ΑΝΑΣΤΟΛΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ, ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΧΡΕΟΥΣ

EΠΙΤΡΟΠΗ ΛΟΓΙΣΤΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ, 

ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ - ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΡΑΠΕΖΩΝ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΕΡΙΚ ΤΟΥΣΕΝ* ΣΤΗΝ "ΕΦ.ΣΥΝ." ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΤΑΣΟ ΤΣΑΚΙΡΟΓΛΟΥ

• Οι Μανουέλ Βαλς και Ματέο Ρέντσι ζητούν περισσότερο χρόνο για τη μείωση του ελλείμματος ως αντάλλαγμα για τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται ώστε να γίνουν, υποτίθεται, ανταγωνιστικές οι χώρες τους. Αποτελεί αυτό μια πραγματική πρόκληση για τη συναίνεση όσον αφορά τη λιτότητα στην Ευρώπη; Μπορεί να έχει κάποια θετικά αποτελέσματα;

Νομίζω ότι το αίτημα που απευθύνουν στην Κομισιόν θα απορριφθεί, διότι αυτή θέλει να συνεχιστούν τα μέτρα της βίαιης λιτότητας σε πανευρωπαϊκή κλίμακα, και δη στην περιφέρεια, αλλά κυρίως σε χώρες όπως η Γαλλία, η Ιταλία, το Βέλγιο, η Ολλανδία, αλλά και στη Γερμανία. Εάν η ιταλική και η γαλλική κυβέρνηση μπορούσαν να πείσουν την Κομισιόν, θα ήταν θετικόγεγονός. Ομως αυτός δεν είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος και πρέπει να υπογραμμίσω ότι την ίδια ώρα ζητούν την αλλαγή των όρων λειτουργίας της αγοράς εργασίας στην Ιταλία με έναν πολύνεοφιλελεύθερο τρόπο. Επίσης, γνωρίζουμε ότι αυτό που κάνει η κυβέρνηση Βαλς στη Γαλλίαείναι προς όφελος των μεγάλων χρηματιστηριακών εταιρειών.

• Ο Αλέξης Τσίπρας ζητά ένα διεθνές συνέδριο για την ακύρωση του χρέους των χωρών του Νότου που έχουν πληγεί από την κρίση, όμοιο με αυτό που έγινε για τη Γερμανία το 1953, στο οποίο 22 χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, διέγραψαν ένα μεγάλο μέρος του γερμανικού χρέους. Πόσο ρεαλιστική βλέπετε αυτή την προοπτική σήμερα;

Λέω ότι αποτελεί μια νόμιμη πρόταση. Είναι ξεκάθαρο ότι η Ελλάδα δεν προκάλεσε καμία σύγκρουση στην Ευρώπη, όπως αυτή που προκάλεσε η Γερμανία. Ετσι, οι πολίτες της Ελλάδας έχουν ένα πολύ ισχυρό επιχείρημα να πουν ότι ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού χρέους είναι παράνομο και ότι πρέπει να διαγραφεί, όπως διεγράφη το γερμανικό χρέος το 1953. Είναι απολύτως νόμιμο, αλλά δεν νομίζω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλες πολιτικές δυνάμεις στην Ευρώπη θα μπορούσαν να πείσουν τα θεσμικά όργανα της Ε.Ε. και τις κυβερνήσεις των ισχυρών χωρών να καθίσουν σ' ένα τραπέζι και να συμφωνήσουν να κάνουν ό,τι έκαναν το 1953. Είναι λοιπόν νόμιμο αίτημα και υποστήριξα τον Τσίπρα για την Κομισιόν, αλλά δεν μπορείς να πείσεις τους εταίρους να το κάνουν. Η συμβουλή μου είναι η ακόλουθη: Η τελευταία δεκαετία μάς έδειξε ότι μπορείς να φτάσεις σε δίκαιες λύσεις προχωρώντας σε μονομερείς πράξεις κυριαρχίας. Και νομίζω ότι η Ελλάδα έχει ισχυρά επιχειρήματα για να δράσει και να διαμορφώσει μια κυβέρνηση που θα στηρίζεται από τους πολίτες και θα εξετάσει τις πιθανότητες γι' αυτό. Μια τέτοια αριστερή, λαϊκή κυβέρνηση θα μπορούσε να φτιάξει μια επιτροπή ελέγχου του χρέους, η οποία θα διαπίστωνε ποιο μέρος του είναι παράνομο και απεχθές και στη συνέχεια θα έκανε μονομερώς αναστολή πληρωμών, προκειμένου να μην το πληρώσει ολόκληρο.

• Στην Ελλάδα, ο ΣΥΡΙΖΑ προηγείται σε όλες τις δημοσκοπήσεις και αρκετά στελέχη του λένε ότι η διαπραγμάτευση για το χρέος θα γίνει εντός της ευρωζώνης και ότι δεν θα είναι αποτέλεσμα μονομερούς ενέργειας. Τι λέτε γι' αυτό;

Ναι, ξέρω την επίσημη θέση. Εγώ προσωπικά προσπαθώ να δείξω ότι μπορείς να εφαρμόσεις ένα άλλο είδος πολιτικής, διότι είναι προφανές ότι η πλειονότητα των κυβερνήσεων της ευρωζώνης και η ΕΚΤ δεν θα δεχτούν να κάνουν μια μεγάλη μείωση του ελληνικού χρέους. Ετσι, λέμε ότι θέλουμε να διαπραγματευτούμε, αλλά πιστεύω ότι είναι αδύνατο να τους πείσεις όλους αυτούς. Γι' αυτό πρέπει να γίνεις πιο ριζοσπαστικός, διότι δεν υπάρχει άλλη πιθανότητα. Πρέπει να γίνεις ριζοσπαστικός, όπως έκανε η Ισλανδία μετά το 2008 ή ο Ισημερινός ή όπως το έκανε η Αργεντινήμεταξύ 2001 και 2005. Μετά οι κυβερνήσεις έκαναν σειρά λαθών και εγκατέλειψαν τη ριζοσπαστική θέση που πήρε η χώρα και γι' αυτό τον λόγο αντιμετωπίζουν τις σημερινές μεγάλες δυσκολίες. Βρέθηκα στην Αργεντινή τις προηγούμενες μέρες. Το Κοινοβούλιό της ψήφισε ένα νόμο για να δράσει η χώρα με κυρίαρχο τρόπο στο θέμα του χρέους. Αποφάσισαν να φτιάξουν μιαν επιτροπή του Κογκρέσου, η οποία θα εξετάσει το χρέος στους επόμενους τρεις μήνες.

• Εχετε πει ότι η δραστική μείωση του δημόσιου χρέους είναι αναγκαία, αλλά όχι αρκετή για να βγουν οι χώρες της Ε.Ε. από την κρίση και ότι χρειάζονται κάποια άλλα σημαντικά μέτρα σε διάφορους τομείς. Ποια είναι αυτά εν συντομία;

Πρώτα, να εθνικοποιήσουμε, να κοινωνικοποιήσουμε τις τράπεζες. Νομίζω ότι οι τράπεζες στην Ελλάδα και στις άλλες χώρες πρέπει να μεταφερθούν στον δημόσιο τομέα και να λειτουργούν σεβόμενες αυστηρά τους κανόνες και τα συμφέροντα του λαού. Επίσης, πρέπει να ελέγξουμε τις κινήσεις των κεφαλαίων και κυρίως τις μεγάλες μεταφορές κεφαλαίων των τεράστιων χρηματοπιστωτικών θεσμών. Δεν μιλάμε για τα χίλια ή δύο χιλιάδες ευρώ. Για να γίνουν τέτοιες μεταφορές θα πρέπει να δίνεται η έγκριση των ελεγκτικών αρχών. Αυτός ο έλεγχος γίνεται για καλούς και όχι κακούς σκοπούς. Για να προστατευθούν οι απλοί πολίτες.

• Η Ελλάδα;

Να γίνει αυτό που έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2012: Εάν γίνουμε κυβέρνηση, θα καταργήσουμε τους νόμους βάσει των οποίων επιβλήθηκαν τα μνημόνια, καταργήθηκαν οι συλλογικές συμβάσεις και η συλλογική διαπραγμάτευση μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων. Πρέπει παράλληλα να γίνει φορολογική μεταρρύθμιση, να καταργηθούν ορισμένοι από τους φόρους που επιβλήθηκαν στους φτωχούς και να φορολογηθούν οι πλούσιοι.

• Οπως λέει η Ναόμι Κλάιν, «το οικονομικό μας μοντέλο, δηλαδή ο καπιταλισμός, διεξάγει έναν πόλεμο ενάντια στον πλανήτη». Πρόσφατα, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους σε πολλές χώρες ενάντια στην κλιματική αλλαγή. Ποια είναι η σημασία αυτών των κινητοποιήσεων;

Είναι πολύ σημαντικές, διότι σε παγκόσμιο επίπεδο οι άνθρωποι συνειδητοποιούν ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με παγκόσμια προβλήματα, παγκόσμιες ανισότητες, οι οποίες προκαλούν καταστροφή στο κλίμα και στους θεσμούς, επηρεάζουν τη μετανάστευση και επιφέρουν πολέμους. Ολα αυτά ταδιεθνή κινήματα είναι σημαντικά και τα χρειαζόμαστε. Πρέπει να ενισχυθούν. Περιμένω με αγωνία να δω μεγαλύτερη ικανότητα να κινητοποιούμε τους ανθρώπους σε διεθνές επίπεδο, ώστε να ενισχυθούν και οι αγώνες.

*Ο Ερίκ Τουσέν, Βέλγος, καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο της Λιέγης, είναι πρόεδρος της CADTM, της Επιτροπής για τη Διαγραφή του Χρέους του Τρίτου Κόσμου, και μέλος της Επιστημονικής Επιτροπής της γαλλικής οργάνωσης ATTAC. Το 2005 διορίστηκε από τον πρόεδρο του Ισημερινού, Ραφαέλ Κορέα, μέλος της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του εσωτερικού και εξωτερικού δημόσιου χρέους της χώρας. Γνωστός και στην Ελλάδα, την οποία έχει επισκεφθεί αρκετές φορές, στο πλαίσιο της δράσης του για τον απεγκλωβισμό των χωρών του Νότου από τα παιχνίδια των διεθνών κερδοσκόπων και των πιστωτικών οργανισμών.

ΥΠΕΡ ΔΡΑΣΤΙΚΟΥ ΚΟΥΡΕΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ Ο ΧΑΝΣ ΒΕΡΝΕΡ ΖΙΝ

Συμφιλιωτικούς τόνους έναντι του ευρώ υιοθετεί ο πρόεδρος του ινστιτούτουIfo, Χανς-Βέρνερ Ζιν, που τάσσεται υπέρ ενός δραστικού«κουρέματος» του ελληνικού χρέους. Χωρίς αυτό, η Αθήνα δεν έχει καμία δυνατότητα να ανακάμψει, τονίζει.

Παρουσιάζοντας στο Μόναχο το νέο του βιβλίο με τίτλο «The Euro Trap» που εκδόθηκε στα αγγλικά από τον εκδοτικό οίκο Oxford University Press, ένας από τους κορυφαίους Γερμανούς οικονομολόγους και μέλος της ομάδας των "σοφών" που συμβουλεύει την κυβέρνηση της χώρας, οΧανς-Βέρνερ Ζιν, τάσσεται σαφώς πλέον υπέρ του κοινού νομίσματος, διατηρώντας ωστόσο τις ενστάσεις του στις αποφάσεις των ηγετών της Ευρώπης για τη διάσωση των υπερχρεωμένων χωρών.

Σύμφωνα με την Deutsche Welle, ο Ζιν που -όπως σημειώνεται- από νέος είναι ένθερμος Ευρωπαίος και παθιασμένος με την Ελλάδα ταξιδευτής, αποστασιοποιείται σαφώς από τουςευρωσκεπτικιστές οικονομολόγους του κόμματος AfD (Εναλλακτική Επιλογή για τη Γερμανία).

Απορρίπτει το αίτημα των ευρωσκεπτικιστών για ένα «ευρώ του Βορρά» και ένα «ευρώ του Νότου», καθώς γνωρίζει τη σημασία που έχει για την Ευρώπη ο γαλλογερμανικός άξονας. Και όχι μόνον. «Ο Ζιν τάσσεται υπέρ του ευρώ, το οποίο όπως λέει θα πρέπει να διατηρηθεί».

Τοποθετεί τώρα ένα νέο πυροβόλο σε θέση βολής: το δραστικό κούρεμα. Θα πρέπει να γίνει άφεση του χρέους της Ελλάδας και άλλων χωρών, μολονότι με αυτόν τον τρόπο επιβραβεύεται η εσφαλμένη τους συμπεριφορά, λέει σήμερα ο Ζιν. Σε διαφορετική, ωστόσο, περίπτωση οι χώρες αυτές δεν έχουν καμία δυνατότητα να ανακάμψουν, υποστηρίζει ο Γερμανός οικονομολόγος, αναφέρει η Süddeutsche Zeitung.

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ISKRA:

ΠΡΟΣ ΑΝΑΠΟΦΑΣΙΣΤΟΥΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥΣ

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ 

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΡΟΥΣΗ

Είναι βέβαιο ότι η μεγάλη πλειοψηφία των αριστερών έχει αποφασίσει να ψηφίσει στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές τον ΣΥΡΙΖΑ . Είναι επίσης βέβαιο ότι αυτό το ρεύμα θα ισχυροποιείται όσο θα πλησιάζουμε προς τις εκλογές από την εντεινόμενη πόλωση ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, η οποία αντικειμενικά καλλιεργείται και από τον ισχύοντα απαράδεκτο, αντιδημοκρατικό, εκλογικό νόμο .

Παράλληλα εκτός των πιστών ψηφοφόρων των υπόλοιπων αριστερών σχηματισμών, οι οποίοι παρά τις ραγδαίεςδεξιόστοφες μετακυλήσεις του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες διενεργούνται σε παγκόσμια πρώτη πριν ακόμη αυτός κατακτήσει την κυβερνητική εξουσία, τείνουν να συρρικνωθούν, σε βαθμό που σε λίγο θα μιλάμε για ορισμένους από αυτούς για στρατηγούς δίχως στρατό, υπάρχουν και αρκετοί αριστεροί, οι οποίοι είτε έχουν αποφασίσει να ψηφίσουν τους εν λόγω σχηματισμούς με κρύα καρδιά, είτε παραμένουν ακόμη αναποφάσιστοι .

Καταθέτω λοιπόν ορισμένους προβληματισμούς που με βασανίζουν καιρό τώρα, και οι οποίοι θα μπορούσαν να συμβάλουν σε μια τεκμηριωμένη λήψη αυτής της απόφασης , και κυρίως να συμβάλουν στη στάση που κατά την ταπεινή μου γνώμη οφείλουμε να τηρήσουμε την κρίσιμη μετά τις εκλογές περίοδο.

- Όσον αφορά στον ΣΥΡΙΖΑ ξεκινάω από την εκτίμηση ότι και η πλέον αυστηρή κριτική απέναντι του δεν θα πρέπει να οδηγεί στην ισοπεδωτική θέση ότι το αν θα πρωτεύσει αυτός ή η ΝΔ στις εκλογές, δεν έχει καμία σημασία.

Αν μη τι άλλο θα πρέπει να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη ότι μια πρωτιά της ΝΔ θα σηματοδοτήσει την επιβράβευση της μέχρι τώρα ακολουθούμενης αντιλαϊκής πολιτικής και συνεπώς θα οδηγήσει στη συνέχιση της και μάλιστα προς το χείριστο. Από την άλλη είναι βέβαιο ότι μια πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ αν μη τι άλλο θα αναταράξει τη σημερινή τελματώδη κατάσταση.

Επιπροσθέτως θα πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη μας και το πώς θα ερμηνευθεί από τους ξένους δυνάστες μας το ελληνικό εκλογικό αποτέλεσμα με δεδομένο ότι τα κριτήρια τους είναι παντελώς διαφορετικά από τα δικά μας.

Έτσι ο Τσίπρας φαντάζει για αυτούς κάτι σαν νέος Γκεβάρα , όπως άλλωστε το 1967 ο άνθρωπος των Ιγγλέζων Γεώργιος Παπανδρέου αντιμετωπίστηκε σαν κομμουνιστικός κίνδυνος , επειδή αρνήθηκε την πλήρη υποταγή του στα μέσω των ΗΠΑ βασιλικά κελεύσματα.

Υπό αυτό το πρίσμα η πλήρης υποταγή της σημερινής κυβέρνησης η οποία έχει δώσει στην πράξη τα διαπιστευτήρια της, είναι σαφώς προτιμότερη απ' ότι ένας αμφιβόλων αντιδράσεων ΣΥΡΙΖΑ ,και αυτό παρά τις προσπάθειες του τελευταίου να αποσπάσει ένα έξωθεν πιστοποιητικό νομιμοφροσύνης στην επικρατούσα τάξη πραγμάτων .

Προκύπτει το ερώτημα . Αυτά τα δεδομένα τεκμαίρουν την ψήφο στον ΣΥΡΙΖΑ ως το μη χείρον βέλτιστο και ως μια πιθανότητα αυτός να βελτιώσει την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων;

Καταρχάς θα πρέπει να είναι σαφές ότι η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει και επιδοκιμασία της συνεχούς προς τα δεξιά υποχωρητικότητας του από την έτσι κι' αλλιώς εντός των τειχών αρχική του πρόταση διεξόδου από την κρίση, επιδοκιμασία των ανίερων συμμαχιών που συνάπτει και των ακόμη χειρότερων που προαναγγέλλει . Και όλα αυτά κάθε άλλο παρά μπορούν να αντισταθμιστούν από την ύπαρξη στους κόλπους του της αριστερής πλατφόρμας, στο βαθμό που αυτή αρκείται να διατυπώνει και να καταγράφει ως μειοψηφικές τις αριστερότερες θέσεις της.

Εξίσου σημαντικό όμως είναι να λάβουμε υπόψη μας ότι μια εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ από μόνη της , όχι μόνον δεν λύνει κανένα πρόβλημα, αλλά μπορεί και να οδηγήσει σε βάθος χρόνου σε μιαοδυνηρή ήττα και την επιστροφή της δεξιάς κάτω από ακόμη χειρότερους από τους σημερινούς όρους.

Εξηγούμαι . Η μεγάλη πλειονότητα των αριστερών εναποθέτουν δυστυχώς τις ελπίδες τους για μιαφιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση αποκλειστικά σε μια εκλογική νίκη . Αυτή η νοοτροπία οφείλεται στην μακρόχρονη επικράτηση-με ανισομερή ιστορική ευθύνη του συνόλου της κοινοβουλευτικής Αριστεράς και σήμερα ιδιαιτέρως του ΣΥΡΙΖΑ - μιας φιλελεύθερης αντίληψης η οποία αν δεν ταυτίζει την δημοκρατία με το εκλογικό δικαίωμα, ανάγει αυτό το τελευταίο και όχι την ευρύτερη λαϊκή συμμετοχή στα κοινά, τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις και την ταξική πάλη στον καθοριστικό παράγοντα της λαϊκής παρέμβασης .

Εν προκειμένω όμως η επικράτηση αυτής της αντίληψης είναι καταστροφική , διότι όχι μόνον μια συνολική πολιτική αλλαγή, αλλά ακόμη και η παραμικρή φιλολαϊκή μεταρρύθμιση είναι αδύνατον να επιτευχθεί δίχως σύγκρουση με τους κυρίαρχους.
Και για να είναι νικηφόρα αυτή η σύγκρουση για τις προοδευτικές δυνάμεις, δεν αρκεί μόνον η κατάκτηση μιας εκλογικής πλειοψηφίας, αλλά είναι αναγκαίο ένα ισχυρό οργανωμένο μετωπικό λαϊκό κίνημα ικανό να αποτρέψει τόσο την πλέον πιθανή , αν όχι βέβαιη, (όχι με βάση μια δίκη προθέσεων, αλλά με βάση την μέχρι τώρα πορεία του,) ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ , όσο και την αντίδραση της ντόπιας και ξένης αντίδρασης ακόμη και στην περίπτωση που αυτός θα επιχειρήσει να εφαρμόσει το ανεπαρκέστατο για την αντιμετώπιση της κρίσης πρόγραμμα που εξήγγειλε ο πρόεδρος του στην Θεσσαλονίκη.
Στο βαθμό που αυτό το κίνημα δεν υπάρχει και δεν επιχειρείται να ανδρωθεί, οι πανηγυρισμοί που θα προκαλέσει μια νίκη του ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύουν να μετατραπούν σε θρήνους.

- Από την άλλη μια ψήφος στο ΚΚΕ, στη βάση συναισθηματικών δεσμών που πολλοί αριστεροί έχουν με αυτό χάρη κυρίως στην ηρωική ιστορία του και της εκτίμησης ότι αυτό αντιστέκεται με συνέπεια, και δεν έχει εγκαταλείψει την επαναστατική, σοσιαλιστική προοπτική, θα πρέπει να συνδυαστεί και με μια σημαντική αρνητική επίπτωση της εκλογικής του ενίσχυσης .

Αυτή θα σημάνει για την ηγεσία του , επιδοκιμασία εκτός από την γραφειοκρατική δομή και λειτουργία του και την απαράδεκτη-έως και απάνθρωπη- στάση του απέναντι σε όσους του ασκούν αριστερή κριτική , και όλων των άλλων αρνητικών πτυχών της πολιτικής του.

Ειδικότερα θα σημάνει επιδοκιμασία του τραγικού σεχταρισμού του, της εκ μέρους του αποκήρυξης του προηγούμενου αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού μετωπικού του προγράμματος, της εκ μέρους του άρνησης μια μεταβατικής, μετωπικής, αντισυστημικής, προοπτικής με θεμέλια της τη λαϊκή πλειοψηφία και ένα ισχυρό λαϊκό κίνημα, η οποία ανταποκρινόμενη στο επίπεδο τηςλαϊκής συνειδητότητας θα δίνει λύση στα άμεσα προβλήματα, θα ανυψώνει αυτό το επίπεδο, και θα διευκολύνει την υλοποίηση του σοσιαλισμού, και τέλος σημαίνει επιδοκιμασία του εκ μέρους του εκθειασμού της πλέον μελανής περιόδου του «υπαρκτού».

΄-Όσον αφορά στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και πιο ειδικά στο ΝΑΡ αν κάποιος αποφασίσει να την ψηφίσει για την πραγματική αγωνιστική, και μέχρι πρότινος μετωπική συμβολή τους, (απόδειξη η ίδια η συγκρότηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ) , την εκ μέρους τους κριτική αντιμετώπιση του «υπαρκτού», την προσπάθεια τους να ανοίξουν θεωρητικά ζητήματα, θα πρέπει επίσης να λάβει υπόψη του ότι σήμερα η πλειοψηφία της ηγεσίας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΝΑΡ , ενάντια στην απόφαση της τελευταίας της Συνδιάσκεψης λειτουργεί δυστυχώς σαν μικρογραφία του κουκουεδίστικου σεχταρισμού , αρνούμενη τόσο την αναγκαιότητα μιας μεταβατικής αντισυστημικής αριστερής προοπτικής όσο και εκείνη μιας μετωπικής συμπόρευσης .

Επιπροσθέτως ψηφίζοντας ΑΝΤΑΡΣΥΑ επιβραβεύεται η περίεργη συνέχιση της εκ μέρους της ανοχής ή ακόμη και της προβολής-με το να τους χρίζει υποψήφιους της- των εκφραστών των υπόγειων ή και ανοιχτά φιλοσυριζαϊκών ρευμάτων που λειτουργούν στους κόλπους της.

-Μια άλλη λύση που προκρίνουν ορισμένοι είναι ψήφο υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ με σταυροδότηση των υποψηφίων της αριστερής του πλατφόρμας, ή ψήφο υπέρ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με σταυροδότηση των υποψηφίων της που στηρίζουν μια μετωπική συμπόρευση . Κάτι ανάλογο δεν μπορεί να ισχύσει για το ΚΚΕ διότι η μονολιθικότητα του καθιστά απαγορευτική μια τέτοια στάση.

Αυτή η λύση παρόλο που εμφανίζεται να πετυχαίνει το συνδυασμό της συμμετοχής στις εκλογές με μια επιλογή η οποία δεν αποτελεί υποχώρηση αντιστοίχως απέναντι στην αντισυστημική ή την μετωπική θέση , εμπεριέχει με τη σειρά της ένα σημαντικό μειονέκτημα . Πέρα του ότι θα καταγραφεί ως ενίσχυση των εν λόγω σχηματισμών συνολικά, σηματοδοτεί την επιβράβευση της αντιφατικής έως ασυνεπούς στάσης των εν λόγω υποψηφίων και μάλλον ενισχύει τη διαιώνιση αυτής τους της στάσης.

-Απομένει η λύση της αποχής, του λευκού, ή του άκυρου η οποία φαντάζει για αρκετούς ως η πλέον συνεπής στάση. Πρόκειται για μια στάση η οποία εκτός των αναρχικών οι οποίοι αρνούνται γενικώς την συμμετοχή στην αστική πολιτική ζωή, μπορεί να υιοθετηθεί συγκυριακά, από όσους δεν τους εκφράζει κανένας από τους πολιτικούς σχηματισμούς που συμμετέχουν στις εκλογές και αρνούνται να αποδεχτούν την αρχή το μη χείρον βέλτιστο.

Από την άλλη όμως όσον αφορά στις συγκεκριμένες εκλογές αυτή η στάση σημαίνει άρνηση συμμετοχής στην κοινοβουλευτική μάχη απομάκρυνσης της απεχθούς σημερινής κυβέρνησης, άρνηση συμβολής σε ένα εκλογικό αποτέλεσμα το οποίο είναι πιθανό να αποτελέσει την απαρχή μιας γενικότερης προοδευτικής εξέλιξης .

- Τέλος υπάρχει η λύση της επιμονής την ύστατη έστω ώρα της συγκρότησης ενός εκλογικού μετώπου δυνάμεων της αριστεράς της ρήξης το οποίο θα έλθει να καλύψει τις προηγούμενες αποτυχίες συγκρότησης αυτού του μετώπου και να περισώσει από τον εκλογικό καταποντισμό τις συνιστώσες του.

Όμως ακόμη και αυτό το ελάχιστο βήμα, το οποίο στο παρά πέντε των εκλογών ευλόγως θα μπορούσε να χαρακτηριστεί καιροσκοπικό , αλλά αν μη τι άλλο θα πρόσφερε μια εκλογική επιλογή σ' έναν αριστερό κόσμο , φαίνεται να απορρίπτεται από τον «σκληρό» πυρήνα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και συνεπώς μάλλον δεν είναι δυνατόν να υλοποιηθεί πριν από τις εκλογές .

Ασχέτως όμως από το προσωπικό αδιέξοδο στο οποίο βρίσκονται οι αριστεροί αναποφάσιστοι και από τη λύση που θα δώσει ο καθένας σε αυτό, συνυπολογίζοντας τα υπέρ και τα κατά της ψήφου του, και με δεδομένο ότι εκτός από το ενδεχόμενο μιας προβοκατόρικης η και ανοιχτά αντιδημοκρατικής εκτροπής, την οποία η πείρα μας διδάσκει ότι ποτέ δεν πρέπει να αποκλείουμε ,το εκλογικό Συριζαϊκό τσουνάμι φαντάζει αναπόφευκτο. Τίθεται λοιπόν το πρόβλημα της στάσης που θα πρέπει να τηρήσουμε μετά μια νίκη του ΣΥΡΙΖΑ.

Υποστηρίζω ότι ασχέτως από το τι θα πράξει ο καθένας μας στις εκλογές, επιβάλλεται να αρχίσουμε να χτίζουμε από τώρα το αναγκαίο αντισυστημικό μέτωπο, μόνο ικανό να μας σώσει όχι μόνον από την κρίση, αλλά και από μια μετεκλογική διάψευση των ελπίδων που θα την χρεωθεί σύμπασα η αριστερά και θα μας πάει πολλά χρόνια πίσω.

Ήδη δυνάμεις ανένταχτων αριστερών αλλά και μικρών αριστερών σχηματισμών επιδιώκουν κάτι τέτοιο από τα κάτω, στα πλαίσια της Αριστερής Μετωπικής Συμπόρευσης, η οποία και θα πρέπει να επικεντρωθεί στον μετωπικό της στόχο και στη συμβολή της στην επεξεργασία μιας όσο γίνεται πιο αναλυτικής αντισυστημικής διεξόδου από την κρίση. Και αυτή η προσπάθεια θα πρέπει να ενισχυθεί, ακόμη περισσότερο μετεκλογικά, να διευρυνθεί, να στραφεί προς την κοινωνία και προς όμορες δυνάμεις της Ευρώπης, να προσλάβει μια οργανωτική μορφή .

Προς αυτήν την κατεύθυνση καλούνται να συμβάλουν πέρα από τους ανένταχτους αριστερούς, οι οποίοι δεν συμμετέχουν ακόμη στη Συμπόρευση, και όσοι στηρίζουν είτε δημόσια, είτε σε κατ' ιδίαν συζητήσεις αυτό το μέτωπο, αλλά ταυτόχρονα συνεχίζουν να είναι ενταγμένοι σε πολιτικούς σχηματισμούς που το αρνούνται με την ελπίδα να αλλάξουν κάποτε υπέρ τους, τους εσωτερικούς συσχετισμούς τους. Αναφέρομαι στην αριστερή πλατφόρμα του ΣΥΡΙΖΑ, που έστω και ανεπαρκώς σ' ένα βαθμό προτάσσει τη σύγκρουση , στους κριτικά παραμένοντες στο ΚΚΕ, οι οποίο όμως συμφωνούν με τη συγκρότηση ενός αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού μετώπου, στις συνιστώσες ή ομάδες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που επιμένουν στην εφαρμογή της απόφασης της τελευταίας της Συνδιάσκεψης. Όλοι αυτοί θα πρέπει να καταλάβουν ότι οι ρυθμοί της κοινωνικής εξέλιξης δεν είναι δυνατόν να υποτάσσονται στους ρυθμούς αβέβαιων έως και παντελώς αδύνατων ως προς την έκβαση τους εσωκομματικών διεργασιών .

Ας στηρίξουν λοιπόν όποιον θέλουν εκλογικά, αλλά παράλληλα καλούνται να συμμετέχουν και αυτοί σε μια μετεκλογική μετωπική αντισυστημική συμπόρευση , η οποία θα απαιτήσει ναδιαχωρίσουν τη θέση τους από τις ηγεσίες εκείνες που θα επιμένουν να την αρνούνται, θα απαιτήσει να πάψουν να πατάνε σε δυο βάρκες.

Αν δεν το πράξουν, με δεδομένο ότι εν προκειμένω θα πρόκειται για ένα Μέτωπο σωτηρίας από μια επικείμενη καταστροφική ήττα, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι θα συμβάλουν αντικειμενικά όπως και οι ηγεσίες τους σε αυτήν την ήττα.

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ  "ISKRA"

Αναπτυξιακή τράπεζα των BRICS: Η άλλη ανάγνωση

Της Αλεξάνδρας Τράγκα 

Σε μία άκρως συμβολική ονοματοδοσία, χαρακτηριστική της οικονομικής δυναμικής, αλλά και της εικόνας (national –στην περίπτωσή μας inter-national image) που επιθυμούν να προωθήσουν στην παγκόσμια κοινή γνώμη, προέβησαν τα κράτη-μέλη της ομάδας BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νότιος Αφρική), τα οποία επέλεξαν τον επικοινωνιακότατο τίτλο «Αναπτυξιακή Τράπεζα», για τον παγκόσμιο οργανισμό που στις 17.07.2014 ίδρυσαν και στον οποίο συμμετέχουν.

Η «Νέα Τράπεζα Ανάπτυξης», σύμφωνα με την ανακοίνωση της 6ης συνόδου κορυφής των BRICS, θα επενδύει σε αναπτυξιακά έργα στα κράτη-μέλη της ομάδας.

Το Ταμείο, χάρη στα κεφάλαιά του, θα επιτρέψει να αποφεύγονται «οι βραχυπρόθεσμες πιέσεις ρευστότητας» αλλά και να υπάρξει «η προώθηση μεγαλύτερης συνεργασίας» των κρατών-μελών της BRICS και να «ενισχυθεί η παγκόσμια χρηματοοικονομική ασφάλεια», σημειώνεται στην ανακοίνωση της συνόδου.

Στο μεταξύ, σύμφωνα με το Capital.gr, ο Πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντίμιρ Πούτιν πρότεινε «να δημιουργηθεί μια ένωση των κρατών της ομάδας BRICS στο πεδίο της ενέργειας, αλλά και ένα κοινό απόθεμα καυσίμων, ώστε να αυξηθεί η ενεργειακή ασφάλεια των αναπτυσσόμενων οικονομιών».

Ο χαρακτηρισμός λοιπόν, του αντίπαλου δέους του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας ως «αναπτυξιακό», δεν εκφράζει μόνο τη δυναμική των χωρών που συμμετέχουν σε αυτό, αλλά και τον ίδιο το σκοπό της ίδρυσής του. 

Δεν θα έπρεπε βεβαίως να μας διαφύγει το γεγονός ότι με τον όρο «αναπτυξιακή», επιχειρείται συνειδητά η άμβλυνση της απεχθούς εικόνας που επικρατεί στην παγκόσμια κοινή γνώμη για τα παντός είδους χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. 

Μπορεί μία τράπεζα να φέρει την ανάπτυξη αντί για την απόλυτη καταστροφή (βλ. Lehman Brothers); Σύμφωνα με τα BRICS μπορεί! 

Και επειδή πληθώρα κρατών (παθόντων και μη), θεωρεί ότι τα δίδυμα αδελφάκια, γεννηθέντα στο Bretton Woods, Παγκόσμια Τράπεζα και ΔΝΤ, μόνο την ευμάρεια δεν προωθούν, τα BRICS, επιτυγχάνουν μόνο με την πρόσθεση του προθέματος «αναπτυξιακός», να καταδείξουν στην διεθνή κοινή γνώμη ότι δεν είναι εκείνα που δημιούργησαν και συντηρούν την παγκόσμια οικονομική κρίση, αλλά αυτά που θα καταφέρουν να επιλύσουν τα όποια προβλήματα αντιμετωπίσουν τα αδελφά έθνη. 

Οι αντιδράσεις αλλά και ο σκεπτικισμός, πληθώρας αναλυτών για τον πραγματικό σκοπό της «Αναπτυξιακής Τράπεζας» των κρατών-μελών των BRICS, είναι έντονοι. 

Κάποιοι φοβούνται ότι η ίδρυση του συγκεκριμένου οργανισμού, αποτελεί την περαιτέρω πτώση του Δυτικού κόσμου, όπως τον γνωρίζουμε σήμερα, ενώ άλλοι, περιμένουν στωικά, να δουν, ποιο είναι το μοντέλο της παγκόσμιας διακυβέρνησης που τα BRICS, έχουν στο μυαλό τους. Κάποιοι άλλοι, θεωρούν ότι το νέο ίδρυμα, δεν πρόκειται να προσφέρει τίποτα περισσότερο στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, δεδομένου ότι τα κράτη που συμμετέχουν, ακολουθούν την πεπατημένη (και μέχρι σήμερα επιτυχή), οδό του καπιταλισμού Δυτικού Τύπου. 

Επειδή όμως, η ανάλυση των αποφάσεων και των συμφωνιών μεταξύ των BRICS, όχι μόνο μπροστά αλλά και πίσω από την κουρτίνα, είναι αναγκαία, κρίνεται απαραίτητο να επισημανθεί το γεγονός ότι τα κράτη αυτά βρίσκονταν εδώ και χρόνια στην «αίθουσα αναμονής» των μεγάλων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων: μετά την εκδήλωση της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης διεκδικούν έμπρακτη αναγνώριση της αναβαθμισμένης θέσης τους στην παγκόσμια οικονομία. 

Εξάλλου, κλήθηκαν μετά τυμπανοκρουσιών και διθυράμβων, να «συμμετάσχουν ισότιμα», το 2010 στη σύνοδο των G20. Η συμμετοχή συνοδευόταν και από την υπόσχεση ότι θα αυξάνονταν κατά περίπου 6% οι ψήφοι τους στο ΔΝΤ, η οποία φυσικά δεν υλοποιήθηκε ποτέ.

Εκτός λοιπόν από τα επικοινωνιακά οφέλη, που τα κράτη-μέλη των ΒRICS θα αποκομίσουν και πέρα από τους φόβους των Δυτικών αναλυτών για το ποιος είναι τελικά ο σκοπός της νέας τράπεζας, φαίνεται πώς οι συμμετέχοντες στον οργανισμό, έχουν να κερδίσουν πολλά περισσότερα από τη δημιουργία του αντίπαλου με το ΔΝΤ δέους. Τα οφέλη από τη χρήση των εργαλείων της Τράπεζας, σύμφωνα με το σκοπό ίδρυσής της (όπως διαφαίνεται από τις ανακοινώσεις των ΒRICS), φαίνονται μπροστά τους. 

Θα καταφέρουν τελικά τα BRICS, να ανελιχθούν σε οικονομικούς (και μη) γίγαντες-ρυθμιστές του παγκόσμιου γίγνεσθαι, χρησιμοποιώντας ως όπλο το χρηματοπιστωτικό ίδρυμα που δημιούργησαν;
Ο καιρός θα δείξει!

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ  "ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ"

Ήδη, τα ανδρείκελα μετρούν αντιστρόφως!

Mετά την άτακτη υποχώρηση, κατά την οποία υποχρεώθηκε να ξεχάσει την έξοδο από το Μνημόνιο, η κυβέρνηση επιδίδεται σε παιχνίδια καθυστερήσεων, καθώς αδυνατεί να δώσει λύσεις έστω και στα στοιχειώδη. Σπεύδει να καταθέσει την πολυαναμενόμενη ρύθμιση για τις ληξιπρόθεσμες οφειλές και μοιράζει νέες υποσχέσεις για επίλυση του θέματος των «κόκκινων» δανείων.

Ταυτόχρονα, στρώνει το έδαφος για νέες υποχωρήσεις απέναντι στους δανειστές σε καυτά μέτωπα, όπως το Ασφαλιστικό, τα εργασιακά, το μισθολόγιο και οι απολύσεις στο Δημόσιο.

Οι ενδοκυβερνητικές τριβές των τελευταίων 24ώρων αποτελούν άλλο ένα σημάδι φθοράς, ενώ...

η τρόικα στέλνει νέα αυστηρά μηνύματα επιβεβαιώνοντας ότι η δεύτερη φάση της αξιολόγησης δεν θα είναι μια εύκολη υπόθεση. Οι εκπρόσωποι των δανειστών διεμήνυσαν στην κυβέρνηση ότι δεν πρέπει να τρέφει ελπίδες για μετάθεση του ζητήματος του Ασφαλιστικού κατά ένα χρόνο και την κάλεσαν να επιδείξει πρόοδο στα εργασιακά. Ζητούν να αρθεί το καθεστώς προστασίας για ομαδικές απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα και να τηρηθούν οι δεσμεύσεις σε ό,τι αφορά το νέο μισθολόγιο και τις απολύσεις στο Δημόσιο.

Η κυβερνητική αναδίπλωση στο θέμα της εξόδου από το Μνημόνιο και του τέλους της τρόικας εντός της τρέχουσας χρονιάς επιβεβαιώθηκε από τον αντιπρόεδρο Ευ. Βενιζέλο. Επικαλούμενος την αντίδραση των αγορών τις προηγούμενες ημέρες σημείωσε ότι η κατάσταση είναι πάντα εύθραυστη και ισχυρίστηκε ότι δεν μπορεί να υπάρχει «σχέδιο Β». Ποτέ δεν υπήρχε, κατά τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, που θεωρεί ότι όποιος σκέπτεται με τέτοιους όρους «παίζει με τη φωτιά». Απέφυγε, όμως, οποιαδήποτε αναφορά στις κυβερνητικές ρητορείες των προηγούμενων ημερών περί απεμπλοκής από ΔΝΤ και Μνημόνιο, που προκάλεσαν το σκηνικό κατάρρευσης σε ομόλογα και Χρηματιστήριο.

Υπό κράτος πανικού, οι κυβερνητικοί εταίροι επαναλανσάρουν τη «σιγουριά» που προσφέρει η συμμετοχή της χώρας στους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς και θέτουν στόχο την ολοκλήρωση της αξιολόγησης από την τρόικα έως τα μέσα Δεκεμβρίου. Βρίσκονται στριμωγμένοι στη γωνία, εμμένουν στη συνέχιση της ασκούμενης πολιτικής, αδυνατούν να παρουσιάσουν ένα εθνικό σχέδιο για τη χώρα και απλώς περιορίζονται να νομοθετούν προαπαιτούμενα των δανειστών. Η αντίστροφη μέτρηση για την αλλαγή διακυβέρνησης έχει ξεκινήσει, όσο κι αν προσπαθούν να εξαντλήσουν κάθε περιθώριο.

Από enet

ΑΠΟΔΟΧΗ ΜΟΝΟ 14% ΕΧΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ !!

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΓΚΑΛΟΠ

(Πεμ.23/10/14 - 09:10)

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Ταυτισμένη απολύτως με τις σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης είναι η αμερικανική εταιρεία δημοσκοπήσεων Γκάλοπ (Gall up) - σε τέτοιο βαθμό που παλιότερα αποκαλούσαμε «γκάλοπ» τις ίδιες τις δημοσκοπήσεις ακόμη και στην Ελλάδα!

Την περασμένη Παρασκευή, 17 Οκτωβρίου, το αμερικανικό ίδρυμα Μερίντιαν (Meridian International Center) διοργάνωσε ημερίδα με θέμα την «Παγκόσμια Ηγεσία». Στο πλαίσιο της ημερίδας αυτής παρουσιάστηκε σφυγμομέτρηση της κοινής γνώμης σε όλες τις χώρες του κόσμου της προαναφερθείσης εταιρείας δημοσκοπήσεων Γκάλοπ, η οποία αποσκοπούσε στο να σχηματίσουν οι Αμερικανοί εικόνα για τη δημοφιλία των κυβερνήσεων του πλανήτη σήμερα. Τα αποτελέσματα ήταν τουλάχιστον εντυπωσιακά, καθώς αφενός φυσικά αντανακλούν τις διαθέσεις των ερωτηθέντων πολιτών απέναντι στις κυβερνήσεις τους και αφετέρου αντανακλούν με έμμεσο τρόπο και τη δυνατότητα ελεύθερης έκφρασης της γνώμης τους κατά των ηγετών τους.

Ο συνδυασμός αυτών των δύο δυνατοτήτων οδηγεί πρώτα πρώτα σε ένα απροσδόκητο εύρημα. Από τις 12 κυβερνήσεις στον κόσμο (εννοείται, εκεί που μπορεί να γίνει δημοσκόπηση) με τη μικρότερη αποδοχή από τον πληθυσμό, με τη χαμηλότερη δημοτικότητα, οι 8 είναι... ευρωπαϊκές! Οι 3 από αυτές είναι οι τελευταίες στην παλιά ΕΕ των 15 και φυσικά είναι δυτικοευρωπαϊκές -Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία- ενώ οι υπόλοιπες 5 είναι ανατολικοευρωπαϊκές. Τρεις είναι μέλη της ΕΕ(Βουλγαρία, Τσεχία, Ρουμανία) και δύο είναι εκτός ΕΕ (Βοσνία και Μολδαβία). Η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου μπορεί σίγουρα να αναφωνήσει πανηγυρίζοντας «τουλάχιστον δεν είμαστε Βοσνία»!

Δεν γνωρίζουμε αν αυτή η κραυγή προκαλεί ρίγη εθνικής συγκίνησης στον ελληνικό πληθυσμό, αλλά το αδιαφιλονίκητο δημοσκοπικό γεγονός είναι πως το ποσοστό αποδοχής της κεντρικής κυβέρνησης της Βοσνίας - Ερζεγοβίνης είναι μόλις... 8% (!) ενώ κατά την αμερικανική εταιρεία Γκάλοπ το ποσοστό αποδοχής της ελληνικής κοινής γνώμης στη σφυγμομέτρηση που διενήργησε είναι... 14%, σχεδόν διπλάσιο. Η αλήθεια είναι πως σε δύο άλλους θεμελιώδεις δείκτες που χρησιμοποιεί η αμερικανική εταιρεία, καθώς τους θεωρεί σημαντικούς στη διαμόρφωση της τελικής γνώμης των πολιτών για τις κυβερνήσεις τους, εκείνους της διαφθοράς και της ανεργίας, ηΕλλάδα... υστερεί ελαφρότατα της Βοσνίας!

Το ποσοστό ανεργίας που αναφέρει η εταιρεία Γκάλοπ είναι 27,3% για την Ελλάδα και 27% για τη Βοσνία. Οσο για το ποσοστό των Ελλήνων που θεωρούν διεφθαρμένη την κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου ανέρχεται κατά την αμερικανική εταιρεία στο απίστευτα υψηλό... 91% (!) - ακριβώς δηλαδή όπως και το 91% των Βόσνιων θεωρούν διεφθαρμένη την κεντρική κυβέρνηση της Βοσνίας. Προσοχή, τη μηδαμινού κύρους κεντρική κυβέρνηση του Σεράγεβο, όχι τη σερβική ή την κροατομουσουλμανική τοπική κυβέρνηση, οι οποίες και στις δύο περιπτώσεις χαίρουν ασύγκριτα μεγαλύτερης λαϊκής επιδοκιμασίας και αποδοχής. Η κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, η οποία κατατάσσεται τρίτη στον κόσμο κατά την Γκάλοπ αναφορικά με το χειρότερο ποσοστό αποδοχής εκ μέρους των πολιτών της χώρας, μπορεί να ισχυριστεί δικαίως «ούτε Βουλγαρία είμαστε!». Αυτό όμως ισχύει αποκλειστικά και μόνο για το ποσοστό αποδοχής της κυβέρνησης, το οποίο είναι 13% στη Βουλγαρία και 14% στην Ελλάδα.

Υπάρχει όμως και εδώ μια πολύ σημαντική «λεπτομέρεια». Το βουλγαρικό ποσοστό αφορά την...προηγούμενη κυβέρνηση που έχει εκδιωχθεί ουσιαστικά κλωτσηδόν από την εξουσία, έγιναν εκλογές, αλλά ακόμη δεν έχει σχηματιστεί νέα κυβέρνηση για να μετρηθεί η δημοτικότητά της! Το βουλγαρικό ποσοστό αφορά την κυβέρνηση που κατέρρευσε και «μαυρίστηκε» στις κάλπες, όχι αυτή που θα κυβερνήσει, άρα κατά πόσο μπορεί να πανηγυρίζει η ελληνική κυβέρνηση για το δικό της 14% έναντι του 13% της Βουλγαρίας είναι πολύ, πολύ συζητήσιμο. Το χειρότερο για τους Σαμαρά - Βενιζέλο είναι σε σχέση με τους δύο άλλους δείκτες, της ανεργίας και της διαφθοράς, η Αθήνα θα ήταν... πανευτυχής αν έπιανε τις επιδόσεις της Σόφιας!

Αφενός η ανεργία στη Βουλγαρία δεν είναι ούτε η μισή από όση στην Ελλάδα (αφού ανέρχεται στο 13% έναντι της ελληνικής του 27,3%) και αφετέρου οι Βούλγαροι πολίτες που θεωρούν την κυβέρνησή τους διεφθαρμένη ανέρχονται «μόνο» στο 79% των ερωτηθέντων στη δημοσκόπηση έναντι του 91% των ερωτηθέντων Ελλήνων! Αξίζει να σημειώσουμε δύο ακόμη πράγματα: Πρώτον ότι στις 5 κυβερνήσεις στον κόσμο με τη μικρότερη αποδοχή από τους πολίτες τους και οι 5 είναι ευρωπαϊκές και μάλιστα οι 4 είναι βαλκανικές (Βοσνίας, Βουλγαρίας, Ελλάδας και Μολδαβίας με 18% αποδοχή)! Στην τέταρτη θέση η Τσεχία με 15%. Δεύτερον ότι τη δωδεκάδα των πανάθλιων κυβερνήσεων κλείνουν η Πορτογαλία και η Ισπανία, με αποδοχή των κυβερνήσεών τους σε ποσοστό 20% και στις δύο περιπτώσεις.

Εν ολίγοις, η αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ καθιστά αντιπαθέστατες τις κυβερνήσεις που την υλοποιούν.

*Δημοσιεύθηκε στο ''Έθνος'' την Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2014

ΟΛΟ & ΠΙΟ ΔΕΞΙΑ Ο ΣΥΡΙΖΑ!!

ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΑΝ ΟΙ ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

ΜΕ 76 ΚΑΤΑ ΕΝΑΝΤΙ 61 ΥΠΕΡ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΘΗΚΕ Η ΤΡΟΠΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΠΛΑΤΦΟΡΜΑΣ

Ολοκληρώθηκαν την Κυριακή (19/10) το βράδυ οι εργασίες της Κεντρικής Επιτροπής (ΚΕ) του ΣΥΡΙΖΑ.

Η Αριστερή Πλατφόρμα κατέθεσε επί του σχεδίου απόφασης της ΚΕ μια τροπολογίαπου αφορούσε επείγοντα μέτρα για τησυμπλήρωση του άμεσου προγράμματοςπου εξήγγειλε ο Α.Τσίπρας στη Θεσ/νίκη. Aυτά τα μέτρα που αποτελούν Συνεδριακές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και συμπεριλαμβάνονται , έτσι κι αλλιώς, στο πρόγραμμά του, η Αριστερή Πλατφόρμα πρότεινε να συμπεριληφθούν και να συμπληρώσουν το άμεσο πακέτο ρυθμίσεων της Θεσ/νίκης.

Τα μέτρα αυτά κινούντο σε τρείς κατευθύνσεις:

Πρώτον: Δημόσια ιδιοκτησία και κοινωνικός έλεγχος των τραπεζών.

Δεύτερον: Σταμάτημα των ιδιωτικοποιήσεων, κατάργηση του ΤΑΙΠΕΔ και εθνικοποίηση - κοινωνικοποίηση των στρατηγικών τομέων και στρατηγικών επιχειρήσεων της οικονομίας, με προτεραιότητα τους τομείς δημόσιων αγαθών, υπηρεσιών κοινής ωφέλειαςκαι υποδομών.

Τρίτον: Άμεσα ουσιαστικά μέτρα στο πλαίσιο μιας ριζικής προοδευτικής αλλαγής τουφορολογικού συστήματος, με στόχο την κατάργηση της ασυλίας και τη φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου, των μεγάλων εισοδημάτων και των μεγάλων περιουσιών.

Η τροπολογία, την οποία υποστήριξε από πλευράς Αριστερής Πλατφόρμας ο Στάθης Κουβελάκης, έλαβε 61 ψήφους υπέρ, 76 κατά και 1 λευκό και δεν εγκρίθηκε.

Η Αριστερή Πλατφόρμα είχε διατυπώσει και μια άλλη τροπολογία, η οποία απέκλειε τη συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ «με πρόσωπα και δυνάμεις που είχαν ευθύνη και ρόλους στην ψήφιση και εφαρμογή νεοφιλελεύθερων και μνημονιακών πολιτικών».

Η τροπολογία αυτή τελικά δεν κατετέθη, αφού στο σχετικό θέμα των συνεργασιώνσυνομολογήθηκε και με παρέμβαση τους Α. Τσίπρα, να συνεχιστεί πιο διεξοδικά η συζήτηση και η απόφαση να ληφθεί σε επόμενη συνεδρίαση της ΚΕ.

Τελικά, μετά τη μη έγκριση της τροπολογίας της, αλλά και τις άλλες ενστάσεις που είχε, η Αριστερή Πλατφόρμα ψήφισε λευκό στην απόφαση της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ.

ΣΗΜΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΑΦΑΖΑΝΗ ΣΤΗΝ ΚΕ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Η πρόσφατη αναταραχή στις αγορές, πρώτα απ΄όλα στην ευρωζώνη, είναι απότοκος των νέωνδυσμενών οικονομικών εξελίξεων.

Η οικονομική κρίση υποτροπιάζει με ιδιαίτερη ένταση στην ευρωζώνη και συνοδεύεται από μιαβαθιά πολιτική κρίση, με χαρακτηριστικές τις σφοδρές αντιπαραθέσεις ακόμα και στον πυρήνα των μεγάλων ιδρυτικών χωρών της. Αυτή η νέα επιδείνωση αναδεικνύει τις πελώριες αντιφάσειςκαι τα ογκούμενα αδιέξοδα του ευρωζωνικού συστήματος, ενώ το ευρωπαϊκό κατεστημένο, πρώτα απ΄όλα της Γερμανίας, επιχειρεί να απαντήσει στην κρίση με περισσότερη αντιδραστικοποίηση, περισσότερη λιτότητα, ευρύτερες απορρυθμίσεις και πιο σκληρή αντιδημοκρατική κηδεμόνευση χωρών και λαών, ιδιαίτερα στην ευρωπεριφέρεια.

Η προοδευτική ανατροπή στην Ελλάδα και μια νέα κυβέρνηση της Αριστεράς στη χώρα οφείλει να εφαρμόσει το προοδευτικό πρόγραμμα που ενέκρινε ο λαός πέραν από πιέσεις τωννεοφιλελεύθερων μονεταριστικών κύκλων της ευρωζώνης αλλά και της ΕΕ.

Η αναταραχή των αγορών στη χώρα μας υπήρξε σφοδρότερη εξαιτίας της αλλοπρόσαλλης πολιτικής της κυβέρνησης Σαμαρά. Ο Α. Σαμαράς έπεσε στην προεκλογική παγίδα που έστησε για τον ΣΥΡΙΖΑ, πράγμα που θα έχει βαρύτατο τίμημα για τον τόπο. Η Ελλάδα με την κυβέρνηση Σαμαρά και μετά την ανώμαλη προσγείωση και παράδοση της, εισέρχεται σε μια νέα φάση της μνημονιακής της περιπέτειας εξίσου βασανιστική με την πρώτη.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Μόνος και όλο πιο επιτακτικός δρόμος για τη διάσωση της χώρας, είναι η προοδευτική ανατροπή, η οποία αποτελεί και τη μόνη εγγύηση για διέξοδο και τη σταθερότητα για τα λαϊκά συμφέροντα.

Το μήνυμα για την Αριστερά από την πρόσφατη υπεραντίδραση των αγορών είναι ότι χρειάζεται μια μεγάλη πολιτική, προγραμματική και κινηματική αντεπίθεση. Όπως χρειάζεται μια ακόμα πιο ουσιαστική προετοιμασία και ένα πιο επεξεργασμένο σχέδιο για να αντιμετωπίσει, σε κάθε περίπτωση, τις πιέσεις και τους εκβιασμούς των αγορών αλλά και των κατεστημένων ευρωπαϊκών κέντρων, με στόχο την συνεπή υλοποίηση του προγράμματος της.  

ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ

Ο ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας ως στόχο την κατάκτηση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, είναι πάντα θετικός σε συνεργασίες. Αμετάθετος στόχος μας πρέπει να είναι κατ' αρχάς η συνεργασία με τις δυνάμεις της Αριστεράς. Η γενική κατεύθυνση μας όμως για συνεργασίες δεν σημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να μετατραπεί σε σημαία ευκαιρίας. Οι συνεργασίες του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να εκφράζονται στη βάση της αξιοπιστίας προς το λαό χωρίς μνημονιακές ευθύνες καθώς και στη βάση του πολιτικού και προγραμματικού ριζοσπαστιμού.

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ISKRA

Που οφείλονται η σημερινή κρίση, τα οικονομικά αδιέξοδα

της Ευρώπης και της διεθνούς οικονομίας ;

Θεόδωρος Κατσανέβας

Αφού έσκασε και πάλι η φούσκα της εικονικής αισιοδοξίας για την πορεία της ελληνικής αλλά και της διεθνούς οικονομίας, αναρωτιέται κανείς, πόσο ειδήμονες είναι τελικά όλοι αυτοί οι επιλεγόμενοι «ειδήμονες» των αγορών, αφού ποτέ δεν κατάφεραν να προβλέψουν παρόμοιες κρίσεις. Αναρωτιούνται όλοι, γιατί η διεθνής και ειδικότερα η ευρωπαϊκή οικονομία, δε δείχνει σημάδια ανάκαμψης.

Οι διάφοροι χρηματιστηριακοί αναλυτές, οι λεγόμενοι "ειδήμονες", συγκοινωνούντα δοχεία με τα golden boys, αναλίσκουν τόνους μελάνης σε βαρύγδουπες πολύπλοκες αναλύσεις που δεν καταλήγουν πουθενά. Τα πράγματα είναι πιο καθαρά. Για το φαινόμενο της παρατεταμένης ύφεσης της ευρωπαϊκή οικονομίας, ευθύνεται κυρίως η ίδια η υφεσιακή πολιτική που επιβάλλει με θρησκευτική ευλάβεια στη γηραιά Ήπειρο το Βερολίνο, σε συνδυασμό με το ακριβό και μη ανταγωνιστικό ευρώ.

Στη διαπίστωση αυτή, πρέπει να προστεθεί συνοδευτικά η κλεπτοκρατική λειτουργία των διεθνών αγορών, ο ανεξέλεγκτος χρηματιστηριακός τζόγος και η διοχέτευση τεράστιων κεφαλαίων σε χώρες-φορολογικούς παράδεισους όπου δε φορολογούνται και δε συμμετέχουν σε αναπτυξιακή παραγωγική διαδικασία. Η άκοπη κερδοσκοπία του χρηματιστηριακού κεφαλαίου που δεν παράγει τίποτα αλλά μόνο τζογάρει, είναι κύρια συνυπεύθυνη για τη διεθνή οικονομική αναιμία και κατάρρευση. Στην περίπτωση της Ευρώπης, αυτό πολλαπλασιάζεται από την υφεσιακή πολιτική και το υπερτιμημένο ευρώ.

Σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύτηκε στον Economist, η αξία των ημερήσιων χρηματιστηριακών συναλλαγών παγκοσμίως ανέρχεται σε 50 δις δολάρια, έναντι μόλις 5 δις. δολ. της αξίας των ημερήσιων παγκόσμιων συναλλαγών για αγαθά και υπηρεσίες. Αυτό σημαίνει ότι, ο κύκλος εργασιών και τα κέρδη του κλεπτοκρατικού χρηματιστηριακού κεφαλαίου, της οικονομίας του τζόγου και του καζινο-καπιταλισμού, είναι δέκα φορές μεγαλύτερος από την πραγματική οικονομία της παραγωγής, του μόχθου και της εργασίας.

Έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι, οι περισσότερες χώρες διεθνώς, με ελάχιστες εξαιρέσεις, έχουν μεγάλα ελλείμματα. Τα πλεονάσματα καταφεύγουν και κρύβονται επιμελώς στους φορολογικούς παράδεισους. Έτσι εξηγείται και η τελευταία παγκόσμια οικονομική κρίση, που με διαφοροποιήσεις συνεχίζει να ταλαιπωρεί την υφήλιο και να διευρύνει το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Και αυτό, παρ’ όλο που η αλματώδης τεχνολογική πρόοδος των τελευταίων χρόνων, θα έπρεπε να είχε οδηγήσει σε ριζική βελτίωση της διεθνούς οικονομίας. 

Αν αυτή η ανέντιμη και αδιέξοδη κυριαρχία του χρηματιστηριακού κεφαλαίου σε βάρος της πραγματικής οικονομίας της παραγωγής και του μόχθου δεν ανατραπεί, οι οικονομικές κρίσεις και η διεύρυνση του χάσματος ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς, θα συνεχίσει να ταλαιπωρεί τη χώρα μας, την Ευρώπη και το μεγαλύτερο μέρος της υφηλίου.

Νέα δραχμή και νομισματική υποτίμηση η μοναδική λύση

Gerard Lafay

 23/10/2014 

Η παρούσα κατάσταση στην Ελλάδα έχει φυσικά να κάνει με τις λανθασμένες πολιτικές των διαδοχικών εθνικών κυβερνήσεων, αλλά οφείλεται κυρίως στη σύγχρονη εφαρμογή δύο δηλητηριωδών ιδεολογιών, αφενός του ευρωπαϊσμού , και αφετέρου του άκρατου φιλελευθερισμού. Η πρώτη εισήγαγε το ευρώ, του οποίου η αποτυχία είναι πια εμφανής, και οφείλεται στις διαρθρωτικές αποκλίσεις ανάμεσα στα κράτη-μέλη της ευρωζώνης καθώς και στη συνεχή ανατίμησή του. 

Η δεύτερη επαγγέλλεται την πλήρη απελευθέρωση των συναλλαγών και τη χρηματιστηριοποίηση της οικονομίας, οδηγώντας συστηματικά σε πτώση τους μισθούς και σε παγκόσμιες κρίσεις, η επόμενη των οποίων είναι αναπότρεπτη.Η εγκαθίδρυση μιας νέας δραχμής θα επιτρέψει να γίνει μια νομισματική υποτίμηση, μοναδική λύση για να καταστεί η οικονομία ανταγωνιστική, τόσο σε ότι αφορά το εξωτερικό εμπόριο όσο και την επένδυση στο εσωτερικό.Θα πρέπει να ενσωματωθεί στη γενική κατεδάφιση της ευρωζώνης.

Εμπλέκεται επίσης με τις γενναίες προσπάθειες ανόρθωσης χώρας που έχει καταστραφεί από την Τρόικα, ωσάν να πρέπει να εξέλθει από πόλεμο.Αν η νομισματική υποτίμηση γίνεται με αιφνίδιο τρόπο, αντιθέτως τα μέτρα θα πρέπει να ληφθούν σταδιακά και με τρόπο εξισορροπημένο, ώστε να δημιουργήσουν πραγματικές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, να βελτιώσουν την αγοραστική δύναμη του λαού, αποφεύγοντας υπερβολική άνοδο των τιμών ...”

- See more at: http://www.drachmi5.gr/politiki-apopseis/nea-drahmi-kai-nomismatiki-ypotimisi-i-monadiki-lysi#sthash.vbH806AK.dpuf

ΠΛΑΓΙΟΚΟΠΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

 

ΚΡΥΦΕΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ ΚΑΙ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΙ

Του ΒΑΣΙΛΗ ΠΡΙΜΙΚΗΡΗ* 

Χωρίς καμιά αμφιβολία η επιθυμία και φυσικά ο σχεδιασμός των οικονομικών κυρίαρχων κύκλων της Ελλάδας και της Ευρώπης είναι αυτός της επανίδρυσης στην Ελλάδα ενός πολιτικού συστήματος όπου θα κυριαρχεί και πάλι ένα δικομματικό ή ένα διπολικό σύστημα κεντροαριστερού ή κεντροδεξιού χαρακτήρα που σε περιόδους κρίσης θα εκφράζεται ακόμα και με κυβερνήσεις «ειδικού σκοπού» εθνικής ενότητας, του όλοι μαζί δηλαδή για να «σωθεί» η πατρίδα. Ένα πολιτικό σύστημα που θα εξυπηρετεί απόλυτα τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης της χώρας και προπαντός θα στηρίζει τουςπειραματισμούς που προωθεί πανευρωπαϊκά η Γερμανία με τις πολιτικές της άγριας λιτότητας και τα «σταθεροποιητικά της προγράμματα» . Θα επιδιώξουν λοιπόν με κάθε μέσο πατώντας και επί πτωμάτων να επιβάλουν τα σχέδιά τους. Μία πρόγευσηαυτής της αγριότητας επιβολής, την ζήσαμε αυτές τις μέρες με το ΧΑΑ , όπου μέσα σε τρείς μέρες χάθηκαν πάνω από 8 δις μόνο και μόνο, για να περάσει το μήνυμα ότι η ελληνική κυβέρνηση ούτε σκέψη εξόδου, ακόμα και επικοινωνιακού τύπου, μπορεί να κάνει από τις μνημονιακές επιλογές.

Όσο όμως πλησιάζει η ώρα των εκλογών και η αντιπαράθεση θα εντείνεται θα καταγράφεται παράλληλα και το έλλειμμα από την δυσκολία ύπαρξης και ανάπτυξης του Κεντροαριστερού πυλώνα του συστήματος. Το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ από μόνοι τους δεν μπορούν να διασφαλίσουν την εναλλαγή και τη διαιώνισή του. Η ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ τη στιγμή αυτή πνέουν τα λοίσθια, πολιτικά και εκλογικά. Μπορεί ακόμα και να εξαφανισθούν στην κυριολεξία από τον πολιτικό χάρτη της χώρας. Αλλά και η δεξιά φαίνεται καθαρά πλέον ότι καταρρέει σε κυβερνητικό επίπεδο παρ΄ ότι κρατάει ένα σημαντικό μέρος της δύναμής της. Φυγόκεντρες τάσεις μέσα στην δεξιά δεν μπορούν πλέον να αντιμετωπιστούν με κοινοβουλευτικά τερτίπια και ψήφους εμπιστοσύνης όπως η πρόσφατη.

Ο σχεδιασμός λοιπόν εναλλαγής Κεντροαριστεράς - Κεντροδεξιάς μέχρι στιγμής δεν βγαίνει λόγο του ότι στην Ελλάδα η λαϊκή αγανάκτηση στην μεγάλη της πλειοψηφία στράφηκε και στρέφεται προς τα αριστερά και ειδικότερα προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Στην πολιτική πραγματικότητα της Ελλάδας κυριαρχεί η ρευστότητα και μέσα απ΄ αυτή αναδεικνύεται η πιθανότητα μιας πρωτόγνωρης πολιτικής ανατροπής.

Εκ των πραγμάτων λοιπόν τα κέντρα της οικονομικής εξουσίας έχουν δύο επιλογές να κάνουν, δύο δρόμους να ακολουθήσουν. Ο πρώτος είναι να προσπαθήσουν από τα συντρίμμια τους να επανιδρύσουν νέα πολιτικά μορφώματα ή μόρφωμα σοσιαλδημοκρατικού τύπου χρησιμοποιώντας ακόμα και παλιά πολιτικά πρόσωπα. Τέτοιες προσπάθειες επανίδρυσης του λεγόμενου κεντροαριστερού σοσιαλδημοκρατικού χώρου έχουν ήδη ξεκινήσει αλλά με πενιχρά μέχρι τώρα αποτελέσματα. Ο δεύτερος δρόμος είναι η πλαγιοκόπηση και η μετάλλαξη του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ.

Η πλαγιοκόπηση περνά μέσα από την έλλειψη εμπειρίας του χώρου σε τέτοιες πολιτικές πραγματικότητες κυβερνητικού τύπου. Περνά επίσης και από την πιθανή πολιτική σύγχυση ορισμένων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που λαθεμένα πιθανώς να μην μπορούν να αντιμετωπίσουν ταξικά ιδεολογικο-πολιτικά το θέμα της κυβερνητικής παρέμβασης της αριστεράς. Θα προσπαθήσουν δηλαδή να επενδύσουν σε ένα ΣΥΡΙΖΑ μεταλλαγμένο διαχειριστικό και όχι υπερβατικό του συστήματος. Ένα ΣΥΡΙΖΑ που θα έχει χάσει την ταξική του όχθη μέσα από την «δίψα του» για εξουσία. Σίγουρα για την άρχουσα τάξη στην Ελλάδα θα ήταν ευλογία Θεού ο υποτιθέμενοςπολιτικός ευνουχισμός του ΣΥΡΙΖΑ γιατί θα πραγματοποιούσαν «ανέξοδα» με τον τρόπο αυτό την αναστήλωση του δικού τους συστήματος με νέα υλικά, κάτι παρόμοιο δηλαδή με αυτό που έγινε το 81 με το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου όπου τότε το ΠΑΣΟΚ έμπαινε δυναμικά στην πολιτικήκονίστρα της χώρας με έναν ιδιότυπο πολιτικό λόγο που αδρανοποιούσε όχι μόνο την παλιά Ένωση Κέντρου, αλλά και την αριστερά, για να βοηθήσει μετέπειτα την άρχουσα τάξη στην αναχαίτιση του κινήματος . Το σημαντικότερο όμως για αυτούς είναι να πετύχουν τον πολιτικό ευνουχισμό του ΣΥΡΙΖΑ, και με τον τρόπο αυτό θα αδρανοποιούσαν αγωνιστικά για πολλές δεκαετίες το αριστερό κίνημα.

Ένας ΣΥΡΙΖΑ τρομοκρατημένος από την αγριότητα των αγορών. Ένας ΣΥΡΙΖΑ όπου θα έχει κυριαρχήσει στις γραμμές του η τεχνοκρατική μετριοπαθής άποψη. Ένας ΣΥΡΙΖΑ πλυντήριο του φθαρμένου πολιτικού προσωπικού του χθες προερχόμενου κύρια από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ χωρίςαντικαπιταλιστική αντιμνημονιακή πολιτική συμμαχιών και ειδικότερα ένας ΣΥΡΙΖΑ αποδεκτός και καθοδηγούμενος από τα διάφορα ιμπεριαλιστικά κέντρα σε Αμερική και Ευρώπη ελάχιστα στοιχεία από τη διαφορετικότητα της αριστεράς θα έχει κρατήσει.

Αυτό το πολιτικό μόρφωμα «Δούρειο Ίππο» θα επιθυμούσε και επιθυμεί η άρχουσα τάξη της Ελλάδας. Ένα κόμμα σοσιαλδημοκρατικοποιημένο θέλουν σήμερα τα μεγάλα καπιταλιστικάοικονομικά κέντρα της Ε.Ε.

Αυτό το ζοφερό σενάριο όμως για τον ΣΥΡΙΖΑ και την αριστερά τα ίδια τα μέλη και τα στελέχη του δεν πρόκειται να το αφήσουν να πραγματοποιηθεί. Μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν αστείρευτες δυνάμεις που παλεύουν και θα γίνουν εμπόδιο, «σινικό τείχος», στην προσπάθειασοσιαλδημοκρατικοποίησης του, παράλληλα δε αγωνίζονται για να ανοίξουν διάπλατα τις πόρτες στο δρόμο για την εξουσία της ελληνικής αριστεράς στο σύνολό της. Οι δυνάμεις αυτές αντιλαμβάνονται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να κρατήσει την ριζοσπαστική του υπόσταση και να την ενισχύσει ακόμα περισσότερο, διότι τη στιγμή της όξυνσης των ταξικών αντιθέσεων δεν μπορείς να λειτουργείς με μετριοπάθεια και φοβίες ως ένα άλλο ΠΑΣΟΚ ή ΔΗΜΑΡ.

Στην πραγματικότητα είναι μονόδρομος για τον ΣΥΡΙΖΑ η σταθερότητα σε ένα πολιτικό πρόγραμμα ανατροπής. Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιλαμβάνεται ότι στην κοινωνία η ταξική διαίρεση είναι άκρως ευδιάκριτη με την προλεταριοποίηση και φτωχοποίηση ευρύτερων στρωμάτων . Επομένως δεν έχει νόημα η φυγή του προς το κέντρο γιατί δεν υπάρχει πια κέντρο. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί και δεν θα αυτοπαγιδευθεί σε ένα καθοδικό σπιράλ όπου θα κάνει τη μία υποχώρηση μετά την άλλη για να κερδίσει την εμπιστοσύνη των ελίτ χάνοντας όμως την εμπιστοσύνη των εργαζομένων, για να καταλήξει στο τέλος μία παρένθεση αδιάφορη και για τους μεν και για τους δε...

Στην Ελλάδα ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις. Υπάρχει η περίπτωση ενός ειρηνικού περάσματος προς μια δημοκρατία που ηγεμονική της δυναμη θα είναι ο κόσμος της εργασίας.

*Ο Βασίλης Πριμικήρης είναι μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ISKRA

ΣΤΑΖΕΙ ΚΑΙ ΑΙΜΑ Η ΟΥΡΑ ΤΟΥ (ΚΡΑΤΙΚΟΥ) ΓΑΙΔΑΡΟΥ

Posted by olympiada στο Οκτωβρίου 17, 2014

ΚΩΣΤΑ ΔΗΜ. ΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΥ

(ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΥ -ΣΧΟΛΙΟΓΡΑΦΟΥ)

Ατέλειωτες ουρές ταλαιπωρημένων και ακατονόμαστες αρές /κατάρες αγανακτισμένων πολιτών οι οποίοι στοιχήθηκαν για να πληρώσουν: δόσεις φόρου εισοδήματος, τακτοποιήσεις αυθαιρέτων, ΕΝΦΙΑ κ.α, την τελευταία ημέρα του μήνα (!…).

(Σ.Σ Λόγω οικονομικών δυσκολιών είναι αδύνατη η πληρωμή μερικές ημέρες νωρίτερα, πριν να πάρουν χρήματα).

Οι (αν) αρμόδιοι εννοούν -και επιμένουν – να βασανίζουν αναίτια τους ήδη ταλαιπωρημένους, στερημένους, πενόμενους, εξαθλιωμένους πολίτες.

Ανενδοίαστα, αναίσχυντα, αναίσθητα!……

Εδώ βέβαια δεν υφίσταται η δικαιολογία / άλλοθι απαιτήσεων των Τροικανών. Και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, δεδομένου ότι στις χώρες τους οι πολίτες δεν λιποθυμούν, ούτε πεθαίνουν σε ουρές πληρωμής / ντροπής για πολιτισμένα κράτη του 21 αιώνα (!).

Είναι δικό μας (τους) επίτευγμα επίδειξης πυγμής και αναλγησίας.

Είναι απάνθρωπα όσα συμβαίνουν. Με αποκορύφωμα τον (εκ ταλαιπωρίας) θάνατο ενός 70χρονου!…..

Αλήθεια : τι θα πάθαινε το (φερόμενο ως) Κράτος μας αν πλήρωναν οι οφειλέτες πχ από 3 έως 7 του επόμενου μήνα;

Θα έσταζε η ουρά του γαιδάρου, θα έχαναν οι πομπεμένοι μανδαρίνοι την …. αίγλη της επίδειξης ισχύος τους;

Φοβούνται μήπως απομυθοποιηθούν, ξεπέσουν οι τυχάρπαστοι (αν)αρμόδιοι, πέσουν οι μετοχές τους στην πιάτσα της αυθαιρεσίας, του “αποφασίζομεν, διατάσσομεν και δεν υποχωρούμε;”. “Μέχρι τέλος του μηνός και τέρμα”.

Μαζί με τις συντάξεις, οι αναλήψεις, οι πληρωμές, οι ατέλειωτες ώρες αναμονής.

Χωρίς να συγκινείται κανείς!!!…..

Προδήλως δεν τους αρκούν οι θάνατοι όσων χάνονται από: εγκεφαλικά, εμφράγματα κ.ο.κ. όταν τους έρχονται τα “χαρτιά εξόντωσης”. Αυτούς δεν τους μετράνε οι στατιστικές τους. Απλά ήρθε η …. ώρα τους! Όσοι πηδάνε από ταράτσες και αυτοκτονούν, είναι περισσότερο … προνομιούχοι γιατί μπαίνουν στη λίστα της στατιστικής !

Αναρωτιέμαι: Ποιός θα βάλει τάξη; Ποιός θα δείξει ανθρωπιά; Δεν τους αρκούν τα δεινά που σώρευσαν; Τη χώρα που κατέστρεψαν, τους Έλληνες που εξαθλίωσαν;

Γιατί τους βασανίζουν σαδιστικά, ανελέητα ακόμη και όταν πηγαίνουν να τους πληρώσουν;

Τι θέλουν επιτέλους; Ας μας το πούν καθαρά, αντρίκεια τα κνώδαλα.

Υ.Γ Άραγε όσοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τον μάταιο τούτο κόσμο, την Ελληνική αποικία των ξένων, καθώς και οι συγγενείς τους, θα παρηγορηθούν αν συγκεντρωθούν οι 180 ψήφοι για εκλογή προέδρου Δημοκρατίας; Ή αν (μεγάλος εθνικός καημός) ο τάδε εκλεγεί πρώτος στη Β Αθηνών έναντι του β’ ή του γ’ συντρόφου του;

Θα το (ξανα)γράψω: “Α ι δ ώ ς Α χ ρ ε ί ο ι“;

ΒΟΜΒΑ ΛΗΞΙΠΡΟΘΕΣΜΩΝ 1,7 ΔΙΣ. ΣΤΗ ΔΕΗ

(Παρ. 17/10/14 - 11:30)        

ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΩΣΤΑ 184 ΕΚΑΤ. ΕΥΡΩ!

Στο 1,7 δισ. ευρώ έφθαναν στις 30 Σεπτεμβρίου οι ληξιπρόθεσμες οφειλές και οι επισφαλείς απαιτήσεις της ΔΕΗ, σύμφωνα με ανακοίνωση της ΓΕΝΟΠ, η οποία έδωσε στη δημοσιότητα και κατάλογο με τις κατηγορίες των οφειλετών.

Τα περισσότερα χρέη, 421 εκατ. ευρώ εμφανίζονται στη χονδρική αγορά, με 312 εκατ. ευρώ να έχουν η κρατική ΛΑΡΚΟ (μερίδιο της οποίας κατέχει η ίδια η ΔΕΗ) και τρεις ακόμα ηλεκτροβόρες ιδιωτικές βιομηχανίες και ακολουθούν 304 εκατ. ευρώ απόεπισφαλείς πελάτες, βιοτεχνίες, εμπορικές επιχειρήσεις, οικιακοί καταναλωτές κλπ.

Σημαντικές, ύψους 102 εκατ. ευρώ, είναι οι οφειλές από τα νοικοκυριά που έχουν ενταχθεί στοΚοινωνικό Οικιακό Τιμολόγιο (ΚΟΤ) της ΔΕΗ με τις μειωμένες χρεώσεις, παρά τη δέσμευση της κυβέρνησης ότι θα συμμετείχε στο κόστος.

Ακόμα, οι οφειλές από δημόσιους οργανισμούς, όπως υπουργεία, περιφέρειες, και άλλοι φορείς φθάνουν στα 184 εκατ. ευρώ, ενώ στα 254 εκατ. ευρώ ανέρχονται οι οφειλές από λογαριασμούς που έχουν λήξει αλλά οι καταναλωτές περιμένουν τον δεύτερο ή τον τρίτο λογαριασμό, καθώς το ηλεκτρικό ρεύμα δεν κόβεται, τουλάχιστον από την πρώτη καθυστέρηση. Τέλος, οι οφειλές από όλες τις υπόλοιπες κατηγορίες καταναλωτών ανέρχονται σε 453 εκατ. ευρώ.

Η ΓΕΝΟΠ- ΔΕΗ εκφράζει επιφυλάξεις για την αποδοτικότητα της πρόσφατης κίνησης της εταιρείας ναπροσλάβει δικηγορικά γραφεία για να διεκδικήσουν την αποπληρωμή των ληξιπρόθεσμων και καλεί τη διοίκηση να δώσει στη δημοσιότητα το ακριβές ληξιπρόθεσμο χρέος των πολιτικών κομμάτων καθώς και κάθε Ανώνυμης Εταιρείας.

Επίσης εγκαλεί τη διοίκηση επειδή δεν έδωσε εντολή διακοπής ηλεκτρικού ρεύματος σε μεγάλους πελάτες και ζητά από τον Διαχειριστή του Δικτύου Διανομής (ΔΕΔΔΗΕ) να σχεδιάσει από μηδενική βάση τον τρόπο λειτουργίας και απόδοσης έργου των εργολάβων καταμέτρησης, ώστε να υπάρξει καλύτερος έλεγχος των μετρητών και να αντιμετωπιστούν οι ρευματοκλοπές, που «εξαπλώνονται σαν επιδημία».

Τέλος εκφράζει ανησυχία για τον κίνδυνο κατάρρευσης της ΔΕΗ, η οποία μπορεί να συμπαρασύρει το σύνολο της αγοράς ηλεκτρισμού, κατηγορεί τη διοίκηση για «προκλητική αδυναμία να προβάλει αντίσταση στις κυβερνητικές και όχι μονον αποφάσεις» και κάνει εκ νέου λόγο για οικονομικά συμφέροντα που κρύβονται πίσω από μεγάλα λόγια».

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ISKRA

Ελληνική τραγωδία σε διεθνές δράμα

ΚΩΣΤΑΣ ΣΑΡΡΗΣ

Το φάντασμα της κρίσης αρχίζει να πλανάται και πάλι πάνω από την ευρωζώνη, κάτι που έχει παραληφθεί εντελώς στις εκτιμήσεις για την κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας στο σχέδιο προϋπολογισμού που συζητείται αυτές τις ημέρες στη Βουλή. Γεγονός που δεν μπορεί να κρυφτεί κάτω από το χαλί όπως γινόταν μέχρι τώρα. Το μόνο που έχουν να υποσχεθούν στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στον κόσμο ολόκληρο είναι νέο γύρο «προγραμμάτων προσαρμογής» για να βγει από τη μύγα ξίγκι.

Μες στην καλή χαρά οι κυβερνητικοί εταίροι...Δυσοίωνοι οικονομικοί δείκτες, αυξανόμενη ανεργία, πτώση στα χρηματιστήρια: η κρίση επιστρέφει στη ζώνη του ευρώ, σημειώνει σχόλιο στη Deutsche Welle, θρυμματίζοντας τις απατηλές θεωρίες του "success strory" της ελληνικής κυβέρνησης σε περιβάλλον δήθεν χειροκροτημάτων της διεθνούς κοινότητας.

Οσο η κυβέρνηση αγνοεί τις επιπτώσεις μιας νέας οικονομικής κρίσης διεθνώς που χτυπά πρωτίστως τους αδύναμους κρίκους του συστήματος, τις πιο χρεωμένες και εκτεθειμένες οικονομίες σαν την Ελλάδα, τόσο τα αδιέξοδα και τα σκληρά προγράμματα θα διαιωνίζονται.

«Μη λογική» χαρακτηρίζει η πλειοψηφία των αναλυτών, το 85%, που μετείχε σε δημοσκόπηση του Bloomberg την πρόωρη έξοδο της Ελλάδας από το πρόγραμμα στήριξης. Σημειώσαν πως η πρόταση Σαμαρά για πρόωρη έξοδο της χώρας από το πρόγραμμα στήριξης, δεν είναι λογική από οικονομική άποψη, καθώς για να μπορεί μία χώρα να ευνοηθεί από το πρόγραμμα αγοράς τίτλων της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας θα πρέπει να βρίσκεται σε πρόγραμμα στήριξης.

Οσο και να προσπαθεί το κυβερνητικό επιτελείο να πει ότι η κρίση στην ελληνική αγορά μετοχών και ομολόγων (παρά το σημερινό ράλι... εκτόνωσης στα χαμηλά) οφείλεται στο πολιτικό ρίσκο... των εκλογών εντείνοντας τις αψιμαχίες στη Βουλή και στα τηλε-παράθυρα, τόσο πιο δραματικά ερχεται η πραγματικότητα να επιβεβαιώσει ότι βασική αιτία είναι η κοινωνική κατακραυγή και συνολική αδυναμία να βρεθεί διέξοδος στην κρίση του ευρώ, που αποτελεί την πιο άγρια έκφραση αυτή τη στιγμή της κρίσης.

Κρίση που δεν έχει ξεπεραστεί διεθνώς από το πιστωτικό κράχ του 2007-8. Τότε στην κορυφή του παγόβουνο βρέθηκε ο τιτανικός του αμερικανικού επενδυτικού κολοσσού Lehman Brothers, τώρα στην κορυφή βρίσκεται συνολικά η ζώνη του ευρώ και ο πυρήνας της με subprime... την Ελλάδα.

Η υφεσιακές πιέσεις χτυπούν πλέον ανοιχτά ξανά το σύστημα συνολικά βαδίζοντας εκτός ελέγχου και χωρίς πυξίδα. Με την καρδιά του ευρώ στην πρώτη γραμμή αδυναμίας. Την Κίνα να τρίζει με "κόκκινο" τραπεζικό σύστημα και υψηλά χρέη. Και όσες οικονομίες προσπάθησαν με κρατικές ενέσεις τόνωσης "κεϊνσιανού τύπου... χρηματοοικονομικής προσέγγισης", όπως λέει ο ιταλός πανεπιστημιακός Ρ. Μπελοφιόρε (σαν τις ΗΠΑ, την Ιαπωνία, τη Βρετανία κ.α.) να φορτώνουν με χρέη τους προϋπολογισμούς, με αναιμικό έως μηδαμινό αποτέλεσμα στις οικονομίες και στις κοινωνίες που πληρώνουν το μάρμαρο.

Lehman Brothers... dejavu

Αυτή η αντίφαση φέρνει ξανά την κρίση στο προσκήνιο, αλλά αυτή τη φορά με λιγότερα όπλα στη φαρέτρα των κυβερνήσεων και των "διεθνών θεσμών" να την αντιμετωπίσουν.

Πολλοί οικονομολόγοι πιστεύουν ότι ο κίνδυνος παρατεταμένης ύφεσης στην ευρωζώνη δεν έχει παρέλθει οριστικά. «Απλώς έχουμε σήμερα μία διαφορετική μορφή κρίσης» υποστηρίζει ο Ρόμπερτ Χάλβερ, στέλεχος της γερμανικής τράπεζας Baader Bank. Τα προηγούμενα χρόνια η κρίση αφορούσε κυρίως το δημόσιο χρέος, ενώ τώρα εστιάζει στην ισχνή δραστηριότητα του ιδιωτικού τομέα, τονίζει ο γερμανός αναλυτής.

«Βλέπουμε ότι πολλές χώρες της ευρωζώνης δεν έχουν προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις εκείνες που θα ήταν απαραίτητες για να προσελκύσουν περισσότερες επενδύσεις και να δημιουργήσουν σταθερές θέσεις εργασίας. Το πρόβλημα λοιπόν παραμένει και φοβάμαι ότι επιστρέφουμε στη βαρβαρότητα του χρέους και σε μία νοοτροπία που λέει ότι προσπαθούμε να σταθεροποιήσουμε την οικονομία με καινούργια χρέη» επισημαίνει ο Ρόμπερτ Χάλβερ, όπως γράφει σχόλιο στη Deutsche Welle.

Ο γερμανός οικονομολόγος Μαξ Ότε ήταν ένας από τους ελάχιστους «ειδικούς» που ήδη από το 2006 κατάφεραν να προβλέψουν την παγκόσμια κρίση. Σήμερα πιστεύει ότι ενδεχόμενο νέο υφεσιακό επεισόδιο θα μπορούσε να αποδειχθεί ακόμη πιο σοβαρό από την κρίση της Lehman Brothers το 2008. «Με την προ εξαετίας κρίση προκλήθηκε πανικός, υπήρχε φόβος ότι θα διαλυθεί το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Λύσαμε το πρόβλημα με την πολιτική του φθηνού χρήματος, αλλά οι δομικές μεταρρυθμίσεις δεν έγιναν, τα προβλήματα δεν λύθηκαν. Και τώρα το κρατικό χρέος αυξάνεται, ο ευρωπαϊκός νότος βιώνει μία καταστροφική ύφεση με 50% ανεργία στους νέους και η αναπτυξιακή προσπάθεια δεν αποδίδει».

Σε όλα αυτά προστίθενται νέοι αστάθμητοι παράγοντες, εκτιμά ο Μαξ Ότε: ο- ανόητος, κατά την άποψή του- οικονομικός πόλεμος με τη Ρωσία, που επιβαρύνει ιδιαίτερα τη Γερμανία και την Αυστρία. Η προέλαση του αποκαλούμενου ʻΙσλαμικού Κράτουςʼ στη Μέση Ανατολή. Φαινόμενα κυβερνητικής αστάθειας ακόμα και στην ίδια την Ευρώπη. «Η πολιτική αστάθεια στην Ευρώπη είναι ουσιαστικά μία αναπτυξιακή ένεση για την Αμερική: οι πολυεθνικές μεταφέρουν επενδύσεις από την Ευρώπη στην Αμερική» λέει ο γερμανός οικονομολόγος.

Αντικρουόμενες προτάσεις για το μέλλον

«Η κρίση δεν έχει περάσει» υποστηρίζει και ο Χανς Βέρνερ Ζιν, επικεφαλής του Ινστιτούτου Οικονομικών Μελετών του Μονάχου (IFO). Ιδιαίτερα ανησυχητική θεωρεί ο Ζιν την κατάσταση στην Ιταλία, όπου, όπως υποστηρίζει, καταγράφονται πρόσφατες εκροές κεφαλαίων ύψους 67 δις ευρώ. Παλαιότερα το πρόβλημα είχε λυθεί με την παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, η οποία εξήγγειλε ότι, αν χρειαστεί, θα αγοράσει κρατικά ομόλογα υπερχρεωμένων χωρών σε απεριόριστο ύψος και κατ΄αυτόν τον τρόπο κατάφερε να μετριάσει τις επιπτώσεις της κρίσης.

Ωστόσο ο αναλυτής Ρόμπερτ Χάλβερ επικρίνει τις μακροπρόθεσμες συνέπειες της παρέμβασης αυτής. «Έκτοτε τα κράτη-μέλη της ευρωζώνης δανείζονται με ευνοϊκούς όρους, γεγονός που φυσικά προκαλεί συσσώρευση χρεών. Με άλλα λόγια τα προβλήματα καλύπτονται, αλλά δεν λύνονται. Έχουμε πλέον στην ευρωζώνη χώρες που παίρνουν νέα δάνεια, για να αποπληρώσουν, όπως μπορούν, παλαιότερα δάνεια» τονίζει ο Ρόμπερτ Χάλβερ.

Τι μέλλει γενέσθαι; Οι απόψεις διίστανται, οι προτάσεις είναι πολλές και διαφορετικές. Ο Ρόμπερτ Χάλβερ πιστεύει ότι η Γερμανία δεν θα πρέπει να παραμείνει αυστηρά προσηλωμένη στον στόχο του ισοσκελισμένου προϋπολογισμού» για το 2015. Ο Χανς Βέρνερ Ζιν προτείνει ένα νέο κούρεμα χρέους σε όλες της «χώρες της κρίσης». Όσο για τον Μαξ Ότε, επαναφέρει τα σενάρια εξόδου από την ευρωζώνη: «Ορισμένα κράτη-μέλη της περιφέρειας πρέπει να αποχωρήσουν αμέσως από την ευρωζώνη. Όχι όμως και από την ΕΕ, να το τονίσουμε αυτό. Επίσης πρέπει να τερματιστεί ο οικονομικός πόλεμος με τη Ρωσία. Και βέβαια να αλλάξει η σημερινή αρχιτεκτονική του ευρώ. Σήμερα η ΕΕ είναι υπερβολικά εξαρτημένη από την Αμερική».

με πληροφορίες Deutsche Welle, Bloomberg, Reuters, FT

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ