερ­δών, των υψη­λών ει­σο­δη­μά­των, του συσ­σω­ρευ­μέ­νου πλού­του– την αύ­ξη­ση των δη­μό­σιων δα­πα­νών για την υγεία και την παι­δεία, την ανά­κτη­ση των δη­μό­σιων αγα­θών και των ιδιω­τι­κο­ποι­η­μέ­νων πρώην δη­μό­σιων επι­χει­ρή­σε­ων με ερ­γα­τι­κό και κοι­νω­νι­κό έλεγ­χο.
Το ευρώ είναι πο­λι­τι­κό πρό­γρα­µµα, η δρα­χµή όχι!
Στους έξι και πλέον μήνες της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, απο­κτή­θη­κε μια πο­λύ­τι­μη πο­λι­τι­κή εμπει­ρία, που πλέον πρέ­πει να εν­σω­μα­τω­θεί στο πο­λι­τι­κό μας σχέ­διο: ότι ένα τέ­τοιο τα­ξι­κό πρό­γραμ­μα δεν μπο­ρεί να υλο­ποι­η­θεί χωρίς σύ­γκρου­ση με την Ευ­ρω­ζώ­νη, την Ε.Ε. και τους δα­νει­στές. Ότι πρέ­πει να εί­μα­στε απο­φα­σι­σμέ­νοι να φτά­σου­με αυτή τη σύ­γκρου­ση μέχρι το τέλος, με πλήρη συ­νεί­δη­ση ότι δεν έχου­με απέ­να­ντί μας «εταί­ρους» αλλά εκ­βια­στές έτοι­μους να χρη­σι­μο­ποι­ή­σουν αδί­στα­κτα κάθε μέσον, ακόμη και τις πιο σκλη­ρές μορ­φές εμπάρ­γκο. Ότι στο πλαί­σιο μιας τέ­τοιας σύ­γκρου­σης πρέ­πει να εί­μα­στε προ­ε­τοι­μα­σμέ­νοι και για την πι­θα­νό­τα­τη -αν όχι εντε­λώς βέ­βαιη- έξοδο από την Ευ­ρω­ζώ­νη και επι­στρο­φή στο εθνι­κό νό­μι­σμα. Ότι οποια­δή­πο­τε αμ­φι­τα­λά­ντευ­ση πάνω σε αυτό το καί­ριο ζή­τη­μα θα πλη­ρω­θεί με νέες βα­ριές ήττες.  
Όλα αυτά ισχύ­ουν γιατί το ευρώ δεν είναι ένα απλό νό­μι­σμα, αλλά πο­λι­τι­κό πρό­γραμ­μα πα­νευ­ρω­παϊ­κής λι­τό­τη­τας, που για κά­ποιες χώρες παίρ­νει τη μορφή προ­γραμ­μά­των ακραί­ας και βά­ναυ­σης λι­τό­τη­τας. Το ευρώ εν­σω­μα­τώ­νει τη δια­δι­κα­σία της εσω­τε­ρι­κής υπο­τί­μη­σης, κά­νο­ντας την υπο­τί­μη­ση του ερ­γα­τι­κού κό­στους και τη διά­λυ­ση των ερ­γα­τι­κών δι­καιω­μά­των τη βα­σι­κή με­τα­βλη­τή προ­σαρ­μο­γής στο διε­θνή αντα­γω­νι­σμό και τις κρί­σεις του συ­στή­μα­τος.  
Έχο­ντας όμως ξε­κα­θα­ρί­σει τα προη­γού­με­να, δεν ισχύ­ει το συμ­με­τρι­κό συ­μπέ­ρα­σμα: το εθνι­κό νό­μι­σμα, η δραχ­μή, δεν είναι πο­λι­τι­κό πρό­γραμ­μα. Δεν εν­σω­μα­τώ­νει κά­ποιες «ιδιό­τη­τες» που κά­νουν το εθνι­κό νό­μι­σμα αντι­κει­με­νι­κά φι­λο­λαϊ­κή επι­λο­γή. Το εθνι­κό νό­μι­σμα σαν ανα­πό­φευ­κτη επι­λο­γή, είναι μια επι­λο­γή ανοι­χτή ως προς το απο­τέ­λε­σμα, ανοι­χτή στην τα­ξι­κή πάλη. Το τι θα συμ­βεί ύστε­ρα από τη ρήξη με την Ευ­ρω­ζώ­νη και την επι­στρο­φή στο εθνι­κό νό­μι­σμα δεν θα κρι­θεί από τις «ιδιό­τη­τες» του εθνι­κού νο­μί­σμα­τος αλλά από την υπα­γω­γή του σε ένα τα­ξι­κό πρό­γραμ­μα που θα με­τα­φέ­ρει τα βάρη της κρί­σης στο κε­φά­λαιο, στα κέρδη, τα υψηλά ει­σο­δή­μα­τα και τις πε­ριου­σί­ες. Η ρήξη με την Ευ­ρω­ζώ­νη είναι αιχμή ενός τα­ξι­κού προ­γράμ­μα­τος, και δεν μπο­ρεί να το υπο­κα­τα­στή­σει. Η ρήξη με την Ευ­ρω­ζώ­νη είναι ανα­πό­φευ­κτη για να υλο­ποι­ή­σου­με ένα τα­ξι­κό πρό­γραμ­μα στο εσω­τε­ρι­κό, και συ­νε­πά­γε­ται την έντα­ση της πάλης στο εσω­τε­ρι­κό ενά­ντια στο κοι­νω­νι­κό και πο­λι­τι­κό μπλοκ εξου­σί­ας του κε­φα­λαί­ου.
Η δραχ­μή είναι ένα ερ­γα­λείο αυτού του προ­γράμ­μα­τος, και δεν μπο­ρεί να το υπο­κα­τα­στή­σει.   
Σο­σια­λι­στι­κή προ­ο­πτι­κή
Δεν υπάρ­χουν θαύ­μα­τα: δεν έχου­με τί­πο­τε άλλο να μοι­ρά­σου­με ή να αξιο­ποι­ή­σου­με για να υλο­ποι­ή­σου­με το πρό­γραμ­μά μας, παρά τον πλού­το που πα­ρά­γουν οι ερ­γα­ζό­με­νες τά­ξεις σε αυτή τη χώρα. Και πρέ­πει να είναι δέ­σμευ­σή μας και κέ­ντρο του προ­γράμ­μα­τός μας ότι αυτός ο πλού­τος θα ανα­δια­νε­μη­θεί ρι­ζι­κά υπέρ των ερ­γα­ζό­με­νων τά­ξε­ων και κατά των ιδιο­κτη­τριών τά­ξε­ων. Αυτή είναι η μόνη και πραγ­μα­τι­κή απά­ντη­ση στο ερώ­τη­μα των αντι­πά­λων μας «πού θα βρεί­τε τα λεφτά» ή «πού θα βρεί­τε τους πό­ρους».
Και γνω­ρί­ζου­με πολύ καλά ότι μια τέ­τοια ρι­ζι­κή ανα­δια­νο­μή του πλού­του υπέρ των ερ­γα­ζό­με­νων τά­ξε­ων δεν μπο­ρεί να υλο­ποι­η­θεί χωρίς σκλη­ρή σύ­γκρου­ση με τις τά­ξεις της ιδιο­κτη­σί­ας, με την ελ­λη­νι­κή αστι­κή τάξη. Μια σύ­γκρου­ση που για να είναι νι­κη­φό­ρα για μας, ση­μαί­νει να «κου­ρέ­ψου­με» πα­ντοιο­τρό­πως τα κέρδη, τον πλού­το και τα δι­καιώ­μα­τα ιδιο­κτη­σί­ας αλλά και την εξου­σία της αστι­κής τάξης. Για να είναι νι­κη­φό­ρο σχέ­διο, η κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νί­ων, η αντι­λι­τό­τη­τα και η ρι­ζι­κή ανα­δια­νο­μή του πλού­του υπέρ της ερ­γα­σί­ας πρέ­πει να εκ­φρα­στούν σε ένα με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα για το σο­σια­λι­σμό. Γι’ αυτό, ο σο­σια­λι­σμός δεν είναι ο μα­κρι­νός «ορί­ζο­ντας», αλλά ο ση­με­ρι­νός «εμ­ψυ­χω­τής» των αγώ­νων μας!
Δι­καιώ­µα­τα
Ένα τέ­τοιο πρό­γραμ­μα πρέ­πει να έχει επί­σης βα­σι­κή πα­ρά­με­τρο την υπε­ρά­σπι­ση όλης της κλί­μα­κας των δι­καιω­μά­των: ερ­γα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα (στο μισθό και τη σύ­ντα­ξη, αλλά και στους όρους ερ­γα­σί­ας, στο δι­καί­ω­μα στη συν­δι­κα­λι­στι­κή ορ­γά­νω­ση και την απερ­γία), πο­λι­τι­κά δι­καιώ­μα­τα και ελευ­θε­ρί­ες, δι­καιώ­μα­τα με­τα­να­στών και προ­σφύ­γων, δι­καιώ­μα­τα των γυ­ναι­κών και των ομο­φυ­λό­φι­λων, δι­καιώ­μα­τα των μειο­νο­τή­των. Ο αντι­ρα­τσι­σμός, ο αντι­φα­σι­σμός και ο αντι­σε­ξι­σμός δεν πρέ­πει να απο­τε­λούν αστε­ρί­σκους σε ένα τέ­τοιο τα­ξι­κό πρό­γραμ­μα, αλλά ση­μα­ντι­κά στοι­χεία του.  
Η πάλη για τα δι­καιώ­µα­τα συν­δέ­ε­ται άµεσα µε την κο­µβι­κή ση­µα­σία που έχει το κί­νη­µα, µε κέ­ντρο το ερ­γα­τι­κό κί­νη­µα αλλά και µε όλο τον πλού­το των  εκ­φρά­σε­ών του: κι­νή­µα­τα για τα δι­καιώ­µα­τα, τη διε­θνι­στι­κή αλ­λη­λεγ­γύη, το πε­ρι­βάλ­λον κ.λπ.
Κί­νη­µα και Αρι­στε­ρά
Η 5η Ιου­λί­ου ήταν μια στιγ­μή αφύ­πνι­σης, αγω­νι­στι­κής έγερ­σης και τα­ξι­κής συ­νει­δη­το­ποί­η­σης του δικού μας κό­σμου. Αλλά δεν γεν­νη­θή­κα­με την 5η Ιου­λί­ου. Ερ­χό­μα­στε από μα­κριά. Από τη Γέ­νο­βα και τη Φλω­ρε­ντία, από το Δε­κέμ­βρη του 2008, από τους ερ­γα­τι­κούς και τους νε­ο­λαι­ί­στι­κους αγώ­νες, από τα κι­νή­μα­τα αντί­στα­σης (ενά­ντια στο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό και τον πό­λε­μο, για τη γυ­ναι­κεία χει­ρα­φέ­τη­ση, για τα δι­καιώ­μα­τα όλων των κα­τα­πιε­σμέ­νων: με­τα­να­στών, προ­σφύ­γων, μειο­νο­τή­των, LGBT), από τους αγώ­νες ενά­ντια στον ιμπε­ρια­λι­σμό και τον πό­λε­μο.
Συ­να­ντη­θή­κα­με στους δρό­μους, στις απερ­γί­ες και τις δια­δη­λώ­σεις, τις πο­ρεί­ες και τις κα­τα­λή­ψεις, στους αγώ­νες ενά­ντια στα μνη­μό­νια, τις κυ­βερ­νή­σεις, το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα και το κρά­τος κα­τα­στο­λής που τα επέ­βαλ­λε και τα «πε­ρι­φρου­ρού­σε». Ύστε­ρα από τις με­γά­λες μάχες του κι­νή­μα­τος αντί­στα­σης στα μνη­μό­νια στη διε­τία 2010-2012, ανι­χνεύ­σα­με τους δρό­μους της πο­λι­τι­κής ανα­τρο­πής, δη­μιουρ­γώ­ντας ένα μα­ζι­κό ρεύμα πο­λι­τι­κής ανα­τρο­πής με εκ­φρα­στή τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Στην κο­ρύ­φω­ση της σύ­γκρου­σης αυτό το ρεύμα υπο­νο­μεύ­τη­κε από τις αδυ­να­μί­ες του, το δυ­ϊ­σμό του προ­γράμ­μα­τος και του πο­λι­τι­κού του σχε­δί­ου και τις εγκλη­μα­τι­κές επι­λο­γές της ηγε­σί­ας του.
Εί­μα­στε κί­νη­μα όσο και Αρι­στε­ρά. Εί­μα­στε «δρό­μος» όσο και πο­λι­τι­κές και εκλο­γι­κές μάχες. Εί­μα­στε πο­λι­τι­κό μέ­τω­πο όχι μόνο ορ­γα­νώ­σε­ων και ρευ­μά­των, αλλά και πο­λι­τι­κών δια­δρο­μών και κα­τα­βο­λών – και μια ση­μα­ντι­κή απ’ αυτές είναι η δια­δρο­μή ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Από την οποία κρα­τά­με ό,τι πο­λύ­τι­μο και θε­τι­κό, εν ανα­μο­νή μιας συ­ζή­τη­σης που πρέ­πει να γίνει με­τε­κλο­γι­κά για τις βα­θύ­τε­ρες αι­τί­ες της ήττας και της μνη­μο­νια­κής με­τάλ­λα­ξης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.
Η 5η Ιου­λί­ου είναι ένας συ­γκλο­νι­στι­κός σταθ­μός της πο­ρεί­ας μας, αλλά δεν εί­μα­στε παρ­θε­νο­γέ­νε­ση της 5ης Ιου­λί­ου –ούτε με­τα­α­ρι­στε­ρό κι­νη­μα­τι­κό πεί­ρα­μα.  
Λαϊκή Ενό­τη­τα
Εί­μα­στε στη Λαϊκή Ενό­τη­τα, εί­μα­στε Λαϊκή Ενό­τη­τα. Κα­τα­νο­ού­με από­λυ­τα την κρι­σι­μό­τη­τα που έχει η πο­λι­τι­κή μάχη των εκλο­γών. Κάτω από τον εκ­βια­σμό του χρό­νου, συ­γκρο­τή­σα­με τη Λαϊκή Ενό­τη­τα σαν εκλο­γι­κό - πο­λι­τι­κό μέ­τω­πο ορ­γα­νώ­σε­ων και ρευ­μά­των για να δώ­σου­με αυτή την άμεση και κα­θο­ρι­στι­κή μάχη. Όμως, ό,τι κα­τέ­στη­σε ανα­πό­φευ­κτο ο εκ­βια­σμός του χρό­νου δεν ση­μαί­νει ότι θα πα­ρα­μεί­νει σαν πα­γιω­μέ­νη κα­τά­στα­ση. Από τις 21 Σε­πτεμ­βρί­ου πρέ­πει να ξε­κι­νή­σει μια ου­σια­στι­κή συ­ζή­τη­ση για το μέλ­λον και τις προ­ο­πτι­κές, για την ορ­γα­νω­τι­κή κουλ­τού­ρα και αρχές, την πο­λι­τι­κή και ιδε­ο­λο­γι­κή φυ­σιο­γνω­μία, το πρό­γραμ­μα και το πο­λι­τι­κό σχέ­διο της Λαϊ­κής Ενό­τη­τας. Χωρίς τις πα­θο­γέ­νειες της «δια­δρο­μής ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ», αλλά όχι μόνο αυτής της δια­δρο­μής. Με δη­μο­κρα­τία στη βάση και την κο­ρυ­φή, με συλ­λο­γι­κή ηγε­σία, χωρίς μο­νο­πω­λή­σεις και δι­καιώ­μα­τα ιδιο­κτη­σί­ας, με με­γά­λη και ανοι­χτή συ­ζή­τη­ση για το πρό­γραμ­μα και το πο­λι­τι­κό σχέ­διο, για τη μορφή συ­γκρό­τη­σης και τις ορ­γα­νω­τι­κές αρχές, για τη σχέση με την κοι­νω­νία και τα κι­νή­μα­τα. Χωρίς μια τέ­τοια συ­ζή­τη­ση, η ανα­γκαία αυ­το­κρι­τι­κή θα είναι μια απλή δή­λω­ση καλών προ­θέ­σε­ων χωρίς ου­σια­στι­κό πε­ριε­χό­με­νο.   
Όλα αυτά όµως θα γί­νουν σε ναρ­κο­θε­τη­µέ­νο έδα­φος αν τώρα δεν κερ­δί­σου­µε αυτή την πρώτη µάχη. Για οποια­δή­πο­τε τάση, ορ­γά­νω­ση ή ρεύµα, για οποιο­δή­πο­τε πο­λι­τι­κό σχέ­διο, προ­έ­χει τώρα να πε­τύ­χου­µε την εκλο­γι­κή - πο­λι­τι­κή νίκη που µας ανα­λο­γεί, να χα­λά­σου­µε το σε­νά­ριο της απο­κα­τά­στα­σης της µνη­µο­νια­κής πο­λι­τι­κής στα­θε­ρό­τη­τας, να κρα­τή­σου­µε ανοι­χτή την προ­ο­πτι­κή της άµε­σης ανα­σύ­ντα­ξης του κι­νή­µα­τος και της Αρι­στε­ράς.
Για την κα­τάρ­γη­ση των µνη­µο­νί­ων και την ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας, για την πο­λι­τι­κή και κι­νη­µα­τι­κή προ­ε­τοι­µα­σία για τη ρήξη µε την Ευ­ρω­ζώ­νη και την Ε.Ε., για ένα µε­τα­βα­τι­κό πρό­γρα­µµα ρήξης µε το σύ­στη­µα, για να ανοί­ξου­µε το δρόµο για το σο­σια­λι­σµό.