Η περίπτωση του Νίκου Μπογιόπουλου, που απολύθηκε από τον «Ριζοσπάστη» µαζί µε τον κοινοβουλευτικό συντάκτη της εφηµερίδας, Φωτάκη, επειδή ακριβώς αρνήθηκαν να υπογράψουν ατοµική σύµβαση µε άλλους 13 συναδέλφους τους, οι οποίοι πλέον έχουν απολυθεί όλοι, ανοίγει και πάλι τον «σκοτεινό» φάκελο του ΚΚΕ.

Οχι σε σχέση µε το απώτερο παρελθόν, όταν το κόµµα βρισκόταν στην παρανοµία, αλλά µε την περίοδο της Μεταπολίτευσης, όταν πλέον αυτό θεσµοποιήθηκε και «έπαιξε» έναν πολύ συγκεκριµένο ρόλο στη βάση του δικοµµατισµού Ν.∆. - ΠΑΣΟΚ, µε τεράστιες ευθύνες για το ότι τελικά η Ελλάδα πλέον έχει καταρρεύσει όχι µόνον οικονοµικά, αλλά και πολιτικά, κοινωνικά, ιδεολογικά και υπαρξιακά.

Γνωρίζω ότι πολλοί θα πουν ότι το ΚΚΕ δεν κυβέρνησε ποτέ. Κάνουν λάθος. Το µόνο κόµµα και η µόνη παράταξη, όσο αυτό κυριαρχούσε στην Αριστερά, µέχρι και πριν από ελάχιστα χρόνια, δηλαδή, οπότε ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε από το 4% στο 16%, που κυβέρνησε αδιάκοπα στη Μεταπολίτευση, άσχετα µε την πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο και τις αντικειµενικές συνθήκες στον διεθνή περίγυρο αλλά και στο εσωτερικό της χώρας, ήταν το ΚΚΕ.

Ουσιαστικά πρόκειται για εταιρεία. Εχοντας παραδοσιακές σχέσεις µε την πάλαι ποτέ Σοβιετική Ενωση, αποτελούσε και αποτελεί το «µακρύ χέρι» του αγγλικού παράγοντα στο ελληνικό παρασκήνιο. ∆ιατηρεί πλήρη αδιαφάνεια στα οικονοµικά του, δεν αποδέχθηκε ποτέ θεσµικό έλεγχο, ούτε στο πόθεν, ούτε στο έσχες του, ενώ ο πρώτος επίσηµος ηγέτης του την περίοδο της νοµιµότητας, ο Χαρίλαος Φλωράκης, ο καπετάν Γιώτης του Εµφυλίου, ήταν το πρόσωπο που οι αγγλικές µυστικές υπηρεσίες είχαν στείλει µήνυµα στις δεξιές αντάρτικες οµάδες, τύπου Ε∆ΕΣ, αλλά και στην οργάνωση «Χ» και στις επίσηµες Ενοπλες ∆υνάµεις της απελεύθερης Ελλάδας µετά την τριπλή κατοχή τη δεκαετία του ’40, να µην πειραχθεί ούτε τρίχα από την κεφαλή του.

Ο καπετάν Γιώτης όχι τυχαία έγινε ο πρώτος ηγέτης του κόµµατος στα χρόνια της νοµιµότητας και διατηρήθηκε στη θέση αυτή µέχρι τα βαθιά γεράµατά του, σχεδόν τον θάνατό του, παίζοντας το ΚΚΕ τον ρόλο του τρίτου πόλου του συστήµατος, συµπληρωµατικά στον «συνεταιρισµό της εξουσίας» που σχηµάτισαν από τα χρόνια του «αντιδικτατορικού αγώνα» ο «Ευρωπαίος» Καραµανλής και ο «Αµερικανός» Παπανδρέου.

Αφού για να συγκροτηθεί «σύστηµα εξουσίας», µε σταθερότητα, που δεν θα επιδέχεται εκτροπές και αναδιατάξεις, από νέα πρόσωπα, πολιτικά σχήµατα και ιδέες, δεν θα πρέπει να ορισθεί µόνον ο Νόµος, αλλά και η Επανάσταση. Το κριτήριο της αρχιτεκτονικής της Τρίτης Ελληνικής ∆ηµοκρατίας, όπως χαρακτηρίζεται, αυτής που βασίσθηκε στο περίφηµο Σύνταγµα του 1975, ήταν ένα. Αυτό της σταθερότητας και της «παράκαµψης» της Μοναρχίας. Οπου η σταθερότητα οργανώθηκε στην «τρόικα της ισχύος» ΠΑΣΟΚ-Ν.∆.-ΚΚΕ, ουσιαστικά τα τρικοµµατικά Κοινοβούλια που δέσποζαν τα τελευταία 30 χρόνια.

Ιστορικά το ΚΚΕ ήθελε τον Εµφύλιο όσο και οι δωσίλογοι. Η ΟΠΛΑ σκότωσε περισσότερους κοµµουνιστές, στην εξορία, στα σπίτια τους και στις φυλακές, παρά ιδεολογικά αντίπαλους ή δωσίλογους. Μην αγνοούµε το γεγονός ότι η τότε ηγεσία του ΚΚΕ επιθυµούσε περισσότερο από τις «εθνικές δυνάµεις» την εκτέλεση του Μπελογιάννη και του Πλαπούτα, αναλαµβάνοντας η ίδια την εκτέλεση µεταπολεµικά µυθικών προσώπων του αντάρτικου στην Κατοχή, όπως ο Βελουχιώτης, που δεν «προσαρµόζονταν στα ζητούµενα της ειρήνης». Ηθελε την ανατροπή της Βάρκιζας όσο και τα «τάγµατα εφόδου», µε τους γερµανοτσολιάδες της µεγαλοαστικής τάξης, για να δηµιουργήσουν τα δεδοµένα του 1950-1955. Οταν ο αναδυόµενος αστέρας Καραµανλής είπε προς όλους τους «σκοτεινούς παράγοντες» του ’30 και του ’40 «νερό και αλάτι», εγγυώµενος µέσα από τη δική του διαχείριση της εξουσίας ταυτόχρονα το πέρασµα της Ελλάδας σε µια νέα εποχή από την αγγλική επιρροή στην αµερικανική.

Στα µέσα της δεκαετίας του ’70, µετά την κατάρρευση της δικτατορίας του Ιωαννίδη και τον «Αττίλα 2», πάλι ο Καραµανλής ανέλαβε το πέρασµα της Ελλάδας από την αµερικανική ζώνη, αλλά όχι επιρροή, στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα µε γαλλική συνδροµή και γερµανική συναίνεση, αφού αποκατέστησε πολιτικά τον άνθρωπο των Γερµανών και των Αγγλων, τον Κ. Μητσοτάκη, συγχωνεύοντας επί της ουσίας την παράδοση της ∆εξιάς και του Λαϊκού Κόµµατος µε εκείνη των Φιλελευθέρων-βενιζελικών, υπέρ του Κέντρου, αφού επέτυχε να αποκλείσει τη βασιλική οικογένεια από τις εξελίξεις, µέσω δηµοψηφίσµατος. Οργάνωσε στην ουσία µια Κεντροδεξιά, κλείνοντας τον παλιό ∆ιχασµό του ’20 - ’30, και νοµιµοποίησε το ΚΚΕ, κλείνοντας τον διχασµό του ’40, ’50, ’60.

Στη νέα πραγµατικότητα, το ΚΚΕ βασιζόταν σε τρία κέντρα παραγωγής «κατασκόπων» υπέρ του σοσιαλιστικού µπλοκ, υπό τη Σοβιετική Ενωση. Αυτά του Ανατολικού Βερολίνου, της Μόσχας και της Τσεχοσλοβακίας. Τα αστικά κόµµατα οργανώθηκαν στο εσωτερικό τους στο µοντέλο του ΚΚΕ. Τα συνδικάτα ελέγχθηκαν από το ΚΚΕ. Οι περισσότεροι άνθρωποι των γραµµάτων, του θεάµατος, προπάντων του Τύπου και των ΜΜΕ, η µεγάλη µάζα των δηµοσιογράφων που έχουν επιτελικές θέσεις ή δεσπόζουν στη διαµόρφωση της κοινής γνώµης έχουν περάσει τα νιάτα τους πουλώντας «Ριζοσπάστη» και κουπόνια, «ταγάρια» στην απόλυτη δοµή του «δηµοκρατικού συγκεντρωτισµού», κυνικοί λοµπίστες της διαπλοκής, µε τροφοδότες λογαριασµούς και offshore, την εποχή του εκσυγχρονισµού επί Κ. Σηµίτη. Ο Α. Παπανδρέου πάντως από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 µε το «κράτος ΠΑΣΟΚ» έλεγξε το σκηνικό, ως όφειλε, έστω και αν στη βάση αυτή κατέληξε η Ελλάδα και το σύστηµα εξουσίας όµηρος µιας ισχυρότατης «διαπλοκής».

Το ΚΚΕ παραµένει µια «σκοτεινή εταιρεία», που έχει απλήρωτους τους εργαζόµενους-µέλη του από τον Ιανουάριο. Θα επανέλθουµε…