Χρόνια τώρα, με αποκορύφωμα τα τρία τελευταία, μαθαίναμε ότι το όνειρο κάθε Έλληνα ήταν να γίνει δημόσιος υπάλληλος.
Αυτό αποτελεί την πρώτη μαλακία ενός μύθου που θέλει τους δημόσιους υπαλλήλους ως τους πιο βολεμένους του “συστήματος”. Ο λόγος είναι πολύ απλός.
Όσοι ζούσαν με την ψευδαίσθηση ότι αν -και όποιοι- γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι θα “βολευτούν”, ήταν μαλάκες, μιας και το πραγματικό όνειρο των περισσότερων Ελλήνων δεν ήταν να διοριστούν στο δημόσιο, αλλά να κάνουν δουλειές με αυτό. Όπως όλοι γνωρίζουμε, δεν υπάρχει σήμερα μεγαλο-ιδιώτης
ο οποίος δεν έχει κάνει στο παρελθόν (ή εξακολουθεί να κάνει) δουλειές με το δημόσιο.
Ακόμη και οι πιο σκληροί φιλελεύθεροι, αυτοί που λένε πως όνειρό τους είναι να εξαφανιστεί το κράτος για χάρη του ιδιώτη, είναι οι πρώτοι σε συμμετοχές κάθε λογής στημένης κρατικής ανάθεσης.
Όποιος επιτυχημένος -σύμφωνα με το “σύστημα”- ιδιώτης περπατά πάνω σε αυτόν τον τόπο, έχει κάνει δουλειές με το δημόσιο.
Γι’ αυτό και σκοπός του είναι να το μικρύνει όσο μπορεί.
Για να εξαφανίσει κάθε είδους ανταγωνισμού από τις υπηρεσίες οι οποίες εξακολουθούν να εμποδίζουν την εξάπλωσή του παντού. Από τα υποβρύχια και τους σιδηρόδρομους, ως τις καθαρίστριες και τους νυχτοφύλακες.
Πέρα από τον αποδεδειγμένα μαλάκα δημόσιο υπάλληλο που θεώρησε ότι μόλις διορίστηκε έλυσε το πρόβλημα της ζωής του, υπάρχει άλλος ένας ενός ακόμη πιο “μαλάκας”.
Αυτός που πίστεψε πραγματικά ότι η προσφορά του θα αναγνωριστεί από το κράτος και τους φορείς, επειδή ό,τι έκανε το έκανε με ανιδιοτέλεια κι αυταπάρνηση.
Αυτός ο “μαλάκας”, δεν είναι σαν τον άλλον, τον βολεμένο, γιατί το φταίξιμο της μαλακίας δεν είναι δικό του.
Τον πιάσανε μαλάκα.
Όλοι εκείνοι που τον είπαν λαμόγιο και αργόσχολο, αυτοί που τον παρουσίασαν σαν το τελευταίο εμπόδιο μιας αρχαία σοβιετίας που οφείλει να εξαφανιστεί.
Το τραγελαφικό εδώ είναι ότι δεν τον πιάσανε μόνο μαλάκα, αλλά αισθάνεται κι ίδιος έτσι. Μετά από τόσα χρόνια προσφοράς βλέπει τώρα κυβέρνηση, μέσα ενημέρωσης κι ένα -πολύ- μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας να τον θεωρεί υπεύθυνο για την καταστροφή της ελληνικής οικονομίας, αλλά κι ένοχο για όποιο νέο μέτρο ήρθε, έρχεται, και θα έρθει από εδώ και στο εξής.
Διπλά μαλάκας, λοιπόν, ο διδάσκαλος που έμαθε γενιές παιδιών γράμματα, μαλάκας κι ο γιατρός που έσωζε ζωές απλήρωτος χωρίς να νοιαστεί πρώτα για τη δική του, μαλάκας ο υπάλληλος που καθάριζε τα δικά μας σκατά, όταν εμείς ψάχναμε να τον βρούμε για να τον κατηγορήσουμε επειδή ο υπουργός έκοψε το μισθό στον ιδιωτικό τομέα αφότου τα χρήματα φαγώθηκαν από όσους έκαναν μπίζνες με το δημόσιο.
Υπάρχουν βέβαια κι εκείνοι που ναι μεν πληρώνονται από το δημόσιο, αλλά μόνο δημόσιοι υπάλληλοι δεν είναι.
Αυτοί με τους τεράστιους μισθούς και τα χιλιάρικα αργομισθίας -συνήθως σύμβουλοι ή διευθυντές- οι οποίοι είτε φυτεύτηκαν για τις δουλειές με τους ιδιώτες και τους λεγόμενους “δανειστές”, είτε αφού απέτυχαν να μπουν στη βουλή/δήμο/κοινότητα, πήραν μία θέση μέχρι να ξαναπολιτευτούν.
Παρέα τους, φυσικά, υπάρχουν και τα παλαιού τύπου ρουσφέτια, που όλοι τα ζούσαν καθημερινά στις υπηρεσίες τους, αλλά επέλεγαν για τους δικούς τους λόγους να κάνουν και πάλι τον μαλάκα.
Καμιά διέξοδος, λοιπόν, σε όλο αυτό. Τουλάχιστον για τους τυπικά “μαλάκες”.
Γιατί οι ουσιαστικοί -εκείνοι που δεν θα σταματήσουν ποτέ να διαφημίζουν το μονοπώλιο της συναλλαγής τους με το δημόσιο στα κανάλια και τις εφημερίδες τους- δεν θα διστάζουν ακόμη και τώρα να βγάζουν μπροστά κάθε φιλελεύθερο τσόλι για να σκούζει για το "τεράστιο κράτος που πίνει το αίμα του ιδιωτικού υπαλλήλου κι εμποδίζει την ανάπτυξη".
Κι οι υπόλοιποι μαλάκες θα τον πιστεύουν.
(Κάποια στιγμή θα γράψω και για τον ιδιωτικό υπάλληλο, που είναι ακόμη πιο μαλάκας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου