ΤΕΤΑΡΤΗ 16-9-2015
Του ΠΑΣΧΟΥ ΛΑΖΑΡΙΔΗ*
Ας ξεκινήσουμε ανάποδα. Συνήθως ηλογική του μικρότερου κακού ευνοεί διαχρονικά έναν από τους δύο διεκδικητές της εξουσίας. «Δε με εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ (σ.σ. παλιότερα το ΠΑΣΟΚ) αλλά τον ψηφίζω γιατί η ΝΔ είναι χειρότερη». Αν ξεπεράσουμε το αναμφισβήτητο γεγονός ότι τα πέντε τελευταία χρόνια δεν υπάρχουν χειρότεροι και καλύτεροι, αλλά ίδιοι και απαράλλακτοι (μιας και το μνημόνιο δεν αφήνει το παραμικρό περιθώριο), η ίδια λογική σήμερα χρησιμοποιείται από την ανάποδη. «Ψηφίζω Λαϊκή Ενότητα (κι ας μη με πείθει)» γιατί αν δεν πάει καλά, θα χαθούν και οι λιγοστές τελευταίες ελπίδες».
Γιατί; Μα γιατί η Λαϊκή Ενότητα προέκυψε κατά βάση ως άρνηση της «αποστασίας» του ΣΥΡΙΖΑ από το αντιμνημονιακό και αντινεοφιλελεύθερο στρατόπεδο. Η αποτυχία της να στεριώσει πολιτικά και κοινοβουλευτικά θα σημαίνει επιβράβευση στον Τσίπρα, επιδοκιμασία της πρωτόγνωρης προδοσίας του 62% του ΟΧΙ, αποδοχή του μνημονιακού μονόδρομου. Θα σημάνει επίσης ότι το συμπαγές μνημονιακό μπλοκ των 222 βουλευτών και των κομμάτων τους που ψήφισαν μνημόνιο στην προηγούμενη Βουλή, κατά την επόμενη Βουλή μένουν ουσιαστικά χωρίς αντίπαλο. ΤοΚΚΕ θα προπαγανδίζει τη λαϊκή εξουσία, ενώ η ναζιστική Χρυσή Αυγή θα προσπαθεί να αναδειχθεί σε αντιμνημονιακή αντιπολίτευση.
Δεν φταίει ούτε ο αντιεπικοινωνιακός Λαφαζάνης, ούτε η Ζωή με τις φανατικές συμπάθειες και τις φανατικότερες αντιπάθειες. Διαμορφώνεται από το μνημόνιο Τσίπρα και μετά ένα ταβάνι στη λαϊκή συνείδηση. «Δεν γίνεται τίποτα», «δίκιο είχαν Πασόκοι και Δεξιοί», «είμαστε σε μονόδρομο», «τα μνημόνια δεν καταργούνται», «θα μας τσακίσουν αν πάμε διαφορετικά», «ίδιοι είναι δεξιοί και αριστεροί» κοκ. Για να σπάσει το ταβάνι θέλει δουλειά πολλή, ανάκτηση της χαμένης τιμής, αξιόπιστη πρόταση, δοκιμασία, αυτοκριτική.
Και ακριβώς επειδή το μνημόνιο Τσίπρα χτύπησε πρώτα το αγωνιστικό φρόνημα και την πεποίθηση ότι υπάρχει εναλλακτική λύση, και μετά την τσέπη και τα κοινωνικά δικαιώματα, ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να φαντάζει φαβορί για την πολιτική κυριαρχία. Κάνουν λάθος όσοι νομίζουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ακολουθήσει άμεσα και γρήγορα το δρόμο φθοράς του ΠΑΣΟΚ. Οι προηγούμενοι διαχειριστές κάηκαν επειδή υπήρχε εναλλακτικός διαχειριστής. Σήμερα δεν υπάρχει.
Και η Λαϊκή Ενότητα; Δεν είναι εναλλακτικός διαχειριστής; Όχι γιατί η πολιτική ρήξης με την Ευρωζώνη δεν είναι μέρος μιας εναλλακτικής διαχείρισης. Είναι τομή και μάλιστα εν δυνάμει επαναστατική. Δεν είναι δηλαδή –με αστικούς όρους- διαχειρίσιμη.
Η Λαϊκή Ενότητα αντικειμενικά καταδικάζεται σε χαμηλή πτήση, γιατί πέρα από τις υποκειμενικές αδυναμίες (που είναι κάμποσες), έχει να αντιπαλέψει τον ουρανό που έπεσε στο κεφάλι των Ελλήνων. Το χτύπημα ήταν ακόμη συντριπτικότερο για τους αριστερούς. Το μέγεθος της ήττας είναι τέτοιο που συμφιλιώνει τον βασανιζόμενο με το βασανιστή του, τον απαχθέντα με τον απαγωγέα του. Και οποιαδήποτε πρόταση επιχειρεί να σηκώσει εκ νέου το μπαϊράκι της εναλλακτικής θα έχει να αναμετρηθεί με τη σφαλιάρα που τα ξημερώματα της 13ης Ιουλίου έπεσε μεγαλοπρεπώς στο σβέρκο μας. Με τη συντριβή, την απογοήτευση, την απελπισία, την αίσθηση ανικανότητας, την αναδίπλωση.
Τούτων δοθέντων, η Λαϊκή Ενότητα δεν παλεύει ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ, στη ΝΔ και στα μνημονιακά κόμματα. Παλεύει ενάντια στην διαμορφωμένη μέση συνείδηση. Και αντικειμενικά δεν πείθει. Γιατί το έργο είναι πολύ δυσκολότερο από αυτό που είχε μπροστά της η εύκολη, δημαγωγική, ρηχή και χωρίς κόστος αντιμνημονιακή ρητορεία που έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Σήμερα οι ρήξεις που απαιτούνται είναι πραγματικές και βαθιές, δεν είναι παπάτζες που πετιούνται ως συνθήματα στον αέρα.
Γιατί λοιπόν να υποστηρίξει κανείς τη Λαϊκή Ενότητα, ξέροντας ότι απευθύνεται εις ώτα μη ακουόντων, δηλαδή σε ανθρώπους ηττημένους, απογοητευμένους, καραβοτσακισμένους;
Γιατί η Λαϊκή Ενότητα, το «κόμμα που μας έλαχε», είναι η τελευταία ελπίδα πριν τη μεγάλη νύχτα του τρίτου (και τέταρτου και πέμπτου) μνημονίου. Και αν σε όλα τα προηγούμενα μνημόνια υπήρχε στο πίσω μέρος του κεφαλιού η προσδοκία ότι θα έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ και κάτι θα αλλάξει, τώρα δεν υπάρχει ελπίδα καμιά. Τυχόν αποτυχία της Λαϊκής Ενότητας είναι λευκή επιταγή για τα ακόμη χειρότερα που ετοιμάζονται. Είναι επιβράβευση των νεοφώτιστων ιεραπόστολων του ΤΙΝΑ (Thereisnoalternative) και επιβεβαίωση ότι τα μνημόνια ήταν μονόδρομος. Η Αριστερά συνολικά θα ζήσει έτσι κι αλλιώς μια μακρά περίοδο πέτρινων χρόνων, ο ΣΥΡΙΖΑ θα κατοχυρωθεί ως κεντροαριστερός πόλος του νέου δικομματισμού, αλλά με απόλυτη νεοφιλελεύθερη πολιτική και οι λαϊκές αντιστάσεις θα ψαλιδιστούν από την απουσία πολιτικών υποκειμένων.
Αν δεν πετύχει η Λαϊκή Ενότητα, ο ήδη αρνητικός συσχετισμός θα γίνει χειρότερος. Από την άποψη αυτή, το δίλημμα «με ή χωρίς τη Λαϊκή Ενότητα στη νέα περίοδο» είναι κατά πολύ σημαντικότερο από το αν αυτός που θα εφαρμόσει ως πρωθυπουργός το μνημόνιο «θα έχει μουστάκι και θα μιλά σαν ταρίφας ή θα είναι επικοινωνιακός με αριστερό παρελθόν».
*Πηγή: antapocrisis.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου